Music love final chapter

 

 

 

 

 

 

           "วันนี้พี่ป๊อปดูเท่ห์จังเลยนะคะ"เฟย์ใส่สูทให้พี่ชายก่อนจะชมโดยที่ตัวเองก็แอบเศร้าๆอยู่

เรื่องในของเขื่อน "ชมพี่อย่างนี้หวังอะไรรึเปล่ายัยตัวแสบ"ป๊อปปี้หันมาหยิกแกมน้องสาวด้วยความ

หมันเขี้ยว

 

           "พี่ป๊อปก็มองเฟย์เป็นแบบนั้นตลอดอ่ะ..."เฟย์ย่นหน้าทันที "เอาเป็นว่าพิมขอให้พี่ชาย

สุดที่รักของเฟย์มีความสุขกับคนที่พี่เลือก ไม่ใช่สิ! คนที่โชคชะตากลั่นแกล้งส่งมาให้ต่างหาก"

เฟย์อวยพรโดยไม่รู้เรื่องราวต้นเหตุ

 

           "ขอบใจจ้ะ พี่ก็ขอให้น้องสาวพี่มีความสุขกับแฟนอย่างเขื่อนมากๆนะคะคนสวย"ป๊อปปี้

ใช้มือทั้งสองจับไหล่เฟย์ด้วยความรักที่มีให้น้องสาวนอกใส้คนนี้มาตั้งแต่เธอย้ายเข้ามาในบ้านนี้

 

           "พี่รู้!!"เฟย์ตกใจกับสิ่งที่ป๊อปปี้พูดอออกมาเพราะเธอไม่คิดว่าป๊อปปี้จะแสนดีแล้วก็สงบ

เช่นนี้ ในความคิดของเธอคือเขาต้องระเบิดอารมณ์ออกมาแน่ๆ

 

           "รู้ตั้งแต่พี่ไม่ตามหาเฟย์ตอนนั้นแล้วแหละ"ป๊อปปี้เขกหัวน้องสาวสุดที่รักเบาๆทำให้สาว

เจ้าเศร้าลง "แต่...เฟย์กับพี่เขื่อนเราห่างกันสักพักแล้ว เมื่อวันที่เฟย์ไปเยี่ยมพี่โทโมะเฟย์ก็เห็นพี่

เขื่อนควงแบมไปแผนก...สูติ"เฟย์น้ำตาล่วงทำให้ป๊อปปี้รีบกอดน้องสาวทันที

 

           "ไม่เป็นไรนะเฟย์...คนสวยต้องไม่ร้องไห้สิคะเดี๋ยวไม่สวยเอานะ"ป๊อปปี้ผละจากกอด

ก่อนจะใช้ทิชชู่ซับน้ำตาให้น้องสาวด้วยความห่วงใย

 

           "ปล่อยเค้าไปเถอะนะเฟย์ ถ้าเค้าไม่รักเฟย์จริงเฟย์ก็อย่าไปแคร์เลย อย่ายึดติดกับสิ่งที่

ไม่ใช่ของตัวเองจนต้องแย่งสิ่งที่เป็นของคนอื่นมานะ เข้าใจมั้ย!!"ป๊อปปี้นึกถึงเรื่องพิมก็พูดออกมา

มั่วซั่ว

 

           "พี่ป๊อปหมายถึงอะไร คนอื่น อะไรคือคนอื่นคะ"เฟย์ถามอย่างงงๆ "เอ่อ...ไม่สิ พี่จะบอก

เฟย์ว่า ให้พิสูจน์เรื่องนี้ดีๆก่อน ไม่ใช่ตัดสินในสิ่งที่เห็นอย่างเดียว เฟย์ลองไปคุยกับเค้าดีๆนะ แล้ว

ค่อยคิดว่าจะต่อหรือจะหยุด"ป๊อปปี้อธิบายอีกครั้งโดยใช้สติ

 

           "ขอบคุณนะคะพี่ป๊อป เฟย์รักี่ป๊อปที่สุดเลยค่ะ"เฟย์โผเข้ากอดชายหนุ่มทันที "พี่ไม่ว่า

เฟย์หรอก แต่เฟย์จะทำอะไรก็นึกถึงแม่ด้วยนะ พี่ว่าเรื่องนี้แม่คงต้องใช้เวลา"ป๊อปปี้ลูบหัวเฟย์เบาๆ

 

           "ขอโทษนะครับ!"พิชชี่เดินเข้ามาขัดจังหวะ "พี่ว่าเฟย์ไปรอด้านนอกก่อนนะ"ป๊อปปี้ดัน

ตัวเฟย์ออกไปจากประตูทำให้เฟย์เองก็แอบงงๆในตัวพี่ชายเหมือนกัน

 

        

           "เรียบร้อยดีใช่มั้ยครับ"ป๊อปปี้เริ่มถามพิชชี่ถึงแผนในวันนี้ "เรียบร้อยดีครับ ผมพาฟางมา

งานนี้ด้วย ต้องขอโทษที่ไม่ได้บอกคุณล่วงหน้า แต่ผมอยากให้ฟางทราบเรื่องนี้แล้วปรับความเข้า

ใจกับคุณเร็วๆ"พิชชี่ยิ้มพร้อมส่งเอกสารที่เตรียมมาให้ป๊อปปี้ตรวจสอบ

 

           "ผมขอบคุณคุณมากนะครับที่มาช่วยครอบรัวผมแล้วยังคืนคนรักให้ผมด้วย ฟางโชคดี

จริงๆที่มีคุณเป็นเพื่อนและคนที่รักเธอมากขนาดนี้"ป๊อปปี้ยิ้มพร้อส่งเอกสารคืน

 

           "ผมว่าคุณไปต้อนรับแขกเถอะ เดี๋ยวทางเอกสารนี่ผมจะจัดการให้"พิชชี่จับมือป๊อปปี้

อย่างมั่นใจ "ขอบคุณคุณพิชชี่จริงๆครับ ผมซึ้งในน้ำใจคุณมาก"ป๊อปปี้ยิ้ม

 

 

 

 

 

 

 

 

           "ฮัลโหลพิช นานแล้วนะเม่อไห่จะให้ชั้นเข้าไปได้ซักที นี่ยืนรอมาราวยี่สิบนาทีแล้วนะยะ

ถ้าให้รอนานกว่านี้ชั้นจะพายัยฟางกลับแล้วนะ"แก้วโวยวายกับปลายสาย

 

           "ใจเย็นแก้ว ชั้นรอได้น่ะ"ฟางในชุดราตรีสีชมพูสีโปรดของเธอห้ามปรามไม่ให้แก้ว

โวยวาย "แกรอได้แต่ชั้น ไม่ได้!!"แก้ววางหูก่อนจะหันมาตอบฟางด้วยอารมณ์เกรี้ยวกราด

 

           "อ้าว! ยืมรออะไรกันเนี่ย ทำไมไม่เข้างานล่ะ"โทโมะเดินมาทักทายสองสาวที่ยืมรอที่

ลานจอดรถของโรงแรมที่จัดงาน "มาพอดีเลย มาช่วยสงบอารมณืศรีภรรยานายหน่อยสิ ถ้ารู้ว่าคน

ท้องขี้โวยวายแบบนี้ชั้นด่าแกแต่แรกก็ดี"ฟางน้อยใจนิดๆ

 

           "หงุดหงิดอะไรตรงนี้จ๊ะแก้ว ไปๆเข้างานเถอะเดี๋ยวงานจะเริ่มแล้ว"โทโมะดันตัวคุณแม่ที่

กำลังอารมณ์ร้อน "เดี๋ยวจะไม่เข้าแผนนะ"โทโมะกระซิบเบาๆทำให้แก้วคลายคิ้วที่ขมวดแน่นราว

กับเข้าใจแล้วเดินเข้างานอย่างง่ายดายทำเอาฟางยืนงงเป็นไก่ตาแตก

 

          

 

 

           "นี่โทโมะ นายว่างานนี้มันแปลกๆมั้ย"แก้วเน้นเสียงดังๆเพื่อให้บางคนรับรู้ "แปลก!

แปลกตรงไหนหรอแก้ว"โทโมะเน้นเสียงเช่นเดียวกับแก้วทำให้ฟางรู้สึกว่าสองคนนี้นี่แหละแปลก

 

           "ก็ดูสิ ในงานมีแต่ตำรวจเต็มไปหมดเลย"แก้วเสียงดังทำให้คนในงานหันมามองแต่

ตำรวจที่ยืนคุมทั่วงานกลับนิ่งราวกับรู้หัวใจของสองคนนี้ดีทำให้ไม่สนใจอะไรเลย

 

           "นี่! สองคนนี้จะเสียงดังกันทำไมเนี่ย งานเค้าจะมีอะรมันก็เรื่องของเค้า ไม่อายกันบ้าง

หรอ คนมองกันทั้งงานเลย"ฟางว่าเข้าให้ก่อนจะรีบเดินไปตรงหน้างานที่มีเจ้าบ่าวเจ้าสาวยืน

รับแขก

 

           "แกไหวแน่หรอฟาง"แก้วกระซิบถามเพื่อนสาวที่จ้องตัวเด่นของงานอยูู่นาน "ต้องไหวสิ

ชั้นต้องไหว!!"ฟางคิดครั้งสุดท้ายก่อนจะตรงไปที่ป๊อปปี้ในชุดทักซิโดสีดำและพิมในชุดเกาะอก

สีขาวที่แสนจะดูเรียบง่ายและธรรมดาแต่ลายลูกไม้พร้อยพริ้มทำให้มันดูน่าชื่นชมและเด่นกว่าทุก

คนที่มางานในวันนี้

 

           "เข้าไปถ่ายรูปกับเจ้าสาวเจ้าบ่าวก่อนสิฟาง ไหนบอกว่าอยากมาไง"พิชชี่เดินมากระซิบ

ข้างหูฟางอย่างเงียบๆ "ฟาง...ฟางทำไม่ได้อ่ะพิช"ฟางน้ำตาคลอเมื่อเห็นภาพดังกล่าวทำให้พิชชี่

แก้วและโทโมะต้องเข้ามาปลอบ

 

           "เอาอย่างนี้ เดี๋ยวแก้วกับโทโมะเข้างานกันไปก่อนนะ แล้วฟาง...ฟางก็ไปอวยพรให้เค้า

ตามความตั้งใจของฟาง ไปยินดีที่เค้าได้รักกับคนที่เค้ารักและคนที่รักเค้า แล้วค่อยไปนั่งรอแก้วกับ

โทโมะด้านนอก ถ้ามันจะทำให้ฟางหายเจ็บได้"พิชชี่จับมือฟางแน่นก่อนจะจูงมือฟางเดินไปช้าๆ

พร้อมกับความมั่นใจที่เพิ่งเกิดของฟาง

 

 

 

           "อ้าวคุณพิชคุณฟาง! สวัสดีครับ"ป๊อปปี้ทำทีเหมือนเพิ่งเห็นพิชชี่ในงานก็กล่าวทักทาย

"สวัสดีค่ะ"พิมทักทายหน้าบูดบี้ผิดกับแขกคนอื่นที่เธอยิ้มร่าต้อนรับ

 

           "ใจเย็นๆยัยพิม เดี๋ยวคนอื่นก็จับกึ๋นแกได้หรอก รอให้ผ่านคืนนี้ไปก่อนแล้วเดี๋ยววันหลัง

ชั้นจะจัดการนังนี่ให้เอง"มายด์เดินมากระซิบพิมให้เก็บอาการดังกล่าว

 

           "ยินดีด้วยนะคะคุณป๊อป วันนี้ฟางก็มาแค่ในนามลูกจ้างของคุณคงมอบให้ได้แค่คำยินดี

ยังไงก็ขอให้คุณมีความสุขกับคุณพิมมากๆ ขอให้เป็นคู่ที่น่าอิจฉาอีกคู่นะคะ"ฟางยิ้มภายใต้ม่าน

น้ำตาที่เธอปิดกลั้นไว้

 

           "ขอบคุณมากนะคะคุณฟาง ยังไง...ไม่เข้าไปในงานก่อนหรอคะ"พิมพูดในเชิงท้าทาย

"ไม่ดีกว่าครับ เพราะเดี๋ยวฟางมีธุระ มาสักครู่เดี๋ยวก็กลับ"พิชชี่ตอบแทน

 

           "ขอบคุณคุณฟางนะครับ ขอให้คุณอดทนรอสักนิด เดี๋ยวคนที่รักคุณก็จะมีตัวตนแล้วล่ะ

ครับ"ป๊อปปี้พูดเป็นนัยสร้างปริศนาไว้ในหัวใจของฟางและพิมมากมาย

 

 

 

 

 

 

 

 

           "พี่เตรียมคนไว้เรียบร้อยแล้วใช่มั้ย แล้วของที่พิมสั่งพี่เตรียมไว้รึยัง เกิดพวกจิระคุณทำ

อะไรขึ้นมาเราจะได้เตรียมตัวทัน"พิมสั่งทบทวนมายด์อีกครั้งเพื่อความปลอดภัย

 

           "ไม่ต้องมาสั่งชั้น!! ถึงยังไงั้นก็ต้องเตรียมเอาไว้ก่อนไม่งั้นพวกนั้นคงจะต้องเล่นอะไรกับ

ตั้งประภาพรบ้างก็ไม่รู้ เล่นแห่เอาตำรวจมาคุมงานซะแบบนี้ต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่"มายด์

สังหรใจแปลกๆ

 

           

           "ขอเชิญเจ้าบ่าวเจ้าสาวขึ้นมาบนเสทีด้วยครับ"พิธีกรในงานกล่าวเชิญคู่ซิกเนเจอร์ของ

งาน "คุณจะคุยอีกนานมั้ย!!"ป๊อปปี้เดินมาท้วงเจ้าสาวที่ปลีกตัวออกมาทำให้มายด์รีบส่งช่อดอกไม้

ที่เตรียมเองให้พิมก่อนที่พิมจะควงแขนของป๊อปปี้และมีชายสองคนเปิดประตูที่ทั้งสองอยู่ด้านใน

เผยแสงสว่างและผู้คนมากมายที่มายินดีกับทั้งสอง

 

           "พิธีกรถามอะไรคุณก็ช่วยตอบดีๆด้วยนะคะ อย่าให้คนเค้ารู้ว่าเรามีอะไรกันก่อนแต่งงาน

ไม่งั้นแม่คุณต้องอับอายแน่ๆ"พิมพูดเบาๆและทำหน้าเข้มใส่ป๊อปปี้ก่อนจะหันไปยิ้มกับแขกต่อ

 

           "เอาล่ะครับ มาเปิดประเด็นกันก่อนเลย มีแขกหลายๆท่านสงสัยกันว่าทั้งสองไปพบกัน

ได้ยังไงครับ เรื่องราวความรักของทั้งคู่เป็นยังไงเชิญเล่าครับ"พิธีกรถามพร้อมเปิดโอกาสให้พูด

แต่ป๊อปปี้กลับนิ่งทำให้พิมต้องตอบแทน

 

           "เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กค่ะ ผูกพันกันตั้งแต่ตอนนั้นเลยเพราะครอบครัวเราทั้งสอง

ก็รู้จักมักจี่กันมาตั้งแต่รุ่นคุณพ่อแล้ว พอโตเราเลยหมั้นกันไว้ค่ะ จนถึงวันที่คุณป๊อปขอพิมแต่งงาน

พิมก็ตบตกลงทันทีเลยค่ะ ตอนนั้นตื่นเต้นมากด้วย"พิมยิ้มเขินกับเรื่องที่แต่งขึนาทำให้ป๊อปปี้ต้อง

รีบหันขวับ

 

           "คุณพูดบ้าอะไรของคุณ ใครไปขอคุณแต่งงาน"ป๊อปปี้ตวาดพิมเบาๆแต่สาวเจ้ากลับทำ

เมินใส่ "ตอแหล!!!!"เฟย์พูดกับธามไทเพราะรู้เรื่องตั้งแต่เด็กและรู้ว่าพี่ชายคนนี้ไม่มีวันแต่งงาน

กับหญิงสาวที่ยืนข้างๆเขาตอนนี้แน่ๆ

 

           "เอ่อ...ขอนอกเรื่องหน่อยละกันนะคะ มีข่าวว่าทั้งสองคนถูกคลุมถุงชนด้วยความไม่เต็ม

ใจ แต่ไปมีอะไรกันเสียก่อนทำให้ต้องรีบแต่ง จริงมั้ยคะกับข่าวนี้"พิธีกรหญิงอีกคนถามอย่าง

ละลาบละล้วง

 

           "ไม่จริงค่ะ! คลุมถุงชนอะไรกัน เราทั้งสองเต็มใจแล้วก็ไม่ได้ทำอะไรกันก่อนแต่งงาน

ด้วยค่ะ แต่เพราะความรักของเราสองคนที่มีมานานทำให้เราสองคนแต่งงานกันในที่สุดค่ะ"พิมพูด

ทำให้ป๊อปปี้ต้องมองหน้าดุนั่นอีกครั้ง

 

           "นังนี่มันสตรอเบอรี่ที่สุด เต็มจงเต็มใจอะไรกัน ชั้นชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ"เฟย์กำลังจะ

โวยวายแต่ธามไทที่ไวกว่าห้ามไว้ก่อน "ใจเย็นๆสิเฟย์ ธามว่าเค้าทำถูกแล้วล่ะ คุณหญิงป้าจะได้

ไม่เสียหน้าไง"ธามไทห้ามปรามและยกเหตุผลที่เขาคิดขึ้นมา

 

       

           "เอ่อ...พูดอะไรหน่อยมั้ยคะคุณภาณุ"พิธีกรถามเมื่อป๊อปปี้ให้พิมพูดอยู่เพียงผู้เดียว "ผม

รอคำนี้มานานแล้วครับทุกคน"ป๊อปปี้ยักคิ้วแล้วยิ้มเบาๆก่อนจะตั้งหน้าเพื่อจะพูดสิ่งที่เค้าเตรียมมา

 

 

 

                                      นอกงานที่ฟางและพิชชี่นั่งอยู่

         

           "เอ่อ...ฟาง พิชมีเรื่องที่ลืมทำน่ะ ฟางนั่งรอคนเดียวได้มั้ย"พิชชี่ลืมตัวนึกได้อีกทีก็คิดว่า

เริ่มสายกับเวลาที่เขานัดกับป๊อปปี้ไว้จึงขอฟางปลีกตัวออกไป

 

           "พิชไปเถอะฟางนั่งรอคนียวได้ ไม่เห็นมีอะไรต้องห่วงซักนิด ตำรวจยืนเต็มงานฟางไม่

ต้องกลัวอะไรหรอก"ฟางยิ้มให้พิชชี่ "ถ้าอยากเข้าไปก็เข้าได้นะฟาง"พิชชี่จับไหล่ฟางก่อนจะรีบวิ่ง

เข้างานทันที

 

 

 

                                                 ในงาน

 

           "ไหนบอกจะพูด ทำไมไม่พูดล่ะครับ"พิธีกรวางไมค์ถามป๊อปปี้ที่หยุดพูดไปสักพัก "ผม

รอสคริปอยู่"ป๊อปปี้กระฟัดกระเฟียด "มาแล้วครับๆ"พิชชี่วิ่งถือเอกสารมาให้ป๊อปปี้ทันเวลาแต่ก็เล่น

เอาเจ้าตัวเหนื่อยหอบเลยทีเดียว

 

           "สิ่งที่ผมจะพูดคือ...เหตุผลที่หน้างานไม่มีของชำร่วยเพราะผมแค่อยากจะเซอร์ไพร์ส

แขกในงานเลยจัดให้บริกรเสิร์ฟของชำร่วยให้แทนครับ"ป๊อปปี้พูดแล้วก็มีบริกรหลายคนเดินออกมา

ยื่นซองขาวให้กับแขกคนในงาน "เชิญเปิดได้ครับ"ป๊อปปี้กล่าวหลังจากนั้นก็มีเสียงฮือฮาในงานทั่ว

 

           "นั่นมันอะไรกันคะ"พิมถามเมื่อตัวเองไม่รู้เรื่องของชำร่วยที่นำมาแจกจ่ายเพราะก่อนหน้า

นี้ป๊อปปี้บอกเธอว่าจะไม่มีการใส่ซองและของชำร่วยเด็ดขาด

 

           "ครอบครัวตั้งประภาพรได้โกงเงินบริษัทของพ่อผมที่ทำร่วมกับคุณพ่อของเจ้าสาวของ

เราในวันนี้เป็นงินกว่าร้อยกว่าล้าน!! เท่านั้นยังไม่พอคุณแม่ของเจ้าสาวรวมไปถึงเจ้าสาวที่แสนจะ

งดงาม ก็ได้ช่วยกันศูบเลือดสูบเนื้อครอบครัวผม เป็นเหตุให้พ่อของผมหัวใจวายตาย!!!"ป๊อปปี้

โพล่งความจริงทำให้พิมและแม่ที่ยืนอยู่บนเวทีถูกเสียงประนามเพราะหลักฐานที่ป๊อปปี้อ้างว่าเป็น

ของชำร่วยนั้น

 

           "แล้วอย่างนี้ผมยังสมควรแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้อยู่รึเปล่าครับ"ป๊อปปี้กำมือพิมแน่น "ไม่

จริงค่ะ เป็นเพราะป๊อปต่างหากที่ทำลายความบริสุทธิ์ของพิม เราเลยต้องแต่งงานกัน มันจริงอย่าง

ที่เป็นข่าวจริงๆค่ะ"พิมโวยวายออกไมค์ทำให้ทุกสายตาจับจ้องที่ป๊อปปี้และคุณหญิงที่กอดกันกลม

 

           "แค่ปากของผู้หญิงมารยาคนนึงอย่าไปเชื่อครับ เพราะเรื่องนี้ผมก็มีหลักฐานอยู่เหมือน

กัน"ป๊อปปี้ยิ้มแล้วพยักหน้าให้กับพิชชี่เพื่อเปิดวิดิโอบนจออิเล็กทรอนิคที่ปรากฏภาพป๊อปปี้และพิม

ที่นอนเปลือยบนเตียงและมายด์ยืนพร้อมจะพูดความจริงที่สร้างไว้เรียกเสียงฮือฮาจากคนทั้งงาน

ได้อีกครั้ง

 

 

           "หาอะไรอยู่หรอ ไอนี่รึเปล่า"วิดิโอปรากฏร่างมายด์เดินเข้ามายิ้มเยาะ "ชั้นส่งรูปแกกับ

พิมตอนนอนด้วยกันไปให้คุณหญิงแล้วอีกหน่อยแกก็จะต้องแต่งงานกับยัยพิมให้เร็วที่สุด แล้วนัง

ฟางก็จะร้องห่มร้องไห้ แกเองก็ต้องเสียใจ"มายด์หัวเราะร่าพร้อมกับพิมที่คิดว่าแผนตัวเองจะสำ-

เร็จ

 

 

          "หึๆๆ แค่นี้ก็คงยืนยันได้แล้วว่าลูกสาวเธอน่ะจัดฉาก ตั้งประภาพรโกหกทั้งเพ แถมยังชั่ว

เป็นต้นเหตุให้สามีชั้นตายอีกด้วย"คุณหญิงแม่ของป๊อปปี้เดินไปดันหัวพิมที่ร้องห่มร้องไห้

 

          "เลิกมายุ่งกับครอบครัวชั้นอีกเข้าใจมั้ย!!!!"คุณหญิงแม่ของป๊อปปี้จิกหัวพิมแล้วดันออก

อย่างรุนแรงทำให้พิมบังเกิดบุคคลที่สองในร่างคือ"นางมารร้าย"

 

          "ชั้นทนไม่ไหวแล้วนะ!!!"พิมควักปืนที่มายด์เตรียมไว้ในช่อดอกไม้ออกมาพร้อมกับดึงตัว

คุณหญิงแม่ของป๊อปปี้ไปล็อคคอไว้พร้อมกับเอาปืนจ่อหัวคุณหญิงแม่ของป๊อปปี้

 

 

 

 

                                                 นอกงาน

 

          "เอ่อ...น้องครับ ไม่ทราบว่ารถคันนั้นของน้องรึเปล่า คือมันจอดขวางรถพี่อยู่น่ะครับ"ชาย

หนุ่มนิรนามเดินมาถามฟางทำเอาฟางแปลกใจไม่น้อย 

 

          "คันไหนคะ ฟางไม่รู้เรื่อง"ฟางตอบกลับไปทำให้ชายคนนั้นเกาหัวเล็กน้อยก่อนจะเอ่ย

ปากถามอีกครั้ง "พี่ว่าน้องลงไปดูหน่อยนะ คือ...ตอนนี้พี่รีบไปธุระแต่รถน้องมาขวางไว้รถพี่ออก

ไม่ได้เลย"ชายหนุ่มเอ่ยชวนทำเอาฟางที่ซื่อๆกลับเดินตามต้อยๆ

 

 

 

 

          "คันนี้ใช่รถน้องรึเปล่าครับ"ชายคนนั้นชี้ไปที่รถตู้สีดำคันหนึ่งที่ดูเหมือนจะปกติและไม่มี

รถที่โดนขวางซักนิด "ฮ่าๆ พี่มั่วแล้วค่ะ นี่ไม่ใช่รถฟาง"ฟางแค่นหัวเราะแล้วทำท่าจะเดินหนี

 

                      หมับ!

                  ชายคนเดิมคว้าแขนฟางไว้ทำเอาฟางเริ่มรู้สึกแปลกๆ

 

           "คันนี้ของพี่เองน้องอยากลองไปนั่งสักแปปมั้ยล่ะ"ชายหนุ่มกำมือฟางแน่นมากขึ้น "จะ

ทำอะไรน่ะ ปล่อยชั้นนะไอบ้า!"ฟางตีชายหนุ่มอย่างรุนแรง 

 

           "ไปกับพี่เถอะ พูดดีๆให้ฟังกันนะอย่าพูดอย่างไม่งั้น...เจ็บตัวแน่!!"ชายหนุ่มจิกตาใส่ 

"ไม่! ปล่อยชั้น ไอบ้า! แกจะทำอะไร ปล่อยชั้นไปเถอะนะๆ!!"ฟางเริ่มดิ้นอย่างรุนแรง

 

                         ผลั้ก!

                     ชายหนุ่มต่อยที่ฟางทำให้สาวเจ้าค่อยๆหมดแรงและหมดสติไป

 

           "พูดดีๆไม่ฟังกันก็ต้องเจอดีแบบนี้แหละ สม!!!"ชายหนุ่มหัวเราะอย่างบ้าคลั่งก่อนจะ

เรียกเพื่อที่อยู่ในรถมแบกฟางขึ้นรถและขับออกไปทันที

 

 

 

 

 

                                                    ในงาน

 

          "นี่เธอจะทำอะไร! ปล่อยชั้นนะนังมารร้าย"คุณหญิงพูดท่ามกลางเสียงกรี๊ดกลัวเสียงปืน

ที่ลูกน้องของพิมและมายด์บุกเข้ามาทำให้พิมใช้ปืนตบปากคุณหญิงแม่ของป๊อปปี้ทันที

 

          "เงียบไปเลยอีแก่!! ชั้นเกลียดแกมานานแล้ว ชอบคิดว่าครอบครัวชั้นทำตัวต่ำ ดี!! วันนี้

ชั้นจะต่ำให้แกดู"พิมจิกหัวคุณหญิงขึ้นมาแล้วหัวเราะอย่างสุขใจ

 

          "อย่าทำอะไรบ้าๆนะพิม!! ปล่อยแม่ผมแล้วยอมมอบตัวซะ อย่าทำให้เรื่องมันใหญ่ไปกว่า

นี้ลย ผมขอร้อง"ป๊อปปี้ค่อยๆเดินตามพิมที่เดินถอยหลังเรื่อยๆ

 

          "แล้วที่คุณทำไปล่ะ คุณประจานชั้นท่ามกลางคนเป็นร้อยเป็นพันเรื่องมันไม่ใหญ่เลยสินะ

ยังไงวันนี้ชั้นก็ได้ฆ่าคนอยู่ดี ถ้าไม่ใช่อีแก่นี่ ก็ต้องเป็นนังผู้หญิงที่คุณรักมันมากที่สุด"พิมชี้ปืนไป

ทางป๊อปปี้และพิชชี่ที่ยืนคู่กัน

 

          "ใครที่ผมรักที่สุด คุณจะทำอะไรใคร!!"ป๊อปปี้ตวาด "ก็นังเด็กอ่อนหัดคนนี้ไง รักมันมาก

ไม่ใช่หรอ ทำไมไม่จับมันไว้ล่ะ ยกมันให้เพื่อนมันอย่างนั้นน่ะ น่าสงสารนะ!!"มายด์เดินออกมาจาก

หลังเวทีพร้อมปาไดอะรี่ของป๊อปปี้ใส่เขาทำให้ป๊อปปี้และพิชชี่รู้ทันทีว่าผู้หญิงคนนั้นคือ "ฟาง"!!!

 

          "อย่าทำอะไรบ้าๆนะพิม แค่นี่คุณก็เลวพอแล้วนะ!!"ป๊อปปี้ว่าพร้อมห้ามปราม "ป๊อปช่วย

แม่ด้วยลูก ป๊อปช่วยแม่ด้วย!"คุณหญิงส่งสายตาอ้อนวอนป๊อปปี้

 

          "ถ้าพิมทำชั่วมามากขนาดนั้นแล้วพิมก็คงเดินถอยกลับทางเก่าไม่ได้ งั้นขอชั่วให้มันสุดๆ

ไปเลยเป็นไง!!!"พิมร้องว่าออกมาก่อนจะลั่นไกปืนไปมั่ว

 

 

                            ปัง! ปัง! ปัง!

                   กระสุนโดนคนในงานคนหนึ่งที่ป๊อปปี้รักที่สุด

 

 

 

ตัดตอนเลย...เดี๋ยวจะยาวไปกว่านี้

 

แฮร่ๆ ติดตามน้าาโค้งสุดท้ายแล้วอีกนิดเดียว