Music love final chapter

 

 

 

 

 

          "ว่าไง! ตื่นแล้วหรอพ่อตัวดี"เสียงอันคุ้นหูทักป๊อปปี้ที่เพิ่งตื่นแล้วลงมาชั้นล่างเพื่อหาอะไร

ลองท้องก่อนไปทำงาน "คุณแม่มาได้ยังไงครับเนี่ย!!"ป๊อปปี้ตอบกลับเมื่อเห็นแม่ตัวเองและเเม่

ของพิมที่นั่งเชิดอยู่ทั้งคู่ก็ยกมือไหว้ตามมารยาท

 

          "ทำไมแม่จะมาไม่ได้ล่ะ งานที่นี่ของพ่อแกซึ่งก็เป็นสามีของแม่เอง"คุณหญิงแม่เชิดใส่

"คะ...คุณแม่มาที่นี่มีอะไรรึเปล่าครับ ถ้าจะมาดูงาน ไหนคุณแม่บอกว่าจะรอให้เสร็จเรียบร้อยก่อน"

ป๊อปปี้ผวาเล็กๆกับท่าทีของเเม่เธอ มันต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ

 

          "ให้แม่พูดตรงๆเลยนะตาป๊อป"คุณหญิงขึ้นเสียงนิดๆก่อนจะเงียบไปไม่กี่วินาที "แม่มาคุย

เรื่องงานแต่งของลูกกับหนูพิมที่จะเกิดขึ้นในอีกสองเดือนข้างหน้า"คุณหญิงมองหน้ากับแม่ของพิม

ก่อนจะยิ้มให้ด้วยความละอาย

 

          "แต่งงาน!! ไหนแม่บอกว่าเมื่อไหร่ก็ได้ที่ผมกับพิมพร้อมยังไงล่ะครับ"ป๊อปปี้ร้องออกด้วย

ความตกใจ "เอาไปดูซะพ่อตัวดี!!"แม่ของพิมปาซองเอกสารสีน้ำตาลอ่อนๆใส่หน้าป๊อปปี้จนคุณ

หญิงมองอย่างไม่พอใจ

 

          "เปิดดูซะ! แล้วก็ตัดสินใจเอาเองว่าลูกน่ะพร้อมหรือยัง"คุณหญิงตะโกนว่าก่อนที่ป๊อปปี้จะ

รีบเปิดดูปรากฏรูปสองสามใบในซองนั้น และที่สำคัญมันเป็นรูปตอนที่เขาและพิมนอนหลับอยู่บน

เตียงเดียวกันและยิ่งกว่านั้น "ทั้งสองไม่ได้ใส่เครื่องปกปิดร่างกายแม้แต่ชิ้นเดียว"

 

          "มันไม่ได้เป็นอย่างที่ทุกคนคิดนะครับ"ป๊อปปี้รีบแก้ตัว "เลว! เลวมาก!! ที่จริงชั้นจะถอน

หมั้นให้พวกเธอด้ยซ้ำเพราะชั้นสงสารที่พวกเธอต้องถูกมัดมือชกแบบนี้ แต่ตอนนี้หลักฐานมันก็คา

ตาว่าเธอย่ำยีลูกสาวชั้น ไม่รู้ล่ะ!ถ้าไม่แต่งงานชั้นจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด"แม่ของพิมโวยพร้อมตบ

หน้าป๊อปปี้ไปเต็มๆมือ

 

          "ใจเย็นๆค่ะคุณหญิง เดี๋ยวดิชั้นจัดการกับพ่อตัวแสบคนนี้เอง คุณหญิิงไปคุยกับลูกสาว

เถอะค่ะ"แม่ป๊อปปี้พูดก่อนจะดันตัวแม่พิมไปข้างนอกและเดินกลับมาท่าทางขึงขัง

 

          "ยังไง!! สมใจแกแล้วมั้ยล่ะที่ทำให้แม่โดนอีคุณหญิงจอมปลอมนั่นย่ำยีน่ะตาป๊อป"แม่

ป๊อปปี้ตีลูกชายก่อนจะนั่งลงกอดอก "แต่...มันไม่ได้เป็นอย่างนั้นนะครับแม่"ป๊อปปี้สะอื้นเล็กน้อย

 

          "แล้วมันเป็นยังไง แกเล่ามาได้มั้ยล่ะห๊า! รูปมันคาตาแบบนั้นน่ะแกยังจะเอาอะไรมาอ้าง

อีก"แม่ป๊อปปี้ถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะว่าป๊อปปี้อีกครั้ง

 

          "คือ...แม่ต้องตั้งใจฟังดีๆนะครับ"ป๊อปปี้เงียบไปสักัพกพื่อให้เเน่ใจว่ไม่มีคนในบ้านอยู่

แล้ว "ตัวจริงที่โกงเงินบริษัทเราทำให้คุณพ่อเสียชีวิตนั่นก็คือ...ครอบครัวตั้งประภาพร"ป๊อปปี้เอ่ย

ออกมาทำให้คุณหญิงตาโตด้วยความอึ้ง

 

          "จริงหรอตาป๊อป!"คุณหญิงจับแขนป๊อปปี้แล้วถามด้ยความตกใจ "ครับ...นั่นคือเหตุผลที่

มันเกิดรูปนั้น พิมตีหัวผมเพื่อจะชิงหลักฐานแล้วร่มมือกับมายด์จับผมไข้างบนถ่ายรูปส่งไปให้คุณ

แม่ แล้วเผาหลักฐานนั่นทิ้งไป นั่นคือเหตุผลที่ผมไม่อยากแต่งงานกับเธอ"ป๊อปปี้พูดความจริง

ทั้งหมดทำให้คุณหญิงอึ้งกับความร้ายกาจของตระกูลนี้

 

           "แต่คุณแม่จะให้ผมแต่งงานก็ได้นะครับ แต่ถึงยังไงผมก็ไม่มีวันรักยัยงูพิษนั่นเด็ดขาด

เพระหัวใจผมทุ่มเทให้คนที่ผมรักไปหมดแล้ว...ตั้งแต่ประถม"ป๊อปปี้พูดมีเลศนัยเล็กน้อย

 

           "แม่ได้ยินอย่างนี้แล้วก็ไม่ได้อยากให้ป๊อปแต่งหรอก แต่...เอางี้นะลูกป๊อปแต่งงานกับ

นังงูพิษนั่นไป แล้วทำให้มันรักหัวปักหัวปำแล้วค่อยหย่ากับมัน ระหว่างนั้นป๊อปก็ย้ายไปอยู่ในบ้าน

ของครอบครัวตังประภาพร แล้วแอบไปหาหลักฐานมามัดตัวพวกมัน แม่เชื่อว่ามันต้องหลงเหลืออยู่

แน่นอน"คุณหญิงโพล่งถึงแผนการแก้แค้นขึ้นมาทันทีซึ่งป๊อปปี้เองก็แอบเห็นด้วยนิดๆ

 

           "ไม่ต้องไปหาฐานที่อื่นหรอกครับ!!"เสียงชายหนุ่มเอ่ยขึ้นก่อนจะเดินเข้ามาหาป๊อปปี้

และคุณหญิงก่อนจะโค้งไหว้คุณหญิงอย่างอ่อนน้อม

 

           "พิชชี่!!"ป๊อปปี้เอ่ยชื่อของเขาออกมาทันทีแต่คุณหญิงยังคงงงๆ "ใครน่ะลูก"แม่ป๊อปปี้

กระซิบถามผู้เป็นลูกชายแต่ก็ไร้คำตอบเพราะสิ่งที่ทำให้เขาสนใจกลับเป็นเอกสารในมือของพิชชี่

 

           

 

                                           เย็นวันที่พิชชี่กลับมา 

            เสียงฝีเท้าของพิชชี่เดินตามทางมาหลบสิ่งต่างๆไม่ว่าจะเป็นคนงานที่เคยเห็นหน้าเขา

รวมไปถึงแก้ว และฟางคนที่เขาไม่ต้องการให้เห็นที่สุดในตอนนั้นเพราะเขาอยาากจะไปที่หนึ่งโดย

ไม่ต้องมีใครสงสัยนั่นคือ "สำนักงานของป๊อปปี้"โดยที่เขานัดกับป๊อปปี้ไว้แล้วว่ามันควรจะเป็น

ความลับ

 

            "คุณมีอะไรจะบอกมหรอ"ป๊อปปี้เอยถามทันทีที่พิชชี่เข้ามานั่งในสำนักงาน "คือ...ผม

อยากจะมารื้อฟื้นคุณเพื่อผู้หญิงคนหนึ่งน่ะครับ"พิชชี่ตอบอย่างไม่มั่นใจ

 

            "รื้อฟื้ ผู้หญิง...อะไร"ป๊อปปี้ทำหน้างุนงงพร้อมกับซดกาแฟสุดโรดเข้าไปอึกใหญ่ "ผม

ไม่รู้นะครับว่าคุณแกล้งโง่หรือว่าคุณจำไม่ได้จริงๆ แต่ผมจะบอกคุณว่า...ผมมาที่นี่เพื่อพูดกับคุณ

ตรงๆ คุณเองก็ควรจะพูดกับผมตรงๆเหมือนกันนะครับ"พิชชี่ว่าป๊อปปี้จนเขางงเพิ่มขึ้น

 

            "ผู้หญิงคนนี้คุณจำเธอได้มั้ยครับ"พิชชี่หยิบเอารูปปัจจุบันของฟางมาให้เขาดู "จำได้สิ

ก็เธอเป็นเพื่อนคุณไง แล้วก็ทำงานที่นี่ คุณจะถามทำไมกัน"ป๊อปปี้ตอบทำให้พิชชี่ส่ายหน้าเบาๆ

ด้วยความระอา

   

            "แล้วคนนี้ล่ะครับ"พิชชี่หยิบเอารูปฟางตอนเด็กมาให้เขาดูทำให้เขชะงักและสำลัก

กาแฟทันทีที่เห็น "เอ่อ...ไม่-ได้-ครับ"ป๊อปปี้ปฏิเสธอย่างไม่มั่นใจ "คุณป๊อป!"พิชชี่เน้นเสียงแข็ง

ทำให้เขายอม

            

            "โอเคๆ ผมจำได้ เธอเป็นเพื่อนวัยเด็กของผมเองแหละ แต่ตอนนี้ผมก็ไม่รู้ว่าเขาอยู่ไหน

แล้วเหมือนกันแหละน่า"ป๊อปปี้โพล่งออกมาอย่างจำนน

 

            "ผมบอกแล้วไงครับ พูดกันตรงๆ"พิชชี่เน้นเพราะรู้ว่าเขารู้มากกว่านี้ "ไม่งั้น...ผมก็คง

ต้องไปบอกเด็กคนนี้แล้วล่ะครับว่าคุณลืมเค้าไปแล้วจริงๆ"พิชชี่ทำท่าจะลุกแต่ป๊อปปี้รั้งไว้ก่อน

 

            "ผมยอมคุณแล้ว...เค้า...คือฟาง เพื่อนสาวคนสนิทของคุณนั่นแหละ"ป๊อปปี้กอดอกนิ่ง

"คุณจำได้!"พิชชี่ยิ้มกรุ้มกริ่ม "อื้ม...คุณมีอะไรก็ว่ามา"ป๊อปปี้ถามปัดๆ

 

            "ทำไมคุณต้องทำแบบนั้นครับ"พิชชี่ถามกลับ "ทำ...ทำอะไร"ป๊อปปี้คิดวนไปมาอย่าง

งงๆ "คุณทำเป็นลืมฟางใช่มั้ย ทำไมล่ะครับ..."พิชชี่ถามทำให้ป๊อปปี้เงียบก่อนจะเริ่มตอบ

 

            "ก็...ผมเห็นว่าเธอกำลังคบกับคุณอยู่ ส่วนผม...ก็มีคู่หมั้นอยู่แล้ว ผมว่าเราสองคนไม่

ได้เกิดมาคู่กัน"ป๊อปปี้ตอบทำให้พิชชี่หัวเราะ

 

            "อะไรทำให้คุณคิดว่าผมคบกับเธอ"พิชชี่ถาม "ก็...วันนั้นคุณยังกอดกับเธออยู่เลย หรือ

วันอื่นๆที่ผมเห็นคุณกับเธอก็กระหนุงกระหนิงเหมือนกับคนที่เป็นแฟนกัน"ป๊อปปี้ตอบแล้วเห็นพิชชี่

ส่ายหน้าพร้อมหัวเราะอยู่คนเดียว

 

           "คุณไม่ได้คบกับเธอหรอกหรอ"ป๊อปปี้ยังคงถามต่อแล้วก็ได้รับคำตอบเป็นการพยักหน้า

จากพิชชี่ "แต่ยังไงผมก็ไม่มีโอกาสอยู่ดี เธอลืมผมไปแล้ว อีกอย่างตอนนี้ผมก็มีคู่หมั้นอยู่แล้วด้วย

ซ้ำ"ป๊อปปี้ทำหน้าเศร้าทันที

 

           "ผมไม่รู้จะช่วยคุณยังไงเรื่องคู่หมั้นของคุณ แต่...ผมจะบอกว่า ผมรักฟางก็จริง แต่ผม

ไม่มีวันสมหวัง เพราะเธอยังไม่พร้อมรับใคร เธอบอกผมว่าเธอรอ...รอรักวัยเด็กนั้น ตามคำสัญญา

ถ้าคุณยังต้องการเธอก็ไปบอกเธอซะ เพราะเธอก็ยินดีรับมัน แต่ถ้าคุณไม่ ก็ช่วยอย่าพูดให้ความ

หวังเธอ ผมไม่อยากเห็นคนที่ผมรักต้องเจ็บอีก"พิชชี่จับไหล่ป๊อปปี้พร้อมตบเบาก่อนจะวางรูปลง

บนโต๊ะทำงานของเขาพร้อมเดินออกไปทันทีโดยที่เขาไม่ทันสังเกตุของที่พิชชี่หยิบติดไม้ติดมือไป

ด้วย

 

 

 

            "คุณไปได้เอกสารนั่นมาจากไหน"เมื่อป๊อปปี้รับเอกสารมาตรวจดูแล้วก็ถามทันที "วัน

นั้นที่ผมมาคุยกับคุณ...ผมเห็นมันหล่นอยู่หน้าสำนักงานเลยเก็บมาเพื่อจะเอามาคืน"พิชชี่ตอบ

 

            "แต่คนที่คืนไม่ใช่คุณนิ่ ผมไปได้มันมาจากพิมนะ"ป๊อปปี้ยังงคงสงสัยไม่หยุดแล้วเริ่ม

คิ้วขมวดด้วยสถาการณ์ที่เคร่งขึม "ก็...."พิชชี่พูดให้ลุ้นก่อนจะเริ่มเล่า

 

 

 

                       กึก!

                 ผมเห็นคุณปิดประตูห้องพักของฟางแล้วเดินไปทำให้ผมที่ตอนนั้นทำตัวลับๆล่อๆ

ต้องหลบข้างพุ่มไม้ก่อนจะคิดได้ว่าตอนนี้ผมต้องเป็นกามเทพแผลงศรให้คุณและฟาง

 

                        แอ๊ดดดดดด

                 ผมคิดว่าสวรรค์เห็นด้วยกับความคิดผมเพราะเมื่อผมเปิดประตูออกมาฟางก็หลับ

ไปแล้ว ผมเลยจัดการจัดฉากวางเอกสารนั้นลงบนโต๊ะเครื่องแป้ง แต่คุณกลับเล่นตลกเดินเข้ามา

อีกครั้งพร้อมกับยาแก้ไอ

 

                  ผมเลยต้องแอบอยู่ใต้เตียงที่แคบและมืดอยู่นานจนแอบเห็นคุณลูบหัวเธออย่าง

บางเบาและตบท้ายด้วยการประกบฝีปากลงบนผมนุ่มสลวยของเธอก่อนจะเดินไปทำงานต่อ

 

                   ผมจึงใช้ยานั้นเป็นตัวเชื่อมความน่าจะเป็นโดยการเอามันไปวางหน้าโต๊ะเครื่อง

แป้งเพื่อวงทับเอกสารนั่นไว้และรีบอกจากที่นั่นไปรอจนกว่าฟางจะตื่นขึ้นมานับเป็นเวลาหลาย

ชั่วโมงเลย

 

                    ในที่สุดเมื่อหน้าต่างบานที่ผมแอบมองเห็นสาวน้อยของเราตื่นขึ้นมาและเดินไป

ที่โต๊ะเครื่องแป้ง สำเร็จ!!เธอคิดจริงๆด้วยว่านั่นคือสิ่งที่คุณทำ ทำไมผมถึงรู้น่ะหรอ...ก็เธอเล่น

กอดมันแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่หลายนาทีเลยล่ะ

 

 

 

             "สรุปแล้วมันมาจากคุณที่แอบเอาไปวางในห้องพักฟางสินะ"ป๊อปปี้คิ้วขมวดถาม "ใช่"

พิชชี่ตอบดดยที่ไม่ได้คิดเลยว่าสิ่งที่เขาเล่านั้นทำให้คุณหญิงสงสัย "ฟาง...คุ้นๆนะ"คุณหญิงคิด

ในใจ

 

             "ตอนนี้ผมได้หลักฐานแล้ว...ผมว่าลงมือเรื่องงานแต่งเลยครับ ผมอยากจะแฉยัยงูพิษ

ในงานแต่ง ให้คนทั้งวงการรู้ไปเลยว่าบ้านตั้งประภาพรนั้นโกงแค่ไหน"ป๊อปปี้ยิ้มกรุ้มกริ่มนึกสนุกใน

ใจ

 

 

 

 

 

 

 

            "อะไรนะพิช!! นี่คุณป๊อปจะแต่งงานในอีกสองอาทิตย์งั้นหรอ"แก้วร้องออกด้วยความตก

ใจซึ่งฟางเองที่ได้ฟังก็น้ำตาไหลทันที "อืม...ทีแรกคุณหญิงท่านบอกว่าอีกสองเดือน แต่แม่ของ

คุณพิมเธอบอกว่าพิมไม่ยอม เธอไม่อยากเสื่อมเสียแบบนี้เลยเลื่อนเป็นสองอาทิตย์"พิชชี่กอด

ปลอบฟางทันที

 

            "ชั้นว่ามันมากไปแล้วนะ! ยัยคุณพิมของเธอมันดีจริงรึเปล่ายัยฟาง"แก้วหันมาถามฟาง

ที่น้ำตาไหลอย่างไม่พร้อมที่จะได้รับข่าวร้ายที่สุดในชีวิต

 

            "ป๊อปปี้ต่างหากที่เลว!"ฟางกัดฟันพูดทั้งๆที่ในใจเธอไม่คิดแบบนั้นเลย ใจนึงก็รักป๊อปปี้

อีกใจนึงก็สงสารพิมที่เป้นผู้หญิงแล้วต้องโดนทำแบบนี้ เธอควรจะเชื่อใครดีนะ!!

 

            "แล้วฟางว่ายังไงล่ะ เธอจะไปงานแต่งเค้ารึเปล่า"พิชชี่ถามอย่างท้าทาย "ไอ้พิช!! นี่

เพื่อนแกนะ แกพูดอย่างนี้เหมือนกับลากเพื่อนแกไปลงขุมนรกเลยนะ"แก้วพูดอย่างไม่รู้ว่าพิชชี่

กำลังลากฟางเข้ามาในเกมของกามเทพ

 

            "แก้ว..."ฟางจับไหล่เพื่อนก็จะสูดลมหายใจเข้าเพื่อตัดสินใจบางสิ่ง "ชั้นจะไป!!"ฟาง

พูดย่างเด็ดขาดแต่พิชชี่กลับยิ้มเพราะเข้าแผนพอดิบพอดี

 

            "ถึงแม้เค้าจะทำร้ายชั้นโดยไม่รู้ตัว แต่อย่างน้อยเค้าคงจะมีความสุขมากี่ได้อยู่กับคนที่

รัก ซึ่งนั่นคือสิ่งที่ชั้นต้องทำ...สนับสนุนให้เค้าได้มีความสุข"ฟางเอ่ยออกมาโดยไม่สนความรู้สึก

ตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

ติดตามน้าาา ใกล้จบแล้ว ไรเตอร์จะทำให้จบเร็วที่สุด