Music love final chapter

 
 
 
 
 
          "ฟางเดี๋ยวก่อนสิ รอพิชด้วย!!"พิชชี่ตะโกนไล่หลังฟางที่วิ่งมาจนถึงริมหาดทรายขาว
สะอาด "ฮึก...ฮือออ"ฟางปล่อยน้ำตาออกมาหลังจากที่กลั้นเอาไว้แสนนานก่อนจะหยุดยืนนิ่งให้
คลื่นของทะเลกระทบกับเท้าตัวเอง
 
          "ไม่เป็นไรนะ..."พิชชี่ใช้มือแตะที่ไหล่ฟางเพื่อให้เธอผ่อนคลายและหวังจะเป็นที่พึ่งหรือ
ที่พักให้กับฟางบ้าง "พิช"ฟางเอ่ยชื่อของเขาด้วยเสียงสั่นคลอนก่อนจะโผเข้ากอดพิชชี่ทันที
 
          "ฟางไม่รักผู้ชายคนนั้นแล้ว ฟางจะไม่รักเค้าแล้ว ฮือออ"ฟางเอ่ยอย่างไม่คิด แม้ตัวเองจะ
ยังรักป๊อปปี้อยู่แต่เธอคิดว่าอีกไม่นานเธอคงจะลืมภาพที่แสนจะเจ็บปวดนั้นได้
 
          "ฟาง...ใจเย็นๆนะ บางทีภาพที่เราเห็นอาจจะไม่ใช่เรื่องอย่างนั้นก็ได้ บางที...คุณพิมเธอ
อาจจะแสร้งทำเป็นดีก็ได้นะ"พิชชี่กอดตอบเพื่อนสาวที่ร้องไห้ระงมมันทำให้เขาเจ็บจนไม่รู้ว่าจะเจ็บ
อย่างไรเเล้ว
 
          "พิชก็เห็นไม่ใช่หรอ...ภาพนั้นน่ะมันฟ้องทุกอย่างแล้ว คุณพิมเธอยอมก็เพราะเธอรักคุณ
ภาณุและเธอคงคิดว่าคุณภาณุจะรักเธอเหมือนกัน ซึ่งนั่นมันก็สามารถจะบอกให้ชั้น...เลิกรอความ
รักจากเค้าได้แล้ว"ฟางสะอื้นไห้ทันทีพร้อมปล่อยกอดพิชชี่แล้วมองสร้อยที่มีแหวนคล้องบนคอ
ของตัวเอง
 
          "ฟาง จะทำอะไรน่ะ เธอรักมันมากไม่ใช่หรอ"พิชชี่ถามเมื่อเห็นฟางถอดสร้อยที่มีแหวนวง
นั้นออกจากคอพร้อมทำท่าจะเขวี้ยงออกไปหากเขาไม่รั้งเอาไว้ก่อน
 
          "แหวนวงนี้มันแทนแค่ว่า เค้าจะอยู่ข้างๆฟางเสมอเมื่อฟางเห็นมัน แต่...ตอนนี้มันไม่
สำคัญกับฟางแลล้วแหละ"ฟางมองมันราวกับเปนครั้งสุดท้ายที่จะเห็นมัน
 
          "ทำไม"พิชชี่ถามพร้อมทำหน้าตาสงสัย "เพราะตอนนี้...แค่ฟางเห็นเค้าได้อยู่ข้างคนที่
เค้ารัก มันก็เพียงพอแล้ว แค่ฟางเห็นเค้ามีความสุข มันก็เพียงพอแล้วจริงๆ"ฟางน้ำตาล่วงอีกครั้ง
 
          "มันอาจไม่ใช่อย่างที่เราเห็นก็ได้นะฟาง"พิชชี่พยายามหักห้ามแต่ฟางกลับส่ายหัวแล้ว
เขวี้ยงมันออกไปให้ไกลตัวเองที่สุดและไม่มีวันหาเจอเพราะข้างหน้านั้นมันคือท้องทะเลนั่นเอง
 
          "ฟางคิดหรอว่าแค่สิ่งของมันจะทำให้ฟางลืมเค้าได้น่ะ"พิชชี่ถามเมื่อเห็นฟางปามันออก
ไปแล้วเดินหนี "อื้ม"ฟางส่งเสียงมาทั้งน้ำตาก่อนจะเดินหนีกลับไปทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
            "วันนี้แล้วนะที่หนูอายุ 3 อาทิตย์ แม่อยากรู้จังว่าตอนนี้รู้สึกยังไง แต่แม่ก็ยังดีใจนะที่
หนูเกิดมาเป็นลูกของแม่ แต่ทำไมพ่อของหนูต้องเป็นเค้าด้วยนะ"แก้วลูบท้องตัวเองไปมาพร้อม
กับมองวิวของรีสอร์ทยามพลบค่ำ
 
            "ไม่ต้องห่วงนะ อีกไม่กี่เดือนที่น้าฟางทำงานเสร็จ เดี๋ยวเราจะย้ายไปเยอรมันกันนะคะ"
แก้วน้ำตาเอ่อเบาๆก่อนจะสังเกตุเห็นฟางวิ่งมาท่าทางเศร้าก่อนที่ฟงาเองจะหยุดนิ่งและวิ่งมาหา
แก้วที่นั่งอยู่บนม้าหิน
 
            "แก้ว..."ฟางเรียกเพื่อนสาวเสียงสั่นคลอนด้วยความต้องการที่พักใจ "แกเป็นอะไรฟาง
ใครทำอะไรแก"แก้วรีบกอดเพื่อนน้ำตาไหลอยู่ในตอนนี้
 
           "ป๊อป...ป๊อปปี้เค้า..."ฟางชะงัก "เค้าทำไม แกเล่ามาสิชั้นรอฟังอยู่"แก้วซักไซร้ "เค้ามี
อะไรกับคุณพิมแล้ว เค้าไม่รักชั้นแล้ว เค้ารักคุณพิม..."ฟางตอบทำให้แก้วอึ้ง
 
           "มันจริงหรอ!! แกแน่ใจใช่มั้ยยัยฟาง"แก้วถามแต่ได้รับคำตอบเป็นการพยักหน้าจาก
เพื่อนสาวพร้อมกับเธอสังเกตุเห็นบางอย่างที่หายไปอย่างผิดแปลกในตัวฟาง 
 
           "สร้อย! ใช่! สร้อยแกอยู่ไหนยัยฟาง สร้อยสุดรักของแกหายไปไหน"แก้วถามอย่างร้อน
รน เพราะรู้ว่าฟางหวงสร้อยเส้นนี้มากจนถึงขั้นไม่ยอมถอดแม้เวลาอาบน้ำ
 
           "ชั้นทิ้งไปแล้ว"ฟางตอบเบาๆเพราะไม่ต้องการให้แก้วตื่นตระหนก "ห๊า!! ทิ้งไปแล้วงั้น
หรอ ไม่จริงน่ะแกไม่ไม่ใช่คนแบบนั้นนิ่ แกไม่ถอดใจอะไรง่ายๆใช่มั้ยฟาง"แก้วตะโกนด้วยความ
ตกใจแล้วก็ดูเหมือนว่าเธอจะเริ่มเห็นข้างในจิตใจฟางมากขึ้น
 
           "ชั้น...ชั้นคงต้องถึงเวลาตัดใจจริงๆแล้วล่ะ เค้ามีคนใหม่แล้ว คนใหม่...ที่ไม่ใช่ชั้น"ฟาง
พูดออกมาอย่างเศร้า สำเนียงสั่นแสดงให้เห็นถึงการเก็บความรู้สึกเอาไว้ข้างในอย่างชัดเจน
 
           "แล้วแผนที่แกจะรื้อความจำคุณภาณุเค้าล่ะ แกลืมไปแล้วหรอ แกจะไม่ทำมันแล้วงั้นสิ"
แก้วถามต่อแล้วรั้งมือฟางไว้เมื่อเธอจะหนีคำถามนั้นไป "แกควรจะลืมคำพูดชั้นไปแก้ว แกควรจะ
ลืม"ฟางตอบแล้วดึงมือแก้วออก
 
 
 
 
 
 
 
                                             เช้าวันต่อมา
 
            "อ้าว!น้องแก้ว กลับมาทำงานแล้วหรอคะ แล้วนี่ไม่กลัวจะอันตรายหรอกำลังท้องกำลัง
ไส้"พี่กานที่พาลูกน้อยมาเดินเล่นยามเช้าก็ทักขึ้นเมื่อเห็นแก้วมาทำงานออกแบบตามสถานที่ต่างๆ
 
            "ชู่วว พี่กานอย่าเสียงดังไปสิคะ เดี๋ยวคนแถวนี้เค้าก็ได้ยินกันพอดี"แก้วบอกแกมบังคับ
เพื่อป้องกันไม่ให้โทโมะ เขื่อนและเฟย์ที่อยู่ไม่ไกลกันได้ยิน
 
            "อ้าว! นี่ไม่มีใครรู้หรอกหรอคะ พี่ขอโทษนะคะพี่ไม่รู้เหมือนกันน่ะ"พี่กานทำหน้าเศร้า
"ไม่เป็นไรค่ะพี่กาน คิดมากน่า แต่รู้แล้วก็เก็บๆนิดนึงนะคะแก้วไม่อยากให้บางคนรู้น่ะค่ะ"แก้วตอบ
 
            "แล้วนี่พ่อเด็กไปไหนหรอคะ"พี่กานถามอีกครั้งด้วยความไม่รู้ "เอ่อ...คือ..."แก้วกระ
อึกกระอักไม่ยอมตอบพลางมองไปที่น้องเกรทลูกชายของพี่กาน
 
            "วันนี้พี่กานมีงานต้องทำนิ่คะ ฝากน้องเกรทไว้กับแก้วมั้ย"แก้้วถามเพื่อเปลี่ยนเรื่องคุย
"เอ่อ...ค่ะ ขอบคุณน้องก้วมากนะคะ แต่...มีอะไรปรึกษาพี่ได้นะ"กานสังเกตุท่าทางแปลกๆของ
แก้วก็เอ่ยให้คำปรึกษาแล้วส่งมือลูกชายไปให้แก้ว
 
            "น้องเกรทครับ วันนี้ไปอยู่กับคุณน้าเค้าก่อนนะครับอย่าดื้อนะรู้มั้ย"กานลูบหัวลูกชาย
ด้วยท่าทีอาลัย "พี่กานไม่ต้องห่วงนะคะน้องเกรทไม่ดื้อหรอก แก้วจะดูแลให้เอง ไปทำงานเถอะ
ค่ะ"แก้วลูบหัวเกรทบ้างก่อนที่กานจะมองเป็นครั้งสุดท้ายแล้วเดินจาก
 
 
 
 
 
 
 
            "ตอนอยู่กับคุณแม่ คุณแม่ได้พาน้องเกรทมาที่นี่รึเปล่าคะ"แก้วเอ่ยถามเด็ชายที่ตัวเอง
กำลังอุ้มอยู่ "ทะเล"น้องเกรทไม่ตอบแต่ชี้ไปที่ทะเลพร้อมกับดิ้นเล็กน้อย
 
            "อยากไปเล่นน้ำหรอครับ"แก้วมองหน้าเด็กชายก่อนจะปล่อยลงพร้อมจูงมือเด็กน้อย
ไปที่น้ำที่ตื้นที่สุดเพื่อป้องกันไม่ให้เด็กจมไป
 
            "แก้ว!!"เสียงชายหนุ่มเอ่ยเรียกเธอมาแต่ไกล "ทะ...โทโมะ"แกวมองเห็นร่างนั้นก่อน
จะรีบคว้ามือน้องเกรทไปอย่างเร็วเพื่อหลบหน้าของเขา "ไม่ๆ ไม่ไปๆ ทะเล"เด็กน้อยยังเพ้อและ
พยายามสู้แรงแก้วแต่ก็แพ้แรงโกรธนั้นที่กระชากจนน้องเกรทล้มลงทำให้เข่าโดนหอยบาดเกิด
เลือดออก
 
            "น้องเกรท!!"แก้วตกใจเมื่อเห้นเด็กที่อยู่ในควาคุ้มครองของเธอล้มไม่เป็นท่าแถมมี
เลือดออกจากความบ้าโดยไม่นึกถึงเด็กน้อยน่าสงสารของเธอเอง
 
            "น้องเกรทเป็นอะไรน่ะ"โทโมะวิ่งเข้ามาอย่างแตกตื่น "ปล่อยน้องเกรทลงนะ ตอนนี้เค้า
อยู่ในความคุ้มครองของชั้นนายไม่ต้องยุ่ง!!"แก้วพยายามดึงน้องเกรทที่ถูกโทโมะอุ้มคืน
 
            "เธอน่ะแหละปล่อย! ถ้าคุ้มครองเด็กตัวแค่นี้ไม่ได้ก็ไม่ต้องไปสัญญากับแม่เค้า ตามมา
นี่ ชั้นจะพาน้องไปทำแผลแล้วเธอเองก็ต้องไปขอโทษพี่กานเค้าด้วย"โทโมะว่ายาวก่อนจะอุ้มน้อง
เกรทดังเดิมแล้วดึงมือแก้วเดินไปที่ห้องพักของตัวเอง
 
            
 
 
 
 
            "ไม่เอาๆ น้องเกรทเจ็บ"น้องเกรทร้องไห้โอดโอยด้วยความเจ็บแผล "ไม่เป็นไรนะคะ
คนดี เดี๋ยวก็หายแปปเดียวนะ"แก้วลูบหัวน้องเกรทด้วยความรู้สึกผิดจับใจ
 
            "อ่ะ! น้าปิดพลาสเตอร์ให้แล้วนะไม่เจ็บแล้วเพี้ยง!"โทโมะปิดพลาสเตอร์ยาให้เด็กน้อย
ก่อนจะเป่าที่แผลนั้นเบาๆทำให้แก้วถึงกับหลุดขำ
 
            "หัวเราะอะไรของเธอ นี่ยังไม่รู้สึกผิดอีกใช่มั้ย"โทโมะจ้องตาเขม็งทำให้แก้วรีบหุบยิ้ม
"ก็...ชั้นไม่เคยเห็นตาแบดบอยทำตัวคิกขุเป็นพ่อบ้านพ่อเรือนแบบนี้น่ะสิ"แก้วหัวเราะอีกครั้ง
 
            "เธอนั่นแหละไม่รู้เรื่อง! กระชากเด็กแบบนั้นน่ะหัวเด็กไม่แตกก็ดีขนาดไหนแล้ว ไม่รู้ว่า
ถ้ามีลูกจะเป็นแม่ที่ดีได้มั้ย"โทโมะพูดติดขำแต่แก้วกับรู้สึกเจ็บแปลบๆอย่างบอกไม่ถูก
 
            "นายต่างหาที่เลว เลว เลวมากด้วย!!"แก้วตวาดอย่างไม่รู้ตัว "เป็นอะไรของเธอเนี่ย!
หลายอารมณ์ไปรึเปล่า เมื่อกกี้ยังหัวเราะชอบใจอยู่เลย"โทโมะพูดทำให้แก้วชะงัก
 
 
           "น้องเกรท!!"เสียงพี่กานวิ่งมาหาลูกชายด้วยความเป็นห่วง "พี่กาน คะ...คือ แก้ว....
ขอโทษค่ะ คือแก้วไม่ได้ตั้งใจ"แก้วสารภาพผิดพร้อมไหว้ด้วยความสำนึก
 
           "ไม่เป็นไรค่ะน้องแก้ว ถือว่าเป็นแผลแรก เป็นประสบการณ์ชีวิตของน้องเกรท"กานยิ้ม
แล้วจับมือแก้วเป็นการให้อภัย "เป็นประสบการณ์ว่าไม่ควรไปอยู่ใกล้ผู้ใหญ่ใจยักษ์น่ะสิครับ"โท
โมะ สวน 
 
           "นายว่าใครไอเจ้าชู้"แก้วโวยเมื่อเห็นโทโมะทำหน้าทะเล้น "ป่าวซะหน่อย"โทโมะยัก
ไหล่เล็กน้อยก่อนจะยิ้มโดยไร้สาเหตุ "นายนี่มัน!!"แก้วง้างมือจะต่อย
 
           "แก้ว!!"โทโมะร้องออกอย่างตกใจเมื่อแก้วที่กำลังจะตีเขาเล่นเมื่อเคยกลับตัวอ่อนแล้ว
ทิ้งตัวลงอย่างไร้สาเหตุแต่จะถือว่าเป็นโชคที่เขารับร่างไว้ทันก่อนที่จะตกถึงพื้นทำให้ตอนนี้แก้วอยู่
ในอ้อมกอดของโทโมะอีกครั้ง
 
           "เธอป่วย...ตั้งแต่ตอนนั้นเธอเป็นอะไร"โทโมะกระซิบถามเธอในท่าเดิม "ปล่อยชั้น!!"
แก้วลุกขึ้นสะบัดตัวพร้อมทำท่าจะเดินหนี "ชั้นถามแก้ว!!"โทโมะรั้งมือเธอไว้ตึงๆก่อนจะดึงมากอด
อย่างคิดถึงเพราะก่อนหน้านี้สี่สัปดาห์แก้วพยายามหลบหน้าเขาตลอด
 
          "นั่มันก็เรื่องของชั้น เรื่องของนายคือการที่ต้องหายไปจากชีวิตชั้น...ตามคำสัญญา"แก้ว
สะบัดตัวหนีก่อนจะทิ้งท้ายประโยคสั้นๆเบาๆให้โทโมะขบคิดเป็นปริศนา "สิ่งที่นายทำไปในคืนนั้น
ให้ลืมมัน แล้วไม่ต้องรับผิดชอบ ชั้นเลี้ยงของชั้นได้"แก้วพูดแล้วปิดประตูอย่างรุนแรงทิ้งน้ำตาไว้
เพียงหนึ่งหยด หยดเดียว และหยดสุดท้าย
 
 
 
 
 
 
 
 
ทีม TK มาเม้นกันได้นะค้าาา