Music love final chapter

          "อ้าว!เฟย์ มาทำอะไรตรงนี้เนี่ย"เขื่อนที่กำลังตรวจงานอยู๋ก็พบกับเฟย์ที่เดินมาแปลกๆ

"เฟย์เห็นพี่เขื่อนทำงานตากแดดมาตั้งนาน ก็เลยเอาน้ำเย็นมาให้ค่ะ"เฟย์พุดพร้อมกับยื่นแก้วน้ำให้

          "ขอบใจนะ"เขื่อนรับน้ำมาพร้อมยิ้มให้เฟย์ทำให้เธอแอบใจสั่นเล็กน้อย "เย็นนี้พี่เขื่อน

ว่างมั้ยคะ"เธอเริ่มเปิดประเด็น

          "ทำไมล่ะ เฟย์จะให้พี่ช่วยอะไรหรอ"เขื่อนนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆเธอพร้อมกับวางเอกสาร

ลงบนโต๊ะแล้วคว้าแก้วน้ำมาดื่ม

          "คือ...เฟย์กะว่าวันนี้จะทำอาหารให้พี่ป๊อปทานน่ะค่ะ เห็นว่าช่วงนี้พี่ป๊อปเค้าเหนื่อยเอา

มากๆเลย เฟย์เลยอยากได้ติวเตอร์นะค่ะ"เฟย์ยิ้มมุมปากเล็กน้อยเพื่อรอคำตอบที่เธออยากฟัง

          "เฟย์หมายถึง...อยากให้พี่ช่วยสอนเฟย์ทำอาหารงั้นหรอ"เขื่อนถาม "ก็คงในทำนองนั้น

น่ะค่ะ พี่เขื่อนไม่วางก็ไม่เป็นไรค่ะ ไว้วันหลังก็ได้"เฟย์รีบบ่ายเบี่ยงไม่ให้เขื่อนมองเธอในทางไม่ดี

          "ว่างสิ เย็นนี้ไม่มีงานเลย ฟางกับคนอื่นๆต้องไปกรุงเทพเพื่อทำพิธีฝังศพแฟนของแก้ว

เค้าที่สุสานน่ะ เดี๋ยวพี่ช่วยสอนให้ก็ได้นะ"เขื่อนรับคำ

          "จริงหรอคะ"เฟย์ดีใจเกินลิมิตทำเอาเขื่อนแอบงงๆ "ว่าแต่...พี่เขื่อนไม่ไปกับเค้าหรอคะ"

เฟย์ถาม "ไปไม่ได้หรอก ถ้าพี่ไปคุณภาณุเค้าต้องหาว่าพวกเราหนีงานกันทั้งแก๊งแน่ๆ"เขื่อน

หัวเราะ

          "แล้วเฟย์จะทำอาหารประเภทไหนล่ะ"เขื่อนถามแล้วหยิบโน้ตขึ้นมาทำท่าทางเหมือนจะ

จดอะไรบางสิ่ง "เฟย์คิดว่าพี่ป๊อปคงจะชอบทานพวกสปาเก็ตตี้นะคะ แต่ว่าเฟย์อยากจะทำอาหาร

ทะเลมากกว่า"เฟย์คุ่นคิดอยู่พักใหญ่

          "พี่เขื่อนคิดว่าไงคะ"เฟย์ยิ้มเพราะตัวเองไม่ค่อยรู้เรื่องการทำอาหารเลย "งั้นเฟย์ก็ลอง

เอาทั้งสองแบบมามิกซ์กันสิ"เขื่อนตอบทำให้เฟย์แอบงง

          "พี่เขื่อนหมายถึง...สปาเก็ตตี้ ซีฟู๊ด...หรอคะ"เฟย์ยิ้ม และเหมือนกับว่าเธอจะเดาถูก

เพราะได้รับการพยักหน้าของเขื่อนเป็นเครื่องหมายการันต์ตรี

          "ไม่ต้องกังวลนะแก้ว ชั้นคิดว่าพี่จองเบเค้าน่าจะไปสบายแล้วล่ะ"ฟางกอดปลอบเพื่อน

"ชั้นผิดเอง ชั้นผิดเองที่ซุ่มซ่ามแบบนั้นน่ะ"แก้วร้องไห้โทษตัวเองพลางมองหลุมที่ผนึกชื่อจองเบ

แฟนหนุ่มของเธอ

          "แกไม่ผิดนะ แกทำดีที่สุดแล้วนะแก้ว"ฟางเริ่มน้ำตาซึมพลางเหล่ตาไปมองโทโมะที่

ทำท่าเหมือนกับเริ่มสงสัยสิ่งที่แก้วเอ่ยออกมา

          "เรากลับกันเถอะพี่ฟาง นี่ก้เริ่มมืดมากแล้วนะ"ธามไทเดินมากระซิบฟางเบาๆ ทำให้ฟาง

พยักหน้าตอบรับคำ "กลับเถอะแก้ว..."ฟางบอกแก้วที่ทำท่าเหมือนไม่ยอม

          "แก้ว...กลับกันเถอะ อย่าทำให้พี่เค้ากังวลสิ แกสัญญาแล้วนะ"ฟางเริ่มดุ "เอาดอกไม้

ไปวางซะ เดี๋ยวจะค่ำแล้ว"โทโมะเดินมาบอกแก้วทำให้แก้วเริ่มใจอ่อน

          "แก้วสัญญาค่ะ..."แก้วเอ่ยออกมาพร้อมกับวางดอกกุหลาบสีแดงสดช่อเล็กๆวางลงช้าๆ

ก่อนจะมองหลุมนั้นเป็นครั้งสุดท้ายแล้วเดินจากไปอย่างอาวร

          "ขี้แงจริงนะเรา"จองเบลูบผมแก้วเบาๆแล้วเดินจูงมือเธอไป "ต่อไปนี้เลิกร้องไห้ง่ายๆได้

แล้วนะเข้าใจมั้ย"จองเบยิ้มบางๆให้กับแก้ว

          "พี่จองเบจะอยู่ดูแลแล้วก็ปกป้องแก้วมั้ยล่ะ ถ้าอยู่แก้วก็จะสัญญา"แก้วเมินหน้าเล็กน้อย

ก่อนจะยิ้มอย่างสุขใจ

          "งั้นก็บอกมาเลยว่าสัญญ เพราะพี่จะต้องอยู่ข้างแก้วอยู๋แล้ว"จองเบยิ้ม "จริงนะคะ"แก้ว

ยิ้มตอบพร้อมหยุดเดินแล้วมองหน้าชายหนุ่มผู้เป็นที่รัก

                      เอี๊ยดดดดดดด

                เสียงรถยนต์พุ่งเข้ามาเฉียดทั้งคู่ก่อนที่จองเบจะกรระชากแก้วหลบจนตัวเองโดนรถ

คันนั้นพุ่งเข้าชนอย่างจัง

          "พี่จองเบ!!!!"แก้วพุ่งเข้ามากอชยคนนั้นทันทีที่เริ่มมีสติ "ไม่นะพี่จองเบ"แก้วลูบใบหน้า

ของเขาทันที่ที่เห็นว่าตาของเขาเริ่มจะหลับลง

          "อย่าร้องไห้สิคนดี แก้วสัญญากับพี่แล้วนะ"จองเบลูบใบหน้าของเธอแล้วหมดสติไป

"ไม่ พี่จองเบต้องอยู๋ปกป้องแก้วสิ ไม่!!"แก้วกอดร่างไร้สตินั่นแน่นมันที่

          "แก้ว!!"ฟางเขย่าตัวเพื่อนสาวที่นั่งร้องไห้อยู่บนรถอย่างเหม่อลอย "แกอย่าไปนึกถึงมัน

สิ อะไรที่ทำให้แกเจ็บปวดก็อย่าพยายามนึก"ฟางเตือนด้วยความเห็นใจ

          "ชั้นทำไม่ได้"แก้วตอบโดยที่ไม่สนใจโทโมะที่แอบห่วงเธอที่มีอาการแบบนี้ตั้งแต่โทร

มารายงานฟางว่าแฟนของเธฮสิ้นใจไปแล้ว