ไม่พูดก็ได้ยิน (Unspoken Word)

ไม่พูดก็ได้ยิน (Unspoken Word) TOMO-KAEW II

3ปีต่อมา...

“แม่แก้วขาา...” เสียงเล็กใสของหนูน้อยวัย 2ขวบกว่าร้องเรียกหญิงสาวผู้เป็นแม่เสียงหวานพร้อมกับร่างเล็กของหนูน้อยที่เพิ่งจะเดินคล่องวิ่งมากอดเรียวขาสวยของหญิงสาวอย่างออดอ้อนพร้อมรอยยิ้มหวาน ทำให้คนเป็นแม่ก้มมองใบหน้าจิ้มลิ้มพร้อมรอยยิ้มบางๆ ก่อนมือบางจะอุ้มร่างเล็กของลูกสาวขึ้นมาหอมแก้มนุ่มนั่นเบาๆอย่างทะนุถนอมด้วยความรักที่มี

น้องทับทิม หรือเด็กหญิงธัญญาภรณ์ ศิริมงคลสกุล คือความรักครั้งใหม่ของแก้ว

รัก...ที่ไม่มีข้อแม้ใดๆ...

“ว่าไงค่ะน้องทับทิม?” แก้วเอ่ยถามลูกสาวตัวน้อยพร้อมรอยยิ้มบางๆ ยามที่ได้เห็นใบหน้าจิ้มลิ้มของลูกสาวตัวน้อยที่มีเค้าโครงหน้าเหมือนใครคนนั้นที่เธอเก็บไว้ให้เป็นความทรงจำส่วนลึกของหัวใจ...มองมาที่เธอด้วบสีหน้าที่ออดอ้อน

“น้องทับทิมอยากไปหาคุณยายกับคุณลุงทีเจจังเลย...” คำพูดของหนูน้อยทำให้แก้วเผลอชะงักไปทันที ก่อนจะยิ้มให้ลูกสาวตัวน้อยบางๆ เพราะมัน...คงถึงเวลาแล้วที่เธอจะต้องกลับไป...

*****-*****-*****-*****-*****

กรุงเทพฯ...

บ้านไทยานนท์

“นั่นคุณจะไปไหนน่ะโทโมะ!?” เสียงหวานของหญิงสาวเอ่ยถามชายหนุ่มเสียงดัง ทำให้คุณหญิงมาซากิกับป็อปปี้ที่นั่งอยู่ภายในห้องนั่งเล่นเดินออกมาดูทันที

“จะไปไหนมันก็เรื่องของผม! คุณไม่มีสิทธิ์มายุ่ง!!” โทโมะเอ่ยบอกเสียงเรียบ ทำให้หญิงสาวกำมือแน่นด้วยความไม่พอใจ

“ไม่มีสิทธิ์งั้นเหรอ!? นี่คุณลืมไปหรือเปล่าว่าหวายเป็นเมียคุณ! เป็นแม่ของลูกคุณ!!” หวายตะคอกใส่ชายหนุ่มเสียงดังลั่น ทำให้โทโมะชักสีหน้าใส่หญิงสาวอย่างโกรธเคือง

หมับ!!!

“ผู้หญิงต่ำๆอย่างเธอ!! ไม่มีสิทธิ์ที่จะมาเป็นแม่ของลูกฉันหรอก!!! ไอ้มารหัวนั่นมันเกิดมาเพราะความสำส่อนและความร่านของเธอ! ฉันไม่นับมันว่าเป็นลูกของฉันหรอก!!!”

พลั่ก!!!

“ตาโมะ!!! / พี่โทโมะ!!!” คุณหญิงมาซากิกับป็อปปี้เอ่ยชื่อชายหนุ่มเสียงหลง เพราะไม่คิดว่าโทโมะจะฉุนขาดได้มากขนาดที่ไม่ยอมรับเด็กคนนั้นเป็นลูกของตัวเอง

หวายกำมือแน่นด้วยความโกรธแค้นที่ชายหนุ่มปฏิเสธไม่ยอมรับลูกของเธอ ทั้งๆที่ลูกของเธอเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาแท้ๆ!!

‘ต้องเป็นลูกที่เกิดจากนังแก้วสินะคุณถึงจะยอมรับ!! ไม่มีวันที่ฉันจะยอมให้มันกลับเข้ามาในชีวิตคุณอีกหรอก!!!’

*****-*****-*****-*****-*****

กลับมาแล้วค่ะ “ไม่พูดก็ได้ยิน คู่โมะแก้ว”

หวังว่าจะชอบกันนะค่ะ