Racing out รักครั้งนี้ขอเดิมพันด้วยรัก

 
 
 
 
Chapter 7
 
 
 
 
     Poppy Talk
 
     "ป๊อป"
 
     "ครับ" 
     
     "นายเคยห้ามฉันมาตลอด" ผมมองหน้าฟางที่พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง "แต่ครั้งนี้ฉันขอห้ามนายบ้างได้มั้ย"
 
     "ขอนอนหน่อยนะ" ผมไม่ตอบคำถามยัยนั้น แต่ผมเอาหัวของผมขึ้นไปหนุนตักฟางแทนก่อนจะหลับตาลงด้วยความเพลีย ฟางโว้ยวายนิดหน่อยแต่ก็ยอมให้ผมนอนต่อ เพียงแค่ผมคิดว่าผมตื่นขึ้นมาแล้วผมเห็นฟางเป็นของคนอื่นผมก็คงเหมือนคนตายทั้งเป็น
 
   
      23.00PM
 
     ผมขับปอร์เช่คนโปรดของผมมาที่สนามแข่งคืนนี้คนดูเยอะเป็นพิเศษคงจะเป็นเพราะทุกคนก็อยากจะรู้ว่าใครจะได้ตัวฟางไป ผมเดินไปเข้าประจำที่เมื่อเห็นอีกฝ่ายพร้อมแล้ว
 
     "เตรียมตัวบอกลายัยนั้นได้เลยไอ้ป๊อป"
 
     ไอ้มินตะโกนบอกผม ผมไม่สนคำพูดมันหรอกผมมองไปที่ถนนข้างหน้าที่เป็นสนามแข่งสำหรับคืนนี้ การแข่งสามไมล์ผู้ชนะจะได้ของพนันไป
 
     พร้อม!!
 
     เสียงคนปล่อยตัวตะโกนขึ้นพร้อมกับชูมือขึ้นเพื่อเป็นสัญญาณให้เตรียมตัว มือขวาผมกำพวงมาลัยแน่นอาการเจ็บเล่นงานผมทันทีปวดเหมือนกระดูกข้างในมันหักไปแล้ว
 
     ไป!!!
 
     ผมเหยียบคันเร่งทันทีเมื่อได้สัญญาณออกตัวเข็มบนเกจ์มันชี้ขึ้นไปที่ความเร็วระดับ 120 ฟังดูมันอาจจะเป็นตัวเลขธรรมดาแต่สำหรับรถแข่งมันเร็วเหมือนกับนั่งรถไฟเหาะเลยและ
     ตอนนี้ผมขับมาได้เกือบสองไมล์แล้วรถผมกับไอ้มินยังสูสีกันอยู่ รถออดี้สีดำของมันกำลังจะพยายามแซงผมเพื่อขึ้นนำเพราะทางข้างหน้าเป็นถนนทางเดียวรถสามารถวิ่งได้แค่คันเดียวเท่านั้น!
 
     "รถมึงเร็วเป็นคนเดียวหรือไง" ผมพูดขึ้นก่อนจะเพิ่มความเร็วขึ้นไปอีกจนในที่สุดผมก็นำมัน อีกแค่ครึ่งไมล์ผมก็จะชนะ!
 
     "เวรเอ๊ย!" ผมเอ่ยออกมาอย่างหงุดหงิดเมื่อรถของไอ้มินแซงขึ้นมาในระยะครึ่งไมล์ก่อนถึงเส้นชัย
 
     ผมพยายามขับปาดหน้ามันเพื่อไม่ให้มันขึ้นนำผมได้แล้วดูเหมือนว่ามันเองก็ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ เหมือนกัน เราสองคนผลัดกันแซงอย่างไม่มีใครยอมใคร ขณะนั้นเองผมได้ยินเสียงเหมือนกระดูกแขนของผมหักดังขึ้นความเจ็บปวดเหมือนถูกอะไรมาบีบเข้าอย่างแรงที่แขนเข้าเล่นงานผมทันที ผมพยายามใช้มือซ้ายประคองพวงมาลัยไว้เท้าก็เหยียบคันเร่งขึ้นไปอีก เส้นชัยอยู่ห่างจากผมแค่ห้าร้อยเมตร! ผมจะต้องชนะมันขอร้องละอดทนอีกหน่อยนะ อีกแค่นิดเดียวเท่านั้น
     เสียงโห่ร้องดังลั่นเมื่อรถเข้าสู่เส้นชัยรถปอร์เช่สีแดงดริฟ 360 องศาโชว์คนดูก่อนที่เจ้าของรถจะเดินลงมาจากรถพร้อมกับรอยยิ้ม
 
     "เชี่ยป๊อปแม่งเจ๋ง" เขื่อนกับโทโมะรีบเดินลงมาหาผมที่ข้างสนาม
 
     "ไอ้เขื่อนฟางอยู่ไหน"
 
     "อ่อ เกือบลืม" เขื่อนเดินไปพาฟางมาหาผมที่ด้านล่าง พอยัยนั้นเห็นหน้าผมยัยนั้นก็รีบเข้ามากอดผมแน่นจนผมเกือบจะหายใจไม่ออก แต่ผมก็ต้องผลั่กยัยนั้นออกเพราะอาการเจ็บที่แขนขวา
 
     "มึงไหวป่าวว่ะไอ้ป๊อป"
 
     "กูว่าแขนกูคงหักว่ะ"
 
     "เชี่ยและ รีบไปโรงพยาบาลเลยมึงคราวนี้มึงได้ให้หมอต่อกระดูกให้แน่"
 
     "ปากมึงหรอนั้น ไอ้โมะขับรถให้กูที" ผมโยนกุญแจรถให้ไอ้โมะ แต่มันกลับโยนให้ไอ้เขื่อนต่อ ไอ้พวกนี้มันเห็นกุญแจรถผมเป็นอะไรกัน
 
     "พวกมึงเป็นอะไรกันโยนกันไปโยนกันมาอยู่ได้"
 
     "กูไม่ขับรถมึงเด็ดขาดไอ้ป๊อป เร็วยังกะจรวด"
 
     "แล้วมึงจะให้กูขับหรือไง" ผมสวนกลับทันทีไอ้เพื่อนเวรไม่เห็นใจกูเลยใช่มั้ย
 
     "ฉันขับให้มั้ย" 
 
     "ไม่! ฉันไม่ให้เธอแตะรถฉันเด็ดขาด" ผมโว้ยวายขึ้นเมื่อยัยฟางเป็นคนขอที่จะขับรถผม ผมไม่ยอมหรอกรถผมแรงขนาดนั้นยัยนี้ก็เคยขับแค่รถธรรมดา แต่รถผมมันเป็นรถสปอร์ตนะ ความแรงย่อมต่างกันอยู่แล้ว ถ้ายัยนี้ขับไปคว่ำขึ้นมาได้ตายกันหมดพอดี
 
     "ฉันไม่ได้จะขับรถนายซะหน่อย เขื่อนแลกรถกัน" ยัยฟางยื่นกุญแจรถผมให้เขื่อน มันมองกุญแจรถผมในมือยัยฟางก่อนจะยอมเอากุญแจรถมันมาแลก ไอ้เพื่อนเวรทีผู้หญิงพูดคำเดียวมึงยอมเลยนะ
 
     "ขอบใจนะไว้เจอกันที่โรงพยาบาล" ฟางพูดขึ้นก่อนจะเดินออกไป
 
     "อย่าเอาลูกกูไปคว่ำนะเว้ย!" ผมตะโกนบอกไอ้เพื่อนสองตัวนั้น แล้วเดินตามยัยฟางไปขึ้นรถ หางตาผมหันไปเห็นพวกไอ้มินยื่นจ้องผมอยู่ด้านบน ใบหน้ามันเครียดแค้นผมขนาดไหนผมรู้แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาหาเรื่องกับมันหรอกนะ เพราะพลังงานให้ตัวผมมันใกล้หมดลงเต็มที
 
     ผมหลับตาลงด้วยความเพียรเมื่อขึ้นมาบนรถ ฟางหยุดรถเมื่อถึงสี่แยกที่ติดไฟแดงก่อนจะหันมาพูดกับผม
 
     "หนาวหรอ"
 
     "หืม?"
 
     "ก็นายน่ะตัวสั่นแล้วนะ" ฟางบอกก่อนจะเอื้อมไปหยิบผ้าห่มที่อยู่เบาะหลังมาห่มให้ผม นี้ผมตัวสั่นตั้งแต่เมื่อไร แต่ก็รู้สึกหนาวๆ เหมือนกันแหะยัยนี้เปิดแอร์แรงไปหรือเปล่า
 
     "ฟาง" ผมเรียกชื่อยัยนั้นด้วยเสียงอันแผ่วเบา "วันนี้ฉันทำเพื่อเธอจริงๆ นะ"
 
     "อืม ขอบคุณนะที่ทำเพื่อฉัน" ยัยนั้นหันมายิ้มให้ผมก่อนจะพูดขึ้น 
 
   
      โรงพยาบาล
 
     เป็นอย่างที่คาดไว้จริงๆ กระดูกแขนขวาด้านบนของผมหักแต่มันไม่ได้หักมากเพราะมันเกิดจากอาการกระดูกร้าวแล้วถูกกระแทกจนเกิดเป็นรอยแตกหักขึ้นเล็กน้อย หมอบอกว่าให้เข้าเฝือกไว้ประมาณสองสามอาทิตย์ก็น่าจะโอเค แต่ร่างกายผมอ่อนเพลียหนักหมอเลยต้องให้นอนโรงพยาบาลเพื่อให้น้ำเกลือและรอดูอาการไปก่อน
 
     "หาเรื่องเจ็บตัวจนได้" ยัยฟางบ่นผมพลางลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียง     
     
     "อย่าบ่นได้ป่ะ ฉันฟังหมอบ่นคนเดียวก็เบื่อจะแย่" ผมนั่งพิงอยู่ยนเตียงคนไข้ด้วยความเบื่อ
 
     "แล้วที่บ้านนายเขารู้เรื่องหรือยัง"
 
     "ถึงรู้เขาก็ไม่สนใจลูกอย่างฉันอยู่แล้ว"
 
     "ป๊อป ขออะไรอย่างได้มั้ย"
 
     "เธอจะขออะไร"
 
     "เลิกแข่งรถซะ"
 
     "แล้วฉันจะขอเธอกลับบ้างได้มั้ยฟาง"
 
     "นายตอบฉันมาก่อนสิ"
 
     "ฉันจะไม่ตอบเธอจนกว่าเธอจะตอบตกลง เป็นแฟนกับฉัน"
 
     "นายพูดอะไร"
 
     "ฉันพูดจริงนะฟาง ไอ้มินมันไม่หยุดแค่นี้แน่ฉันรู้จักนิสัยมันดี"
 
     "แล้วทำไมฉันต้องไปเป็นแฟนกับนาย เราไม่ได้รักกันซะหน่อย"
 
     "แน่จริงก็อย่าหลบตาฉันสิฟาง ถ้าเธอไม่ได้รักฉันจริงฉันก็ทำตามที่เธอขอไม่ได้หรอกนะ" ผมพูดขึ้นเมื่อยัยนั้นเอาแต่ก้มหน้าไม่กล้าสบตาผม
 
     "แต่ฉันสั่ง"
 
     "คนที่จะสั่งฉันได้มีแค่คนเดียวเท่านั้น แล้วคนคนนั้นต้องเป็นแฟนฉัน"
 
     "แต่ฉันเป็นห่วงนายนะ"
 
     "ก็มาเป็นแฟนกับฉันสิ ถ้าเธอตกลงฉันก็จะเลิกแข่งรถ"
 
     "แต่นายมีคู่หมั้นแล้ว"
 
     "ฉันไม่สนชีวิตฉัน ฉันเลือกเอง"
 
     "........"
 
     "ฉันไม่รู้หรอกนะว่าทำไมเธอถึงทิ้งฉันไป แต่ฉันไม่เคยโกธรเธอเลยฟางทำยังไงฉันก็โกธรเธอไม่ลง ฉันรอมาตลอด รอวันที่เราสองคนจะกลับมารักกัน มันจะมีวันนั้นมั้ยฟางวันที่ฉันจะได้ดูแลเธออีกครั้งหนึ่ง"
 
     "ป๊อป"
 
     "กลับมาหาผู้ชายคนนี้ได้มั้ยครับฟางกลับมาหาป๊อปนะครับ ป๊อปขอร้อง"
 
     "ฉันขอโทษนะ ฉันขอโทษ ฮึก..." ฟางโผล่เข้ากอดผมพลางซุกหน้าลงบนอกผมอย่างสะอึกสะอื้น ผมลูบหัวยัยนั้นเป็นเชิงปลอบ
 
     "ฉันรอฟังคำตอบของเธออยู่นะ" ผมกระซิบลงเบาๆ ที่ข้างหูของฟางก่อนที่ใบหน้าของผมกับฟางมันจะใกล้กันจนเห็นริมฝีปากบางนั้นมันชวนผมให้ลิ้มลองจนอดใจไม่อยู่
     ผมจูบอยู่กับฟางนานจนยัยนี้เริ่มจะหายใจไม่ออก ผมผลั่กออกจากฟางเบาๆ ก่อนจะปิดท้ายด้วยจูบเบาๆ บนหน้าผาก ฟางเอาแต่ก้มหน้าด้วยความเขินอายแก้มยัยนี้แดงออกมาอย่างน่ารัก
 
     "แล้วตกลงคำตอบของเธอมันจะตรงกับใจของฉันหรือเปล่าฟาง"
 
     Poppy End
 
 
 
 
 
........................................................
 
คำตอบของฟางจะเป็นยังไง?
 
ติดตามต่อในตอนหน้าน้า
 
อย่าลืม เม้น โหวต แนะนำ