Racing out รักครั้งนี้ขอเดิมพันด้วยรัก
เขียนโดย 
PPROUND
วันที่ 30 เมษายน พ.ศ. 2558 เวลา 22.58 น.
แก้ไขเมื่อ 30 เมษายน พ.ศ. 2558 23.02 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
7)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
Chapter 7
Poppy Talk
"ป๊อป"
"ครับ"
"นายเคยห้ามฉันมาตลอด" ผมมองหน้าฟางที่พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง "แต่ครั้งนี้ฉันขอห้ามนายบ้างได้มั้ย"
"ขอนอนหน่อยนะ" ผมไม่ตอบคำถามยัยนั้น แต่ผมเอาหัวของผมขึ้นไปหนุนตักฟางแทนก่อนจะหลับตาลงด้วยความเพลีย ฟางโว้ยวายนิดหน่อยแต่ก็ยอมให้ผมนอนต่อ เพียงแค่ผมคิดว่าผมตื่นขึ้นมาแล้วผมเห็นฟางเป็นของคนอื่นผมก็คงเหมือนคนตายทั้งเป็น
23.00PM
ผมขับปอร์เช่คนโปรดของผมมาที่สนามแข่งคืนนี้คนดูเยอะเป็นพิเศษคงจะเป็นเพราะทุกคนก็อยากจะรู้ว่าใครจะได้ตัวฟางไป ผมเดินไปเข้าประจำที่เมื่อเห็นอีกฝ่ายพร้อมแล้ว
"เตรียมตัวบอกลายัยนั้นได้เลยไอ้ป๊อป"
ไอ้มินตะโกนบอกผม ผมไม่สนคำพูดมันหรอกผมมองไปที่ถนนข้างหน้าที่เป็นสนามแข่งสำหรับคืนนี้ การแข่งสามไมล์ผู้ชนะจะได้ของพนันไป
พร้อม!!
เสียงคนปล่อยตัวตะโกนขึ้นพร้อมกับชูมือขึ้นเพื่อเป็นสัญญาณให้เตรียมตัว มือขวาผมกำพวงมาลัยแน่นอาการเจ็บเล่นงานผมทันทีปวดเหมือนกระดูกข้างในมันหักไปแล้ว
ไป!!!
ผมเหยียบคันเร่งทันทีเมื่อได้สัญญาณออกตัวเข็มบนเกจ์มันชี้ขึ้นไปที่ความเร็วระดับ 120 ฟังดูมันอาจจะเป็นตัวเลขธรรมดาแต่สำหรับรถแข่งมันเร็วเหมือนกับนั่งรถไฟเหาะเลยและ
ตอนนี้ผมขับมาได้เกือบสองไมล์แล้วรถผมกับไอ้มินยังสูสีกันอยู่ รถออดี้สีดำของมันกำลังจะพยายามแซงผมเพื่อขึ้นนำเพราะทางข้างหน้าเป็นถนนทางเดียวรถสามารถวิ่งได้แค่คันเดียวเท่านั้น!
"รถมึงเร็วเป็นคนเดียวหรือไง" ผมพูดขึ้นก่อนจะเพิ่มความเร็วขึ้นไปอีกจนในที่สุดผมก็นำมัน อีกแค่ครึ่งไมล์ผมก็จะชนะ!
"เวรเอ๊ย!" ผมเอ่ยออกมาอย่างหงุดหงิดเมื่อรถของไอ้มินแซงขึ้นมาในระยะครึ่งไมล์ก่อนถึงเส้นชัย
ผมพยายามขับปาดหน้ามันเพื่อไม่ให้มันขึ้นนำผมได้แล้วดูเหมือนว่ามันเองก็ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ เหมือนกัน เราสองคนผลัดกันแซงอย่างไม่มีใครยอมใคร ขณะนั้นเองผมได้ยินเสียงเหมือนกระดูกแขนของผมหักดังขึ้นความเจ็บปวดเหมือนถูกอะไรมาบีบเข้าอย่างแรงที่แขนเข้าเล่นงานผมทันที ผมพยายามใช้มือซ้ายประคองพวงมาลัยไว้เท้าก็เหยียบคันเร่งขึ้นไปอีก เส้นชัยอยู่ห่างจากผมแค่ห้าร้อยเมตร! ผมจะต้องชนะมันขอร้องละอดทนอีกหน่อยนะ อีกแค่นิดเดียวเท่านั้น
เสียงโห่ร้องดังลั่นเมื่อรถเข้าสู่เส้นชัยรถปอร์เช่สีแดงดริฟ 360 องศาโชว์คนดูก่อนที่เจ้าของรถจะเดินลงมาจากรถพร้อมกับรอยยิ้ม
"เชี่ยป๊อปแม่งเจ๋ง" เขื่อนกับโทโมะรีบเดินลงมาหาผมที่ข้างสนาม
"ไอ้เขื่อนฟางอยู่ไหน"
"อ่อ เกือบลืม" เขื่อนเดินไปพาฟางมาหาผมที่ด้านล่าง พอยัยนั้นเห็นหน้าผมยัยนั้นก็รีบเข้ามากอดผมแน่นจนผมเกือบจะหายใจไม่ออก แต่ผมก็ต้องผลั่กยัยนั้นออกเพราะอาการเจ็บที่แขนขวา
"มึงไหวป่าวว่ะไอ้ป๊อป"
"กูว่าแขนกูคงหักว่ะ"
"เชี่ยและ รีบไปโรงพยาบาลเลยมึงคราวนี้มึงได้ให้หมอต่อกระดูกให้แน่"
"ปากมึงหรอนั้น ไอ้โมะขับรถให้กูที" ผมโยนกุญแจรถให้ไอ้โมะ แต่มันกลับโยนให้ไอ้เขื่อนต่อ ไอ้พวกนี้มันเห็นกุญแจรถผมเป็นอะไรกัน
"พวกมึงเป็นอะไรกันโยนกันไปโยนกันมาอยู่ได้"
"กูไม่ขับรถมึงเด็ดขาดไอ้ป๊อป เร็วยังกะจรวด"
"แล้วมึงจะให้กูขับหรือไง" ผมสวนกลับทันทีไอ้เพื่อนเวรไม่เห็นใจกูเลยใช่มั้ย
"ฉันขับให้มั้ย"
"ไม่! ฉันไม่ให้เธอแตะรถฉันเด็ดขาด" ผมโว้ยวายขึ้นเมื่อยัยฟางเป็นคนขอที่จะขับรถผม ผมไม่ยอมหรอกรถผมแรงขนาดนั้นยัยนี้ก็เคยขับแค่รถธรรมดา แต่รถผมมันเป็นรถสปอร์ตนะ ความแรงย่อมต่างกันอยู่แล้ว ถ้ายัยนี้ขับไปคว่ำขึ้นมาได้ตายกันหมดพอดี
"ฉันไม่ได้จะขับรถนายซะหน่อย เขื่อนแลกรถกัน" ยัยฟางยื่นกุญแจรถผมให้เขื่อน มันมองกุญแจรถผมในมือยัยฟางก่อนจะยอมเอากุญแจรถมันมาแลก ไอ้เพื่อนเวรทีผู้หญิงพูดคำเดียวมึงยอมเลยนะ
"ขอบใจนะไว้เจอกันที่โรงพยาบาล" ฟางพูดขึ้นก่อนจะเดินออกไป
"อย่าเอาลูกกูไปคว่ำนะเว้ย!" ผมตะโกนบอกไอ้เพื่อนสองตัวนั้น แล้วเดินตามยัยฟางไปขึ้นรถ หางตาผมหันไปเห็นพวกไอ้มินยื่นจ้องผมอยู่ด้านบน ใบหน้ามันเครียดแค้นผมขนาดไหนผมรู้แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาหาเรื่องกับมันหรอกนะ เพราะพลังงานให้ตัวผมมันใกล้หมดลงเต็มที
ผมหลับตาลงด้วยความเพียรเมื่อขึ้นมาบนรถ ฟางหยุดรถเมื่อถึงสี่แยกที่ติดไฟแดงก่อนจะหันมาพูดกับผม
"หนาวหรอ"
"หืม?"
"ก็นายน่ะตัวสั่นแล้วนะ" ฟางบอกก่อนจะเอื้อมไปหยิบผ้าห่มที่อยู่เบาะหลังมาห่มให้ผม นี้ผมตัวสั่นตั้งแต่เมื่อไร แต่ก็รู้สึกหนาวๆ เหมือนกันแหะยัยนี้เปิดแอร์แรงไปหรือเปล่า
"ฟาง" ผมเรียกชื่อยัยนั้นด้วยเสียงอันแผ่วเบา "วันนี้ฉันทำเพื่อเธอจริงๆ นะ"
"อืม ขอบคุณนะที่ทำเพื่อฉัน" ยัยนั้นหันมายิ้มให้ผมก่อนจะพูดขึ้น
โรงพยาบาล
เป็นอย่างที่คาดไว้จริงๆ กระดูกแขนขวาด้านบนของผมหักแต่มันไม่ได้หักมากเพราะมันเกิดจากอาการกระดูกร้าวแล้วถูกกระแทกจนเกิดเป็นรอยแตกหักขึ้นเล็กน้อย หมอบอกว่าให้เข้าเฝือกไว้ประมาณสองสามอาทิตย์ก็น่าจะโอเค แต่ร่างกายผมอ่อนเพลียหนักหมอเลยต้องให้นอนโรงพยาบาลเพื่อให้น้ำเกลือและรอดูอาการไปก่อน
"หาเรื่องเจ็บตัวจนได้" ยัยฟางบ่นผมพลางลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียง
"อย่าบ่นได้ป่ะ ฉันฟังหมอบ่นคนเดียวก็เบื่อจะแย่" ผมนั่งพิงอยู่ยนเตียงคนไข้ด้วยความเบื่อ
"แล้วที่บ้านนายเขารู้เรื่องหรือยัง"
"ถึงรู้เขาก็ไม่สนใจลูกอย่างฉันอยู่แล้ว"
"ป๊อป ขออะไรอย่างได้มั้ย"
"เธอจะขออะไร"
"เลิกแข่งรถซะ"
"แล้วฉันจะขอเธอกลับบ้างได้มั้ยฟาง"
"นายตอบฉันมาก่อนสิ"
"ฉันจะไม่ตอบเธอจนกว่าเธอจะตอบตกลง เป็นแฟนกับฉัน"
"นายพูดอะไร"
"ฉันพูดจริงนะฟาง ไอ้มินมันไม่หยุดแค่นี้แน่ฉันรู้จักนิสัยมันดี"
"แล้วทำไมฉันต้องไปเป็นแฟนกับนาย เราไม่ได้รักกันซะหน่อย"
"แน่จริงก็อย่าหลบตาฉันสิฟาง ถ้าเธอไม่ได้รักฉันจริงฉันก็ทำตามที่เธอขอไม่ได้หรอกนะ" ผมพูดขึ้นเมื่อยัยนั้นเอาแต่ก้มหน้าไม่กล้าสบตาผม
"แต่ฉันสั่ง"
"คนที่จะสั่งฉันได้มีแค่คนเดียวเท่านั้น แล้วคนคนนั้นต้องเป็นแฟนฉัน"
"แต่ฉันเป็นห่วงนายนะ"
"ก็มาเป็นแฟนกับฉันสิ ถ้าเธอตกลงฉันก็จะเลิกแข่งรถ"
"แต่นายมีคู่หมั้นแล้ว"
"ฉันไม่สนชีวิตฉัน ฉันเลือกเอง"
"........"
"ฉันไม่รู้หรอกนะว่าทำไมเธอถึงทิ้งฉันไป แต่ฉันไม่เคยโกธรเธอเลยฟางทำยังไงฉันก็โกธรเธอไม่ลง ฉันรอมาตลอด รอวันที่เราสองคนจะกลับมารักกัน มันจะมีวันนั้นมั้ยฟางวันที่ฉันจะได้ดูแลเธออีกครั้งหนึ่ง"
"ป๊อป"
"กลับมาหาผู้ชายคนนี้ได้มั้ยครับฟางกลับมาหาป๊อปนะครับ ป๊อปขอร้อง"
"ฉันขอโทษนะ ฉันขอโทษ ฮึก..." ฟางโผล่เข้ากอดผมพลางซุกหน้าลงบนอกผมอย่างสะอึกสะอื้น ผมลูบหัวยัยนั้นเป็นเชิงปลอบ
"ฉันรอฟังคำตอบของเธออยู่นะ" ผมกระซิบลงเบาๆ ที่ข้างหูของฟางก่อนที่ใบหน้าของผมกับฟางมันจะใกล้กันจนเห็นริมฝีปากบางนั้นมันชวนผมให้ลิ้มลองจนอดใจไม่อยู่
ผมจูบอยู่กับฟางนานจนยัยนี้เริ่มจะหายใจไม่ออก ผมผลั่กออกจากฟางเบาๆ ก่อนจะปิดท้ายด้วยจูบเบาๆ บนหน้าผาก ฟางเอาแต่ก้มหน้าด้วยความเขินอายแก้มยัยนี้แดงออกมาอย่างน่ารัก
"แล้วตกลงคำตอบของเธอมันจะตรงกับใจของฉันหรือเปล่าฟาง"
Poppy End
........................................................
คำตอบของฟางจะเป็นยังไง?
ติดตามต่อในตอนหน้าน้า
อย่าลืม เม้น โหวต แนะนำ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
