Racing out รักครั้งนี้ขอเดิมพันด้วยรัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Chapter 5

 

 

 

 

 

     "หวัดดีค่ะที่รัก"

 

     "พิม!!"

 

     "พิมเห็นป๊อปเงียบๆ ไปพิมก็เลยมาหาป๊อปที่คอนโด"

 

     "เออคือ เราลงไปข้างล่างกันไหม" ชายหนุ่มพยายามกล่อมพิมให้ออกไปจากห้องของเขา เขาไม่อยากให้พิมมาเจอกับฟาง เขากลัวฟางจะเข้าใจเขาผิด

 

     "ไม่อ่ะ พิมมาเหนื่อยๆ พิมขอเข้าไปพักในห้องป๊อปก่อนนะค่ะ"

 

     "พิมอย่า!!" ร่างสูงพูดยังไม่ทันจบร่างเล็กของพิมก็เดินเข้ามาภายในห้องก่อนจะเจอฟางนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น

 

     "นี้เธอ!" พิมมองฟางอย่างตกใจ "เธอมาที่นี้ได้ไง" พิมถามก่อนจะเดินไปจ้องหน้าฟางอย่างโกธรเคืองที่มาอยู่ในห้องว่าที่คู่หมั้นของเขา

 

     "พิมอย่ายุ่งกับฟาง" ป๊อปปี้เดินเข้ามาห้ามพิมที่ทำท่าจะหาเรื่องฟาง

 

     "ทำไมค่ะป๊อป ป๊อปจะไปปกป้องมันทำไมมันก็แค่ของเก่าที่ป๊อปทิ้งแล้ว!"

 

     "ถึงฉันจะเป็นของเก่าแต่ฉันก็ยังมีดีให้ป๊อปสนใจมากกว่าเธอก็แล้วกันพิมประภา" ฟางพูดเสียงแข็งก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากห้องของป๊อปปี้

 

     "กรี๊ดๆๆๆๆ นังบ้าแกว่าฉันหรอ! กลับมาเดี๋ยวนี้นะ!" พิมโว้ยวายหยิบหมอนบนโซฟาเหวี่ยงลงพื้นอย่างระบาายอารมณ์

 

     "พิมหยุด" ป๊อปปี้พูดขึ้นเมื่อเห็นพิมอาละหวาดห้องเขา "ผมบอกให้หยุด!!" ป๊อปปี้ตะหวาดเสียงดังลั่นเท่าเอาพิมถึงกับสะดุ้งด้วยความกลัว

 

     "ป๊อปจะไปยุ่งกับมันไม่ได้นะค่ะ ป๊อปเป็นคู่หมั้นพิม!"

 

     "คุณกลับไปได้แล้วพิม"

 

     "พิมไม่กลับ! วันนี้พิมต้องตบนังฟางให้ได้ป๊อปต้องไปลากมันกลับมาให้พิมนะ"

 

     "เลิกบ้าสักทีผมรำคาญ!!" ป๊อปปี้ตะหวาดลั่น 

 

     "คุณยังรักมันพิมไม่ยอม คุณต้องรักพิม" พิมไม่เลิกโว้ยวาย ป๊อปปี้เองก็ทนไม่ไหวเขาไม่ใช่คนที่จะมานั่งทนกับผู้หญิงชอบโว้ยวายแบบนี้ ป๊อปปี้ตัดสินใจอุ้มพิมพาดบ่าก่อนจะจับไปปล่อยที่หน้าห้องเขา

 

     "กลับไปซะแล้วอย่ามาที่นี้อีก"

 

     ปัง!!

 

     ป๊อปปี้ปิดประตูเสียงดังทำให้พิมยิ่งแค้นที่ป๊อปปี้ทำกับเขาแบบนี้ เธอเป็นคุณหนูไฮโซมีคนคอยตามใจมาตั้งแต่เด็ก เธอชอบป๊อปปี้มาตั้งแต่มอต้นแล้วเหมือนสวรรค์เข้าข้างเธอพ่อของป๊อปปี้จับให้เธอหมั้นกับเขาหลังจากที่ป๊อปปี้เลิกกับฟาง

 

     "มันไม่จบแค่นี้หรอกป๊อป!"

 

     ภายในห้องชุดหรูหราชายหนุ่มนั่งลงบนโซฟาอย่างเหนื่อยใจ เมื่อไรพิมจะไปจากชีวิตเขาซะทีเขารำคาญเธอจะแย่ ชอบทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเขาอยู่เรื่อย

 

     "ฟาง!" ป๊อปปี้นึกถึงหญิงสาวที่เดินออกจากห้องเขาไป เขารีบคว้าโทรศัพท์ก่อนจะโทรหาเธอทันที หวังว่าเธอคงยังไม่เปลี่ยนเบอร์นะฟาง...

 

     ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียกค่ะ

 

     "Damn!!" ป๊อปปี้สถบอย่างหัวเสียก่อนจะวิ่งออกไปตามหาฟางทันที 

 

 

     Fang Talk

 

     "เมื่อไรนายจะไปจากชีวิตฉันซะทีป๊อป" ฉันนั่งลงบนเก้าอี้ในสวนสาธารณะที่อยู่ไม่ไกลจากคอนโดของป๊อปปี้นัก พลางนึกถึงเรื่องเขา...

 

     ป่านนี้เขาคงจะสวีทกับแม่พิมประภานั้นจนเพลินไปแล้วละ ฉันคงทำใจไม่ได้ถ้าอยู่ในห้องนั้นเห็นภาพยัยนั้นกับป๊อป เมื่อสามปีก่อนฉันกับป๊อปเราสองคนตัดสินใจคบกัน ป๊อปปี้เป็นผู้ชายที่ดีคนหนึ่งเขาดูแลเอาใจใส่ฉันตลอด ตามใจฉันทุกอย่างเราคบกันมาได้ประมาณสองปีก่อนที่ทุกอย่างมันจะเปลี่ยนไป

 

     "ฟาง! ฟางเธออยู่ไหน!" เสียงของป๊อปปี้ทำเอาฉันสะดุ้งนี้เขาคงออกมาตามหาฉันสินะ

 

     "หวัดดีครับฟาง" เสียงผู้ชายดังขึ้นระหว่างที่ฉันกำลังเดินหนีป๊อปปี้ไปอีกทาง

 

     "มิน!"

 

     "ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ แล้วทำไมมาเดินอยู่คนเดียวละ"

 

     "ฟาง!" เสียงของป๊อปปี้ใกล้เขามาเรื่อยๆ

 

     "ฉันไม่มีเวลามาคุยกับนายหรอกนะ ฉันขอตัว" ฉันกำลังจะเดินออกไปถ้าไม่มีแขนของนายนั้นกั้นฉันไว้

 

     "กำลังหนีมันใช่มั้ย" เขาบอกพลางยิ้มอย่างเจ้าเลห์ "เดี๋ยวผมช่วยก็แล้วกัน"

 

     "นายจะทำอะไรปล่อยนะ!" ฉันโว้ยวายเมื่อมินเอามือมาโอบฉัน

 

     "ชู่ว! อย่าโว้ยวายสิครับคนสวย" เขาว่าพลางขยิบตาให้ฉัน ไอ้ผู้ชายเจ้าชู้!

 

     "ฟาง ไอ้มิน!" ป๊อปปี้เจอตัวเราสองคน นั้นมันไม่สำคัญเท่ากับการที่มินโอบฉันไว้แบบนี้!

 

     "ปล่อยยัยนั้นซะ" ป๊อปปี้สั่ง

 

     "ไม่ปล่อย" มินบอกก่อนจะโอบฉันให้เข้าไปใกล้เขาจนร่างฉันจะเข้าไปรวมอยู่กับเขาแล้วนะ "นายมีปัญหาอะไรหรือเปล่า"

 

     "มึง!" ป๊อปปี้พูดพลางกำมือแน่น เขากับมินไม่ถูกกันอยู่แล้ว แล้วยิ่งมินมาทำกับฉันแบบนี้แน่นอนว่าความโกธรของป๊อปปี้มันจะยิ่งเพิ่มขึ้นมากมาย

 

     "ไปจากที่นี้กันดีกว่าครับ ให้ผมไปส่งที่บ้านมั้ย" มินถามฉัน

 

     "เออคือ.." 

 

     "มึงจะพาฟางไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น ผู้หญิงคนที่มึงโอบอยู่เขาเป็นของกู" คำพูดของป๊อปปี้ทำฉันใจเต้นไม่เป็นท่า ให้ตายสินี้เขาพูดอะไรออกมา

 

     "มินค่ะ ฟางว่าเราไปจากที่นี้กันเถอะค่ะฟางอยากกลับบ้านจะแย่" ฉันหันไปพูดกับมินก่อนจะเอามือที่เขาโอบฉันมาจับไว้ ป๊อปปี้มองฉันอย่างโกธรแค้น ถ้าเขาฆ่าฉันได้ฉันว่าเขาคงฆ่าฉันไปแล้ว

 

     "ได้สิครับไปครับที่รัก" มินจูงมือฉันออกไป แต่จู่ๆ ป๊อปปี้ก็จับมินไปเผชิญหน้ากับเขาก่อนที่ป๊อปปี้จะชกมินจนเลือดออกที่มุมปาก

 

     "หยุดนะป๊อป!!" ฉันพูดขึ้นเมื่อป๊อปปี้ทำท่าจะต่อยมินอีกรอบ "เลิกบ้าสักทีป๊อปนายควรกลับไปหาคู่หมั้นของนาย"

 

     "นี้เธอไล่ฉันหรอฟาง"

 

     "ใช่! ฉันไล่นาย ฉันเบื่อนายเบื่อจะแย่ฉันอึดอัดมากเวลาอยู่กับนายพอใจหรือยัง"

 

     "ฆ่าฉันให้ตายก่อนเถอะฟาง เธอถึงจะไปจากฉันได้" ป๊อปปี้พูดก่อนจะเข้ามาอุ้มฉันพาดบ่า

 

     "มึงหยุดเลยนะไอ้มินถ้ามึงมายุ่งกับเมียกูอีก มึงไม่ตายดีแน่" เขาขู่มินที่ลุกขึ้นจะเข้ามาหาฉัน แล้วใครเป็นเมียนายมิทราบบบบบบบบบบ!!!!

 

     "มึงถามเขาหรือยังเหอะว่าเขาอยากจะอยู่กับมึงหรือเปล่าไอ้ป๊อป มึงมันก็แค่หมาที่รอความหวังจากยัยนี้ไปวันๆ ก็แค่นั้น รอทั้งๆ ที่ไม่มีวันจะได้!" มินพูดแล้วเดินออกไป ป๊อปปี้กำมือแน่นด้วยความโกธรก่อนจะอุ้มฉันกลับมาที่คอนโด พอกลับมาถึงเขาก็เอาแต่เงียบไม่พูดไม่จาอะไรเอาแต่อยู่ในห้อง คงจะคิดมากเรื่องคำพูดของมินสินะ

 

     Fang End

 

 

     "ป๊อปกินข้าว" ฟางเดินไปเคาะประตูห้องนอนเมื่อได้เวลาอาหารเย็นแล้ว วันนี้ยุ่งๆ ทั้งวันไม่รู้ว่าเขากินอะไรหรือยัง

 

     "ป๊อปฉันเข้าไปนะ" ฟางบิดลูกบิดประตูเมื่อเขาไม่ตอบ ฟางเดินเข้ามาในห้องเห็นร่างสูงนั่งเอาหลังพิงเตียงอยู่บนพื้น ใบหน้านั้นเหม่อลอยก่อนจะหันมามองเธอเล็กน้อยเมื่อเธอเขามา

 

     "นายเป็นอะไร" ฟางถามพลางนั่งลงข้างเขา "บอกฉันได้ไหมป๊อป"

 

     "ฉันเหนื่อย ฉันไม่ไหวแล้วฟาง..."

 

 

 

 

 

 

 

...........................................................................

 

เบื่อแบบดราม่ากันหรือยังงงงงงงงงงงงงงงงง

 

ป๊อปปี้เราเริ่มท้อกับความรักแล้ว 

 

ฟางจะเอายังไงต่อ?

 

ความรักของเขาและเธอจะเป็นยังไงต่อ?

 

ถ้าอยากรู้?

 

เม้น โหวต แนะนำ ให้กำลังใจเค้าด้วยน้า

 

เม้นเริ่มหายแล้ว เดี๋ยวเค้าไม่มีกำลังใจในการอัพน้า T^T