Racing out รักครั้งนี้ขอเดิมพันด้วยรัก

 

 

 

 

Chapter4

 

 

 

 

 

     03.00 AM

 

     คอนโดป๊อปปี้

 

     "ป๊อป"

 

     "....."

 

     "เมื่อไรนายจะเลิกหาเงินด้วยการแข่งรถ นายก็รู้ว่ามันอันตราย" ฟางพูดพลางมองร่างสูงที่เอาเงินไปเก็บในตู้

 

     "ฉันต้องหาเลี้ยงตัวเอง"

 

     "นายเลิกทิฐิพ่อตัวเองได้แล้วป๊อป ท่านรักนายท่านถึงได้ทำแบบนั้น"

 

     "พูดจบหรือยังฉันจะได้ไปอาบน้ำ"

 

     "เอาแต่ใจตัวเอง!" ฟางตะโกนด่าป๊อปปี้ที่เดินเข้าห้องน้ำไป ป๊อปปี้เป็นแบบนี้เสมอเอาแต่ใจตัวเอง ไม่ยอมฟังใคร แต่เขาก็ไม่ใช่คนไร้เหตุผลซะทีเดียว

     

     ป๊อปปี้ไม่ค่อยกลับบ้านเขาชอบนอนที่คอนโด เขาไม่เคยขอเงินที่บ้านอีกเลยตั้งแต่วันที่เชาทะเลาะกับพ่อเรื่องพิมคู่หมั้นของเขา หลังจากที่ป๊อปปี้เลิกกับฟางไป พ่อของเขาก็หาคู่หมั้นมาให้เพราะชายหนุ่มทำตัวเหลวไหลเมากลับมาทุกวัน การเรียนก็ตกต่ำ แต่ป๊อปปี้ปฎิเสธท่าเดียว พ่อเขาจึงยื่นคำขาดว่าจะตัดเขาออกจากกองมรดก ป๊อปปี้จึงตัดสิ้นใจออกมาจากบ้านหลังนั้น นานๆ ทีเขาถึงจะกลับไปเยี่ยมแม่

     Poppy Talk

 

     ผมเดินออกมาจากห้องน้ำเจอฟางนอนหลับอยู่บนเตียง ร่างเล็กนอนขดตัวเล็กน้อยด้วยความเย็นจากแอร์ในห้องผมจึงเดินไปห่มผ้าให้ก่อนจะเดินไปปรับอุณหภูมิในห้องลง ปกติผมเป็นคนขี้ร้อนจึงเปิดแอร์ไม่เกินยี่สิบองศา ผมเดินไปหยิบหมอนก่อนจะเดินไปนอนที่โซฟาอีกมุมห้อง

 

     ผมได้แต่นอนพลิกตัวไปมาบนโซฟาพยายามข่มตานอนเท่าไรก็นอนไม่หลับซะที ภาพเก่าๆ ของผมกับฟางเริ่มไหลกลับเข้ามาในความทรงจำ เสียงฝนตกด้านนอกมันชวนทำให้นึกถึงวันนั้น วันที่ฟางบอกเลิกผม...

 

     "ฟางออกมาหาป๊อปมาทำไมดึกๆ แบบนี้มันอันตราย" ป๊อปปี้พูดกับร่างบางที่ยืนรอเขาอยู่ที่หน้าคอนโด

 

     "ฟางมีเรื่องต้องบอกป๊อป" เสียงของเธอสั่นเล็กน้อย เธอไม่กล้าจะมองหน้าเขาด้วยซ้ำ

 

     "เรื่องอะไรครับ เข้าไปในห้องป๊อปก่อนมั้ยแถวนี้มันอัน..."

 

     "เราเลิกกันเถอะ"

 

     "ฟางโกหกป๊อปใช่มั้ย ฟางแค่ล้อป๊อปเล่น" ป๊อปปี้พยายามทำเสียงให้ร่าเริงผิดกับในใจที่ตอนนี้มันกลัวไปหมด กลัวว่าคำพูดของเธอจะเป็นเรื่องจริง

 

     "ฟางพูดจริงป๊อป" ฟางพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง เธอเอาแต่ก้มหน้าไม่อยากให้เขาเห็นน้ำตา แล้วที่สำคัญเธอคงทำใจไม่ได้ที่ต้องเห็นหน้าป๊อปปี้เจ็บปวดเพราะเธอ

 

     "ป๊อปทำอะไรผิด ป๊อปไม่ดีตรงไหน" ร่างของเขาทรุดลงกับพื้นอย่างหมดแรง สายฝนตกลงมาเล็กน้อยก่อนจะหนักขึ้นเรื่อยๆ เหมือนเป็นสิ่งที่ช่วยบดบังน้ำตาของเขาทั้งคู่

 

     "นายดีทุกอย่างป๊อป" ฟางพูดอย่างยากเย็นเธอพยายามเก็บอาการให้มากที่สุด "ผิดที่ฟางเองผิดที่ฟางเกลียดป๊อปไปแล้ว"ฟางหันหลังใครเขาก่อนจะเดินออกไป แต่มือหนาของป๊อปปี้คว้าเอวเธอไว้ก่อนที่เขาจะคุกเข่ากอดเธอจากทางด้านหลัง

 

     "อย่าไปนะครับ อย่าไป" ป๊อปปี้ซุกหน้าลงบนแผ่นหลังของเธอ แขนแกร่งโอบเอวเธอไว้แน่น เขากลัวเหลือเกิน กลัวว่าเธอจะทิ้งเขาไป "ถ้าฟางไปแล้วป๊อปจะอยู่ได้ยังไง"

 

     "ฉันไม่อยากมานั่งจิตตกเวลาที่เห็นนายไปแข่งรถอีกแล้วป๊อป นายก็รู้ว่าฉันทรมานแค่ไหนเวลาที่เห็นนายไป" ฟางพูดพลางแกะแขนเขาออกจากเอว แต่ป๊อปปี้กลับกอดเธอแน่นขึ้น

 

     "ป๊อปจะเลิกถ้าฟางบอกว่าฟางไม่ชอบ ขอแค่สั่งมาป๊อปให้ฟางได้ทุกอย่าง" เขาหยุดพูดไปกอ่นจะรั้งร่างบางให้นั่งลงบนตักเขา พลางเอาหน้าไปแนบแก้มนวลของฟาง "ป๊อปให้ฟางได้แม้กระทั่งชีวิตป๊อป" 

 

     "พอเถอะป๊อป" ฟางแกะมือของป๊อปปี้ออกจากร่างของตนก่อนจะลุกขึ้นยืน โดยไม่หันหลังกลับมามองร่างสูงที่นั่งอยู่เลย "ถ้าฟางสั่งป๊อปได้ทุกอย่างจริง" ฟางหยุดไปก่อนจะพูดในสิ่งที่เธอเองก็ไม่ได้อยากจะทำ เธอไม่อยากทำร้ายคนที่รักเธอ คนที่รักเธอมากกว่าชีวิตของตัวเอง "ไปหาคนที่ดีกว่าฟางเถอะ ต่อไปนี้เราเป็นแค่เพื่อนร่วมโลกกันเท่านั้น"

 

     Poppy End

 

 

     ฟางลืมตาขึ้นในเช้าวันต่อมา เธอบิดตัวไล่ความเมื่อยออกไปก่อนจะมองนาฬิกาบนโต๊ะข้างเตียงที่บอกเวลาว่าตอนนี้จะสิบโมงแล้ว วันนี้เป็นวันหยุดแต่ปกติเธอก็ไม่เคยตื่นสายขนาดนี้อาจจะเป็นเพราะเมื่อคืนเธอนอนดึกด้วย

 

     "ทำไมไม่ห่มผ้า เดี๋ยวก็ไม่สบายกันพอดี" ฟางพูดกับร่างสูงที่นอนอยู่บนโซฟา เธอรู้ว่าป๊อปปี้ขี้ร้อนขนาดไหนแต่นี้มันห้องแอร์นะ เดี่ยวก็ได้นอนแข็งตายกันพอดี

 

     "อื้อ!" ป๊อปปี้ส่งเสียงในคอเมื่อมีบางอย่างถูกคลุมลงบนตัวเขา

 

     "ห่มผ้าด้วย เดี๋ยวไม่สบาย" ฟางพูดขึ้นเมื่อเห็นป๊อปปี้พลิกไปอีกทาง ตัวก็ใหญ่ยังจะมานอนโซฟาตัวนิดเดียวอีก ฟางบ่นในใจก่อนจะเดินไปอาบน้ำ

 

     "ยังเก็บไว้อีกหรอป๊อป" ฟางเดินออกมาจากห้องน้ำก่อนเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าของป๊อปปี้ พลางมองเสื้อผ้าของเธอที่อยู่ในตู้อีกด้านของเขา เขาเก็บของของเธอไว้เหมือนเดิม เสื้อผ้าของใช้ทุกอย่างยังอยู่เหมือนเดิม 

 

 

 

     "ฟาง" ป๊อปปี้เรียกชื่อร่างบางที่ยืนทำอาหารอยู่ที่ห้องครัว 

 

     "ตื่นแล้วหรอ ฉันทำข้าวต้มไว้ให้นะ" 

 

     "หอมจัง" เขาว่าพลางนั่งลงบนโต๊ะ

 

     "ไปอาบน้ำก่อน" ฟางตีลงบนมือป๊อปปี้ที่กำลังจะหยิบช้่อนในชาม

 

     "หิวแล้ว"

 

     "แต่ฉันไม่อยากกินข้าวกับคนไม่อาบน้ำ"

 

     "ชิ!" ป๊อปปี้ทำเสียงไม่พอใจก่อนจะยอมลุกไปอาบน้ำตามที่ฟางบอก

 

     

     "ป๊อปเมื่อไรจะพาฉันไปส่งบ้าน" ฟางถามป๊อปปี้ที่นั่งดูทีวีอยู่ที่โซฟา

 

     "ฉันบอกพ่อแม่เธอแล้ว ว่าฉันจะดูแลเธอเองท่านจะส่งเสื้อผ้าของใช้เธอมาให้ตอนบ่าย"

 

     "อย่ามาเอาแต่ใจตัวเองนะฉันไม่ชอบ! ฉันจะกลับบ้าน"

 

     "พ่อแม่เธอไปต่างประเทศ"

 

     "หมายความว่าไงไปต่างประเทศ"

 

     "ท่านไปต่างประเทศสองเดือน มีอะไรจะถามอีกมั้ย"

 

     "โกหก! นายต้องโกหกฉันแน่ๆ ฟางพูดพลางหยิบโทรศัพท์โทรหาบุพการีทันที "ถ้านายโกหกฉัน นายตายแน่" ฟางขู่ป๊อปปี้ ป๊อปปี้เองก็แอบขำกับท่าทางที่เหมือนหนูติดจั่นเธอนั่งไม่ติดที่ เดินไปมาจนเขาเองก็เริ่มจะเวียนหัว

 

     "แม่ค่ะ! แม่อยู่บ้านใช่มั้ยค่ะ แม่ไม่ได้ไปต่างประเทศใช่มั้ยค่ะ" ฟางพูดกับปลายสายอย่างใจร้อน

 

     "ใจเย็นๆ ลูก แม่ฝากหนูไว้กับป๊อปปี้พอดีพ่อกับแม่ต้องไปทำงานที่ต่างประเทศนะจ๊ะ"

 

     "แม่โกหกหนูใช่มั้ยค่ะ นี้มันเรื่องบ้าอะไรกัน"

 

     "แค่นี้ก่อนนะลูก แล้วก็อย่าดื้อกับป๊อปปี้นะลูกอย่าแผลงฤิทธิ์เยอะนะลูก แม่รักลูกนะ"

 

     "แม่! แม่!" ฟางตะโกนใส่โทรศัพท์อย่างบ้าคลั่งเมื่อปลายสายตัดไป

 

     "ตกลงฉันโกหกเธอหรือเปล่าละ" ป๊อปปี้ถามขึ้น

 

     "ฉันจะกลับบ้าน!"

 

     "เอาสิ! เดินออกไปเลย" เขาท้า "แต่อย่าให้ฉันตามจับเธอได้นะเพราะถ้าฉันจับเธอได้เมื่อไรเธอได้ไปนอนครางหงิงๆๆ บนเตียงแน่"

 

     "คนบ้า!" ฟางโยนหมอนใส่เขาทันทีที่เขาพูดจบ คนอะไรหื่นได้ตลอดเวลา!

 

     ติ๊งต๊อง!

 

     เสียงออดดังขึ้นเรียกให้ทั้งสองสลบศึกกันชั่วคราว ป๊อปปี้เดินไปเปิดประตูทันทีที่ประตูเปิดออกเขาเกือบจะล้มลงกับพื้นเมื่อมีร่างเล็กของหญิงสาวกระโดดกอดเขาอย่างแรง

 

     "หวัดดีค่ะที่รัก"

 

     "พิม!!"

 

 

 

 

 

....................................................................

 

คู่หมั้นป๊อปปี้มาแล้ว ฟางจะทำยังไงต่อ?

 

ความรักของทั้งสองคนเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

 

ถ้าอยากรู้?

 

เม้น โหวต แนะนำ

 

แล้วเจอกันตอนหน้านะค่ะ