แฝด 4 [ HunHan TomoKaew ]

 ตอนที่ 1 
 
 
               “เอ้อ! นี่แก้ว อาทิตย์หน้าพี่จะรับปริญญาแล้วนะ” ร่างสูงผมสีดำขลับในชุดนักศึกษาเอ่ยขึ้น เพื่อบอกแฟนสาวร่างบางของตน ในขณะที่ทั้งคู่นั่งอยู่ในร้านอาหารหรูแห่งหนึ่งใจกลางเมือง
 
 
หลังจากที่ชายหนุ่มซ้อมรับปริญญาเสร็จ ก็รีบปรี่มารับหญิงสาวถึงกองถ่ายละครที่เธอกำลังถ่ายทำอยู่ ตามที่ได้นัดหมายกันไว้ ว่าจะไปทานอาหารเย็นด้วยกัน
 
 
               “อ๋า… จริงด้วย อาทิตย์หน้ายัยแจมก็รับเหมือนกันนะพี่โทโมะ ดีเลย แก้วจะได้ไปวันเดียวพร้อมกันเลย คิคิ” ร่างบางพูดแล้วยิ้มตาหยีอย่างน่ารัก ยิ้มที่ใครเห็นเป็นต้องตกหลุมรัก ซึ่งชายหนุ่มตรงหน้าก็ไม่ปารถนาที่จะให้ใครได้เห็นรอยยิ้มนี้เท่าไรนัก
 
 
ใช่แล้ว… เขาทั้งคู่เปิดตัวว่ากำลังคบหาดูใจกันมาสักพัก หลังจากที่ดูใจกันมาหลายปี ซึ่งเรื่องนี้พ่อแม่ของทั้งคู่ก็รู้ดี และไม่ได้ขัดอะไรเพราะทั้งสองคบกันแบบอยู่ในโอวาท ไม่นอกลู่นอกทาง และเพราะแม่ของร่างบาง ก็รู้ดีว่าร่างสูงเป็นคนแบบไหน
 
 
               “งื้อ… ผมยุ่งหมดแล้ว” ผมเอื้อมมือไปยีหัวแก้วทีนึง ก็ใครใช้ให้ทำตัวน่ารัก น่าเอ็นดูอย่างนี้ล่ะ ใครจะไปอดใจไหว จริงปะ
 
 
               “รีบๆทานเถอะ พี่จะได้พาไปส่งที่บ้าน เดี๋ยวป๊าม๊าเป็นห่วง”
 
 
               “รู้แล้วค้าบบ คุณพ่อ คิคิ” ดูดิว่าผมทนมาถึงทุกวันนี้ได้ไง นี่ถ้าเป็นคนอื่น ผมไม่รู้หรอกนะว่าแก้วจะรอดมาถึงทุกวันนี้หรือเปล่า
 
 
               “ทานเยอะๆเลยเรา ผอมเกินไปแล้วรู้ตัวบ้างรึเปล่า” ว่าพร้อมกับ ตักอาหารให้ทาน หญิงสาวก็ไม่ได้เถียงอะไรแค่ย่นจมูกใส่ไปทีนึงพอเป็นพิธี ? แล้วตั้งหน้าตั้งตาทานแต่โดยดี เป็นที่รู้ๆกันอยู่ว่า นางเป็นคนทานมากแค่ไหน แต่ก็ไม่อ้วน ซึ่งก็เป็นที่น่าอิจฉาของผู้หญิงหลายๆคน (เช่นเรา)
 
 
 
 
 
 
 
               “จริงเหรอ… อยากไปด้วยจังแต่ต้องถ่ายหนังอ่า ฝากความยินดีถึงพี่โทโมะด้วยนะ ฉันละอยากจะเห็นพี่โทโมะตัวจริงของนายจัง อยากรู้ว่าจะหล่อแค่ไหน” ฮยองตัวเล็ก หน้าตาจิ้มลิ้มเอ่ยพร้อมกับทำหน้าเพ้อฝัน ซึ่งคำพูดนี้ก็แอบทำให้ ฮยองตัวสูงซึ่งตอนนี้ก็ได้ขึ้นชื่อว่าสูงที่สุดของวงที่ยั่งอยู่ข้างๆตากระตุกนิดหน่อย
 
 
               “อย่ามาอยากรู้เลยน่าฮยอง ผมน่ะหล่อกว่าอีกนะ พูดจริงๆ” คำพูดมั่นหน้านั่น เป็นคำพูดของผู้ชายร่างสูง ผิวขาว ลูกครึ่งไทยเกาหลี ที่มีนามว่า‘เซฮุน’ ที่มีต่อพี่ชายแท้ๆของเขาที่อยู่เมืองไทย
 
 
เซฮุน กำลังบอกลาพี่ๆในวงของเขาและขออนุญาตเมเนเจอร์ของวง เพื่อที่จะกลับประเทศไทย ที่ๆครอบครัวของเขาตั้งหลักปักฐานอยู่ เพราะทางบ้านโทรมาบอกว่าพี่ชายแท้ๆเพียงคนเดียวของเขากำลังจะรับปริญญา และเนื่องจากเป็นช่วงที่ EXO ยังไม่ comeback ด้วย ก็เลยไม่ได้มีปัญหาอะไรมากนัก
 
 
ครืด…ครืด… ~
 
 
               “ครับแม่”
 
 
               (แม่ให้ถามว่า ศุกร์นี้จะถึงกี่โมง )
 
 
               “ไม่รู้อ่ะ ถ้าถึงแล้วโทรบอกให้มารับเองละน่า แล้วแม่ไปไหน”
 
 
               (ไม่บอก ถึงแล้วโทรบอกนี่สนามบินไม่แตกรึไง เอาเป็นว่าออกแล้วโทรมาบอกละกัน)
 
 
               “โอเคค้าบ”
 
 
               (เออ อย่าลืมของฝากด้วย)
 
 
ตุ๊ด…ตุ๊ด…   (เสียงวางสายน่ะ คิคิ)
 
 
               “ฮะ…เฮ้ย”
 
 
               “เป็นอะไรเซฮุน” เหล่าฮยองทั้งหลายหันมามอง เนื่องจากเสียงร้องตกใจของเขาดังไปนิ๊ด
 
 
               “ก็ ไอพี่บ้านี่ดิ บอกให้ซื้อของไปฝากด้วย เบื่อ! เปลืองตังก็เปลือง” บ่นพร้อมกับทำท่าประกอบอย่างจริงจัง
 
 
               “ฮ่าๆ นานๆจะเจอกันที ไม่คิดถึงที่บ้านบ้างหรือไง” อันนี้เป็นคำพูดของฮยองตัวเล็ก ตาโตครับ
 
 
               “ไอคิดถึง มันก็คิดถึงนะ แต่แบบ … เอ้อ นี่ แบคฮยองพี่เป็นแฟนคลับพี่ผมนิ ไม่มีอะไรจะซื้อไปฝากพี่ผมหน่อยเหรอ ฮะฮะ” เซฮุนเอ่ยทีเล่นทีจริง แต่ทำเอาแบคฮยอนที่ถูกกล่าวถึง ถลึงตามองอย่างน่ารัก ? ไปทีนึ
 
 
               “ย๊า!! พี่ใครก็ซื้อให้เองสิ”
 
 
               “ฮ่าๆ ผมว่าฮยองไม่ฝากของไปให้น่ะดีแล้ว เดี๋ยวส่งรูปตัวเองไปให้อีก พี่ผมจะงงเอา”
 
 
               “ฮ่า ๆ” คำพูดของเซฮุน เรียกเสียงหัวเราะของฮยองที่เหลือได้เป็นอย่างดีก็เมื่อวันคริสต์มาสเมื่อปีก่อน EXO เล่นจับของขวัญกัน จงแดจับได้ของขวัญของแบคฮยอน ซึ่งในนั้นมีรูปของแบคฮยอนอยู่
 
 
 
คริสต์มาสปีที่แล้วเหรอ…
 
พอพูดถึงเรื่องนี้ มันก็ทำให้ผมคิดถึงใครบางคน …
 
บางคนที่เค้าจากผมไป…
 
ผมไม่อาจรู้ได้เลย ว่าเราจะได้เจอกันอีกไหม แล้วเมื่อไหร่ล่ะ …
 
 
 
 
 
 
               “ขอบคุณนะที่มาส่ง เข้าบ้านก่อนป่าว” เอ่ย พร้อมกับรอยยิ้มหวานๆอย่างเช่นเคย
 
 
               “เข้าบ้านก่อนน้า พี่โทโมะ นะๆ นะค้า” เจอลูกอ้อน พร้อมกับมือที่เลื่อนมาคล้องแขนและหัวกลมๆที่เอียงมาถูแขน เจอลูกอ้อนแบบนี้เข้าแล้ว มีเหรอที่โทโมะจะปฏิเสธได้ลงคอ      
 
  
               “อ่ะๆ ปะๆ” ที่โทโมะไม่อยากเข้าไป เป็นเพราะจริงๆเขาก็แอบเกรงใจอยู่ลึกๆเหมือนกันนั่นแหละ ก็เขามาที่นี่แทบจะทุกวัน    
 
                                      
               “ไม่ต้องเกรงใจหรอกน่า ม๊าก็บอกน้า ว่าอยู่ในสายตาผู้ใหญ่น่ะดีที่สุดแล้ว” ร่างบางชะงักกึกเพื่ออธิบายบางสิ่งที่ตัวเองคิดว่าอาจจะเป็นเหตุที่ทำให้โทโมะไม่อยากเข้าบ้านของตัวเอง ทำเอาร่างสูงเกิดอาการงงนิดหน่อย
 
 
               “เข้าใจแล้วค้าบ” พูดพร้อมกับยีหัวไปทีนึง เห็นไหมล่ะครับ ผมบอกแล้วว่าแก้วอ่ะน่ารัก เทคแคร์ความรู้สึกของทุกคนตลอด
 
 
               “น่ารักที่สุดเล้ย” แล้วแก้วก็เลื่อนมือมาบีบแก้มผมเบาๆ จริงๆผมไม่มีแก้มหรอกนะ แต่เพราะคนข้างหน้านี่สิชอบพาผมกินตลอด ผมก็เลยมีแก้มขึนมานิดๆ แต่ก็ยังหล่อเหมือนเดิมอ่ะนะ
 
 
               “โอ้ย ๆ เจ็บนะ” ทุกคนคงรู้ใช่ไหมล่ะครับว่าผมสำออย ก็นั่นแหละครับ ตัวเล็กๆ บางๆแบบนี้จะไปทำให้ใครเค้าเจ็บได้
 
 
               “สำออย! ชิ”
 
 
 
 
 
 
 
 
#ฟิคแฝด4
 
 
มาอัพแบบเต็มๆแล้วนะ ไม่รู้ว่ามันโอเครึป่าว เป็นยังไงลองวิจารณ์กันได้นะคะ งงตรงไหนก็ถามมาได้เลย
 
คอมเมนท์เป็นกำลังใจที่ดีของการแต่งต่อเลยนะะ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ