แฝด 4 [ HunHan TomoKaew ]

              ตอนที่ 2

 

 

               “ฮัลโหล … ผมกำลังจะออกจากเกาหลีนะพี่” พูดพร้อมกับเดินเข้าเกทไปอย่างรวดเร็ว

 

 

ไฟลท์นี้เซฮุนบินคนเดียว ไม่มีใครมาคอยช่วยกันแฟนคลับหรือมาช่วยถือของ จึงต้องเซฟตัวเองให้มากที่สุด วันนี้เขาแต่งตัวด้วยเสื้อยืดและกางเกงยีนส์ธรรมดาๆ แต่มันไม่ธรรมดาตรงที่เขาเป็นคนใส่นี่แหละ พร้อมกับแว่นตากันแดด หมวกบีนนี่ และผ้าปิดปากเพื่ออำพรางตัวเองให้ได้มากที่สุด เท่าที่จะทำได้

 

 

               “อื้อ… ออกเช้าจังวะ เออๆ เดี๋ยวจะไปรอ” โทโมะตื่นมารับสายน้องตัวเองอย่างงัวเงีย ก็นี่มันเพิ่งจะ7โมงกว่าๆเอง และวันนี้มันก็เป็นวันหยุดของเขาด้วย พูดได้ประโยคเดียวก็รีบวางสายไป แล้วกลับมานอนต่ออีกนิดก่อนจะลุกไปทำธุระส่วนตัวแล้วออกไปรับน้องชายเพียงคนเดียวของเขา

 

 

 

ณ สนามบิน

 

 

               “โห! นี่แกโตขึ้นเยอะเลยนะเนี่ย” โทโมะเอ่ยพร้อมกับช่วยเซฮุนลากกระเป๋าเดินทางอีกใบของเขาไปที่รถโดยด่วน ระหว่างทางเดินก็มีแฟนคลับขอถ่ายรูปนิดหน่อย และพวกเธอก็รู้ดีว่าพวกเขารีบแค่ไหน ก็เลยขอถ่ายรูปกันคนละรูปสองรูปแค่นั้น

 

 

               “พี่ แม่อยู่บ้านไหมอ่ะ ผมคิดถึ๊งคิดถึงแม่” หลังจากที่พวกเขาเก็บสำภาระไว้หลังรถเบนซ์คันหรูเรียบร้อยแล้ว ทั้งคู่ก็รีบขึ้นมานั่งประจำที่เพื่อจะได้ออกรถกลับบ้าน

“อยู่นั่นแหละมั้งก็ท่านรอลูกชายหัวแก้วหัวแหวนอยู่นี่นา”

 

 

               ครืด …. ครืด … ~

 

 

               “ฮัลโหล สวัสดีครับ” ระหว่างทางโทรศัพท์ของโทโมะก็ดังขึ้น เขาจึงกดรับที่สายสโมทอล์คโดยที่ไม่ได้มองหรือสังเกตุว่าใครเป็นคนโทรมา

 

 

               (พี่โทโมะ วันนี้แก้วไม่มีงานเลยมาหาพี่ที่บ้าน คุณน้าบอกว่าพี่กำลังไปรับเซฮุนที่สนามบินเหรอ งั้นแก้วรออยู่ที่บ้านน้า)

 

 

               “อ่า… ใช่ รอแปปนึงนะ พี่จะรีบไปหาให้เร็วที่สุดเลย”

 

 

               (งื้อ ไม่ต้องๆ ขับช้าๆห้ามเกิน 100นะ แก้วรอได้น่า ตอนนี้ก็กำลังช่วยคุณน้าทำอาหารอยู่เลย ไม่ได้เหงาหรือรีบอะไรสักหน่อย)

 

 

               “ฮ่าๆ โอเคครับจะรีบกลับไปนะ” พูดแหย่แล้วรีบวางสายไป เพราะรู้ว่าต้องโดนด่ากลับมาแน่ๆ

 

 

               (เอ๊ะ! ก็บอกว่าอย่ารีบไง อ่ะ…อ้าว ชิ!)  ตุ๊ด ตุ๊ด …

 

 

               “ใครโทรมาเหรอ”

 

 

               “แก้ว…” หันไปตอบอย่างมีความสุขเมื่อคิดถึงหน้าคนรักที่เพิ่งวางสายไปเมื่อครู่

 

 

               “นี่ยังไม่เลิกกันอีกเหรอ”

 

 

               “อ้าว เฮ้ย อย่าแช่งกันดิวะ” โทโมะหันมาปรามน้องชายตัวแสบที่กวนไม่เข้าเรื่อง

 

 

               “ฮ่าๆ ผมล้อเล่น แต่เจ๊แก้วนี่ยิ่งโตก็ยิ่งสวยเนอะ” เรื่องยั่วโมโหขอให้บอก

 

 

               “ลงไปแล้วหาทางกลับบ้านเองมั้ย”

 

 

               “อันนี้ก็ล่อเล่น ฮ่าๆ”

 

 

                              การได้แกล้งคนคือความสุขของเซฮุน วะฮะฮ่า! ...

 

 

 

 

 

               “แล้วมาคราวนี้อยู่ได้นานเท่าไรล่ะเรา” แม่ของสองหนุ่มที่นั่งอยู่หัวโต๊ะทานข้าวถามคนน้องขึ้นในระหว่างการทานอาหาร

 

 

               “คราวนี้ก็อยู่ได้นานหน่อยครับเพราะยังไม่ถึงช่วงคัมแบค ผมคิดถึงอากาศที่ไทยแทบแย่ ฮ่าๆ” พูดออกไปตามประสาคนขี้แกล้ง

 

 

               “งั้นมาแลกกันมั้ยล่ะ คนเค้าร้อนกันจะตายไอ้นี่” พี่คนโตที่นั่งอยู่ข้างแฟนสาวของตัวเองซึ่งก็คือฝั่งตรงข้ามกับน้องชายของตนเองเอ่ยออกมาอย่างอยากระบาย อากาศมันร้อนเกินไปแล้ว จริงไหมครับทุกคน

 

 

               “เอ้อ! หนูแก้ว แล้วเดี๋ยวนี้เจ้าลู่หานได้ลงมาบ้างหรือป่าวจ๊ะ” คำพูดของคุณนายของบ้านทำเอาลูกคนเล็กชะงักกึกไปนิด

 

 

               “อ่ะ เอ่อ… ก็ไม่นะคะ ช่วงนี้เห็นงานยุ่งๆด้วย ป๊าม๊าก็คุยกันว่าอาจจะขึ้นไปหาเองเลย แล้วก็ถือโอกาสไปเยี่ยมอากงอาม่าด้วยเลยค่ะ” หญิงสาวแอบเหลือบมองเซฮุนนิดหน่อยก่อนจะพูดออกมาตามที่ตัวเองได้ยินมาจากผู้เป็นแม่

 

 

               “อ๋อจ้ะ โทโมะพาน้องๆไปนั่งที่ห้องนั่งเล่นก่อนไป เดี๋ยวแม่ให้คนเอาอาหารว่างไปให้” เมื่อเห็นว่าเด็กๆทานอาหารกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว คุณนายก็บอกให้ไปนั่งเล่นที่ห้องนั่งเล่นกันก่อนเพราที่นี่คงไม่เหมาะที่จะมานั่งคุยกันเท่าไร

 

 

“ครับแม่”

 

 

 

 

               “นี่ยังไม่หายโกรธไอ้ลู่อีกเหรอ” โทโมะเอ่ยขึ้นระหว่างที่พวกเขาทั้งสามนั่งดูโทรทัศน์ในห้องนั่งเล่นด้วยความเงียบผิดปกติ

 

 

               “… ผมก็ไม่ได้โกรธอะไรพี่เค้าซักหน่อย…” เซฮุนตอบกลับด้วยเสียงที่ใครฟัง ก็รู้ว่ามันแฝงไปด้วยความเศร้าที่พยายามปกปิดไว้

 

 

               “มาๆดูหนังกันดีกว่า” ผู้หญิงเพียงคนเดียวเอ่ยขึ้นก่อนจะเปิดช่อง 8 เพื่อดูละครของตัวเองที่เพิ่งปล่อยออกมาได้ไม่นาน

 

 

               “โห! อะไรเนี่ยเจ๊ ไม่ค่อยจะขายของเลยนะ” เซฮุนกลับมาร่าเริงอีกครั้ง เพราะจริงๆแล้วเขาก็ไม่อยากจะคิดเรื่องนั้นให้เสียใจเท่าไร

 

 

               “เรื่องนี้ฉันเจ้าน้ำตาเป็นเรื่องแรกเลยนะยะ ต้องดูจริงๆพูดเลย”

 

 

               “เจ๊อยากให้มีคนดูเยอะๆมั้ยล่ะ เดี๋ยวผมจัดให้” เซฮุนพูดพร้อมกับหยิบสมาร์ทโฟนเครื่องหรูของตัวเองขึ้นมาถ่ายไปที่หน้าจอโทรทัศน์แล้วอัพลงไอจี

 

 

               “แล้วอย่างนี้ฉันจะไม่โดนแอนตี้เหรอไงห๊ะ” หญิงสาวถามขึ้นผ่านหัวชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงกลางระหว่างเค้ากับเซฮุนพร้อมกับอ่านคอมเมนท์ในรูปไปด้วย

 

 

               “จะโดนอะไรล่ะเจ๊ คนที่เค้าเป็นแฟนคลับผมจริงๆเค้าต้องรู้สิวาเจ๊เป็นแฟนพี่ของผมน่ะ”

 

 

               “ก็จริงของแกนะ อีกอย่างฉันก็เป็นแฟนเกิร์ลของชานยอลอปป้า ไม่ใช่นายด้วย หวังว่าพวกเธอคงเข้าใจ” พูดพร้อมกับทำหน้าเพ้อฝันพรางคิดถึงหน้าชานยอลอปป้าที่รักไปด้วย ทำเอาโทโมะที่นั่งฟังการสนทนาอย่างเงียบๆคิ้วกระตุกนิดหน่อย

 

 

               “อ่ะๆ ไว้ผมจะเอาอัลบั้มพร้อมลายเซ็นของชานยอลฮยองมาให้เอาป่าว”

 

 

               “จริงเหรอ! … แต่อย่าเลยฉันไม่อยากขึ้นชื่อว่าเป็นเด็กเส้นน่ะ เดี๋ยวจะโดนหมั่นไส้ป่าวๆ” แก้วพูดออกมาจากความรู้สึกจริงๆถึงแม้จะแอบเสียใจเล็กๆก็ตาม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

#ฟิคแฝดสี่

 

 

 

ขอบคุณสำหรับคนที่มาคอมเมนท์นะคะ 

 

1 คอมเมนท์ = กำลังใจที่ดี

 

ขอบคุณทุกคนที่เสียเวลามาอ่านด้วยน้า555 ติชมอะไรเมนท์มาเล้ยยย