[Fairy tail]อัยการสุดซื่อและอาจารย์สุดที่รัก

 
                เมืองแม็กโนเลีย เป็นเมืองทางตะวันออกของฟิโอเล่ ไม่มีปัญหาทางด้านเศรษฐกิจ...ผมไม่อยากบรรยายให้ยืดยาวหรอก กลับเข้าเรื่องกันดีกว่า ผมมาถึงเมืองนี้ตั้งแต่ตีห้า ต้องแหกขี้ตาตื่นอาบน้ำมาตีสี่ แต่งตัวและออกเดินทางก็ตีสี่ครึ่ง มาถึงตอนนี้ก็ตีห้า ตอนนี้ยังเช้ามืด แต่ก็มีคนเดินไปเดินมา กับคนวิ่งออกกำลังกายเหมือนกัน เป็นเมืองที่ดีแฮะ ผมเดินพร้อมกับลากกระเป๋าเดินทางไปยังบ้านของผม บ้านของผมมันไม่ใหญ่มากนัก ผมเดินเข้าไปข้างในก็มีห้องพร้อม อุปกรณ์พร้อม ทุกอย่างพร้อมหมด สมกับเป็นพ่อจริงๆ
                ผมเดินขึ้นไปชั้นสองเข้าไปหาห้องนอนของผม มันอยู่ถัดจากห้องน้ำ ผมเดินเข้าไปทันทีพร้อมกับทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มบนนั้น อา...สบายจัง ขอนอนสักงีบนึงก็ดีนะ...
และผมก็หลับตาลง
.....
....
...
..
.
                งืมๆ ตอนนี้กี่โมงแล้วเนี่ย...ผมเหลือบไปมองนาฬิกา พ่อผมสุดยอดจริงๆเลยเตรียมทุกอย่างไว้ครบ...เอ..เที่ยง...ห๊ะ? เที่ยงแล้วหรอ! นอนมาเจ็ดชั่วโมงเลยหรอเนี่ย! เราเหนื่อยขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย
                “ออกไปเดินเล่นหน่อยดีกว่า”ผมจัดทรงผมที่ยุ่งๆให้เข้าที่ แล้วเปิดประตูเดินออกไปนอกบ้าน มีคนในเมืองเดินเต็มไปหมด มีร้านค้า บ้านคนมากมาย พอพูดถึงร้านค้า กินข้าวดีกว่าแฮะ ไม่ได้กินข้าวเช้ามาซะด้วย เดี๋ยวโรคกระเพาะกินละซวยสิ
                ผมเลือกกินที่ร้านอาหารหนึ่ง เมื่อกินเสร็จ(ขออนุญาตข้ามครับ เพราะมันไม่มีเรื่องอะไรที่จำเป็นต้องเล่า)ผมเดินเล่นให้กระเพาะมันย่อย เมืองนี้ก็สวยมากเหมือนกัน ผมลองไปดูโรงเรียนที่ผมจะเข้าดูดีกว่า
                โรงเรียนของผมเป็นแบบคล้ายๆปราสาทเลยละมั้ง แต่เล็กกว่านิดหน่อย ไม่ขออธิบายรายละเอียดนะครับ ไม่งั้นมันจะยืดยาวเหมือนสำนักงานอัยการอีก(ผมละเหนื่อยแทน)
                “โทษครับ คุณมาทำอะไรหรอครับ”เสียงนุ่มทุ้มของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นมาข้างๆผมแต่ไกลออกไป ผมหันไปมองพลางตอบ
 
                “เปล่าครับ ผมแค่มาดู-ริออน!”ใช่ครับ หมอนั้นคือริออน วาสเทียร์ เจ้าโจรขโมยของๆคนอื่น
 
                “ไม่ได้เจอกันซะนาน”เขาพูดแค่นั้นพร้อมกับแสยะยิ้มมาทางผม ทำไมนะ...เรื่องนั้นมันผ่านมาตั้งนานแล้วทำไมถึงไม่เลิกจองเวรมันซะที...
 
                “นั้นสินะ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน ตั้งแต่หัวขโมยบางคน แย่งของๆฉันไป”ผมพูดประชดใส่ แต่มันเป็นความจริง(รายละเอียดอยู่ที่แนะนำตัวละครครับ)
 
                “ยังไม่เลิกโกรธกันอีกหรอ? หึ เดี๋ยวฉันจะสั่งสอนให้ เอาไหม?”
 
                “ก็ลองดูสิ”
 
                “ไว้เจอกันที่โรงเรียนละ ฉันจะจับนายมาช่วยงานฉันทุกเย็นเลย!!!”
               
                “พูดอะไรของนาย?”
 
                “นายไม่ได้ฟังจากอาซิลเวอร์รึไง? ฉันเป็นอาจารย์สอนสังคมที่นายชอบไง”
               
                ความจริงหรอเนี่ย...
 
                “แล้วแต่นายละกัน จะทำอะไรก็เชิญ”
 
                “เออ ถ้าถึงเวลานั้นเมื่อไหร่ฉันจะทำให้แกมี ‘แผล’ เต็มตัวเลย!”
 
                “อะไรละนั้น วิธีลงโทษแบบโบราณนะหรอ”
               
                “แล้วแต่นายจะคิด”และหมอนั้นก็เดินจากไป
 
                อะไรของหมอนั้น อยู่เย็น? ช่วยงาน? แผลเต็มตัว? นี่คิดจะทรมานเด็กกันรึไงนะ ปัญญาอ่อนจริง ถ้าเป็นผม ผมคงเย็นๆไว้แล้วค่อยจัดการทีเดียว...ไม่สิ มันก็เหมือนหมอนั้นนิหว่า
 
                บทพิเศษ ริออน
                ชิ! เด็กนั้นมันเป็นอัยการได้ยังไงวะ! ถูกผู้หญิงหลอกแบบนั้น ผมอุตส่าห์ไม่ให้มันเสียใจตอนที่ยัยจูเบียไปมีแฟนใหม่แล้วนะ ไม่คิดจะขอบคุณหรือตรัสรู้อะไรเลย จะยังไงก็เถอะ ถ้าเจอกันที่โรงเรียนเมื่อไหร่ฉันจะเอาแกให้ตายเลยคอยดู! อาซิลเวอร์บอกแล้วว่าจัดเต็มที่เลย! ระวังไว้เถอะ เกรย์ ฟูลบัสเตอร์ ฉันจะฆ่าแกให้ตาย!
 
มาตายคาอกฉันนี่ละ!!!
               
                จบ บทพิเศษ ริออน
 
                “ฮัดชิ้ว!”ผมจามออกมา ไม่สบายหรือเปล่านะเรา ยังไงก็ซื้อของพวกอาหารพืชผักผลไม้เข้าบ้านก่อนดีกว่า จะได้ทำอาหารกินเอง ไม่อยากไปเดินเที่ยวหาร้านอาหารละนะ
...
..
.
                “กลับมาแล้ว...ลืมไปเลยแฮะ เราอยู่คนเดียวนิหว่า”ผมหัวเราะเล็กน้อยกับความเคยชิน ปกติตอนแรกๆผมมักจะกลับช้าแล้วพี่สาวจะต้อนรับโดยการพูดว่า ‘ยินดีต้อนรับ น้ำอยู่บนโต๊ะนั้น’ ด้วยน้ำเสียงเย็นชา
 
                “ยินดีต้อนรับ น้ำอยู่บ่นโต๊ะนั้น”
 
                อา...ใช่ๆแบบนั้นละ...เฮ้ย!
 
                “พะ พี่ ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ละ!”
 
                “คุณพ่อบอกให้ฉันมาดูแลนาย และก็รีบๆดื่มน้ำซะแล้วขึ้นไปอ่านหนังสือ”พี่ผมพูดขณะอ่านนิตยสารแฟชั่น พร้อมกับนั่งไขว้ขาบนโซฟา พี่ไม่ได้สบตากับผมสักนิด นี่ละนา...พี่สาวผม
 
                “ครับๆขอบคุณสำหรับน้ำใจที่ไม่เต็มใจจะให้ครับ”ผมพูดพร้อมยกแก้วน้ำกระดกเข้าคอ และเก็บแก้วที่ห้องครัวพร้อมกับข้างของที่ซื้อมาไว้ในตู้เย็นบางอย่างไว้ข้างนอก จากนั้นก็กำลังเดินขึ้นบันไดกลับห้อง
               
                “เจอริออนรึยัง?”พี่ถามขณะที่ผมกำลังจะขึ้นบันได พี่กะให้ผมตกบันไดตายเลยใช่ไหม! ทำไมถึงไม่พูดตอนที่กำลังเก็บของนะ!
               
                “วะ เหวอ!”ตามนั้น...ผมเกือบจะตกบันไดจริงๆนะสิ! พี่ครับ พี่ช่วยถามเรื่องให้มันถูกเวลาหน่อยเถอะ
               
                “เจอริออนรึยัง?”พี่ผมถามเหมือนเดิม พี่ช่วยเงียบเหมือนหน้าตาหน่อยได้ไหม!
               
                พี่ผมเป็นคนเย็นชาสุดๆ ไม่สนโลกรอบข้างอะไร เวลานั่งอ่านเอกสารก็แค่ผัดหน้าไปเรื่อยๆแล้วก็บอกว่าจำได้ทั้งหมด และพี่ผมก็จำได้จริงๆ ทุกตัวอักษรด้วย พี่บอกว่า ‘นายมีสมาธิไม่พอ’ แต่ผมว่าพี่เหนือมนุษย์มากกว่านะ
               
                “มันเรื่องของผมน่า”ผมเกาหัวพลางพูดออกมา ตีหน้าเบื่อๆ ประมาณว่าช่วยอยู่เฉยๆได้ไหม และดูเหมือนว่าพี่ผมจะไม่สนเลยเล็กน้อย
               
                “ตั้งแต่วันนี้ไป นายต้องใส่ชุดเมดหลังจากกลับโรงเรียนนะ”
 
                “ครับๆ พี่นี่รสนิยมแปลกดีนะ”นั้นสิ แปลกมากๆเลย ชุดเมดผมว่ามันให้ผู้หญิงใส่สินะ?(เอ่อ...ผมเป็นพวกอ่อนต่อโลกครับ เลยแยกแยะอะไรที่มันดูเป็นผู้ใหญ่ๆไม่ได้)
 
                “วันนี้ฉันซื้อและไว้ที่ห้องนายแล้ว ไปใส่ซะ”พี่เริ่มเสียงแข็ง ตายละวา...ถ้าพี่โกรธขึ้นมาผมซวยละสิ
 
                “ครับ”ผมตอบสั้นๆแล้วขึ้นไปบนชั้นสองพร้อมกับเข้าห้องของตัวเอง ว่าแต่? ผมคงต้องฟ้องพ่อกับพี่ข้อหาบุกรุกสินะ ให้ตายสิ! ทำไมพี่ถึงไปติดนิสัยแย่ๆมาจากพ่อนะ!
 
                บทพิเศษ ซิลเวีย
                วันนี้เกรย์ก็ดูน่ารักเหมือนเดิมเลยนะ...หมอนั้นคงเจอริออนมาสินะ ดูอารมณ์เสียซะด้วย ต้องขอบใจจูเบียที่ช่วยเลิกกับเกรย์ จำไว้ว่าแฟนของเกรย์ต้องไม่ใช่ผู้หญิงเด็ดขาด! แฟนของเกรย์ผู้ใสซื่อ(?) น่ารัก(?) โมเอะ(?) เซ็กซี่(?) ต้องเป็นผู้ชายเท่านั้น!(ตายแน่เกรย์เอ๋ย...) ตอนแรกๆฉันเชียร์ริออนอยู่นะ แต่พอรู้ว่าหมอนั้นคบกับจูเบียนี่...ก็พยายามหาน้องเขย(เกรย์...พี่นายไปแล้ว)คนใหม่ เจ้าเกรย์ดันไม่ชอบเข้าสังคม
 
                วันนี้ฉันขอพูดแค่นี้ละ...ขอเวลาอ่านฟิควายนิดนึง เผอิญว่าฉันซ่อนไว้ในนิตยสารแฟชั่นนะ...ถ้าเกรย์จับได้ละก็คงไม่ได้หาน้องเขยนะสิ
 
                จบบทพิเศษ ซิลเวีย
               
                ผมนอนคว่ำอ่านหนังสือบนเตียง อ่านไปอ่านมาสนุกจังแฮะ เอ็กซ์ยกกำลังสอง...แทนค่าด้วยวาย...สนุกเป็นบ้า ลองอ่านวิชาวิทยาศาสตร์ดีกว่า เรื่องเคมีสนุกที่สุดแล้วเท่าที่เคยอ่านมาเล่นๆ(แบ่งนิสัยนั้นให้ฉันสักนิดเถอะ) ที่ผมชอบที่สุดก็เป็นวิชาสังคมละนะ เนื้อหาเยอะดีผมละชอบ ลองมาเป็นคณิตศาสตร์กับวิทยาศาสตร์ ที่เกลียดสุดๆก็เป็นการงาน สุขศึกษา พวกนั้นเป็นสิ่งรอบๆตัวผมเลยไม่ชอบ วิชาภาษาอังกฤษผมก็ชอบครึ่งไม่ชอบครึ่ง อ๊ะ! บ่นมายาวซะงั้น ขอโทษด้วยนะครับ
               
                “โรงเรียนหรอ...น่าสนุกเหมือนกันนะ”ผมพลิกนอนหงายขึ้นมาและพูดเบาๆ จะว่าไป...ร้อนจัง...ลืมถอดเสื้อนอกเลยแฮะ(ใส่เสื้อสูทอยู่) ผมถอดเสื้อนอกออกมาเหลือแต่เสื้อเชิ้ตสีขาวโปร่งตัวบาง
 
                อา...ระบายความร้อนได้ดีจัง
 
                “เกรย์ มีคนมาหา”เสียงทุ้มของพี่ดังมาจากชั้นล่าง จะให้ผมขึ้นหรือลงกันแน่
 
                ผมลงบันไดไปชั้นล่างพลางฉุกคิดบางอย่างได้
 
เราพึ่งย้ายมาทำไมถึงมีคนมาหาละ?
 
                “ครับ ใคร-ริออน!”หลังจากที่ผมเดินไปหน้าประตูกับพี่ ผมเหลือบมองแขกไป ก็เจอกับริออน ทำไมมันถึงรู้ที่อยู่ผมละ
               
                “หึ ต้อนรับแขกดีๆหน่อยสิ”ริออนแสยะยิ้มมาทางผม เล่นผมขนลุกเล็กน้อย น่าขยะแขยงเป็นบ้า
 
                “ริออน นายมาทำอะไร!”ผมพูดเสียงแข็งออกไป คนอย่างแกฉันไม่มีทางรับเป็นแขกเข้าบ้านหรอก!
               
                “เกรย์ ใจเย็นสิ เชิญเข้ามาค่ะ”พี่สาวที่แสนทรพี ได้หลีกทางให้ริออนมันเข้ามา ผมรีบเดินไปขวางทางมัน
               
                “คนอย่างแกฉันไม่คิดว่าเป็นแขกหรอก! กลับไปซะ!”
               
                “พูดกับอาจารย์แบบนี้อยากถูกไล่ออกใช่ไหม?”
 
                “ฉันยอมไม่มีงานทำ อยู่เป็นสวะ ยังดีกว่าให้แกเข้ามาที่บ้านฉัน!”
 
                “แก!”ริออนทำท่าจะปล่อยกำปั้นมาที่ผม
 
                “เอาเลยสิ!”ผมพูดพร้อมกับยืดอกรับหมัดที่ริออนกำลังเดือด สาเหตุผมไม่รู้หรอกนะ แต่จะต่อยก็เชิญ! ถ้ามันทำให้ริออนออกไปจากบ้านหลังนี้!
 
                “ชิ ไว้เจอกันที่โรงเรียนละกัน!”ริออนหันหลังกลับแล้วเดินออกไปจากบ้านผม
 
                บทพิเศษ ริออน
               
                ให้ตายสิ!เจ้าเกรย์ทำไมมันโกรธเป็นฟืนเป็นไฟแบบนั้นนะ ผมก็แค่มาเยี่ยมบ้านนิดหน่อยก็ไม่ได้และ จสิ่งที่หมอนั้นมันพูดมันแรงมากด้วยนะ ทำไมถึงเกลียดผมขนาดนั้นด้วย ตอนเด็กยังน่ารักจะตาย ยังเรียกว่าว่า ‘พี่ริออน’ อยู่เลย ทำไมกันนะกะอีแค่ผู้หญิงคนเดียวทำไมถึงมีอิทธิพลกับเกรย์มาก มันมากเกินที่ผมจะให้หมอนั้นมันลืมตาตื่นซะทีว่ายัยนั้นมันไม่ได้รักเกรย์สักนิด ต่อให้บอกไปเกรย์ก็ไม่เชื่อ พอจูเบียบอกกับตัวเอง เกรย์ก็บอกว่าเป็นความผิดของผม ผมผิดหรอ? ผมละอยากถามพวกคุณจริงๆว่าผมผิดใช่ไหม?
               
                จบบทพิเศษ ริออน
 
                ทำไมกัน ผมไม่อยากเจอหน้าเจ้าริออนแท้ๆ ทำไมต้องโผล่หน้ามาด้วยนะ! ผมเกลียดมัน! ไม่ใช่ว่าเป็นเพราะเรื่องของจูเบียหรอก แต่เป็นเพราะหมอนั้นเลิกเป็นอัยการต่างหาก ริออนเคยเป็นคนที่ผมนับถือมากๆ เขาเป็นเป้าหมายสูงสุดของผม ผมอยากจะเป็นอัยการสูงสุดที่นั่งกับศาลโดยมีเขาอยู่อีกฟาก อยากช่วยงานริออน ผมถึงได้พยายามเป็นอัยการมาถึงตอนนี้ แต่ว่าหลังจากที่จูเบียเลิกกับริออน ริออนก็เลิกเป็นอัยการไปดื้อๆแล้วมาเป็นอาจารย์สอนวิชาสังคมฯ เฮอะ! คนอย่างริออนแค่ถูกผู้หญิงเลิกถึงกับเลิกเป็นอัยการเนี่ย ผมละไม่อยากเห็นหน้า คนขี้แพ้แบบนั้น!
วันนี้พอแค่นี้ละกัน ผมยังต้องไปอ่านหนังสืออีกเยอะ