แอบรัก
9.5
เขียนโดย 
Omoji
วันที่ 28 เมษายน พ.ศ. 2558 เวลา 17.27 น.
74 ตอน
990 วิจารณ์
112.92K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 16 ตุลาคม พ.ศ. 2558 15.51 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
แชร์นิยายฟิคชั่น
74) แอบรัก ตอนที่74 END
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความตอนที่74
(เปิดเพลงเพื่อให้ได้อัทธรสในการอ่าน >< คือมันดีมากแกรรรรร)
………………..ต่อ……………..
หลังจากพิธีการเริ่มผมก็เริ่มเหมือนกัน…เริ่มรู้สึกเบื่อ -_- ประธานผ.อ. อะไรนี่ก็ม้าช้าซะเหลือเกิน เป็นประธานต้องรอแขก ไม่ใช่ให้แขกอย่างนักเรียนต้องรอ…ใช่มั๊ยครับ?
“พวกมึงเช็คชื่อให้กูแล้วใช่ป่าววะ”
“อือ นี่มึงอย่าบอกนะว่ามึงจะโดดอ่ะ”
“เออดิ กูเบื่อชิบหายแล้วเนี่ย”
“แต่เดี๋ยวมึงก็ต้องขึ้นไปรับเกียรติบัตรบนเวทีนะเว้ย” ไอเกียรติบัตรนี่ได้ก็เพราะผมสอบได้อันดับสองของสายชั้นล่ะครับ อิอิเลยยยย><
“ช่างแม่ง เดี๋ยวมึงขึ้นไปรับแทนกูหน่อยแล้วกัน” ผมหันไปบอกไอเขื่อน
“โว้ยยย มึงคิดอุบาทย์ชาติชั่วอับปรีกะหรี่ปั๊บ อะไรของมึงเนี่ยยย”
“กะหรี่ป๊อปพ่องมึงสิ -_-”
“พ่องมึงนั่นแหละไอป๊อป -_- มึงคิดเหี้ยอะไรวะ มึงดุหน้าอย่างกุดิ๊ แล้วมึงช่วยแหกลูกตามึงดูคะแนนสอบปลายภาคของกูหน่อย”
และเมื่อผมหันไปมองที่รายชื่อจัดอันดับคะแนนนักเรียน….
ชื่อไอเขื่อนอยู่ไหนวะ…
“ชื่อมึงนี่..ทำไมไกลจังวะ”
“ไอป๊อป..ถ้ามึงเริ่มดูตั้งแต่อันดับสุดท้ายน่ะมึงจะเจอเร็วกว่านี้เว้ย” ไอโทโมะช่วยพูดเสริม
ผมนี่ก็ทำตามล่ะครับ นักเรียนราวสามร้อยคนของมอหกไอเขื่อนอยู่ที่….
“ไอฟายยยย นี่มึงได้ที่สองร้อยเก้าสิบเก้าหรอวะ!”
“ไอสัดป๊อปมึงอย่าเสียงดังสิวะ! -[]-!!”
“เห้ย โทษว่ะเพื่อน คือกูแค่ตกใจ”
“แล้วมึงเห็นอย่างนี้แล้ว..มึงยังอยากให้กูขึ้นไปรับรางวัลแทนมึงอีกหรอ -_-”
“งั้น…มึงก็ให้ไอโทโมะละกันกูไปแระ” ผมคงไม่รอช้าอีกต่อไป ผมก็ชิ่งไปเลยล่ะครับ
แต่เสียงที่ตามหลังมาผมก็พยายามที่จะไม่สนใจมัน…
“แต่ไอโมะมันได้ที่สองร้อยเก้าสิบแปดนะโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!”
-_- เพื่อนกูววว
ผมเดินมาเรื่อยๆอย่างไร้หนทางก็ตอนนี้มันไม่มีอะไรทำแล้วแต่มันก็ยังดีกว่าการไปนั่งแหมะอยู่ในงานนั่นก้แล้วกัน
โอ๊ะ! ดูเหมือนผมจะไปเตะกล่องอะไรบางอย่าง
“ของใครวะ” ไอผมก็อยากรู้ยากเห็นนิดหน่อยก็เลยหยิบมันขึ้นมาดูซะเลยและสิ่งที่ผมเห็นบนกล่องก็คือ..
To. P’poppy <3
From…Fang
“ของยัยบื้อนี่เอง…หึ” ผมไม่รอช้า จึงแกะของขวัญภายในกล่องเพื่อลุ้นว่ามันคืออะไร
และสิ่งที่ผมได้ก็คือ…
“ผ้าเช็ดหน้า?” มันเป็นผ้าเช็ดหน้าสีฟ้าอ่อนแบบปักอักษรและอักษรบนผ้านั้นถูกปักว่า…
“MY HEART” ยัยบื้อเอ๊ยยยยยย
ผมไม่สามารถหุบยิ้มกับของขวัญตรงหน้าได้เลย มันทำให้ผมรู้สึกดีมากๆ และชอบมากๆ ผมว่ามันน่ารักดี… ผมชอบมัน
แต่สิ่งที่ผมต้องทำตอนนี้ก็คือการตามหาเจ้าของผ้าเช็ดหน้านั่นก็คือฟาง ผมเดินมาเรื่อยๆและผมก็เจอเธอจริงๆ…แผ่นหลังนั้นผมจำมันได้ดี…แต่ฟางดูเหมือนจะเศร้าแปลกๆ สงสัยคงคิดว่าของขวัญหายผมจึงแอบเดินเข้าไปหา…
“เป็นอะไร”
“ของหาย”
“ของขวัญน่ะหรอ”
“อื้อ…” หึ
“ไอ้นี่น่ะหรอ?” แล้วผมก็ยื่นผ้าเช็ดหน้าตรงหน้าฟาง
“พี่ป๊อป!!!” ฟางเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
“มันไปอยู่ที่พี่ได้ไง!”
“ฉันต้องถามเธอมากกว่าว่าเธอไปทิ้งของขวัญเพ่นพ่านอย่างนั่นได้ไงฮะ”ผมว่าจบก็เดินไปนั่งแหมะลงข้างๆฟาง
ความจริงผมก็ไม่ได้โกรธหรอกครับที่เห็นของขวัญตกบนพื้นแบบนั้นผมรู้ดีว่าฟางเป็นคนยังไง
“ก็…คนมันเยอะก็เลยถูกเบียบแล้วของขวัญมันก็หายไปนี่” ฟางหน้าหงอยลงอย่างถนัดตา
“โถ่ๆๆๆ น่าสงสารจังเลยยย แฟนใครก็ไม่รู้” ผมดันหัวฟางให้มาพิงกับไหล่ของผมและตบมันเบาอย่างหมั่นไส้
“ชิส์!”
“ผ้าเช็ดหน้านี่…เธอจ้างให้ใครปักให้ล่ะ”
“แหมะ ดูถูกกันเกินไปแระ…นี่ฉันปักเองกับมือเลยนะ” ฟางว่าไปแต่หัวของเธอก็ยังพิงบนไหล่ของผมอยู่
“งั้นหรอ…”
“แล้ว…ชอบรึเปล่าคะ” ฟางเอาหัวออกจากไหล่ของผมแล้วหันหน้ามาถาม
“ชอบ”
“ผ้าเช็ดหน้า?”
“คนปัก”
“บ้า!” ฟางตีเข้าที่ท่อนแขนของผมอย่างจังแต่ผมทำได้เพียงแค่ลูบๆมัน
“รุนแรงว่ะ ยัยพยูน”
“ไอพี่ป๊อป! นี่แน่ะๆๆๆ!”
“โอ้ยๆๆๆ หยุดเดี๋ยวนี้นะ โอ้ยๆ” ผมลุกขึ้นยืนแล้ววพยายามวิ่งหนีมือยัยพยูนที่กำลังวิ่งไล่ตีผม
……………………………………
ใครบางคนเห็นภาพของทั้งป๊อปปี้และฟางอย่างชัดเจนแต่มันก็น่าเศร้าเมื่อเขาเป็นได้แค่เพื่อนและเป็นได้แค่เพียงคนที่เฝ้ามองอยู่ไกลๆเท่านั้น…
“ถึงยังไงฉันก็..จะเป็นเพื่อนที่ดีของแกให้ได้..สักวัน” เควินมองภาพนั้นแล้วนึกเจ็บปวดหัวใจแต่จะทำยังไงได้ในเมื่อฟางไม่ได้ชอบเขาแบบนั้น…ดังนั้นเขาจึงยอมเป็นแต่เพื่อนที่ดีคนนึงเท่านั้น………
เควินไม่อาจมองภาพนั้นได้นานนักเขาก็ตัดสินใจหันหลังกลับแต่ทว่า…
“โอ้ย!/โอ้ย!” ดูเหมือนเขาจะวิ่งชนกับใครบางคน..
“ขอโทษค่ะๆๆๆ -^-“ หญิงสาวที่พึ่งชนกันเมื่อครูยกมือไหว้อย่างรีบร้อนโดยที่เควินก็กำลังเช็ดคราบน้ำแดงที่เลอะเสื้อของเขา
“ไม่เป็นไรๆ เอ๊ะ?” เมื่อเควินเงยหน้าขึ้นมาเขาก็รู้สึกประหลาดใจ
“มะ..มีอะไรหรอคะ?” หญิงสาวเอียงคอสงสัยแม้ในใจจะเต้นรัวอย่างผิดปกติก็ตาม
“เป็นเด็กใหม่หรอเราอ่ะ” เควินถาม
“เอ่อ…ค่ะ ”
“ชื่ออะไรล่ะ”
“…มายด์”
“มายด์? งั้น..พี่จะแนะนำตัวเองล่ะนะ”
“อื้อ”
“พี่ชื่อ…เควิน”
“เควิน?”
“ใช่ ยินดีที่ได้รู้จักนะรุ่นน้องงงง” เควินยีหัวมายด์เหมือนเด็กน้อยแต่เขาคงไม่รู้ว่ามันทำให้หัวใจของผู้ถูกกระทำหวั่นไหวมากแค่ไหน
“ค่ะ..รุ่นพี่ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ^^” รอยยิ้มสดใสเผยออกดึงสติของเควินให้ล่องลอยไปไกล
“อื้อ..งั้นพี่ไปก่อน ไว้เจอกันใหม่นะ” เควินส่งยิ้มบอกลารุ่นน้องคนแรกที่เพิ่งทำความรู้จักกันก่อนที่เขาจะเดินออกไป
“พี่เควิน….น่ารักจัง” มายด์เอ่ยออกมาพร้อมกับมองตามแผ่นหลังของเควินที่ค่อยๆลับหายไป
ใครบอกว่าความรักจะมีได้แค่ครั้งเดียว…ตอนนี้ล่ะ..ความรักครั้งใหม่กำลังมาเยือน…
……………………………..
“นี่แน่ะๆๆๆ” ฉันยังคงวิ่งไล่พี่ป๊อปอยู่อย่างนั้นอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
“โอ้ยๆ! มานี่เลย” จู่ๆพี่ป๊อปก็รวบขาฉันทั้งสองข้างแล้วยกร่างทั้งร่างขึ้นพาดบ่าของเขาโดยเร็ว
“อรั๊ยย! นี่! ปล่อยนะ”
“ไม่เหนื่อยบ้างรึไงฮะ ฉันเหนื่อยจะแย่แระ”
“ก็พี่มาว่าฉันอย่างนั้นได้ไง”
"เอ้า! ก็เธอมันพะยูนเกยตื้นหนิ”
“ถ้าฉันเป็นพยูนก็ปล่อยฉันเส้!!!” ฮึ่ยยย! นี่โกรธมาก
“อ่ะๆ ก็ได้” พี่ป๊อปยอมปล่อยฉันลงจากบ่า เมื่อฉันสามารถยืนทรงตัวได้เรียบร้อยก็ทำท่าจะเดินหนีแต่พี่ป๊อปก็คว้าแขนของฉํนไว้
“จะไปไหน”
“ปล่อย!”
“นี่เธอโกรธฉันจริงๆอ่ะ” พี่ป๊อปเดินอ้อมมายืนเผชิญหน้ากับฉัน
“….”
“โถ่ฟาง เธอก็รู้ว่าฉันง้อไม่เก่ง ทำไมต้องโกรธฉันนักหนา”
“ก็ไม่ต้องง้อสิ ไม่ต้องทำอะไรเลย” ไม่ใช่ฉันไม่รู้รอกนะว่าพี่ป๊อปเป็นคนยังไง แต่บางทีนิสัยผู้หญิงในฐานะของคนเป็นแฟนกันมันก็ควรมีโมเม้นงอนง้อกันบ้างไรบ้าง
“ฟาง…” พี่ป๊อปจับมือของฉันทั้งสองข้างแล้วกุมมันไว้
“….”
“ฉันขอโทษ”
“….”
“ความจริง..ฉันก็มีบางอย่างจะให้เธอเหมือนกัน”
………………..ต่อ……………..
ผมรู้ดีว่าตอนนี้ฟางกำลังโกรธและงอนผมมากๆแต่จะให้ผมทำยังไงได้ ผมมันไม่ใช่ผู้ชายผู้ชายอ่อนโยนโรแมนติกเหมือนไอมินมัน ผมก้แค่ผู้ชายเกรียนๆคนนึงที่ไม่เข้าใจเรื่องความรักจนฟางเข้ามาในชีวิต…
“ฟาง…”
“….”
“ฉันขอโทษ”
“….”
“ความจริง…ฉันก็มีบางอย่างจะให้เธอเหมือนกัน” เมื่อผมนึกได้ผมจึงล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงมันไม่ใช่กล่องกำมะหยีหรูหราอะไรแต่มันก็มีเพียง…
“แหวน?”
“ใช่…โห่ ไรเนี่ย ทำไมไม่เห็นดูดีใจเหมือนในละครเลย”
“…ก็งอน” -_-
“แหวนวงนี้ไม่ได้ดูมีราคาแพงเหมือนแหวนแต่งงานหรอกนะ”
“…”
“แต่ฉันก็ซื้อมัน…เพื่อเธอคนเดียว”
“พี่ป๊อป…”
“เธอจะว่าอะไรมั๊ย…ถ้าฉันจะขอเธอ..หมั้นน่ะ”
“มะ…หมั้นหรอคะ?” ฟางทำหน่าตกใจ ซึ่งมันก็กำลังทำให้ผมทำตัวไม่ถูกก้ในมื่อตอนนี้ผมกำลังสั่นไปทั้งตัว
“ฉันรู้..ว่าตอนนี้ฉันก็เพิ่งจบมอหกและในอนาคตอาจจะไม่หลายสิ่งหลายอย่างที่เป็นอุปสรรคซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าเราจะรักกันจนแต่งงานหรือต้องเลิกกัน…”
“….”
“แต่สำหรับฉันในตอนนี้..ผู้หญิงคนเดียวที่สำคัญที่สุดในชีวิตฉันเทียบเท่ากับแม่…ก็มีแต่เธอนะ”
“…..”
“ฉันอยากมีเธอเคียงข้างไปตลอดชีวิต…เธอเป็นเหมือนครึ่งหนึ่งของหัวใจของฉันและถ้าฉันต้องขาดเธอไป…ก็เหมือนฉันมีหัวใจอยู่แค่ซีกเดียว..เพราะถึงแม้เธอจะปฏิเสธฉันหรือเราเลิกกัน..หัวใจของฉันก็จะเป็นของเธอ”
“..น้ำเน่าชะมัด”
“แล้วเธอ...จะตอบตกลงมั๊ย”
“…อื้อ หมั้นค่ะ” ผมสังเกตภายในดวงตาของฟางที่กำลังเอ่อคลอน้ำตา…
ผมยกยิ้มนิดหน่อยก่อนจะบรรจงสวมแหวนหมั้นบนนิ้วนางข้างขวาของฟาง..
“ไว้เราเรียนจบ…แล้วฉันจะใส่ที่นิ้วซ้ายนะ”
“ฮึก…ขอบคุณนะที่ชอบฉัน”
“ถ้าฉันไม่ชอบเธอแล้วจะให้ฉันไปชอบพะยูนที่ไหนล่ะ”
“อะ..ไอบ้า” ฟางตีเข้าที่แขนผมหนึ่งทีแต่มันก็ไม่ได้เจ็บมาก
ผมดึงฟางเข้ามากอดอย่างช้าๆ ซึ่งฟางเองก็กอดตอบผมเช่นกัน…เสียงหัวใจของผมและฟางที่สัมผัสได้ตอนนี้เต้นแรงมากแต่มันกลับเต้นเป็นจังหวะเดียวกัน
“ฉันรักเธอนะ…”
“ฉันก็รัก..พี่ป๊อปค่ะ” ตอนนี้ผมกำลังยิ้มล่ะครับ หัวใจผมมันพองโต…และมันกำลังทำให้ผมแทบบ้าได้ทุกครั้งที่ผมได้กอดฟางแบบนี้
………….ต่อ………..
มันเหมือนพรหมลิขิตหรือโชคชะตานะ…การที่เราได้รักกันคนที่เราแอบชอบมาหลายปีแบบนี้..มันเหมือนของขวัญชิ้นที่พิเศษที่สุดสำหรับฉัน…ฉันรักพี่ป๊อปมาตลอด
เรากอดกันอยู่เนิ่นนานแต่แล้วก็เป็นพี่ป๊อปที่ผละออกก่อน…
“….อื้อ!”
พี่ป๊อปจับท้ายทอยของฉันแล้วกดจูบลงบนริมฝีปากของฉันอย่างรวดเร็ว สอดแทรกลิ้นร้อนเข้ามาในโพรงปากแล้วควานหาบางอย่าง ขบเม้มมันเบาๆ ฉันจึงจูบตอบเขาอย่างว่าง่าย..จูบของพี่ป๊อปช่างอ่อนระทวยไม่ว่าจะจูบกันกี่ครั้งมันก็ทำให้ฉันหมดเรี่ยวแรงแทบทุกครั้งโชคดีที่พี่ป๊อปประคองเอวฉันไว้…
จนกระทั่งเราผละออกจากกันอย่างอ้อยอิ่ง…พี่ป๊อปเลื่อนปลายจมูกผ่านสันจมูกฉันแล้วลากมันไปหยุดอยู่ตรงหน้าผาก เขาจูบจุมพิตน่าผากฉันอย่างอ่อนโยนแล้วพี่ป๊อปก็ยังทาบหน้าผากของเขาชนกับฉันพร้อมสบตากัน…
“จูบของฉันมีให้เธอคนเดียวนะ…”
“พี่ป๊อป..ก็เป็นจูบเดียวของฉันนะคะ” โอ๊ยยยยยยย หวานมากก เขินมากก><
“หึ ให้มันจริงเถอะ ถ้าเธอไปจูบใครนอกจากฉันล่ะก็…”
“ก็อะไรคะ?”
“ก็..ทำแบบนี้ไง!”
“หะ..เห้ยพี่ป๊อป! จะทำอะไรอ่ะ!”
ฉันร้องลั่นเมื่อพี่ป๊อปอุ้มร่างของฉันในท่าเจ้าสาวอย่างรวดเร็วแล้วยังทำเหมือนจะโยนฉันออกไปอย่างไงอย่างงั้น
“ฉันก้จะโยนเธอไปให้ไกลๆ..ให้ลอยไปดาวอังคารเลยดีมั๊ย…หนึ่ง..สอง..”
“มะ…ไม่เอ๊า!!!!T[]T!!!” ฉันกอดคอพี่ป๊อปจนแน่น มองดูรอบๆมีแต่ผู้คนมองมาทางเราสองคนเต็มไปหมด
“สัญญากับฉันก่อนสิ ว่าห้ามทำแบบนี้กับใครนอกจากฉัน” พี่ป๊อปเริ่มเหวี่ยงฉันช้าลงก่อนจะพาร่างของฉันลง แล้วเราก็ยืนจ้องหน้ากัน…
“อื้ม สัญญาค่ะ”
“ถ้าผิดสัญญา..”
“ฉันไม่ผิดหรอกน่า!!พี่ป๊อปต่างหาก...อื้อ!!!” ไม่นานริมฝีปากพี่ป๊อปก็เข้าประกบริมฝีปากของฉันอย่างรวดเร็ว และฉันทำอะไรไม่ได้นอกเสียจากจะยินยอมรับจูบนั้นโดยดี
เราสองคนจูบกันเนิ่นนานกว่าพี่ป๊อปจะเป็นคนผละออกก่อน ฉันเงยหน้าสบตากับดวงตาคู่นั้นที่มองฉันอยู่เช่นกัน รอยยิ้มเล็กๆของพี่ป๊อปทำให้ฉันใจเต้นแรงอย่างเคย และมันก็เป็นแบบนี้ทุกครั้ง..ที่ฉันได้แอบรักพี่เขา
ไม่รู้เลยจริงๆว่าจะมีวันนี้ ฉันต้องนึกขอบคุณจินนี่ด้วยซ้ำที่ทำให้พี่ป๊อปได้รู้จักผู้หญิงคนหนึ่งที่แอบรักพี่เขาอยู่ห่างๆ แม้ในตอนแรกพี่ป๊อปไม่ได้ชอบฉันเลยสักนิด แต่ฉันเอง..ฉันชอบพี่ป๊อปมาโดยตลอด ไม่เคยที่จะเลิกชอบได้
และต่อจากนี้ไป..ฉันก็จะยังคงชอบพี่ป๊อป..ไม่สิ ฉันจะรักพี่ป๊อปตลอดไปเลยล่ะ..จนกว่าวันที่ใจของฉันจะแหลกสลายไป..แต่ฉันก็หวังว่าต่อจากนี้เราสองคนจะได้มีช่วงเวลาที่ดีต่อกัน ได้รักกันอยู่แบบนี้…
“พี่ป๊อป..ถ้าเกิดวันนึงพี่ป๊อปเกิดเบื่อฉันรำคาญฉันล่ะก็..”
“ไม่มีวัน..”
“ฟังให้จบก่อนสิ..” ฉันพูดขัดพี่ป๊อป ก่อนที่ฉันจะรวบรวมลมหายใจสูดเข้าปอดตั้งสติ แล้วค่อยๆผ่อนลง
“…”
“ถ้าวันนึงเราอาจจะไม่ได้รักกันอย่างนี้..แต่ฉันก็จะสัญญา..ว่าฉันก็จะแอบรักพี่ป๊อปต่อไปเรื่อยๆ..จนกว่าพี่ป๊อปจะหันกลับมาชอบฉันเหมือนเดิม”
เมื่อฉันพูดมันออกไปร่างของฉันก็ถูกมือหน้ารวบเข้าไปกอดภายใต้อกแกร่ง พร้อมเสียงพี่ป๊อปที่เอ่ยขึ้น..พร้อมหัวใจของฉันที่เต้นแรง
“หึ…คิดว่าจะทำได้หรอฮะ”
“ไม่รู้เหมือนกัน…แต่ฉันจะเป็นคนข้างหลัง…คนที่คอยมองพี่ป๊อปจากจากมุมไกลๆ..”
“แล้วเธอรู้มั๊ย..ว่าทุกความสุขของฉันมีเธอเป็นเบื้องหลังนะ”
“….”
“ต่อจากนี้จะไม่มีคำว่าแอบรักอีกแล้วล่ะ..เเต่จะมีคำว่าฉันรักเธอและ...เรารักกัน” พี่ป๊อปกอดฉันแน่นมากขึ้นแล้วยังเอามือลูบหัวอย่างอ่อนโยน
“ฉันรักพี่ป๊อปนะคะ”
“ฉันก็รักเธอนะ”
“ฉันรักมากกว่า”
“ฉันรักเธอที่สุด”
“ฉันรักเท่าสามโลก”
“งั้นฉันขอคูณสองได้มั๊ย?”
“5555”
ฉันรู้แล้วค่ะ..ว่าต่อจากนี้ฉันจะใช้ชีวิตร่วมกับใคร..
คนนั้นก็คือคนที่กำลังกอดฉันอยู่ตอนนี้…
คนที่ฉันแอบรักมาโดยตลอด..และจะยังคงรักแบบนี้ตลอดไป
'การแอบรักสอนให้เรารู้ว่าจงอดทนกับคนไม่มีใจ'
END
เย้ๆๆๆๆๆๆ จบแว้ววววววววววววววววว บริบูรณ์นะแจ้ะ ฉากแต่งงานอาจจะต้องคิดดูก่อนเพราะเนื่องจากไม่ค่อยมีเวลาเลยยย แต่ถ้ายังพอคิดพล็อตคิดากได้และมีเวลาก็จะอัพสเปเชียลแชปเตอร์ให้นะคะ ส่วนnc เรื่องนี้ขอไม่แต่งนะฮะ..เอ๊ะ? หรือแต่งดี 5555 ไม่รู้วววววววว
ยังไงก็ขอบคุณทุกคนที่คอยติดตามเรื่องนี้หน้าาาา เรารักเรื่องนี้มากกกและเสียดายเหมือนกันที่ต้องจบแต่ก็ดีใจที่ยังมีคนคอยเม้นให้กำลังใจทุกตอนเลยยTT ฝากฟิคเรื่องต่อๆไปด้วยนร้าาา เรื่องหน้าก็จะพยายามอัพให้ไวๆ แต่รับรองสนุกไม่แพ้เรื่องนี้แน่ๆ><
(เปิดเพลงเพื่อให้ได้อัทธรสในการอ่าน >< คือมันดีมากแกรรรรร)
………………..ต่อ……………..
หลังจากพิธีการเริ่มผมก็เริ่มเหมือนกัน…เริ่มรู้สึกเบื่อ -_- ประธานผ.อ. อะไรนี่ก็ม้าช้าซะเหลือเกิน เป็นประธานต้องรอแขก ไม่ใช่ให้แขกอย่างนักเรียนต้องรอ…ใช่มั๊ยครับ?
“พวกมึงเช็คชื่อให้กูแล้วใช่ป่าววะ”
“อือ นี่มึงอย่าบอกนะว่ามึงจะโดดอ่ะ”
“เออดิ กูเบื่อชิบหายแล้วเนี่ย”
“แต่เดี๋ยวมึงก็ต้องขึ้นไปรับเกียรติบัตรบนเวทีนะเว้ย” ไอเกียรติบัตรนี่ได้ก็เพราะผมสอบได้อันดับสองของสายชั้นล่ะครับ อิอิเลยยยย><
“ช่างแม่ง เดี๋ยวมึงขึ้นไปรับแทนกูหน่อยแล้วกัน” ผมหันไปบอกไอเขื่อน
“โว้ยยย มึงคิดอุบาทย์ชาติชั่วอับปรีกะหรี่ปั๊บ อะไรของมึงเนี่ยยย”
“กะหรี่ป๊อปพ่องมึงสิ -_-”
“พ่องมึงนั่นแหละไอป๊อป -_- มึงคิดเหี้ยอะไรวะ มึงดุหน้าอย่างกุดิ๊ แล้วมึงช่วยแหกลูกตามึงดูคะแนนสอบปลายภาคของกูหน่อย”
และเมื่อผมหันไปมองที่รายชื่อจัดอันดับคะแนนนักเรียน….
ชื่อไอเขื่อนอยู่ไหนวะ…
“ชื่อมึงนี่..ทำไมไกลจังวะ”
“ไอป๊อป..ถ้ามึงเริ่มดูตั้งแต่อันดับสุดท้ายน่ะมึงจะเจอเร็วกว่านี้เว้ย” ไอโทโมะช่วยพูดเสริม
ผมนี่ก็ทำตามล่ะครับ นักเรียนราวสามร้อยคนของมอหกไอเขื่อนอยู่ที่….
“ไอฟายยยย นี่มึงได้ที่สองร้อยเก้าสิบเก้าหรอวะ!”
“ไอสัดป๊อปมึงอย่าเสียงดังสิวะ! -[]-!!”
“เห้ย โทษว่ะเพื่อน คือกูแค่ตกใจ”
“แล้วมึงเห็นอย่างนี้แล้ว..มึงยังอยากให้กูขึ้นไปรับรางวัลแทนมึงอีกหรอ -_-”
“งั้น…มึงก็ให้ไอโทโมะละกันกูไปแระ” ผมคงไม่รอช้าอีกต่อไป ผมก็ชิ่งไปเลยล่ะครับ
แต่เสียงที่ตามหลังมาผมก็พยายามที่จะไม่สนใจมัน…
“แต่ไอโมะมันได้ที่สองร้อยเก้าสิบแปดนะโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!”
-_- เพื่อนกูววว
ผมเดินมาเรื่อยๆอย่างไร้หนทางก็ตอนนี้มันไม่มีอะไรทำแล้วแต่มันก็ยังดีกว่าการไปนั่งแหมะอยู่ในงานนั่นก้แล้วกัน
โอ๊ะ! ดูเหมือนผมจะไปเตะกล่องอะไรบางอย่าง
“ของใครวะ” ไอผมก็อยากรู้ยากเห็นนิดหน่อยก็เลยหยิบมันขึ้นมาดูซะเลยและสิ่งที่ผมเห็นบนกล่องก็คือ..
To. P’poppy <3
From…Fang
“ของยัยบื้อนี่เอง…หึ” ผมไม่รอช้า จึงแกะของขวัญภายในกล่องเพื่อลุ้นว่ามันคืออะไร
และสิ่งที่ผมได้ก็คือ…
“ผ้าเช็ดหน้า?” มันเป็นผ้าเช็ดหน้าสีฟ้าอ่อนแบบปักอักษรและอักษรบนผ้านั้นถูกปักว่า…
“MY HEART” ยัยบื้อเอ๊ยยยยยย
ผมไม่สามารถหุบยิ้มกับของขวัญตรงหน้าได้เลย มันทำให้ผมรู้สึกดีมากๆ และชอบมากๆ ผมว่ามันน่ารักดี… ผมชอบมัน
แต่สิ่งที่ผมต้องทำตอนนี้ก็คือการตามหาเจ้าของผ้าเช็ดหน้านั่นก็คือฟาง ผมเดินมาเรื่อยๆและผมก็เจอเธอจริงๆ…แผ่นหลังนั้นผมจำมันได้ดี…แต่ฟางดูเหมือนจะเศร้าแปลกๆ สงสัยคงคิดว่าของขวัญหายผมจึงแอบเดินเข้าไปหา…
“เป็นอะไร”
“ของหาย”
“ของขวัญน่ะหรอ”
“อื้อ…” หึ
“ไอ้นี่น่ะหรอ?” แล้วผมก็ยื่นผ้าเช็ดหน้าตรงหน้าฟาง
“พี่ป๊อป!!!” ฟางเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
“มันไปอยู่ที่พี่ได้ไง!”
“ฉันต้องถามเธอมากกว่าว่าเธอไปทิ้งของขวัญเพ่นพ่านอย่างนั่นได้ไงฮะ”ผมว่าจบก็เดินไปนั่งแหมะลงข้างๆฟาง
ความจริงผมก็ไม่ได้โกรธหรอกครับที่เห็นของขวัญตกบนพื้นแบบนั้นผมรู้ดีว่าฟางเป็นคนยังไง
“ก็…คนมันเยอะก็เลยถูกเบียบแล้วของขวัญมันก็หายไปนี่” ฟางหน้าหงอยลงอย่างถนัดตา
“โถ่ๆๆๆ น่าสงสารจังเลยยย แฟนใครก็ไม่รู้” ผมดันหัวฟางให้มาพิงกับไหล่ของผมและตบมันเบาอย่างหมั่นไส้
“ชิส์!”
“ผ้าเช็ดหน้านี่…เธอจ้างให้ใครปักให้ล่ะ”
“แหมะ ดูถูกกันเกินไปแระ…นี่ฉันปักเองกับมือเลยนะ” ฟางว่าไปแต่หัวของเธอก็ยังพิงบนไหล่ของผมอยู่
“งั้นหรอ…”
“แล้ว…ชอบรึเปล่าคะ” ฟางเอาหัวออกจากไหล่ของผมแล้วหันหน้ามาถาม
“ชอบ”
“ผ้าเช็ดหน้า?”
“คนปัก”
“บ้า!” ฟางตีเข้าที่ท่อนแขนของผมอย่างจังแต่ผมทำได้เพียงแค่ลูบๆมัน
“รุนแรงว่ะ ยัยพยูน”
“ไอพี่ป๊อป! นี่แน่ะๆๆๆ!”
“โอ้ยๆๆๆ หยุดเดี๋ยวนี้นะ โอ้ยๆ” ผมลุกขึ้นยืนแล้ววพยายามวิ่งหนีมือยัยพยูนที่กำลังวิ่งไล่ตีผม
……………………………………
ใครบางคนเห็นภาพของทั้งป๊อปปี้และฟางอย่างชัดเจนแต่มันก็น่าเศร้าเมื่อเขาเป็นได้แค่เพื่อนและเป็นได้แค่เพียงคนที่เฝ้ามองอยู่ไกลๆเท่านั้น…
“ถึงยังไงฉันก็..จะเป็นเพื่อนที่ดีของแกให้ได้..สักวัน” เควินมองภาพนั้นแล้วนึกเจ็บปวดหัวใจแต่จะทำยังไงได้ในเมื่อฟางไม่ได้ชอบเขาแบบนั้น…ดังนั้นเขาจึงยอมเป็นแต่เพื่อนที่ดีคนนึงเท่านั้น………
เควินไม่อาจมองภาพนั้นได้นานนักเขาก็ตัดสินใจหันหลังกลับแต่ทว่า…
“โอ้ย!/โอ้ย!” ดูเหมือนเขาจะวิ่งชนกับใครบางคน..
“ขอโทษค่ะๆๆๆ -^-“ หญิงสาวที่พึ่งชนกันเมื่อครูยกมือไหว้อย่างรีบร้อนโดยที่เควินก็กำลังเช็ดคราบน้ำแดงที่เลอะเสื้อของเขา
“ไม่เป็นไรๆ เอ๊ะ?” เมื่อเควินเงยหน้าขึ้นมาเขาก็รู้สึกประหลาดใจ
“มะ..มีอะไรหรอคะ?” หญิงสาวเอียงคอสงสัยแม้ในใจจะเต้นรัวอย่างผิดปกติก็ตาม
“เป็นเด็กใหม่หรอเราอ่ะ” เควินถาม
“เอ่อ…ค่ะ ”
“ชื่ออะไรล่ะ”
“…มายด์”
“มายด์? งั้น..พี่จะแนะนำตัวเองล่ะนะ”
“อื้อ”
“พี่ชื่อ…เควิน”
“เควิน?”
“ใช่ ยินดีที่ได้รู้จักนะรุ่นน้องงงง” เควินยีหัวมายด์เหมือนเด็กน้อยแต่เขาคงไม่รู้ว่ามันทำให้หัวใจของผู้ถูกกระทำหวั่นไหวมากแค่ไหน
“ค่ะ..รุ่นพี่ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ^^” รอยยิ้มสดใสเผยออกดึงสติของเควินให้ล่องลอยไปไกล
“อื้อ..งั้นพี่ไปก่อน ไว้เจอกันใหม่นะ” เควินส่งยิ้มบอกลารุ่นน้องคนแรกที่เพิ่งทำความรู้จักกันก่อนที่เขาจะเดินออกไป
“พี่เควิน….น่ารักจัง” มายด์เอ่ยออกมาพร้อมกับมองตามแผ่นหลังของเควินที่ค่อยๆลับหายไป
ใครบอกว่าความรักจะมีได้แค่ครั้งเดียว…ตอนนี้ล่ะ..ความรักครั้งใหม่กำลังมาเยือน…
……………………………..
“นี่แน่ะๆๆๆ” ฉันยังคงวิ่งไล่พี่ป๊อปอยู่อย่างนั้นอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
“โอ้ยๆ! มานี่เลย” จู่ๆพี่ป๊อปก็รวบขาฉันทั้งสองข้างแล้วยกร่างทั้งร่างขึ้นพาดบ่าของเขาโดยเร็ว
“อรั๊ยย! นี่! ปล่อยนะ”
“ไม่เหนื่อยบ้างรึไงฮะ ฉันเหนื่อยจะแย่แระ”
“ก็พี่มาว่าฉันอย่างนั้นได้ไง”
"เอ้า! ก็เธอมันพะยูนเกยตื้นหนิ”
“ถ้าฉันเป็นพยูนก็ปล่อยฉันเส้!!!” ฮึ่ยยย! นี่โกรธมาก
“อ่ะๆ ก็ได้” พี่ป๊อปยอมปล่อยฉันลงจากบ่า เมื่อฉันสามารถยืนทรงตัวได้เรียบร้อยก็ทำท่าจะเดินหนีแต่พี่ป๊อปก็คว้าแขนของฉํนไว้
“จะไปไหน”
“ปล่อย!”
“นี่เธอโกรธฉันจริงๆอ่ะ” พี่ป๊อปเดินอ้อมมายืนเผชิญหน้ากับฉัน
“….”
“โถ่ฟาง เธอก็รู้ว่าฉันง้อไม่เก่ง ทำไมต้องโกรธฉันนักหนา”
“ก็ไม่ต้องง้อสิ ไม่ต้องทำอะไรเลย” ไม่ใช่ฉันไม่รู้รอกนะว่าพี่ป๊อปเป็นคนยังไง แต่บางทีนิสัยผู้หญิงในฐานะของคนเป็นแฟนกันมันก็ควรมีโมเม้นงอนง้อกันบ้างไรบ้าง
“ฟาง…” พี่ป๊อปจับมือของฉันทั้งสองข้างแล้วกุมมันไว้
“….”
“ฉันขอโทษ”
“….”
“ความจริง..ฉันก็มีบางอย่างจะให้เธอเหมือนกัน”
………………..ต่อ……………..
ผมรู้ดีว่าตอนนี้ฟางกำลังโกรธและงอนผมมากๆแต่จะให้ผมทำยังไงได้ ผมมันไม่ใช่ผู้ชายผู้ชายอ่อนโยนโรแมนติกเหมือนไอมินมัน ผมก้แค่ผู้ชายเกรียนๆคนนึงที่ไม่เข้าใจเรื่องความรักจนฟางเข้ามาในชีวิต…
“ฟาง…”
“….”
“ฉันขอโทษ”
“….”
“ความจริง…ฉันก็มีบางอย่างจะให้เธอเหมือนกัน” เมื่อผมนึกได้ผมจึงล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงมันไม่ใช่กล่องกำมะหยีหรูหราอะไรแต่มันก็มีเพียง…
“แหวน?”
“ใช่…โห่ ไรเนี่ย ทำไมไม่เห็นดูดีใจเหมือนในละครเลย”
“…ก็งอน” -_-
“แหวนวงนี้ไม่ได้ดูมีราคาแพงเหมือนแหวนแต่งงานหรอกนะ”
“…”
“แต่ฉันก็ซื้อมัน…เพื่อเธอคนเดียว”
“พี่ป๊อป…”
“เธอจะว่าอะไรมั๊ย…ถ้าฉันจะขอเธอ..หมั้นน่ะ”
“มะ…หมั้นหรอคะ?” ฟางทำหน่าตกใจ ซึ่งมันก็กำลังทำให้ผมทำตัวไม่ถูกก้ในมื่อตอนนี้ผมกำลังสั่นไปทั้งตัว
“ฉันรู้..ว่าตอนนี้ฉันก็เพิ่งจบมอหกและในอนาคตอาจจะไม่หลายสิ่งหลายอย่างที่เป็นอุปสรรคซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าเราจะรักกันจนแต่งงานหรือต้องเลิกกัน…”
“….”
“แต่สำหรับฉันในตอนนี้..ผู้หญิงคนเดียวที่สำคัญที่สุดในชีวิตฉันเทียบเท่ากับแม่…ก็มีแต่เธอนะ”
“…..”
“ฉันอยากมีเธอเคียงข้างไปตลอดชีวิต…เธอเป็นเหมือนครึ่งหนึ่งของหัวใจของฉันและถ้าฉันต้องขาดเธอไป…ก็เหมือนฉันมีหัวใจอยู่แค่ซีกเดียว..เพราะถึงแม้เธอจะปฏิเสธฉันหรือเราเลิกกัน..หัวใจของฉันก็จะเป็นของเธอ”
“..น้ำเน่าชะมัด”
“แล้วเธอ...จะตอบตกลงมั๊ย”
“…อื้อ หมั้นค่ะ” ผมสังเกตภายในดวงตาของฟางที่กำลังเอ่อคลอน้ำตา…
ผมยกยิ้มนิดหน่อยก่อนจะบรรจงสวมแหวนหมั้นบนนิ้วนางข้างขวาของฟาง..
“ไว้เราเรียนจบ…แล้วฉันจะใส่ที่นิ้วซ้ายนะ”
“ฮึก…ขอบคุณนะที่ชอบฉัน”
“ถ้าฉันไม่ชอบเธอแล้วจะให้ฉันไปชอบพะยูนที่ไหนล่ะ”
“อะ..ไอบ้า” ฟางตีเข้าที่แขนผมหนึ่งทีแต่มันก็ไม่ได้เจ็บมาก
ผมดึงฟางเข้ามากอดอย่างช้าๆ ซึ่งฟางเองก็กอดตอบผมเช่นกัน…เสียงหัวใจของผมและฟางที่สัมผัสได้ตอนนี้เต้นแรงมากแต่มันกลับเต้นเป็นจังหวะเดียวกัน
“ฉันรักเธอนะ…”
“ฉันก็รัก..พี่ป๊อปค่ะ” ตอนนี้ผมกำลังยิ้มล่ะครับ หัวใจผมมันพองโต…และมันกำลังทำให้ผมแทบบ้าได้ทุกครั้งที่ผมได้กอดฟางแบบนี้
………….ต่อ………..
มันเหมือนพรหมลิขิตหรือโชคชะตานะ…การที่เราได้รักกันคนที่เราแอบชอบมาหลายปีแบบนี้..มันเหมือนของขวัญชิ้นที่พิเศษที่สุดสำหรับฉัน…ฉันรักพี่ป๊อปมาตลอด
เรากอดกันอยู่เนิ่นนานแต่แล้วก็เป็นพี่ป๊อปที่ผละออกก่อน…
“….อื้อ!”
พี่ป๊อปจับท้ายทอยของฉันแล้วกดจูบลงบนริมฝีปากของฉันอย่างรวดเร็ว สอดแทรกลิ้นร้อนเข้ามาในโพรงปากแล้วควานหาบางอย่าง ขบเม้มมันเบาๆ ฉันจึงจูบตอบเขาอย่างว่าง่าย..จูบของพี่ป๊อปช่างอ่อนระทวยไม่ว่าจะจูบกันกี่ครั้งมันก็ทำให้ฉันหมดเรี่ยวแรงแทบทุกครั้งโชคดีที่พี่ป๊อปประคองเอวฉันไว้…
จนกระทั่งเราผละออกจากกันอย่างอ้อยอิ่ง…พี่ป๊อปเลื่อนปลายจมูกผ่านสันจมูกฉันแล้วลากมันไปหยุดอยู่ตรงหน้าผาก เขาจูบจุมพิตน่าผากฉันอย่างอ่อนโยนแล้วพี่ป๊อปก็ยังทาบหน้าผากของเขาชนกับฉันพร้อมสบตากัน…
“จูบของฉันมีให้เธอคนเดียวนะ…”
“พี่ป๊อป..ก็เป็นจูบเดียวของฉันนะคะ” โอ๊ยยยยยยย หวานมากก เขินมากก><
“หึ ให้มันจริงเถอะ ถ้าเธอไปจูบใครนอกจากฉันล่ะก็…”
“ก็อะไรคะ?”
“ก็..ทำแบบนี้ไง!”
“หะ..เห้ยพี่ป๊อป! จะทำอะไรอ่ะ!”
ฉันร้องลั่นเมื่อพี่ป๊อปอุ้มร่างของฉันในท่าเจ้าสาวอย่างรวดเร็วแล้วยังทำเหมือนจะโยนฉันออกไปอย่างไงอย่างงั้น
“ฉันก้จะโยนเธอไปให้ไกลๆ..ให้ลอยไปดาวอังคารเลยดีมั๊ย…หนึ่ง..สอง..”
“มะ…ไม่เอ๊า!!!!T[]T!!!” ฉันกอดคอพี่ป๊อปจนแน่น มองดูรอบๆมีแต่ผู้คนมองมาทางเราสองคนเต็มไปหมด
“สัญญากับฉันก่อนสิ ว่าห้ามทำแบบนี้กับใครนอกจากฉัน” พี่ป๊อปเริ่มเหวี่ยงฉันช้าลงก่อนจะพาร่างของฉันลง แล้วเราก็ยืนจ้องหน้ากัน…
“อื้ม สัญญาค่ะ”
“ถ้าผิดสัญญา..”
“ฉันไม่ผิดหรอกน่า!!พี่ป๊อปต่างหาก...อื้อ!!!” ไม่นานริมฝีปากพี่ป๊อปก็เข้าประกบริมฝีปากของฉันอย่างรวดเร็ว และฉันทำอะไรไม่ได้นอกเสียจากจะยินยอมรับจูบนั้นโดยดี
เราสองคนจูบกันเนิ่นนานกว่าพี่ป๊อปจะเป็นคนผละออกก่อน ฉันเงยหน้าสบตากับดวงตาคู่นั้นที่มองฉันอยู่เช่นกัน รอยยิ้มเล็กๆของพี่ป๊อปทำให้ฉันใจเต้นแรงอย่างเคย และมันก็เป็นแบบนี้ทุกครั้ง..ที่ฉันได้แอบรักพี่เขา
ไม่รู้เลยจริงๆว่าจะมีวันนี้ ฉันต้องนึกขอบคุณจินนี่ด้วยซ้ำที่ทำให้พี่ป๊อปได้รู้จักผู้หญิงคนหนึ่งที่แอบรักพี่เขาอยู่ห่างๆ แม้ในตอนแรกพี่ป๊อปไม่ได้ชอบฉันเลยสักนิด แต่ฉันเอง..ฉันชอบพี่ป๊อปมาโดยตลอด ไม่เคยที่จะเลิกชอบได้
และต่อจากนี้ไป..ฉันก็จะยังคงชอบพี่ป๊อป..ไม่สิ ฉันจะรักพี่ป๊อปตลอดไปเลยล่ะ..จนกว่าวันที่ใจของฉันจะแหลกสลายไป..แต่ฉันก็หวังว่าต่อจากนี้เราสองคนจะได้มีช่วงเวลาที่ดีต่อกัน ได้รักกันอยู่แบบนี้…
“พี่ป๊อป..ถ้าเกิดวันนึงพี่ป๊อปเกิดเบื่อฉันรำคาญฉันล่ะก็..”
“ไม่มีวัน..”
“ฟังให้จบก่อนสิ..” ฉันพูดขัดพี่ป๊อป ก่อนที่ฉันจะรวบรวมลมหายใจสูดเข้าปอดตั้งสติ แล้วค่อยๆผ่อนลง
“…”
“ถ้าวันนึงเราอาจจะไม่ได้รักกันอย่างนี้..แต่ฉันก็จะสัญญา..ว่าฉันก็จะแอบรักพี่ป๊อปต่อไปเรื่อยๆ..จนกว่าพี่ป๊อปจะหันกลับมาชอบฉันเหมือนเดิม”
เมื่อฉันพูดมันออกไปร่างของฉันก็ถูกมือหน้ารวบเข้าไปกอดภายใต้อกแกร่ง พร้อมเสียงพี่ป๊อปที่เอ่ยขึ้น..พร้อมหัวใจของฉันที่เต้นแรง
“หึ…คิดว่าจะทำได้หรอฮะ”
“ไม่รู้เหมือนกัน…แต่ฉันจะเป็นคนข้างหลัง…คนที่คอยมองพี่ป๊อปจากจากมุมไกลๆ..”
“แล้วเธอรู้มั๊ย..ว่าทุกความสุขของฉันมีเธอเป็นเบื้องหลังนะ”
“….”
“ต่อจากนี้จะไม่มีคำว่าแอบรักอีกแล้วล่ะ..เเต่จะมีคำว่าฉันรักเธอและ...เรารักกัน” พี่ป๊อปกอดฉันแน่นมากขึ้นแล้วยังเอามือลูบหัวอย่างอ่อนโยน
“ฉันรักพี่ป๊อปนะคะ”
“ฉันก็รักเธอนะ”
“ฉันรักมากกว่า”
“ฉันรักเธอที่สุด”
“ฉันรักเท่าสามโลก”
“งั้นฉันขอคูณสองได้มั๊ย?”
“5555”
ฉันรู้แล้วค่ะ..ว่าต่อจากนี้ฉันจะใช้ชีวิตร่วมกับใคร..
คนนั้นก็คือคนที่กำลังกอดฉันอยู่ตอนนี้…
คนที่ฉันแอบรักมาโดยตลอด..และจะยังคงรักแบบนี้ตลอดไป
'การแอบรักสอนให้เรารู้ว่าจงอดทนกับคนไม่มีใจ'
END
เย้ๆๆๆๆๆๆ จบแว้ววววววววววววววววว บริบูรณ์นะแจ้ะ ฉากแต่งงานอาจจะต้องคิดดูก่อนเพราะเนื่องจากไม่ค่อยมีเวลาเลยยย แต่ถ้ายังพอคิดพล็อตคิดากได้และมีเวลาก็จะอัพสเปเชียลแชปเตอร์ให้นะคะ ส่วนnc เรื่องนี้ขอไม่แต่งนะฮะ..เอ๊ะ? หรือแต่งดี 5555 ไม่รู้วววววววว
ยังไงก็ขอบคุณทุกคนที่คอยติดตามเรื่องนี้หน้าาาา เรารักเรื่องนี้มากกกและเสียดายเหมือนกันที่ต้องจบแต่ก็ดีใจที่ยังมีคนคอยเม้นให้กำลังใจทุกตอนเลยยTT ฝากฟิคเรื่องต่อๆไปด้วยนร้าาา เรื่องหน้าก็จะพยายามอัพให้ไวๆ แต่รับรองสนุกไม่แพ้เรื่องนี้แน่ๆ><
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.6 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.2 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
