แอบรัก
เขียนโดย 
Omoji
วันที่ 28 เมษายน พ.ศ. 2558 เวลา 17.27 น.
แก้ไขเมื่อ 16 ตุลาคม พ.ศ. 2558 15.51 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
74) แอบรัก ตอนที่74 END
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความตอนที่74
(เปิดเพลงเพื่อให้ได้อัทธรสในการอ่าน >< คือมันดีมากแกรรรรร)
………………..ต่อ……………..
หลังจากพิธีการเริ่มผมก็เริ่มเหมือนกัน…เริ่มรู้สึกเบื่อ -_- ประธานผ.อ. อะไรนี่ก็ม้าช้าซะเหลือเกิน เป็นประธานต้องรอแขก ไม่ใช่ให้แขกอย่างนักเรียนต้องรอ…ใช่มั๊ยครับ?
“พวกมึงเช็คชื่อให้กูแล้วใช่ป่าววะ”
“อือ นี่มึงอย่าบอกนะว่ามึงจะโดดอ่ะ”
“เออดิ กูเบื่อชิบหายแล้วเนี่ย”
“แต่เดี๋ยวมึงก็ต้องขึ้นไปรับเกียรติบัตรบนเวทีนะเว้ย” ไอเกียรติบัตรนี่ได้ก็เพราะผมสอบได้อันดับสองของสายชั้นล่ะครับ อิอิเลยยยย><
“ช่างแม่ง เดี๋ยวมึงขึ้นไปรับแทนกูหน่อยแล้วกัน” ผมหันไปบอกไอเขื่อน
“โว้ยยย มึงคิดอุบาทย์ชาติชั่วอับปรีกะหรี่ปั๊บ อะไรของมึงเนี่ยยย”
“กะหรี่ป๊อปพ่องมึงสิ -_-”
“พ่องมึงนั่นแหละไอป๊อป -_- มึงคิดเหี้ยอะไรวะ มึงดุหน้าอย่างกุดิ๊ แล้วมึงช่วยแหกลูกตามึงดูคะแนนสอบปลายภาคของกูหน่อย”
และเมื่อผมหันไปมองที่รายชื่อจัดอันดับคะแนนนักเรียน….
ชื่อไอเขื่อนอยู่ไหนวะ…
“ชื่อมึงนี่..ทำไมไกลจังวะ”
“ไอป๊อป..ถ้ามึงเริ่มดูตั้งแต่อันดับสุดท้ายน่ะมึงจะเจอเร็วกว่านี้เว้ย” ไอโทโมะช่วยพูดเสริม
ผมนี่ก็ทำตามล่ะครับ นักเรียนราวสามร้อยคนของมอหกไอเขื่อนอยู่ที่….
“ไอฟายยยย นี่มึงได้ที่สองร้อยเก้าสิบเก้าหรอวะ!”
“ไอสัดป๊อปมึงอย่าเสียงดังสิวะ! -[]-!!”
“เห้ย โทษว่ะเพื่อน คือกูแค่ตกใจ”
“แล้วมึงเห็นอย่างนี้แล้ว..มึงยังอยากให้กูขึ้นไปรับรางวัลแทนมึงอีกหรอ -_-”
“งั้น…มึงก็ให้ไอโทโมะละกันกูไปแระ” ผมคงไม่รอช้าอีกต่อไป ผมก็ชิ่งไปเลยล่ะครับ
แต่เสียงที่ตามหลังมาผมก็พยายามที่จะไม่สนใจมัน…
“แต่ไอโมะมันได้ที่สองร้อยเก้าสิบแปดนะโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!”
-_- เพื่อนกูววว
ผมเดินมาเรื่อยๆอย่างไร้หนทางก็ตอนนี้มันไม่มีอะไรทำแล้วแต่มันก็ยังดีกว่าการไปนั่งแหมะอยู่ในงานนั่นก้แล้วกัน
โอ๊ะ! ดูเหมือนผมจะไปเตะกล่องอะไรบางอย่าง
“ของใครวะ” ไอผมก็อยากรู้ยากเห็นนิดหน่อยก็เลยหยิบมันขึ้นมาดูซะเลยและสิ่งที่ผมเห็นบนกล่องก็คือ..
To. P’poppy <3
From…Fang
“ของยัยบื้อนี่เอง…หึ” ผมไม่รอช้า จึงแกะของขวัญภายในกล่องเพื่อลุ้นว่ามันคืออะไร
และสิ่งที่ผมได้ก็คือ…
“ผ้าเช็ดหน้า?” มันเป็นผ้าเช็ดหน้าสีฟ้าอ่อนแบบปักอักษรและอักษรบนผ้านั้นถูกปักว่า…
“MY HEART” ยัยบื้อเอ๊ยยยยยย
ผมไม่สามารถหุบยิ้มกับของขวัญตรงหน้าได้เลย มันทำให้ผมรู้สึกดีมากๆ และชอบมากๆ ผมว่ามันน่ารักดี… ผมชอบมัน
แต่สิ่งที่ผมต้องทำตอนนี้ก็คือการตามหาเจ้าของผ้าเช็ดหน้านั่นก็คือฟาง ผมเดินมาเรื่อยๆและผมก็เจอเธอจริงๆ…แผ่นหลังนั้นผมจำมันได้ดี…แต่ฟางดูเหมือนจะเศร้าแปลกๆ สงสัยคงคิดว่าของขวัญหายผมจึงแอบเดินเข้าไปหา…
“เป็นอะไร”
“ของหาย”
“ของขวัญน่ะหรอ”
“อื้อ…” หึ
“ไอ้นี่น่ะหรอ?” แล้วผมก็ยื่นผ้าเช็ดหน้าตรงหน้าฟาง
“พี่ป๊อป!!!” ฟางเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
“มันไปอยู่ที่พี่ได้ไง!”
“ฉันต้องถามเธอมากกว่าว่าเธอไปทิ้งของขวัญเพ่นพ่านอย่างนั่นได้ไงฮะ”ผมว่าจบก็เดินไปนั่งแหมะลงข้างๆฟาง
ความจริงผมก็ไม่ได้โกรธหรอกครับที่เห็นของขวัญตกบนพื้นแบบนั้นผมรู้ดีว่าฟางเป็นคนยังไง
“ก็…คนมันเยอะก็เลยถูกเบียบแล้วของขวัญมันก็หายไปนี่” ฟางหน้าหงอยลงอย่างถนัดตา
“โถ่ๆๆๆ น่าสงสารจังเลยยย แฟนใครก็ไม่รู้” ผมดันหัวฟางให้มาพิงกับไหล่ของผมและตบมันเบาอย่างหมั่นไส้
“ชิส์!”
“ผ้าเช็ดหน้านี่…เธอจ้างให้ใครปักให้ล่ะ”
“แหมะ ดูถูกกันเกินไปแระ…นี่ฉันปักเองกับมือเลยนะ” ฟางว่าไปแต่หัวของเธอก็ยังพิงบนไหล่ของผมอยู่
“งั้นหรอ…”
“แล้ว…ชอบรึเปล่าคะ” ฟางเอาหัวออกจากไหล่ของผมแล้วหันหน้ามาถาม
“ชอบ”
“ผ้าเช็ดหน้า?”
“คนปัก”
“บ้า!” ฟางตีเข้าที่ท่อนแขนของผมอย่างจังแต่ผมทำได้เพียงแค่ลูบๆมัน
“รุนแรงว่ะ ยัยพยูน”
“ไอพี่ป๊อป! นี่แน่ะๆๆๆ!”
“โอ้ยๆๆๆ หยุดเดี๋ยวนี้นะ โอ้ยๆ” ผมลุกขึ้นยืนแล้ววพยายามวิ่งหนีมือยัยพยูนที่กำลังวิ่งไล่ตีผม
……………………………………
ใครบางคนเห็นภาพของทั้งป๊อปปี้และฟางอย่างชัดเจนแต่มันก็น่าเศร้าเมื่อเขาเป็นได้แค่เพื่อนและเป็นได้แค่เพียงคนที่เฝ้ามองอยู่ไกลๆเท่านั้น…
“ถึงยังไงฉันก็..จะเป็นเพื่อนที่ดีของแกให้ได้..สักวัน” เควินมองภาพนั้นแล้วนึกเจ็บปวดหัวใจแต่จะทำยังไงได้ในเมื่อฟางไม่ได้ชอบเขาแบบนั้น…ดังนั้นเขาจึงยอมเป็นแต่เพื่อนที่ดีคนนึงเท่านั้น………
เควินไม่อาจมองภาพนั้นได้นานนักเขาก็ตัดสินใจหันหลังกลับแต่ทว่า…
“โอ้ย!/โอ้ย!” ดูเหมือนเขาจะวิ่งชนกับใครบางคน..
“ขอโทษค่ะๆๆๆ -^-“ หญิงสาวที่พึ่งชนกันเมื่อครูยกมือไหว้อย่างรีบร้อนโดยที่เควินก็กำลังเช็ดคราบน้ำแดงที่เลอะเสื้อของเขา
“ไม่เป็นไรๆ เอ๊ะ?” เมื่อเควินเงยหน้าขึ้นมาเขาก็รู้สึกประหลาดใจ
“มะ..มีอะไรหรอคะ?” หญิงสาวเอียงคอสงสัยแม้ในใจจะเต้นรัวอย่างผิดปกติก็ตาม
“เป็นเด็กใหม่หรอเราอ่ะ” เควินถาม
“เอ่อ…ค่ะ ”
“ชื่ออะไรล่ะ”
“…มายด์”
“มายด์? งั้น..พี่จะแนะนำตัวเองล่ะนะ”
“อื้อ”
“พี่ชื่อ…เควิน”
“เควิน?”
“ใช่ ยินดีที่ได้รู้จักนะรุ่นน้องงงง” เควินยีหัวมายด์เหมือนเด็กน้อยแต่เขาคงไม่รู้ว่ามันทำให้หัวใจของผู้ถูกกระทำหวั่นไหวมากแค่ไหน
“ค่ะ..รุ่นพี่ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ^^” รอยยิ้มสดใสเผยออกดึงสติของเควินให้ล่องลอยไปไกล
“อื้อ..งั้นพี่ไปก่อน ไว้เจอกันใหม่นะ” เควินส่งยิ้มบอกลารุ่นน้องคนแรกที่เพิ่งทำความรู้จักกันก่อนที่เขาจะเดินออกไป
“พี่เควิน….น่ารักจัง” มายด์เอ่ยออกมาพร้อมกับมองตามแผ่นหลังของเควินที่ค่อยๆลับหายไป
ใครบอกว่าความรักจะมีได้แค่ครั้งเดียว…ตอนนี้ล่ะ..ความรักครั้งใหม่กำลังมาเยือน…
……………………………..
“นี่แน่ะๆๆๆ” ฉันยังคงวิ่งไล่พี่ป๊อปอยู่อย่างนั้นอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
“โอ้ยๆ! มานี่เลย” จู่ๆพี่ป๊อปก็รวบขาฉันทั้งสองข้างแล้วยกร่างทั้งร่างขึ้นพาดบ่าของเขาโดยเร็ว
“อรั๊ยย! นี่! ปล่อยนะ”
“ไม่เหนื่อยบ้างรึไงฮะ ฉันเหนื่อยจะแย่แระ”
“ก็พี่มาว่าฉันอย่างนั้นได้ไง”
"เอ้า! ก็เธอมันพะยูนเกยตื้นหนิ”
“ถ้าฉันเป็นพยูนก็ปล่อยฉันเส้!!!” ฮึ่ยยย! นี่โกรธมาก
“อ่ะๆ ก็ได้” พี่ป๊อปยอมปล่อยฉันลงจากบ่า เมื่อฉันสามารถยืนทรงตัวได้เรียบร้อยก็ทำท่าจะเดินหนีแต่พี่ป๊อปก็คว้าแขนของฉํนไว้
“จะไปไหน”
“ปล่อย!”
“นี่เธอโกรธฉันจริงๆอ่ะ” พี่ป๊อปเดินอ้อมมายืนเผชิญหน้ากับฉัน
“….”
“โถ่ฟาง เธอก็รู้ว่าฉันง้อไม่เก่ง ทำไมต้องโกรธฉันนักหนา”
“ก็ไม่ต้องง้อสิ ไม่ต้องทำอะไรเลย” ไม่ใช่ฉันไม่รู้รอกนะว่าพี่ป๊อปเป็นคนยังไง แต่บางทีนิสัยผู้หญิงในฐานะของคนเป็นแฟนกันมันก็ควรมีโมเม้นงอนง้อกันบ้างไรบ้าง
“ฟาง…” พี่ป๊อปจับมือของฉันทั้งสองข้างแล้วกุมมันไว้
“….”
“ฉันขอโทษ”
“….”
“ความจริง..ฉันก็มีบางอย่างจะให้เธอเหมือนกัน”
………………..ต่อ……………..
ผมรู้ดีว่าตอนนี้ฟางกำลังโกรธและงอนผมมากๆแต่จะให้ผมทำยังไงได้ ผมมันไม่ใช่ผู้ชายผู้ชายอ่อนโยนโรแมนติกเหมือนไอมินมัน ผมก้แค่ผู้ชายเกรียนๆคนนึงที่ไม่เข้าใจเรื่องความรักจนฟางเข้ามาในชีวิต…
“ฟาง…”
“….”
“ฉันขอโทษ”
“….”
“ความจริง…ฉันก็มีบางอย่างจะให้เธอเหมือนกัน” เมื่อผมนึกได้ผมจึงล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงมันไม่ใช่กล่องกำมะหยีหรูหราอะไรแต่มันก็มีเพียง…
“แหวน?”
“ใช่…โห่ ไรเนี่ย ทำไมไม่เห็นดูดีใจเหมือนในละครเลย”
“…ก็งอน” -_-
“แหวนวงนี้ไม่ได้ดูมีราคาแพงเหมือนแหวนแต่งงานหรอกนะ”
“…”
“แต่ฉันก็ซื้อมัน…เพื่อเธอคนเดียว”
“พี่ป๊อป…”
“เธอจะว่าอะไรมั๊ย…ถ้าฉันจะขอเธอ..หมั้นน่ะ”
“มะ…หมั้นหรอคะ?” ฟางทำหน่าตกใจ ซึ่งมันก็กำลังทำให้ผมทำตัวไม่ถูกก้ในมื่อตอนนี้ผมกำลังสั่นไปทั้งตัว
“ฉันรู้..ว่าตอนนี้ฉันก็เพิ่งจบมอหกและในอนาคตอาจจะไม่หลายสิ่งหลายอย่างที่เป็นอุปสรรคซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าเราจะรักกันจนแต่งงานหรือต้องเลิกกัน…”
“….”
“แต่สำหรับฉันในตอนนี้..ผู้หญิงคนเดียวที่สำคัญที่สุดในชีวิตฉันเทียบเท่ากับแม่…ก็มีแต่เธอนะ”
“…..”
“ฉันอยากมีเธอเคียงข้างไปตลอดชีวิต…เธอเป็นเหมือนครึ่งหนึ่งของหัวใจของฉันและถ้าฉันต้องขาดเธอไป…ก็เหมือนฉันมีหัวใจอยู่แค่ซีกเดียว..เพราะถึงแม้เธอจะปฏิเสธฉันหรือเราเลิกกัน..หัวใจของฉันก็จะเป็นของเธอ”
“..น้ำเน่าชะมัด”
“แล้วเธอ...จะตอบตกลงมั๊ย”
“…อื้อ หมั้นค่ะ” ผมสังเกตภายในดวงตาของฟางที่กำลังเอ่อคลอน้ำตา…
ผมยกยิ้มนิดหน่อยก่อนจะบรรจงสวมแหวนหมั้นบนนิ้วนางข้างขวาของฟาง..
“ไว้เราเรียนจบ…แล้วฉันจะใส่ที่นิ้วซ้ายนะ”
“ฮึก…ขอบคุณนะที่ชอบฉัน”
“ถ้าฉันไม่ชอบเธอแล้วจะให้ฉันไปชอบพะยูนที่ไหนล่ะ”
“อะ..ไอบ้า” ฟางตีเข้าที่แขนผมหนึ่งทีแต่มันก็ไม่ได้เจ็บมาก
ผมดึงฟางเข้ามากอดอย่างช้าๆ ซึ่งฟางเองก็กอดตอบผมเช่นกัน…เสียงหัวใจของผมและฟางที่สัมผัสได้ตอนนี้เต้นแรงมากแต่มันกลับเต้นเป็นจังหวะเดียวกัน
“ฉันรักเธอนะ…”
“ฉันก็รัก..พี่ป๊อปค่ะ” ตอนนี้ผมกำลังยิ้มล่ะครับ หัวใจผมมันพองโต…และมันกำลังทำให้ผมแทบบ้าได้ทุกครั้งที่ผมได้กอดฟางแบบนี้
………….ต่อ………..
มันเหมือนพรหมลิขิตหรือโชคชะตานะ…การที่เราได้รักกันคนที่เราแอบชอบมาหลายปีแบบนี้..มันเหมือนของขวัญชิ้นที่พิเศษที่สุดสำหรับฉัน…ฉันรักพี่ป๊อปมาตลอด
เรากอดกันอยู่เนิ่นนานแต่แล้วก็เป็นพี่ป๊อปที่ผละออกก่อน…
“….อื้อ!”
พี่ป๊อปจับท้ายทอยของฉันแล้วกดจูบลงบนริมฝีปากของฉันอย่างรวดเร็ว สอดแทรกลิ้นร้อนเข้ามาในโพรงปากแล้วควานหาบางอย่าง ขบเม้มมันเบาๆ ฉันจึงจูบตอบเขาอย่างว่าง่าย..จูบของพี่ป๊อปช่างอ่อนระทวยไม่ว่าจะจูบกันกี่ครั้งมันก็ทำให้ฉันหมดเรี่ยวแรงแทบทุกครั้งโชคดีที่พี่ป๊อปประคองเอวฉันไว้…
จนกระทั่งเราผละออกจากกันอย่างอ้อยอิ่ง…พี่ป๊อปเลื่อนปลายจมูกผ่านสันจมูกฉันแล้วลากมันไปหยุดอยู่ตรงหน้าผาก เขาจูบจุมพิตน่าผากฉันอย่างอ่อนโยนแล้วพี่ป๊อปก็ยังทาบหน้าผากของเขาชนกับฉันพร้อมสบตากัน…
“จูบของฉันมีให้เธอคนเดียวนะ…”
“พี่ป๊อป..ก็เป็นจูบเดียวของฉันนะคะ” โอ๊ยยยยยยย หวานมากก เขินมากก><
“หึ ให้มันจริงเถอะ ถ้าเธอไปจูบใครนอกจากฉันล่ะก็…”
“ก็อะไรคะ?”
“ก็..ทำแบบนี้ไง!”
“หะ..เห้ยพี่ป๊อป! จะทำอะไรอ่ะ!”
ฉันร้องลั่นเมื่อพี่ป๊อปอุ้มร่างของฉันในท่าเจ้าสาวอย่างรวดเร็วแล้วยังทำเหมือนจะโยนฉันออกไปอย่างไงอย่างงั้น
“ฉันก้จะโยนเธอไปให้ไกลๆ..ให้ลอยไปดาวอังคารเลยดีมั๊ย…หนึ่ง..สอง..”
“มะ…ไม่เอ๊า!!!!T[]T!!!” ฉันกอดคอพี่ป๊อปจนแน่น มองดูรอบๆมีแต่ผู้คนมองมาทางเราสองคนเต็มไปหมด
“สัญญากับฉันก่อนสิ ว่าห้ามทำแบบนี้กับใครนอกจากฉัน” พี่ป๊อปเริ่มเหวี่ยงฉันช้าลงก่อนจะพาร่างของฉันลง แล้วเราก็ยืนจ้องหน้ากัน…
“อื้ม สัญญาค่ะ”
“ถ้าผิดสัญญา..”
“ฉันไม่ผิดหรอกน่า!!พี่ป๊อปต่างหาก...อื้อ!!!” ไม่นานริมฝีปากพี่ป๊อปก็เข้าประกบริมฝีปากของฉันอย่างรวดเร็ว และฉันทำอะไรไม่ได้นอกเสียจากจะยินยอมรับจูบนั้นโดยดี
เราสองคนจูบกันเนิ่นนานกว่าพี่ป๊อปจะเป็นคนผละออกก่อน ฉันเงยหน้าสบตากับดวงตาคู่นั้นที่มองฉันอยู่เช่นกัน รอยยิ้มเล็กๆของพี่ป๊อปทำให้ฉันใจเต้นแรงอย่างเคย และมันก็เป็นแบบนี้ทุกครั้ง..ที่ฉันได้แอบรักพี่เขา
ไม่รู้เลยจริงๆว่าจะมีวันนี้ ฉันต้องนึกขอบคุณจินนี่ด้วยซ้ำที่ทำให้พี่ป๊อปได้รู้จักผู้หญิงคนหนึ่งที่แอบรักพี่เขาอยู่ห่างๆ แม้ในตอนแรกพี่ป๊อปไม่ได้ชอบฉันเลยสักนิด แต่ฉันเอง..ฉันชอบพี่ป๊อปมาโดยตลอด ไม่เคยที่จะเลิกชอบได้
และต่อจากนี้ไป..ฉันก็จะยังคงชอบพี่ป๊อป..ไม่สิ ฉันจะรักพี่ป๊อปตลอดไปเลยล่ะ..จนกว่าวันที่ใจของฉันจะแหลกสลายไป..แต่ฉันก็หวังว่าต่อจากนี้เราสองคนจะได้มีช่วงเวลาที่ดีต่อกัน ได้รักกันอยู่แบบนี้…
“พี่ป๊อป..ถ้าเกิดวันนึงพี่ป๊อปเกิดเบื่อฉันรำคาญฉันล่ะก็..”
“ไม่มีวัน..”
“ฟังให้จบก่อนสิ..” ฉันพูดขัดพี่ป๊อป ก่อนที่ฉันจะรวบรวมลมหายใจสูดเข้าปอดตั้งสติ แล้วค่อยๆผ่อนลง
“…”
“ถ้าวันนึงเราอาจจะไม่ได้รักกันอย่างนี้..แต่ฉันก็จะสัญญา..ว่าฉันก็จะแอบรักพี่ป๊อปต่อไปเรื่อยๆ..จนกว่าพี่ป๊อปจะหันกลับมาชอบฉันเหมือนเดิม”
เมื่อฉันพูดมันออกไปร่างของฉันก็ถูกมือหน้ารวบเข้าไปกอดภายใต้อกแกร่ง พร้อมเสียงพี่ป๊อปที่เอ่ยขึ้น..พร้อมหัวใจของฉันที่เต้นแรง
“หึ…คิดว่าจะทำได้หรอฮะ”
“ไม่รู้เหมือนกัน…แต่ฉันจะเป็นคนข้างหลัง…คนที่คอยมองพี่ป๊อปจากจากมุมไกลๆ..”
“แล้วเธอรู้มั๊ย..ว่าทุกความสุขของฉันมีเธอเป็นเบื้องหลังนะ”
“….”
“ต่อจากนี้จะไม่มีคำว่าแอบรักอีกแล้วล่ะ..เเต่จะมีคำว่าฉันรักเธอและ...เรารักกัน” พี่ป๊อปกอดฉันแน่นมากขึ้นแล้วยังเอามือลูบหัวอย่างอ่อนโยน
“ฉันรักพี่ป๊อปนะคะ”
“ฉันก็รักเธอนะ”
“ฉันรักมากกว่า”
“ฉันรักเธอที่สุด”
“ฉันรักเท่าสามโลก”
“งั้นฉันขอคูณสองได้มั๊ย?”
“5555”
ฉันรู้แล้วค่ะ..ว่าต่อจากนี้ฉันจะใช้ชีวิตร่วมกับใคร..
คนนั้นก็คือคนที่กำลังกอดฉันอยู่ตอนนี้…
คนที่ฉันแอบรักมาโดยตลอด..และจะยังคงรักแบบนี้ตลอดไป
'การแอบรักสอนให้เรารู้ว่าจงอดทนกับคนไม่มีใจ'
END
เย้ๆๆๆๆๆๆ จบแว้ววววววววววววววววว บริบูรณ์นะแจ้ะ ฉากแต่งงานอาจจะต้องคิดดูก่อนเพราะเนื่องจากไม่ค่อยมีเวลาเลยยย แต่ถ้ายังพอคิดพล็อตคิดากได้และมีเวลาก็จะอัพสเปเชียลแชปเตอร์ให้นะคะ ส่วนnc เรื่องนี้ขอไม่แต่งนะฮะ..เอ๊ะ? หรือแต่งดี 5555 ไม่รู้วววววววว
ยังไงก็ขอบคุณทุกคนที่คอยติดตามเรื่องนี้หน้าาาา เรารักเรื่องนี้มากกกและเสียดายเหมือนกันที่ต้องจบแต่ก็ดีใจที่ยังมีคนคอยเม้นให้กำลังใจทุกตอนเลยยTT ฝากฟิคเรื่องต่อๆไปด้วยนร้าาา เรื่องหน้าก็จะพยายามอัพให้ไวๆ แต่รับรองสนุกไม่แพ้เรื่องนี้แน่ๆ><
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
