แอบรัก
9.5
เขียนโดย 
Omoji
วันที่ 28 เมษายน พ.ศ. 2558 เวลา 17.27 น.
74 ตอน
990 วิจารณ์
113.05K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 16 ตุลาคม พ.ศ. 2558 15.51 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
แชร์นิยายฟิคชั่น
65) แอบรัก ตอนที่65
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ(เปิดเพลงก็ดีนะ><)
ตอนที่65
“…แม้จะอยากมากก็ตาม”
ปัง!
……………….ต่อ………………
ฉันหูฝาดไปรึเปล่า….O///O!!
“โรคจิตชะมัด” แล้วนี่ทำไมฉันต้องยิ้มด้วยล่ะ!
ไม่นะฟางเธอจะตกหลุมพรางอีกครั้งไม่ได้…ไม่ได้เด็ดขาดนะ!
ไม่นานนักพวกเราสองคนก็อาบน้ำกันเสร็จ ก็ถึงเวลานอนฉันกับพี่ป๊อปตกลงกันแล้วว่าฉันจะเป็นคนนอนบนโซฟาส่วนพี่ป๊อปนอนบนพื้น ความจริงเราเกี่ยงกันไปหลายยกแต่ฉันก็ไม่สามารถเถียงพี่ป๊อปได้ในที่สุด
เฮ้ออออออออออออออ!
“รีบๆนอนเถอะ พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนอีกไม่ใช่รึไง”
“…ค่ะ” ฉันค่อยๆล้มตัวลงนอนบนโซฟาอย่างเชื่องช้าส่วนพี่ป๊อปก็ล้มตัวลงนอนบนพื้นที่มีเตียงนอนขนาดเล็กวางอยู่
“ฝันดี”
“…ค่ะ”
“….” ทำไมมันถึงได้เงียบแบบนี้นะ ฉันอนไม่หลับเลยจริงๆ
“พี่ป๊อป…นอนแล้วยัง”
“….ยัง”
“เอ่อ..พรุ่งนี้พี่ป๊อปไม่ไปโรงเรียนหรอ”
“อือ”
“พี่ป๊อป..ต้องเฝ้าคุณภาคินใช่มั๊ยคะ”
“อือ”
“….”
“….”
บรรยากาศเงียบอีกหนเมื่อจบการสนทนาระหว่างเราสองคน นี่มันโรงพยาบาบหรือป่าช้า?!!
ฉันพยายามข่มตาลงนอนให้ได้ แต่มันก็ยากซะเหลือเกิน ตอนนี้ฉันกำลังเป็นห่วงพี่ป๊อป..เป็นห่วงมาก…เขานอนหลับสบายรึเปล่า
ว่าแล้วฉันก็ค่อยๆแอบชะโงกหน้าก้มลงไปดูคนบนพื้นที่นอนอยู่…
“เย็นรึเปล่าคะ..” ฉันถามทั้งๆที่รู้ว่าตอนนี้พี่ป๊อปคงหลับไปแล้ว
“….”
ฉันเอื้อมมือไปจับตรงปลายผ้าห่มผืนบาง ที่ร่อนอยู่แล้วค่อยๆดึงมันขึ้นมาถึงอกพี่ป๊อปอย่างเบามือเพื่อจะระบายความหนาวไปได้บ้าง
“…ฝันดีนะคะ” น้ำตาที่เริ่มคลอดวงตาตอนนี้มันคืออะไร..
เพียงแค่ฉันเห็นหน้าพี่ป๊อปใกล้ๆตอนหลับมันเหมือนทำให้ฉันรู้สึกทั้งเจ็บปวดและรู้สึกรักในเวลาเดียวกัน มันปะปนกันไปหมด…
ผู้ชายคนนี้คือคนๆเดียวที่ฉันรักมาตลอด…
ผู้ชายคนนี้คือคนๆเดียวที่ทำให้ฉันร้องไห้ได้มากมาย…
ผู้ชายคนนี้คือคนๆเดียวที่ทำให้ฉัน…
…ไม่สามารถรักใครได้อีก
“ฮึก บ้าชะมัด” เสียงสะอื้นหลุดลอดออกมา ส่งผลให้ฉันต้องรีบเช็ดน้ำตาแล้วหลับไปนอนลงที่เดิม…
ค่ำคืนนี้ทำไมถึงได้รู้สึกเจ็บแปลกๆนะ…
…………….ต่อ…………
คุณคิดว่าผมหลับแล้วอย่างนั้นหรอ…แน่นอนว่าผมได้ยินทุกอย่างที่ฟางพูด รวมถึงเสียงสะอื้นเล็กๆนั่นด้วย…ผมไม่อยากจะลืมตาขึ้นมองหน้าของฟางเลยจริงๆ ทำไมมันถึงรู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจแบบนี้..
ผมอยากลืมตาแล้วดึงฟางเข้ามากอดแต่ผมก็ทำไม่ได้…มันเป็นเพราะผมไม่กล้าพอ..
ผมได้แค่ข่มตาให้หลับให้ได้ถึงแม้ผมจะรูดีว่าทำไม่ได้เลยก็ตาม… หลังจากที่ผมเริ่มรู้สึกว่าฟางคงหลับไปแล้วเพราะเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอต่อเนื่องผมจึงค่อยๆลืมตาขึ้น…
“….” ผมมองใบหน้าที่หลับตาพริ้มอยู่สักพัก ก่อนจะค่อยๆเกลี่ยเส้นผมที่ปกปิดใบหน้าออกอย่างเบามือ
“ฉันไม่พูดไม่ได้แปลว่าไม่รักหรอกนะ..” ผมพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาเพราะกลัวว่าฟางจะได้ยิน
“….”
“คำว่ารัก…ไม่ต้องพูดแค่ดูการแสดงออก…ก็น่าจะเข้าใจได้แล้วไม่ใช่หรอ”
ผมลูบหัวฟางอย่างเอ็นดู… ถ้าผมป๊อดผมก็คงป๊อดกับฟางแค่คนเดียว…
“เธอ….รอหน่อยได้ไหมฟาง” ผมถามออกไปทั้งๆที่รู้ว่าฟางคงไม่ได้ยินผมอยู่แล้ว…
ผมก้มลงจูบหน้าผากฟางอย่างอ่อนโยนและนุ่มนวลที่สุด…
“ฝันดีนะ…”
“…..”
“…ผู้หญิงของฉัน”
ค่ำคืนแสนจะหดหู่นี้ผมนอนไม่หลับเลยสักนิดเดียว จนกระทั่งเช้าตรู่ฟางก็ตื่นขึ้นมาก่อนผมและสิ่งที่ผมเห็นคือฟางกลังนั่งยองๆใส่รองเท้านักเรียนของตัวเอง
“ตื่นเช้าจังแฮะ อยากไปโรงเรียนมากรึไง” ผมเอ่ยถามพร้อมค่อยๆยันตัวเองลุกจากที่นอนบนพื้น
“ก็ไม่เชิงหรอกค่ะ แต่วันนี้ฉันไม่มีคนไปส่งนิ” ฟางหันมาตอบผมก่อนจะก้มลงใส่รองเท้าต่อ
“เดี๋ยวให้คนขับรถไปส่ง” ผมตอบแล้วเดินตรงไปยังเคาท์เตอร์หยิบโทรศัพท์มือถือเตรียมโทรออก
“ไม่ต้องหรอก”
“….”
“ดะ..เดี๋ยว…เควินมารับ” เควิน?!!
“ไอเพื่อนสนิทคิดเลยเถิดของเธอน่ะหรอ?!”
“….”
“เหอะ! ให้ตาย! ฉันไม่ให้เธอไปกับหมอนั่นเด็ดขาด”
“ทำไม?”
“ก็ฉัน!...” โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ทำไมปากกูถึงแข็งยิ่งกว่ากาวร้อนวะเนี่ยยย
“….”
“ฉัน…ไม่อนุญาต”
“ห้ะ?! ไร้สาระค่ะ ฉันกับเควินเราเป็นแค่เพื่อนกันยังไงฉันก็ไว้ใจเขา” ยิ่งพูดผมก็ยิ่งรู้สึกตัวเองเหมือนเป็นอากาศ มันไม่มีค่าเลยใช่มั๊ย?
“แล้วเธอจะบอกว่าไม่ไว้ใจฉันงั้นสิ?”
นี่ผมรู้ตัวครับว่าผมกำลังพูดอะไรออกไป ก็ตอนนี้ผมกำลังรู้สึกหงุดหงิดมากถึงมากที่สุด ถึงจะรู้ก็เถอะว่าไอเควินนั่นถูกปฏิเสธ แต่ผมก็ไม่ชอบหน้ามันอยู่ดีอ่ะ
“นี่พี่ป๊อปอย่าหาเรื่องฉันสิ ที่ฉันไปกับเควินก็เพราะไม่อยากรบกวนพี่ป๊อปต่างหากล่ะ”
“ยังไงเธอก็ห้ามไปกับมัน” ผมคว้าข้อมือของฟางไว้
“….”
“…ถ้าเธอเลือกฉันก็อย่าไปกับมัน”
“….”
ผมและฟางยืนจ้องหน้ากันอยู่อย่างนั้น และผมก็คิดว่าผมสามารถแตกเป็นเสี่ยงๆได้เมื่อได้ยินฟางพูดประโยคต่อมา…
“ใครบอกว่าฉันเลือกพี่”
“….”
“ฉันไม่เคยพูดสักคำเลยนะ”
มันเจ็บแปล๊บๆ ถ้าถามว่าอีกนานมั๊ยกว่าจะจบก็ตอบได้เลยว่าไม่นานแต่ไรเตอร์ก็ไม่รู้จะอัพให้จบหรือแต่งให้จบตอนไหน5555 คือแบบเวลาแต่งอยู่ดีๆมันก็นึกฉากฟินออกเฉยเว้ยแกรรรรรร >< คือดีงามมากกกก ตอนนี้ก็กำลังพยายามแต่งให้จบเร็วที่สุดละนะยังไงก็ขอเม้นนะแจ้ะ
กำลังใจเต็มเปี่ยมเนื้อหาก็เต็มเปี่ยม... ขอบคุณครับ
ตอนที่65
“…แม้จะอยากมากก็ตาม”
ปัง!
……………….ต่อ………………
ฉันหูฝาดไปรึเปล่า….O///O!!
“โรคจิตชะมัด” แล้วนี่ทำไมฉันต้องยิ้มด้วยล่ะ!
ไม่นะฟางเธอจะตกหลุมพรางอีกครั้งไม่ได้…ไม่ได้เด็ดขาดนะ!
ไม่นานนักพวกเราสองคนก็อาบน้ำกันเสร็จ ก็ถึงเวลานอนฉันกับพี่ป๊อปตกลงกันแล้วว่าฉันจะเป็นคนนอนบนโซฟาส่วนพี่ป๊อปนอนบนพื้น ความจริงเราเกี่ยงกันไปหลายยกแต่ฉันก็ไม่สามารถเถียงพี่ป๊อปได้ในที่สุด
เฮ้ออออออออออออออ!
“รีบๆนอนเถอะ พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนอีกไม่ใช่รึไง”
“…ค่ะ” ฉันค่อยๆล้มตัวลงนอนบนโซฟาอย่างเชื่องช้าส่วนพี่ป๊อปก็ล้มตัวลงนอนบนพื้นที่มีเตียงนอนขนาดเล็กวางอยู่
“ฝันดี”
“…ค่ะ”
“….” ทำไมมันถึงได้เงียบแบบนี้นะ ฉันอนไม่หลับเลยจริงๆ
“พี่ป๊อป…นอนแล้วยัง”
“….ยัง”
“เอ่อ..พรุ่งนี้พี่ป๊อปไม่ไปโรงเรียนหรอ”
“อือ”
“พี่ป๊อป..ต้องเฝ้าคุณภาคินใช่มั๊ยคะ”
“อือ”
“….”
“….”
บรรยากาศเงียบอีกหนเมื่อจบการสนทนาระหว่างเราสองคน นี่มันโรงพยาบาบหรือป่าช้า?!!
ฉันพยายามข่มตาลงนอนให้ได้ แต่มันก็ยากซะเหลือเกิน ตอนนี้ฉันกำลังเป็นห่วงพี่ป๊อป..เป็นห่วงมาก…เขานอนหลับสบายรึเปล่า
ว่าแล้วฉันก็ค่อยๆแอบชะโงกหน้าก้มลงไปดูคนบนพื้นที่นอนอยู่…
“เย็นรึเปล่าคะ..” ฉันถามทั้งๆที่รู้ว่าตอนนี้พี่ป๊อปคงหลับไปแล้ว
“….”
ฉันเอื้อมมือไปจับตรงปลายผ้าห่มผืนบาง ที่ร่อนอยู่แล้วค่อยๆดึงมันขึ้นมาถึงอกพี่ป๊อปอย่างเบามือเพื่อจะระบายความหนาวไปได้บ้าง
“…ฝันดีนะคะ” น้ำตาที่เริ่มคลอดวงตาตอนนี้มันคืออะไร..
เพียงแค่ฉันเห็นหน้าพี่ป๊อปใกล้ๆตอนหลับมันเหมือนทำให้ฉันรู้สึกทั้งเจ็บปวดและรู้สึกรักในเวลาเดียวกัน มันปะปนกันไปหมด…
ผู้ชายคนนี้คือคนๆเดียวที่ฉันรักมาตลอด…
ผู้ชายคนนี้คือคนๆเดียวที่ทำให้ฉันร้องไห้ได้มากมาย…
ผู้ชายคนนี้คือคนๆเดียวที่ทำให้ฉัน…
…ไม่สามารถรักใครได้อีก
“ฮึก บ้าชะมัด” เสียงสะอื้นหลุดลอดออกมา ส่งผลให้ฉันต้องรีบเช็ดน้ำตาแล้วหลับไปนอนลงที่เดิม…
ค่ำคืนนี้ทำไมถึงได้รู้สึกเจ็บแปลกๆนะ…
…………….ต่อ…………
คุณคิดว่าผมหลับแล้วอย่างนั้นหรอ…แน่นอนว่าผมได้ยินทุกอย่างที่ฟางพูด รวมถึงเสียงสะอื้นเล็กๆนั่นด้วย…ผมไม่อยากจะลืมตาขึ้นมองหน้าของฟางเลยจริงๆ ทำไมมันถึงรู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจแบบนี้..
ผมอยากลืมตาแล้วดึงฟางเข้ามากอดแต่ผมก็ทำไม่ได้…มันเป็นเพราะผมไม่กล้าพอ..
ผมได้แค่ข่มตาให้หลับให้ได้ถึงแม้ผมจะรูดีว่าทำไม่ได้เลยก็ตาม… หลังจากที่ผมเริ่มรู้สึกว่าฟางคงหลับไปแล้วเพราะเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอต่อเนื่องผมจึงค่อยๆลืมตาขึ้น…
“….” ผมมองใบหน้าที่หลับตาพริ้มอยู่สักพัก ก่อนจะค่อยๆเกลี่ยเส้นผมที่ปกปิดใบหน้าออกอย่างเบามือ
“ฉันไม่พูดไม่ได้แปลว่าไม่รักหรอกนะ..” ผมพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาเพราะกลัวว่าฟางจะได้ยิน
“….”
“คำว่ารัก…ไม่ต้องพูดแค่ดูการแสดงออก…ก็น่าจะเข้าใจได้แล้วไม่ใช่หรอ”
ผมลูบหัวฟางอย่างเอ็นดู… ถ้าผมป๊อดผมก็คงป๊อดกับฟางแค่คนเดียว…
“เธอ….รอหน่อยได้ไหมฟาง” ผมถามออกไปทั้งๆที่รู้ว่าฟางคงไม่ได้ยินผมอยู่แล้ว…
ผมก้มลงจูบหน้าผากฟางอย่างอ่อนโยนและนุ่มนวลที่สุด…
“ฝันดีนะ…”
“…..”
“…ผู้หญิงของฉัน”
ค่ำคืนแสนจะหดหู่นี้ผมนอนไม่หลับเลยสักนิดเดียว จนกระทั่งเช้าตรู่ฟางก็ตื่นขึ้นมาก่อนผมและสิ่งที่ผมเห็นคือฟางกลังนั่งยองๆใส่รองเท้านักเรียนของตัวเอง
“ตื่นเช้าจังแฮะ อยากไปโรงเรียนมากรึไง” ผมเอ่ยถามพร้อมค่อยๆยันตัวเองลุกจากที่นอนบนพื้น
“ก็ไม่เชิงหรอกค่ะ แต่วันนี้ฉันไม่มีคนไปส่งนิ” ฟางหันมาตอบผมก่อนจะก้มลงใส่รองเท้าต่อ
“เดี๋ยวให้คนขับรถไปส่ง” ผมตอบแล้วเดินตรงไปยังเคาท์เตอร์หยิบโทรศัพท์มือถือเตรียมโทรออก
“ไม่ต้องหรอก”
“….”
“ดะ..เดี๋ยว…เควินมารับ” เควิน?!!
“ไอเพื่อนสนิทคิดเลยเถิดของเธอน่ะหรอ?!”
“….”
“เหอะ! ให้ตาย! ฉันไม่ให้เธอไปกับหมอนั่นเด็ดขาด”
“ทำไม?”
“ก็ฉัน!...” โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ทำไมปากกูถึงแข็งยิ่งกว่ากาวร้อนวะเนี่ยยย
“….”
“ฉัน…ไม่อนุญาต”
“ห้ะ?! ไร้สาระค่ะ ฉันกับเควินเราเป็นแค่เพื่อนกันยังไงฉันก็ไว้ใจเขา” ยิ่งพูดผมก็ยิ่งรู้สึกตัวเองเหมือนเป็นอากาศ มันไม่มีค่าเลยใช่มั๊ย?
“แล้วเธอจะบอกว่าไม่ไว้ใจฉันงั้นสิ?”
นี่ผมรู้ตัวครับว่าผมกำลังพูดอะไรออกไป ก็ตอนนี้ผมกำลังรู้สึกหงุดหงิดมากถึงมากที่สุด ถึงจะรู้ก็เถอะว่าไอเควินนั่นถูกปฏิเสธ แต่ผมก็ไม่ชอบหน้ามันอยู่ดีอ่ะ
“นี่พี่ป๊อปอย่าหาเรื่องฉันสิ ที่ฉันไปกับเควินก็เพราะไม่อยากรบกวนพี่ป๊อปต่างหากล่ะ”
“ยังไงเธอก็ห้ามไปกับมัน” ผมคว้าข้อมือของฟางไว้
“….”
“…ถ้าเธอเลือกฉันก็อย่าไปกับมัน”
“….”
ผมและฟางยืนจ้องหน้ากันอยู่อย่างนั้น และผมก็คิดว่าผมสามารถแตกเป็นเสี่ยงๆได้เมื่อได้ยินฟางพูดประโยคต่อมา…
“ใครบอกว่าฉันเลือกพี่”
“….”
“ฉันไม่เคยพูดสักคำเลยนะ”
มันเจ็บแปล๊บๆ ถ้าถามว่าอีกนานมั๊ยกว่าจะจบก็ตอบได้เลยว่าไม่นานแต่ไรเตอร์ก็ไม่รู้จะอัพให้จบหรือแต่งให้จบตอนไหน5555 คือแบบเวลาแต่งอยู่ดีๆมันก็นึกฉากฟินออกเฉยเว้ยแกรรรรรร >< คือดีงามมากกกก ตอนนี้ก็กำลังพยายามแต่งให้จบเร็วที่สุดละนะยังไงก็ขอเม้นนะแจ้ะ
กำลังใจเต็มเปี่ยมเนื้อหาก็เต็มเปี่ยม... ขอบคุณครับ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.6 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.2 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
