แอบรัก

ตอนที่63

 

                                         …………………..ต่อ……………..

   ฉันไม่เข้าใจในสิ่งที่ป๊อปพูดเลยสักนิดเดียว และฉันก็ตกใจมากๆที่เห็นตำรวจเดินเข้ามา…ฉันถูกพี่ป๊อปลากจนมาถึงห้องของคุณภาคิน และคุณระวีก็ยังคงอยู่เช่นเดิม

 

“คุณยังไม่กลับก็ดีแล้ว”  พี่ป๊อปเอ่ยพูดกับคุณระวี

 

“….”

 

“คนทำผิด…ก็ต้องถูกลงโทษใช่มั๊ยล่ะ” พี่ป๊อปหมายความว่ายังไง..

 

    พี่ป๊อปกระชับมือฉันแน่นกว่าเดิมแล้วเดินตรงไปยังแม่เลี้ยง ไม่นานนักประตูห้องก็ถูกเปิดออกพร้อมกับตำรวจสองสามนายที่เดินเข้ามาภายในห้อง…

 

“พี่ป๊อป…มันอะไรกันคะ”  ฉันกระซิบถามอย่างมึนงง แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือรอยยิ้มกระตุกมุมปากที่ฉันมั่นใจได้เลยว่าพี่ป๊อปต้องมีแผนอะไรบางอย่าง

 

“เชิญครับคุณตำรวจ คนร้ายที่ทำให้พ่อผมเป็นแบบนี้ก็คือ…”  พี่ป๊อปทำสิ่งที่ฉันไม่คาดฝันเมื่อเอ่ยประโยคถัดมา…

 

 

“ผู้หญิงคนนั้น”

 

   คุณระวี…

 

“คุมตัวเธอไว้”  เสียงตำรวจนายหนึ่งพูดขึ้นแล้วเข้ารวบตัวของคุณระวีไว้อย่างรวดเร็ว

 

“ทำบ้าอะไรน่ะฮะ! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!”

 

“จับไปเลยครับคุณตำรวจ” 

 

   ฉันมองพี่ป๊อปกับคุณระวีอย่างอึ้งๆ

 

“พี่ป๊อป…มันไม่แรงไปหน่อยหรอ”  ฉันกระตุกชายเสื้ออของพี่ป๊อปเพื่อถาม

 

“ไม่หรอก คนผิดก็ต้องถูกลงโทษ”

 

“แต่…”

 

“เงียบเถอะน่า” ทำไมต้องมองฉันด้วยสายตาน่ากลัวแบบนั้นด้วย! เชอะ!

 

   เงียบก็ได้…

 

                                ………………….ต่อ……………..

   ผมทำสิ่งที่ถูกต้องที่สุดแล้วล่ะครับ ผู้หญิงคนนี้ไม่สมควรที่จะอยู่บ้านของผมอีกต่อไป และไม่ควรที่จะเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวด้วยซ้ำ

 

“ป๊อปปี้ทำแบบนี้ทำไมฮะ!”

 

“คุณทำให้พ่อผมต้องเป็นแบบนี้! มันก็สมควรแล้วที่ต้องถูกจับ”

 

“ไม่นะ! ฮึก ฮือออ ป๊อปปี้อย่าทำกับฉันแบบนี้เลยนะ..ฮืออ” 

 

“หึ ผู้หญิงอย่างคุณไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรทั้งนั้นแหละ…จับไปเลยครับคุณตำรวจ”  ผมบอกกับตำรวจจนสุดท้ายตำรวจก็ลากตัวของยัยแม่มดออกจากห้องไป

 

“เดี๋ยวผมเชิญคุณไปห้ปากคำที่โรงพักด้วยนะครับ” พูดจบตำรวจนายนั้นก็เดินออกตามไปติดๆ

 

 

“พี่ป๊อป…” ฟางเอ่ยเรียกผมด้วยน้ำเสียงสั่น

 

 

“ร้องไห้อีกแล้วหรอหื้ม ขี้แยชะมัด”  ผมเกลี่ยน้ำตาบนใบหน้าของฟาง ผู้หญิงอะไรร้องไห้ได้ทุกสถานการณ์

 

 

“ฮึก ฮืออ ฉันไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลย”

 

“นางเอกจังเลยนะ” ผมพูดติดตลก และฟางก็ทุบอกผมไปหนึ่งที ยัยบ๊องเอ๊ยย

 

“บ้า! แล้วพี่ป๊อปจะเอา ฮึก ยังไงต่อ”

 

“ไม่รู้เหมือนกัน”

 

“อ่าว”

 

“จะคิดมากทำไม ตอนนี้เรื่องทุกอย่างมันใกล้จะจบอยู่แล้ว..” ผมดึงฟางเข้ามาประชิดตัวอีกหนจนหน้าเราสองคนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลกันเท่าไหร่นัก

 

“…”

 

“ถ้าเธอยอมเปิดใจ…”

 

   ผมพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า มันฟังให้รู้สึกใจเต้นแรง…หัวใจผมทำงานอย่างหนักเมื่อเราหน้าใกล้กันจนจมูกชนกัน…ไม่รู้ทำไมเหมือนกันที่ผมชอบที่จะมองหน้าฟางใกล้ๆ บางทีผมคิดว่าถ้าผมทำแบบนี้…ฟางจะเข้าใจอะไรๆมากขึ้นก็ได้…

 

“ป๊อป..ปี้…”  เสียงนั่น?!

 

“พ่อ!” เมือ่ผมหันไปเห็นผู้เป็นพ่อค่อยลืมตาขึ้นมามันเหมือนปาฏิหาริย์ ผมค่อยๆผละออกจากฟางแล้วรีบวิ่งไปยืนข้างเตียงของพ่ออย่างรวดเร็ว

 

 

“แค่กๆ นะ..น้ำ”  น้ำเสียงติดแหบพูดขึ้น ผมหันไปทำท่าว่าจะรินน้ำให้แต่โชคดีที่ฟางยื่นน้ำมาให้ผมซะก่อน

 

 

“นี่ค่ะ”

 

“หึ”  ผมกระตุกยิ้มน้อยๆ ถ้ามีแฟนแบบนี้ก็คงดีสินะ….ไม่นานหรอกผมว่า คิคิ

 

“ค่อยๆกินนะพ่อ” ผมค่อยยกแก้วน้ำป้อนให้พ่ออย่างเบามือ

 

“เดี๋ยวฉันไปตามหมอมาให้นะคะ” ผมหันไปพนยักหน้าให้ฟางก่อนที่เธอจะรีบวิ่งออกมา

 

 

    ไม่นานนักหมอก็เข้ามาภายในห้องพร้อมตรวจเช็คร่างกายของพ่อผมอย่างละเอียดผลที่ได้กลับมาคืออาการของพ่อดีขึ้นและนอนโรงพยาบาลอีกสักอาทิตย์นึงก่อนจะกลับบ้านได้ ผมหันไปยิ้มให้กับฟางที่ส่งยิ้มมาที่ผมเช่นกัน

 

 

   เฮ้อออ รู้สึกดีจัง  จนกระทั่งหมอเดินออกจากห้องไปผมจึงเดินเข้าไปหาพ่อ…

 

“ป๊อป…ฉันขอโทษแกด้วย”  ผมได้ยินเช่นนั้นมันทำให้หัวใจผมกระตุกวูบ ผมเอื้อมมือกอบกุมมือของผู้เป็นพ่อไว้แน่นราวกับต้องการปลอบโยน

 

“ผมต่างหากที่ต้องขอโทษพ่อน่ะ”  ถ้าผมอยู่มันคงไม่เกิดเรื่องแบบนี้…เพราะผมอาจเป็นเพราะผมแค่คนเดียงเลยก็ได้ที่ใช้อารมณ์เป็นหลัก

 

“แกไม่ผิดป๊อปปี้..แกไม่ได้ผิดเลยสักนิด เพราะฉัน..ถ้าฉัน..เชื่อแกตั้งแต่แรก..เรื่องก็คง..ไม่เป็นแบบนี้”

 

 

   น้ำเสียงหดหู่นั่นผมสัมผัสมันได้..พ่อรู้สึกผิดจริงๆ แต่ผมก็ไม่อยากเห็นพ่อต้องเป็นแบบนี้เลยจริงๆ..ไม่อยากเห็นใครต้องร้องไห้เสียใจเพราะผมอีก

 

 

“พ่อไม่ต้องโทษตัวเองหรอกครับ..เมื่อเรื่องมันเกิดขึ้นแล้วเราก็ไปแก้ไขอะไรไม่ได้..ผมว่าเรามาทำปัจจุบันให้ดีที่สุดดีกว่าครับ”

 

   ผมพูดแล้วยิ้มให้กับพ่อ ท่านเองก็ยิ้มตอบผมเช่นกัน ไม่นานร่างของผมก็ถูกพ่อดึงเข้าไปกอด..ความอบอุ่นที่ผมไม่เคยได้รับจากท่านเลย..ผมต้องการความรู้สึกแบบนี้มานานแค่ไหนแล้ว..

 

“พาฟางมาด้วยหรอ…” พ่อผละออกจากผมแล้วหันไปหาฟางที่ยืนอยู่ด้านหลัง..

 

“ครับ..พามาด้วย”

 

“หึ…ฉันพูดจริงๆนะป๊อปฟาง..เธอไม่ต้องแสดงละครอีกต่อไปแล้วล่ะ”

 

 

   อึก!ผมเบิกตากว้างไม่ต่างจากฟาง ผมหันไปหาพ่อด้วยความแปลกใจ พ่อรู้..พ่อรู้ว่าเราแสดงกัน

 

“พ่อรู้..”

 

“ไม่มีพ่อคนไหนที่ไม่รู้เกี่ยวกับลูกตัวเองหรอกนะ..ถึงแม้บางทีฉันอาจจะไม่ใช่พ่อที่ดี”

 

“….”

 

“แต่ฉันก็พอจะรู้ว่าที่แกทำไปก็เพราะประชดฉันอยู่..ต่อจากนี้ถ้าเหนื่อยเกินไปก็พอได้แล้วนะหนูฟาง..แกด้วยป๊อปปี้..ถ้าไม่รู้สึกอะไรไปเล่นอะไรแบบนั้นไม่ดีหรอกนะ เข้าใจมั้ย”

 

   ผมไม่รู้ว่าฟางจะเป็นยังไง..จะรู้สึกแบบผมบ้างรึเปล่า เพราะตอนนี้ผมรู้สึกหน่วงไปทั้งหัวใจ ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพียงเพราะการแสดงละครตบตาพ่อ..แต่ตอนนี้..มันก็ถึงเวลาที่จะจบสักที

 

“คือพ่อ..”

 

“ค่ะ..หนูเองก็ไม่อยากจะปิดบังท่านอีกต่อไปแล้ว..หนูเองก็เหนื่อยเหมือนกัน..เหนื่อยเต็มที เรื่องนี้มันไม่น่าจะเกิดขึ้นด้วยซ้ำ หนูขอโทษนะคะคุณภาคิน”

 

                          ………….ต่อ…………..

  ฉันไม่รู้ว่าพี่ป๊อปจะคิดยังไง..แต่ทุกอย่างมันก็แค่การแสดงอย่างที่คุณภาคินบอก และเมื่อคุณภาคินก็รู้หมดทุกอย่างแล้วบางทีเรื่องนี้มันก็ควรจะจบสักที..

 

  ฉันเองก็อยากจะจบเพราะฉันเหนื่อย..เหนื่อยเต็มทีกับการเดาใจของใครบางคนที่ไม่รู้ว่าคิดยังไงกับเรา..

 

“นี่เธอ…” พี่ป๊อปหันมามองฉันอย่างไม่เข้าใจ ฉันทำได้เพียงแค่หลบสายตาคู่นั้น

 

“หึ ไปเคลียกันเอาเองล่ะ เรื่องนี้ฉันขอไม่ยุ่ง”

 

   ฉันไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าสบตาพี่ป๊อปเลยสักครั้งหลังจากที่ตอนนี้เรากำลังเดินทางไปถานีตำรวจเพื่อให้ปากคำ แน่นอนว่าวิ่งที่ฉันพูดไปก่อนหน้านี้มันเป็นเรื่องจริง เพราะเมื่อฉันกลับมาคิดทบทวนดูแล้วมันก็ไม่เห็นจะมีอะไรแน่นอนได้เลยว่าพี่ป๊อปรักฉัน…

 

“ที่เธอพูดแบบนั้นมันหมายความว่าไง”  พี่ป๊อปเอ่ยเปิดเรื่องขึ้น

 

“ก็หมายความอย่างที่พูด” ฉันตอบโดยหันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเดิม

 

“เธอเหนื่อยมากใช่มั๊ยที่ต้องวิ่งไล่ตามฉันน่ะ” 

 

   ความจริงมันไม่ใช่เรื่องนั้นร้อยเปอร์เซ็นต์หรอกนะ แต่ฉันเหนื่อยที่จะต้องคาดเดาจิตใจความรู้สึกของพี่ป๊อปเหมือนกัน

 

“….”

 

“เรื่องของเรามันเริ่มต้นจากการแสดงทั้งนั้นก็จริง…แต่เธอไม่คิดบ้างหรอว่าสิ่งที่ฉันทำในบางเรื่องมันไม่ใช่การแสดงทั้งหมด”

 

“….” 

 

“เธอก็คงไม่รู้หรอกว่าฉันก็เหนื่อยเหมือนกัน”

 

   พี่ป๊อปเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ดูแผ่วเบาจนฉันรู้สึกได้…แต่ฉันแค่ไม่มั่นใจในความรู้สึกนั้น

 

“เพราะเธอคนเดียวยัยบื้อ! ไม่หัดเข้าใจอะไรง่ายๆบ้างเลยรึไงฮะ!”

 

“แล้วฉันต้องเข้าใจอะไรเล่า?!”

 

“ทำไมต้องให้ฉันพูดด้วยวะ! ยัยโง่!”

 

   ไอพี่ป๊อปด่าฉันอีกแล้วหรอ!

 

“เออ! ฉันมันโง่! โง่ที่ไปรักคนอย่างพี่จนจะบ้าตายอยู่แล้วเนี่ย! คนอะไรทำตัวไม่ชัดเจนเลยสักนิด! อึดอัดนะเว้ย!”  O__O!! มะ…เมื่อกี้ฉันพูดอะไรออกไป…ม๊ายยยยยยยยยยย!!

 

“O///O”

 

“คึ…คือลืมๆมันไปเถอะค่ะ”  โอ้ยยยย ฉันอยากจะบ้าตาย หลุดปากออกไปได้ยังไงเนี่ยย แงงงTT

 

“หึ”  ไอน้ำเสียงหัวเราะในลำคอนี่เลิกทำสักทีไม่ได้รึไง ฉันโคตรจะไม่ชอบเลยนะ! ฮึ่ย!

 

    รถของพี่ป๊อปแล่นจนมาถึงสถานีตำรวจเราทั้งคู่เดินเข้าไปภายในและคนที่พบคือคุณระวี่นั่งรออยู่ตรงน้นด้วยขอบตาบวมช้ำ ฉันเดาได้เลยว่าต้องพึ่งผ่านจากการร้องไห้มาแน่ๆ

 

 

“ฮึก ฮืออ ป๊อปปี้ ฮือออ อย่าทำแบบนี้กับฉันเลยนะ” คุณระวีทำท่าว่าจะวิ่งมาหาพี่ป๊อปถ้าไม่ติดตรงที่ตำรวจควบคุมตัวของเธอไว้ซะก่อน

 

“พี่ป๊อปฉันว่าเราไปคุยกับคุณระวีหน่อยดีกว่ามั๊ย”  ฉันพูดขึ้นเมื่อสังเกตเห็นอาการของคุณระวีที่เหมือนตายทั้งเป็นด้วยซ้ำ

 

   ทำไมนะ…ทำไมคุณระวีถึงรักพี่ป๊อปมากขนาดนี้

 

“ฉันไม่อยากคุยอะไรทั้งนั้น”

 

“พี่ป๊อป…”

 

“เธอคงจำฉันไม่ได้หรอก!!”  จู่ๆคุณระวีก็โพล่งขึ้นมาเสียดื้อ นั่นเรียกสายตาจากทุกคนได้เป็นอย่างดีรวมถึงพี่ป๊อปด้วย

 

“คุณพูดถึงเรื่องอะไร”  พี่ป๊อปหันไปถาม ฉันเองก็ขมวดคิ้วงงกับสถานการณ์นี้เช่นเดียวกัน

 

“รุ่นพี่อย่างฉัน…คงไม่ได้อยู่ในสายตาของเธอเลยใช่มั๊ย ฮึก” 

 

                                              …………………ต่อ……………….

   ผมมองไปยังแม่เลี้ยงอย่างมึนงง ยัยนั่นพูดถึงเรื่องอะไรผมไม่เข้าใจเลยสักนิดเดียว..

 

“รุ่นพี่อย่างฉัน…คงไม่ได้อยู่ในสายตาของเธอเลยใช่มั๊ย ฮึก”

 

  รุ่นพี่…งั้นหรอ

 

“ผมไม่เข้าใจ”

 

“หึ วันนั้น…”

 

……………………………………..

   ย้อนกลับไปเมื่อสามปีที่แล้ว…

 

    ป๊อปปี้ในวัยมอสาม หน้าตาหล่อเหลาไม่ได้แตกต่างจากตอนโตเลยสักนิดเดียว..เวลานี้เป็นช่วงยามเย็นแน่นอนว่าแต่ละคนแยกย้ายกันกลับบ้านกันหมดก็คงเหลือเพียงแต่เขา

 

“ฮัลโหลมึงอยู่ไหนวะครับ กูรอมึงเกือบจะครึ่งชีวิตกูแล้วนะสัด เมื่อไหร่มึงจะมาเนี่ย” ป๊อปปี้เอ่ยออกไปยังเสียงปลายสาย หลังจากที่เขารอเพื่อนสนิทอีกสองคนไปร้านเกมส์ด้วยกัน

 

   (เห้ยๆ ท่ดๆ วันนี้กูคงไปกับมึงไม่ได้ว่ะ)

 

“ว่าไงนะ?! มึงมาได้! แล้วทำไมไม่บอกกูวะ! ปล่อยให้กูนั่งเป็นหมาไม่แดกแบบนี้อยุ่ได้”

 

   (พอดีที่บ้านโทรตามกูกลับว่ะ ส่วนไอโทโมะมันก็บอกจะรีบกลับไปซักผ้าแม่มันโทรตาม--*)

 

“อ้าวอิ้เหี้ย! แล้วกูล่ะ? มึงจะให้กูกลับไปขัดรองเท้าให้พ่อหรอ ไอเพื่อนเวรทั้งสองของกู-_-“

 

   (เออๆ มึงจะไปขัดรองเท้าหรือแดกรองเท้าก็เรื่องของมึงแระ วางล่ะนะ บายส์)

 

   ตุ๊ด ตู๊ด ตู๊ด

 

“เห้ย! ฮัลโหลๆ! ไอเขื่อนหัวฟวย! ฮัลโหลๆ ห่าเอ๊ยยย”  ป๊อปปี้ยีหัวตัวเองอย่างอารมณ์เสียสุดๆ

 

   เขาเดินเตะฝุ่นอย่างคนไร้ที่ไป ตอนนี้แม่ก็คงอยู่บ้านแต่เขากลับรู้สึกไม่อยากกลับบ้านพิกล…

 

“อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย”   เสียงกรี๊ดของใครคนนึงทำให้ป๊อปปี้ต้องหยุดชะงักฝีเท้าแล้วเงี่ยหูฟังให้ชัดเจนมากยิ่งขึ้น..

 

“ช่วยด้วยยยยยย! อร๊ายยยยยยยยยยยยยย ใครก็ได้ช่วยฉันด้วยยยย!”

 

“ชิบหาย”  ป๊อปปี้ไม่รอช้าอีกต่อไป เขาใช้สองเท้ายาวก้าวออกไปตามเสียงนั้นวิ่งระยะไกลที่ใช้ความเร็วเท่าๆกับวิ่งร้อยเมตร

 

    เมื่อมาถึงสิ่งที่เขาเห็นคือผู้หญิงคนหนึ่งกำลังโดนลวนลามจากชายฉกรรจ์อีกคนนึง ป๊อปปี้ไม่อยู่ช้าอีกต่อไปเขาโยนกระเป๋านักเรียนทิ้งอย่างไม่ใยดี

 

“ทำไรวะ!”

 

   ผลั้วะ!!

 

   ป๊อปปี้จับไอผู้ชายคนนึงเข้ามารุมกระทืบแน่อนว่าเขาเองก็ถูกเสยหมัดกลับไปไม่น้อยแต่ก็ไม่ได้เจ็บมาก แต่สุดท้าฝ่ายนั้นก็เป็นฝ่ายหมดสภาพแล้วยอมหนีไปจนได้

 

“ฮึก ฮืออออ ฮือออ” หญิงสาวปิดหน้าร้องไห้ เธอกลัวจนตัวสั่นไปหมด

 

   ป๊อปปี้ได้แต่ยืนมองอย่างนึกสงสารทั้งสงสารทั้งกังวล เขาทำเพียงแค่ยื่นผ้าเช็ดหน้าให้กับเธอเท่านั้น…

 

“พี่…เป็นอะไรมากรึเปล่า”

 

“ฮึก ฮือออ ขอบคุณนะ”  หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมาพร้อมคราบน้ำตาที่ยังเปื้อนอยู่แต่แล้วก็ถูกลบด้วยผ้าเช็ดหน้าผืนสีฟ้า

 

“ให้ผมไปส่งมั๊ย” ป๊อปปี้เอ่ยถาม ความจริงเขาแค่รู้สึกเป็นห่วงในฐานะมนุษย์เหมือนกันเท่านั้นเอง

 

“มะ…ไม่เป็นไรหรอก  เดี๋ยวพี่กลับเอง ฮึก ก็ได้”

 

“….”

 

“น้อง…ชื่ออะไรหรอ”  หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมาถามอีกหน ป๊อปปี้คงไม่รู้หรอกว่าตอนนี้หัวใจของเธอมันเต้นแรงมากแค่ไหน

 

“ผมชื่อป๊อปปี้ อยู่มอสามถ้าจำไม่ผิดพี่คงอยู่มอหกใช่มั๊ยล่ะ” 

 

“อื้อ พี่ชื่อ…”

 

   ตื้อดื่อดื้อดึ  ตื้อดื่อดื้อดึ  ตื้อดื่อดื้อดึ

 

“ฮัลโหลครับแม่ ครับๆผมจะรีบกลับไป”  ป๊อปปี้กดวางสายทันทีที่พูดจบ

 

“เอ่อ…ผมต้องกลับแล้ว ไว้ถ้าเจอกันทีโรงเรียนพี่ก็ทักผมได้ งั้นผมไปก่อนนะ”  ว่าจบป๊อปปี้ก็รีบวิ่งออกไปในทันที

 

   เขาคงรีบมาจนลืมนึกไปว่าหญิงสาวยังไม่ได้บอกชื่อของตนเลย…

 

 

“พี่ชื่อ…ระวี เราคงจะได้เจอกันอีกนะ”  ระวีมองแผ่นหลังของป๊อปปี้ที่ลับหายไปไกล เธอได้แต่ยืนยิ้มเพียงคนเดียวอยู่อย่างนั้น….

 

   รักแรกสินะ…

 

   ………………………………….

---

อัพช้าดีกว่าไม่อัพนะฮร้าา ตอนหน้าป๊อปฟางรออยู้นะแจ้ะ จะสมหวังกันยังไงก็รอติดตามพาร์ทหน้าให้ดีล่ะ อิอิ และ ณ จุดๆนี้...

 

   เม้นโล้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด