แอบรัก
เขียนโดย 
Omoji
วันที่ 28 เมษายน พ.ศ. 2558 เวลา 17.27 น.
แก้ไขเมื่อ 16 ตุลาคม พ.ศ. 2558 15.51 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
62) แอบรัก ตอนที่62
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความตอนที่62
“จินนี่…” ร่างของจินนี่ค่อยๆเดินก้าวเข้ามาหาเราทั้งคู่เรื่อยๆ ฉันเห็นดังนั้นจึงตัดสินใจค่อยๆถอยออกห่างจากพี่ป๊อป…
“ฟาง..” พี่ป๊อปหันมามองฉันแล้วคว้าแขนของฉันไว้
อย่าทำแบบนี้ได้ไหม…บางทีฉันก็ลืมนึกไปว่าพี่ป๊อปก็มีจินนี่อยู่แล้ว…มันควรจะเป็นฉันที่ต้องถอยออกมา
“….”
“เธอไม่ต้องเดินหนีฉันหรอก” จินนี่เดินเข้ามาประชิดตัวฉันแล้วหันมองฉันสลับกับพี่ป๊อปไปมา
“พี่ป๊อปคะ คุณอาเป็นไงบ้าง” จินนี่หันกลับไปคุยกับพี่ป๊อปแต่พี่ป๊อปยังคงจับมือฉันไว้อย่างนั้น
“ยังไม่รู้เลย” พี่ป๊อปตอบจินนี่แต่สายตากลับมองมาที่ฉัน
ฉันคิดว่าฉันเหมือนส่วนเกิน…ฉันไม่ควรอยู่ตรงนี้
“ดะ..เดี๋ยวฉันขอไปเข้า..ห้องน้ำก่อนนะคะ” ฉันตัดสินใจแกะมือของพี่ป๊อปออกแล้วก้มหน้ามองพื้นเพื่อเก็บกั้นน้ำตาไว้
ฉันหันหลังกลับเพื่อเดินตรงไปยังห้องน้ำโรงพยาบาล..และเมื่อพ้นสายตาฉันก็เลี่ยงออกไปยืนแถวสนามหญ้าข้างโรงพยาบาล มันเงียบสงบและเหมาะสำหรับการอยู่คนเดียวที่สุด…
“ฮึก ฮือออ” ฉันได้แต่ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาแบบนั้น มันหยุดไม่ได้…ฉันหยุดรักพี่ป๊อปไม่ได้
ฉันไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ…หัวใจของฉันมันไม่เหลือที่ว่างให้ใครแล้วใช่มั๊ย…มันรักได้แค่คนเดียวอย่างนั้นน่ะหรอ ทำไมถึงใจแคบแบบนี้นะ
แต่แล้วฉันก็ต้องหลุดออกจากห้วงความคิดเมื่อเสียงหนึ่งดังขึ้นจากข้างหลังฉัน…
“ไม่เข้าไปหาพี่ป๊อปหน่อยหรอ” จินนี่…
“….”
“ไหนบอกว่าไปห้องน้ำไง”
“….” ฉันทำได้เพียงแค่เงียบเท่านั้น ก็แน่ล่ะ ฉันจะตอบยังไงดี…ฉันเดินหนีออกมาไม่อยากเห็นภาพบาดตาและเป็นส่วนเกินอย่างนั้นน่ะหรอ?
“เธอนี่มัน…บื้อสมที่พี่ป๊อปพูดจริงๆเลยนะ”
“….”
“เป็นไบ้หรอ? ฉันไม่ใช่คนบ้านะที่มายืนพูดคนเดียวน่ะ”
“…แล้วจะให้ฉันพูดอะไร” ฉันถามออกไปเสียงเรียบนิ่งพยายามไม่ให้มันสั่นไปมากกว่านี้
“หึ เธอคิดว่าพี่ป๊อปคิดยังไงกับฉันล่ะ”
“…” ถามอะไรแปลกๆ
“ฉันคงเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในโลกเลยล่ะ…”
“….” จะตอกย้ำกันทำไมนะ…รู้อยู่หรอกว่าพี่ป๊อปเลือกเธอน่ะ..
“ถ้าพี่ป๊อปรักฉันแบบที่ฉันรักเขาน่ะ” ฉันว่าน้ำเสียงของจินนี่ดูเศร้าลงถนัดตา แล้วที่พูดเมื่อกี้…คืออะไร?
“….”
“ความพยายามเท่ากับศูนในทันทีที่เขาไม่ได้นึกถึงสิ่งที่เราทำ…”
“จินนี่…”
จู่ๆจินนี่ก็ทำสิ่งที่ฉันไม่คาดคิดนั่นคือการเดินเข้ามาจับมือฉัน…
“พี่ป๊อปไม่ได้ชอบฉัน…”
“…”
“มีแต่ฉันที่ชอบเขาฝ่ายเดียวมาตลอด…เธอต้องรักพี่ป๊อปให้มาก”
“แต่พี่ป๊อปเขาไม่ได้…”
“อย่ามาโง่”
“นี่?!” ยัยบ้า! มาด่าฉันโง่ได้ไงกัน!
“พี่ป๊อปมีคนที่เขาชอบอยู่แล้ว…”
พี่ป๊อปน่ะหรอ…ใครคือคนๆนั้น…
“…โชคดีนะ” จินนี่พูดจบก็ปล่อยมือออกจากฉันแล้วส่งยิ้มที่ฉันไม่เคยแม้แต่จะเคยเห็นมัน..มันดูจริงใจกว่าครั้งไหนๆ
จินนี่ทำท่าว่าจะเดินออกไปถ้าไม่ติดที่ฉันเอ่ยพูดบางคำออกไป…
“เราเป็นเพื่อนกันได้มั๊ย!”
จินนี่หยุดเดินแล้วหันกลับมามองฉัน…
เอ่อ…ฉันคิดว่าฉันอาจจะพูดอะไรผิดไป… T_T
“ได้สิ” O[]O!!
“จะ..จริงหรอ”
“อือ ถ้าเธอคิดว่าทนกับคนอย่างฉันได้อ่ะนะ”
“ได้อยู่แล้ว ^__^ ก็เราเป็น…เพื่อนกันนิ” ฉันส่งยิ้มไปให้จินนี่จนตาหยี ฉันดีใจที่สุดเท่าที่เกิดมาฉันดีใจที่จินนี่ยอมให้เราเป็นเพื่อนกันและมันก็ดีจริงๆถ้าเราไม่ต้องมาทะเลาะกันเรื่องผู้ชายอีก
………………..ต่อ…………..
อาการของพ่อตอนนี้ไม่น่าเป็นห่วงเท่าไหร่หลังจากที่หมอออกมาจากห้องฉุกเฉินแล้วพูดอย่างนั้นมันเหมือนผมได้ขึ้นสวรรค์อีกครั้ง มันรู้สึกดีใจจนบอกไม่ถูก หัวใจของผมเต้นแรงและพองโตมันโล่งอกจริงๆ
ตอนนี้สิ่งที่ผมกำลังทำคือการนั่งรอและกุมมือของพ่อเอาไว้ ได้แต่ภาวนาในใจให้พ่อฟื้นขึ้นมาสักที..
“นี่พ่อจะทดสอบอะไรผมรึเปล่า…ทำไมไม่ยอมลืมตาขึ้นสักที”
“….”
“ผมรอนานแล้วนะครับ”
“….”
“พ่อ…รีบฟื้นขึ้นมาเร็วๆสิครับ ฮึก ผมอยากพูดกับพ่อนะ” น้ำตาที่ไหลอาบเต็มสองแก้ม ดวงตาแดงกล่ำของผมตอนนี้มันบ่งบอกถึงความรู้สึกได้ดี
แกร๊ก
เสียงประตูห้องเปิดขึ้นพร้อมร่างของผู้หยิงที่ผมไม่อยากที่จะเห็นหน้า…
“ป๊อปปี้”
“คุณมาทำไม” ผมเอ่ยน้ำเสียงเย็นชา
คุณระวีเดินเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ…
“ออกไปซะ”
“ป๊อปปี้..ฟังฉันก่อนได้ไหม”
“ไม่!”
“แต่…”
“ผมบอกให้ออกไปไง!”
แต่แล้วยัยนั่นก็ทำสิ่งที่ผมไม่คาดคิดคือการโผล่งเข้ากอดผมจนผมเกือบล้ม…บ้าไปแล้วรึไง!
“นี่ปล่อยผมเดี๋ยวนี้นะ!” ให้ตายย! ที่ขนาดอยู่ในห้องแล้วพ่อก็ยังนอนไม่ได้สติแท้ๆยังทำได้ขนาดนี้…ไม่อยากเชื่อว่ะ
“ฮึก ป๊อป ฮือออ อย่าทำแบบนี้กับฉันเลยนะ ฮึก ฮือออ ฉันทนไม่ได้จริงๆ”
“ทำบ้าอะไรของคุณวะ! ปล่อยสิ!” ผมพยายามแกะยัยแม่มดออกจากตัวแต่มันก็ไม่เป็นผลเมื่อหล่อนกอดผมไม่พอยังใช้สองแขนโอบรอบคอผมไว้อีก
“ป๊อป ฮึก ฉันรักเธอนะ…อย่าเกลียดฉันเลย”
“หึ มันสายเกินไปแล้วล่ะ ตอนนี้…ผมเกลียดจนไม่อยากจะเห็นหน้าคุณอีกต่อไป..”
“ป๊อป…ไม่นะ อย่าทำแบบนั้นนะ ฮือออ” ยัยแม่มดโอบรอบคอผมแน่นกว่าเดิมแล้วค่อยโน้มลำคอผมลงไปใกล้หน้าหล่อน
แกร๊ก
ฟาง…
“O_O”
“ฟางเดี๋ยวๆ มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิด…โว้ย ปล่อยสิวะ!” ผมพยายามที่จะดึงยัยปลิงทะเลนี่ออกแต่มันก็ติดหนึบชิบหาย
“เธอคิดถูกแล้วล่ะ…เธอเข้ามาขัดจังหวะพวกเรานะ…ไม่รู้หรอ”
“….” ฟางนิ่งเงียบไปและสิ่งที่ทำให้ผมแทบบ้านั่นคือการที่เธอเดินออกจากห้องไป
“ยัยบื้อ! นี่ฟังก่อนดิ!…ปล่อยผมเดี๋ยวนี้!! บอกให้ปล่อยไงเล่า!!!!!!” กูหมดความอดทนแล้วล่ะครับ!
“โอ้ย!” ผมผลักยัยแม่มดจนล้มลงไปกับพื้น ผมยืนมองยัยนั่นด้วยอารมณ์ที่ยากจะพูดถึง เพราะตอนนี้ผมรู้สึกไม่อยากจะยืนบนโลกเดียวกันกับผู้หญิงคนนี้อีกต่อไป…
“ทำแบบนี้…มันน่าสมเพช!” เหอะ! ร่านไปวันๆ
ปัง!
ผมผลักประตูออกมาแล้ววิ่งตามหาฟางให้เร็วที่สุด…บ้าจริง! หายไปไหนของเธอนะยัยบื้อ
“ฮ่าฮ่า อยากกินหรอ อ่ะพี่ให้นะ” เสียงหวานนั่นผมจำมันได้ดี
ผมหันไปตามเสียงที่ดังขึ้นไม่ไกลจากผมเท่าไหร่ พร้อมกับร่างของฟางที่นั่งอยู่ตรงนั้น…มันเป็นภาพของฟางกับเด็กผู้หญิงคนนึงกำลังพูดยิ้มๆให้กัน มันดูน่ารัก…
“ขอบคุณค่ะ ^^” เด๊กผู้หญิงคนนั้นตัดสินใจวิ่งออกไปหลังจากที่พูดคุยกันเสร็จ
เอาล่ะ…ถึงคราวที่ผมต้องอธิบายแล้วใช่มั๊ย?
“นี่…ไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นคนรักเด็กนะ” ฟางหันมามองหน้าผมอย่างอึ้งๆ น่าแปลก…ที่แววตานั้นไม่ได้ดูเศร้าหรือโกรธผมเลย
“พี่ป๊อป…มาตั้งแต่เมื่อไหร่” อย่ามาใสๆ -_-
“สักพักแระ”
“….”
“แล้ว…คุณระวีเขา…”
“ฉันไม่สนใครทั้งนั้นอ่ะ” ผมค่อยๆกระเถิบเข้าไปใกล้ฟางมากขึ้นเรื่อยๆ
“….”
“เธอไม่โกรธฉันใช่มั๊ย”
“ฉะ..ฉันไม่โกรธหรอกค่ะ” อิเหี้ย! กูหมั่นเขี้ยวละนะ!
“แล้วเดินหนีออกมาทำไม หื้ม?” ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้กว่าเดิม…
“ปะ..ปล่าว คือฉันแค่…หิว”
“หิว?”
“อื้อ” ฟางพยักหน้าสองสามที ผมจึงค่อยๆผละออกอย่างเชื่องช้า
“ก็แล้วไป” เออครับ ค่อยยังชั่วหน่อยที่ไม่โกรธผม ไม่งั้นผมคงต้องเอามีดเสียบคอตายห่าพอดี
“พี่ป๊อปไม่เฝ้าคุณภาคินหรอคะ?”
นั่นสินะ ผมลืมไปสนิทเลยว่ะ ตอนนั้นผมคิดถึงแต่ฟางคนเดียวว่าจะไหน จะเข้าใจผิดอะไรรึเปล่า…หึ งี่เง่าชะมัด
“ไปกันเถอะ” ผมคว้ามือของฟางมากุมไว้แล้วหันหลังกลับที่จะเดินกลับไปหาพ่อ
“พะ..พี่ป๊อป นั่น…ตำรวจนิคะ” ผมหันไปตามสายตาของฟางและแน่นอนว่าผมไม่ได้ตกใจเลยสักนิดที่เห็นตำรวจแบบนั้น…
“ถึงเวลาแล้วล่ะ…”
ถึงเวลาแล้ววววว อรัียๆ ใกล้จบแล้วอ่ะแกรรรรรร คือดีงามมากไรมากนะ 555 เม้นให้กำลังสม่ำเสมอน้าาา จะดีใจมว๊ากๆ ขอบคุณนะคร้าบบบบ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
