แอบรัก

 

ตอนที่6

……………………….ต่อ………………….. 

 

   หลายวันต่อมา…

 

“ฉันชอบเธอนะ….”

 

“พี่ป๊อป…พูดจริงใช่มั๊ยค่ะ”

 

  พี่ป๊อปไม่ตอบคำถามของฉันแต่เขากลับยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้น…มากขึ้น…

 

 

 

   ปัง!!!

 

 

 

“โอ้ะ!”  ฉันสะดุ้งแล้วลืมตาขึ้นมาด้วยความตกใจ ก่อนจะหันไปมองหน้าเพื่อนสนิทอย่างแก้วที่นั่งข้างๆ

 

“ฝันอะไรของแกวะ  ทำปากจู๋เชียว”

“ปะ…ปากจู๋หรอ”  ฉันเบิกตากว้างอย่างตกใจ เมื่อกี้ฉันทำปากจู๋หรอ -///-

 

“ฮันแน่ อย่าบอกนะว่าแกฝันว่ากำลังคิสกับ..พี่ป๊อปอ่ะ!”

 

 

 

  ฉันตกใจมากรีบเอื้อมมือปิดปากของยัยแก้วในทันที

 

 

 

“พูดอะไรของแกกัน คะ…ใครจะไปฝันไร้สาระแบบนั้นย่ะ!=[]=!”

 

“หรา”

 

 

 

  ฉันรู้ดีว่าแก้วไม่เชื่อฉันหรอก เฮ้อออ เมื่อกี้เป็นฝันหรอกหรอ…ฉันคิดว่าเป็นความจริงซะอีก แต่ฉันก็รู้หรอกนะว่ามันคงไม่มีวันนั้น…พี่ป๊อปไม่เคยแม้แต่จะหันมามองหน้าฉันหรือแม้แต่พูดจาดีๆเหมือนในฝัน   ยังไงฝันมันก็เป็นแค่ฝันสินะ…

 

 

 

  และในคาบแรกของวันนี้ก็จบลง และแน่นอนฉันตั้งเรียนมากซะด้วย^^(ไม่จริงอ่ะ นางนั่งเหม่อมองออกไปที่ตึกสาม-ไรเตอร์) จะว่าไปตอนนี้พี่ป๊อปเรียนอยู่ตึกสามนี่นา…อยากเห็นหน้าจัง

 

“ธนันธร”  เสียงอาจารย์เรียกขึ้นฉันจึงหลุดจากห้วงประสาทที่คิดเมื่อครู่แล้วหันไปตามเสียงเรียก

 

“ค้ะ!”

 

“เอาสมุดทั้งหมดนี้ไปเก็บที่ห้องพักครูบนตึกสามหน่อย”

 

 

 

  เมื้อกี้อาจารย์บอกว่าตึกสาม!! ฉันดีใจมากรีบวิ่งออกไปหน้าชั้นแล้วรวบรวมกองสมุดทั้งหมดไว้แล้วโค้งให้กับอาจารย์ก่อนที่ฉันจะเดินออกไปหน้าห้อง^^

 

  ฉันเดินมาถึงตึกสาม หนักไม่ใช่เล่นเลยแฮะกับกองหนังสือประมาณสามสิบเล่ม และฉันก็ถือมันคนเดียวซะด้วยสิ โอ๊ะถึงแล้ว…

 

“พี่ป๊อปต้องเรียนอยู่แหง่ๆเลย คริคริ><” 

 

 

 

  ฉันก็ไม่รู้อะไรดลใจให้ฉันทำแบบนี้แต่เพียงแค่ฉันวิ่งมาจนถึงห้องพี่เขาฉันจึงชะลอความเร็วแล้วแอบชะเง้อมองเข้าไปภายในห้อง  ‘พี่ป๊อปอยู่ไหนนะ’ ฉันกวาดสายตามองหาพี่ป๊อป อ้ะ! อยู่นั่นฉันเห็นเขาแล้วพี่ป๊อปกำลังเสียบหูฟังฟังเพลงแล้วเหม่อมองออกไปข้างนอก

 

 

 

  ทำไมถึงไม่ตั้งใจเรียนเลยล่ะ…

 

 

 

“อ๊ะ!” ฉันมองแต่พี่ป๊อปจนไม่ได้สังเกตทางทำให้ฉันเผลอชนกับใครคนหนึ่งโดยไม่ทันระวัง

 

“ขอโทษค่ะๆ” ฉันก้มลงเก็บสมุดกว่าสามสิบเล่ม

 

 

 

   ผู้ชายคนนี้ใจดีแฮะช่วยฉันเก็บสมุดด้วย ^^ เพียงแค่ฉันเงยหน้าขึ้นมารอยยิ้มที่ผุดบนใบหน้าในคราแรกกลับต้องหุบฉับ

 

“พี่..มิน” 

 

“หวัดดี”

 

 

 

  พี่มินเรียนอยู่ตึกสามด้วยหรอเนี่ย ปกตินักกีฬาโรงเรียนเขาต้องอยู่ที่ตึกสี่ไม่ใช่หรอ แล้วทำไมพี่มินถึงมาโผล่อยู่ที่ตึกสาม?

 

“พี่มาได้ไง”

 

“ก็..ตามเธอมาไง”

 

“ตามฉัน? พี่ตามฉันมาทำไม” ฉันเอียงคอสงสัย แต่มันกลับเรียกเสียงหัวเราะของพี่มินมาซะนี่ แล้วเขายังยีหัวฉันเล่นอีก 

 

 

 

  อะไรของเขาเนี่ย…

 

“ก็มาทวงสัญญาน่ะสิ”

 

“สัญญา?”  พี่เขาพูดถึงสัญญาเรื่องอะไรกัน ฉันไม่เห็นจะจำมันได้…เห้ย! จริงด้วย

 

“ทำหน้าแบบนี้แสดงว่าจำได้แล้วใช่มั๊ย หื้ม”  จู่ๆพี่มินบีบจมูกฉันเล่นฉันจึงรีบปัดมือนั้นออก

 

“อือ” ฉันพยักหน้ารับ

 

 

 

  ฉันเกือบลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าฉันให้สัญญากับพี่มินว่าฉันจะไปกินข้าวด้วยถ้าพี่มินยอมรับโทษ และพี่เขาก็ยอมรับมันจริงๆ ฉันได้ข่าวว่าเขาไปบอกกับกรรมการการแข่งขันและถูกตำหนินิดหน่อยพร้อมกับพักเรียน…สองวัน --*

 

 

 

  นี่แหละนะที่เขาเรียกกันว่าสองมาตรฐาน ก็ถ้าเกิดพี่มินไม่ใช่นักกีฬาโรงเรียนพี่เขาคงถูกพักการเรียนเป็นเดือนๆแหง่ๆ นี่ฉันลืมคิดเรื่องนี้ไปได้ยังไง

 

“ตกลงว่า…เราจะไปวันไหนดีล่ะ”

 

“เอ่อ…คือ…”

 

 

 

……………….ต่อ………………..

 

  การเรียนในวันนี้สุดแสนจะหน้าเบื่อสำหรับผม ก็เป็นวิชาประวัติศาสตร์ที่ไม่รู้จะเจาะลึกประวัติคนสำคัญอะไรกันนักหนา ไม่เห็นจะเอาไปใช้ได้ในชีวิตประจำวันตรงไหน  ผมเบื่อสุดๆเลยหยิบหูฟังฟังเพลงซะเลย และรวมถึงไปเพื่อนสองตัวของผมมันก็หลับซะได้

 

 

 

  ผมเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างแล้วอมยิ้ม ผมชอบอากาศแบบนี้ที่สุด…

 

“อ้ะ!” ผมได้ยินเสียงร้องที่ดังอยู่หน้าห้องผม เรียกสติผมกลับมาแล้วหันไปมองและสิ่งที่ผมเห็นคือไอ้มินกับฟาง

 

  ทั้งสองเหมือนกำลังคุยอะไรกันบางอย่างแต่ผมก็ไม่รู้ว่าคุยอะไรกัน ผมมองภาพนั้นอยู่สักพักแล้วผมก็เห็นไอ้มินมันยีหัวของยัยนั่นแถมยังบีบจมูกอีกต่างหาก

 

“ร่านซะไม่มี” ผมเอ่ยออกมาเมื่อผมเห็นเหมือนกับยัยนั่นไม่ได้สะทกสะท้านอะไรกับการถูกแตะเนื้อต้องตัวเลยสักนิด

 

 

 

“หึงหรอ”  ผมหันขวับไปตามเสียงที่พูดพร้อมกับเห็นหน้าไอสัดเขื่อนเต็มจอ ผมตบหัวมันไปทีหนึ่งก่อนจะด่าไปอีกทีนึง

 

“หึงพ่อง ”

 

“มากไปแระมึง ด่ากูเอาๆ กูแค่ล้อเล่นอย่ามาทำเป็นหือ”

 

  ผมมองไอเขื่อนอย่างเซ็งๆ พูดจาปัญญาอ่อน..

 

“มึงว่าแปลกเป่าวะ”

 

“แปลกอะไร” ผมไม่เข้าในสิ่งที่ไอเขื่อนบอก

 

“ก็ไอมินมันอยู่ตึกสี่นี่หว่าทำไมจู่ๆโผล่หัวมาตึกสาม” 

 

    ผมหันกลับไปมองที่ไอมินอีกครั้งและผมก็เห็นหมอนั่นเดินช่วยฟางถือสมุดเดินออกไปแล้วฟางยังแอบหันมามองผมอีกต่างหากแต่เพียงแค่เห็นผมยัยนั่นก็หลบสายตาไปโดยเร็ว

 

 

 

   บ้ารึเปล่าวะ…

 

 

 

“เห้ยไอเหี้ยป๊อป ฟางแอบหันมามองมึงด้วยนี่หว่า”

 

“แล้วยังไง”  ผมไม่ได้สนใจเลยสักนิดว่าจะมองหรือไม่มอง

 

 

 

  (หรอออออ –เขื่อนคิดในใจ)

 

 

 

  และในที่สุดคาบวิชาแสนจะเบื่อหน่ายก็จบลงแต่โดยดี ผมบิดขี้เกียจสองสามทีก่อนจะลุกขึ้นหยิบกระเป๋าเป้สะพายข้างก่อนจะตบหัวเพื่อนอีกสองคนที่หลับเป็นตาย

 

“ไอสัดเขื่อน ไอเหี้ยโมะ ตื่นๆๆ!” 

 

“อื้ออ ไอห่าป๊อป มีไรวะ กูพึ่งจะได้นอนเองนะเว้ย”  ไอโทโมะที่เป็นคนตื่นขึ้นคนแรกแล้วไม่กี่วิไอเขื่อนก็เป็นคนตื่นคนต่อไป

 

“พึ่งนอน? ไอคุณมึงครับ มึงนอนตั้งแต่คาบแรกยันคาบสุดท้ายนี่มึงไม่ตายก็บุญโขแล้ว”

 

“มึงพูดอะไร กูไม่ได้นอนนานขนาดนั้นสักหน่อย” อันนี้ไอเขื่อนพูด

 

“หรอออ มึงขยี้ตาดูเวลาซะด้วยสิสัด นี่มันสี่โมงเย็นแล้วครับ”

 

 

 

  ผมชี้นิ้วบอกเพื่อนทั้งสองให้หันไปมองนาฬิกาบนเพดานที่ตั้งโชว์เต็มตาของทั้งคู่

 

“ชิบหาย” ไอเขื่อนอุทานออกมาจนผมสงสัย

 

“มีไรวะ”

 

“กูนัดเฟย์ไว้อ่ะดิ งั้นกูไปแระ เดี๋ยวเมียด่า”  ไอเขื่อนรีบสะพายเป้ของตัวเองแล้ววิ่งออกจากห้องไปทิ้งไว้แค่ผมกับไอโทโมะที่ส่ายหัวกับความขี้ลืมของเพื่อนรักอย่างเอือมๆ

 

“แล้วมึงจะกลับบ้านเลยรึเปล่า” ไอโทโมะถามผม

 

“ ไม่อ่ะ กูยังไม่อยากกลับ”

 

“ไอป๊อป…มึงฟังกูนะ”  ไอโทโมะตบไหลผมแล้วพูดสิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกจุก

 

“พ่อกับแม่เลี้ยงที่มึงเกลียดน่ะ…มึงลืมอะไรไปรึเปล่า”

 

“….”

 

“…พวกเขาเลี้ยงมึงมา”

 

“…ไม่ใช่ ชีวิตกูตั้งแต่เกิดกูมีแม่เพียงคนเดียว”

 

“ไปเหี้ยป๊อป มึงอาจจะกำลังเข้าใจผิดอยู่ก็ได้นี่หว่า ถึงแม่เลี้ยงมึงจะโหดแต่พ่อมึงล่ะ…พ่อมึงก็คงรักมึงมาก”

 

“รักหรอวะ แม่งไม่เคยสนใจกูสักนิด แถมวันๆก็คิดถึงแต่ตัวเองไม่เคยนึกถึงความรู้สึกกู”

 

“แต่บางที…”

 

“พอเถอะว่ะ กูไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น” ผมพูดจบก็เดินแทรกไอโทโมะออกจากห้องไป

 

 

 

  รักงั้นหรอ…ผมคิดว่าการบังคับจิตใจกันก็คงไม่พ้นคำว่ารักตัวเองมากกว่า…พ่อไม่เคยเลี้ยงผมตั้งแต่เด็ก คนที่เลี้ยงผมมีเพียงแค่แม่เท่านั้น แม่ผมเสียตอนผมอยู่ปอหก ผมต้องเข้ามาเรียนในกรุงเทพเพราะคำบังคับของพ่อ…ผมต้องเริ่มต้นชีวิตใหม่ตอนมอหนึ่งอย่างไม่มีความสุข

 

 

 

   ผมเกลียดพ่อ…

 

 

 

……………ต่อ………….

 

    ฉันกำลังนั่งรอพี่มินไว้ตามที่นัดกันไว้ วันนี้ฉันตกลงกับพี่เขาแล้วว่าฉันจะไปกินข้าวกับเขา แต่ตอนนี้ฉันกลับไม่ได้ตื่นเต้นอะไรเลยสักนิดกับการได้ไปกินข้าวกับนักกีฬาโรงเรียนแสนโด่งดัง แต่หัวฉันคิดถึงแต่เรื่องพี่ป๊อป…

 

 

 

    ตอนที่ฉันเดินผ่านห้องพี่เขาฉันเห็นสายตาพี่เขากำลังมองมาที่ฉัน…เขามองที่ฉันจริงรึเปล่า หรือฉันแค่ตาฝาดไป…แต่ถ้าเขามองมาที่ฉันก็ดีน่ะสิ  ฉันดีใจนะถ้าคนที่ฉันชอบมองฉันบ้างสักครั้ง…ถึงแม้จะบังเอิญหรือแค่ตาฝาดไป แต่ฉันกลับอยากให้มันเป็นจริง…

 

 

 

  จะว่าไปวันนี้ทั้งวัน..ไม่สิสองสามวันที่ผ่านมา ฉันยังไม่ได้คุยกับพี่เขาเลยตั้งแต่วันที่จบการแข่งบาสฉันอยากคุยกับพี่เขานะ..แต่ไม่กล้าพอ..

 

 

 

“โย่ว!”

 

 

 

  ฉันสะดุ้งสุดตัวเมื่อมีเสียงหนึ่งดังข้างๆหูฉัน  ฉันหันไปตามเสียงและพบหน้าพี่มินกำลังจ้องฉันอยู่

 

“รอนานรึเปล่า”

 

“เปล่าค่ะ”

 

“งั้น…เราไปกันเลยมั๊ย”

 

“อื้ม”  ฉันพยักหน้าแล้วหยิบหมวกกันน็อคจากพี่มินมาสวมแต่จู่ๆพี่มินกลับเอื้อมมือมาจัดแจงการใส่หมวกให้กับฉันแล้วยังเคาะกระจกหมวกอีกต่างหาก

 

“ก๊อก ก๊อก ก๊อก พร้อมรึเปล่าครับน้องสาว”  พี่มินยิ้มมาให้กับฉัน ฉันงงๆนิดหน่อยแต่ก็ยิ้มตอบเขาไป

 

“เล่นอะไรของพี่ จะไปก็รีบไปสิค่ะ ฉันหิวนะ”  ฉันพูดๆไปอย่างนั้นแหละ ความจริงฉันแค่รู้สึกแปลกๆที่พี่มินทำแบบนี้

 

 

 

  เราสนิทกันขนาดนี้เลยหรอ…

 

“ฮ่าฮ่า รับทราบคร้าบบบ” 

 

 

 

  ฉันนั่งซ้อนท้ายรถของพี่มินแล้วพี่มินก็สตาร์ทเครื่องออกรถไปในทันที

 

 

 

  ฉันกับพี่มินมายังร้านอาหารข้างทางแห่งหนึ่งไม่ได้ใหญ่โตหรูหราเหมือนกับคนรวยๆ ฉันกับพี่มินนั่งลงบนโต๊ะอาหารนั้นก่อนจะสั่งอาหารจนเสร็จสรรพ

 

“นี่ฟาง ปกติเธอชอบกินอะไรหรอ”  พี่มินถามฉันหลังจากที่เราสองคนเงียบกันอยู่นาน

 

“เอ่อ..ก็ชอบหมดล่ะค่ะ แต่ถ้าพิเศษหน่อยก็คงจะเป็น..ไอติม ฉันชอบกินไอติมรสมะนาว^_^”

 

 

 

    ใช่ ฉันชอบไอติมรสมะนาวมากๆ ถ้าถามว่าเพราะอะไรฉันก็ตอบได้เลยว่าเพราะ…พี่ป๊อปเองก็ชอบรสนั้น><

 

“บ้านเธออยู่ไหนหรอ”

 

“จริงแล้วฉันไม่ได้เช่าบ้านหรือซื้อบ้านในกรุงเทพหรอกค่ะ ฉันอยู่ที่หอพักน่ะ”  ฉันชี้นิ้วไปให้พี่มินดู หอพักของฉันอยู่ไม่ไกลมากจากร้านนี้เลยสักนิด

 

“นี่เธอไม่ใช่คนกรุงเทพหรอกหรอ”

 

“อื้อ ฉันอยู่ต่างจังหวัดแต่เข้ามาเรียนในกรุงเทพ”

 

“เก่งจังเลยนะ”

 

“เก่ง?”

 

“ใช่ ก็ไม่ง่ายเลยนะที่จะมาอยู่ในกรุงเทพตัวคนเดียวน่ะ ในเมืองกรุงมันอันตรายจะตายไป”

 

“ฮ่าฮ่า แต่ฉันสู้คนได้ ฉันไม่กลัวหรอก J”

 

“ตัวแค่นี้น่ะหรอจะสู้คนอื่นเค้าได้”

 

“นี่พี่มิน -[]-! ถึงฉันจะตัวเล็กแต่ก็มีความกล้าพอที่จะสู้ผู้ชายตัวใหญ่ได้ก็แล้วกัน”  ฉันโกรธจริงๆเล๊ย ใครที่ชอบมาว่าฉันตัวเล็กแล้วดูถูกความเข้มแข็งของฉัน

 

“นี่โกรธขนาดนั้นเลยหรอ”

 

“ก็ฉันไม่ชอบนิ ทำไมต้องคิดว่าคนตัวเล็กสู้คนไม่ได้ด้วย”

 

“ฮ่าฮ่า ขอโทษคร้าบบบ”

 

 

 

  ฉันมองพี่มินแล้วรู้สึกแปลกๆ อีกแล้ว บางทีเราก็ดูเหมือนจะสนิทกันเกินไปทั้งๆที่ตอนแรกเราไม่ได้สนิทกันขนาดนี้ด้วยซ้ำ อาจเป็นเพราะพี่มินคุยเก่งและฉันเองก็คุยเก่งถึงได้สนิทกันเร็วล่ะมั้ง

 

  อาหารที่สั่งถูกวางลงหน้าฉันและพี่มิน อาหารหรูๆด้วยแฮะ…

 

 

 

“สั่งมาขนาดนี้ฉันกินไม่หมดหรอกนะ..”   ฉันทำหน้ายู้ ฉันเป็นคนกินอาหารไม่เยอะอยู่แล้ว แต่นี่สั่งมาเกือบจะสิบอย่าง..

 

“กินไปเถอะน่า ฉันสั่งมาเพื่อเธอเลยนะ”   พี่มินพูดจบ ก็ตักผัดผักมาให้ฉัน ซึ่งมันน่ากินมากแต่ติดตรงที่ว่า ฉันไม่กินผัก…

 

“แต่ฉัน..ไม่กินผักนะ ฉันไม่ชอบผัก”

 

“กินผักจะได้สวยๆไง..”  ฉันมองค้อนใส่ เหมือนกำลังว่าฉันไม่สวยเลยแฮะ..

 

“พี่จะบอกว่าฉันไม่สวยรึไง..ใครจะไปสวยฟรุ้งฟริ้งเหมือนสาวเกาหลีกันเล่า”

 

“เดี๋ยวก็สู้จินนี่ไม่ได้หรอก..”   เพียงเท่านั้นแหละค่ะ ฉันยิ่งตักผักใส่จานหมอนี่ซะเยอะ..ไม่ใช่อะไร ฉันไม่อยากเปรียบตัวเองกับจินนี่เลยสักนิด

 

“อ้าว..นี่เธอไม่อยากให้ไอป๊อปชอบเธอเหมือนจินนี่หรอกหรอ..”

 

 

 

    ความจริงฉันก็อยากให้เขาชอบฉันนะ..แต่จะทำยังไงล่ะ พี่ป๊อปไม่เคยหันมาทางฉัน อีกทั้งยังด่าฉอดๆ ส่วนจินนี่ฉันไม่อาจเทียบกับเธอหรอกนะ..ถ้าพี่ป๊อปรักใคร..ฉันก็ดีใจ

 

 

 

    มั้ง….

 

 

 

“เธอนี่กินยังไงน่ะหะ..ปากสกปรกหมดแล้ว”   พี่มินเป็นคนพูดค่ะ ฉันยกมือขึ้นเช็ดๆบริเวณปากแต่มันกลับไม่เป็นผล..

 

 

 

    ไม่นานพี่มินก็หยิบผ้าเช็ดหน้าของเขา..มาเช็ดให้กับฉัน..ฉันก็ได้แค่นั่งตัวแข็ง ตาโตๆ ก็แหม่..พี่มินเขาชอบทำดีกับฉัน อีกทั้งยังยิ้มแปลกๆ..ฉันไม่คอยชินเท่าไหร่

 

 

 

“เอ่อ..ขอบคุณค่ะ”

 

“ฮ่าฮ่า เธอนี่ตลกจริงๆแฮะ..แล้วทำไมต้องทำตาโตด้วยล่ะหะ”

 

“กะ..ก็ พี่จะเข้ามาใกล้ฉันทำไมล่ะ..ฉันไม่ทันได้ตั้งตัว”   ฉันพูดเท่านั้นแหละ พี่เขาก็เลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ฉันอย่างรวดเร็ว ส่วนฉันก็ต้องเบิกตาอีกครั้ง โชคดีที่ฉันเอนตัวหนีหน้าพี่เขาทัน

 

“ถ้าฉันเป็นไอป๊อป..เธอจะหลบหน้าฉันแบบนี้รึเปล่า”

 

“พะ..พี่ป๊อปเกี่ยวอะไรด้วยเล่า”  ฉันยังคงเอนตัวหลบใบหน้าพี่มินอยู่ดี

 

“ก็เธอชอบไอป๊อป..ไม่ใช่หรอ”

 

 

 

    ฉันคิดว่าน้ำเสียงพี่มินแปลกๆ..ไม่นานนักพี่เขาก็เขยิบหน้าถอยหนี..เราก็เข้าสู่ภาวะปกติเหมือนเดิม..แต่มันก็เงียบกว่าเมื่อกี้เยอะมาก

 

 

 

“อิ่มแล้วค่ะ”  ฉันพูดแล้วเก็บช้อนส้อมให้เข้าที่

 

“ฉันไปส่งมั้ย”

 

“ไม่ล่ะ ฉันไม่รบกวนพี่ดีกว่า” ฉันกำลังเกรงใจเขาอยู่..บ้านพี่เขากับหอพักฉันอยู่คนละทางกันเลย..ความจริงหอฉันอยู่ใกล้ๆนี่เดินไปก็ถึง

 

 “แต่นี่มันก็จะมืดแล้ว..เธอเดินคนเดียวได้หรอ” ทำไมต้องเป็นห่วงฉันนะเนี่ย..

 

“สบายมากค่ะ ปกติฉันก็เดินกลับบ้านคนเดียวอยู่แล้ว J”

 

“งั้นกลับดีๆล่ะ”  พี่มินยีหัวฉันอีกครั้งก่อนที่พี่เขาจะสตาร์ทรถออกไป

 

 

 

    วันนี้ก็คงเหมือนเป็นวันปกติสำหรับฉัน ฉันเดินทางกลับไปยังหอพัก  เฮ้อ! ทำไมจู่ๆถึงคิดถึงพี่ป๊อปขึ้นมาอีกล่ะเนี่ย…

 

    จะว่าไปตอนที่พี่มินถามคำถามนั้น  ‘ถ้าฉันเป็นไอป๊อป..เธอจะหลบหน้าฉันอย่างนี้รึเปล่า' ตอนนั้นฉันกำลังคิดอะไรนะ…อ่า..คำตอบของฉันน่ะคือ…

 

 

 

    ไม่…ฉันจะไม่หลบหน้าเขาแต่ฉัน..จะมองหน้าเขาโดยไม่ละสายตาต่างหาก

 

 

 

“เห้ย!” เพียงแค่ฉันเงยหน้าขึ้นมาก็พบผู้ชายคนหนึ่งแต่งตัวโดยการสวมเสื้อคลุมตัวยาวตัวเดียวแล้วเขาก็…

 

 

 

  เขาก็โชว์มัน…

 

 

“อ้ะ!” ฉันรู้สึกถึงแรงของใครคนหนึ่งที่รวบไหล่ของฉันให้หันหลังกลับแล้วก็กลายเป็นว่าหน้าฉันซุกอยู่บนแผงอกของเขาคนนั้น

 

“ยัยซื่อบื้อ” น้ำเสียงของเขาคนนั้นฉันจำมันได้..

 

 

 

  และเพียงแค่ฉันเงยหน้าขึ้นมองคนที่กำลังกอดฉันอยู่มันก็เป็นเขาจริงๆ…

 

“พี่ป๊อป..”

 

 

 

  เขากำลังจ้องตาฉันเขม็งไม่เห็นจะมีแววตี่ดูอ่อนโยนเลยแฮะ และฉันก็รู้สึกถึงแรงที่ถูกผลักออกซึ่งนั่นก็เป็นพี่ป๊อปที่ผลักฉันออกจากอ้อมกอดเขา ฉันหันหลังกลับไปดูโรคจิตที่กำลังจะโชว์ของสงวนนั้นตอนนี้เขาได้หายไปแล้วฉันคิดว่าเขาน่าจะหนีไปทันทีที่พี่ป๊อปมาถึง…

 

 

 

“ขอบคุณค่ะ” ฉันพูดสั่นๆ ทำไมถึงต้องรู้สึกหวั่นไหวทุกทีก็ไม่รู้

 

“ฉันก็ไม่ได้อยากช่วยเธอนักหรอกนะ ฉันเห็นเธอเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้น”

 

“….”

 

“….”

 

    เกิดความเงียบระหว่างเราทั้งสองคน ความจริงฉันอยากพูดให้มากกว่านี้แต่ฉันกลับทำมันได้ยากเหลือเกิน…

 

“เอ่อ..พี่ป๊อปมาได้ไง”

 

“ฉันจะมาได้ไงมันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเธอ”

 

“ก็ฉันอยากรู้นี่นา” 

 

    ก็นะ..นานๆทีฉันกับพี่ป๊อปจะพูดดีๆด้วยกัน ถึงแม้ตอนนี้เขาจะมองฉันด้วยสายตาเรียบนิ่งก็ตาม

 

 

“ว่าไงนะ”

 

“…”

 

“เธอรีบกลับหอไปซะ ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอ”

 

“ทะ…ทำไม”

 

“เกลียด…ชัดมั๊ย”

 

 

 

  ฉันรู้สึกดวงตาร้อนผ่าวเมื่อได้ยินคำนั้น ฉันรู้สึกไม่ได้ต่างจากตอนที่เขาด่าฉันว่าร่านเลยสักนิด  ทำไมในสายตาพี่ป๊อปฉันถึงดูแย่อย่างนั้นตลอดเลยล่ะ…

 

 

 

“น้ำตาของเธอ ใช้ไม่ได้กับฉันหรอกนะ”

 

“….”

 

“เก็บมันไปใช้กับผู้ชายของเธอเถอะ”  พี่ป๊อปมองฉันด้วยแววตาเหยียดๆ เขาไม่เคยมองฉันเป็นคนดีๆเลนบ้างรึไง

 

“ผู้ชายของฉัน?”

 

“หึ ยังจะตีหน้าซื่ออยู่อีก..”

 

 

 

    ฉันไม่เข้าใจจริงๆว่าพี่ป๊อปกำลังจะพูดถึงอะไร ผู้ชายของฉันน่ะมันใครกัน..แต่สำหรับฉัน..พี่ป๊อปคือผู้ชายคนแรกและคนเดียวที่ฉันรู้สึก…อยากให้เป็นคนของฉัน

 

“สับรางทันหรอ คนนึงก็เพื่อนสนิท..ส่วนอีกคนก็เป็นถึงนักกีฬาโรงเรียนเลยนี่ เลือกใครดีล่ะฮะ”

 

 

 

  พี่ป๊อปหมายถึงเควินกับพี่มินหรอเนี่ย..เขากำลังเข้าใจฉันผิดแหง่ๆ

 

 

 

“มันไม่ใช่อย่างที่พี่คิดสักหน่อย”

 

“ฉันจะคิดยังไงก็เรื่องของฉัน เธอเลิกแอ๊บสักทีเถอะ เพราะมันไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกชอบเธอเลย..สักนิดเดียว” 

 

 

 

  น้ำตาที่ฉันอดกลั้นมานานตอนนี้มันไหลออกมาแล้ว…ฉันยับยั้งมันไว้ไม่ได้แล้ว ฉันทำยังไงพี่ป๊อปก็ไม่เคยมองมาที่ฉันเลยสักครั้ง..

 

....................ต่อ...............

   ผมยืนมองหน้ายัยนั่นกำลังบีบน้าร้องไห้อีกแล้วสินะ  ทำไมถึงได้ร้องไห้เก่งนักหนา ให้ตายเถอะ ผมไม่ชอบน้ำตายัยนี่ก็ตอนนี้แหละ ผมเลียด เกลียดที่สุด

 

“โง่” ผมพูดมันออกไปแล้วเดินกระแทกไหล่ยัยนั่นออกไป ผมไม่ได้รู้สึกผิดเลยสักนิด (หรอ-ไรเตอร์) ผู้หญิงอะไรอ่อนแอชะมัด

 

 

 

  ไม่รุ้ทำไมผมถึงได้หันกลับไปมองยัยฟางและสิ่งที่ผมเห็นคือเธอกำลังรีบวิ่งขึ้นหอพักแล้วเอามือปิดปากร้องไห้ออกไป  ผมมองภาพนั้นอย่างอึ้งๆนิดๆ นั่นร้องไห้จริงๆหรอ…

 

  หึ ถึงยังไงผมก็ไม่เชื่อหรอก....

ปั๊ปปาปาดั๊บปา เย้ๆๆๆ จบไปแล้วนะฮะอีกตอน ดีใจที่เห็นหลายคอมเม้นบอกกันว่าชอบ>< เค้าอยากตอบหลายๆเม้นนะแต่เค้าทำไม่เป็น TT 555 ขอโทษที่อัพช้าหน่อยพอดีมีปัญหากับ ระบบ404 อะไรก็ไม่รู้ เฮ้ออออ

 

เม้นโลดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด