แอบรัก

ตอนที่53

                                       ………………ต่อ…………

   เช้าวันนี้ผมตื่นขึ้นมาอย่างรู้สึกดีที่สุด เพราะคนที่นอนข้างๆผมตอนนี้คือฟาง….มันเหมือนกับฝัน ผมคิดว่าผมได้พูดไปแล้วนะว่าผมคิดยังไง….ผมคิดว่าฟางน่าจะเข้าใจมัน

 

“..ยัยบื้อ” ผมพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า อย่าคิดลึกนักครับ! เมื่อคืนผมกับฟางเราไม่ได้มีอะไรกันถึงแม้ผมจะต้องอดทนสุดๆก็ตาม..

 

    ผมเกลี่ยเส้นผมของคนตรงหน้าแล้วมองใบหน้าที่กำลังนอนซุกอกผมนิ่งอย่างอ่อนโยน น่ารัก…

 

   ถ้าผมรู้ตัวเร็วกว่านี้..แฟนของฟางก็ต้องเป็นผม…ไม่ใช่ไอมินสินะ คิดแล้วก็เจ็บใจโคตรๆ!

 

“อื้อ…” เมื่อฟางรู้สึกตัวผมก็ไม่ได้ลุกไปไหนหรอกนะแต่ผมกลับขยับตัวใกล้ฟางแล้วกอดเธอแน่นขึ้น

 

“พี่ป๊อป…ฉันอึดอัดนะ”

 

“ไม่เห็นจะอึดอัดตรงไหน..อบอุ่นจะตายไป” ผมวางหัวลงบนหัวของฟางแล้วหลับตา

 

   เฮ้อออ ช่วงเวลาแบบนี้จะไปหาได้ที่ไหนนะ…

 

   ตี้ดิ๊ดึง ตี้ดี๊ดึง

   อิเวรรรรรรรรรรรรรรรรร!! มึงมันเปร๊ตมากไอโทรศัพท์ไร้สาย! มึงขัดจังหวะกู! พระนางเขากำลังไปได้สวยอิเหี้ยนี่ดังขึ้นยังกับคนเข้าออกเซเว่น!  ไอมารหัวขน! ไอ้! ไอ้!

   เอ๊ะเดี๋ยว?…นั่นมันไม่ใช่โทรศัพทกูนี่หว่า?!..

 

“โทรศัพท์ของฉันนิ” ของยัยฟางหรอ?! ใครโทรมาวะกูล่ะอยากจะรู้!

 

“พี่ป๊อปออกก่อน ฉันจะต้องรับโทรศัพท์นะ” ฟางเอ่ยเสียงแข่งเมื่อผมไม่ยอมปล่อยฟางจากอ้อมกอด แต่สุดท้ายผมก็ต้องทำตามแต่โดยดี ถึงแม้จะโคตรไม่อยากทำเลยก็ตาม

 

   ฟางลุกขึ้นจากเตียงของผมแล้วเดินไปยังโต๊ะข้างเตียง ผมได้แต่มองตามอย่างสงสัย..แต่แล้วเมื่อฟางกดรับและเอ่ยชื่อมัน..ผมก็ริ่มเลือดขึ้นหน้าทันที!

 

“ฮะ..ฮัลไหลค่ะพี่มิน”

 

  ไอห่านั่น! สัด! ไอสัตว์ดิรัจฉาน! ไอพืชรากเน่า!  

 

“คือ…ฉันขอโทษ”

 

“จะ..จริงด้วย!” ฟางเบิกตากว้างแล้วมองมาที่ผมอย่างตกใจ

 

                       ……………….ต่อ……….

   เพียงแค่ฉันเห็นชื่อเรียกเข้ามันก็เหมือนทำให้ใจฉันกระตุก…

 

“ฮะ..ฮัลโหลค่ะพี่มิน”  ใช่แล้วล่ะ…คนที่โทรมาน่ะคือพี่มิน

 

(ฮัลโหลฟาง! ทำไมไม่โทรกลับมาหาฉันเลย! เมื่อคืนไปไหนทำไมไม่อยู่ที่หอฮะ ฉันไปหาก็ไม่เจอ รู้บ้างไหมว่าฉันเป็นห่วง!)

 

“ฉัน..ขอโทษ”  เมื่อคืนฉันลืมพี่มินไปเสียสนิท

 

   ก็จะให้นึกถึงได้ไงในเมื่อเมื่อคืน…เห้ยๆ! อย่าคิดสิ! โถ่ -_-

 

(แล้ววันนี้…จะมาไหม?)

 

  ไปไหน? หะ...เห้ย!!! ฉันต้องไปเที่ยวกับพี่มิน!! อ๊ากกกกกกกกกกกกกก

 

“จะ…จริงด้วย!!”

 

(ว่าไง…รถกำลังจะออกแล้วนะ)

 

   โอ๊ยยยยยย ฉันจะไปได้ยังไงกันในเมื่อตอนี้ฉันกำลังอยู่บ้านพี่ป๊อปแล้วไหนจะเสื้อผ้ากระเป๋าอะไรก็ไม่ได้เตรียมเลยสักอย่างอ่ะ!

 

“พี่มิน..คือฉัน..”

 

(มาไม่ได้หรอ? แล้วตอนนี้เธออยู่ที่ไหน?)

 

   ตายยย! ตายยยยยยยย! ตาย!

 

“อะ…อยู่…อยู่..”  ฉันส่งสายตามองพี่ป๊อปอย่างขอความช่วยเหลือ

 

   พี่ป๊อปหันมามองฉันพักหนึ่งก่อนจะกระตุกยิ้มแล้วเดินเข้ามาหาฉัน..

 

   จะทำอะไรของเขา…

 

“อื้อ!!!!!”  ตกใจกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว!

 

(ฟาง! เกิดอะไรขึ้น! เป็นอะไรไป)

 

   พี่ป๊อปจับท้ายทอยของฉันแล้วมอบจูบแสนหวานให้…ฉันพยายามทุบตกอกกว้างให้หยุดแต่มันก็ไม่ได้เป็นผลเลยสักนิด  ลิ้นหน้าสอดแทรกความเข้ามาในโพรงปากฉํน สอดลิ้นเกี่ยวพันกันจนฉันระทวย

 

   ในมือก็ยังถือโทรศัพท์อยู่อย่างนั้น….ตอนนี้ฉันไม่ได้ยินเสียงใดๆเลยนอกจากเสียงริมฝีปากของเราทั้งคู่ที่ผลัดกันแลกจูบให้กัน

 

   และสุดท้ายโทรศัพท์ในมือของฉันก็ตกลงพื้นอย่างช่วยไม่ได้ ฉันเลื่อนมือขึ้นจับไหล่กว้างทั้งสองให้มั่นคง พี่ป๊อปยังคงดูดเม้มเลยริมฝีปากอย่างไม่หยุดหย่อน

 

“อื้อ…” ฉันตอบรับรสจูบของพี่ป๊อป แขนข้างหนึ่งของพี่ป๊อปก็รั้งท้ายทอยของฉันส่วนอีกข้างก็กำลังโอบเอวฉันอยู่ มันดูร้อนแรงจนฉันแทบจะยืนไม่ไหว แต่ฉันกลับรู้สึกชอบมัน…

 

   พี่ป๊อปค่อยๆผละออกอย่างอ้อยอิ่งน้ำลายสีใสหยดย้อยเชื่อมโยงกันแต่พี่ป๊อปก็โลมเลียมันออกจากริมฝีปากฉันจนหมดเกลี้ยง..

 

“ทะ..ทำอะไรของพี่..”

 

“อยู่กับฉัน..อย่าคุยกับผู้ชายคนอื่น”

 

“แต่นั่นพี่มิน..แฟนฉัน”

 

   ไม่รู้หรอกว่าอะไรดลใจให้ฉันพูดออกไปแบบนั้นแต่สิ่งที่ได้กลับมาคือใบหน้าที่เฉยชาของพี่ป๊อปแทน…

 

“พี่ป๊อปคือฉัน…”

 

………………………………………………..

   ฟางคงไม่รู้หรอกว่าใครบางคนในสายก็ได้ยินทุกอย่างอย่างชัดเจน..

 (อื้อ…)

 

   มินกำโทรศัพท์ของตัวเองแน่นจนมันแทบจะแตกหักในกำมือ

 

(ทะ..ทำอะไรของพี่..)

 

“ฟาง…”  มินเอ่ยเสียงแผ่ว ไม่ใช่เขาไม่รู้ว่าเสียงเมื่อครูคืออะไร แต่จะทำไงได้…

 

  แต่แล้วเมื่อเสียงต่อมาดังขึ้นเขาก็รู้ทันทีว่าสิ่งที่เขาคิดมันต้องเกิดขึ้น..

 

(อยู่กับฉัน…ห้ามคุยกับผู้ชายคนอื่น)

 

“ไอป๊อป..” เขารู้และจำเสียงนั่นได้..

 

   มินไม่อยากจะฟังอะไรต่อเพราะตอนนี้น้ำตาที่กักเก็บไว้มันกำลังไหลเต็มสองแก้มเขาจึงกดตัดสายทิ้งอย่างไม่ใยดี…

 

“โถ่เว้ย!!!”  โทรศัพท์ในมือถูกเขวี้ยงทิ้งไปไกลพร้อมหยาดน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่หยุดยั้ง

 

“ฮึก ฮืออ ฮึก ทำมายยยยยยยยยย! ทำไมต้องเป็นแบบนี้วะไอเหี้ยยยย!!!!”  มินเตะฝุ่นที่พื้นจนฟุ้งกระจายพร้อมร่างของเขาที่ทรุดตัวลงกับพื้นอย่างหมดแรง..

 

“ฮึก..ฟาง…ในที่สุด…วันนี้ก็มาถึงสินะ…”  พูดออกมาพร้อมความเจ็บปวดที่เอ่อล้นจนเจ็บ เขารู้ว่าฟางและป๊อปปี้รักกัน และรู้ว่าสักวันเขาก็ต้องเป็นคนถูกทิ้ง…แต่ไม่คิดว่ามันจะรวดเร็วขนาดนี้..

 

“โว๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!” 

 

   มีคนเคยบอกว่าถ้าตะโกนให้ไกลออกไปสุดเสียงและให้มันดังก้องที่สุด..ความทุกข์จะแปรเปลี่ยนเป็นความสุขทันที…

 

   แต่เขาคิดว่ามันไม่ใช่…เพราะตอนนี้ที่เขาตะโกนออกไป..

 

   ก็แค่เผื่อว่าความเจ็บของเขา...

 

 

   จะมีใครบางคน…ได้ยินมัน

……………………………………………..

 

   ก๊อก ก๊อก ก๊อก

 

  แต่แล้วเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ทำให้ฉันและพี่ป๊อปต้องผละออกจากกัน

 

“คุณหนูคะ ตื่นได้แล้ววันนี้โรงเรียนเปิดค่ะ!”

 

   O[]O!!!! โรงเรียนเปิดดดดดดดดดดดด!!!

 

“ให้ตาย!” พี่ป๊อปเดินตรงไหหยิบเสื้อผ้าอย่างกระตือรือร้น แต่ฉัน..กลับทำอะไรไม่ถูก

 

“ยังจะยืนบื้ออยู่อีก! ไปอาบน้ำเข้าสิ!” พี่ป๊อปขึ้นเสียงใส่ฉันจนฉันสะดุ้งโหยง ก่อนที่ฉันจะรีบเดินไปดูเสื้อผ้า..เดี๋ยวนะ!เสื้อผ้าหรอ!

 

“พี่ป๊อป..ฉันไม่มีเสื้อเปลี่ยน” พี่ป๊อปหันมามองฉันแล้วขมวดคิ้วเป็นปม ก็เสื้อผ้าฉันเมื่อคืนยังไม่ได้ซักเลย มันต้องเหม็นมากแน่ๆ ฮือออออออ

 

“ว่าไงนะ?!”

 

“กะ…ก็เสื้อฉันยังไม่ได้ซักเลยนะ”

 

“หึ…ถ้างั้น…”   พี่ป๊อปเดินเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้น

 

“…” ฉันค่อยๆถอยหลังไปทีละนิดๆ จะใกล้อะไรกันนักหนา! -///-

 

“..วันนี้ขาดเรียนกันเถอะ..โอ้ย!”  เมื่อฉํนได้ยินอย่างนั้นฉันก็ตีเข้าที่กล้ามเนื้อแขนของพี่ป๊อปอย่างจัง

 

“จะบ้าหรอพี่ป๊อป!”

 

“บ้าอะไรของเธอ?! นี่ฉันพูดจริงๆต่างหากล่ะ”  พี่ป๊อปมุ่ยหน้าใส่ฉัน ชิส์! คิดว่าน่ารักมากเลยรึไง

 

“ไม่ได้นะ พี่ป๊อปจะขาดเรียนไม่ได้…ฉันขาดคนเดียวก็พอ”  ประโยคหลังช่างแผ่วเยาเหลือเกิน

 

 

   ก็มันจริงนิ…การขาดเรียนมันหมือนจะถูกตัดคะแนนไปเลยก็ได้ยิ่งไม่มีเหตุผลอีก แล้วถ้าเกิดเป็นประเด็นฮอตหน้าเว็บโรงเรียนที่ฉํนกับพี่ป๊อปขาดพร้อมกัน โว้ยยยย ฉํนจะให้พี่ป๊อปมาเป็นข่าวแบบนี้ไม่ได้หรอกนะ…

 

 

“ได้ไงกัน…ถ้าเธอขาดฉันก็ต้องขาดด้วยเหมือนกัน”

 

“แต่พี่ป๊อปอยู่มอหกแล้วนะ อีกไม่นานก็จะจบแล้ว..ถ้าขาดเรียนไปดื้อๆแบบนี้มัน…อ้ะ”

 

   ฮึ่ย! อะไรเนี่ยจู่ๆก็มาดีดหน้าผากดังป๊อก! ยิ่งกว่าลูกปิงปองกระทบโต๊ะอีกนะเว้ย

 

 

“บื้อ! หึ”  ยังจะมายิ้มอยู่อีก นี่ฉันเครียดจริงๆนะ!

 

“ไม่ต้องมายิ้มเลยนะพี่ป๊อป ยังไงพี่ก็ขาดเรียน…ทะ…ทำอะไร..” ฉันยังไม่พูดไม่ทันจบเมื่อจู่พี่ป๊อปกเข้ามารั้งเอวฉันไว้พร้อมดึงฉันให้เข้าไปใกล้

 

 

“อยากจูบกับฉันมากรึไง..”

 

“….” พะ..พูดอะไรของเขา?!

 

“ได้สิ เพราะฉันเนี่ย..” พี่ป๊อปเลื่อนหน้าเข้ามาหาฉันเรื่อยๆ

 

“…”

 

“ก็อยากใจจะขาดแล้วเหมือนกัน…”

 

 

   ฟอดดดดด

 

  แน่ล่ะฉันจะไม่เสียจูบอีกต่อไป ฉันจึงหันหน้าไปอีกทางและผลของมันก็คือพี่ป๊อปหอมแก้มฉันแทน..

 

   ให้มันได้อย่างนี้เส้!

 

“หอมจัง”

 

  ไอบ้าหื่น!

 

“ถอยไปเลยนะ” ฉันพยายามผลักพี่ป๊อปให้ออกห่าง

 

“ถึงยังไงวันนี้ฉันก้ไม่ไปโรงเรียนหรอกนะ”

 

   ฉันหันไปมองหน้าพี่ป๊อปด้วยความสงสัย..

 

 

“…เพราะฉันอยากอยู่กับเธอมากกว่า”

 

   ตู้มมมม!!! ระเบิดความอายออกมาอีกรอบ..ให้ตายสิ! ทำไมพี่ป๊อปถึงต้องทำให้ฉํนเขินมากขนาดนี้ด้วยวะเนี่ยยย!

 

   สุดท้ายพี่ป๊อปก็ผละออกจากฉันแล้วยืนในท่าปกติ

 

“แต่คุณภาคิณพ่อของพี่ป๊อปเขาจะ…”

 

“อย่าไปสนใจน่า  พ่อฉันไม่ว่าอะไรหรอก…เพราะเขาไม่เคยสนใจฉันอยู่แล้ว”  พี่ป๊อปว่าพลางลื้อหาอะไรบางอย่างในลิ้นชักแล้วสิ่งที่นำออกมาก็ทพให้ฉันมึนงงไปอีกรอบ

 

“เอาไปใส่ซะ แล้วก็รีบไปอาบน้ำให้เรียบร้อย เดี๋ยวฉํนไปคุยกับพ่อเอง” พี่ป๊อปโยนชุดของพี่ป๊อปที่เป็นเสื้อเชิ๊ตตัวใหญ่ยาวถึงเข่าส่วนกางกงน่ะฉันใส่กางเกงวับขาสั้นตัวเดิมที่ใส่ไปโรงงเรียน

 

“อื้อ คุย..กันดีๆนะคะ” ฉันพูดพลางกดบ่าของพี่ป๊อปเพื่อปลอบโยน

 

“ถ้าไม่รีบไปอาบน้ำฉันจะจับเธอปล้ำตอนนี้แหละ”

 

“อะ..ไอหื่น!” ฉันจะยืนอยู่ต่อทำไมล่ะคะ! อย่างนี้ก็ต้องวิ่งสิ!

 

   ปัง!

…………………ต่อ…………….

   ผมเดินลงมายังชั้นล่างเพื่อมาหาผู้เป็นพ่อและแน่นอนว่าผมเจอพ่อจริงๆแต่ก็เหมือนเดิม…คือยัยแม่มดนั่น

 

“ทำไมยังไม่อาบน้ำฮะ วันนี้แกมีเรียนไม่ใช่รึไง” แค่คำเอ่ยทักทายในเวลาเช้ามันก็ทำให้ผมอยากจะพูดด้วยอยู่แล้ว

 

“มี แต่จะมาบอกว่าผมไม่ไป” ผมเอ่ยโดยไม่ได้มองหน้าแม่เลี้ยงเลยสักนิดเดียว

 

“ทำไม”

 

“ผมจะอยู่กับฟาง”  ใช่ ผมอยากอยู่กับฟางมากที่สุด และผมก็จะไม่ปล่อยให้ฟางต้องอยู่คนเดียว

 

“ไร้สาระสิ้นดี!”

 

“….”

 

“ยังมีอีกเรื่องที่ฉันยังไม่ได้เคลียร์กับแกที”

 

“เรื่องอะไร?”

 

   ผมเหล่ตาหันไปมองทางแม่เลี้ยง และแน่นอนว่ายัยนั่นแสยะยิ้มร้ายออกมา..จะทำอะไรของเขา

 

“เมื่อคืน…แกไปทำอะไรไว้!”

 

“ผมทำอะไร?”

 

“ดูนี่!” พ่อผมดึงแม่เลี้ยงที่ยืนอยู่ข้างหลังมาข้างหน้าแล้วโชว์แผลที่ขาอ่อน

 

   อ๋อ…รอยนี่คงเป็นตอนที่ผมผลักคุณระวีชนกับขอบโต๊ะในห้องนั้นแน่ๆ…

 

“แล้วยังไง” ผมไม่เห็นจะสนใจอะไรเลยสักนิด นึกสมน้ำหน้าด้วยซ้ำ

 

   เพี๊ยะ!

 

   หน้าผมหันไปอีกทางตามแรงงมือของผู้เป็นพ่อ…หึ

 

 

“คุณระวีเล่าให้ฉันฟังว่าเมื่อคืนแกเข้าไปในห้องเพื่อหวังจะข่มขืนเขา!”

---

ค้างไว้แค่นี้แป๊ป 5555 ไอคุณระวีมันมีะไรมากกว่าคุณคิดนะเออ อิอิ เม้นหายเยอะมาก TT เจียดเวลามาอัพสุดๆละ ยังไงก็ขอเม้นหน่อยเหอะ มันเป็นกำลังใจที่ดีมากๆ เขัยนแค่ 'ร' อย่างนี้ตัวเดียวแต่หลายเม้นก็ได้จริงๆนะ -^- ขอบคุณฮับ