แอบรัก

ตอนที่48

                                      …………………..ต่อ…………….

   ฉันนั่งมองหน้าพี่ป๊อปอย่างไม่เข้าใจ นี่โกรธฉัน? หรือว่างอลงั้นหรอ? แล้วที่บอกว่าจะไม่วุ่นวายอีกนี่คืออะไร?  แต่ฉันคิดว่าฉันน่าจะคิดไปเองมากกว่า พี่ป๊อปไม่ได้คิดอะไรกับฉันนี่

 

   ส่วนเรื่องที่จะโทรหาพี่มิน…ไว้ค่อยโทรแล้วกัน…

 

   เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!

 

“ลงสิ” พี่ป๊อปบอกกับฉัน เมื่อรถหยุดลงตรงหน้าบ้านพี่ป๊อปเรียบร้อย

 

   ฉันปิดประตูลงจากรถและไม่นานพี่ป๊อปก็คว้ามือของฉันไปกุมเอาไว้แน่นแล้วยังกระชับฉันมันแน่นกว่าครั้งไหนๆ…

 

“ต้องจับอีกแล้วหรอ”

 

“อือ”  โกรธฉันจริงๆสินะ

 

“….”

 

“แต่ไม่ใช่การแสดงหรอกนะ…”

 

“….”

 

“ที่ฉันจับ…”

 

“….”

 

“…ก็เพราะฉันไม่อยากปล่อยเธอไปต่างหาก”

 

   O///O ฉันว่าฉันต้องหูฝาดไปแน่ๆ พี่ป๊อปพูดแบบนี้มันหมายความว่ายังไง…ฉันไม่เข้าใจ..จะเล่นอะไรกับความรู้สึกฉันอีกอย่างนั้นน่ะหรอ? มันเจ็บนะถ้าจะมาบอกอีกทีว่าเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบน่ะ..ฉันไม่อยากได้ยินมันหรอก…

 

“ไปกันเถอะ” พี่ป๊อปเดินจูงมือฉันเข้าไปในตัวบ้าน

 

    ฉันนั่งแหมะลงบนโซฟาโดยข้างๆมีพี่ป๊อปนั่งอยู่และพ่อของพี่ป๊อปกับแม่เลี้ยงคนนั้นก็นั่งอยู่ที่โซฟาอีกตัว

 

“หวัดดี เป็นไงสบายดีรึเปล่า” คุณพ่อของพี่ป๊อปจิบน้ำชาแล้วหันมาพูดกับฉัน

 

“สบายดีค่ะ..” ฉันพูดจบก็ส่งยิ้มให้ท่านและแม่เลี้ยงของพี่ป๊อปที่สีหน้าบึ้งตึง

 

“ที่ฉันเรียกเธอมาวันนี้ก็เพราะอยากจะรู้ว่าเธอเหมาะสมที่จะคบกับป๊อปปี้รึเปล่า…เธอคงไม่ขัดหรอกใช่มั้ย”  อยากจะรู้ว่าเหมาะสมรึเปล่า? ฉันหันไปมองหน้าพี่ป๊อปที่พยักหน้าให้ฉันเชิงตอบๆไป

 

“ไม่ขัดค่ะ..มีอะไรจะให้ฟางทำหรอคะ” ฉันเอ่ยถามด้วยความสงสัย แต่แล้วเสียงหนึ่งก็พูดแทรกขึ้น

 

“หึ..เธอตามฉันมา” เสียงแม่เลี้ยงพี่ป๊อปเรียกฉันก่อนที่หล่อนจะลุกขึ้น ไม่วายส่งหางตามาทางฉัน

 

  ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีเลยแฮะ..หลังจากตอนนั้นที่ฉันมาที่นี่หล่อนก็ดูไม่ชอบฉัน..แล่วหวงพี่ป๊อปยิ่งกว่าอะไร

 

“จะพาฟางไปไหน” เสียงพี่ป๊อปเองค่ะพอฉันเตรียมท่าจะลุกพี่ป๊อปก็คว้ามือของฉันไว้แล้วหันไปถามหล่อนด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว

 

“ฉันบอกให้คุณระวีจัดการเอง..แกไม่ต้องห่วงแฟนแกหรอก” พ่อพี่ป๊อปเอ่ยแทรกขึ้น แล้วมองมาทางฉันปัดๆ เชิงให้ตามแม่เลี้ยงไป

 

  และฉันก็ต้องเดินตามแม่เลี้ยหงไปด้วยท่าทางเก้งๆกังๆ..ใจคอไม่ดีเลยอ่ะ TT

 

“ส่วนแก..คุยกับฉันก่อน”

 

  ให้ตายเถอะ..แค่ฉันเดินตามคุณระวีหัวใจฉันก็หล่นวูบ..ก็ตลอดทางมาหล่อนก็เอาแต่ถามฉันเรื่องพี่ป๊อปทุกที

 

  ‘เก่งจังนะ..ที่จับป๊อปปี้ติด’

  ‘เห?’

  ‘คิดหรอว่าป๊อปปี้จะจริงจังกับเธอ’

  ‘หมายความว่ายังไงคะ?’

  ‘เห่อะ..อย่าคิดเข้าข้างตัวเองให้มากล่ะ’

  ‘…’

  ‘…ฉันเตือนไว้ก่อนเลย’

 

  นั่นแหละค่ะ ฉันเองก็ไม่รู้ว่าหล่อนจะเกลียดอะไรฉันนักหนา เธอไม่ชอบฉันฉันก็พอจะรู้..แต่ทำไมชอบพูดเหมือนรู้จักพี่ป๊อปดีทั้งๆที่ดูก็รู้ว่าพี่ป๊อปก็ไม่ได้ชอบหล่อนเท่าไหร่..แต่เอาเถอะ ฉันจะไม่สนใจเพราะมันก็เป็นเพียงแค่การแสดงของเรา..

 

 

“ทำอะไรเป็นบ้างล่ะ..ไม่ใช่ว่าอยู่ที่บ้านก็วิ่งไล่จับผู้ชายไปทั่วหรอกนะ” !!!! ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมพี่ป๊อปถึงไม่ชอบหล่อน ตอนนี้ฉันเองก็ไม่ชอบหล่อนเลยสักนิด!

 

 

“ให้ฉันทำอะไรล่ะคะ”  ฉันเดินนำหน้าหล่อนแล้วมองรอบๆ คุณระวีพาฉันมาที่ห้องครัว ข้าวของทุกอย่างเตรียมพร้อมอยู่ตรงหน้าฉันเรียบร้อย เหลือแค่คนทำแค่นั้น..

 

 

“เห่อะ..ทำให้ได้ก็แล้วกัน” -__-!! ชักจะดูถูกฉันเกินไปซะแล้วนะคุณแม่เลี้ยง!

 

 

“ให้ฉันทำอาหาร?”

 

 

“ทำไมหรอจ้ะ..หรือว่าวันๆเธอไม่ได้ทำอะไร..ทำไม่เป็นหรอ” เชอะ!ฉันไม่อยากจะอวดว่าฉันน่ะ! เป็นแชมป์กระทะเหล็กสามปีซ้อนเลยจะบอกให้!

 

 

“อืม..แล้วคุณจะให้ฉันทำอะไรหรอคะ ฉันพร้อมแล้วล่ะ” ฉันหยิบผ้ากันเปื้อนมาใส่แล้วหันมามองหน้าคุณระวีที่จิกตาใส่ฉัน..นี่ถ้าไม่บอกว่าเป็นคน ฉันคงคิดว่าหล่อนเป็นไก่ไปแล้ว

 

 

“เป็นแฟนป๊อปปี้ไม่ใช่หรอ..เธอก็น่าจะรู้ว่าป๊อปปี้ชอบกินอะไร..หรือว่าแค่ตามป๊อปปี้ต้อยๆเฉยๆ”

 

 

“ขอบคุณค่ะที่บอก..แต่คุณจะเฝ้าฉันทำน่ะหรอคะ” ฉันเถียงกลับในมือที่มีดเตรียมไว้เสร็จสรรพ  พลางฉันใช้มีดเล่มนั้นชี้ไปทางหล่อน คุณระวีดูตกใจเล็กน้อยก่อนจะถอยห่างจากฉัน

 

 

“เห่อะ!..อย่าอวดเก่งไปหน่อยเลย ฉันไม่มาดูเธอหรอกย่ะ! อ้อ แล้วอย่าคิดใช้วิธีโง่ๆนะ” คิดว่าฉันเป็นคนอย่างนั้นรึไงกัน!

 

 

“ค่ะๆ ถ้าคุณไม่มีอะไรแล้วก็ขอความกรุณาออกไปด้วยก็ได้นะคะ..ฉันไม่มีสมาธิ” อยากบอกว่าอย่ามาเป็นก้างขวางคอต่างหาก..แต่เห็นว่าแก่กว่านะ.. ก่อนฉันจะเจอหางตาและปากที่ขมุบขมิบ!เห่อะ!หมั่นไส้ว่ะ

 

 

“รีบๆ!ไปสิคะ” ฉันใช้มีดเล่มนั้นชี้ไปทางหล่อน ก่อนที่คุณระวีจะหายออกไป

 

  ฉันมองดูวัตถุดิบต่างๆนาๆตรงหน้าพร้อมเครื่องปรุงรสที่เพรยบพร้อม ฉันถูมือตัวเองไปมารู้สึกคันไม้คันมือเต็มที ไม่รอช้าฉันจัดเตรียมวัตถุดิบและอาหารที่ฉันจะทำคืออาหารที่พี่ป๊อปชอบ..

 

  อย่างแรกคือ…

 

                                        …………ต่อ………..

  เอาจริงๆนะ ผมโคตรไม่ไว้วางใจยัยผู้หญิงคนนั้นเลย..แม่ง!ใจผมที่กำลังกระวนกระวาย อยู่ไม่สุข ทีแรกกะว่าจะตามฟางไปครับแต่โดนคนเป็นพ่อรั้งแขนให้อยู่ต่อโดยบอกว่ามีเรื่องจะคุยกับผม ผมก็ได้แค่หวังว่าหล่อนจะไม่ทำอะไรให้ฟางต้องขายหน้าหรอกนะ..

 

 

“พ่อมีอะไรกับผมอีก” ผมถามเซ็งๆ อะไรนักหนาวะ!

 

 

“แกทำอะไรกับหนูจินนี่ไว้” แค่ได้ยินชื่อผมก้พอจะรู้แล้วว่าจะพูดถึงเรื่องอะไร..เบื่อว่ะ! ไม่อยากอยู่บ้านแล้วนะเว้ย! ฟวย!

 

 

“ผมคิดว่าผมพูดไปแล้วนะพ่อ..ยังไม่เข้าใจอีกหรอ”

 

 

“เห่อะ..ฉันก็ยังไม่ได้ว่าอะไรแก” ปากไม่ว่าหรอก!แต่สายตาก็ดูออกแล้วป่ะวะ!

 

 

“พ่อก็อย่าถามแต่เรื่องเดิมๆดิครับ..ผมขี้เกียจตอบซ้ำๆ” ผมมองคนเป็นพ่อที่กระตุกยิ้มร้ายๆนั้น ไม่ชอบเลยจริงๆว่ะ!

 

 

“จริงจังหรอกับคนนี้” ผมมองไปตามคำพูดนั่นของพ่อ สายตากรุ่มกริ่มที่ผมเกลียด..เพราะผมสื่อความหมายในดวงตาคู่นั้นไม่ออกเลยจริงๆ

 

 

“…จริงจัง”

 

 

“ฉันก็แค่หวัง…”

 

“…”

 

“หวังว่าประวัติศาตร์คงไม่ซ้ำรอยหรอกนะ”  ผมหยุดมองหน้าพ่อด้วยสายตาแข็งกร้าว..ไม่อยากฟัง ผมไม่อยากฟัง..แค่คิดมันก็เป็นเรื่องที่โคตรจะแย่สำหรับผม

 

 

“พ่อ..”

 

“หึ..ฉันก็แค่เตือนไว้..ถ้าไม่อยากบ้าอีกล่ะก็..”

 

“พอเถอะน่า!...หยุดพูดเถอะว่ะ..ผมโคตรไม่อยากจะฟัง ไร้สาระ..” ใช่ครับ..ผมไม่อยากคิด ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น!

 

 

  แค่ปล่อยให้มันกลายเป็นความหลังก็พอ..

 

  ไว้คอยเตือนผม..หากมันเกิดขึ้นอีก

 

 

“คุยอะไรกันอยู่หรอคะ”  หน้าระรื่นเชียงนัยัยแม่มด! เมื่อจู่ๆคุรระวีนั่นก็เดินเข้ามานั่งแผละลงที่เดิมหนำซ้ำยังพูดจาออเซาะฉอเลาะกับพ่อผม

 

“เปล่าหรอก ฉันคุยอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ”

 

   ผมยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่มอย่างเซ็งๆ พลางก็เหล่ตามองไปยังห้องครัว ฟางกำลังทำอะไร?

 

“คุณให้ฟางทำอะไร” ผมหันไปถามแม่เลี้ยงที่ยิ้มเยาะมาทางผม

 

“เดี๋ยวก็รู้เองน่าป๊อปปี้”

 

“ผมจะไปหาฟาง” ว่าแล้วก็ลุกขึ้นเตรียมตัวจะเดินไปแต่พ่อผมก็รั้งไว้อีกหน

 

“นั่งเถอะน่า เดี๋ยวแกก็รู้”

 

   ผมได้แต่ขมวดคิ้วกับคำพูดนั้นของพ่อที่แสนจะน่าสงสัย เดี๋ยวก็รู้ๆๆๆๆๆ แล้วเมื่อไหร่กูจะรู้?!

 

“ไม่ต้องห่วงหรอกป๊อปปี้ ฉันไม่ทำอะไรแฟน..ของเธอหรอกจ้ะ” ยิ้มทำไม? คิดว่าสวยมากรึไง? เฟคว่ะ! พูดเลยยยยยย

 

  สู้แฟนผมก็ไม่ได้ เหอะ! ถึงจะเป็นแค่แฟนหลอกๆก็ตาม…

                                  ………………ต่อ……………..

 

   ฉันหยิบผักชุดเล็กที่ตั้งไว้เหมือนเตรียมไว้จนเสร็จสรรพ อาหารที่พี่ป๊อปชอบ…คือผัดกระเพราสินะ แต่ฉันคงทำไม่ได้หรอกเพราะเป็นการกินแบบรวมหลายคน ดังนั้นฉันจึงัดสินใจทำอาหารประมาณสี่ห้าจาน ตามความเหมาะสม

 

“คุณคะ ให้ฉันช่วยมั๊ย” ป้าคนนึงเดินเข้ามาถามฉัน ฉันก็เพิ่งรู้เหมือนกันว่าป้าคนนี้ชื่อป้าน้อมและใจดีด้วย><

 

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวฉันทำเองได้^^”

 

“คุณจริงจังกับคุณหนูจริงๆใช่มั๊ยค่ะ” น้ำเสียงติดกังวลนั้นทำให้ฉันที่กำลังหั่นผักเตรียมต้มต้องชะงักแล้วแหงนหน้ามอง

 

   ฉันคิดว่าคุณหนูที่ป้าน้อมหมายถึงคงหนีไม่พ้นพี่ป๊อปแหง่ๆ

 

“ทะ..ทำไมหรอคะ?”

 

“ป้าแค่จะบอกว่าถ้าหนูแค่คิดที่จะเข้ามาหลอกหรือแค่หวังผลประโยชน์เหมือน…ผู้หญิงคนที่ผ่านมาล่ะก็…หนูก็ควรบอกเลิกคุณหนูไปเถอะค่ะ..”

 

   คำพูดของป้าน้อมทำให้ฉันรู้สึกตะหงิดๆที่หัวใจ ไม่ใช่ว่าฉันเป็นคนอย่างนั้นหรอกนะ แต่ไอคำที่บอกว่า ‘ผู้หญิงคนที่ผ่านมา’ มันหมายความว่ายังไง?

 

“ป้า..ไม่อยากเห็นคุณหนูต้องร้องไห้หรอกนะคะ”

 

   หัวใจฉันกระตุกวูบ…แต่แล้วฉันก็วางมือจากการหั่นผักแล้วกุมมือของป้าน้อมแทน

 

“ป้าไม่ต้องห่วงหรอกนะคะ…หนูจะไม่ทำให้..พี่ป๊อปต้อง.ระ..ร้องไห้ค่ะ”

 

“….”

 

“หนู…สัญญา”

 

   ไม่รู้อะไรดลใจให้ฉันต้อวพูดออกไปอย่างนั้นแต่หัวใจมันก็บอกแบบนั้น…ฉันเองก็ไม่อยากเห็นพี่ป๊อปร้องไห้เหมือนกัน

 

 

    อาหารถูกจัดแจงจนเรียบร้อยด้วยฝีมือของฉัน ^U^ ภูมิใจจังแฮะ ฉันเชฟมือทองเลยน้า ไม่อยากจะโม้ อิอิ ฉันหยิบถ้วยอาหารที่ทำรวมทั้งหมดห้าถ้วยใส่ถาดแล้วยกขึ้นทำท่าจะเดินไปที่โต๊ะอาหาร

 

“ให้ป้าช่วยมั๊ยคะ?”

 

“ไม่เป็นไรค่ะป้า เดี๋ยวหนูถือไปเอง ^^”

                               ……………….ต่อ…………

   ก๊อกแก๊ก ก๊อกแก๊ก ก๊อกแก๊ก

 

“ทำบ้าอะไรของแก รำคาญ” พ่อผมเอ่ยถามขึ้นเมื่อผมเคาะนิ้วเล่นจนเล็บมันกระทบกับพื้นโต๊ะจนเกิดเสียง

 

“เบื่อ” ผมแค่รู้สึกเบื่อและเบื่อมาก ผมรอฟางมาหลายนาทีแล้วจนผมชักอยากจะไปตามเต็มทีแล้วเหมือนกัน จะเกิดอะไรขึ้นรึเปล่า…

 

“ทำนานแบบนี้…สงสัยไม่น่ารอดนะคะคุณ” คำพูดของแม่เลี้ยงเรียกผมให้กับไปมองหน้าหล่อนกับพ่อสลับกัน

 

“หึ” พ่อผมกระตุกยิ้ม ไม่ต่างจากยัยแม่มดนั่นเลย ทำหน้ายังไงกับผู้ชนะ เหอะ!

 

“มาแล้วคร้าาาา” เสียงหวานดังขึ้น ผมหันหลังกลับไปมองก็พบว่าฟางกำลังเดินถือถาดอาหารออกมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

 

  อารมณ์ดีด้วยแฮะ ^_______^

 

  พ่อผมกระตุกยิ้มน้อยๆแต่ก็เผยรอยยิ้มออกมาเมื่ออาหารวางลงบนโต๊ะอาหารแต่ดูเหมือนแม่เลี้ยงนั่นกำลังรู้สึกอึ้งกับสิ่งที่เห็น

 

   เป็นไงล่ะ!!! เป็นไงหล้า! แฟนผมครับแฟนผม!

 

   เออ กูขอมโนแป๊ป -_-

 

“ทานให้อร่อยนะคะ” ฟางว่าจบก็เดินมานั่งลงข้างๆผมเหมือนเดิม

 

“เธอทำอะไร” ผมหันไปกระซิบถาม

 

“อาหาร ไม่เห็นหรอคะ” เออครับ

 

   ตกลงกูผิด?

 

“ทำอาหารเป็นด้วยหรอ ฉันไม่คิดว่าเด็กมอปลายธรรมดาอย่างเธอจะทำอาหารเป็นน่ะ” พ่อผมเอ่ยถามขึ้น

 

“เป็นสิคะ คนเราดูแค่เผินๆไม่รู้หรอกค่ะว่าตัวจริงเขาเป็นยังไง..” ฟางเหลียวตามามองที่ผม

 

   มองทำไม? ผมไม่ได้เป็นคนอย่างนั้นสักหน่อยนะ

 

“…สิ่งที่เราเห็นอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่เราคิดก็ได้นิคะ..”  ฟางว่าแล้วหลบสายตาจากผม

 

   อ่า…นี่คงคิดว่ามันเป็นแค่การแสดงจริงๆสินะ…

 

   ยัยบื้อ!

 

“เรื่องแบบนี้ถ้ายังเอาแต่ปิดใจ…มันก็ยากที่จะทำความเข้าใจกับมันเหมือนกัน…” ผมว่าพลางเหล่ตามองไปที่ฟาง ฟางเองก็เงยหน้ามองที่ผมเช่นเดียวกัน…

 

   เราได้แต่นั่งจ้องตากันอยู่อย่างนั้น…ก่อนที่จะมีเสียงหนึ่งดังขึ้น

 

“แฮ่ม! รีบๆทานเถอะค่ะ เดี๋ยวอาหาร…จะเย็นหมด” ผมและฟางผละสายตาออกจากกันก่อนจะหันไปมองที่ยัยแม่มดเป็นตาเดียว

 

   เป็นบ้าอะไรของหล่อนวะ?

 

……………………………………..

 

    อีกฟากหนึ่ง…ใครคนนึงคงลืมใครบางคนไปแล้วล่ะ…

“ทำไมไม่รับสายเลยนะฟาง”  มินที่นั่งจมปลักอยู่กับที่สนามบาสมาหลายชั่วโมง เขาพยายามที่จะติดต่อหาฟางแต่ก็ยากซะเหลือเกินในเมื่อปลายสายไม่ยอมรับโทรศัพท์จากเขาเลย

 

“เห้ยไอมิน มึงไม่กลับบ้านหรอวะ” มาร์คที่เป็นสมาชิคในทีมบาสเดินมาถาม

 

“กูยังโทรหาฟางไม่ติดเลยว่ะ เดี๋ยวค่อยกลับ”

 

“ให้กูอยู่เป็นเพื่อนมั๊ยมึง”

 

“ฮึ้ย ไม่ต้องหรอก กูไม่ใช่เด็กที่ต้องมีผู้ปกครองเฝ้าหรอกนะ” เขาพูดแหย่มาร์คเหมือนเป็นเรื่องสนุกแต่จิตใจเขาตอนนี้กลับอยู่ไม่สุขซะนี่

 

“เออๆ งั้นกุกลับล่ะ พรุ่งนี้อย่าลืมนะเว้ย แปดโมงเช้าล้อหมุน” มาร์คเข้ามาตบบ่าเพื่อนสนิทก่อนที่มินจะยักคิ้วเป็นหารเข้าใจ

 

“โชคดีนะมึง รีบกลับบ้านล่ะดูเหมือนฝนใกล้จะตกแระ เดี๋ยวมึงได้แดกไข้แทนแดกข้าวเอา” มาร์คพูดพร้อมทำหน้ากวนๆ

 

“มึงจะแดกตีนกูก่อนมั๊ย?”

 

“อูยยย ไม่ดีกว่ากูอิ่มแล้ว”

 

“เมื่อไหร่มึงจะกลับ กูรอนานแล้วนะ” มินพูดขึ้นพร้อมทำหน้าเอือมๆ คือเขาใจป่ะว่าถ้ามาร์คไม่กลับแล้วเมื่อไหร่เขาจะได้โทรหาฟางต่อ?

 

“โหหหห เออๆ กุไปจริงแระ กู๊ดอาฟเตอร์นูน”

 

“อาฟเตอร์นูนพ่อมึงสิสัด! ไปไกลๆตีนกูเลยนะ”

 

   มาร์ควิ่งลับหายไปในทันทีที่เขาทำท่าจะสัดรองเท้าให้กิน….มินได้แต่ส่ายหน้าอย่างเอือมระอากับไอเพื่อนคนนี้ที่สุด…

 

   แต่แล้วเขาก็กลับมาหมกมุ่นกับโทรศัพท์ต่อ…

 

“อยู่ไหนของเธอกันนะ…” โทรแล้วโทรอีกเกือบสามสิบสายก็ไม่ยอมรับ

 

“ให้ตายเถอะ…” ทางเลือกสุดท้ายก็คือการส่งข้อความไปบอกเป็นข้อความสุดท้ายจากยี่สิบของความ

 

   ‘ฉันจะรอเธอพรุ่งนี้ที่โรงเรียนตอนแปดโมงนะ…ถ้าอ่านแล้วก็โทรกลับมาด้วย ฉันเป็นห่วง’

 

   ว่าจบเขาก็เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋า แต่แล้วน้ำตาที่พยายามเก็บกั้นไว้มันก็ต้องไหลออกมา หัวใจตอนนี้เหมือนจะถูกบีบรัดและถูกลืมในเวลาเดียวกัน…หรือบางทีเขาอาจจะเป็นฝ่ายเดียวก็ได้ที่รู้สึกเบแบบนี้…

 

   ไม่ใช่ไม่รู้หรอกนะว่าฟางยังรักป๊อปปี้อยู่…แต่เขาขอแค่เวลา…สักวินาทีก็มีค่าหากได้อยู่กับฟาง..เขายอมที่จะหลอกตัวเองต่อไป ขอแค่ได้มีฟางอยู่ใกล้ๆ…เท่านั้น

 

                                ……………………………………

   อาหารของฟางถูกปากผมเป็นที่สุด อร่อยชิบหายวายวอดเลยครับ!!!! ผมโคตรจะคุ้นชินกับอาหารรสชาตินี้ได้ดีว่าก่อนหน้านี้เมื่อปีที่แล้วมีคนที่แอบชอบผมทำให้กินบ่อยๆ…

 

   และผมก็เพิ่งรู้ว่าคนๆนั้นคือฟาง…

 

   มันเหมือนพรหมลิขิตเลยแฮะ ^^

 

“ทำอร่อยดีนิ วันหลังมาทำบ่อยๆสิ” พ่อของผมพูดขึ้น ผมเองก็เห็นด้วยเหมือนกัน

 

“เอ่อ…” ฟางหันมาส่งสายตาหาผม

 

   มองแบบนั้นหมายความว่ายังไงวะ?

 

“ความจริงแล้ว..พวกเรามีเรื่องจะบอกกับคุณท่านค่ะ”

 

   ชิบหาย…อย่าบอกนะว่าเรื่อง..

 

“ฉันกับพี่ป๊อปเราไม่ได้…”

 

“ยัยบื้อ!” ผมเอ่ยแทรกขึ้นทันที

 

“ห้ะ?!” ฟางทำหน้าไม่เข้าใจเป็นอย่างมาก

 

“เธอลืมอะไรจำไม่ได้หรอ?”

 

   เอ่อ…ผมก้พูดไปงั้นแหละ ไม่รู้หรอก กูมั่วไปเอง จบป่ะครับ?

 

“ลืม? อะไร”

 

“มานี่” ผมดึงฟางออกจากตะอาหารอย่างถือวิสาสะ

 

“ป๊อปปี้แกจะพาฟางไปไหน?!” พ่อผมตะโกนไล่หลัง

 

“ผมมีเรื่องต้องคุยกับฟางนิดหน่อย เดี๋ยวผมกลับมา” พูดจบก็ลากฟางไปต่อ

 

    ผมลากฟางมาหยุดอยู่ที่มุมหนึ่งของบ้านเป็นพื้นที่เงียบและค่อนข้างมือ ซึ่งแถวนี้ไม่มีใครเห็นอยู่แล้ว..

 

“ปล่อยนะพี่ป๊อป!” ฟางสะบัดมือออกจากผมจนมันสำเร็จ

 

“พี่ลากฉันมาทำไม? ฉันกำลังจะบอกเรื่องของเรานะ” ฟางทำท่าว่าจะเดินไปอีกครั้งแต่ผมก็รั้งเธอเอาไว้ก่อน

 

   ผลุ่บ!!

 

   เมื่อผมคว้าแขนมาได้ผมก็ดันฟางให้แนบชิดกับผนังเย็นเฉียบแล้วยันมือทั้งสองข้างกั้นทางทั้งสองฝั่งเอาไว้ไม่ให้ฟางสามารถหลบไปไหนได้

 

“พี่ป๊อปจะทำอะไร…” น้ำเสียงสั่นแบบนั้นผมรู้ดีว่าตอนนี้ฟางกำลังกลัวและหวั่นไหวมากแค่ไหน…

 

“ทำสิ่งที่อยากทำ”

 

“อะ…ออกไปนะ” ฟางพยายามใช้มือดันอกผมให้ออกห่างแต่ก็ไม่สำเร็จ

 

“นี่…”

 

“….”

 

   ผมจับจ้องดวงตาคู่สวยที่มองมาที่ผมเช่นเดียวกันอย่างใจจดใจจ่อ แววตาวาบหวิวสั่นไหวนั่น…ผมดูน่ามองไม่เปลี่ยน…จมูดโด่งเป็นสันทำให้ใบหน้าดูน่ารัก..แก้มแดงๆนั่นผมเควสัมผัส…ริมฝีปากหยักได้รูป…น่าจูบ

 

“ขอ…ได้ไหม”

 

“..อะไร” 

 

 

“จูบน่ะ…ได้รึมั๊ย?”

 

 

“….”

---

อัพยาวๆๆๆๆๆๆๆๆ มากกกกกกกก ชดใช้ให้ล่ะนะ ส่วนฉากสองต่อสองขอเป็นเน็คพาร์ทแล้วกันนะคร้าาาา เม้นหายหลายร้อยล้าน5555 ขอโทษหลายคนที่ทำให้เมื่อมือนะเออ 555 แต่เป็นกำลังใจที่ดีมากจริงๆ ขอบคุณมากๆและเราก็ดีใจมากๆ ฝากตอนต่อไปด้วยนร้าาา

 

  โหวตให้คะแนน กดไลค์ กดติดตามกันได้เลยเน้ออออ รักเลยๆๆๆ