แอบรัก

ตอนที่42

 
   ผลั้วะ!!!!
 
   เสียงหมัดหนักๆทำให้ผู้ชายทั้งสองคนผละออกจากฉันอย่างรวดเร็ว
 
   พี่ป๊อป…
  
“ไอเหี้ย! มึงทำไรว่ะ! ไอสัตว์นรก! ไอเลว! ผลั๊วะ!”  หมัดหนักฟัดเข้าให้ที่แก้มของผู้ชายคนนั้น
 
“อ้ะ!” ไม่นะ! แต่แล้วพี่ป๊อปก็เสียหลัก ถูกผู้ชายอีกคนดึงออกแล้วโดนซัดจนล้มพื้น
 
“พี่ป๊อป!” ฉันตกใจมาก ทำไงดี..ทำไงดี!
 
“มึงเป็นใครวะ! มาเสือกอะไรด้วย” ผู้ชายทั้งสองคนต่างรุมซ้อมพี่ป๊อป
 
  อึ๊ก! อั๊ก! อ้า!
 
  พี่ป๊อปช้อนสายตามองมาที่ฉันแล้วเป็นเชิงบอกว่าให้หนีไป ฉันก็เอาแต่ส่ายหน้าปฏิเสธฉันทำแบบนั้นไม่ได้….ฉันทำไม่ได้!
 
“เห้ย! ไอป๊อป!”  ขอบคุณสวรรค์!
 
   เมื่อพี่โทโมะและพี่เขื่อนเข้ามาพอดี ทั้งสองรีบวิ่งเข้าไปกระชากไอสองคนที่ลวนลามฉันออกจากพี่ป๊อปอย่างรวดเร็ว
 
“สัด! ทำเพื่อนกูหรอ! มึงทำเพื่อนกูใช่มั๊ย! ด้ายยยย!”  พี่เขื่อนทั้งเตะทั้งถีบ ทั้งระยำจนผู้ชายคนหนึ่งน่วมเริ่มดูแย่ขึ้นทุกที
 
“มึงกล้ามากนะ! มึงกล้ามาก! ไอเหี้ยป๊อปมึงพาฟางหนีไป!” พี่โทโมะตะโกนบอก
 
   นาทีนั้นฉันทั้งตกใจและกลัวมาก ก่อนที่มือของฉันจะถูกพี่ป๊อปคว้าไว้แล้วพาวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
 
………ต่อ………
 
   ผมคว้ามือฟางวิ่งออกมาจากผับในที่สุด ให้ตาย! ตอนที่ผมเห็นยัยนั่นกำลังถูกลวนลามมันเหมือนความอดทนของผมขาดผึง ผมโกรธมาก…มากชิบหาย! ผมวิ่งเข้าไปกระชากไอสองคนนั้นออกมาก่อนที่มันจะรุมผมกลับแต่โชคดีที่ไอโทโมะและไอเขื่อนมาเห็นซะก่อน
 
   ผมยัดฟางใส่รถของผมโดยไม่ฟังคำพูดหรือข้ออ้างใดๆทั้งสิ้น แล้วผมก็ขับออกไป… 
 
“พี่ป๊อปจะพาฉันไปไหน! จอดรถเดี๋ยวนี้เลยนะ!”  ผมหันไปมองฟางด้วยสายตาคาดโทษ
 
“ถ้าฉันเข้าไปช่วยไม่ทันไม่รู้รึไงว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นน่ะฮะ!” ผมตะหวาดกลับด้วยความโกรธ
 
   คิดแล้วก็โมโหถ้าผมเข้าไปไม่ทันมีหวังผมต้องรู้สึกผิดไปจนวันตายแน่ๆ
 
   ถึงผมจะไม่รู้ว่าทำไมผมต้องรู้สึกผิดก็เถอะ…
 
“แต่ฉันยังไม่ได้บอกพี่มิน…อรั๊ย!”
 
   ผมเบรกรถกะทันหันในทันที ทำไมต้องพุดถึงหมอนั่นด้วยวะ!
 
“อย่ามาทำโง่จะได้ไหมฮะ ไอมินนั่นมันจะปล้ำเธออยู่ร่อมร่อซะขนาดนั้น”
 
“แล้วพี่ป๊อปจะมาสนใจฉันทำไมเล่า”
 
“คิดว่าฉันอยากสนใจมากรึไง?!”
 
“ถ้างั้นก็ไม่ต้องตามฉันมา”
 
   ปัง!
 
   เห้ย! อะไรอีกวะเนี่ยยยย!
 
“โว้ยยยยย!”  ผมขยี้ผมตัวเองอย่างหัวเสียก่อนจะเปิดประตูรถของตัวเองแล้วลงไปตามฟางที่พึ่งปิดประตูเดินลงจากรถไปเมื่อครู่
 
“คิดว่าตัวเองเก่งมากรึไงฮะ”  ผมเข้าไปคว้าแขนของฟางไว้
 
“ฉันจะกลับหอเอง พี่ไม่ต้องมายุ่ง!” ฟางสะบัดมืออกจากผมแล้วเดินไปต่อ
 
   ผมเอง…
 
   ก็ต้องเดินตามใช่มั๊ย :/
 
   เออ! ตามก็ตามวะ!
 
“ขึ้นรถ” ผมเอ่ยเสียงต่ำพร้อมคว้ามือของฟางมาอีกหน
 
“ไม่”
 
“ฉันบอกให้ขึ้นรถ”
 
“ก็บอกว่าจะกลับเอง”
 
“จะขึ้นไม่ขึ้น”
 
“ไม่!”
 
“ดี…”
 
   ผมจะไม่ทนอีกต่อไป..
 
   ผลุ่บ!
 
“เห้ย! พี่ป๊อปทำอะไรของพี่เนี่ย!”
 
 
   ใช่แล้วล่ะครับ ผมอุ้มฟางในท่าเจ้าสาวทันทีซึ่งยัยนั่นกับเอาแขนคล้องคอผมเพื่อยึดติด เหอะ! ตัวหนักชิบหายเลยโว้ยยยย
 
 
“พูดดีๆไม่ยอมฟังเอง”
 
“ปล่อยนะ! ปล่อยฉันลง!”
 
“เงียบ!” ผมตะคอกกลับจนฟางสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะซุกหน้าเข้าอกผม
 
   ยัยบื้อเอ๊ยยยยยย
 
   ผมยัดฟางเข้าไปในรถอย่างเดิมแล้วขับรถออกไปอีกครั้ง…..
 
   ภายในรถเงียบมากไม่มีใครพูดอะไรออกมาเพราะผมเองตอนนี้ก็เริ่มจะรู้สึกอึดอัดขึ้นมาหน่อยแล้วเหมือนกัน
 
“ทำไมถึงต้องเข้าผับบาร์แบบนั้นฮะ ไม่เห็นจะเหมาะกับเธอตรงไหน”
 
“…พี่มินชวน”
 
“หึ! ไหนบอกชอบฉั….”
 
“ไม่! ฉันไม่ได้ชอบพี่ป๊อปแล้ว! และตอนนี้ฉันก็กำลังคบกับพี่มินอยู่ด้วย”
 
   ว่าไงนะ….คบกับไอมินงั้นหรอ…เหอะ…หัวใจผมกระตุกแปลกๆ ความรู้สึกโหวงๆนี่คืออะไร นี่ผม..กำลังเป็นอะไร
 
 
“มันดีกับเธอมากรึไง”
 
“อือ” 
 
   ต่อจากนั้นในรถก็เงียบลงอีกครา…
 
   เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
 
“ขอบคุณ” เหอะ! ที่บ้านไม่เคยสอนพูดคำลงท้ายรึไง!
 
“เดี๋ยว” ผมเอื้อมมือคว่าข้อมือฟางเอาไว้
 
“ขอเข้าห้องน้ำหน่อย”
 
“….”
 
“อย่าใจร้ายนักจะได้ไหม”
 
“เชิญ”  แหม่ะ ทีกับฉันล่ะมาทำเป็นพูดเสียงเรียบ
 
    ผมเดินเข้ามาในบ้านของฟางพร้อมกับลงกลอนประตู…
 
“ถ้าเข้าเสร็จแล้วก็ออกจากห้องฉันได้เลย”  ยัยนั่นพูดน้ำเสียงติดเย็นชาใส่ผม
 
                           ………………..ต่อ………................
 
   ฉันยอมรับว่าการที่พี่ป๊อปเข้ามาในห้องมันทำให้ฉันรู้สึกแปลกๆ และระแวง…แต่ความไว้ใจมันมากกว่า..
 
“ถ้าเข้าเสร็จแล้วก็ออกจากห้องฉันได้เลย”  ฉันบอกพลางมมองวอกแวกไปทางอื่น
 
   ฉันกลัวว่าการตัดใจจากพี่ป๊อปมันจะยากขึ้น ถ้าหากเราต้องสบตากัน แค่ตอนอยู่ในรถตอนนั้นฉันก็รู้สึกแย่มากพออยู่แล้ว
 
   พี่ป๊อปเดินเข้าไปในห้องน้ำของฉัน ส่วนฉันก็ออกไปยืนรับลมนอกระเบียงแล้วหลับตาลง…
 
   ฉันจะตัดใจจากพี่ป๊อป…ได้จริงๆน่ะหรอ…ทำไมมันถึงยากจัง…ฉันรักพี่ป๊อปมากขนาดนั้นเลยหรอ…ฮึก คิดแล้วน้ำตาก็ไหลออกมาเองซึ่งฉันก็ยังหลับตาอยู่
 
   พี่ป๊อปไม่เคยมองมาที่ฉันเลยสักครั้งแล้วทำไมต้องทำเหมือนมีใจให้ฉันด้วยนะ…พี่ป๊อปเห็นฉันเป็นแค่ผู้หญิงใจง่ายคนนึง ถ้างั้น…ตั้งแต่วันแรกที่เจอกันจนกระทั่งช่วงเวลาทั้งหมดที่มีด้วยกัน…พี่ป๊อปก็คงรู้สึกไม่ต่างจากตอนแรกเลยสินะ…
 
                              ………………………ต่อ…………………
 
   ผมเข้ามาในห้องน้ำฟางและหวังว่าจะยังมีโพสอิทแปะอยู่เหมือนเดิม…แต่มันกลับไม่ใช่ โพสอิทนับกว่ายี่สิบใบตอนนี้มันไม่เหลือแม้แต่ใบเดียว…
 
   นี่ยัยนั่นคงเลิกชอบผมไปแล้วจริงๆสินะ….
 
  คิดแล้วก็รู้สึกปวดหนึบที่หัวใจ…ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะร้องไห้เลยแฮะ แต่เปล่าหรอก ผมจะไม่เสียน้ำตาให้กับผู้หญิงอย่างยัยนั่นเด็ดขาด
 
   และเมื่อผมเดินออกมาจากห้องน้ำผมก็เห็นยัยฟางยืนกอดอกอยู่หน้าห้องน้ำพอดี
 
“กลับไปได้แล้วล่ะคะ” ครั้งนี้ดีหน่อยที่มีคำลงท้าย แต่ก็เอาเถอะ ผมไม่ได้สนใจเรื่องนั้น
 
 
“ไม่อยากกลับ”
 
“ว่าไงนะ?”
 
“หิว” เออ กูว่ากูต้องได้โล่โกหกระดับชาติสักหน่อย
 
“ฉันไม่มีอะไรให้กินหรอกนะ พี่ป๊อปกลับไปกินที่บ้านเถอะ”
 
“งั้นเธอดูนี่..”  ผมชี้นิ้วไปที่แผลบนหน้าที่เกิดจากรอยชกต่อย มันก็มากพอดูอยู่เหมือนกัน
 
   ฟางดูตกใจนิดหน่อยแต่สุดท้ายก็กลับมาทำหน้านิ่งเหมือนเดิม…
 
“แล้วยังไงคะ?”
 
   ละ…แล้วยังไงงั้นหรอ?! นี่ผมต้องบอกทุกอย่างเลยใช่มั๊ยฮะ!
 
“..ก็เพราะใครล่ะ ที่ทำให้ฉันต้องเป็นแบบนี้น่ะฮะ”  ใช่! เพราะเธอนั่นแหละยัยบื้อเอ๊ย
 
“…..”
 
“ทำแผลให้ฉันซะ”
 
“พี่ก็กลับไปทำเองสิ มือเท้าก็มี”
 
   โอ้โหหหห เดี๋ยวนี้หัดย้อน! ย้อนแรงซะด้วยยย คิดว่าผมจะยอมงั้นหรอ?!
 
“ด้วน”
 
“ด้วน?”
 
“ใช่ ดังนั้นเธอต้องเป็นคนทำให้ฉัน” 
 
“บ้าไปแล้วรึไงพี่ป๊อป!”
 
   ฮะๆ ไม่ได้ยินเลยยยย
 
   ผมทำหูทวนลมมันก็จบเรื่อง ผมเดินลงไปนั่งแหมะลงบนโซฟาและผมก็เห็นฟางทำหน้าอึ้งๆที่ผมทำแบบนี้
 
“เร็วสิ ไม่งั้นเธอก็เลิกหวังว่าฉันจะกลับบ้านได้เลย”
 
   หึ ยัยนั่นดูอารมณ์เสียไม่น้อยแต่สุดท้ายก็กระทืบท้าเดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลมาที่ผมแล้วนั่งลงข้างๆกับผม
 
“โอ้ย! นี่ยัยบื้อ! เบาๆหน่อยไม่ได้รึไงวะ” ผมร้องจ๊ากเมื่อจู่ๆฟางก็ทิ่มสำลีลงบนแผลของผมอย่างจัง
 
“ช่วยไม่ได้ พี่อยากให้ฉันทำให้เองนิ”  เย็นชาไม่พอยังใจร้ายอีก
 
   ฝากไว้ก่อนเถอะ…
 
“นี่” ผมเอ่ยขึ้นขณะที่ยัยนั่นก็ยังทำแผลให้ผมอยู่
 
“อะไร”
 
“…ชอบไอมินมันหรอ” เอ่อ…ผมก็ไม่รุ้ว่าทำไมถึงถามออกไปแบบนี้ แต่ผมก็อยากรู้จริงๆ
 
“…..”
 
 
“ว่าไง แค่นี้ตอบไม่ได้หรอ?”
 
“ใช่ ฉันชอบพี่มิน” เหอะ ตอบง่ายดีเข้าใจง่ายอีกต่างหาก
 
   ฟางทำแผลให้ผมอย่างเบามือส่วนผมก็เอาแต่จ้องหน้าของฟางที่ใกล้ขึ้นทุกที เสี้ยวหน้านี้..มันทำให้ผมใจสั่นเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ ผมนั่งมองอยู่อย่างนั้นแล้วมือผมก็พาลอยู่ไม่สุก
 
   ผมเลื่อนมือขึ้นทาบกับมือของฟาง…ผมแค่รู้สึกว่าอยากจับ…ก็เท่านั้นเอง
 
“ทำอะไรของพี่” ฟางดูตกใจไม่น้อย ผมมองเข้าไปในดวงตานั้นที่เริ่มสั่นระริก
 
“แล้วเธอ…ไม่ได้ชอบฉันแล้ว…”
 
“…..”
 
“…จริงๆน่ะหรอ”
 
 

 
 
ฮืออออออออออออออออออออออออ ขอโทษษษษษษษษษษ ตอนหน้าข้าพเจ้าจะรีบมาอัพให้โดยเร็วววว ข้าพเจ้าจะบอกว่าตอนหน้าทีดราม่าต่อ ยังไงก็ฝากด้วยนะฮะ จุ้บ!
 
 เม้นหายยยยแว้ววววว ขอบคุณฮับ