แอบรัก

ตอนที่4

…………ต่อ…………
   หลังจากที่ฉันกลับมาจากห้องน้ำและเข้าห้องเรียนเพื่อนๆทุกคนก็ไม่มีใครใส่ใจฉันเลยสักนิดยกเว้นก็แต่แก้วที่คอยไถ่ถามว่าเป็นอะไรรึเปล่าแต่ฉันทำเพียงแค่ส่ายหน้าไปเท่านั้น
 
   ฉันไม่คิดเลยว่าคนที่ฉันแอบชอบมาตลอดสองปีจะเป็นคนแบบนี้…ทำไมพี่ป๊อปโหดร้ายจังนะ
“ฟาง”
“…”
“ฟาง”
“…”
 
“ยัยฟาง!!”
 
“ห๊ะๆ ฉันเห็นด้วยหมดเลย^^”
 
“ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลย --*”
 
“อะ..อ้าวหรอ โทษทีนะ พอดีฉันคิดอะไรเพลินๆน่ะ” ฉันยิ้มให้แก้วแห้งๆ หน้าอายชะมัด ทำไมฉันต้องคิดถึงแต่พี่ป๊อปด้วย ทั้งๆที่เขาคงไม่มีทางคิดถึงฉันแน่นอนไม่แม้แต่จะนึกหน้าผู้หญิงอย่างฉันอยู่แล้ว
 
“นี่แกเป็นอะไรมากป่ะ ฉันเห็นแกเหม่อตั้งแต่กลับจากห้องน้ำแล้ว”
 
    แล้วฉันจะบอกออกไปได้ยังไงว่าฉันน่ะคิดถึงแต่พี่ป๊อป..TT
 
“ไม่มีอะไรหรอก เรียนต่อเถอะ”  ฉันพูดปัดๆเพื่อไม่อยากให้แก้วสงสัยในความผิดปกติของฉัน
“โอ๊ะ นั่นมันพี่ป๊อปหนิ”  เพียงแค่ได้ยินชื่อพี่ป๊อปฉันก็สะดุ้งเล็กน้อย แล้วแอบเงี่ยหูฟังสิ่งที่จินนี่กำลังจะพูด
 
“ป๊อปโดนทำโทษอีกแล้วหรอ..แย่ชะมัด”
 
   ว่าไงนะ! พี่ป๊อปโดนทำโทษอย่างนั้นหรอ ฉันแอบมองตามสิ่งที่จินนี่กำลังมองอยู่ ฉันมองออกไปนอกหน้าต่างและก็เป็นเรื่องจริงทีพี่ป๊อปถูกทำโทษ สิ่งที่ฉันเห็นคือพี่ป๊อปกำลังถูกวิ่งรอบสนามแต่ฉันก็ไม่รู้กี่รอบหรอก ฉันสงสารพี่เขาจัง…….
 
“นี่ฟาง แกยังสนใจหมอนั่นอยู่อีกหรอ”  คราวนี้ไม่ใช่แก้วแต่เป็นเควินที่พูดขึ้นข้างหลังฉัน ฉันหันไปค้อนใส่เขาก่อนจะกลับมามองที่เดิม
 
“แกเลิกซะเถอะน่า ไอผู้ชายแบบนั้นน่ะ มันไม่มีค่าพอสำหรับแกหรอก”
 
    สิ่งที่เควินพูดมันไม่ใช่เลยสักนิด ฉันคิดว่า…ฉันเองต่างหากที่ไม่เหมาะสมกับเขา
 
“ฉันจะพูดแบบเดานะ ตอนเที่ยงฟางจะเอาน้ำไปให้พี่ป๊อปชัวร์”   แก้วพูด ส่วนฉันได้แต่หันหน้าหนี..บางครั้งการที่ฉันแอบชอบใครเพื่อนฉันมันก็มักจะดูออกแล้วรู้ถึงอนาคตของฉันกับพี่เขาตลอด..
 
    ในที่สุดฉันก็ถือขวดน้ำเอาไว้หนึ่งขวด…ฉันไม่ปฏิเสธว่าฉันจะเอาน้ำไปให้พี่เขา..จนตอนนี้ฉันกำลังยืนอยู่ข้างๆสนามที่พี่เขาวิ่ง..แต่ฉันก็ได้แต่ยืนแข็งอยู่ตรงนั้น..ฉันกำลังสับสนตัวเองว่าฉันควรจะเอาไปให้พี่เขาดีมั้ย
 
“เอาไงล่ะฟาง..เธอจะเอาไปให้เขาจริงๆน่ะหรอ..”   ฉันได้แต่พร่ำถามตัวเอง ขาฉันมันก็ไม่ก้าวออกไปสักที..
 
“ไม่รู้ล่ะ..”   ฉันตัดสินใจก้าวขาออกไปด้วยความกล้า..แต่ต้องหยุดชะงักอีกครั้งเมื่อพี่เขามีคนเอาทั้งน้ำทั้งขนม นม เนย อะไรต่ออะไรเต็มไปหมด..ก้มมองดูน้ำเปล่าของตัวเอง..ต่างกันสิ้นเชิง
 
“พี่ป๊อปคะ..เอ่อ..น้ำค่ะ..”  ฉันเห็นเด็กผู้หญิงคนนึงเดินเข้าไปหาพี่ป๊อป พร้อมยื่นน้ำแบบเดียวกับฉันเป๊ะ! พี่เขาก็มองดูน้ำของเธอนะ แต่สักพัก..
 
 
   ซ่า!!
 
 
   พี่เขาเอาน้ำนั้นไปรดน้ำต้นไม้แทน -_- เป็นคนรักษาสิ่งแวดล้อมมาก..ฉันขมวดคิ้วแล้วมองความร้ายกาจของพี่เขา..ไม่อยากคิดเลยว่าถ้าเป็นของฉันพี่เขาจะสาดใส่ฉันแน่..
 
“ฟางนี่!!”
 
   O_O!!!!!!!!!!!!
 
   ให้ตายเถอะ!!!ยัยจินนี่นั่นเรียกชื่อฉันซะเสียงดัง..พี่ป๊อปมองมาทางฉัน พร้อมกับนักเรียนคนอื่นที่มองมาทางฉัน..ฉันเห็นอย่างนั้นก็รีบเอาน้ำซ่อนไว้ด้านหลัง…ไม่เพียงเท่านั้นพี่เขาเดินมาทางนี้อีก!!!แล้วฉันจะทำยังไงถ้าพี่เขาแค้นฉันเรื่องที่ฉันตบหน้าพี่เขาล่ะ..
 
 
   ฉันมองหน้าพี่เขานิ่ง…ได้แต่หวังว่าพี่เขาจะไม่ทำอะไรฉัน..ถ้าพี่เขาสาดน้ำใส่ฉันต่อหน้าคนอื่น ฉันยิ่งฮ๊อตๆอยู่นะช่วงนี้..ที่ฮ๊อตได้ก็เพราะพี่ป๊อปนั่นแหละ..ฮ๊อตจนใครต่อใครต่างพากันเกลียดหน้าฉันกันไปหมดแระ --*..
 
“ฟางเธอแอบอะไรไว้ที่หลังอ่ะ”   บางทีฉันก็อยากรู้ว่าจินนี่จะอยากรู้อะไรนักหนากับตัวฉัน..
 
“ปะ..ปล่าวสักหน่อย”  ฉันทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ แน่นอนว่าฉันเป็นคนโกหกไม่เป็น..
 
“ไม่เชื่อหรอก..”  ใครจะมาเชื่อฉันล่ะ ก็ฉันบอกอยู่ว่าฉันโกหกไม่เป็น TT จินนี่เดินเข้ามาหาฉันเรื่อยๆ
 
   
   ผลึ่บ!
 
 
   เธอคว้าน้ำด้านหลังฉันไปได้..แล้วยังยื่นให้พี่ป๊อปอีก…ชีวิตฉันมันช่างรันทดอะไรแบบนี้..
 
“เอาน้ำมาให้พี่ป๊อปนี่เอง..พี่ป๊อปคะนี่ค่ะ”   
 
   จินนี่ยื่นน้ำฉันให้พี่ป๊อป พี่เขามองแล้วหยิบน้ำฉันไป..ความจริงฉันกำลังดีใจที่พี่เขาอาจจะกินน้ำฉันก็ได้..แน่นอนว่านักเรียนหลายคนที่มองมาที่ฉันแล้วนึกอิจฉา..พี่ป๊อปเขากินน้ำของฉันในที่สุด
 
“พี่ป๊อปกินน้ำฟางหรอคะ!”
 
   จินนี่ดูท่าจะอารมณ์เสียนิดหน่อย ฉันเองก็งงอยู่เหมือนกันว่าพี่เขาจะกินน้ำได้ฉันได้ไง..ก็พี่เขาออกจะไม่ชอบฉัน..แต่ฉันก็ดีใจค่ะ..และฉันก็ยิ้มให้กับพี่เขาด้วย
 
 
ฟู่ว!!!!ซ่า!!!!
 
 
   พี่เขาพ่นน้ำใส่หน้าฉัน!!!แน่นอนว่าทุกคนต่างหัวเราะเยาะเย้ยฉัน..ฉันลืมตาขึ้นสบตากับพี่เขา..มองดูคนรอบๆที่เห็นฉันเป็นตัวตลกกันหมด..ฉันคิดไว้แล้วล่ะ..พี่เขาคงไม่ดีกับฉันง่ายๆแน่..ฉันหันกลับมาสบตากับเขา..
 
   แปะ..
 
   น้ำตาของฉันมันก็ไหลลงมาอีกครั้ง..พี่เขาชอบหักหน้าฉัน ฉันรู้ว่าใครๆต่างพากันหัวเราะกันสมน้ำหน้าฉันกันไปหมด..รวมถึงพี่ป๊อป..พี่เขาก็หัวเราะเยาะฉัน..ตรงนี้มีแต่คนหัวเราะฉันกันไปหมด..
 
“เชี่ยป๊อป!”   พี่โทโมะกับพี่เขื่อนเดินเข้ามาหาพี่ป๊อปแล้วมองมาที่ฉันด้วยสีหน้าตกใจ..แต่ฉันไม่สนใจเพราะตอนนี้ฉันเสียใจ…ฉันเจ็บปวด..แล้วฉันจะอยู่ตรงนี้ไปทำไม..
 
“ฮึก..”   ฉันปาดน้ำตาตัวเองแล้วเดินผ่านพี่ป๊อปไป ก่อนที่ฉันจะเงยหน้าสบตากับพี่เขาให้รู้ว่าฉันเจ็บปวด..แต่ฉันรู้ว่าพี่ป๊อปเขาคงไม่รู้สึกอะไรอยู่แล้ว
 
…………………ต่อ……………………
 
    ผมมองดูแผ่นหลังบางที่เดินผ่านผมไปด้วยน้ำตาที่ไหลออกมา..ส่วนผมน่ะหรอครับ ผมก็ขำน่ะสิ..ผมรู้ว่ายัยนั่นกำลังเข้าข้างตัวเองอย่างแรง..แต่ก็นะ..ผมบอกแล้วผู้หญิงทุกคนก็เห็นแก่ผลประโยชน์กันไปหมด..ผมตัดสินใจเดินออกมาจากตรงนั้นแล้วตรงไปยังห้องพักนักกีฬาโรงเรียนคือที่ประจำตามด้วยเพื่อนสนิทของผมอีกสองคน
 
“ไอสัดป๊อปมึงทำเฮี้ยไร!”  ไอโมะมันถามผม แล้วผมทำอะไร.
 
“กูไม่ได้ทำไร”
 
“ห่าราก มึงนี่แม่งโคตรเลว”  ไอโทโมะมันด่าผมครับ--* แต่ผมก็ไม่เจ็บสักนิด
 
“ฉันไม่ได้ต้องการน้ำจากยัยนั่น และไม่เคยต้องการอะไรจากยัยผู้หญิงคนนั้นสักนิด นี่กูผิดด้วยหรอ”  ผมพูดตามความจริงทุกอย่าง ฟางก็คงเหมือนผู้หญิงทุกคนที่ผ่านมาแวะเวียนชื่นชมในความหล่อของผม
 
   
   ซึ่งผมมองว่ามันไร้ค่าสิ้นดี….
 
 
“เมื่อไหร่มึงจะเลิกอคติกับผู้หญิงว่ะ” และผมก็ตอบได้เลยโดยไม่ต้องคิด..
 
“ไม่มีวัน”
 
“แต่ผู้หญิงก็ไม่ได้เป็นเหมือนแม่เลี้ยง..”
 
“มึงหุบปาก!”  ผมตะหวาดใส่โทโมะอย่างเหลืออดเมื่อไอเพื่อนบ้านั่นกำลังจะพูดถึงคนๆหนึ่งที่ผมเกลียด…เกลียดมากที่สุด
 
“กูขอโทษ”  เอาล่ะผมจะพยายามไม่สนใจคำพูดของมัน
 
“วันนี้ตอนห้าโมงมึงอย่าลืมไปแข่งบาสนะเว้ย”
 
   ผมพูดเพียงแค่นั้นแล้วเดินออกไปและผมก็รู้ดีว่าไอเพื่อนสองตัวนี้มันไม่ได้ตั้งใจที่จะพูดเรื่องของคนๆนั้น แต่ถึงยังไงผมก็ไม่อยากได้ยิน เรื่องราวของผู้หญิงคนนั้น..
 
   ผมเดินออกมาจากห้องพักนักกีฬาและมีบางอย่างที่ทำให้ผมหยุดชะงัก…เมื่อผมเห็นอะไรบางอย่าง
 
“ฮึก..ฮืออ”  ยัยผู้หญิงที่ชื่อฟางนั่น ผู้หญิงที่ผมพ่นน้ำใส่หน้ากำลังนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ใต้ตนไม้เพียงลำพัง ผมมองภาพนั้นอย่างนิ่งๆ ไม่ได้รู้สึกอะไรเลย
 
   ไม่เลย…
 
   ผมมองแผ่นหลังที่กอดเข่าร้องไห้อยู่แค่แป๊ปเดียวแล้วเดินออกไปโดยไม่คิดที่จะเหลี่ยวหลังกลับมามอง…
 
………..ต่อ…………..
   
   ฉันแค่อยากรู้ว่าฉันทำผิดตรงไหน ฉันแค่..อยากเป็นคนที่คอยอยู่ข้างๆเขาเท่านั้นเอง ฉันนั่งกอดเข่าบนพื้นหญ้าแล้วก็ปิดปากเพื่อเก็บเสียงร้องไห้ไว้ ทำไมเวลาฉันคุยกับพี่ป๊อปทีไรต้องทะเลาะกันทุกที…ฉันไม่ชอบมันเลยจริงๆ ฉันไม่อยากให้เรื่องมันต้องเป็นแบบนี้…
“ฮืออออ” เสียงสะอื้นของฉันคงดังพอที่ผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมามอง ฉันดูเหมือนตัวประหลาด ฉันเหมือนคนที่ไม่มีอะไรดีสักอย่าง
 
    ฉันเดินกลับไปห้องเรียนของตัวเองด้วยดวงตาแดงกล่ำและทุกสายตาก็มองมาที่ฉันทุกคนหัวเราะและนินทาฉัน ก็ไม่แปลกหรอกดูสภาพฉันตอนนี้ก็เดาได้ดี ผมเผ้าเปียกไปหมดหึ น่าสมเพชจริงๆด้วยแฮะ -_-*
 
“เห้ยฟาง แกโอเคปล่าว” เควินยังคงเป็นเพื่อนที่ดีของฉันเสมอ เขาเดินเข้ามาหาฉันแล้วเช็ดหน้าที่เปียกปอนของฉันด้วยมือของเขาอย่างอ่อนโยน ฉันมองเสี้ยวหน้าของเพื่อนรักแล้วยิ้มออกมา
 
“ยิ้มอะไรวะ”  แหม่ ขี้เก๊กซะด้วยสิ ^_^
 
“ปล้าว ฮ่าฮ่า ขอบใจนะ” ฉันยิ้มให้กับเขาและหมอนั่นก็เกาท้ายทอยสงสัยยุงกัด--*
 
“สองคนนี้นี่ยังไงกันน้า ฮันแน่” จะผิดมั๊ยที่ฉันนึกอยากตบยัยแก้วซะตอนนี้เลย
 
“อะไรของแก ไม่มีอะไรสักหน่อย”
 
“อ่ะหรอๆๆ”
 
     นู่นเควินเดินไปนู่นแล้ว 555 บางทีเพื่อนรักของฉันก็น่ารักนะเนี่ย ฉันมองแก้วด้วยหางตานึกหงุดหงิดนิดหน่อยที่เล่นเอาเควินต้องเดินหนีไปแบบนั้น
“เลิกล้อได้แล้วน่า” ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรเลยจริงๆกับคำพูดของแก้วเพราะถึงยังไงเควินก็เพื่อนฉัน
 
“ก็ได้ๆ เอ้อนี่ แกรู้แล้วยังว่าวันนี้พวกพี่ป๊อปเขาแข่งบาสกันด้วยล่ะ”
 
“แข่งบาส!”
 
    ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าพี่ป๊อปจะลงแข่งบาสกับนักกีฬาโรงเรียนในวันนี้น่ะ! แต่ดูเหมือนฉันจะพูดเสียงดังไปนิสนึงจนทุกคนหันมามองที่ฉันแล้วนั่งซุบซิบ
 
“แล้วแกจะไปปล่าว”
 
“ฉัน…ไม่รู้อ่ะ”
 
    ใช่ ฉันไม่แน่ใจว่าจะใจกล้าพอที่จะไปรึเปล่า ก็เพิ่งโดนด่ามานี่นา..ถ้าพี่เขาเห็นหน้าฉันแล้วเกิดแพ้ขึ้นมาจะทำไง TT ฉันควรทำยังไงเนี่ยยย
 
“ทำไมอ่ะ ฉันอยากให้แกไปนะเว้ย”
 
    ว่าไงนะ! ยัยแก้วอยากให้ฉันไปงั้นหรอ อะไรกันยัยแก้วกินยาลืมดูวันหมดอายุป่ะเนี่ย ทำไมจู่ๆถึงอยากให้ฉันไป โอ๊ะ ฉันพอจะนึกออกแล้ว..
“ฮันแน่ แกจะไปหาพี่โทโมะใช่ม๊า”  อะโด่ๆ ฉันก็พอจะเดาออกอ่ะนะว่าเพื่อนคนนี้ความจริงก็แอบปลื้มพี่โทโมะแต่ก็ปากแข็งนี่นาทำไงได้
“บะ…บ้า! ฉันเปล่าสักหน่อย”
 
    มีใครเคยบอกรึเปล่าว่ายัยแก้วโกหกไม่เนียน --* ไม่ต่างจากฉันหรอก..
“หรอออ”
 
“นี่ที่ฉันอยากไปก็เพราะวันนี้นักกีฬาโรงเรียนอย่างพี่มินลงแข่งต่างหากล่ะ”
 
“พี่มิน? นักกีฬาบาสนั่นอ่ะนะ?”
 
    พี่มิน…เท่าที่ฉันรู้จักเขาเป็นนักกีฬาบาสประจำโรงเรียนและดูเหมือนจะฮอตไม่น้อยในทีมเลยก็ว่าได้ แต่ยัยแก้วเนี่ยนะชอบผู้ชายขาวตี๋แบบนั้น เชื่อยากแฮะ
 
“ก็ใช่นะสิ วันนี้พี่มินลงแข่งด้วยเลย”
 
“จิงอ่ะ แล้วคราวนี้พวกพี่ป๊อป…จะไหวรึเปล่า” ฉันก็นึกสงสัยเหมือนกันว่าพี่ป๊อปจะลงแข่งไหวหรอ
 
    ฉันรู้สึกเป็นห่วงยังไงก็ไม่รู้….
 
“เพราะงั้นแกต้องไปดูนะฟาง” ยัยแก้วอ้อนฉันค่ะ ไม่รู้กี่สิบปีที่คบกันมายังไม่เคยเห็นจะอ้อนอะไรขนาดนี้
 
“อือๆ ไปก็ไป” ฉันยอมตกลงที่จะไปกับแก้ว เพราะฉันเองก็นึกอยากดูพี่ป๊อปเหมือนกัน..
 
    และเย็นนี้ฉันกับแก้วก็จับมือกันที่จะมาดูพี่ป๊อปลงแข่งบาสซึ่งควินก็มาด้วยเช่นกัน ถึงแม้ตอนแรกจะดูลังเลนิดหน่อยแต่ก็ตัดสินใจมาด้วย ฉันคิดว่าเขาคงเป็นห่วงฉันแหง่ๆ น่ารักอีกแระเพื่อนใครก็ไม่รู้><
…………..ต่อ………..
   ผมกับไอโทโมะและไอเขื่อนตัดสินใจยื่นชื่อลงแข่งบาสในวันนี้ความจริงการแข่งครั้งนี้ก็สำคัญนิดหน่อยเพราะแข่งกับนักกีฬาโรงเรียนส่วนทีมของผมก็เป็นเพียงนักเรียนธรรมดาแก๊งนึงแต่เป็นหนุ่มฮอตเท่านั้น (อ๊วกกกกก แกหล่อมาก -*-  -ไรเตอร์)
 
   และดูเหมือนวันนี้คนจะล้นหลามใช่เล่นก็เพราะไอนักกีฬานี่ยังฮอตไม่แพ้พวกผมเช่นกันแต่ถึงยังไงผมก็ไม่ยอมถอยเด็ดขาด..
“แม่งคนเยอะชิบหาย” ไอโทโมะพูดขึ้น ซึ่งผมเองก็พยักหน้าเห็นด้วย
“จ้าที่รัก เดี๋ยวเค้าเนี่ยจะส่งจุ๊บไปให้นร้า” --*
 
   ผมเริ่มชินแล้วล่ะครับกับไอผู้ชายปากหวานอย่างไอเชี่ยเขื่อน มันกำลังคุยโทรศัพท์กับแฟนของมันที่ดูเหมือนจะเลี่ยนจนน้ำตาลเรียกป๋า เฮ้อ ผมก็ดีใจหรอกที่เพื่อนเจอผู้หญิงดีๆ ส่วนผม..ผมไม่รอวันนั้นอยู่แล้วเพราะผมรู้ว่าคงไม่เจอผู้หญิงดีๆ
“หงอยล่ะสิพวกมึง ฮ่าฮ่า อิจกูก็บอก”  ไอเขื่อนมันหลงตัวเองเกินไปหน่อยนะผมว่า -_-
 
“ถุย! ใครจะไปอิจมึงกันวะ” อันนี้ไอโมะพูด
 
“อ้ะหรอ แล้วเมื่อไหร่มึงจะจีบแก้วติดฟร้ะ กูเห็นมึงไปนั่งอ่อยเขาก็แล้วยังไม่ได้แม้แต่หางตาของแก้วเลยนี่หว่า”  ไอนี้ผมเห็นด้วยกับไอเขื่อน
 
“เออๆ กูมันป๊อดพอใจแล้วยัง” 
 
“มึงอ่อยต่อไปเถอะเดี๋ยวแก้วแม่งก็เห็นใจ”
 
“กูอ่อยจนหมดศักดิ์ศรีแล้วมั้งมึง”
 
“โถ่ ชีวิตเพื่อนกู” ไอเขื่อนตบบ่าไอโทโมะเหมือนต้องการปลอบใจ
 
   --* ผมชักจะเป็นห่วงเพื่อนสองคนนี้ทุกที มันไม่ขาดก็เกินล่ะครับ
 
“ใกล้ได้เวลาแล้วว่ะ เราลงสนามกันเหอะ”  เมื่อผมเห็นว่าเหลือประมาณสิบนาทีก็จะเริ่มการแข่งขันจึงตัดสินใจว่าลงสนามก่อน
 
    และแน่นอนเพียงแค่ผมลงสนามเสียงกรี๊ดกระหึ่มไม่แพ้ทีมคู่แข่งแต่อย่างใด ผมเห็นไอเขื่อนมองไปยังคนใต้ต้นไม้แล้วส่งยิ้มหวานให้อย่างกับหนังโรแมนติก และแน่นอนว่ามันส่งยิ้มกับแฟนของมันอย่างเฟย์ซึ่งผมก็นึกสงสารผู้หญิงนิดหน่อยแต่ก็ถือว่าเธอโชคดีมากที่ได้เพื่อนผมเป็นแฟน ^^
 
    แล้วผมก็อยากรู้ว่าไอเพื่อนอีกคนที่มีนามว่าโทโมะจะสะกิดอะไรผมนักหนาฟร้ะ!
 
“ไอเชี่ย มึงจะขิดอะไรกูนักหนา”
 
“มึงดู..”
 
“ดูอะไร-[]-”
 
“แก้ว..ไอสัดป๊อป แก้วมาเว้ย ไอเหี้ยกูฟิน><”  ผมละเพลียกับเพื่อนแต่ละคน ผมหันไปตามที่ไอโทโมะมองอยู่และผมก็เห็นจริงๆ ผมเห็นแก้วแล้วก็…
 
……………ต่อ…………..
   ฉันเจอพี่ป๊อปแล้วล่ะ และดูเหมือนว่า…เขากำลังมองมาที่ฉัน พี่ป๊อปมองฉันทำไมนะ…หัวใจก็ดูเหมือนจะหยุดเต้นไม่ได้จริงๆ ฉันกับพี่ป๊อปสบตากันได้แป๊ปเดียวเท่านั้นก่อนที่พี่เขาจะหันหน้าหนีฉันไป
 
“ไอหมอนั่นมันมองแกทำไม” เควินที่ยืนอยู่ข้างๆฉันถามขึ้น
“…”
“อย่าริอาจไปสบตากับมันล่ะแก ฉันโคตรไม่ไว้ใจ” ฉันคิ้วขมวดเล็กน้อยกับคำพูดของเควินที่ฟังดูแปลกๆ แต่ก็พยายามไม่ใส่ใจมันเท่าไหร่
 
“แหม่ ยัยแก้วถ้าแกจะสบตาขนาดนั้น ไม่ยื่นหน้าเข้าไปจูบด้วยเลยล่ะ” ฉันแขวะแก้วนิดหน่อยเมื่อแก้วมัวแต่จ้องตากับโทโมะ นี่ถ้าเป็นปลากัดคงท้องไปแล้วมั้ง
“อะ..อะไรของแกยัยฟาง ฉัน..เปล่าสักหน่อย”  ฉันบอกแล้วล่ะค่ะ ว่ายัยแก้วน่ะโกหกไม่เก่ง
“พวกแกสองคนนี่มีตาหามีแววไม่ ไปหลงพวกนั้นได้ไงกัน หน้าก็งั้นๆอ่ะ แก๊งแบล็กลิสงั้นหรอ? เหอะ! พวกแกดูหน้าฉันดิ๊ ฉันน่ะแบคฮยอนนะเว้ย”
 
   -_-* ฉันก็คิดอยู่หรอกนะว่าเควินน่ะหล่อ แต่ก็ไม่เคยคิดว่าเควินจะหลงตัวเองถึงขนาดไปเปรียบเทียบกับแบคฮยอนเอ็กโซน่ะ.. มันใช่หรอ?
“โถ่ แกเป็นไรมากเป่าวะ ตัวร้อนๆนะเนี่ย” ฉันขำกับสิ่งที่แก้วกำลังทำ แก้วเอามือทาบลงบนหน้าผากของเควินเหมือนต้องการแกล้งวัดไข้ ซึ่งเควินกลับปัดมือนั้นทิ้งเบาๆ
“อะไรของพวกแกวะ” เควินมองฉันกับแก้วสลับกันไปมาก่อนจะส่ายหน้าอย่างเอือมๆ
………….ต่อ……….
“ไอห่าเอ๊ย ทำไมแก้วต้องแตะหน้าผากหมอนั่นด้วยฟร้ะ” ไม่ต้องสงสัยว่าเสียงใครเพราะนั่นเป็นเสียงทักท้วงของเพื่อนผมเอง..ไอโทโมะ
 
“มึงหวงมากขนาดนั้นไม่ไปนั่งคุกเข่าต่อหน้าเขาเลยล่ะครับ”  ผมก็พูดเอือมๆไปงั้น แต่ผมไม่คิดว่ามันจะทำจริง
 
   ครับ..ตอนนี้ไอโมะมันกำลังไปนั่งข้างๆแก้ว…บ้าไปแล้วเพื่อนกรู
 
   ผมจึงต้องตามมันไปอย่างไม่มีข้อแม้ใดๆ ก็เพราะไอเขื่อนมันวิ่งไปหาแฟนมันเรียบร้อยแล้วนี่หว่า ช่วยไม่ได้แฮะ ถึงแม้ผมจะไม่อยากไปเลยก็ตาม…
…………..ต่อ………..
   ไม่จริงใช่มั๊ย พี่ป๊อปกำลังเดินมาที่ฉัน…หัวใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะทำไมนะ ทำไมถึงได้รู้สึกตื่นเต้นแบบนี้ ทำไมฉันต้องเป็นแบบนี้ งื้ออออ
“นายมาทำไม” ยัยแก้วถามขึ้น ซึ่งฉันก็รู้ดีในเหตุผลที่โทโมะเดินมาทางนี้..จะเพราะใครล่ะถ้าไม่ใช่แก้วน่ะ
 
“ฉันก็แค่…อยากมาอยู่ใกล้ๆคนที่ฉันรักนี่นา”  เชื่อมั๊ยค่ะ ณ จุดๆนี้ฉันสั่นระริกไปหมด ทำไมพี่โทโมะพูดเสี่ยวจังนะ >< และฉันก็รู้ด้วยว่าตอนนี้แก้วน่ะกำลังเขินพี่เขาอยู่ล่ะ
“พูดบ้าอะไรของนายฮะ!=[]=!”
 
“เขินฉันก็บอกมาเถอะน่า” ฉันเขินแทนแก้วง่ะ>< แต่แล้วฉันก็ต้องหุบยิ้มฉับเมื่อดันไปเห็นสายตาที่แสนจะเฉยเมยของพี่ป๊อป…พี่ป๊อปมีหน้าเดียวรึไงกัน
 
“ ไอโมะมึงจะเลื่ยนแข่งกับไอเขื่อนรึไง กูว่าเรารีบไปกันเหอะ” พี่ป๊อปคงอยากหลบหน้าฉันแน่ๆ เขามองหน้าฉันแค่แป๊ปเดียวแล้วก็ไม่มองอีกเลย เขาโกรธฉันงั้นหรอ…
 
    อะไรกัน! ฉันต่างหากไม่ใช่หรอที่ควรจะโกรธเขาน่ะ
“อะไรของมึงวะ กูยังไม่อยากไปนี่หว่า”
 
    นั่นน่ะสิ พี่โทโมะเขาอยากอยู่กับแก้วต่างหาก ทำไมต้องให้พี่เขารีบกลับด้วยฉันได้แต่คิดในใจ
 
“อีกห้านาทีลงแข่ง มึงจะไปไม่ไป ถ้าไม่ไปก็สละสิทธิ์ซะ” พี่ป๊อปโกรธแล้วจริงๆหรอเนี่ย เขาเดินหนีพี่โมะไปเลย…ทำไมฉันรู้สึกหัวใจบีบแน่นแบบนี้
“งั้น..ฉันไปก่อนนะ ไอป๊อปมันโหดอีกแระ”
“อือ”
“..แก้ว…จะไม่ให้กำลังใจฉันหน่อยหรอ” พี่โทโมะออดอ้อนเพื่อนของฉัน ซึ่งแก้วก็เอาแต่ส่ายหน้าอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งพี่โทโมะต้องหยุดเมื่อได้ยินเสียงมารผจญ(?)
“จะไปก็รีบไปสิวะ มัวแต่ลีลาอยู่นั่น” เควินพูดดักคอของโทโมะไว้ทันที อะไรของเขากันนะ
   ฉันเห็นสายตาของพี่โทโมะที่หันมามองเควินอย่างเคียดแค้น แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้ พี่โทโมะส่งยิ้มให้กับฉันและแก้วก่อนจะต้องเดินตามพี่ป๊อปไป  เศร้าจังTT
“แก้ว ทำไมแกใจร้ายจัง” ฉันอดที่จะบ่นไม่ได้ ก็ฉันสงสารพี่โทโมะหนิ เขาตามจีบแก้วตั้งนานแระแต่ไม่ติดสักที ความจริงฉันก็อยากจะบอกพี่เขาเหมือนกันนะ..
 
   ว่าจีบติด..ตั้งนานแล้วอ่ะ….
“ฉันทำอะไร” เพื่อนคนนี้ของฉันก็ปากแข็งซะเหลือเกิน --*
 
“แกไม่คิดจะเห็นใจพี่เขาหน่อยหรอ แกก็รู้ว่าพี่เขาตามจีบแกมากี่ปีแล้ว เมื่อไหร่แกจะยอมเปิดใจสักที”
 
“….”
 
“เควินแกก็อีกคนนะ ไปพูดดักคอพี่โมะแบบนั้นทำไมเล่า” ฉันบ่นเควินไปอีกคน ก็เพราะหมอนี่แท้ๆพี่โทโมะถึงได้หน้าหงอยกลับไปแบบนั้น
 
“ฉันพูดพูดตรงไหนวะ ก็ลีลาอยู่จริงๆอ่ะ” ยังจะมาทำหน้าตายอีก--* ฉันเอือมจริงๆกับเพื่อนแต่ละคน ก่อนที่ฉันจะหันไปคุยกับแก้วต่อ
 
“แก้ว..อย่าปากแข็งมากล่ะ ถ้าพี่เขาไปชอบคนอื่นล่ะจะแย่เอานะ”
 
“กะ..ก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ..”ฉันรู้ว่าเพื่อนฉันมันก็ยังปากแข็งอยู่วันยังค่ำ
 
“สักวันเถอะ!..ปากแข็งอยู่นั่น..แล้วอย่ามาเสียใจทีหลังแล้วกัน..นี่ฉันเตือนแล้วนะ”ฉันว่าจบก็หันหน้าไปมองที่สนามอีกครั้ง แอบเหลือบมองคนข้างๆที่กำลังครุ่นคิดอยู่ยกใหญ่
 
    ฉันก็รู้อยู่หรอกว่าแก้วมันก็รู้สึกกับโทโมะไม่น้อย แต่ฉันก็คงพูดอะไรได้ไม่มากเพราะมันคงเป็นเรื่องของคนสองคน ส่วนฉํนไม่เกี่ยวก็คงต้องอยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ
 
……..ต่อ………
“ผู้เข้าแข่งขันทั้งสองทีมพร้อม?!” เสียงของกรรมการกลางสนามดังขึ้นเรียกความสนใจของทีมผมที่ลุกฮือขึ้นอย่างหนักแน่น
“เอาวะ ยังไงกูก็ไม่ยอมเสียหน้าเด็ดขาด” ผมพูดออกไปซึ่งลูกทีมทุกคนต่างก็พยักหน้าเข้าใจ
 
    ทีมของผมรวมมือไว้ด้วยกันแล้วยกมันขึ้นเพื่อเป็นการบ่งบอกว่าเราเป็นหนึ่งเดียว ก่อนที่ผมไอโมะและไอเขื่อนจะลงสนามพร้อมๆกับลูกทีมอีกสองคน 
 
    ผมมองคู่แข่งของผมที่ยืนจ้องหน้าผมอย่าไม่ลดละ ผมไม่ได้กลัวสายตานั้นเลยสักนิด ถึงแม้การแข่งขันครั้งนี้จะไม่ได้สำคัญมากแต่คำว่าศักดิ์ศรีของลูกผู้ชาย…ผมว่ามันสำคัญกว่า
 
“ปี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด!” เสียงนกหวีดดังขึ้นเป็นสัญญานบอกว่าตอนนี้ได้เวลาการเริ่มแข่งขัน
 
    ผมคว้าลูกบาสไว้ก่อนในคราแรกแล้วเลี้ยงมันไว้อย่างชำนาญผมส่งต่อไปให้ไอเขื่อนที่รออยู่แล้ว พวกเราแยกกันทำหน้าที่ของแต่ละคนอย่างมีสติ  ไอเขื่อนเลี้ยงลูกไว้ได้สักพักแล้วทำท่าว่าจะส่งต่อไปให้กับไอโทโมะ แต่ไอฝ่ายตรงข้ามที่ผมพอจะรู้จัก มันมีชื่อว่ามาร์คมันเข้ามาแย่งลูกไว้ได้ ผมข้องใจนิดหน่อยแต่ก็ยังมีสติพอ
 
    มาร์คแย่งลูกไปได้แล้วมีพวกของมันอีกคนส่งต่อไปให้แก่หัวหน้าขอทีมนั้นซึ่งผมจำมันได้มันชื่อว่ามิน…
    ฟิ้วววว ตุบ!
 
   กรี๊ดดดดดดดดด
“เชี่ยเอ๊ย” ผมสบทออกมาอย่างหัวเสีย ทีมนั้นสามารถสกัดลูกและชู๊ตเข้าห่วงได้ในท่วงทีจนผมอดที่จะโมโหไม่ได้
 
   ผมหันไปมองหน้าไอเขื่อนซึ่งมันก็ทำเพียงแค่โค้งๆเพื่อเป็นการบอกขอโทษแต่ผมแค่ส่ายหน้าเป็นเชิงบอกว่าไม่เป็นไร
…………….ต่อ…………………
“เยส!” ฉันหันไปมองตามเสียงดีใจของเพื่อนชายคนสนิทอย่างเควิน หมอนั่นร้องออกมาอย่างสะใจ ฉันก็เข้าใจหรอกนะว่าเควินน่ะเชื่อทีมของพี่มิน ฉันจึงไม่ได้ถือสาอะไร
 
   แต่สิ่งที่ฉันเป็นห่วงคือพี่ป๊อป…พี่ป๊อปต้องชนะสิ ฉันเชื่ออย่างนั้น  ฉันแอบหันไปมองแก้วที่ยืนข้างๆฉันซึ่งสีหน้าก็ไม่ได้ต่างจากฉันเท่าไหร่
 
   หึ ไหนบอกเชียร์พี่มิน --*
 
   ฉันได้แต่มองท่วงท่าของพี่ป๊อปที่ตอนนี้ก็ผ่านมาสิบนาทีได้แล้วในครึ่งแรก แน่นอนว่าฝั่งคะแนนของทีมนู้นนำอยู่ แต่นี่พึ่งจะเป็นครึ่งแรกฉันมองดูพี่ป๊อปอยู่ห่างๆแต่คอยส่งกำลังใจเต็มเปี่ยมให้กับพี่เขา ฉันไม่รู้หรอกว่าพี่เขาอยากได้มันรึเปล่า…
 
    แต่เอาเถอะ! ถึงยังไงฉันก็อยู่ข้างๆพี่ป๊อป..^^
   ปี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!
 
   เสียงนกหวีดดังขึ้นบ่งบอกถึงการพักครึ่งแรกและแน่นอนว่าครึ่งแรกฝั่งของทีมพี่มินเป็นผู้ชนะที่ทำได้ห้าคะแนนเต็มส่วนทีมพี่ป๊อปทำได้สี่คะแนน…
 
“พี่ป๊อปปป” ฉันจำเสียงโหวกเหวกนั้นได้ดีก็เพราะนั่นมันคือเสียงของยัยจินนี่-_-
…………….ต่อ……………
   ผมได้ยินมันชัดเจนเสียงของจินนี่น่ะ..เหอะ ถึงแม่ผมจะไม่อยากได้ยินเลยก็เถอะ  จินนี่วิ่งเข้ามาหาผมอย่างรวดเร็วแล้วยังส่งยิ้มทีดูเหมือนจะหวานแต่ก็ไม่ ให้กับผมผมทำเพียงแค่มองหน้าเธอนิ่งๆ
“นี่ค่ะพี่ป๊อป น้ำนะ” จินนี่ยื่นน้ำเปล่าให้กับผมซึ่งผมก็รับมันมา
“อิจฉาว่ะ กูไปหาแฟนดีกว่า” ไอเขื่อนเดินแยกตัวออกไปหาแฟนของมันในทันที ผมได้แต่ส่ายหน้ากับนิสัยของมัน ผมเปิดฝาออกแม้ว่าใจจริงผมอยากจะเอาน้ำนี่ไปรดน้ำต้นไม้ก็เถอะ
 
    แต่ผมก็คงทำไม่ได้ ผมบอกแล้วไงครับว่าครอบครัวของจินนี่มีพระคุณกับผมมาก ผมจำใจซดน้ำนั้นดื่มอย่างหิวกระหาย ใช่…ผมกินไม่ไปเกือบครึ่งขวด
“ดีใจจังพี่ป๊อปน่ารักที่สู๊ดดดด” จินนี่เดินมาหยิกแก้มผมแล้วเล่นหน้าเล่นตา
 
 
    ให้ตายเถอะ ผมไม่ชอบผู้หญิงที่ทำตัวอ่อยแบบนี้…
 
“พี่ป๊อปอย่ากลัวนะ ถึงครึ่งแรกพี่ป๊อปจะแพ้แต่ครึ่งหลังพี่ป๊อปอาจจะชนะก็ได้”
 
    จินนี่ส่งยิ้มให้กับผมอย่างเป็นมิตร ผมแค่พยักหน้าสองสามที ก่อนที่ดวงตาผมจะเหลือบมองไปเห็นผู้หญิงใต้ต้นไม้ที่ดูเหมือนยัยนั่นกำลังมองมาที่ผม
“หึ จินนี่น่ารักมากเลยครับ” ผมเอื้อมมือไปทัดผมของจินนี่ไว้ข้างหู ไม่ต้องสงสัยหรอกนะครับว่าเพราะอะไร
 
     ก็เพราะยัยนั่นน่ะสิ…ที่ผมต้องทำแบบนี้เพราะผมแค่นึกอยากแกล้งยัยนั่นและทำให้เธอรู้สึกเจ็บ ผมไม่ใช่คนโหดร้ายอะไรขนาดนั้นแต่…ไม่รู้สิ กับผู้หญิงคนนี้ผมไม่ชอบจริงๆ
 
…………..ต่อ………….
    เจ็บดีแฮะ V_V ฉันเห็นหมดทุกอย่าง ที่พี่ป๊อปดื่มน้ำของจินนี่อย่างไม่ลังเลซึ่งแตกต่างจากฉันที่เขาอมมันแล้วพ่นใส่หน้า แล้วไหนจะเอาผมทัดหูอีกฉันยอมรับว่าตอนนี้ฉันเจ็บมาก…แต่ฉันว่าพี่ป๊อปคงสะใจที่เห็นฉันเป็นแบบนี้… “เห็นแล้วยังล่ะแก ฉันบอกแล้วว่าหมอนั่นมันก็แค่ผู้ชายหน้าตัวเมียคนหนึ่ง แกเลิกชอบมันได้แล้วน่า”
 
    สิ่งที่เควินพูดฉันได้ยินแบบนี้จนไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว  หัวใจมันด้านชาไปหมด แต่ทำไมฉันกลับอดทนกับมัน…เหมือนมีอะไรบางอย่างที่ทำให้ฉันไม่สามารถหยุดชอบพี่ป๊อปได้…
 
“โอ้ย ไอแก้วแกชกฉันทำไมวะ”
“ก็แกอ่ะ พูดไม่เข้าหูนี่หว่า”
“แล้วฉันพูดผิดตรงไหน”
“แกก็รู้ว่าฟางคิดยังไงกับพี่ป๊อปแกก็ยังจะเป็นมารผจญอีก ไอ้…”
“หยุดเลยนะแก้ว อะไรวะฉันก็แค่เป็นห่วง..เพื่อน”
“เพื่อน? แหม่ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่าแกชอ…”
 
   เมื่อกี้แก้วกำลังจะพูดอะไรน่ะ ฉันหันหน้าไปมองแก้วกับเควินสลับกันไปมา เควินกำลังเอามือปิดปากแก้วเอาไว้ 
 
   สองคนนี้มีอะไรปิดบังฉันแหง่ๆ “พวกแกมีอะไรปิดบังฉัน”  ฉันถามแก้วและเควิน
“ปะ..เปล่า”
 
    แหม่--* พูดซะตะกุกตะกักเชียว -_-
  “พวกแกต้องมีอะไรไม่บอกฉันแน่ๆ บอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ”
“อะไรของแก ปิดบงปิดบังอะไร ป้าววว” 
“ -*-”
 
   ปี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!
 
   ทันทีที่เสียงนกหวีดดังขึ้น มันเรียกสติของฉันให้กลับไปสนใจสนามการแข่งขันต่อ ถึงแม้ฉันจะได้ยินเสียงเพื่อนอีกสองคนข้างหลังฉันจะทำศึกสงครามปากกันอยู่ก็เถอะ แต่พี่ป๊อป…สำคัญกว่า
 
   ในครึ่งหลังคราวนี้เป็นฝ่ายของทีมของพี่มินเป็นฝ่ายเลี้ยงลูก พี่มินเดาะลูกอยู่กับที่โดยที่มีพี่โทโมะยืนกางแขนเป็นเชิงต้องการฉวยโอกาสเอาลูกมาแต่ก็ดูเหมือนจะพลาดเมื่อพี่มินกลับกลับหลังหันแล้วส่งลูกให้แก่ลูกทีมของพี่เขา แล้วไม่นานนักลูกทีมนั้นเลี้ยงลุกได้ในระยะใกล้ห่วงมากยิ่งขึ้น..
 
   ‘ไม่นะ…’
    ไอผู้ชายคนนั้นกำลังจะชู๊ดลุกเข้าห่วงแล้ว..
 
    ฟิ้ววววว
 
   โอ๊ะ! โชคดีจริงๆที่มันไม่ลงห่วง ฉันดีใจจนเผลอยิ้มจนตาหยี ฉันเห็นพี่ป๊อปเผลอหันมามองที่ฉัน..หรือฉันคิดไปเองนะ…อ่า น่าจะเป็นแบบนั้นมากกว่า Y_Y
 
   แล้วแล้วพี่ป๊อปกลับแย่งลูกมาได้ทันท่วงทีที่ลูกกระดอนตกพื้นก่อนที่พี่ป๊อปจะเข้าแย่งลูกนั้นไว้ได้แล้วเลี้ยงมันไว้อย่างชำนาญ เขาตะหวัดสายตาไปที่พี่โทโมะเป็นเชิงให้สัญญาณว่ากำลังจะรุกเข้าหา ซึ่งพี่โทโมะก็พยักหน้าเป็นเชิงบอกว่าส่งมาได้ พี่ป๊อปโยนลูกนั้นให้กับพี่โทโมะแล้วพี่โทโมะก็รีบมันมาเลี้ยงได้เป๊ะเว่อร์ (ถถถถ)
 
   พี่โทโมะกำลังวิ่งเข้าไปใกล้ห่วงและส่งมันให้กับพี่เขื่อนที่ยืนรอรับไว้แล้ว เมื่อพี่เขื่อนรับมันไว้ได้แล้วชู๊ด….
 
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
 
    มันเข้าจริงๆด้วย!!!!  ฉันดีใจจนแทบจะกระโดดกอดเควินแต่โชคดีที่ฉันพอจะมีสติพอ และเกมส์การแข่งขันยังคงดำเนินต่อไปไม่เว้นช่วงเวลาให้หายใจกันเลยด้วยซ้ำ  เวลาผ่านไปเรื่อยๆจนกระทั่งอยู่ในโหมดเวลาสุดท้าย…
 
   ฉันมองตามพี่ป๊อปอย่างไม่สายตาแต่ที่ฉันแน่ใจคือพี่เขาไม่หันมามองฉันเลย…
 
    ลูกบาสยังคงอยู่ในการควบคุมของลูกทีมฝั่งพี่มิน พี่เขื่อนกำลังจะแย่งมันมาแต่ก็ไม่ได้ผล ไอ้ผู้ชายคนนั้นกลับส่งมันไปให้กับพี่มาร์คที่ยืนอยู่ไม่ไกลมากนัก ซึ่งเขาก็สามารถควบคุมเกมได้อย่างดีเยี่ยม พี่มาร์ควิ่งเลี้ยงลูกเพื่อต้องการชู๊ดลงห่วง…แต่!
 
    พี่ป๊อปแย่งลูกนั้นมาได้อย่างรวดเร็ว…เท่ห์ชะมัด >< พี่ป๊อปควบคุมบาสวิ่งสวนกับลูกทีมของฝั่งตัวเองและฝั่งตรงข้าม ทำท่าว่าจะชู๊ดลูกนั้นลงแต่นั่น!
 
“อ้ะ!”
   กรี๊ดดดดด
   เสียงผู้คนวิ่งกันแตกตื่นไปทั่ว ภาพที่เห็นตรงหน้าคือพี่ป๊อปล้มลงกับพื้นอย่างเร็ว และสิ่งที่ฉันเห็นมันก่อนหน้านั้นแค่พี่มินแอบเตะเข้าที่ช่วงหน้าแข้งพี่ป๊อปตอนที่พี่ป๊อปทำท่ากระโดดทำให้ตกลงมาไม่เป็นท่าแบบนี้
 
“พี่ป๊อป!” เสียงนั่นไม่ใช่เสียงฉันแต่เป็นเสียงของจินนี่ เธอรีบวิ่งเข้าไปหาพี่ป๊อปอย่างรวดเร็ว ผู้คนแถวนั้นรีบวิ่งเขามุงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกันยกใหญ่
 
“เห้ยฟาง! ไปไหนน่ะ!”  ฉันได้ยินเสียงแก้วตามไล่หลังฉันแล้วเงียบไป และแน่นอนว่าสิ่งที่ฉันกำลังทำคือสิ่งที่ดีที่สุด ฉันไม่ยอมให้พี่ป๊อปต้องเจ็บตัวฟรีๆแน่
 
 
ยะฮู้ๆๆๆๆๆ มาแล้วจ้าา ฟางดูจะเป็นคนดีเกินไป อิอิ เล่าจากประสบการณ์จริงของไรเตอร์ TT แต่ไม่ถึงขนาดนี้หรอกนะ555 ตอนหน้ารับรองสนุกไม่เเพ้ตอนนี้แหง่ๆ อุ๊อิ๊><
 
  และทีสำคัญ!!!
 
  เม้นโล้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด