แอบรัก

ตอนที่4

…………ต่อ…………

   หลังจากที่ฉันกลับมาจากห้องน้ำและเข้าห้องเรียนเพื่อนๆทุกคนก็ไม่มีใครใส่ใจฉันเลยสักนิดยกเว้นก็แต่แก้วที่คอยไถ่ถามว่าเป็นอะไรรึเปล่าแต่ฉันทำเพียงแค่ส่ายหน้าไปเท่านั้น

 

   ฉันไม่คิดเลยว่าคนที่ฉันแอบชอบมาตลอดสองปีจะเป็นคนแบบนี้…ทำไมพี่ป๊อปโหดร้ายจังนะ

“ฟาง”

“…”

“ฟาง”

“…”

 

“ยัยฟาง!!”

 

“ห๊ะๆ ฉันเห็นด้วยหมดเลย^^”

 

“ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลย --*”

 

“อะ..อ้าวหรอ โทษทีนะ พอดีฉันคิดอะไรเพลินๆน่ะ” ฉันยิ้มให้แก้วแห้งๆ หน้าอายชะมัด ทำไมฉันต้องคิดถึงแต่พี่ป๊อปด้วย ทั้งๆที่เขาคงไม่มีทางคิดถึงฉันแน่นอนไม่แม้แต่จะนึกหน้าผู้หญิงอย่างฉันอยู่แล้ว

 

“นี่แกเป็นอะไรมากป่ะ ฉันเห็นแกเหม่อตั้งแต่กลับจากห้องน้ำแล้ว”

 

    แล้วฉันจะบอกออกไปได้ยังไงว่าฉันน่ะคิดถึงแต่พี่ป๊อป..TT

 

“ไม่มีอะไรหรอก เรียนต่อเถอะ”  ฉันพูดปัดๆเพื่อไม่อยากให้แก้วสงสัยในความผิดปกติของฉัน

“โอ๊ะ นั่นมันพี่ป๊อปหนิ”  เพียงแค่ได้ยินชื่อพี่ป๊อปฉันก็สะดุ้งเล็กน้อย แล้วแอบเงี่ยหูฟังสิ่งที่จินนี่กำลังจะพูด

 

“ป๊อปโดนทำโทษอีกแล้วหรอ..แย่ชะมัด”

 

   ว่าไงนะ! พี่ป๊อปโดนทำโทษอย่างนั้นหรอ ฉันแอบมองตามสิ่งที่จินนี่กำลังมองอยู่ ฉันมองออกไปนอกหน้าต่างและก็เป็นเรื่องจริงทีพี่ป๊อปถูกทำโทษ สิ่งที่ฉันเห็นคือพี่ป๊อปกำลังถูกวิ่งรอบสนามแต่ฉันก็ไม่รู้กี่รอบหรอก ฉันสงสารพี่เขาจัง…….

 

“นี่ฟาง แกยังสนใจหมอนั่นอยู่อีกหรอ”  คราวนี้ไม่ใช่แก้วแต่เป็นเควินที่พูดขึ้นข้างหลังฉัน ฉันหันไปค้อนใส่เขาก่อนจะกลับมามองที่เดิม

 

“แกเลิกซะเถอะน่า ไอผู้ชายแบบนั้นน่ะ มันไม่มีค่าพอสำหรับแกหรอก”

 

    สิ่งที่เควินพูดมันไม่ใช่เลยสักนิด ฉันคิดว่า…ฉันเองต่างหากที่ไม่เหมาะสมกับเขา

 

“ฉันจะพูดแบบเดานะ ตอนเที่ยงฟางจะเอาน้ำไปให้พี่ป๊อปชัวร์”   แก้วพูด ส่วนฉันได้แต่หันหน้าหนี..บางครั้งการที่ฉันแอบชอบใครเพื่อนฉันมันก็มักจะดูออกแล้วรู้ถึงอนาคตของฉันกับพี่เขาตลอด..

 

    ในที่สุดฉันก็ถือขวดน้ำเอาไว้หนึ่งขวด…ฉันไม่ปฏิเสธว่าฉันจะเอาน้ำไปให้พี่เขา..จนตอนนี้ฉันกำลังยืนอยู่ข้างๆสนามที่พี่เขาวิ่ง..แต่ฉันก็ได้แต่ยืนแข็งอยู่ตรงนั้น..ฉันกำลังสับสนตัวเองว่าฉันควรจะเอาไปให้พี่เขาดีมั้ย

 

“เอาไงล่ะฟาง..เธอจะเอาไปให้เขาจริงๆน่ะหรอ..”   ฉันได้แต่พร่ำถามตัวเอง ขาฉันมันก็ไม่ก้าวออกไปสักที..

 

“ไม่รู้ล่ะ..”   ฉันตัดสินใจก้าวขาออกไปด้วยความกล้า..แต่ต้องหยุดชะงักอีกครั้งเมื่อพี่เขามีคนเอาทั้งน้ำทั้งขนม นม เนย อะไรต่ออะไรเต็มไปหมด..ก้มมองดูน้ำเปล่าของตัวเอง..ต่างกันสิ้นเชิง

 

“พี่ป๊อปคะ..เอ่อ..น้ำค่ะ..”  ฉันเห็นเด็กผู้หญิงคนนึงเดินเข้าไปหาพี่ป๊อป พร้อมยื่นน้ำแบบเดียวกับฉันเป๊ะ! พี่เขาก็มองดูน้ำของเธอนะ แต่สักพัก..

 

 

   ซ่า!!

 

 

   พี่เขาเอาน้ำนั้นไปรดน้ำต้นไม้แทน -_- เป็นคนรักษาสิ่งแวดล้อมมาก..ฉันขมวดคิ้วแล้วมองความร้ายกาจของพี่เขา..ไม่อยากคิดเลยว่าถ้าเป็นของฉันพี่เขาจะสาดใส่ฉันแน่..

 

“ฟางนี่!!”

 

   O_O!!!!!!!!!!!!

 

   ให้ตายเถอะ!!!ยัยจินนี่นั่นเรียกชื่อฉันซะเสียงดัง..พี่ป๊อปมองมาทางฉัน พร้อมกับนักเรียนคนอื่นที่มองมาทางฉัน..ฉันเห็นอย่างนั้นก็รีบเอาน้ำซ่อนไว้ด้านหลัง…ไม่เพียงเท่านั้นพี่เขาเดินมาทางนี้อีก!!!แล้วฉันจะทำยังไงถ้าพี่เขาแค้นฉันเรื่องที่ฉันตบหน้าพี่เขาล่ะ..

 

 

   ฉันมองหน้าพี่เขานิ่ง…ได้แต่หวังว่าพี่เขาจะไม่ทำอะไรฉัน..ถ้าพี่เขาสาดน้ำใส่ฉันต่อหน้าคนอื่น ฉันยิ่งฮ๊อตๆอยู่นะช่วงนี้..ที่ฮ๊อตได้ก็เพราะพี่ป๊อปนั่นแหละ..ฮ๊อตจนใครต่อใครต่างพากันเกลียดหน้าฉันกันไปหมดแระ --*..

 

“ฟางเธอแอบอะไรไว้ที่หลังอ่ะ”   บางทีฉันก็อยากรู้ว่าจินนี่จะอยากรู้อะไรนักหนากับตัวฉัน..

 

“ปะ..ปล่าวสักหน่อย”  ฉันทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ แน่นอนว่าฉันเป็นคนโกหกไม่เป็น..

 

“ไม่เชื่อหรอก..”  ใครจะมาเชื่อฉันล่ะ ก็ฉันบอกอยู่ว่าฉันโกหกไม่เป็น TT จินนี่เดินเข้ามาหาฉันเรื่อยๆ

 

   

   ผลึ่บ!

 

 

   เธอคว้าน้ำด้านหลังฉันไปได้..แล้วยังยื่นให้พี่ป๊อปอีก…ชีวิตฉันมันช่างรันทดอะไรแบบนี้..

 

“เอาน้ำมาให้พี่ป๊อปนี่เอง..พี่ป๊อปคะนี่ค่ะ”   

 

   จินนี่ยื่นน้ำฉันให้พี่ป๊อป พี่เขามองแล้วหยิบน้ำฉันไป..ความจริงฉันกำลังดีใจที่พี่เขาอาจจะกินน้ำฉันก็ได้..แน่นอนว่านักเรียนหลายคนที่มองมาที่ฉันแล้วนึกอิจฉา..พี่ป๊อปเขากินน้ำของฉันในที่สุด

 

“พี่ป๊อปกินน้ำฟางหรอคะ!”

 

   จินนี่ดูท่าจะอารมณ์เสียนิดหน่อย ฉันเองก็งงอยู่เหมือนกันว่าพี่เขาจะกินน้ำได้ฉันได้ไง..ก็พี่เขาออกจะไม่ชอบฉัน..แต่ฉันก็ดีใจค่ะ..และฉันก็ยิ้มให้กับพี่เขาด้วย

 

 

ฟู่ว!!!!ซ่า!!!!

 

 

   พี่เขาพ่นน้ำใส่หน้าฉัน!!!แน่นอนว่าทุกคนต่างหัวเราะเยาะเย้ยฉัน..ฉันลืมตาขึ้นสบตากับพี่เขา..มองดูคนรอบๆที่เห็นฉันเป็นตัวตลกกันหมด..ฉันคิดไว้แล้วล่ะ..พี่เขาคงไม่ดีกับฉันง่ายๆแน่..ฉันหันกลับมาสบตากับเขา..

 

   แปะ..

 

   น้ำตาของฉันมันก็ไหลลงมาอีกครั้ง..พี่เขาชอบหักหน้าฉัน ฉันรู้ว่าใครๆต่างพากันหัวเราะกันสมน้ำหน้าฉันกันไปหมด..รวมถึงพี่ป๊อป..พี่เขาก็หัวเราะเยาะฉัน..ตรงนี้มีแต่คนหัวเราะฉันกันไปหมด..

 

“เชี่ยป๊อป!”   พี่โทโมะกับพี่เขื่อนเดินเข้ามาหาพี่ป๊อปแล้วมองมาที่ฉันด้วยสีหน้าตกใจ..แต่ฉันไม่สนใจเพราะตอนนี้ฉันเสียใจ…ฉันเจ็บปวด..แล้วฉันจะอยู่ตรงนี้ไปทำไม..

 

“ฮึก..”   ฉันปาดน้ำตาตัวเองแล้วเดินผ่านพี่ป๊อปไป ก่อนที่ฉันจะเงยหน้าสบตากับพี่เขาให้รู้ว่าฉันเจ็บปวด..แต่ฉันรู้ว่าพี่ป๊อปเขาคงไม่รู้สึกอะไรอยู่แล้ว

 

…………………ต่อ……………………

 

    ผมมองดูแผ่นหลังบางที่เดินผ่านผมไปด้วยน้ำตาที่ไหลออกมา..ส่วนผมน่ะหรอครับ ผมก็ขำน่ะสิ..ผมรู้ว่ายัยนั่นกำลังเข้าข้างตัวเองอย่างแรง..แต่ก็นะ..ผมบอกแล้วผู้หญิงทุกคนก็เห็นแก่ผลประโยชน์กันไปหมด..ผมตัดสินใจเดินออกมาจากตรงนั้นแล้วตรงไปยังห้องพักนักกีฬาโรงเรียนคือที่ประจำตามด้วยเพื่อนสนิทของผมอีกสองคน

 

“ไอสัดป๊อปมึงทำเฮี้ยไร!”  ไอโมะมันถามผม แล้วผมทำอะไร.

 

“กูไม่ได้ทำไร”

 

“ห่าราก มึงนี่แม่งโคตรเลว”  ไอโทโมะมันด่าผมครับ--* แต่ผมก็ไม่เจ็บสักนิด

 

“ฉันไม่ได้ต้องการน้ำจากยัยนั่น และไม่เคยต้องการอะไรจากยัยผู้หญิงคนนั้นสักนิด นี่กูผิดด้วยหรอ”  ผมพูดตามความจริงทุกอย่าง ฟางก็คงเหมือนผู้หญิงทุกคนที่ผ่านมาแวะเวียนชื่นชมในความหล่อของผม

 

   

   ซึ่งผมมองว่ามันไร้ค่าสิ้นดี….

 

 

“เมื่อไหร่มึงจะเลิกอคติกับผู้หญิงว่ะ” และผมก็ตอบได้เลยโดยไม่ต้องคิด..

 

“ไม่มีวัน”

 

“แต่ผู้หญิงก็ไม่ได้เป็นเหมือนแม่เลี้ยง..”

 

“มึงหุบปาก!”  ผมตะหวาดใส่โทโมะอย่างเหลืออดเมื่อไอเพื่อนบ้านั่นกำลังจะพูดถึงคนๆหนึ่งที่ผมเกลียด…เกลียดมากที่สุด

 

“กูขอโทษ”  เอาล่ะผมจะพยายามไม่สนใจคำพูดของมัน

 

“วันนี้ตอนห้าโมงมึงอย่าลืมไปแข่งบาสนะเว้ย”

 

   ผมพูดเพียงแค่นั้นแล้วเดินออกไปและผมก็รู้ดีว่าไอเพื่อนสองตัวนี้มันไม่ได้ตั้งใจที่จะพูดเรื่องของคนๆนั้น แต่ถึงยังไงผมก็ไม่อยากได้ยิน เรื่องราวของผู้หญิงคนนั้น..

 

   ผมเดินออกมาจากห้องพักนักกีฬาและมีบางอย่างที่ทำให้ผมหยุดชะงัก…เมื่อผมเห็นอะไรบางอย่าง

 

“ฮึก..ฮืออ”  ยัยผู้หญิงที่ชื่อฟางนั่น ผู้หญิงที่ผมพ่นน้ำใส่หน้ากำลังนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ใต้ตนไม้เพียงลำพัง ผมมองภาพนั้นอย่างนิ่งๆ ไม่ได้รู้สึกอะไรเลย

 

   ไม่เลย…

 

   ผมมองแผ่นหลังที่กอดเข่าร้องไห้อยู่แค่แป๊ปเดียวแล้วเดินออกไปโดยไม่คิดที่จะเหลี่ยวหลังกลับมามอง…

 

………..ต่อ…………..

   

   ฉันแค่อยากรู้ว่าฉันทำผิดตรงไหน ฉันแค่..อยากเป็นคนที่คอยอยู่ข้างๆเขาเท่านั้นเอง ฉันนั่งกอดเข่าบนพื้นหญ้าแล้วก็ปิดปากเพื่อเก็บเสียงร้องไห้ไว้ ทำไมเวลาฉันคุยกับพี่ป๊อปทีไรต้องทะเลาะกันทุกที…ฉันไม่ชอบมันเลยจริงๆ ฉันไม่อยากให้เรื่องมันต้องเป็นแบบนี้…

“ฮืออออ” เสียงสะอื้นของฉันคงดังพอที่ผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมามอง ฉันดูเหมือนตัวประหลาด ฉันเหมือนคนที่ไม่มีอะไรดีสักอย่าง

 

    ฉันเดินกลับไปห้องเรียนของตัวเองด้วยดวงตาแดงกล่ำและทุกสายตาก็มองมาที่ฉันทุกคนหัวเราะและนินทาฉัน ก็ไม่แปลกหรอกดูสภาพฉันตอนนี้ก็เดาได้ดี ผมเผ้าเปียกไปหมดหึ น่าสมเพชจริงๆด้วยแฮะ -_-*

 

“เห้ยฟาง แกโอเคปล่าว” เควินยังคงเป็นเพื่อนที่ดีของฉันเสมอ เขาเดินเข้ามาหาฉันแล้วเช็ดหน้าที่เปียกปอนของฉันด้วยมือของเขาอย่างอ่อนโยน ฉันมองเสี้ยวหน้าของเพื่อนรักแล้วยิ้มออกมา

 

“ยิ้มอะไรวะ”  แหม่ ขี้เก๊กซะด้วยสิ ^_^

 

“ปล้าว ฮ่าฮ่า ขอบใจนะ” ฉันยิ้มให้กับเขาและหมอนั่นก็เกาท้ายทอยสงสัยยุงกัด--*

 

“สองคนนี้นี่ยังไงกันน้า ฮันแน่” จะผิดมั๊ยที่ฉันนึกอยากตบยัยแก้วซะตอนนี้เลย

 

“อะไรของแก ไม่มีอะไรสักหน่อย”

 

“อ่ะหรอๆๆ”

 

     นู่นเควินเดินไปนู่นแล้ว 555 บางทีเพื่อนรักของฉันก็น่ารักนะเนี่ย ฉันมองแก้วด้วยหางตานึกหงุดหงิดนิดหน่อยที่เล่นเอาเควินต้องเดินหนีไปแบบนั้น

“เลิกล้อได้แล้วน่า” ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรเลยจริงๆกับคำพูดของแก้วเพราะถึงยังไงเควินก็เพื่อนฉัน

 

“ก็ได้ๆ เอ้อนี่ แกรู้แล้วยังว่าวันนี้พวกพี่ป๊อปเขาแข่งบาสกันด้วยล่ะ”

 

“แข่งบาส!”

 

    ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าพี่ป๊อปจะลงแข่งบาสกับนักกีฬาโรงเรียนในวันนี้น่ะ! แต่ดูเหมือนฉันจะพูดเสียงดังไปนิสนึงจนทุกคนหันมามองที่ฉันแล้วนั่งซุบซิบ

 

“แล้วแกจะไปปล่าว”

 

“ฉัน…ไม่รู้อ่ะ”

 

    ใช่ ฉันไม่แน่ใจว่าจะใจกล้าพอที่จะไปรึเปล่า ก็เพิ่งโดนด่ามานี่นา..ถ้าพี่เขาเห็นหน้าฉันแล้วเกิดแพ้ขึ้นมาจะทำไง TT ฉันควรทำยังไงเนี่ยยย

 

“ทำไมอ่ะ ฉันอยากให้แกไปนะเว้ย”

 

    ว่าไงนะ! ยัยแก้วอยากให้ฉันไปงั้นหรอ อะไรกันยัยแก้วกินยาลืมดูวันหมดอายุป่ะเนี่ย ทำไมจู่ๆถึงอยากให้ฉันไป โอ๊ะ ฉันพอจะนึกออกแล้ว..

“ฮันแน่ แกจะไปหาพี่โทโมะใช่ม๊า”  อะโด่ๆ ฉันก็พอจะเดาออกอ่ะนะว่าเพื่อนคนนี้ความจริงก็แอบปลื้มพี่โทโมะแต่ก็ปากแข็งนี่นาทำไงได้

“บะ…บ้า! ฉันเปล่าสักหน่อย”

 

    มีใครเคยบอกรึเปล่าว่ายัยแก้วโกหกไม่เนียน --* ไม่ต่างจากฉันหรอก..

“หรอออ”

 

“นี่ที่ฉันอยากไปก็เพราะวันนี้นักกีฬาโรงเรียนอย่างพี่มินลงแข่งต่างหากล่ะ”

 

“พี่มิน? นักกีฬาบาสนั่นอ่ะนะ?”

 

    พี่มิน…เท่าที่ฉันรู้จักเขาเป็นนักกีฬาบาสประจำโรงเรียนและดูเหมือนจะฮอตไม่น้อยในทีมเลยก็ว่าได้ แต่ยัยแก้วเนี่ยนะชอบผู้ชายขาวตี๋แบบนั้น เชื่อยากแฮะ

 

“ก็ใช่นะสิ วันนี้พี่มินลงแข่งด้วยเลย”

 

“จิงอ่ะ แล้วคราวนี้พวกพี่ป๊อป…จะไหวรึเปล่า” ฉันก็นึกสงสัยเหมือนกันว่าพี่ป๊อปจะลงแข่งไหวหรอ

 

    ฉันรู้สึกเป็นห่วงยังไงก็ไม่รู้….

 

“เพราะงั้นแกต้องไปดูนะฟาง” ยัยแก้วอ้อนฉันค่ะ ไม่รู้กี่สิบปีที่คบกันมายังไม่เคยเห็นจะอ้อนอะไรขนาดนี้

 

“อือๆ ไปก็ไป” ฉันยอมตกลงที่จะไปกับแก้ว เพราะฉันเองก็นึกอยากดูพี่ป๊อปเหมือนกัน..

 

    และเย็นนี้ฉันกับแก้วก็จับมือกันที่จะมาดูพี่ป๊อปลงแข่งบาสซึ่งควินก็มาด้วยเช่นกัน ถึงแม้ตอนแรกจะดูลังเลนิดหน่อยแต่ก็ตัดสินใจมาด้วย ฉันคิดว่าเขาคงเป็นห่วงฉันแหง่ๆ น่ารักอีกแระเพื่อนใครก็ไม่รู้><

…………..ต่อ………..

   ผมกับไอโทโมะและไอเขื่อนตัดสินใจยื่นชื่อลงแข่งบาสในวันนี้ความจริงการแข่งครั้งนี้ก็สำคัญนิดหน่อยเพราะแข่งกับนักกีฬาโรงเรียนส่วนทีมของผมก็เป็นเพียงนักเรียนธรรมดาแก๊งนึงแต่เป็นหนุ่มฮอตเท่านั้น (อ๊วกกกกก แกหล่อมาก -*-  -ไรเตอร์)

 

   และดูเหมือนวันนี้คนจะล้นหลามใช่เล่นก็เพราะไอนักกีฬานี่ยังฮอตไม่แพ้พวกผมเช่นกันแต่ถึงยังไงผมก็ไม่ยอมถอยเด็ดขาด..

“แม่งคนเยอะชิบหาย” ไอโทโมะพูดขึ้น ซึ่งผมเองก็พยักหน้าเห็นด้วย

“จ้าที่รัก เดี๋ยวเค้าเนี่ยจะส่งจุ๊บไปให้นร้า” --*

 

   ผมเริ่มชินแล้วล่ะครับกับไอผู้ชายปากหวานอย่างไอเชี่ยเขื่อน มันกำลังคุยโทรศัพท์กับแฟนของมันที่ดูเหมือนจะเลี่ยนจนน้ำตาลเรียกป๋า เฮ้อ ผมก็ดีใจหรอกที่เพื่อนเจอผู้หญิงดีๆ ส่วนผม..ผมไม่รอวันนั้นอยู่แล้วเพราะผมรู้ว่าคงไม่เจอผู้หญิงดีๆ

“หงอยล่ะสิพวกมึง ฮ่าฮ่า อิจกูก็บอก”  ไอเขื่อนมันหลงตัวเองเกินไปหน่อยนะผมว่า -_-

 

“ถุย! ใครจะไปอิจมึงกันวะ” อันนี้ไอโมะพูด

 

“อ้ะหรอ แล้วเมื่อไหร่มึงจะจีบแก้วติดฟร้ะ กูเห็นมึงไปนั่งอ่อยเขาก็แล้วยังไม่ได้แม้แต่หางตาของแก้วเลยนี่หว่า”  ไอนี้ผมเห็นด้วยกับไอเขื่อน

 

“เออๆ กูมันป๊อดพอใจแล้วยัง” 

 

“มึงอ่อยต่อไปเถอะเดี๋ยวแก้วแม่งก็เห็นใจ”

 

“กูอ่อยจนหมดศักดิ์ศรีแล้วมั้งมึง”

 

“โถ่ ชีวิตเพื่อนกู” ไอเขื่อนตบบ่าไอโทโมะเหมือนต้องการปลอบใจ

 

   --* ผมชักจะเป็นห่วงเพื่อนสองคนนี้ทุกที มันไม่ขาดก็เกินล่ะครับ

 

“ใกล้ได้เวลาแล้วว่ะ เราลงสนามกันเหอะ”  เมื่อผมเห็นว่าเหลือประมาณสิบนาทีก็จะเริ่มการแข่งขันจึงตัดสินใจว่าลงสนามก่อน

 

    และแน่นอนเพียงแค่ผมลงสนามเสียงกรี๊ดกระหึ่มไม่แพ้ทีมคู่แข่งแต่อย่างใด ผมเห็นไอเขื่อนมองไปยังคนใต้ต้นไม้แล้วส่งยิ้มหวานให้อย่างกับหนังโรแมนติก และแน่นอนว่ามันส่งยิ้มกับแฟนของมันอย่างเฟย์ซึ่งผมก็นึกสงสารผู้หญิงนิดหน่อยแต่ก็ถือว่าเธอโชคดีมากที่ได้เพื่อนผมเป็นแฟน ^^

 

    แล้วผมก็อยากรู้ว่าไอเพื่อนอีกคนที่มีนามว่าโทโมะจะสะกิดอะไรผมนักหนาฟร้ะ!

 

“ไอเชี่ย มึงจะขิดอะไรกูนักหนา”

 

“มึงดู..”

 

“ดูอะไร-[]-”

 

“แก้ว..ไอสัดป๊อป แก้วมาเว้ย ไอเหี้ยกูฟิน><”  ผมละเพลียกับเพื่อนแต่ละคน ผมหันไปตามที่ไอโทโมะมองอยู่และผมก็เห็นจริงๆ ผมเห็นแก้วแล้วก็…

 

……………ต่อ…………..

   ฉันเจอพี่ป๊อปแล้วล่ะ และดูเหมือนว่า…เขากำลังมองมาที่ฉัน พี่ป๊อปมองฉันทำไมนะ…หัวใจก็ดูเหมือนจะหยุดเต้นไม่ได้จริงๆ ฉันกับพี่ป๊อปสบตากันได้แป๊ปเดียวเท่านั้นก่อนที่พี่เขาจะหันหน้าหนีฉันไป

 

“ไอหมอนั่นมันมองแกทำไม” เควินที่ยืนอยู่ข้างๆฉันถามขึ้น

“…”

“อย่าริอาจไปสบตากับมันล่ะแก ฉันโคตรไม่ไว้ใจ” ฉันคิ้วขมวดเล็กน้อยกับคำพูดของเควินที่ฟังดูแปลกๆ แต่ก็พยายามไม่ใส่ใจมันเท่าไหร่

 

“แหม่ ยัยแก้วถ้าแกจะสบตาขนาดนั้น ไม่ยื่นหน้าเข้าไปจูบด้วยเลยล่ะ” ฉันแขวะแก้วนิดหน่อยเมื่อแก้วมัวแต่จ้องตากับโทโมะ นี่ถ้าเป็นปลากัดคงท้องไปแล้วมั้ง

“อะ..อะไรของแกยัยฟาง ฉัน..เปล่าสักหน่อย”  ฉันบอกแล้วล่ะค่ะ ว่ายัยแก้วน่ะโกหกไม่เก่ง

“พวกแกสองคนนี่มีตาหามีแววไม่ ไปหลงพวกนั้นได้ไงกัน หน้าก็งั้นๆอ่ะ แก๊งแบล็กลิสงั้นหรอ? เหอะ! พวกแกดูหน้าฉันดิ๊ ฉันน่ะแบคฮยอนนะเว้ย”

 

   -_-* ฉันก็คิดอยู่หรอกนะว่าเควินน่ะหล่อ แต่ก็ไม่เคยคิดว่าเควินจะหลงตัวเองถึงขนาดไปเปรียบเทียบกับแบคฮยอนเอ็กโซน่ะ.. มันใช่หรอ?

“โถ่ แกเป็นไรมากเป่าวะ ตัวร้อนๆนะเนี่ย” ฉันขำกับสิ่งที่แก้วกำลังทำ แก้วเอามือทาบลงบนหน้าผากของเควินเหมือนต้องการแกล้งวัดไข้ ซึ่งเควินกลับปัดมือนั้นทิ้งเบาๆ

“อะไรของพวกแกวะ” เควินมองฉันกับแก้วสลับกันไปมาก่อนจะส่ายหน้าอย่างเอือมๆ

………….ต่อ……….

“ไอห่าเอ๊ย ทำไมแก้วต้องแตะหน้าผากหมอนั่นด้วยฟร้ะ” ไม่ต้องสงสัยว่าเสียงใครเพราะนั่นเป็นเสียงทักท้วงของเพื่อนผมเอง..ไอโทโมะ

 

“มึงหวงมากขนาดนั้นไม่ไปนั่งคุกเข่าต่อหน้าเขาเลยล่ะครับ”  ผมก็พูดเอือมๆไปงั้น แต่ผมไม่คิดว่ามันจะทำจริง

 

   ครับ..ตอนนี้ไอโมะมันกำลังไปนั่งข้างๆแก้ว…บ้าไปแล้วเพื่อนกรู

 

   ผมจึงต้องตามมันไปอย่างไม่มีข้อแม้ใดๆ ก็เพราะไอเขื่อนมันวิ่งไปหาแฟนมันเรียบร้อยแล้วนี่หว่า ช่วยไม่ได้แฮะ ถึงแม้ผมจะไม่อยากไปเลยก็ตาม…

…………..ต่อ………..

   ไม่จริงใช่มั๊ย พี่ป๊อปกำลังเดินมาที่ฉัน…หัวใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะทำไมนะ ทำไมถึงได้รู้สึกตื่นเต้นแบบนี้ ทำไมฉันต้องเป็นแบบนี้ งื้ออออ

“นายมาทำไม” ยัยแก้วถามขึ้น ซึ่งฉันก็รู้ดีในเหตุผลที่โทโมะเดินมาทางนี้..จะเพราะใครล่ะถ้าไม่ใช่แก้วน่ะ

 

“ฉันก็แค่…อยากมาอยู่ใกล้ๆคนที่ฉันรักนี่นา”  เชื่อมั๊ยค่ะ ณ จุดๆนี้ฉันสั่นระริกไปหมด ทำไมพี่โทโมะพูดเสี่ยวจังนะ >< และฉันก็รู้ด้วยว่าตอนนี้แก้วน่ะกำลังเขินพี่เขาอยู่ล่ะ

“พูดบ้าอะไรของนายฮะ!=[]=!”

 

“เขินฉันก็บอกมาเถอะน่า” ฉันเขินแทนแก้วง่ะ>< แต่แล้วฉันก็ต้องหุบยิ้มฉับเมื่อดันไปเห็นสายตาที่แสนจะเฉยเมยของพี่ป๊อป…พี่ป๊อปมีหน้าเดียวรึไงกัน

 

“ ไอโมะมึงจะเลื่ยนแข่งกับไอเขื่อนรึไง กูว่าเรารีบไปกันเหอะ” พี่ป๊อปคงอยากหลบหน้าฉันแน่ๆ เขามองหน้าฉันแค่แป๊ปเดียวแล้วก็ไม่มองอีกเลย เขาโกรธฉันงั้นหรอ…

 

    อะไรกัน! ฉันต่างหากไม่ใช่หรอที่ควรจะโกรธเขาน่ะ

“อะไรของมึงวะ กูยังไม่อยากไปนี่หว่า”

 

    นั่นน่ะสิ พี่โทโมะเขาอยากอยู่กับแก้วต่างหาก ทำไมต้องให้พี่เขารีบกลับด้วยฉันได้แต่คิดในใจ

 

“อีกห้านาทีลงแข่ง มึงจะไปไม่ไป ถ้าไม่ไปก็สละสิทธิ์ซะ” พี่ป๊อปโกรธแล้วจริงๆหรอเนี่ย เขาเดินหนีพี่โมะไปเลย…ทำไมฉันรู้สึกหัวใจบีบแน่นแบบนี้

“งั้น..ฉันไปก่อนนะ ไอป๊อปมันโหดอีกแระ”

“อือ”

“..แก้ว…จะไม่ให้กำลังใจฉันหน่อยหรอ” พี่โทโมะออดอ้อนเพื่อนของฉัน ซึ่งแก้วก็เอาแต่ส่ายหน้าอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งพี่โทโมะต้องหยุดเมื่อได้ยินเสียงมารผจญ(?)

“จะไปก็รีบไปสิวะ มัวแต่ลีลาอยู่นั่น” เควินพูดดักคอของโทโมะไว้ทันที อะไรของเขากันนะ

   ฉันเห็นสายตาของพี่โทโมะที่หันมามองเควินอย่างเคียดแค้น แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้ พี่โทโมะส่งยิ้มให้กับฉันและแก้วก่อนจะต้องเดินตามพี่ป๊อปไป  เศร้าจังTT

“แก้ว ทำไมแกใจร้ายจัง” ฉันอดที่จะบ่นไม่ได้ ก็ฉันสงสารพี่โทโมะหนิ เขาตามจีบแก้วตั้งนานแระแต่ไม่ติดสักที ความจริงฉันก็อยากจะบอกพี่เขาเหมือนกันนะ..

 

   ว่าจีบติด..ตั้งนานแล้วอ่ะ….

“ฉันทำอะไร” เพื่อนคนนี้ของฉันก็ปากแข็งซะเหลือเกิน --*

 

“แกไม่คิดจะเห็นใจพี่เขาหน่อยหรอ แกก็รู้ว่าพี่เขาตามจีบแกมากี่ปีแล้ว เมื่อไหร่แกจะยอมเปิดใจสักที”

 

“….”

 

“เควินแกก็อีกคนนะ ไปพูดดักคอพี่โมะแบบนั้นทำไมเล่า” ฉันบ่นเควินไปอีกคน ก็เพราะหมอนี่แท้ๆพี่โทโมะถึงได้หน้าหงอยกลับไปแบบนั้น

 

“ฉันพูดพูดตรงไหนวะ ก็ลีลาอยู่จริงๆอ่ะ” ยังจะมาทำหน้าตายอีก--* ฉันเอือมจริงๆกับเพื่อนแต่ละคน ก่อนที่ฉันจะหันไปคุยกับแก้วต่อ

 

“แก้ว..อย่าปากแข็งมากล่ะ ถ้าพี่เขาไปชอบคนอื่นล่ะจะแย่เอานะ”

 

“กะ..ก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ..”ฉันรู้ว่าเพื่อนฉันมันก็ยังปากแข็งอยู่วันยังค่ำ

 

“สักวันเถอะ!..ปากแข็งอยู่นั่น..แล้วอย่ามาเสียใจทีหลังแล้วกัน..นี่ฉันเตือนแล้วนะ”ฉันว่าจบก็หันหน้าไปมองที่สนามอีกครั้ง แอบเหลือบมองคนข้างๆที่กำลังครุ่นคิดอยู่ยกใหญ่

 

    ฉันก็รู้อยู่หรอกว่าแก้วมันก็รู้สึกกับโทโมะไม่น้อย แต่ฉันก็คงพูดอะไรได้ไม่มากเพราะมันคงเป็นเรื่องของคนสองคน ส่วนฉํนไม่เกี่ยวก็คงต้องอยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ

 

……..ต่อ………

“ผู้เข้าแข่งขันทั้งสองทีมพร้อม?!” เสียงของกรรมการกลางสนามดังขึ้นเรียกความสนใจของทีมผมที่ลุกฮือขึ้นอย่างหนักแน่น

“เอาวะ ยังไงกูก็ไม่ยอมเสียหน้าเด็ดขาด” ผมพูดออกไปซึ่งลูกทีมทุกคนต่างก็พยักหน้าเข้าใจ

 

    ทีมของผมรวมมือไว้ด้วยกันแล้วยกมันขึ้นเพื่อเป็นการบ่งบอกว่าเราเป็นหนึ่งเดียว ก่อนที่ผมไอโมะและไอเขื่อนจะลงสนามพร้อมๆกับลูกทีมอีกสองคน 

 

    ผมมองคู่แข่งของผมที่ยืนจ้องหน้าผมอย่าไม่ลดละ ผมไม่ได้กลัวสายตานั้นเลยสักนิด ถึงแม้การแข่งขันครั้งนี้จะไม่ได้สำคัญมากแต่คำว่าศักดิ์ศรีของลูกผู้ชาย…ผมว่ามันสำคัญกว่า

 

“ปี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด!” เสียงนกหวีดดังขึ้นเป็นสัญญานบอกว่าตอนนี้ได้เวลาการเริ่มแข่งขัน

 

    ผมคว้าลูกบาสไว้ก่อนในคราแรกแล้วเลี้ยงมันไว้อย่างชำนาญผมส่งต่อไปให้ไอเขื่อนที่รออยู่แล้ว พวกเราแยกกันทำหน้าที่ของแต่ละคนอย่างมีสติ  ไอเขื่อนเลี้ยงลูกไว้ได้สักพักแล้วทำท่าว่าจะส่งต่อไปให้กับไอโทโมะ แต่ไอฝ่ายตรงข้ามที่ผมพอจะรู้จัก มันมีชื่อว่ามาร์คมันเข้ามาแย่งลูกไว้ได้ ผมข้องใจนิดหน่อยแต่ก็ยังมีสติพอ

 

    มาร์คแย่งลูกไปได้แล้วมีพวกของมันอีกคนส่งต่อไปให้แก่หัวหน้าขอทีมนั้นซึ่งผมจำมันได้มันชื่อว่ามิน…

    ฟิ้วววว ตุบ!

 

   กรี๊ดดดดดดดดด

“เชี่ยเอ๊ย” ผมสบทออกมาอย่างหัวเสีย ทีมนั้นสามารถสกัดลูกและชู๊ตเข้าห่วงได้ในท่วงทีจนผมอดที่จะโมโหไม่ได้

 

   ผมหันไปมองหน้าไอเขื่อนซึ่งมันก็ทำเพียงแค่โค้งๆเพื่อเป็นการบอกขอโทษแต่ผมแค่ส่ายหน้าเป็นเชิงบอกว่าไม่เป็นไร

…………….ต่อ…………………

“เยส!” ฉันหันไปมองตามเสียงดีใจของเพื่อนชายคนสนิทอย่างเควิน หมอนั่นร้องออกมาอย่างสะใจ ฉันก็เข้าใจหรอกนะว่าเควินน่ะเชื่อทีมของพี่มิน ฉันจึงไม่ได้ถือสาอะไร

 

   แต่สิ่งที่ฉันเป็นห่วงคือพี่ป๊อป…พี่ป๊อปต้องชนะสิ ฉันเชื่ออย่างนั้น  ฉันแอบหันไปมองแก้วที่ยืนข้างๆฉันซึ่งสีหน้าก็ไม่ได้ต่างจากฉันเท่าไหร่

 

   หึ ไหนบอกเชียร์พี่มิน --*

 

   ฉันได้แต่มองท่วงท่าของพี่ป๊อปที่ตอนนี้ก็ผ่านมาสิบนาทีได้แล้วในครึ่งแรก แน่นอนว่าฝั่งคะแนนของทีมนู้นนำอยู่ แต่นี่พึ่งจะเป็นครึ่งแรกฉันมองดูพี่ป๊อปอยู่ห่างๆแต่คอยส่งกำลังใจเต็มเปี่ยมให้กับพี่เขา ฉันไม่รู้หรอกว่าพี่เขาอยากได้มันรึเปล่า…

 

    แต่เอาเถอะ! ถึงยังไงฉันก็อยู่ข้างๆพี่ป๊อป..^^

   ปี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!

 

   เสียงนกหวีดดังขึ้นบ่งบอกถึงการพักครึ่งแรกและแน่นอนว่าครึ่งแรกฝั่งของทีมพี่มินเป็นผู้ชนะที่ทำได้ห้าคะแนนเต็มส่วนทีมพี่ป๊อปทำได้สี่คะแนน…

 

“พี่ป๊อปปป” ฉันจำเสียงโหวกเหวกนั้นได้ดีก็เพราะนั่นมันคือเสียงของยัยจินนี่-_-

…………….ต่อ……………

   ผมได้ยินมันชัดเจนเสียงของจินนี่น่ะ..เหอะ ถึงแม่ผมจะไม่อยากได้ยินเลยก็เถอะ  จินนี่วิ่งเข้ามาหาผมอย่างรวดเร็วแล้วยังส่งยิ้มทีดูเหมือนจะหวานแต่ก็ไม่ ให้กับผมผมทำเพียงแค่มองหน้าเธอนิ่งๆ

“นี่ค่ะพี่ป๊อป น้ำนะ” จินนี่ยื่นน้ำเปล่าให้กับผมซึ่งผมก็รับมันมา

“อิจฉาว่ะ กูไปหาแฟนดีกว่า” ไอเขื่อนเดินแยกตัวออกไปหาแฟนของมันในทันที ผมได้แต่ส่ายหน้ากับนิสัยของมัน ผมเปิดฝาออกแม้ว่าใจจริงผมอยากจะเอาน้ำนี่ไปรดน้ำต้นไม้ก็เถอะ

 

    แต่ผมก็คงทำไม่ได้ ผมบอกแล้วไงครับว่าครอบครัวของจินนี่มีพระคุณกับผมมาก ผมจำใจซดน้ำนั้นดื่มอย่างหิวกระหาย ใช่…ผมกินไม่ไปเกือบครึ่งขวด

“ดีใจจังพี่ป๊อปน่ารักที่สู๊ดดดด” จินนี่เดินมาหยิกแก้มผมแล้วเล่นหน้าเล่นตา

 

 

    ให้ตายเถอะ ผมไม่ชอบผู้หญิงที่ทำตัวอ่อยแบบนี้…

 

“พี่ป๊อปอย่ากลัวนะ ถึงครึ่งแรกพี่ป๊อปจะแพ้แต่ครึ่งหลังพี่ป๊อปอาจจะชนะก็ได้”

 

    จินนี่ส่งยิ้มให้กับผมอย่างเป็นมิตร ผมแค่พยักหน้าสองสามที ก่อนที่ดวงตาผมจะเหลือบมองไปเห็นผู้หญิงใต้ต้นไม้ที่ดูเหมือนยัยนั่นกำลังมองมาที่ผม

“หึ จินนี่น่ารักมากเลยครับ” ผมเอื้อมมือไปทัดผมของจินนี่ไว้ข้างหู ไม่ต้องสงสัยหรอกนะครับว่าเพราะอะไร

 

     ก็เพราะยัยนั่นน่ะสิ…ที่ผมต้องทำแบบนี้เพราะผมแค่นึกอยากแกล้งยัยนั่นและทำให้เธอรู้สึกเจ็บ ผมไม่ใช่คนโหดร้ายอะไรขนาดนั้นแต่…ไม่รู้สิ กับผู้หญิงคนนี้ผมไม่ชอบจริงๆ

 

…………..ต่อ………….

    เจ็บดีแฮะ V_V ฉันเห็นหมดทุกอย่าง ที่พี่ป๊อปดื่มน้ำของจินนี่อย่างไม่ลังเลซึ่งแตกต่างจากฉันที่เขาอมมันแล้วพ่นใส่หน้า แล้วไหนจะเอาผมทัดหูอีกฉันยอมรับว่าตอนนี้ฉันเจ็บมาก…แต่ฉันว่าพี่ป๊อปคงสะใจที่เห็นฉันเป็นแบบนี้…

“เห็นแล้วยังล่ะแก ฉันบอกแล้วว่าหมอนั่นมันก็แค่ผู้ชายหน้าตัวเมียคนหนึ่ง แกเลิกชอบมันได้แล้วน่า”

 

    สิ่งที่เควินพูดฉันได้ยินแบบนี้จนไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว  หัวใจมันด้านชาไปหมด แต่ทำไมฉันกลับอดทนกับมัน…เหมือนมีอะไรบางอย่างที่ทำให้ฉันไม่สามารถหยุดชอบพี่ป๊อปได้…

 

“โอ้ย ไอแก้วแกชกฉันทำไมวะ”

“ก็แกอ่ะ พูดไม่เข้าหูนี่หว่า”

“แล้วฉันพูดผิดตรงไหน”

“แกก็รู้ว่าฟางคิดยังไงกับพี่ป๊อปแกก็ยังจะเป็นมารผจญอีก ไอ้…”

“หยุดเลยนะแก้ว อะไรวะฉันก็แค่เป็นห่วง..เพื่อน”

“เพื่อน? แหม่ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่าแกชอ…”

 

   เมื่อกี้แก้วกำลังจะพูดอะไรน่ะ ฉันหันหน้าไปมองแก้วกับเควินสลับกันไปมา เควินกำลังเอามือปิดปากแก้วเอาไว้ 

 

   สองคนนี้มีอะไรปิดบังฉันแหง่ๆ

“พวกแกมีอะไรปิดบังฉัน”  ฉันถามแก้วและเควิน

“ปะ..เปล่า”

 

    แหม่--* พูดซะตะกุกตะกักเชียว -_-

 
“พวกแกต้องมีอะไรไม่บอกฉันแน่ๆ บอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ”

“อะไรของแก ปิดบงปิดบังอะไร ป้าววว” 

“ -*-”

 

   ปี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!

 

   ทันทีที่เสียงนกหวีดดังขึ้น มันเรียกสติของฉันให้กลับไปสนใจสนามการแข่งขันต่อ ถึงแม้ฉันจะได้ยินเสียงเพื่อนอีกสองคนข้างหลังฉันจะทำศึกสงครามปากกันอยู่ก็เถอะ แต่พี่ป๊อป…สำคัญกว่า

 

   ในครึ่งหลังคราวนี้เป็นฝ่ายของทีมของพี่มินเป็นฝ่ายเลี้ยงลูก พี่มินเดาะลูกอยู่กับที่โดยที่มีพี่โทโมะยืนกางแขนเป็นเชิงต้องการฉวยโอกาสเอาลูกมาแต่ก็ดูเหมือนจะพลาดเมื่อพี่มินกลับกลับหลังหันแล้วส่งลูกให้แก่ลูกทีมของพี่เขา แล้วไม่นานนักลูกทีมนั้นเลี้ยงลุกได้ในระยะใกล้ห่วงมากยิ่งขึ้น..

 

   ‘ไม่นะ…’

    ไอผู้ชายคนนั้นกำลังจะชู๊ดลุกเข้าห่วงแล้ว..

 

    ฟิ้ววววว

 

   โอ๊ะ! โชคดีจริงๆที่มันไม่ลงห่วง ฉันดีใจจนเผลอยิ้มจนตาหยี ฉันเห็นพี่ป๊อปเผลอหันมามองที่ฉัน..หรือฉันคิดไปเองนะ…อ่า น่าจะเป็นแบบนั้นมากกว่า Y_Y

 

   แล้วแล้วพี่ป๊อปกลับแย่งลูกมาได้ทันท่วงทีที่ลูกกระดอนตกพื้นก่อนที่พี่ป๊อปจะเข้าแย่งลูกนั้นไว้ได้แล้วเลี้ยงมันไว้อย่างชำนาญ เขาตะหวัดสายตาไปที่พี่โทโมะเป็นเชิงให้สัญญาณว่ากำลังจะรุกเข้าหา ซึ่งพี่โทโมะก็พยักหน้าเป็นเชิงบอกว่าส่งมาได้ พี่ป๊อปโยนลูกนั้นให้กับพี่โทโมะแล้วพี่โทโมะก็รีบมันมาเลี้ยงได้เป๊ะเว่อร์ (ถถถถ)

 

   พี่โทโมะกำลังวิ่งเข้าไปใกล้ห่วงและส่งมันให้กับพี่เขื่อนที่ยืนรอรับไว้แล้ว เมื่อพี่เขื่อนรับมันไว้ได้แล้วชู๊ด….

 

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

 

    มันเข้าจริงๆด้วย!!!!  ฉันดีใจจนแทบจะกระโดดกอดเควินแต่โชคดีที่ฉันพอจะมีสติพอ และเกมส์การแข่งขันยังคงดำเนินต่อไปไม่เว้นช่วงเวลาให้หายใจกันเลยด้วยซ้ำ  เวลาผ่านไปเรื่อยๆจนกระทั่งอยู่ในโหมดเวลาสุดท้าย…

 

   ฉันมองตามพี่ป๊อปอย่างไม่สายตาแต่ที่ฉันแน่ใจคือพี่เขาไม่หันมามองฉันเลย…

 

    ลูกบาสยังคงอยู่ในการควบคุมของลูกทีมฝั่งพี่มิน พี่เขื่อนกำลังจะแย่งมันมาแต่ก็ไม่ได้ผล ไอ้ผู้ชายคนนั้นกลับส่งมันไปให้กับพี่มาร์คที่ยืนอยู่ไม่ไกลมากนัก ซึ่งเขาก็สามารถควบคุมเกมได้อย่างดีเยี่ยม พี่มาร์ควิ่งเลี้ยงลูกเพื่อต้องการชู๊ดลงห่วง…แต่!

 

    พี่ป๊อปแย่งลูกนั้นมาได้อย่างรวดเร็ว…เท่ห์ชะมัด >< พี่ป๊อปควบคุมบาสวิ่งสวนกับลูกทีมของฝั่งตัวเองและฝั่งตรงข้าม ทำท่าว่าจะชู๊ดลูกนั้นลงแต่นั่น!

 

“อ้ะ!”

   กรี๊ดดดดด

   เสียงผู้คนวิ่งกันแตกตื่นไปทั่ว ภาพที่เห็นตรงหน้าคือพี่ป๊อปล้มลงกับพื้นอย่างเร็ว และสิ่งที่ฉันเห็นมันก่อนหน้านั้นแค่พี่มินแอบเตะเข้าที่ช่วงหน้าแข้งพี่ป๊อปตอนที่พี่ป๊อปทำท่ากระโดดทำให้ตกลงมาไม่เป็นท่าแบบนี้

 

“พี่ป๊อป!” เสียงนั่นไม่ใช่เสียงฉันแต่เป็นเสียงของจินนี่ เธอรีบวิ่งเข้าไปหาพี่ป๊อปอย่างรวดเร็ว ผู้คนแถวนั้นรีบวิ่งเขามุงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกันยกใหญ่

 

“เห้ยฟาง! ไปไหนน่ะ!”  ฉันได้ยินเสียงแก้วตามไล่หลังฉันแล้วเงียบไป และแน่นอนว่าสิ่งที่ฉันกำลังทำคือสิ่งที่ดีที่สุด ฉันไม่ยอมให้พี่ป๊อปต้องเจ็บตัวฟรีๆแน่

 

 

ยะฮู้ๆๆๆๆๆ มาแล้วจ้าา ฟางดูจะเป็นคนดีเกินไป อิอิ เล่าจากประสบการณ์จริงของไรเตอร์ TT แต่ไม่ถึงขนาดนี้หรอกนะ555 ตอนหน้ารับรองสนุกไม่เเพ้ตอนนี้แหง่ๆ อุ๊อิ๊><

 

  และทีสำคัญ!!!

 

  เม้นโล้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด