แอบรัก

ตอนที่29

 
“นะพี่ป๊อป..ฉันอยากพาพี่ไปที่ที่นึงอ่ะ” ฟางทำตาปริบๆ และก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเมื่อผมกลับรถ และไปตามที่ยัยนี่บอก
 
   และผมก็ไม่รู้ว่ายัยนี่จะพาผมมาทำไม…สวนสาธารณะ -_- แล้วดูยัยนี่สิครับ กระโดดโลดเต้นอย่างกับเด็กสี่ขวบ ไม่นานฟางก็เข้ามาดึงแขนของผมไปอย่างรวดเร็ว
 
“นี่เธอ!..จะดึงฉันไปไหนนักหนาฮะ!”
 
   ปากก็ว่าขาก็วิ่งครับ เมื่อในที่สุดฟางก็หยุดอยู่ตรงที่ที่หนึ่ง มีเพียงแค่ต้นไม้ร่มๆแต่นี่มันก็ดึกแล้วครับ มันเลยค่อนข้างมืดไปสักหน่อย โชคยังดีที่มันมีแสงไฟอยู่น้อยนิด
 
“มาสวนสาธารณะ..เธอนี่นอกจากบื้อแล้วยังบ๊องอีกนะ”
 
 
“อะไรเล่า! ก็ฉันอยากให้พี่ป๊อปผ่อนคลายนี่นา…” มันเป็นเพียงคำพูดธรรมดา แต่กลับทำให้คนฟังยิ้มออกมาอีกครั้ง วันนี้ผมยิ้มเพราะยัยนี่กี่ครั้งแล้วนะ?
 
 
“ฉันไม่เห็นสบายใจขึ้นเลย”  ว่าไปงั้นครับ ผมสบายใจตั้งแต่เห็นหน้าฟางตอนเบ้หน้าใส่ผมแล้ว..
 
 
“นั้นก็ทำอย่างนี้แล้วกัน” ฟางว่าจบก็เบี่ยงตัวไปด้านหลังผมแล้วกางแขนทั้งสองข้างของผม และเสียงหวานเอ่ยขึ้น
 
 
 “หลับตาลงด้วยนะ แล้วอย่าไปคิดถึงเรื่องอะไรทั้งนั้น…แค่พี่ป๊อปผ่อนคลายมันจะไม่ทำให้พี่ป๊อปเครียดเลย…” ผมหลับตาลงเห็นเพียงแค่ความมืด พร้อมกับสายลมที่พัดกระทบหน้าและร่างกายมันทำให้ผม…รู้สึกดี
 
  ผมยืนกางแขนรับลมผมรู้สึกดีไม่น้อยที่ได้ทำแบบนี้…แต่แล้วผมก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆ ผมเหลือบหันไปมองคนข้างๆผม ฟางเองก็ทำแบบเดียวกับผม…
 
  แรงกระตุกข้างแก้มเกิดขึ้น และหัวใจที่เต้นแรงผิดปกติ…ผมยืนมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของยัยนั่นแล้วยิ้ม..ผมว่าเธอสวยในเวลาแบบนี้…
 
    เหี้ย! กูแอบคิดอะไรไปวะเนี่ย!
 
   ว่าแล้วผมก็หลับตาลงแล้วหันกลับไปรับลมอย่างเดิม…
 
    ทำไมกุหน้าร้อนๆวะ?
 
                             …………….ต่อ……………..
   ฉันก็ไม่รู้หรอกว่าวิธีนี้จะทำให้พี่ป๊อปผ่อนคลายได้บ้างรึเปล่า เพราะแม่ฉันมักจะทำให้ฉันบ่อยๆ และมันก็ทำให้ฉันรู้สึกผ่อนคลายลงได้ด้วย
 
  แปะ แปะ แปะ
 
  เสียงหยาดฝนกระทบใบหน้าของฉันกับพี่ป๊อป..เราสองคนมองหน้ากัน และไม่นานมือของฉันที่กางอยู่ก็ถูกมือหนาคว้าไว้ไปกอบกุมอยู่อย่างนั้น เราทั้งสองพากันวิ่งออกไปจากใต้ต้นไม้ในขณะที่มือของฉันกับพี่ป๊อปยังคงกุมไว้แน่น
 
 
  ฉันมองเสี้ยวหน้าของพี่ป๊อป ก่อนจะเห็นรอยยิ้มที่ฉันไม่เคยได้เห็นมัน พี่ป๊อปก้มลงมองหน้าฉันแล้วยักคิ้วให้ฉันอีกทั้งยังส่งยิ้มแบบนั้นให้ใจของฉันต้องเต้นเจียนจะหลุดออกมา
 
 
  และเวลาไม่นานเราทั้งคู่เข้ามาหลบอยู่ภายในที่ร่มใต้หลังคา ก่อนเสียงหอบของเราจะดังขึ้นผสมกับเสียงหัวเราะที่ยังคงดำเนินต่อไป  พี่ป๊อปมองหน้าฉันแล้วเผยยิ้มออกมาน้อยๆ
 
 
“แย่จังเลยนะคะ” ฉันพูดขึ้นแล้วมองหน้าพี่ป๊อป พี่ป๊อปพยักหน้าให้ฉันก่อนที่จะเอ่ยขึ้น
 
 
“หึ แต่ฉันว่ามันก็คุ้ม”  คำพูดของพี่ป๊อปทำให้ฉันเงยขึ้นสบตากับพี่เขา รอยน้ำฝนที่ติดตรงหน้าผากพี่ป๊อปทำให้มือของฉันอยู่ไม่สุข มันค่อยๆเลื่อนขึ้นไปหากแต่ก็ต้องหยุดอยู่ตรงหน้าพี่ป๊อป..
 
 
 “อ๊ะ!” ฉันสะดุ้งเมื่อจู่ๆพี่ป๊อปก็จับแขนของฉันที่กำลังจะยกขึ้นเช็ดหยาดน้ำฝน แล้วพี่ป๊อปก็เลื่อนมือของตัวเองเช็ดหยาดน้ำฝนบนหน้าผากของฉันแทน
 
 
   ตึกตัก ตึกตัก
 
  เสียงใจของฉันมันเต้นแรงจนเกินจะห้ามได้ และฉันก็หวังว่าพี่ป๊อปคงจะไม่ได้ยินเสียงหัวใจของฉันหรอกนะ
 
“พี่ป๊อป…”
 
 
“ถือว่าหายกัน..ครั้งที่แล้วเธอก็เช็ดให้ฉันแล้วนี่” แม้จะเป็นคำพูดที่มันทำให้ฉันรู้สึกผ่อนคลายไปบ้าง แต่ก็ไม่หมดเพราะใจของฉันมันยังเต้นแรงเช่นเดิม ใบหน้าของฉันมันคงแดงมากแน่ๆ
 
 
“แต่พี่ไม่ต้องทำแบบนี้กับฉันก็ได้..” น้ำเสียงสั่นของฉันพี่เขาจะมองฉันยังไง…แย่ชะมัด
 
                         ………….ต่อ…………
 
   ไม่รู้ว่าอะไรทำให้ผมละสายตาจากใบหน้าที่แดงก่ำนั่นไม่ได้เลย..และเมื่อกี้ผมทำอะไรลงไป เพราะอารมณ์ของผมตอนนี้มันยั้งไว้ไม่อยู่
 
   เมื่อผมเห็นมือของฟางกำลังจะทำแบบครั้งนั้นผมก็คว้ามือนั้นแล้วมือของผมมันกลับเลื่อนขึ้นไปบนหน้าผากเธอแทน
 
 
“แต่พี่ไม่ต้องทำแบบนี้กับฉันก็ได้…” นั่นสิครับ ผมก็คิดอย่างนั้นแต่ตอนนี้ผมก็ห้ามอารมณ์ความรู้สึกที่ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไรไม่ได้ด้วย
 
“เธอควรจะดีใจไม่ใช่หรอ…ที่คนที่เธอชอบมาทำแบบนี้กับเธอ”
 
 
“กะ..ก็มันไม่เกี่ยวกันสักหน่อย” พร้อมใบหน้าที่คาดโทษใส่ผมอีกครั้ง
 
 
“ทำไมจะไม่เกี่ยว…ยัยบื้อ!” ผมยีหัวฟางไปจนยุ่งเหยิง
 
 
“ไอพี่บ้า..” ยัยนั่นกำลังว่าผมด้วยเสียงเข้มและเมื่อผมทำทีว่าจะแกล้งต่อก็ต้องสะดุดกับประโยคหลังที่แผ่วเบา
 
“..ชอบทำให้ใจเต้นแรงอยู่เรื่อย”
 
 
“หรอ” ผมพูดขึ้นแล้วกระซิบข้างหูของฟาง เธอหันมาทำตาโตใส่ผม คงคิดว่าผมจะไม่ได้ยินแหง่ๆ
 
 
“อะไรพี่ป๊อป..!!”
 
 
“ที่ฉันทำให้เธอใจเต้นแรงอยู่เรื่อยหน่ะ..แหมก็คนมันหล่อคงไม่แปลกหรอกมั้ง” ผมพูดเพียงเท่านั้นแหละครับ ฟางก็ตีเข้าที่แขนของผมอย่างจัง
 
 
“ชิ! ขี้โม้ ไม่เห็นหล่อตรงไหน!หน้าอย่างกับหมีพู”
 
 
“หึ แต่เธอก็ชอบฉัน..ไม่ใช่หรอ” ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ฟางและฟางก็เอนตัวหลบหน้าผม ผมคิดว่ามันน่ารักดีเหมือนกัน
 
  =_=’’
 
  อีกแล้ว…นี่ผมไปชมยัยนั่นอีกแล้ว!!!!!!!!!!!
 
  กูขอเข้าหลังคาแดงที…กูจะบ้าตาย!!
 
“ไปได้แล้วพี่ป๊อป!ฝนหยุดแล้วเนี่ย” ฟางขึ้นเสียงใส่ผมก่อนจะสะบัดตูดเดินหนีผมไปอย่างรวดเร็ว และผมคิดว่าถ้ายัยนั่นหันหลังมามองด้านหลังก็คงจะเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของผม
 
                                           ……………….ต่อ……………
 
   ฉันอยากจะบ้าตาย ทำไมช่วงนี้พี่ป๊อปชอบทำอะไรให้ใจสั่นอยู่เรื่อย แล้วถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปฉันจะตัดใจจากเขาได้ยังไงกัน
 
   ฉันเดินขึ้นบนรถพี่ป๊อปจากนั้นพี่ป๊อปก็มาส่งฉันถึงหอพัก
 
“ขอบคุณมากนะคะที่มาส่งอ่ะ” ฉันกำลังจะลงจากรถแต่ก็ถูกมือของพี่ป๊อปคว้าแขนฉันไว้
 
   ฉันหันมามองหน้าพี่ป๊อปอย่างสงสัย..
 
“มีอะไรหรอ” ฉันหวังว่าพี่ป๊อปจะไม่พูดแทงใจดำฉันว่าเป็นแค่การแสดงเหมือนตอนนั้นหรอกนะ..ขอร้องล่ะ…
 
“…..”
 
“…..”  ฮือออ ทำไมต้องเงียบแบบนี้ด้วย..ฉันทำใจไม่ได้เลยจริงๆ
 
 
“…ฝันดี” 
 
“O///O อื้อ ฝันดี..เหมือนกันคะ”
 
   ถึงจะเป็นคำพูดที่แสนจะธรรมดาแต่มันกลับทำให้ใจฉันเต้นรัวแรงจนหยุดยั้งไม่ได้…ฉันดีใจมากจริงๆ และฉัน…ก็รักพี่ป๊อปมากขึ้นด้วย..
 
   พี่ป๊อปค่อยคลายมือฉันออกก่อนที่ฉันจะยิ้มให้เป็นการบอกลาแล้วปิดประตูรถ แล้วเมื่อพี่ป๊อปขับรถออกไปฉันก็ได้แต่ยืนมองตามหลัง…
 
   เฮ้อ!^^ จะว่าไปวันนี้ฉันมีความสุขไม่น้อยเลยแฮะ..
                                   ……………………ต่อ………………..
 
   ผมก็ไม่เข้าใจหรอกนะว่าทำไมผมถึงได้รู้สึกดีมากขนาดนี้ ระหว่างทางที่ผมขับรถออกมาผมยิ้มจนรู้สึกว่าแก้มเริ่มชาแต่มันกลับหุบไม่ได้จริงๆ…
 
   และเมื่อผมกลับมาถึงบ้านผมก็ยังคงนึกถึงหน้าของฟางคิดแล้วก็ขำ..ผู้หญิงอะไรตลกชะมัด หึ
 
   เพราะยัยบื้อแท้ๆเลยผมถึงได้งี่เง่าแบบนี้…
 
“ป๊อปปี้”  แต่แล้วเมื่อผมเงยหน้าขึ้นผมก็ต้องหุบยิ้มฉับ
 
   ความทุกข์กำลังมาเยือน…
 
“พ่อมีไร” ผมถามด้วยน้ำเสียงห้วนๆ น่าเบื่อว่ะ
 
“ทำไมแกถึงได้ชอบหักหน้าคุณระวีนัก รู้บ้างไหมว่าเขาเสียใจมากแค่ไหน”
 
“ผมจะไปรู้หรอ ผมไม่ได้สนใจนิ”  ผมพูดจบก็กำลังจะเดินเลี่ยงพ่อไปแต่พ่อผมกลับตะคอกเสียงดังไล่หลังผมเสียก่อน
 
“แกก็เป็นแบบนี้ทุกที! คุณระวีเขาดีกับแกมากแค่ไหน! หัดสำนึกซะบ้างสิ!”
 
   สำนึกงั้นหรอ? เหอะ!
 
“ผมไม่มีวันสำนึกอะไรบ้าๆทั้งนั้น! คนที่ทำให้แม่ผมต้องตาย…ผมไม่รู้สึกดีด้วยหรอก!”
 
   เพราะผู้หญิงคนนั้นที่ทำให้แม่ผมต้องตาย….เพราะหล่อนแท้ๆ!
 
   เพี๊ยะ!
“แกขึ้นไปหาคุณระวีเดียวนี้! เขาไม่สบายแกต้องรับผิดชอบเขา!”
 
“เมียพ่อ พ่อก็ดูแลเองสิ!”
 
“ป๊อปปี้!”
 
“พ่อเลิกทำให้ผมรักผู้หญิงคนนั้นสักทีจะได้ไหม! ผมไม่ชอบ!” 
 
   ผมเดินชนไหล่คนเป็นพ่อแล้วขึ้นบันไดเพื่อขึ้นไปยังห้องนอนแต่ผมก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเจอใครบางคนที่ยืนอยู่หน้าห้องของผม
 
“คุณ…”
 
“เกลียดฉันขนาดนั้นเชียวหรอ..”  แม้คำพูดจะดูเศร้าแต่แววตาและสีหน้ากลับตรงข้ามกันอย่างสิ้นเชิง
 
“หลบไป”  ก็เพราะแม่เลี้ยงของผมยืนอยู่หน้าประตูห้องทำให้ผมไม่สามารถเข้าไปข้างในได้
 
“ไม่” แต่จู่ๆ หล่อนก็เดินเข้ามาใกล้ผมแล้วจับไหล่ของผมทั้งสองข้างพร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงยั่วยวน
 
“คุณจะทำอะไร”
 
“ทำไม…ถึงได้เกลียดฉันนักล่ะ..หื้ม?” คุณระวีขยับเข้าใกล้ผมมากขึ้นเรื่อยพร้อมกับเอื้อมมือสัใผัสใบหน้าของผม
 
   หล่อนค่อยยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผมมากขึ้นเรื่อยๆ แต่แล้ว..
 
 
“ทำอะไรกัน?!” เป็นเสียงของพ่อผมดงขึ้น ผมกับแม่เลี้ยงสะดุ้งก่อนที่หล่อนจะผลักผมให้ออกห่าง
 
“มะ…ไม่มีอะไรคะคุณ”  แม่เลี้ยงเดินเข้าไปหาพ่อผมอย่างรวดเร็ว
 
   ผู้หญิงร่านดีๆนี่เองสินะ…
 
 
“ป๊อปปี้ทำอะไรคุณรึเปล่าระวี”  หึ! ที่แท้ก็มองผมเป็นคนเริ่มอย่างเคย!
 
“ป๊อปปี้เขาไม่ได้ทำอะไรฉันหรอกคะ แค่บังเมื่อกี้ฉันสะดุดป๊อปปี้ก็เลยเข้ามาช่วยรับฉันไว้ ขอบใจมากนะจ้ะ”  ยัยแม่มดใจร้ายยิ้มให้กับผม ผมมองแล้วแสยะยิ้มสมเพช
 
   เหอะ! ผู้หญิงคนนี้ต้องมีอะไรมากกว่าที่ผมคิดแน่ๆ…
 
   ปัง!
 
   ผมปิดประตูลงทันที ก่อนจะก้าวเดินตรงดิ่งไปยังเตียงนอน ผมฟุบตัวลงนอนแล้วปิดตาลง…
 
 “เธอควรจะดีใจไม่ใช่หรอ…ที่คนที่เธอชอบมาทำแบบนี้กับเธอ”
“กะ..ก็มันไม่เกี่ยวกันสักหน่อย”
“ทำไมจะไม่เกี่ยว…ยัยบื้อ!”
“ไอพี่บ้า..”
“..ชอบทำให้ใจเต้นแรงอยู่เรื่อย”
“หรอ”
“อะไรพี่ป๊อป..!!”
 
   ผมค่อยลืมตาขึ้นมาเมื่อสมองมันยังคงวกวนอยู่กับเรื่องของฟางไม่จบไม่สิ้น
 
“บื้อ…ชิบหาย หึ” ผมกระตุกยิ้มเบาๆ ผมไม่รู้ว่าเพราะอะไรผมถึงได้คิดถึงแต่ใบหน้าของฟาง..มันดูวกวนจนหน้าสับสนไปหมด
 

 
ถือว่านี่เป็นตอนไถ่โทษทุกคนแล้วกันนร้าาา อย่างที่บอกจะมาอัพให้ตอนเช้าตอนนี้ก็อัพแล้วยังไงก็ขอเม้นกันหน่อยเน้อออ
 
 เราจะเก็บทุกกำลังใจของรีดเดอร์ทุกคนไว้นะเออ555 ขอบคุณงับ^^ ฝากตอนหน้าด้วยนร้าาา จุ้ป