แอบรัก

ตอนที่28

 

  เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

 

   เสียงรถของพี่ป๊อปเบรกทันทีเมื่อถึงบ้าน เขาดับเครื่องแล้วฉันก็ลงจากรถอย่างกล้าๆกลัวๆ นี่ฉันต้องแกล้งเป็นแฟนพี่ป๊อปเองแล้วใช่มั๊ยTOT

 

“ยังจะยืนอยู่อีก เร็วเข้าสิ”

 

   พี่ป๊อปเข้ามาดึงข้อมือฉันแล้วลากเดินเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว  และเมื่อฉันเข้ามาฉันเห็นพ่อของพี่ป๊อป แม่เลี้ยง และ…

 

“จินนี่..”  พี่ป๊อปเอ่ยขึ้น ฉันคิดว่าเขาน่าจะดูตกใจไม่น้อยที่เจอจินนี่แบบนี้

 

“พี่ป๊อป!” จินนี่วิ่งเข้ามาหาพี่ป๊อปอย่างรวดเร็วแล้วกระแทกฉันจนมือฉันผละออกจากพี่ป๊อป

 

   ชิส์! แต่จะว่าไป…พอเห็นจินนี่สมองฉันกลับนึกย้อนกลับไปตอนที่เห็นพวกเขาจูบกัน…

 

   อึก…เจ็บอีกแล้ว

 

 

“จินนี่มาได้ไง ไม่สิต้องถามว่า…มาทำไม” 

 

   ฉันใจเต้นแรงไม่น้อยเพราะดูเหมือนคำพูดของพี่ป๊อปจะทำให้จินนี่หน้าเสียไปเลยทีเดียว แต่เธอก็ยังฝืนยิ้มได้เหมือนเดิม

 

 

“ก็จินนี่..มาหาพี่ป๊อปน่ะสิ^^”

 

“มาหาฉันทำไม”

 

“คิดถึง แล้วมาไม่ได้หรอ”

 

“วันหลังถ้าจะมาก็บอกกันก่อน”

 

“โอเคคะ”

 

   ฮัลโหลๆ มีใครเห็นฉันยืนอยู่บ้าง..--* นี่ฉันยังมีตัวตนอยู่รึเปล่า..

 

“งั้นเราไปทานเข้ากันเถอะ”  พ่อของพี่ป๊อปพูดขึ้นก่อนที่ ฉันพี่ป๊อปและจินนี่จะมองหน้าสลับกันไปมา…

 

   ทำไงดี…

 

   ฉันนั่งลงบนโต๊ะอาหารบ้านพี่ป๊อปและโชคดีหน่อยที่ฉันได้นั่งข้างพี่ป๊อปแต่จินนี่เองก็นั่งข้างพี่ป๊อปเหมือนกัน :(

 

“กินเยอะๆล่ะ วันนี้คุณระวีเขาเข้าครัวเอง”  ถ้าฉันจำไม่ผิด..คุณระวีนี่คือแม่เลี้ยงพี่ป๊อปสินะ

 

“นี่ที่พ่ออุตส่าห์เจียดเวลาเรียกผมมาบ้านก็เพื่อกินอาหารฝีมือ…” พี่ป๊อปเหลียวตาหันไปมองแม่เลี้ยงก่อนจะพูดอีกประโยคที่ทำให้ฉันถึงกับตาโต

 

“…ผู้หญิงคนนี้เนี่ยนะ?”

 

    ทำไมพี่ป๊อปถึงได้เรียกแม่เลี้ยงของตัวเองว่า ‘ผู้หญิงคนนี้’ ฉันว่ามันดูไม่ค่อยสุภาพเลยแฮะ

 

   และดูเหมือนหล่อนจะไม่ค่อยชอบฉันเท่าไหร่เลย…

 

“ใช่ คุณระวีเขาทำเพื่อแกเลยนะ”  พี่ป๊อปเหลียวตามองไปที่แม่เลี้ยงของตัวเองก่อนจะแสยะยิ้มร้าย

 

“ผมไม่ได้ขอ”

 

“ป๊อปปี้!”

 

“พอเถอะค่ะ อย่ามีเรื่องกันเลยนะ เอาเป็นว่า…วันหลังฉันขอแก้ตัวแล้วกันนะ”  แม่เลี้ยงหรือคุณระวีเอื้อมมือมากุมประทับวางบนมือของพี่ป๊อปแล้วลูบไปมา..

 

   ฉันว่ามันแปลกๆ…

 

 

“ไม่จำเป็นหรอก”  พี่ป๊อปชักมือตัวเองกลับอย่างรวดเร็วและดูเหมือนแม่เลี้ยงนั้นจะหน้าเสียไปนิดหน่อยแต่หล่อนก็ยังแสร้งยิ้มได้อยู่ 

 

   ก่อนที่ความเงียบจะเข้ามาเยือน...

 

“อะ..แอ้ม” ดูเหมือนจินนี่ที่เงียบอยู่นานจะเริ่มสงเสียงเรียกร้องความสนใจแล้วล่ะ

 

“อ้อใช่ เดี๋ยวแกพาจินนี่ไปส่งที่บ้านด้วยล่ะ”  ว่าไงนะ? ต้องให้พี่ป๊อปพาจินนี่ไปส่งด้วยงั้นหรอ

 

“ทำไมผมต้องทำแบบนั้นด้วย” คำพูดนั้นเรียกเอาสีหน้าบึ้งตึงของจินนี่ได้เป็นอย่างดี

 

“จินนี่เขาอุตส่าห์มาหาถึงบ้าน แกก็ไปส่งเขาหน่อยเถอะน่า”

 

“แต่ผมต้องไปส่งฟาง…”

 

“แล้วจะไปสนฟางทำไมกันล่ะค่ะ…คนที่พี่ป๊อปต้องสนใจคือจินนี่ต่างหาก” จินนี่คล้องแขนพี่ป๊อปอย่างรวดเร็ว

 

  ฉันได้แต่มองภาพนั้นแล้วนึกเจ็บจี๊ดที่ใจ…ฉันไม่เคยมีสิทธิทำอะไรแบบนั้นหรอกนะ

 

                                          …………….ต่อ………..

 

  จู่ๆจินนี่ก็คล้องแขนของผมพร้อมกับทุกสายตาที่มองมาที่ผมเป็นตาเดียวและผมจะไม่ใส่จะอะไรเลยถ้าฟางไม่ได้มองอยู่เช่นกัน…

 

   ผมรีบแกะมือจินนี่ออกในทันที ผมไม่อยากให้ยัยนั่นเสียใจ…ผมไม่อยากเห็นใบหน้างองุ้มของฟางเลยจริงๆ..

 

   เอาเถอะ ถึงผมจะไม่รู้สาเหตว่าทำไมผมถึงคิดอย่างนั้นก็ตาม…

เปร้ง

 

                                 ………………..ต่อ……………….

 

   จู่ๆพี่ป๊อปก็วางช้อนกินข้าวลงในทันที แล้วลุกขึ้นยืนจนเล่นเอาฉันตกใจไม่น้อยจนกระทั้งพี่ป๊อปเอ่ยเสียงเรียบ

 

“ผมไม่อยากกินแล้ว”

 

“ไม่ได้ กินซะ นี่เป็นคำสั่ง” พ่อของพี่ปีอปเอ่ยเสียงแข็ง

 

   น่ากลัวจัง…

 

“ผมไม่ใช่ทาส ไม่จำเป็นต้องทำตามพ่อทุกอย่าง ไปกันเถอะ เดี๋ยวฉันไปส่ง”

 

   พี่ป๊อปดึงฉันที่กำลังมึนงงอยู่ลุกขึ้นออกจากโต๊ะอาหาร ฉันก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ป๊อปต้องเป็นแบบนี้ แต่ฉันก็ไม่กล้าถามหรอกนะ…

 

“พี่ป๊อป แล้วจินนี่ล่ะคะ!”

 

   ฝีเท้าของฉันและพี่ป๊อปหยุดชะงัก

 

“ฉันไปส่งเธอไม่ได้หรอกนะ มาเองได้..ก็คงจะกลับเองได้เหมือนกัน”  พี่ป๊อปพูดเสียงเรียบจนชนแอบรู้สึกหวั่นไม่น้อย

 

   แต่ใจที่เต้นแรงมันรู้สึกมากกว่า..

 

“ไม่ได้นะ! จินนี่จะให้พี่ป๊อปไปส่ง” จินนี่รีบวิ่งเข้ามากระแทกฉันอีกครั้งจนเกือบหงายหลัง

 

   ยัยนี่นิ่! ฉันเริ่มจะหมดความอดทนขึ้นมาทุกที! เอะอะก็ผลักๆๆ คิดว่าเล่นเป็นนางร้ายได้คนเดียวรึไง!

 

“โอ้ย!”  แน่นอนว่านั่นไม่ใช่เสียงฉัน แต่เป้นจินนี่ต่างหาก เพราฉันดึงจินนี่ออกจากพี่ป๊อปแล้วผลักเธอจนออกห่างแต่ไม่ล้มหรอกนะ

 

 

“ไปกันเถอะ” ฉันยังไม่ทันได้ด่าจินนี่พี่ป๊อปก็ดึงฉันแล้วพาเดินออกไป

 

“ฉันขอโทษนะถ้าทำให้เธอต้องลำบากใจนะ!” แม่เลี้ยงของพี่ป๊อปตะโกนไล่หลังตามมา

 

 

   ตกลงหล่อนเป็นคนยังไงกันแน่เนี่ย..

 

 

“หึ ไม่จำเป็นหรอกครับ” พี่ป๊อปดึงมือฉันแล้วเดินออกไป หากแต่ไม่ได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้น

 

 

“เธอทำแบบนี้ไม่ได้นะป๊อปปี้…กลับไปหาคุณพ่อเถอะค่ะ..ถือว่าฉันขอแล้วกันนะคะ”

 

 

“ไร้สาระว่ะ” พี่ป๊อปพูดจบก็พาฉันออกไป อย่างรวดเร็ว ปล่อยให้คนในบ้านมองฉันด้วยความโกรธ

 

“พี่ป๊อป! กลับมาหาจินนี่เดี๋ยวนี้นะ! พี่ป๊อป!”  เสียงจินนี่ดังขึ้นแต่มันก็ไม่ได้ทำให้ฉันและพี่หยุดเดินเลย

 

   พวกเรากึ่งเดินกึ่งวิ่งจนมาถึงหน้าบ้านแล้วขึ้นรถในทันที…

 

  ระหว่างทางออกมาฉันกับพี่ป๊อปมีเพียงความเงียบอยู่เป็นเพื่อนเพียงเท่านั้น ฉันมองเสี้ยวหน้าพี่ป๊อปที่กำลังโกรธและน้ำตาคลอ

 

   ฉันมองพี่ป๊อปแล้วใจกระตุกวูบขึ้นมาทันที มันทำให้ฉันนึกได้ว่าฉันควรทำยังไงต่อไป

 

 

“พี่ป๊อป..ผ้าเช็ดหน้าค่ะ” มันเป็นสิ่งเดียวที่ฉันทำได้แค่ตอนนี้ ฉันรู้ว่าพี่ป๊อปก็คงเสียใจไม่น้อย

 

“…ฉันไม่ได้เป็นอะไร”

 

 

“โกหก..ฉันไม่ได้โง่นะ” ฉันเบ้หน้าใส่ ก่อนที่ฉันจะได้ยินเสียงหัวเราะพี่ป๊อปออกมาหน่อยๆ

 

 

“ยัยบื้อ!” พี่ป๊อปผลักหัวฉันอีกแล้วค่ะ..คิคิ แต่ไม่เป็นไรถ้ามันทำให้พี่ป๊อปรู้สึกดีขึ้นมาได้

 

                                  …………..ต่อ……………

 

“โกหก..ฉันไม่ได้โง่นะ”  ผมมองหน้าฟางและเผลอหัวเราะออกมา คำพูดธรรมดาของยัยนี่กลับทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมาอย่างประหลาด

 

“ยื้อบื้อ!”  และด้วยความที่ผมหมั่นไส้ ผมก็ผลักหัวฟางไปหนึ่งที และผมก็รู้สึกถึงปากของผมที่มันกำลังยิ้มและหุบไม่ได้

 

“พี่ป๊อป..พาฉันไปที่ที่นึงสิ”

 

“ไปที่ไหนของเธอฮะ นี่ก็ดึกจะแย่” ก็มันจริงนี่มันก็มืดค่ำจะแย่ แล้วมันก็ไม่ปลอดภัยสำหรับผู้หญิงอย่างยัยบื้อนี่

 

  เดี๋ยวนะ!นี่ผมกำลังทำอะไร..

 

  …แล้วผมจะเป็นห่วงยัยนี่ทำไมวะ?

 

 

 

“นะพี่ป๊อป..ฉันอยากพาพี่ไปที่ที่นึงอ่ะ” ฟางทำตาปริบๆ และก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเมื่อผมกลับรถ และไปตามที่ยัยนี่บอก

 

---

 

มาแล้วนะค้าาาาาาาาาาา  ขอโทษที่มาช้า ตอนหน้าใครรอความฟินคือฟินมากกก555 โปรดรอและคอบสนัยสนุนกันต่อไปนะค่ะ น่าจะพรุ่งนี้เช้านะ แต่ตอนเช้าแน่นอนค่ะ ฟันธง! เม้นกันเยอะๆน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

 

รักทุกคนมากๆ อยากจะตอบทุกเม้นเลยนะ ฝากด้วยจร้าาา