แอบรัก

ตอนที่27

 
   หลังจากฟางทำแผลเสร็จสรรพ ผมก็พาฟางออกมาและช่วยพยุงเธอ ฟางยังคงมีไม้สองข้างยึดไว้เวลาเดิน
 
“เป็นไง..เจ็บมากใช่มั้ยล่ะ”
 
“..ก็เจ็บน่ะสิ”  ฟางตอบแล้วเบ้หน้าใส่ผม ผมมองดูฟางแล้วหัวเราะออกมากับหน้าของเธอ
 
“อวดเก่งดีนัก”
 
   ผมเดินมาเรื่อยๆก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อเห็นบอร์ดของโรงเรียนพร้อมใบปลิวที่แปะติดเยอะแยะไปหมด อีกทั้งยังมีผู้คนหนาแน่นมากขึ้น ด้วยความสงสัยผมก็อยากจะเห็น
 
“เธอรอฉันอยู่ตรงนี้ล่ะ…”  และผมทำท่าจะเดินออกไปดูภาพนั้นแต่ทว่าผมกลับถูกฟางรั้งแขนเอาไว้
 
 
“อย่าไปนะ..”  น้ำเสียงฟางดูสั่นๆ และผมก็หันไปเห็นที่มือของฟางกำลังถือใบปลิวนั่น ผมหยิบใบปลิวนั้นมาจากฟางอย่างรวดเร็ว
 
  ผมก็แทบช๊อคในทันที ภาพผมกับจินนี่เมื่อตอนนั้น…ตอนที่เรากำลังจูบกัน
 
                                …………….ต่อ……………….
 
  เหมือนหัวใจของฉันมันกำลังแตกสลายไม่มีชิ้นดี…ฉันดูเหมือนคนโง่ที่ยังคงรั้งแขนพี่ป๊อปไว้แบบนั้น พร้อมกับเอ่ยคำพูดที่สั่นเพราฉันจะร้องไห้อยู่รอมร่อ
 
 
“อย่าไปนะ…”
 
  พี่ป๊อปมองมาทางฉันด้วยความแปลกใจ ก่อนที่พี่เขาจะคว้าแผ่นใบปลิวในมือของฉันไปอย่างรวดเร็ว..หลังจากพี่ป๊อปดูเสร็จพี่ป๊อปก็หันมาหาฉันอีกครั้ง
 
 
“ฉัน..ฉันขอโทษ..แต่ฉัน..” ฉันพูดเสียงตะกุกตะกัก
 
   ฉันคิดว่าฉันไม่ควรรั้งพี่เขาไว้เลย..ฉันจึงตัดสินใจปล่อยมือออกจากแขนพี่ป๊อปออก ฉันอยากจะเอ่ยบอกพี่ป๊อปว่าฉันแค่ไม่อยากเสียเขาไปก็แค่นั้น…
 
 
“หึ ยัยบื้อ…” พี่ป๊อปยกนิ้มขึ้นจิ้มหน้าผากของฉัน แล้วจับมือของฉันขึ้นมาก่อนจะพาฉันออกไปจากตรงนั้น
 
 
  ระยะทางที่เดินฉันไม่รู้ว่าเรากำลังจะไปไหนกัน…แต่ตอนนี้ฉันได้เพียงแค่มองหน้าพี่ป๊อปก่อนที่โลกของฉันมันจะกลายเป็นสีชมพูไปหมด
 
   ฉันมองเสี้ยวหน้าของพี่ป๊อป..หน้าแบบนี้ที่ใครๆต่างพากันอยากได้เป็นแฟน คนที่ใครๆต่างก็ชื่นชมไปหมด
 
 
“พี่ป๊อป..”  ฉันกับพี่ป๊อปหยุดเดินทันทีที่เรามาถึงที่ที่หนึ่งของโรงเรียน มันเป็นทีที่ฉันเคยมาแล้วครั้งนึงกับพี่มิน..วันที่พี่มินบอกชอบฉัน…
 
 
“เธอเคยมาที่นี่ใช่รึเปล่า”  พี่ป๊อปถามฉัน ฉันกระพริบตาปริบๆแล้วพยักหน้ารับ
 
 
“มากับไอมินมันใช่มั้ย”  พี่ป๊อปรู้ได้ยังไง?นั่นคือคำถามที่แล่นเข้ามาในหัวของฉัน
 
 
“พี่ป๊อปรู้?..”
 
 
“ก็ไม่ได้อยากรู้หรอก แต่มันก็แค่บังเอิญผ่านมาได้ยิน” พี่ป๊อปมาอารมณ์ไหนของเขาเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย
 
 
“อื้อ แล้วพี่ป๊อปมีอะไรรึเปล่า”
 
 
“เมื่อกี้เธอเป็นอะไร…เป็นใบ้หรอ” เมื่อกี้ของพี่ป๊อปก็คงจะเป็นตอนที่ฉันเอาแต่หลบสายตาพี่เขาสินะ..
 
 
“เปล่า…”
 
 
“เธอเห็นฉันจูบกับจินนี่งั้นสิ” 
 
   O_O
   คำถามของพี่ป๊อปทำเอาฉันสะตั๊นไปสามวิ ฉันมองตาพี่ป๊อปที่ยังคงมองมาที่ฉันด้วยสายตาที่อ่อนโยน..และความโกรธในเวลาเดียวกัน
 
“ฉันไม่ได้ตั้งใจไปดูนะคะ”
 
 
“แล้วเธอก็มาร้องไห้ใช่มั๊ยล่ะ…อ่อนแอว่ะ”  ฉันเงยหน้ามองพี่ป๊อปพร้อมคิ้วที่ขมวดกันเป็นปม พี่เขาจะต่อว่าฉันอีกแล้วนะหรอ…
 
 
“…”
 
 
“ทำไมถึงชอบร้องไห้เพราะฉัน..เธอก็รู้ไม่ใช่หรอว่าฉันไม่ชอบผู้หญิงงี่เง่า”  และนี่ก็เป็นอีกมุมหนึ่งของพี่ป๊อปที่ฉันต้องเจอมันอีกครั้ง
 
  พี่ป๊อปกำลังว่าฉัน…
 
“ฉันก็ไม่รู้หรอก…”
 
 
“แล้วเธอทำแบบนั้น คิดว่าฉันจะชอบเธอ..”
 
 
“ไม่! ไม่ใช่นะ…ฉันไม่เคยคิดว่าพี่จะหันมาชอบฉัน…ไม่เคยคิด”  ฉันพูดพลางก้มหน้า
 
“แล้วไง…หันมามองหน้าฉันสิ ทำไมต้องเอาแต่ก้มหน้าวะ”  พี่ป๊อปเชยคางฉันขึ้นมา และนั่นมันทำให้พี่เขาเห็นฉัน..ร้องไห้อีกแล้ว
 
  ฉันอ่อนแอมากเลยสินะ…
 
 
“ฉันไม่อยากให้พี่ต้องเห็นน้ำตาของฉัน…เพราะมันจะไหลออกมาไม่หยุดทุกครั้งที่เห็นหน้าพี่ป๊อป..”
 
“…”
 
“ฉันไม่อยากให้พี่มองฉันเป็นคนอ่อนแอ..เหมือนตอนนี้”
 
 
“แต่เธอก็กำลังอ่อนแอต่อหน้าฉัน”
 
 
“แต่พี่รู้อะไรมั้ย…ทุกครั้งที่ฉันได้อยู่ใกล้กับพี่ ฉันมักจะอ่อนแอเสมอเลย..น่าขำมั้ยล่ะคะ”  ฉันพูดจบก็ปาดน้ำตาตัวเองออก
 
“…”
 
 
“และทุกครั้งที่ฉันเห็นพี่อยู่กับจินนี่! เห็นพี่จูบกับเธอ..ฉันก็เหมือนจะตายทั้งเป็นอยู่ตรงนั้น!..แต่ฉันก็ทำอะไรไม่ได้เลยสักนิด…ฉันก็ต้องคอยห้ามใจตัวเองหลายครั้ง..ว่าฉันไม่มีสิทธิ์นั้น..ฉันไม่มีสิทธิ์ที่จะหวงพี่เลยสักนิด!!”
 
                                          ……………….ต่อ…………………
 
   ผมยืนฟังฟางพร่ามอยู่ยาวยืด…นี่คงจะเป็นความรู้สึกจริงๆของยัยนี่ใช่รึเปล่า…หัวใจผมเต้นแรงจนยากที่จะควบคุม ดวงตาของฟางสั่นไหวเพราะกำลังสะอื้นอย่างหนัก
 
“….”
 
“….”
 
“จบแล้วใช่มั๊ย”
 
“อื้อ” ฟางพยักหน้าหงิก
   มันเรียกรอยยิ้มให้กับผมอีกครั้ง เวลาที่ยัยฟางยิ้มน่ะ…มันดูดีไม่น้อยแฮะ
 
“วันนี้เธอคงเดินกลับบ้านเองไม่ได้แล้วล่ะ..”
 
“เห?”
 
“เดี๋ยวฉันไปส่ง..”
 
“พะ..พี่ป๊อป” 
 
   ฟางทำตาโตแล้วมองผมด้วยความไม่เข้าใจ ผมเลื่อนมือจับที่ข้อมือของฟางแล้วค่อยๆพาเธอเดินไป ตอนนี้ผมเองก็ยังไม่มั่นใจว่าตัวเองกำลังมีอาการอะไรบางอย่างที่ไม่ควรจะมีเลยด้วยซ้ำ
 
   เราสองคนเดินไปเรื่อยๆจนถึงรถของผม แน่นอนว่าตรงนี้รถของผมแพงที่สุด
 
“เป็นไง รถฉันดูแพงมากเลยใช่มั้ยล่ะ” ผมหันไปถามฟาง ส่วนยัยนี่ก็ได้แค่พยักหน้าหงิกๆเพียงเท่านั้น แล้วก็เหมือนเดิมครับ เธอก้มหน้าก้มตา..และมันทำให้ผมหงุดหงิดอยู่เรื่อย
 
“ทำไมชอบก้มหน้าฮะ…”  และเมื่อผมพูดจบเท่านั้นล่ะครับ ฟางก็เงยขึ้นมามองผมอย่างคาดโทษ และผมก็ชอบเวลายัยนี่มองผมแบบนั้น
 
  เดี๋ยวนะ!!!
 
  ชอบหรอ!!!!ขอเปลี่ยนคำพูดครับ!!!
 
  กู-ไม่-ชอบ !!!
 
  และทำไมต้องยิ้มวะ!!
 
 
“ขึ้นรถไปได้ล่ะ..มัวมองฉันอยู่ได้ ฉันรู้ว่าฉันหล่อ”  ผมพูดจบก็ค่อยๆพาฟางขึ้นบนรถ และเหมือนว่าผมจะคอยดูรอบๆข้างจนลืมไปว่าหน้าผมกับหน้าฟางใกล้กันอีกครั้ง
 
 
  เราสองคนมองหน้ากันอยู่อย่างนั้น…ผมอยากจะผละออกมาแต่ผมก็ทำไม่ได้ ผมเพิ่งรู้ตัวว่าผมละสายตาจากยัยนี่ไม่ได้เลยจริงๆ
 
 
“พี่ป๊อป…ออกก่อนได้ไหมคะ” และเมื่อเสียงยัยฟางดังขึ้น มันก็เรียกสติของผมให้กลับมาเหมือนเดิม หลังจากนั้นผมก็ปิดประตูแล้วเดินไปยังประตูฝั่งตรงข้าม ก่อนจะหย่อนตัวลงบนเบาะ
 
 
“เป็นไงล่ะ โอกาสดีๆแบบนี้หาได้ง่ายๆที่ไหน” ผมพูดจบก็จับเกียร์และมุ่งหน้าออกไปอย่างรวดเร็ว
 
 
“พี่ป๊อป..ฉันขอถามอะไรหน่อยสิ” จู่ๆฟางก็เปิดเรื่องขึ้นมาครับ ผมหันไปมองเสี้ยวหน้าฟางเป็นระยะเห็นถึงความกังวลและคำถามมากมายที่อยากจะถามผม
 
“อะไร..”
 
 
“เอ่อ..พี่ป๊อปกับจิน..” ฟางกำลังจะพูดขึ้นและผมก็รอฟังคำถามนั้น แต่เป็นโทรศัพท์เวรที่ดังขึ้น และมันก็เป็นของผม…ผมมองชื่อคนที่โทรมา
 
   ‘พ่อ’
 
 
  ให้ตายเถอะครับ…ผมไม่อยากจะรับสายมันเลยจริงๆ ผมหันไปมองฟางที่ชะเง้อมามองโทรศัพท์ในมือของผม ฟางพยักหน้าให้ผมรับ
 
  และในที่สุด….
 
 
“ฮัลโหล…” ใช่ครับ ผมตัดสินใจรับสายเขา
 
‘แกอยู่ไหน’
 
“เรื่องของผม”
 
‘อย่ามาล้อเล่นกับฉัน ฉันถามว่าแกอยู่ไหน’
 
   เป็นบ้าอะไรของเขา..
 
“ผมกำลังขับรถไปส่งฟางที่หอ พ่อมีอะไร”
 
‘มาหาฉันก่อน’
 
“แต่ผมต้องไปส่งฟางก่อน”
 
‘แกก็พาแฟนแกมีที่นี่ด้วยเลยสิ’
 
“ทำไม”
 
‘ฉันบอกให้แกพามาก็พอมาเถอะน่า แค่นี้แหละ’
 
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด
 
“ฮัลโหล! พ่อ ฮัลโหล ฮุ้ย! อะไรวะ”  ผมปาโทรศัพท์ไปเบาะหลังอย่างอารมณ์เสีย
 
“มีอะไรรึเปล่าคะ”
 
“เดี๋ยวฉันต้องพาเธอไปที่บ้านฉันก่อน”
 
“บ้านพี่ป๊อป?! ไปทำไม”
 
“ฉันไม่รู้ พ่อฉันให้พาไปก็ต้องไป”
 
“แต่…ฉันกลัว..”
 
“อย่ามางี่เง่าน่า จะกลัวอะไร…ฉันอยู่ทั้งคน”  ประโยคหลังผมพูดเสียงแผ่วเพราะผมก็ไม่รู้ว่าจะพูดไปทำไม
 
“อะไรนะคะ”
 
“เปล่า”
 
   กูว่ากูต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ! โว้ยยยยยย
                                      ………………………………………….
   ทางฝั่งของมินที่นั่งรอฟางออกจากหอประชุมเป็นชั่วโมง ตอนนี้ก็เป็นเวลากว่าสองชั่วโมงแล้ว..
 
“ทำไมช้าจังวะ” มินลูบแขนของตัวเองไปมา เพราะเริ่มรู้สึกว่ายุงเริ่มกัด
 
   แต่แล้วเขาก็เห็นโทโมะและแก้วเดินออกมาจากหอประชุมเขาจึงตัดสินใจลุกขึ้นแล้ววิ่งไปหาพวกเขา..
 
“ไอโทโมะ มึงเห็นฟางรึเปล่า”
 
“ถามทำไมวะ”  ซึ่งดูเหมือนโทโมะเองก็ไม่ค่อยชอบมินสักเท่าไหร่หรอก
 
  ก็ดูเหมือนจะเป็นศัตรูหัวใจของเพื่อนเขา..
 
“กูรอฟางตั้งนานแล้วไม่เห็นออกมาสักที”
 
“กูไม่บอก โอ้ย!”
 
   โทโมะร้องลั่นเมื่อมือบางของคนข้างกายตีเข้าให้ที่แขนแกร่ง เขาลูบอย่างแผ่วเบาแล้วหันไปมองแก้วที่ตอนนี้เธอทำหน้าเหมือนห้ามปราม
 
“พอดีฟางกลับไปแล้วล่ะคะพี่มิน”
 
“กลับไปแล้ว? ไปไหนแล้วไปกับใคร”
 
“กลับไปกับพี่ป๊อปน่ะ พี่ป๊อปกำลังพาไปส่งที่หอ”
 
“ใช่ เพื่อนกูไปส่ง มึงมีปัญหาอะไรอีกม่ะ” โทโมะพูดด้วยท่าทางกวนๆ
 
“เอ่อ พี่มินมีอะไรอีกรึเปล่า”
 
“อ๋อ ไม่มีแล้วล่ะ”
 
“งั้นแก้วไปก่อนนะ บ้ายบายคะ^^” 
 
   โทโมะเห็นอย่างนั้นก็เริ่มจะไม่พอใจเท่าไหร่นัก เขาหันไปทำท่าหาเรื่องใส่มินแต่กลับถูกแก้วดึงหูแล้วลากออกไปซะก่อน
 
   ทิ้งไว้แค่มินเพียงคนเดียว…
 
“หึ ตลกว่ะ”  เขาแสยะยิ้มอย่างนึกสมเพชตัวเอง
   การรอคอยมันก็ต้องยอมรับแบบนี้สินะ…เขาคิดว่ามันเจ็บไม่น้อย
   แต่เขาเองก็จะไม่ยอมแพ้…
 
                                      ……………………………..

 
ขอโทษที่ทำให้รีดเดอร์ทุกคนรอนาน TT ไม่ต้องยกโทษให้ก็ได้แค่ติดตามไปเรื่อยๆน้า เม้นกันหน่อยได้ม่ะ กำลังใจหายอีกแระTT เราจะพยายามอัพให้เยอะๆนะ แต่คือแบบสมองคิดพล็อตเรื่องไม่ทัน555
ฝากไว้หน่อยนร้าาาา จุ้บๆ รักทุกคนเลย