แอบรัก

 ตอนที่25

                                    ………………………ต่อ……………..
    พี่มินเดินจับมือฉันอีกแล้ว…ถึงฉันจะรู้ว่าพี่มินคิดยังกับฉันก็จริง แต่ฉันก็ยังไม่ชินอยู่ดี  ตอนที่จินนี่เดินมาคล้องแขนพี่ป๊อปฉันก็ยอมรับว่าฉันเจ็บ…
   ถึงแม้ฉันจะรู้อยู่หรอกนัก ว่าจินนี่กับพี่ป๊อปไม่ได้เป็นอะไรกัน..
 
“ฟาง”
 
“…”
 
“ฟาง!”
 
“ห้ะๆ!” 
 
“คิดอะไรอยู่ ฉันเรียกตั้งนานไม่ยอมหันหน้ามาหาฉันเลย”
 
“ไม่มีอะไรหรอกคะ ฉันแค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อย”
 
“อ๋อ…แล้วนี่หิวรึเปล่า”
 
“ก็…นิดหน่อยน่ะค่ะ แต่เดี๋ยวฉันต้องไปซ้อมต่ออีก”
 
“งั้นเดี๋ยวฉันซื้อน้ำมาให้แล้วกันนะ”
 
“ไม่เป็นไรหรอกคะ เดี๋ยวฉันไปซื้อเองก็ได้”
 
“ไม่ต้องหรอก ฉันจะไปซื้อ”
 
“งั้นก็…ฝากด้วยแล้วกันนะคะ”
 
   ฉันเริ่มรู้สึกว่านานวันฉันยิ่งเถียงอะไรพี่มินไม่ได้เลยจริงๆ  พี่มินเดินออกไปซื้อน้ำให้ฉํนโดยที่ฉันนั่งอยู่คนเดียว
 
“มองหน้าฉัน”
“แต่ว่า…”
 “จ้องสิ”
ฉันพยายามเงยหน้าจ้องตากับพี่ป๊อป…
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
 
   ตอนนั้นหัวใจฉันเต้นแรงจริงแฮะ…พี่ป๊อปจ้องตาฉันนิ่งราวกับน้ำแข็งมันดูเยือกเย็นเหมือนไม่รู้สึกอะไรแต่ในเวลาเดียวกันมันกลับรู้สึกอ่อนโยนเหมือนกัน…
 
“โอ๊ะ” สายตาฉันดันไปสะดุดกับภาพๆหนึ่งใต้ต้นไม้..
   ฉันจำแผ่นหลังนั้นได้ดี…
 
   นั่นพี่ป๊อป…
 
“นี่ๆแก แบบนี้ต้องแอบถ่ายนะ”
 
“จะดีหรอแก มันแบบ..น่าเกลียดอ่ะ”
 
“เห้ยแต่นั่นมันพี่ป๊อปแบล้กลิสเลยนิ ต้องดังแน่ๆอ่ะแก”
 
“ดูเหมาะสมกันดีนะ”
 
   เสียงเจี้ยวจ้าวของผู้หญิงสองคนที่เม้าส์กันไปมา และในเนื้อความนั้นมันมีพี่ป๊อปด้วย…ฉันลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วเดินตรงดิ่งไปยังใตต้นไม้นั้น..
 
   อึก….ไม่จริงใช่มั๊ย…
 
   พี่ป๊อป…
 
“จะ…จูบหรอ?”  ฉันมองภาพตรงหน้าคือภาพของพี่ป๊อปที่กำลังจูบกับจินนี่อยู่…
 
   ฉันรู้สึกถึงหัวใจที่ถูกบีบรัดแน่นจนมันเจ็บ…เจ็บจนแทบทนไม่ไหว…
 
   พี่ป๊อป…ชอบจินนี่จริงๆน่ะหรอ…
 
“ฮึก…” ฉันปิดปากตัวเองแน่น ไม่อยากจะให้เสียงร้องไห้หลุดออกไป
 
“อื้อ!”  แต่แล้วฉันกลับรู้สึกถึงแรงของใครบางคนที่ดึงฉันออกจากตรงนั้นในที่สุดและปิดปากฉันแน่น
                         …………………ต่อ………….
   ผมหลับตาแน่นกับรสจูบของจินนี่ มันเร่าร้อนไม่ใช่เล่น..ผมยอมรับว่าผมเคลิบเคลิ้มกับจูบนี้…แต่ว่าทำไม…หน้าของยัยนั่นถึงลอยเข้ามา…
 
“อ้ะ”
 
   ผมผลักจินนี่ให้ออกห่างในทันที บ้าจริง เมื่อกี้ผมทำอะไรลงไปเนี่ย..
 
“พี่ป๊อป…ทำไม…”
 
“พอเถอะจินนี่ อย่าทำแบบนี้เลย”  ผมเห็นเธอเป็นแค่น้องสาวและที่สำคัญไปกว่านั้น
 
 
   ผมไม่ได้รักเธอ…
 
“ทำไมกัน! เมื่อกี้พี่ป๊อปยังเคลิ้มอยู่เลยนะ!”
 
“จินนี่ทำแบบนี้มันไม่ได้ทำให้ฉันชอบเธอขึ้นมาหรอกนะจินนี่!”
 
“พี่ป๊อป…”
 
“ฉันขอโทษ…แต่ฉันคิดกับจินนี่แค่น้องสาวเท่านั้น”
 
“ไม่! คอยดูเถอะฉันจะฟ้องพ่อ!”
 
“และวันนี้…ฉันคงไปหาคุรเจณภพอย่างที่จินนี่บอกไม่ได้หรอก”
 
“ทำไมคะ! คิดจะหนีหน้าจินนี่งั้นสิ”
 
“ไม่ใช่! ที่ฉันไม่ไปคือฉันไม่ว่าง จบนะ” พูดจบผมก็ขยี้ปากตัวเองอย่างแรงและเดินออกไปทันที
 
 
   ผมทำบ้าอะไรลงไป…ผมไม่น่าทำแบบนั้นเลยจริงๆ ทำไมหัวใจผมถึงกระตุกขึ้นมาซะเฉยๆ เหมือนมันกำลังหมดแรง..หรือเป็นอะไรบางอย่าง
 
“โถ่เว้ย!” ผมเตะฝุ่นบนพื้นจนฟุ้ง ผมหวังว่าเมื่อกี้..คงจะไม่มีข่าวลงในเว็บโรงเรียนหรอกนะ
                                      …………………ต่อ…………………
 
“อื้อ อ่อยอั้นอ๊ะ! (ปล่อยฉันนะ)” ใครกันนะที่มาจับฉันไปแบบนี้!
 
   และสุดท้ายบุคคลปริศนาก็ยอมปล่อยฉัน..
 
“พี่มิน…”
 
“จะยืนมองภาพแบบนั้นทำไมกัน”
 
“….”
 
“รู้ว่าเจ็บก็ยังจะมองอยู่ได้”
 
“…ฮึก..ฮึก” 
 
   เพียงแค่ฉันนึกถึงพี่ป๊อปกับจินนี่ เรี่ยวแรงฉันก็แทบจะไม่มี นี่ฉันคงเลยคำว่าชอบมาแล้วใช่มั๊ย…ตอนนี้มันกลายเป็นคำว่ารักแล้วใช่มั๊ย….
 
   O///O พี่มิน..ดึงฉันเข้าไปกอดอย่างรวดเร็ว และน้ำตาที่กักั้นไว้มันก้ไหลออกมาจนล้น ดวงตาฉันบวมช้ำมากขึ้น แต่ฉันกลับรู้สึกผ่อนคลายไม่น้อยเพียงแค่พี่มินกอดลูบหลังฉัน…
 
“ฮึก..ฮืออ..ฮื้อออ”  ฉันแทบไม่มีแรงเลยจริงๆ ถ้าไม่ได้อ้อมกอดของพี่มิน ป่านนี้ฉันคงล้มไปแล้ว
 
“อย่าร้องไห้เลยนะ….ฉันจะเป็นคนที่อยู่ข้างๆเธอเอง…ไม่ต้องห่วงนะ”
 
“ฮึก ฮืออออ ฮืออออ”  ฉันกำชายเสื้อของพี่มินจนมันยับยู่ยี่
 
   ไม่ไหว…
 
   ฉันรับมันไม่ไหวจริงๆ…
 
   เจ็บเหลือเกิน….
 
                                ……………………………….
  ตอนนี้เป็นช่วงคิวของโทโมะและแก้วที่ต้องทำการซ้อมเต้นโคฟเว่อร์เช่นเดียวกัน พวกเขาดูเหมือนจะกล้าๆกลัวๆกันไม่น้อย
 
“พวกเธอไม่มองหน้ากันแบบนั้นมันจะเต้นได้ยังไง! มองหน้ากันสิ”
 
“พี่ขอโทษนะ ที่ทำให้แก้วต้องฝืนตัวเองมากขนาดนี้”
 
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันถือว่ามันเป็นงาน”
 
   ทั้งคนพูดและคนฟังต่างเจ็บไม่น้อย มันต้องเป็นแบบนี้อีกนานแค่ไหนอันนี้พวกเขาก็ไม่รู้…
 
“ใกล้กันกว่านั้นอีก นี่โทโมะเธอต้องรวบแขนกอดแก้วไว้จากมางด้านหลังจากนั้นก็ดึงให้แนบอก”
 
   อาจารย์ตะโกนขึ้นมาบอกอย่างเหลืออดเพราะทั้งที่โ?โมะออกจะเต้นเก่งมากๆด้วยซ้ำแต่ทำไมถึงได้ดูแย่ขนาดนี้…
 
   อาจเพราะคู่เต้น…
 
 
“ขอโทษนะ..” โทโมะต้องยอมทำตามที่อาจารย์สั่งทุกอย่าง
 
   เขารวบกอดแก้วไว้จากทางข้างหลังแล้วดึงร่างของหญิงสาวให้มาแนบอกจนแก้มของทั้งคู่แนบชิดกัน…โทโมะกระชับอ้อมกอดนั้นแน่นขึ้น
 
   คิดถึงเหลือเกิน…
 
   เขาอยากจะกอดแก้วไว้ให้นานที่สุด…โอกาสแบบนี้ไม่ไช่มีง่ายๆ ซึ่งแก้วเองก็พยายามควบคุมตัวเองไม่ให้น้ำตาไหล เธอรับรู้ได้ถึงความรู้สึกนี้…
 
   เธอเองก็คิดถึงโทโมะมาก…
 
“คัท!”  อาจารย์สาวตะโกนบอก
 
“ดีมาก พวกเธอไปพักได้”
 
   โทโมะและแก้วผละออกจากกันแม้ว่าต่างคนต่างไม่อยากทำก็ตาม…
 
  แก้วไม่กล้าแม้แต่จะสบตากับโทโมะเลยสักนิดมันอึดอัดแปลกๆ…
 
“….”
 
“….”
 
   ทั้งคู่ไม่รู้จะพูดอะไรกันเลยสักคำ จึงตัดสินใจเดินแยกกันออกไป..
 
   ทำถูกแล้วใช่มั๊ยนะ…(แก้วคิด)
…………………………………….
 
   ตอนนี่ก็ได้เวลาเข้าฉากของผมกับฟางแล้วล่ะ…ผมไม่แม้แต่จะสบตากับจินนี่เลยสักครั้ง ผมเดินขึ้นไปรอยัยนั่นบนเวที แต่สิ่งที่ผมเห็นคือฟางกำลังเดินมากับไอมิน…
   มันอีกแล้วหรออออออ!
 
“ไหวแน่นะฟาง”
 
“อื้ม พี่มินไม่ต้องเป็นห่วงหรอก”
 
“งั้น…เดี๋ยวฉันไปรอข้างนอกนะ”
 
   ทำไมไอมินต้องถามฟางว่าไหวรึเปล่าด้วยวะ แล้วทำไมยัยนั่นต้องไม่ไหว? เป็นอะไรอีก..
 
  เมื่อฟางเดินขึ้นมาบนเวทีเพื่อซ้อมอีกครั้ง ผมสังเกตเห็นได้ว่าตายัยนั่นบวมๆผิดปกติ ร้องไห้งั้นหรอ… แล้วจะร้องไห้เรื่องอะไร…
 
   หรือว่า…
 
   ไม่จริงหรอก! ฟางไม่ได้เห็นสักหน่อย!
 
“มาช้าจังเลยนะ มัวแต่ไปเดินชมนกชมไม้กับไอมินอยู่รึไง”
 
“….”
 
“หึ ไม่ตอบแบบนี้คงจะจริงใช่มั๊ยล่ะ”
 
“…”
 
“ที่แท้..เธอก็ตกหลุมรักไอหมอนั่นแล้วสินะ”
 
“…”
 
   ผมรู้สึกกระวนกระวายหัวใจพิลึก ฟางไม่ยอมตอบโต้ผมกลับสักคำถามเดียว…หัวใจผมเต้นแรงแต่มันกลับรู้สึกปวดหนึบ..
 
   ให้ตายเถอะ ผมไม่ชอบมันเลยจริงๆ
 
“เริ่มซ้อมได้!”  เสียงอาจารย์ดังขึ้น
 
   ผมและฟางต้องเดินไปด้วยกันแล้วไปยืนกลางเวที เสียงเพลงดังขึ้นพร้อมกับท่วงท่าที่ผมเริ่มขยับตามเสต็ปเดิม เมื่อถึงท่อนที่ผมต้องเข้ามาใกล้ฟางผมกลับรู้สึกถึงแววตาที่มองมาที่ผมอย่างตัดพ้อ
 
 
  และพอถึงท่อนที่ผมต้องดึงฟางเข้ามากอดแล้วแนบหน้าใกล้กัน…ดวงตาแดงกล่ำและบวมช้ำแบบนั้นมันผ่ายการร้องไห้มากชัดๆ
 
 
“เป็นอะไรของเธอ”  ผมถามพร้อมกับเต้นไปด้วยในคราเดียวกัน
 
“….”
 
“เป็นไบ้รึไงฮะ”
 
“….”
 
   ผมชักจะเริ่มโมโหจนพอถึงท่อนที่ผมต้องกระชากฟางเข้ามาใกล้ ผมก็กระชากจนแรงแต่ดูเหมือน่ามันจะแรงเกินไป..
 
“โอ้ย!”
   

 
ฮัลโหลลลลล มาแล้วนะงับ!!!! อีพี่ป๊อปเมื่อไหร่จะรู้สึก.. ไอบ้าเอ๊ยยยยย  กำลังจายหายหมดแว้วTTT อยากจะร้องไห้ แต่ถึงยังไงก้ดีใจที่เข้ามาอ่านแต่ไม่เม้นTT ไม่เป็นไรเราจะแต่งต่อไป 
 
อย่าพึ่งเกลียดไอพี่ป๊อปกันนะ บางทีก็น่าสงสาร...
 
ฝากด้วยนะฮะ  
 
รักเม้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ชอบโหวตตตตตตตตตตตตตตตตตต
ติดใจก็ติดตามมมมมมมมมมมมมมม
และอย่าลืมแนะนำนะแจ้ะ
 
บายส์