แอบรัก

 

ตอนที่24

 

 

 

 

“ว่าไงล่ะ ได้รึเปล่า”

                              …………………….ต่อ…………

   หลังจากที่มินกลับมาจากห้องน้ำฉันก็รู้สึกไม่กล้าที่จะเข้าไปพูดอะไรอีกเลย ฉันก็ไม่เข้าใจหรอกนะว่าทำไมถึงได้รู้สึกตะหงิดๆที่หัวใจแบบนี้

 

   ประกาศ!! ขอพบนักเรียนที่จะทำการแสดงในงานโรงเรียนอาทิตย์หน้าที่หอประชุมด้วยค่ะ

 

   เสียงประกาศทางไมค์ดังขึ้นเรียกสติให้ฉันกลับไปสนใจมัน  เรียกนักแสดงงั้นหรอ….งั้นฉันกับแก้วก็ต้องไปด้วยสินะ

 

“แก้วพวกเราต้องไปด้วยใช่ป่ะ” ฉันหันไปถามแก้วที่นั่งเสียบหูฟังอยู่ข้างๆฉัน

 

“คงงั้นมั้ง”  แก้วตอบได้หน้าตายที่สุด

 

“งั้นเราไปกันเถอะ” ฉันบอกแก้วซึ่งแก้วก็ทำตามโดยดี

 

   ฉันและแก้วเดินทางมาถึงหอประชุมที่ทำการแสดงและเมื่อฉันเข้าไปฉันก็ตกใจไม่น้อยเมื่อรู้ตัวว่ามาเป็นคนสุดท้าย…TOT

 

“จริญญา!/ธนันธรณ์!”

 

    ฉันกับแก้วหยุดชะงักกึกเมื่อเสียงอาจารย์ดังขึ้นทันทีที่ฉันก้าวเข้ามาในหอประชุม งื้อออออ

 

“มาสาย! แค่วันแรกพวกเธอก็มาสายแล้วยังนั้นหรอ!”

 

   ฉันและแก้วก้มหน้าก้มตาไม่กล้าเงยสบ เพียงแค่เงยหน้ามองก็สะดุ้งแล้วฉันก็ต้องหลุบตาลงต่ำอีกครั้ง อายง่ะ><

 

“ขอโทษคะอาจารย์ คราวหน้าพวกเราจะมาให้เร็วคะ”  เป็นฉันที่พูดขึ้นแต่เมื่อเหลือบหันไปดูท่าทีของแก้วมันดูต่างจากฉันนิดหน่อย คือแก้วน่ะ…ไม่กลัวอาจารย์

 

“มาช้ายังดีกว่าไม่มานะอาจารย์ ถ้าอาจารย์ยังเอาแต่ยืนบ่นพวกหนูแล้วเมื่อไหร่จะได้ซ้อมล่ะคะ”

 

   อูยยยยยย ฉันว่าอาจารย์ตอนนี้คงจะหน้าเสียนิดหน่อย ดูเหมือนคำพูดของแก้วจะได้ผลเพราะอาจารย์กลับไปสงบเสงี่ยมอย่างเดิมทันที

 

“ไปเข้าแถวรวมกับเพื่อนซะ”

 

“ขอบคุณค่ะอาจารย์” ฉันกับแก้วยกมือไหว้ก่อนจะวิ่งไปยืนแถวหลังสุด

 

“ฮ่าฮ่า คิคิ ^^” ฉันกับแก้วแอบหันมาหัวเราะกัน

 

   บางทีชีวิตมอปลายก็ไม่จำเป็นต้องจริงจังมากมายขนาดนั้น แค่แกล้งอาจารย์นิดหน่อยก็ถือว่าเป็นสีสัน…

 

“โอ้ะ” แต่แล้วสายตาฉันก็หันไปสะดุดกับ

 

   พี่ป๊อป…

 

   ไม่จริงน่า เมื่อกี้ฉันเห็นยิ้มใช่มั๊ย เขายิ้มงั้นหรอ?  ฉันว่าฉันต้องตาฝาดไปแน่ๆ เฮ้ออออ!

 

                           ……………….ต่อ………………

   ผมได้แต่ยืนมองฟางกับแก้วที่พอวิ่งเข้าแถวปุ๊บก็แอบหัวเราะอาจารย์กัน ผมเองก็แอบขำกับท่าทางสนุกคิกคักของยัยนั่น

 

   มันตลกขนาดนั้นเลย?

 

   เหี้ย! เมื่อจู่ๆฟางก็หันมาเห็นผมที่ยืนอยู่แถวฝั่งตรงข้าม ผมรีบเบี่ยงหน้าหลบในทันที

 

   กูไม่ได้มองนะเว้ยยยยย อย่ามองกูแบบนั้น -_-

 

“ไอเหี้ยป๊อป ฟางหันมามองมึงว่ะ” ไอโทโมะที่ยืนอยู่หน้าผมแอบหันมาบอกผมพร้อมกับส่งสายตาที่น่าถีบ

 

“กูเห็นแล้ว..”

 

“อ้าวไอเหี้ย นี่มึงก็แอบมองเขาอยู่เหมือนกันหรอวะ เห่ยๆๆ ยังไงครับยังไงลงเอยกันแล้วหรอ

ว้าาาา”

 

   ไอเพื่อนปากหมา!!!

 

“ลงเอยพ่อง! หุบปากไปเถอะมึงอ่ะ”

 

“โด่ ไรว้า มึงนี่จริงๆเล้ยย”

 

   อะไรของมัน-_-   จะว่าไปตอนนั้น…ที่ไอเควินมันขอให้ผมช่วยมันกับฟาง…ผมตอบมันไปยังไงแล้วว่ะ..

 

“ว่าไงล่ะ ได้รึเปล่า”

 

“…..”

 

“มึงช่วยกู…แล้วฟางก็จะออกไปจากชีวิตมึงทันที”

 

“….ฝันไปเถอะ”

 

“….”

 

“กูไม่ช่วยเว้ย กูจะไม่มีวันเป็นพ่อสื่อให้มึงหรอก”

 

“….”

 

“มึงจำคำกูไว้…ไม่มีวัน”

 

   ตอนนั้นผมกำลังคิดอะไรบางอย่าง…ความรู้สึกของผมตอนนั้นมันคืออะไรกันนะ…

 

   ผมไม่อยากให้ยัยนั่นเป็นของคนอื่น….ผมเป็นเหี้ยอะไรวะครับ

 

   เหอะ! ผมจะคิดเหี้ยอะไรได้!

 

   ที่ผมพูดออกไปแบบนั้นก็อาจจะเป็นเพราะผมไม่อยากยอมแพ้ต่างหาก! ใช่! ผมอยากเอาชนะไอผู้ชายทุกคนที่ชอบฟาง ใช่รึเปล่าวะ?

 

   โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!

 

   กูงง!

 

“เอาล่ะทุกคน! งานโรงเรียนในครั้งนี้จะเป็นการแสดงคู่หญิงชาย เป็นการเต้นโคฟเว่อร์!”

 

   ไอเหี้ย! โคฟเว่อร์เหี้ยไรวะ! กูจะบ้าตาย!!!

 

“ภานุ มอหกห้องห้า ก้าวออกมา!”

 

   ชื่อกู--*

 

   ผมก้าวขาออกไปข้างหน้าตามที่อาจารย์บอกแล้วยืนนิ่ง

 

“ธนันธร มอห้าห้องสอง ก้าวออกมา!”

 

   ผมแอบเห็นยัยนั่นสะดุ้งเพราะตกใจ หึ ผมกระตุกยิ้มเล็กน้อยออกมาแต่แล้วฟางก็เดินมาแล้วยืนอยู่ข้างๆผม

 

   ผมหันไปมองหน้าของฟางที่มองมาที่ผม แต่แล้วผมก็ต้องเบี่ยงหน้าหนี..ไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่อยากสบตากับยัยนั่น..อาจเพราะสายตาของฟางมีอิทธิพลต่อผมพอสมควร

 

“คู่เธอเป็นคู่หลักของงานครั้งนี้…” อาจารย์สาวหน้าเต๊อะพูดขึ้น

 

“….”  ความจริงผมก็ไม่ได้สนใจหรอกว่าผมจะเป็นคู่หลักหรือคู่รองผมก็แค่ทำๆไปตามที่ครบอกแค่นั้น

 

“เริ่มซ้อมได้!”

                            ………………………….ต่อ………………………

    โอ้ยยยย ฉันอยากจะบ้าตาย นี่มันเรื่องอะไรกันที่ฉันต้องมาเต้นโคเว่อร์อะไรที่แสนจะลำบากต่อร่างกายและ…หัวใจ

 

“ขยับสะโพกช้าๆสิ”  เสียงของอาจารย์โหดคนนั้นตะโกนบอกขึ้นมาบนเวที

 

   ฉันได้แต่พยักหน้าเข้าใจแต่ตอนนี้ฉันอยากจะร้องไห้TOT ฉันเต้นไม่เป็นนนนนนนน

 

“นี่เธอเป็นคนหรือขอนไม้เนี่ยฮะ แข็งชิบหาย”

 

“ก็…ฉันเต้นไม่เป็นนี่”

 

“ยัยบื้อ”

 

“ --*”

 

“นี่พวกเธอคุยอะไรกันอยู่! เต้นสิเต้น! ฟางขยับเข้าไปใกล้ป๊อปปี้อีกสิ!”

 

   อาจารย์…TOT

 

   ฉันคิดว่า…ตอนนี้ฉันใกล้กับพี่ป๊อปมากเกินไป แล้วไหนจะท่าเต้นที่แสนจะล่อแหลม โอ้ยยยย ฉันรู้ดีว่าตอนนี้หน้าฉันต้องแดงมากๆแน่เลย -///-

 

   พี่ป๊อปต้องรวบร่างฉันไว้ในอ้อมแขนและฉันต้องเต้นพริ้วอะไรก็ไม่รู้…ฉันต้องส่ายเอวไปมา

 

   ให้ตายเถอะ! งื้อออออออออออออออ

 

   และเมื่อถึงท่อนที่ฉันต้องหันหน้าเข้ามาสบตากับพี่ป๊อปวินาทีนั้นฉันรู้สึกว่าโลกกลายเป็นสีชมพู…เราหน้าใกล้กันกี่ครั้งแล้วนะ…แต่ฉันก็ไม่เคยที่จะชินกับมันสักที

 

“อยากโดนอาจารย์ด่ามากรึไง”

 

“หา?” ฉันช้อนสายตามองพี่ป๊อปด้วยความสงสัย

 

“มองหน้าฉัน”

 

“แต่ว่า…”

 

“ธนันธร! ทำบ้าอะไรของเธอ! จ้องตาสิ! แค่นี้ทำไม่ได้รึไง!”

 

   บางทีฉันก็อยากรู้ว่าอาจารย์จะโหดไปไหน -_-

 

“จ้องสิ”

 

   ฉันพยายามเงยหน้าจ้องตากับพี่ป๊อป…

 

   ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก

                                  ………………ต่อ…………….

   หัวใจผมเต้นรัวอย่างช่วยไม่ได้…ตอนแรกแค่ผมเห็นว่าฟางหน้าแดงผมก็แอบขำในลำคอมันน่าแกล้งชะมัด…แต่เมื่อถึงตอนจ้องตาแบบนี้แล้ว…ผมก้เกือบจะควบคุมตัวเองไม่ได้

 

“คัท!”

 

  เสียงของอาจารย์ดังขึ้นทำให้ผมและฟางต้องผละออกจากกัน…ให้ตายเถอะ เมื่อกี้ผมคิดอะไรอยู่…

 

“ลงไปพักผ่อนได้แล้ว!”

 

  จะเสียงดังไปไหนวะคับ ‘จารย์ -_-

 

   ผมเงยหน้ามองฟางอย่างเก้งๆกังๆ ทำไมรู้สึกไม่กล้าที่จะสบตาเลยวะเนี่ย บ้าที่สุด!

 

   เมื่อผมเดินลงไปข้างล่างเวทีพร้อมกับฟาง…

 

“พี่ป๊อปคะ”  จินนี่อีกแล้วล่ะครับ

 

“นี่เธอก็แสดงด้วยหรอ”

 

“ใช่คะ จินนี่แสดงด้วย”

 

“อือ”  ผมก็แค่พยักหน้าเข้าใจ

 

   สายตาเจ้ากรรมดันแอบหันไปแอบมองฟางที่ยืนอยู่ข้างๆผม ยัยนั่นก้มก้มหน้าก้มตา

 

   เป็นอะไรรึเปล่าวะ…

 

“นี่เธอ…”

 

“ฟาง”  ผมพูดไม่ทันจบไอมารผจญก็เดินเข้ามา

 

“พี่มิน” แหม่! ทีบอกนี้และมาทำยิ้มร่าเชียว เหอะ!

 

“เหนื่อยรึเปล่า”

 

“เปล่าค่ะ”

 

   สัส! กูหมั่นไส้โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!

 

“ไปตรงนู้นกันเถอะ” จู่ๆไอมินมันก็รวบมือของฟางแล้งจูงไปตรงโต้ม้าหินอ่อนแถวนั้น

 

   เย็ดเข้! มันจะมากเกินไปแล้วนะโว้ยย! ทำไมต้องจับไม้จับมือกันด้วย แล้วทำไมยัยนั่นถึงยอมให้ผู้ชายจับมือง่ายๆแบบนั้น!  แล้วนั่นทำไมไม่หันมาสนใจกูเลย! ยัยบื้อ! บื้อ! ผู้ชายเขาแอบแต๊ะขนาดนั้นยังจะเฉยอยู่อีก!  

 

   โถ่เว้ย!

 

“พี่ป๊อป เห็นมั๊ยล่ะค่ะว่ายัยฟางมันไม่ได้เป็นผู้หญิงที่ดีแบบที่พี่ป๊อปคิดหรอก”

 

“ฉันก็ไม่ได้สนใจสักหน่อย”

 

   ผมไม่ได้สนใจสิ่งที่จินนี่พูดเลย ผมขี้เกียจคิดให้รกสมอง ผมจึงตัดสินใจเดินเลี่ยงออกไปอีกทางโดยผมแอบเห็นจินนี่มองตามผมแล้วจู่ๆก็วิ่งเข้ามาหาผมพร้อมกับคล้องแขนตามเดิม

 

“จินนี่..”

 

“ทำไมล่ะ ก็จินนี่อยากคล้องแขนกับพี่ป๊อปนิ ใครๆเขาจะได้รู้ว่าเราเป็นแฟนกัน”

 

   ผมล่ะเริ่มจะเบื่อเต็มทนกับการที่จินนี่พูดเข้าข้างตัวเอง เธอคงไม่รู้หรอกว่ายิ่งคิดเข้าข้างตัวเองมันจะยิ่งทำให้ตัวเองเจ็บมากแค่ไหน ผมก็ทำอะไรไม่ได้ ในเมื่อจินนี่ไม่ยอมฟังผมเลย..

 

---

อันนี้ยาวกว่าตอนที่แล้วนะ5555 สุดๆอ่ะบ่งตง เริ่มจะไม่รู้แระว่าตกลงไอแอบรักนี่หมายถึงใคร?5555 อยากจะอัพตอนหน้านะแต่ขอแต่งแป๊ป และข้าพเจ้าของดูจำนวนเม้นแป๊ป จิบิ

 

รักทู๊กโคนนนนนนน รักมากหวงด้วย>< ฝากตอนหน้าด้วยนะ 

 

บ้ายส์บายค่าาาา