แอบรัก
เขียนโดย 
Omoji
วันที่ 28 เมษายน พ.ศ. 2558 เวลา 17.27 น.
แก้ไขเมื่อ 16 ตุลาคม พ.ศ. 2558 15.51 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
23) แอบรัก ตอนที่23
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความตอนที่23
“จินนี่…”
“อย่าเข้าใกล้พี่ป๊อปนะ!”
“โอ้ย!” ฉันถูกแรงผลักจากยัยจินนี้จนเซไป ส่วนจินนี่ก็เข้ามาคล้องแขนพี่ป๊อปไว้อย่างเคย..แน่นอนฉันมองภาพนั้นแล้วไม่รู้สึกเจ็บไม่น้อยเลย เพราะฉันพอจะรู้ว่าพี่ป๊อปกับจินนี่ไม่ได้เป็นอะไรกัน
“กล้าดียังไงถึงมาเข้าใกล้แฟนฉัน!” ฉันมองภาพนั้นแล้วหัวเราะในใจ บางทีฉันก็แอบสงสารจินนี่เหมือนกันแฮะ
“มันเป็นอุบัติเหตุต่างหากเล่า!..”
“โกหก!เธอเลิกยุ่งกับพี่ป๊อปได้แล้วนะยัยบ้า!รู้มั้ยว่ามีคนเกลียดเธอมากแค่ไหน”
เห่อะ!ความจริงฉันก็พอจะรู้ดีค่ะ แต่ว่านะ..การที่ฉันถูกคนเกลียดมันก้ไม่ทำให้ฉันเลิกชอบพี่ป๊อปไม่ได้หรอก
“ฉันรู้อยู่แล้วล่ะ…”
“แต่ก็ยังหน้าด้านมายุ่งกับแฟนคนอื่นเนี่ยนะ!”
“ก็จะให้ทำไงเล่า! ฉันก็อยากอยู่ใกล้พี่ป๊อปบ้างนี่! เธอไม่รู้หรอว่าคนที่เขาได้แต่แอบมองไปวันๆต้องทรมานแค่ไหนน่ะ!..และฉันก้เป็นหนึ่งในนั้น การที่ฉันจะคุยกับพี่เขาก็ไม่มีใครสั่งให้ฉันหยุดได้หรอกนะ..แม้แต่ใจตัวเองฉันยังห้ามไม่ได้เลย!”
…………………..ต่อ…………………
ผมมองฟางอย่างไม่เชื่อสายตา ภายในใจกำลังร้อนรุ่มผมไม่เข้าใจตัวเองอยู่ทุกครั้งที่ฟังยัยนี่พูด..และทุกคำพูดของฟาง ผมก็ต่อเถียงไม่ได้ ผมเองก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน..
ผมมองดูจินนี่ที่คงกำลังโกรธหัวหมุน เพราะหน้าเธอจะแดงมากเวลาโกรธ แต่ผมก็ชอบเวลาที่ฟางพูดแบบนี้เหมือนกันนะ..ไม่รู้สิ จะให้อธิบายยังไงล่ะ
“เธอก็รู้ไม่ใช่หรอว่าถึงยังไงพี่ป๊อปก็ไม่ชอบเธอน่ะ!”
“….”
“เลิกเสแสร้งทำตัวเป็นนางเอกได้แล้ว! พี่ป๊อปเขาไม่สนคนอย่างเธอหรอกน่า! ไปกันเถอะคะ”
ผมได้ยืนฟังสิ่งที่จินนี่พูดเมื่อครู่มันอยากจะทำให้อยากจะอธิบายบางอย่าง แต่ผมก็ไม่รุ้ว่าจะอธิบายไปเพื่ออะไรเหมือนกัน
จินนี่คล้องแขนผมแน่นแล้วลากผมไปในทันที ผมได้แต่มองตาของยัยนั่นเหมือนจะร้องไห้อยู่รอมร่อแต่ยังฝืนยิ้มออกมาอยู่ได้ ก่อนที่ผมจะละสายตาไปทางอื่น
“ปล่อยฉันได้แล้วน่า” ผมแกะมือของจินนี่ออกจากแขนของผมซึ่งเธอก็ยอมโดยดี
“พี่ป๊อปชอบยัยฟางแล้วหรอ?!”
“จะบ้ารึไง! ฉันไม่ได้ชอบยัยนั่นสักหน่อย จินนี่เลิกเพ้อเจ้อสักทีเถอะนะ”
ใช่ ผมไม่ได้คิดอะไรกับฟางเลยจริงๆ…
“แล้วเมื่อกี้ที่เกือบจะจูบกันมันหมายความว่าไง?!”
“…..”
จริงสินะ เมื่อกี้ผมเกือบจะจูบยัยนั่นอยู่แล้ว….แต่ผมคิดว่ามันก็แค่…อารมณ์พาไปมากกว่า
“หึ พี่ป๊อปคะ วันนี้พ่อจินนี่อยากคุยด้วยหน่อยอย่าลืมนะคะ…”
จินนี่ส่งยิ้มร้ายให้กับผม..
“จะทำอะไร…”
“ทำไมต้องมองจินนี่ด้วยสายตาแบบนั้นด้วยล่ะคะ…อย่าลืมนะ” จินนี่ยิ้มให้กับผมแบบที่ผมไม่ชอบเลยสักนิด มันต่างจากรอยยิ้มของฟางสิ้นเชิง…
เดี๋ยวนะ นี่ผมเผลอคิดถึงยัยนั่นอีกแล้วหรอ?!
บ้าจริง!
“ไปก่อนนะค่ะ จุ้บ” จินนี่ยื่นหน้ามาหอมแก้มผมก่อนที่จะเดินส่ายตูดออกไป
ผมไม่ได้รู้สึกอะไรเลยกับการที่จินนี่ทำอะไรแบบนี้ เพราะผมไม่ได้คิดอะไรกับจินนี่เลยสักนิดเดียว..
…………………….ต่อ…………………..
ฉันนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างของห้องเรียน เมื่อกี้พี่ป๊อปจะจูบฉันหรอ….เราเกือบจะได้จูบกันจริงๆใช่มั๊ย>_<… แต่บางที พี่ป๊อปอาจจะแค่คิดว่าเป็นแค่ความรู้สึกชั่ววูบก็ได้สินะ
“เป็นอะไรของแกอีก ฉันเห็นแกนั่งยิ้มแล้วก็หุบยิ้มหลายรอบล่ะนะ”
“ฉันหรอ?”
“อือ” เควินพยักหน้าตอบ
“ปะ…เปล่า ไม่มีอะไรหรอก”
“นี่แกคิดถึงไอหมอนั่นอีกแล้วใช่ม่ะ”
“จะบ้าหรอ ฉันไม่ได้คิดถึงพี่ป๊อปสักหน่อย”
“หึ แกมีความสุขมากมั๊ยที่ได้นั่งคิดถึงหน้าไอหมอนั่นน่ะ”
ฉันรู้สึกว่าเสียงของเควินมันแผ่วๆยังไงก็ไม่รู้…เป็นอะไรรึเปล่านะ?
“แก…เป็นอะไรอะ ทำไม…”
“เดี๋ยวฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” จู่ๆเควินก็ลุกจากโต๊ะแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ
ฉันก็ได้แต่มองตามแผ่นหลังนั่นแล้วก็เกาหัวหงิกๆ เป็นอะไรไป..
…………………………….
เควินเดินเบี่ยงตัวเข้ามาในห้องน้ำ เขายืนมองหน้าตัวเองในกระจกแล้วแสยะยิ้ม
“แกรักมันมากขนาดนั้นเชียวหรอ” น้ำเสียงติดสั่นของเควินเอ่ยพูดกับตัวเองด้วยใจที่เจ็บปวด…
“ทำไมแกต้องเอาแต่มองไอบ้านั่นด้วย…ฉันคนที่ยืนอยู่ตรงนี้มันไม่มีค่าเลยรึไงวะ!”
“ให้ตายเถอะ” เควินสบทออกมาพลางก้มหน้าลง
เขารักฟางมากกว่าคำว่าเพื่อนมานานแค่ไหนแล้ว….แม้เขาอยากจะบอกความรู้สึกที่มีกับฟางทั้งหมดแต่เขาก็ทำไม่ได้
“หึ น่าสงสารจังนะ” เสียงของใครนึงดังขึ้นข้างหลังเควิน
“มึง…”
……………….………………
ผมได้ยินทุกอย่างที่ไอเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่ออย่างเควินมันพูด ผมกระตุกยิ้มน้อยๆ จู่ๆก็นึกถึงหน้ายัยนั่นขึ้นมาซะเฉยๆ…
บางที่มันอาจจะมีอะไรบางอย่างที่ผมคิดว่า…มันรู้ดี
“หึ น่าสงสารจังนะ”
“มึง…”
เควินมองผมอย่างตกใจไม่น้อยที่จู่ๆประตูห้องน้ำก็เปิดออกพร้อมกับร่างของผมที่เดินออกมา..
“เป็นไง เจ็บมากรึเปล่า…หัวใจน่ะ”
ความจริงผมก็แอบสงสารเควินอยู่เหมือนกัน…แต่จะทำไงได้ ยัยนั่นชอบผม..
“เสือก”
“เอ้าไอ้นี่ นี่กูพูดกับมึงดีๆอยู่นะ”
“แล้วไงวะ”
“วอนแล้วสิเมิง” ผมกำหมดและนวดไปมาสลับกับมือสองข้าง มันน่านัก!
“มึงชอบฟางรึเปล่า”
ไอหมอนี่มันพูดอะไรของมันวะ…
“กู?”
“ก็มึงนั่นแหละ”
ผมแทบอยากจะหัวเราะให้ฟันร่วงคำถามง่ายๆแค่นี้ทำไมผมจะตอบไม่ได้…
“กู-ไม่-ได้….ชอบ”
ทำไมมันถึงได้ยากกว่าที่คิดวะ…แต่ก็แน่นอนอยู่แล้วล่ะว่าผม…ไม่ได้ชอบ!
“งั้นมึงก็ต้องช่วยกู”
“ช่วยอะไร” มันพูดแบบนี้หมายความว่าไงผมไม่เข้าใจจริงๆ
“ช่วยให้กูกับฟางลงเอยกัน”
ผมรู้สึกหน้าชาไปหมด นี่มันเรื่องอะไรกันวะ ผมงงไปหมดแล้ว ไอหมอนี่กำลังจะให้ผมช่วยเป็นพ่อสื่อให้ว่างั้นสิ ?
“เรื่องอะไรกูต้องช่วยมึงวะ” เออ เรื่องอะไรผมต้องช่วยมันด้วย
“ก็มึงไม่ได้คิดอะไรกับฟางแต่กู…คิด”
“….”
“ไหนๆมึงก็อยากให้ฟางออกไปจากชีวิตมึงอยู่แล้วไม่ใช่หรอ..”
“…..”
นี่ผมเคยพูดแบบนั้นด้วยหรอวะเนี่ย?
(เออ --*– ไรเตอร์)
“ว่าไงล่ะ ได้รึเปล่า”
มาลุ้นกันดีก่า อิอิ อย่าพึ่งโกรธเค้านะ! เรารู้ว่าตอนนี้โคตรที่จะสั้นแต่ถ้ารอตอนหน้ากันเม้นหน่อยตอนหน้าก็จะยาวขึ้นนะTT จิงๆนะเออ555
ขอบคุณสำหรับคะแนนโหวตนะค่ะ จะพยายามปรับปรุงเลยงับ บายส์
รักทู้กกกกคน กำลังใจอยู่ที่ใด บอกข้าทีข้าต้องการมัน5555 ฝากตอนหน้าด้วยน่ะจ้า
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
