แอบรัก

ตอนที่22

 
                                    …………………….ต่อ…………………
 
   ผมยืนมองฟางกับไอมินที่ดูเหมือนจะคุยกันถูกคอเหลือเกินนน ถุย! กูจะอ้วกกกก  ผมมองยังไงก็เห็นว่ามันเหมาะสมกันตรงไหน  ดีออกกกกก
 
   ผมหันหลังกลับแล้วยืนพิงเสาแถวนั้น หัวใจผมตอนนี้มันกำลังรู้สึกร้อนรุ่ม โอ้ยยยยย กูจะไม่ไหวแล้วนะโว้ยยยย ทำไมยัยนั่นถึงได้มีอิทธิพลต่อกูนักวะ!
 
“พี่ป๊อป”  เสียงเล็กนั้นดังขึ้นข้างหลังผม  และเมื่อผมหันไปก็ใช่จริงๆ…
 
   คนที่ทำให้ผทต้องหัวใจเต้นแรง…ให้ตายเถอะ!
 
   ผมเห็นว่าเป็นฟางปุ๊ป ผมก็กลับหลังหันเพื่อที่จะเดินหนี….หงุดหงิดชิบหาย
 
“เดี๋ยวสิ”  ยัยนั่นรั้งแขนของผมเอาไว้
 
“อย่ามาแตะต้องตัวฉันมากจะได้ไหม”
 
“ขะ…ขอโทษ…” แล้สุดท้ายฟางก็ยอมปล่อยมือออกจากผม
 
   ผมยืนมองใบหน้าเนียนที่กำลังมองผมอยู่เช่นเดียวกัน…
 
“จะพูดอะไรก็พูดสิ ฉันไม่อยากเอาเวลาที่แสนมีค่ามีหมกมุ่นอยู่กับเธอหรอกนะ”
 
   ผมพูดตรงเกินไปรึเปล่า…
 
   เหอะ! ไม่หรอก ผู้หญิงที่นั่งแทบจะจูบกับผู้ชายคนอื่นเมื่อกี้น่ะ ไม่เห็นจะสมควรต้องพูดดีด้วยสักนิด
 
“พี่ป๊อปคือ…เรื่องงานโรงเรียน…”
 
“ทำไม”
 
“ฉัน….ต้องคู่กับพี่”
 
“แล้วยังไง เธออยากเปลี่ยนคู่มั๊ยล่ะ ถ้าเธออยากคู่กับไอมินฉันจะไปบอกอาจารย์ให้”
 
   เออ! เอาสิ! เปลี่ยนก็เปลี่ยนวะ! ผมไม่แคร์อยู่แล้ววว
 
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะ!”
 
“แล้วมันยังไง!”
 
“ทำไมชอบขึ้นเสียงอยู่เรื่อย…”  ผมไม่เข้าใจว่าทำไมยัยนั่นต้องพูดเสียงอ่อยขนาดนั้น สงสัยจะเรียกคะแนนความสงสารสินะ
 
“เรื่อง-ของ-ฉัน”
 
“ทำไมชอบโกรธฉันอยู่เรื่อย..”
 
“…..”
 
“ฉันก็มีความรู้สึกนะ..”
 
“….”
 
“โกรธอะไรก็ไม่เคยบอกฉันบ้างเลย!”
 
“…..”
 
“ฉันต่างหากไม่ใช่หรอที่ต้องโกรธพี่น่ะ!”
 
   ยัยนั่นทำให้ผมต้องนิ่งเงียบ…จะผิดมั๊ยถ้าผมอยากจะฟังความในใจที่ฟางคงจะเก็บกดมามากในตอนนี้…
 
                             …………………….ต่อ……………..
    ฉันขอบตาร้อนผ่าวอย่างหยุดไม่ได้…นี่มันเรื่องงี่เง่าอะไรกันนะ ทำไมฉันต้องร้องไห้อีกแล้ว..ตั้งแตเมื่อคืนก่อนฉันก็ร้องไห้หนักมาก เพราะพี่ป๊อปคนเดียวเลย!
“….”
 
“ฉันก็เจ็บเป็นนะเว้ย!  งี่เง่าชะมัด!”
 
“….”
 
“ไอ้พี่บ้า! บ้า! บ้าที่สุ…อ้ะ!”
 
    O//O  พี่ป๊อปดึงฉันเข้าไปกอดอย่างรวดเร็ว ฉันซุกหน้าอยู่บนหน้าอกแกร่ง และยังรู้สึกได้ถึงมือหนาที่ลูบหลังฉันอย่างปลอบโยน…
 
   พี่ป๊อปเป็นคนยังไงกันแน่นะ…
 
“ยัยบื้อ”  น้ำเสียงติดแหบมันทำให้ฉันใจสั่นไม่น้อยเลยทีเดียว
 
“ฮึก…ฮืออ ฉันขอโทษ…”
 
“หึ ขี้แยว่ะ  โอ้ย!”
 
   ฉันใช้มือทุบอกแกร่งของพี่ป๊อปอย่างแรง ตอนนี้ฉันรู้สึกดีจัง….แต่จะว่าไป…มันหมายความว่ายังไงกันนะ
 
   พี่ป๊อปผละออกจากฉันพร้อมกับพูดสิ่งที่ทำให้ฉันโกรธไม่น้อย
 
“นี่คนหรือช้างน่ะฮะ แรงเยอะชะมัด”
 
“ไอพี่บ้า! ตายซะเถอะ!!!”
 
   ฉันวิ่งไล่ตีพี่ป๊อปอีกครั้ง ผู้ชายอะไรปากจัดชะมัด โอ้ยยยย ฉันชอบเข้าไปได้ไงเนี่ยยย
 
                                      ………………ต่อ………….
 
“โอ้ยๆๆๆ เจ็บนะโว้ยยย”
 
“5555” 
 
  เพียงแค่ผมเห็นว่าฟางกำลังยิ้มมันกลับทำให้ผมรู้สึกถึงกระตุกข้างแก้ม…ผมยิ้มตามโดยไม่รู้ตัว เวลาเห็นแบบนี้ผมคิดว่ายังดูดีกว่าตอนร้องไห้ซะอีก..
 
  ผมคิดว่าตอนนี้ผมกำลังมีความสุขอยู่ใช่รึเปล่า…
 
  อะไรนะ?!
 
  เมื่อกี้ผมว่าไงนะ!
 
  มีความสุขหรอ?!
 
  ไม่ใช่หรอกม้างงงงงงงงงงงงงงงง!
 
  มันต้องไม่ใช่สิว้า!!!!
 
                                   ………………………………….
“คิดว่าจะมีความสุขได้ตลอดรึไง” ใครบางคนที่แอบยืนมองอยู่ใต้ต้นไม่ไม่ใกล่ไม่ไกลจากป๊อปปี้กับฟางมากนัก
 
   เธอมองภาพตรงหน้าที่ชายหนุ่มกับหญิงสาวกำลังวิ่งไล่ตีกันอยู่…สองมือขาวกแน่นจนเลือดแทบซึม
 
“หึ ไม่มีวันนั้นหรอก พี่ป๊อป…เป็นของฉันแค่คนเดียวเท่านั้น..”
 
                                        ………………………………..
 
   โทโมะหลังจากเห็นเพื่อนของเขาอย่างป๊อปปี้กำลังวิ่งไล่ตีกับฟาง เขารู้ดีว่าไอเพื่อนคนนี้มันปากแข็งแค่ไหน เขาดูออกว่าความจริงแล้วป๊อปปี้คิดยังไงกับฟาง…
 
“หึ” โทโมะแสยะยิ้มเพราะนึกสมเพชตัวเองไม่น้อย
 
   ขนาดป๊อปปี้ยังไม่ทันรู้ตัวว่าหลงรักเขาเข้าแล้วยังมีความสุขขนาดนี้…
 
   แล้วเขาล่ะ….
 
“กูอิจฉามึงชะมัด…”  พูดจบโทดมะก็หันหลังเพื่อที่จะเดินกลับแต่แล้วเขาก็ชนกับใครคนนึง
 
“อ้ะ! ขอโทษครับ/ขอโทษคะ”
 
“พี่โมะ/แก้ว..”
 
   ทั้งคู่ยืนจ้องหน้ากันอยู่อย่างนั้น เขายอมรับว่าเขาไม่อยากจะมองใบหน้าสวยตรงหน้าเลยด้วยซ้ำ ทุกวันที่ผ่านมาเขายังลืมแก้วไม่ได้เลยจริงๆ แม้ว่าจะหลบหน้าและไม่มีก่รพูดคุยใดๆเลยเขาก็ไม่สามารถลืมใบหน้านี้ได้เลย…
“….”
“…..”
 
   พวกเขาทั้งสองไม่มีใครพูดอะไรออกมาเพราะทั้งคู่ก็คงคิดไม่ต่างกัน…
 
   คิดถึง…
 
“ขอโทษที่เดินชน ฉันไม่ทันระวังเอง” เป็นแก้วที่เป็นคนเริ่มบทสนทนา
 
“อือ พี่ก็เหมือนกัน ขอโทษนะ”
 
   โทโมะตอกกลับโดยที่ไม่ได้ส่งยิ้มใดๆให้เลยมีแต่ใบหน้าเรียบนิ่งเท่านั้น เขาพูดจบก็เบียงตัวไปอีกทางแล้วกำลังจะเดินเลยผ่านแก้วไปแต่หญิงสาวกลับรั้งเขาไว้..
 
“อย่าพึ่งไปได้ไหม…”
 
“….”
 
“พี่กลับมาเป็นเหมือนเดิม…ไม่ได้หรอ…”
 
    คำพูดนั้นของแก้วมันกลับทำให้โทโมะแทบทรุด…กลับไปเป็นเหมือนเดิมของแก้ว…เขาทำมันได้ยากเหลือเกิน
 
“พี่เหนื่อย…ถ้าจะให้พี่ฝืนกลับไปเป็นรุ่นพี่ที่แอบชอบรุ่นน้องแบบเดิม…พี่ทำไม่ได้หรอกนะ”
 
   ซึ่งโทโมะเองก็คงไม่รู้ว่าแก้วก็ไม่ได้เจ็บน้อยไปกว่าเขาเลยสักนิดเดียว..
 
“แล้วพี่จะหลบหน้าฉันไปอีกนานแค่ไหน..”  น้ำเสียงของแก้วเริ่มสั่นมากเรื่อยๆ
 
“…..”
 
“ฉัน…ไม่อยากให้เป็นแบบนี้หรอกนะ”
 
“…..”
 
“การที่ฉันพูดว่าฉันรับรักพี่ไม่ได้…พี่ก็ใม่เห็นจำเป็นต้องหลบหน้าฉันแบบนี้เลย”
 
“แล้วแก้วจะให้พี่ทำยังไง…”
 
“…..”
 
“ให้พี่เดินไล่ตามแก้วต้อยๆๆ อย่างนั้นน่ะหรอ”
 
“…..”
 
“ขอโทษนะ..ถ้าพี่ทำให้แก้วต้องลำบากใจ..”
 
“พี่เลิกชอบฉันเถอะ…แค่นี้ทำไม่ได้หรอ”
 
   แม้ว่าใจจริงเธออยากจะพูดคำอื่นแต่แก้วก็ไม่ได้มีทางเลือกมากขนาดนั้น…และมันก็ทำให้คนฟังรู้สึกเหมือนถูกกลีดหัวใจเป็นชิ้นๆ
 
“หึ…ถ้าพี่ทำได้…พี่คงตัดใจจากแก้วไปได้ตั้งนานแล้ว! แต่นี่! พี่เลิกรักแก้วไม่ได้จริงๆ! เลิกตอกย้ำพี่สักที! พี่…เจ็บมามากพอแล้ว”
 
   พูดจบโทโมะก็แกะมือของแก้วออกจากแขนตัวเองก่อนที่จะเดินออกไป…
 
   และแก้ว…ก็ถูกทิ้งไว้อย่างเคย…
 
 
   เธอก็เจ็บไม่ต่างกัน…เธอเองก็ลืมโทโมะไม่ได้เหมือนกัน…และเธอ…ก็เจ็บมามากพอแล้วเช่นเดียวกัน
 
                                         .............................................
   ผมและฟางนั่งหอบหายใจกันแทบจะไม่ทัน…เหนื่อยชิบหาย
 
“โฮ้ยย เหนื่อยว่ะ แฮ่กๆๆ”
 
“เอาน้ำค่ะ แฮ่กๆ”  ดูเหมือนยัยฟางก็คงไม่ต่างกัน
 
“เพราะเธอคนเดียวเลยยัยบื้อ เล่นอะไรไม่รู้เรื่อง”
 
“ฮ่าฮ่า ทำไมเล่า สนุกจะตายไป ^^”
 
   ผมสตั้นไปสามวิ กับรอยยิ้มนั้น…บ้าจริง!
 
“ถ้าคิดอยากจะเผาผลาญไขมันมากนัก ก็ไปเข้าฟิตเนสนู่น”
 
   อ้วนแล้วยังไม่เจียมอีก เหอะ!
 
“ไอพี่ป๊อป! วันนี้พี่หลอกด่าฉันหลายรอบแล้วนะ!”
 
“เอ้า! นี่ฉันหลอกด่าหรอ? ฉันว่าฉันด่าตรงๆไม่ใช่หรอกหรอ?”
 
“ไอ้!..”
 
  ผมจ้องตายัยนั่นอย่างเอาเรื่อง  ทำไมๆ จะทำอะไร ไม่กล้าล่ะสิท่า หึ บื้อ!
 
“จะ…จินนี่”
 
  ว่าไงนะ จินนี่งั้นหรอ…ผมหันขวับไปมอง…
 
   ไหนวะ?
 
“เพ้อเจ้ออะไรของ…อ้ะ!”
 
  เพียงแค่ผมหันไปหน้าผมก็ถุกหมัดเล็กๆจากมือของฟางสวนเข้าหน้าอย่างจัง!
 
  ไอสาสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
 
“55555 กร๊ากกกกก เป็นไงล่ะพี่ป๊อป ชอบว่าฉันดีนัก แบร่!”
 
“ยัยบื้อ!” ผมรวบแขนของฟางทั้งสองข้างไว้อย่างรวดเร็วก่อนจะดึงร่างของเธอเข้าหาตัวผม
 
“อ้ะ! พี่ป๊อป!”
 
   ผมดึงยัยนั่นเข้ามานั่งบนตักแล้วกอดรัดตัวของเธอเอาไว้เพราะตอนนี้ยัยนั่นดิ้นแรงจนผมแทบจะเอาไม่ไหว
 
“ปล่อยนะ! ทำอะไรของพี่เนี่ย!”
 
“เธอคิดว่าเธอเป็นใครฮะ ถึงมาชกหน้าฉันน่ะ!”
 
   ใช่แล้วล่ะ! ผมเจ็บ..
 
  กูเจ็บ!!!! มันโดนดั้งตรูเลยนะเว้ยยยยย
 
“สนุกมากใช่มั๊ย สนุกไม่รู้เรื่….” 
 
   ผมคิดว่าเราหน้าใกล้กันเกินไป….ฟางมองเข้ามานัยน์ตาผมนิ่ง ผมเองก็มองนัยน์ตาของเธอ
ฃเช่นเดียวกัน…
 
   เราสองคนนั่งจ้องตากันนิ่ง ราวกับถูกสาป ผมกำลังเป็นอะไร..หัวใจของผมเต้นแรงอย่าพิสูจน์ยากเหลือเกิน..ลมหายใจของฟางรินรดแก้มของผม
 
   ผมสังเกตเห็นได้ว่ายัยนั่นกำลังหน้าแดงมากจริงๆ….
 
“พี่ป๊อป…”
 
“…..”
 
   ผมได้ยินเสียงของคนตรงหน้าที่แหบพร่าเล่นเอาผมใจสั่นไม่น้อย…นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน..ผมไม่สามารถควบคุมตัวเองได้…
 
“จะทำอะไรหัดอายฟ้าดินบ้างสิ!”
 
   เสียงแผดลั่นที่ดังขึ้นข้างหลังผม ผมสะดุ้งออกจากภวังค์ความคิดเมื่อครู่แล้วรีบผละออกจาฟาง
                                   ………………………ต่อ………………..
 
   ฉันรีบลุกออกจากตักของพี่ป๊อปในทันที ให้ตายเถอะ เมื่อกี้ฉันเกือบจะจูบ…หรอ?! แต่แล้วเสียงฝีเท้าของใครคนนั้นก็เดินเข้ามาอย่างสุดทน..
 
 
“จินนี่…”
 
ข้าพเจ้าคิดว่ามันยาวเกินไปแล้วล่ะขอรับ 5555 ฝากไว้แค่นี้ก่อนเน้อ
 
กำลังใจดีเว่อร์ๆๆๆๆๆๆ แบบนี้ค่อยฮึดสู้หน่อย อิอิ ตอนหน้าห้ามพลาดนะเเจ้ะ>< ตอนนี้ข้าพเจ้ารู้สึกทำไมโหวตได้น้อยจังวะ5555 ไม่เป็นไรข้าพเจ้าจะแต่งต่อไป TT รออยู่น่ะ 
 
รักเม้นนนนนนนนนนนนน
ชอบโหวตตตตตตตตตตตตต
ติดใจก็ติตามมมมมมมมมมม
และอย่าลืมแนะนามมมมม