แอบรัก

ตอนที่21

 
    ปัง!
 
“คุณทำอะไร?”  เสียงที่แสนจะคุ้นเคยดังขึ้นพร้อมกับร่างของพี่ป๊อปที่เดินเข้ามา
 
   ทำให้คนที่ได้ชื่อว่าเป็นแม่เลี้ยงปล่อยมือออกจากการเกาะกุมในทันที พร้อมกับช้อนสายตาหันไปมองพี่ป๊อปที่เดินมาดึงฉันไปไว้ข้างหลังของเขา
 
“ป๊อป…คือฉัน…”  หน้าของหล่อนดูเจื่อนลงไปในทันที
 
“เธอเป็นอะไรรึเปล่า” พี่ป๊อปหันมาถามฉันด้วยแววตาแปลกๆ
 
   น่ากลัว…
 
“ปะ..เปล่า”
 
“คุณเลิกคิดเรื่องนั้นได้เลยนะคุณระวี” พี่ป๊อปพูดถึงเรื่องอะไรกันนะ
 
“….”
 
“คุณอย่าทำร้าย…แฟน..ของผมอีก ไม่งั้นผมจะไม่ปล่อยคุณไปแน่” 
 
   ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
 
   ที่พี่ป๊อปพูดคงจะเป็นแค่การแสดงใช่มั๊ย….พี่ป๊อปกำลังแสดงละครตบตาต่างหากล่ะ พี่ป๊อปไม่มีวันพูดออกมาจากใจจริงหรอก..
 
                                  ………………….ต่อ…………….
 
   หลังจากที่ผมพาฟางออกมาจากบ้านและกำลังขับรถพาไปส่งที่หอแต่ในระหว่างทางมันเงียบมาก…ผมเองก็รู้สึกไม่ค่อยชอบบรรยากาศแบบนี้สักเท่าไหร่  ผมเหล่หันไปมองฟางสิ่งที่พบคือภาพเดิมๆ ยัยนั่นก้มหน้าลงนั่งเขี่ยเล็บตัวเองอยู่อย่างนั้น
 
“เก็บกดอยู่รึไง”  เป็นผมเองที่เป็นคนเริ่มพูดขึ้น
 
“ปะ…เปล่าค่ะ”
 
“นี่เธอพูดเป็นอยู่คำเดียวใช่มั๊ยฮะ”
 
“เปล่า…”
 
“นั่นไง เธอพูดมันอีกแล้ว”
 
“ก็…ฉันไม่รู้จะพูดอะไรนี่”
 
   จะว่าไปตั้งแต่ผมดึงฟางออกมาจากในครัว ยัยนี่ก็ไม่พูดอะไรอีกเลยเอาแต่นั่งก้มหน้าก้มตา
 
   บ้ารึเปล่าวะ
 
   เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
 
   ผมเบรกรถทันทีที่มาถึงที่หมายคือหอพักของฟาง
 
“ถึงแล้ว”
 
“อื้อ ขอบคุณมากนะพี่ป๊อป ที่มาส่งอ่ะ” ผมว่าน้ำเสียงของยัยนั่นมันดูแปลกๆ
 
   นี่โกรธอะไรกูอีกป่ะเนี่ย -_-
 
“เดี๋ยว” ผมคว้าแขนของฟางไว้
 
“มีอะไรคะ”
 
“….”
 
“…..”
 
“……”
 
“ถ้าพี่ป๊อปไม่มีอะไรงั้นฉันไปก่อนนะ”  ฟางกำลังจะแกะมือผมออกแต่ผมกลับไม่ยอมปล่อย
 
   ผมไม่รู้หรอกว่าทำไมผมถึงเป็นแบบนี้…แต่สิ่งที่ผมกำลังจะพูด ผมคิดว่ายัยนั่นอาจจะกำลังเข้าใจผมผิด
 
   ผมจึงพูดมันออกไป…
 
“ที่ฉันพูดกับแม่เลี้ยงเมื่อกี้….”
 
“….”
 
“..ฉันก็แค่แสดงละครเท่านั้น เธออย่าเข้าใจผิดล่ะ” 
 
   ผมพุดออกไปแล้วล่ะครับ…
 
   แต่สิ่งที่ผมเห็นคือยัยนั่นเหมือนมีน้ำตาคลอ ร้องไห้? อีกแล้ว?
 
“ฉันรู้อยู่แล้วล่ะ ว่าที่พี่ป๊อปพูดมันก็เป็นแค่การแสดงเท่านั้น ฉัน…คิดไว้แล้วล่ะ”
 
   จบประโยคนั้นผมก็ยอมปล่อยแขนของฟางแล้วฟางก็ปิดประตูรถก่อนที่จะเดินขึ้นหอไป…
 
   นี่กู…ทำอะไรผิด?
 
   ผมคิดว่ายัยนั่นไม่ยอมพุดกับผมก้เพราะคำพูดที่ผมพุดออกไปในตอนนั้น…
 
  “คุณอย่าทำร้าย…แฟน..ของผมอีก ไม่งั้นผมจะไม่ปล่อยคุณไปแน่”   
 
   ฟางอาจจะคิดว่าผมชอบเธอไปแล้วก็ได้นั่นคงเป็นเหตุผลที่ยัยนั่นไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาคุยกับผม..บางทีการที่ผมพูดว่าเป็นการแสดง อาจจะทำให้ฟางเลิกคิดมากก็ได้ไม่ใช่หรอ…
 
   แต่เดี๋ยวนะ….
 
   ยัยนั่นชอบผม…
 
 “เชี่ย!”  แสดงว่าที่ฟางนั่งเงียบก็แสดงว่ากำลังสับสนอยู่หรอวะเนี่ย!
 
   แล้วเมื่อกี้กูพูดอะไรออกไป -_- 
 
   แต่ก็ช่างเถอะ  ผมไม่ได้ชอบฟางสักหน่อย ยัยนั่นจะรู้สึกยังไงก็เรื่องของเธอไปสิ ผมไม่เกี่ยวนะ
 
                                  ……………………ต่อ………………..
 
   ฉันยอมรับว่าที่ฉันนั่งเงียบอยู่บนรถก็เพราะฉันกำลังนึกถึงคำพูดที่พี่ป๊อปพุดกับแม่เลี้ยง ฉันคิดเข้าข้างตัวเองมาตลอดทางแต่ก็ไม่ถึงกับร้อยเปอร์เซ็น เพราะฉัน..ก็ไม่รู้ว่านั่นคือการแสดงรึเปล่า ฉันกำลังสับสนมาก และก็ดูเหมือนว่าฉันจะเข้าใจในทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น…
 
“ที่ฉันพูดกับแม่เลี้ยงเมื่อกี้….”
“….”
“..ฉันก็แค่แสดงละครเท่านั้น เธออย่าเข้าใจผิดล่ะ” 
 
   น้ำตาที่กักกั้นมาไว้ตั้งนานไหลออกมาอย่างไม่สามารถหยุดยั้งไว้ได้…นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ฉันไม่ชอบความรู้สึกเจ็บปวดแบบนี้…การได้แค่คิดเข้าข้างตัวเองและการได้แค่มองแต่จับต้องไม่ได้…มันเจ็บขนาดนี้เลยหรอ…
 
“ฮึก..ฮือออ ฮืออออ” 
 
   ฉันเจ็บปวดเหลือเกิน พี่ป๊อปไม่เคยคิดอะไรกับฉัน..ฉันเองก็รู้มาตลอดน้ำตาไหลอาบสองงแก้มมันไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นเลยสักนิด
 
   เจ็บจัง….
 
                                   ……………………..ต่อ………………..
 
    ผมฟุบลงนอนบนเตียงนุ่มก่อนจะนึกถึงเรื่องของพ่อ…ที่พูดกับผม
 
“พ่อเรียกผมมาเห็นบอกว่ามีเรื่องจะคุยตกลงว่าเรื่องอะไร”
“ผู้หญิงคนนั้น…เป็นแฟนแกใช่มั๊ย”
“…ก็ใช่น่ะสิ”
“แกแน่ใจหรอฮะ ว่าจะเอาผู้หญิงคนนี้”
“พ่อพูดแบบนี้หมายความว่าไง”
“ความเพรียบพร้อม…มาก่อนเสมอ”
 
   หลังจากจบประโยคนั้นผมกลับนึกถึงละครหลังข่าว ให้ตายเถอะ นี่มันเรื่องงี่เง่าที่สุด ตอนนั้นผมกลับรู้สึกหัวใจกระตุกอย่างบอกไม่ถูก
 
   แต่ผมก็พยายามที่จะไม่สนใจเพราะผมรู้ดีว่าผมไม่ได้คิดอะไรกับฟางเลย…
 
   หลายวันต่อมาผมยอมรับว่าผมได้เจอหน้ากับฟางบ้างแต่ก็แทบจะไม่ได้คุยกัน ผมไม่รู้ว่าเธอโกรธอะไรผมอีก….
 
   นิสัยผู้หญิงแบบนี้ผมโคตรจะไม่ชอบ…
 
“ไอเหี้ย พวกมึงสองตัวอีกแระ กูเริ่มเอือน พูดเลยยย”  ไอสัดเขื่อนพูดขึ้น ผมช้อนสายตามองไอเพื่อนตัวแสบอย่างคาดโทษ
 
“หุบปากเถอะมึงอ่ะ” 
 
“ไอหมาหงอยครับ มึงเป็นเหี้ยไรอีกกกก เอางี้ม่ะ เดี๋ยววันนี้ไปปลดปล่อยกันหน่อยดีกว่า”
 
“มึงไปคนเดียวเถอะไอสัดเขื่อน กูไม่มีอารมณ์แดกของมึนเมา”
 
   โอ้โห ผมนี่อึ้ง ไม่คาดคิดว่าไอเพื่อนรักอย่างไอโทโมะมันจะปฏิเสธการดื่ม ปกติอย่างมันนี่เรียกว่าคอแข็งก็ว่าได้
 
“โห่ ไอโมะ มึงจะแดกเหล้าหรือแดกน้ำตากูถาม”
 
“….”
 
“ไปเหอะนะกูขอ กูไม่ได้ไปนานแล้ว แม่งโคตรคิดถึงว่ะ”
 
   ไอเปรตตตตตต
 
“มึงอ่ะไปป่าว”  ไอโทโมะหันมาถามความเห็นจากผม
 
“กู…ไป”
 
“งั้นกูก็ไป”
 
“เยสสสสสส! ขอกูจุ๊บพวกมึงที มามะ”
 
   ตุ้บ!
 
“อีเหี้ยยยยยยยยย!”
 
   สมควร! สัดเอ๊ยยย นึกจะมาหอมแก้มกู เหยดดดดดด กูไม่ใช่เกย์โว้ยยยย  
 
                                 ……………………….ต่อ…………………..
 
  หลายวันมานี้ฉันรู้สึกว่าโลกมันช่างโหดร้ายจริงๆ  และอีกไม่กี่วันก็จะถึงงานโรงเรียนแล้วด้วย ฉันยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าฉันจะได้แสดงคู่กับใคร
 
   เฮ้อออออออ
 
“ฟาง”  เสียงหนึ่งดังเรียกฉัน ให้หลุดจากภวังค์ความคิดและเมื่อฉันหันไปฉันก้ตกใจไม่น้อย
 
 
“พี่มิน…”  
    แล้วจู่ๆพี่มินก็เดินมานั่งลงบนโต๊ะหินอ่อนข้างๆกับฉัน..
 
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”
 
“เอ่อ..ค่ะ”  ก็จริงแฮะ ฉันแทบจะไม่ได้เจอพี่มินหลายวันมากๆ
 
“พอดี ฉันไปแข่งมาน่ะ อยากรู้รึเปล่าว่าแพ้หรือชนะ”
 
“อย่างพี่มินต้องชนะอยู่แล้วแหละ ไม่เห็นต้องทายเลย”
 
“….ผิด”
 
“O_O ผิดหรอ พี่มินแพ้หรอกหรอคะ”
 
   ไม่จริงน่า พี่มินออกจะเก่งออกขนาดนี้จะแพ้ได้ยังไงกัน…
 
“อื้อ การแข่งครั้งนี้…ฉันแพ้”
 
“…”
 
“เพราฉันมัวแต่คิดถึง…หน้าของเธอไงล่ะ”  พี่มินยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉันอย่างไม่ทันตั้งตัวจนฉันเกือบจะหงายหลัง
 
“O///O”
 
“คิดถึงจริงๆนะเนี่ย” 
 
   แล้วทำไมต้องหน้าใกล้ขนาดนี้ด้วยเนี่ยยยย
 
“ถอยออกไปหน่อยสิคะ”  ฉันดันอกพี่มินให้ออกห่างซึ่งพี่มินก็ยอมทำตามในที่สุด
 
“เป็นไงบ้าง”
 
“เห? อะไรหรอ”
 
“ก็เธอกับ…ไอป๊อปน่ะ”
 
   อึก! พี่ป๊อปงั้นหรอ…อย่าให้ต้องพูดเลย
 
“ก็…ปกติดีค่ะ” ฉันหลุบตาลงต่ำทันที
 
   แต่เพียงได้ยินอีกคำพูดของพี่มินมันทำให้ฉันต้องเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งอย่างสงสัย
 
“หึ ดีใจจัง”
 
“….”
 
“ฉันรออยู่นะ^^” 
 
  โอ้ยยยยย ฉันจะทำยังไงดีนะ คนนึงก็รักมากแต่อีกคน เขาก็เป็นคนดีจริงๆ…ดีจน ฉันคิดว่ามันดีเกินไปด้วยซ้ำ พี่มินทำให้ฉันแอบหวั่นใจอยู่เรื่อยเลยแฮะ…
 
“พี่มิน…”
 
“งานโรงเรียนปีนี้น่ะ ฉันอยากจะคู่กับเธอนะ…รู้ใช่มั๊ย”
 
   ฉันยังรู้สึกงงๆอยู่นิดหน่อย
 
“….”
 
“แต่คนที่คู่กับเธอ…ไม่ใช่ฉันน่ะสิ แย่ชะมัด”
 
“แล้วพี่มินรู้หรอ ว่าใครคู่กับฉัน…”
 
“จะใครซะอีกล่ะ…”
 
“….”
 
“ถ้าไม่ใช่…”
 
“….”
 
“…คนที่ยืนอยู่หลังเสานั้นน่ะ”
 
   ฉันเอียงคอสงสัยแต่เพียงแค่ฉันหันไปข้างหลังของฉัน ฉันก็พบกับเงาของคนๆนั้นสะท้อนจากกระจกอยู่หลังเสา…
   พี่ป๊อป…งั้นหรอ?!

 
ขอบอกไว้เลยนะงับ ว่าตอนต่อไปข้าพเจ้าแต่งเสร็จเรียบร้อยแล้วแต่ขอดูเม้นก่อนแล้วค่อยอัพให้ อิอิ 
มาช้ายังดีกว่าไม่นะแจ้ะ>< ใครสงสัยอะไรเกี่ยวกับเนื้อเรื่องก็บอกกันได้น่ะ บ้ายบายส์
 
ปล.ตอนหน้าป๊อปฟางพาฟินเเลนด์แป๊ป