แอบรัก

ตอนที่20

 
  …………………………ต่อ………………………..
   ตกเย็นแล้วค่ะ วันนี้ฉันมาตามที่พี่ป๊อปนัดและดูเหมือนจะมีเรื่องสำคัญ…จะว่าไป! พี่ป๊อปมีเบอร์ฉันได้ไงเนี่ย ฉันไม่เคยให้สักหน่อย แล้วมีได้งายยยย
 
   พอพูดปุ๊บเจ้าตัวก็มาพอดี..ฉันกำลังจะอ้าปากถามอยู่แล้วแท้ๆแต่ก็ถูกขัดซะก่อน
 
“เงียบ! ไม่ต้องถามอะไรทั้งสิ้น”
 
“….”  พอเห็นหน้าพี่ป๊อปพลันก็นึกถึงเรื่องเมื่อตอนเที่ยง
 
   เห้อ ฉันไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้ามองพี่ป๊อปเลย…ตอนนี้พี่ป๊อปจะยังโกรธฉันรึเปล่า
 
“อย่ามาทำหน้าเป็นหมาหงอยจะได้ไหม ฉันไม่ชอบ”
 
   อึก…ไม่ชอบ? ไม่ชอบงั้นหรอ…
 
“กะ…ก็พี่ป๊อปโกรธฉัน…ไม่ใช่หรอ”  TOT
 
“ฉัน?”
 
  ฉันไม่ตอบแต่เพียงแค่พยักหน้าหงึกๆ
 
“เหอะ ที่แท้เธอก็คิดว่าฉันโกรธเธออย่างนั้นใช่มั๊ย?”
 
  ถามแปลกๆแฮะ…
 
“ก็ใช่ไงเล่า”
 
“หึ ซื่อบื้อชะมัด…” 
 
   โอ๊ะ! เมื่อกี้ฉันไม่ได้ตาฝาดไปจริงๆนะ ฉันเห็นพี่ป๊อปยิ้มด้วยล่ะ…แต่ ยิ้มมุมปากแบบนั้นมันหมายความว่าไง
 
“พี่ป๊อปยิ้มแบบนั้นหมายความว่าไงอ่ะ”
 
“ฉะ…ฉันยิ้มหรอ?!”
 
“อื้อ”
 
“จะบ้ารึไง! ใครยิ้มวะ ฉันเปล่า!”
 
“เอ้า ก็เห็นๆว่ายิ้มอ่ะ”
 
“นอกจากเธอจะไม่สวยแล้วเนี่ย ตายังเป็นต้อกระจกอีกรึไงฮะ ฉัน-ไม่-ได้-ยิ้ม!”
 
“อะไรกัน ก็ฉันเห็นจริงๆนี่!”
 
“นี่เธอขึ้นเสียงหรอฮะ?!”
 
“ก็พี่ป๊อปขึ้นเสียงก่อน!”
 
“ยัยบื้อ!” 
 
“อ้ะ!”  พี่ป๊อปเอานิ้มจิ้มเข้าที่หน้าผากของฉันไปทีนึง ฮึ่ยย แกล้งฉันอีกแล้วหรอออ
 
“พี่ป๊อป!”  เริ่มหมดความอดทนแล้วนะ!!!
 
“…เลิกไร้สาระได้แล้ว ฉันมีเรื่องจะบอกเธอ”
 
“อะไร..”  ฉันพูดเสียงห้วนๆ แน่นอนว่าฉันยังหงุดหงิดไม่น้อย
 
“เธอ…เป็นแฟนฉันได้ไหม”
 
   O[]O!!!!
 
“ฟะ…แฟน”
 
                             …………………………..ต่อ………………………
   ใช่แล้วล่ะครับ วันนี้ผมแกล้งให้ฟางเป็นแฟนหลอกๆของผมแค่เพียงวันเดียวเท่านั้น ก็แค่ตบตาพ่อแล้วพ่อคงจะเลิกยุ่งกับผมสักที
 
   และตอนนี้ผมก็กำลังพาฟางไปบ้านของผม…
 
“พี่ป๊อป…ฉันว่าฉันทำไม่ได้หรอก”  ยัยซื่อบื้อพูดครับ
 
“เธอคือทำตามที่ฉันคอยกระซิบบอกก็พอ”
 
“แต่…”
 
“ทำไม? เธออยากจะเป็นแฟนฉันมาก…ไม่ใช่หรอไง” หึ ก็คงเป็นเหมือนผู้หญิงทั่วไปนั่นแหละนะ
 
“ไม่ใช่นะ!”
 
“ก็เธอ..ชอบฉัน? ใช่มั๊ย”  ผมแกล้งยื่นหน้าเข้าไปใกล้ยัยนั่นจนมันดูเหมือนจะใกล้มากพอสมควร
 
   ผมไม่เข้าใจว่าทำไมผมกะจะแกล้งเธอแท้ๆแต่ผมกลับไม่สามารถละสายตาจากดวงตาของฟางได้เลย…ผมเป็นบ้าอะไรอีกฟร้ะ
 
“พะ…พี่ป๊อป…”
 
   เสียงนี่นเรียกสติผมให้กลับคืนมาได้ง่ายๆ ผมสะดุ้งนิดหน่อยก่อนจะค่อยๆผละออกแล้วกลับมานั่งที่เดิม ผมสะบัดหัวไล่ความคิดเมื่อครู่ออกแล่วกระแอมนิดหน่อย
 
“อะ..แฮ่ม ใกล้ถึงแล้ว เธอเตรียมตัวไว้ให้ดีล่ะ อย่าทำให้ฉันต้องขายหน้า”  ผมบอกและเมื่อผมเหลียวตาไปมองก็พบว่าฟางกำลังหน้าตาเครียดน่าดู
 
“ไม่ต้องเครียดหรอก พ่อฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกน่า”
 
                               ……………………………ต่อ………………………
    เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
 
   รถพี่ป๊อปเบรกลงทันทีเมื่อถึงที่หมาย บ้านหลังใหญ่โตเหมือนคฤหาสเลยแฮะ…พี่ป๊อปหล่อและรวยมากอย่างที่เขาบอกกันเลยจริงๆ
 
   แต่ชะตากรรมของฉันจะเป็นยังไงล่ะเนี่ย TOT
 
“ลงไปสิ”  พี่ป๊อปลงจะประตูฝั่งคนขับเรียบร้อยแล้วแต่ฉัน..ยังนั่งตัวแข็งอยู่ที่เดิม
 
   เอ้า ทำไมพี่ป๊อปไม่มาเปิดประตูให้ฉันล่ะ…ฮึ้ย ไม่เห็นเหมือนในละครเลย
 
   ชิส์ ลงเองก็ได้ >U<
 
   ปัง!
 
   ฉันปิดประตูรถแล้วเดินไปหาพี่ป๊อปที่ยืนคอยอยู่ที่ประตูบ้าน…
 
“ชักช้าว่ะ เธอมัวนั่งรอให้ฉันเปิดประตูรถให้เธออยู่รึไง”
 
“ฉันก็แค่คิดว่าพี่ป๊อปจะเป็นสุภาพบุรุษคนนึงนิ”
 
“เหอะ! สุภาพบุรุษงั้นหรอ…ก็ไปหาไอมินมันเส้!”
 
   เป็นบ้าอะไรของเขาอีกนะ --*
 
“อะไรของพี่ป๊อปอีกเนี่ย เอะอะก็พี่มินๆ ฉันไม่ได้ชอบพี่มินสักหน่อย…”  ประโยคหลังฉันพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ไม่กล้าที่จะเงยหน้ามองพี่ป๊อปเลยแฮะ…><
 
“แต่เธอ..ชอบฉันสินะ”  น้ำเสียงกรุ้มกริ่มแบบนั้นมันน่าจับตบชะมัด!
 
“….บ้า” ฉันก็เขิยเป็นนะโว้ยยยย
 
“ไปกันเถอะ”
 
   ฉันมองหน้าพี่ป๊อปอย่างมึนงง เมื่อพี่ป๊อปยืนมือออกมาข้างนึง
 
“จะเอาอะไรคะ”
 
“-_- ยัยบื้อ”
 
“O///O!” จู่ๆพี่ป๊อปก็คว้ามือของฉันแล้วไปจับไว้โดยอัตโนมัต อึ้งเลยครัช..
 
                                   …………………ต่อ……………….
 
  ผมยอมรับว่าผมใจสั่นไม่น้อยที่ต้องใช้ความกล้าทั้งหมดรวบมือของฟางมาจับไว้ ก็แค่แสดงละครตบตา…ผมคิดอย่างนั้น
 
  เหี้ยยยย!  เมื่อกี้กูเผลอใจสั่นหรอวะ! สาสสสสสสสสสสส
 
“ต้องจับด้วยหรอ” ยัยนั่นถามด้วยแววตาที่ดูเหมือนจะงงๆ
 
“--* ฉันก็ไม่ได้อยากจับนักหรอกนะ แต่เราต้องทำให้มันแนบเนียนที่สุดก็เท่านั้น”
 
   ผมเดินจับมือพร้อมๆกับก้าวขาเข้ามาในบ้าน สิ่งที่ผมเห็นคือบริเวณโต๊ะอาหารถูกเตรียมพร้อมด้วยอาหารจนเต็มพื้นที่ และคนนั่งรออยู่อีกสองคน
 
“มาเร็วดีนิ”  พ่อผมทักขึ้น
 
“พ่อมีอะไรกับผมหรอ”  ผมทำถามเสียงเรียบ สายตาของผมไม่ได้จับจ้องไปยงผู้หญิงอีกคนที่ขึ้นชื่อว่าแม่เลี้ยงเลยสักนิด เพราะไม่อยากจะใส่ใจนัก
 
“นั่งก่อนสิ” 
 
   ผมก็ยอมทำตามที่พ่อบอก ผมเดินจับมือฟางไปที่โต๊ะก่อนจะนั่งลงข้างๆกัน
 
“ชื่ออะไรล่ะ” พ่อผมหันไปถามฟางที่ทำตาโตและมือยังสั่นอีกต่างหาก
 
“ฟะ…ฟางค่ะ”
 
“เป็นลูกเต้าเหล่าใคร เรียนอะไร มอไหน พ่อแม่มีชื่อเสียงรึเปล่า ตระกูลอะไร มีพี่น้องกี่คน อายุเท่า…”
 
“นี่พ่อ! ถามทีละคำถามไม่ได้รึไง อย่างนั้นใครจะไปตอบทัน”  ผมพูดจาห้วนๆ เมื่อผมหันไปมองฟางที่อึ้งๆทำอะไรไม่ถูกและดูเหมือนจะกลัวเอามากๆ
 
    และไม่รู้อะไรดลใจทำให้ผมสัมผัสบีบมือของยัยนั่นให้แน่นขึ้น…
 
    เพื่อผ่อนคลาย…
 
    ยังกับแฟนกันเลยว่ะ...
 
   เห้ย! กูแสดงโว้ยยยยยย
 
“เอ่อ หนูเป็นลูกคนเดียวแต่ย้ายเข้ามาอยู่ในกรุงเทพ ครอบครัวไม่ได้มีชื่อเสียงอะไรหรอกคะ ที่บ้านหนูเป็นพี่สาวคนโตมีน้องคนเล็กชื่อฟิน…”
 
“ทำไมถึงเลือกป๊อปปี้เป็นแฟน”
 
   O_O  ผมอยากจะพายัยนี่ออกไปจากบ้านผมซะตอนนี้เลยจริงๆ
 
   กูจะบร้าาาาา
 
“ก็….พี่ป๊อปเป็นคนดีค่ะ หนูชอบเพราะ…พี่ป๊อปเป็นคนเดียวที่หนู....รัก”
 
   O//O  ยัยนั่นพุดอะไรไม่ให้เกียรติหัวใจผมเลยจริงๆ หน้าผมรู้สึกร้อนขึ้นมาซะเฉยๆ
 
   เห้ย! นี่กูเขินอีกแล้วหรอออ!
 
   ไอเหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
 
“เธอ….มานี่กับฉันหน่อยได้มั๊ยจ้ะ”  เมื่อน้ำเสียงที่เงียบอยู่นานของแม่เลี้ยงเอ่ยขึ้น
 
   ผมหันไปมองแม่เลี้ยงด้วยหางตา
 
   ผู้หญิงคนนั้นจะทำอะไร…
 
   ฟางหันมามองผมอย่างขอความเห็นว่าไปได้หรือไม่ ซึ่งผม…
 
   ก็พยักหน้า…
 
“พ่อเรียกผมมาเห็นบอกว่ามีเรื่องจะคุยตกลงว่าเรื่องอะไร”
 
                                           …………………ต่อ………………
   ฉันได้แต่เดินตามที่ดูเหมือนจะเป็นแม่เลี้ยงของพี่ป๊อปเข้ามาในครัว บอกตามตรงฉันรู้สึกไม่ค่อยถูกชะตากับหล่อนยังไงก็ไม่รู้…ฉันว่ามันดูแปลกๆ
 
“ชื่อฟางใช่มั๊ย”
 
“ค่ะ”
 
“เอาตรงๆเลยนะ…ฉันไม่เชื่อหรอก”
 
“ค้ะ?”  หล่อนพูดแบบนั้นหมายความว่าไง
 
“เลิกเล่นละครตบตาซะเถอะ ฉันรู้ดีว่าป๊อปปี้เป็นคนยังไง”
 
   คำพูดนั้นมันกลับทำให้ฉันรู้สึกหน้าชาไปหมด…ฉันรู้ดีว่าการแสดงของฉันอาจจะไม่ได้แนบเนียน..แต่ถึงยังไงฉันก็จะไม่ยอมรับหรอกนะ
 
“ฉันไม่ได้แกล้งนะค่ะ ฉันกับพี่ป๊อปเรารักกันจริงๆ…”  พูดไปก็แอบเขินแฮะ
 
“แล้วเธอรู้มั๊ยล่ะ…ว่าป๊อปปี้ชอบกินอะไร ไม่ชอบอะไร…ฉันน่ะ..รู้ทุกอย่าง…ที่เป็นป๊อปปี้”
 
   น้ำเสียงของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นแม่เลี้ยงดูเหมือนจะออกแนวเหยียดฉันไม่น้อยมันหมายความว่ายังไงกันนะ
 
“…..”
 
“ป๊อปปี้เขาไม่ชอบคนอย่างเธอหรอกนะ แบบเธอ…ป๊อปปี้เขาไม่เลือกหรอก”
 
   อันนี้ฉันรู้ดีและคิดไว้ตั้งนานแล้วล่ะ…ว่าพี่ป๊อปไม่ได้รู้สึกอะไรกับฉัน และฉันก็ไม่ใช่ในแบบที่พี่เขาชอบเลยสักนิด…แต่ฉันก็เลิกชอบพี่เขาไม่ได้สักทีนี่
 
“โอ๊ย” ฉันร้องออกมาเมื่อหล่อนเดินเข้ามาบีบที่แขนของฉันอย่างแรง
 
“ปล่อยฉันนะ”
 
“หึ  เธอไม่มีวันได้ป๊อปปี้ไปหรอก…เพราะป๊อปปี้เป็นของฉะ…”
 
ปัง!
 
 
“คุณทำอะไร?”  เสียงที่แสนจะคุ้นเคยดังขึ้นพร้อมกับร่างของพี่ป๊อปที่เดินเข้ามาหาฉัน...
 

 
ข้าพระเจ้าขอกราขอโทษงามๆ ขอโต้ดดดดดดดดด นี่คือแบบโตรเจียดเวลามาเลยนะบ่องตง แบบไม่ว่างเจรงๆ ขอโทษที่ให้รอน้าาา 
ฝากตดตามตอนหน้าด้วยงับ เค้าจะอัพให้วันนี้แน่นอน ฟันธง! ขอเม้นหน่อยยย TT 
 
รักเม้นนนนนนนนนนนนนนน
ชอบโหวตตตตตตตตตตตตตต
ติดใจก็ติดตามมมมมมม
และอย่าลืมแนะนำ><