แอบรัก

ตอนที่19

 

“พ่อ…”

 

   ผมรีบวิ่งกลับไปหาฟางอย่างรวดเร็วแล้วลากเธอให้มายืนข้างหลังผม ซึ่งตอนนี้ผมกำลังยืนเผชิญหน้ากับผู้เป็นพ่อ

 

“ทำไมไม่กลับบ้าน”  น้ำเสียงเรียบนิ่งเอ่ยออกจากปากของพ่อผม

 

“เรื่องของผม” ผมก็ตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบเช่นกัน

 

   เพี๊ยะ!

 

   ผมหน้าหันไปอีกทางด้วยฝ่ามือของผู้เป็นพ่อ…หึ น่าสมเพชใช่มั๊ยล่ะ

                                 ………………ต่อ……………..

 

  ฉันตกใจมากเมื่อฉันเห็นพี่ป๊อปถูกผู้ชายคนนั้นตบหน้า ฉันเองก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นใครแต่ฉันคิดว่าน่าจะเป็นคนที่บ้านของพี่ป๊อปแหง่ๆ ทำไมใจร้ายจัง!

 

“แกเลิกทำตัวเป็นเด็กมีปัญหาสักทีจะได้ไหมฮะ!” 

 

“ใช่! ผมมันเด็กมีปัญหาพ่อนั่นแหละปล่อยๆผมไปซะที! ผมก็เหนื่อยเป็นเว้ย!”

 

   O[]O! นี่มันเหมือนละครหลังข่าวชัดๆ คนตรงหน้านี้คือพ่อของพี่ป๊อปหรอเนี่ย! แล้วทำไมถึงได้พูดจาแรงๆกันแบบนี้นะ ฉันว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ..

“ที่แท้!แกก็ตามหญิง ติดหญิง! บ้าผู้หญิง!”  สายตาของพ่อพี่ป๊อปมองมาที่ฉันที่ยืนอยู่หลังพี่ป๊อป

 

  ให้ตายเถอะ พ่อพี่ป๊อปปากจัดไม่แพ้ลูกจริงๆแฮะ…กำลังด่าฉันอยู่ในใจล่ะสิท่า

 

“เรื่องของผม! พ่อไม่ต้องยุ่ง!…ไปกันเถอะ” 

 

  พี่ป๊อปคว้าข้อมือฉันแล้วลากเดินไปแต่พ่อของพี่ป๊อปกลับรั้งแขนของฉันไว้อีกข้างหนึ่ง ฉันสะดุ้งนิดหน่อยแล้วเงยหน้าจ้องมองพ่อของพี่ป๊อปอย่างสงสัย

 

“เธอเป็นแฟนป๊อปปี้หรอ?!” ทำไมต้องตะหวาดใส่ฉันด้วยเนี่ย T_T

 

  ฉันไม่ได้ตอบอะไรมัวแต่อ้ำอึ้งกับคำถามแต่แล้วพี่ป๊อปก็ปัดมือพ่อของตัวเองออกจากข้อมือของฉันแล้วไปพูดสิ่งที่ทำให้ฉันต้องเบิกตากว้าง

 

“ใช่! ยัยนี่เป็นแฟนผม!...พอใจแล้วยัง”

 

   ฉันหูฝาดไปใช่มั๊ย…O_O ฟะ…แฟนหรอ?

 

“วันนี้แกต้องกลับบ้าน! ฉันมีเรื่องจะพูดกับแก”

 

   ฉันยังคงนิ่งอึ้งจนไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าพี่ป๊อปลากฉันเดินมาจนถึงหน้าโรงเรียนเรียบร้อยแล้ว

 

“โอ้ย!”  จู่ๆพี่ป๊อปก็หยุดเดินซะดื้อๆ จนหน้าฉันชนเข้ากับหลังของพี่ป๊อปเต็มๆ

 

“ไปซะ”  พี่ป๊อปบอกกับฉันแต่น้ำเสียงพี่ป๊อปดูไม่สู้ดีเลยแฮะ

 

“พี่ป๊อป..เป็นอะไรไป…”

 

“เปล่า”

 

“แต่ว่า…”

 

“ก็บอกว่าเปล่าไงวะ! รำคาญ! เข้าใจมั๊ยวะ!” 

 

  ฉันสะดุ้งด้วยความตกใจมาก ทำไมพี่ป๊อปคนเดิมกลับมาอีกแล้วหนำซ้ำเขายังผลักฉันให้ออกห่างอย่างแรงจนฉันเซเกือบล้มไปแล้ว

 

“….”

 

   ฉันรู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังขอบตาร้อนผ่าว ใช่แล้วล่ะ…ฉันกำลังจะร้องไห้อยู่รอมร่อ น่าสมเพชชะมัด..

 

   พี่ป๊อปมองฉันด้วยสายตาแบบนั้นมันหมายความว่ายังไง…ฉันอ่านไม่ออกจริงๆ เขาจะดูถูกและเกลียดฉันอีกรึเปล่า…

 

                                                  …………..ต่อ………….

 

  ผมยืนมองหน้าผู้หญิงที่ผมพึ่งตะหวาดใส่เมื่อครู่ ตอนนี้เกิดความเงียบระหว่างเราสองคนที่ผมมองเพราะผมไม่เข้าใจว่าทำไมเพียงแค่เห็นใบหน้าที่งองุ้มของอีกฝ่ายมันกลับทำให้ผมหัวใจกระตุก

 

  ผมพูดแรงไปรึเปล่า…

 

“…เธออยากจะยืนตากแดดต่อไปก็เรื่องของเธอเถอะ”

 

   ผมทนไม่ได้จริงๆ ผมไม่เข้าใจว่าทำไมผมต้องรู้สึกแบบนี้ ผมไม่อยากเห็นหน้าของฟางต้องร้องไห้ ผมจึงเลี่ยงหนีโดยการตัดบทสนทนาแล้วเดินออกไป..

 

  ผมทำถูกแล้วใช่มั๊ย…

 

  วันนี้ก็คงเป็นอีกวันที่โคตรจะหน้าเบื่อสำหรับผม ในมื้อเที่ยงผม ไอเขื่อนและไอโทโมะ กำลังเดินไปยังโรงอาหาร

 

“พวกมึงสองคนเป็นเหี้ยไรวะ กูล่ะไม่เข้าใจ”

 

  ผมช้อนสายตามองไอคนถามอย่างไอเขื่อนด้วยหางตาก่อนที่ผมจะพูดตอบ

 

“ก็ไม่ได้เป็นไร ถ้าคนที่เป็น..คือไอเชี่ยโทโมะต่างหาก” ผมพยักเพยิดไปที่โทโมะ ผมดูออกว่ามันกำลังอกหัก

 

  ส่วนผม…ผมไม่ได้เป็นอะไร…

 

  ไม่ได้เป็นอะไรเลย…

“พวกมึงอย่ามาทำโง่ กูไม่อยากพูดถึงมันอีกจบนะ”  ไอโทโมะมันดูแรงๆว่ะวันนี้

 

“เห้ย ไอพวกสัดสองตัวมึงดูนู่นดิ”  ผมเงยหน้ามองตามไอเขื่อน

 

   และสิ่งที่ผมเห็นคือฟางและแก้วกำลังเดินมาทางนี้…

 

   หัวใจผมเต้นรัวอย่างประหลาดเมื่อยัยนั่นเดินสวนกับพวกผมและผมก็เห็นไอโทโมะที่เงยหน้าขึ้นมามองเพียงแว้บเดียวเท่านั้นแล้วมันก็หลบตาแก้วในทันที

 

  ผมมองไปที่แก้วที่ดูเหมือนจะแอบเหลียวตามามองเพื่อนของผมซึ่งไม่ต้องถามก็รู้ว่าใคร แต่แล้วแก้วก็หันหน้ากลับไปเช่นกัน  จนสายตาของผมก็ตวัดไปยังหน้าของฟางเสียดื้อๆ…

 

  ฟางหันมามองผมด้วยดวงตาที่ดูเหมือนจะแดงๆ ยัยนั่นร้องไห้หรอ…. แต่แล้วก็เป็นฟางที่หลบหน้าผมไปก่อน มีก็แต่ผมที่มองตามหลังของยัยนั่นที่เดินไปไกลแล้ว…

 

“พวกมึงสองตัว…กำลังมีปัญหาเรื่องหัวใจใช่มั๊ยวะ”

 

“….” ไอโทโมะไม่ตอบอะไร

 

“ปัญหาหัวใจอะไรของมึง ไร้สาระว่ะ” อันนี้ผมพูด

 

  ไร้สาระชะมัด…

 

  งี่เง่าสิ้นดี….

 

                                          …………………ต่อ………………

 

   ฉันยอมรับว่าตอนที่เดินสวนกับพี่ป๊อปฉันกลับรู้สึกไม่กล้าเงยหน้ามองพี่ป๊อปเลย ฉันไม่ได้โกรธหรอกนะ…แต่ฉันกลัวพี่ป๊อปจะเกลียดฉันไปมากกว่านี้  ฉันคิดแล้วล่ะว่าพี่ป๊อปต้องทั้งโกรธทั้งเกลียดฉันไปแล้วแน่ๆ

“มาแล้วววว”  เป็นเสียงเพื่อนสนิทของฉันอย่างเควิน กำลังวิ่งมาหาฉันและยัยแก้วพร้อมกับอาหารในมือ

 

“ผัดกระเพราไม่ใส่ผัก…กับเครื่องแกงหมูกรอบ” เควินวางอาหารทั้งสองจานลงตรงหน้าฉันและแก้ว

 

“ขอบใจ/ขอบใจ” ฉันและแก้วพูดออกมาพร้อมกันอย่างเบื่อหน่ายกับชีวิต

 

   เฮ้อออออออ

 

   ฉันจิ้มข้าวในจานก็มันทานไม่ลง..ใช่แล้วล่ะฉันทานไม่ลง ตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนข้าวตรงหน้าเหมือนข้าวที่หมากิน ฉันไม่อยากกินมัน…

 

   ซึ่งดูเหมือนแก้วเองก็คงไม่ต่างกัน…

“ฉันบอกพวกแกแล้วใช่มั๊ย ว่าอย่าไปยุ่งกับแก๊งค์นั้นน่ะ เป็นไงล่ะ เจ็บเลยล่ะสิท่า” ฉันอยากจะตบหน้าเควินก็ตอนนี้แหละ

 

   แต่จะว่าไปที่เควินพูดมันก็ถูกแฮะ…

 

“เออนี่ งานโรงเรียนปีนี้เขาให้ทุกห้องทำการแสดงด้วยนะเว้ย พวกแกรู้กันรึเปล่า”

 

   ก็แค่งานโรงเรียนไม่เห็นจะน่าสนใจตรงไหน…

 

“ได้ข่าวว่าแบล็กลิสจะขึ้นแสดงในปีนี้”

 

  อ๋ออย่างนี้นี่เอง….ฮะ! แบล็กลิสขึ้นแสดง! โอ้มายก๊อตตตต พี่ป๊อปปปปป

 

“จริงหรอ! แกรู้ได้ไง” ฉันขึ้นเสียงใสเควินโดยไม่ได้ตั้งใจ

 

“ก็ได้ข่าวว่าอย่างนั้น…ในเว็บโรงเรียนออกจะฮือฮากัน” 

 

   นี่ฉันกำลังจะได้ดูพี่ป๊อปแสดงจริงๆหรอเนี่ย…แค่คิดก็ตื่นเต้นแล้ว แต่จะว่าไปทำไมจู่ๆเควินถึงดูหน้าหงอยไปนะ…

 

“แกเป็นอะไรไป” ฉันถามเมื่อเห็นเควินดูหน้าตาแปลกๆ

 

“เปล่า…นี่แก…ชอบไอหมอนั่นจริงๆหรอฟาง” ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมเควินต้องถามคำถามซ้ำๆไปมาถึงยังไงคำตอบฉันก็ยังเป็นเหมือนเดิม

 

“อื้ม”

 

“หึ คิดไว้แล้วล่ะ…ว่าถ้าเอาเรื่องการแสดงของหมอนั่นมาพูดแกต้องยิ้มได้ ^___^” 

 

   จะผิดมั๊ยถ้าฉันจะคิดว่าคำพูดของเควินมันทำให้ฉันรู้สึกแปลกๆ รอยยิ้มที่เควินแสดงมันเหมือนฝืนเลยแฮะ….

 

“ฉัน…ขอตัวก่อนนะ” นั่นไม่ใช่เสียงของฉันหรือเควิน แต่เป็นแก้วที่เอ่ยขึ้นพร้อมกับลุกขึ้นจากโต๊ะอาหารออกไป

 

“เอ้า แก้วแกจะไป…”

 

   ตอนแรกฉันก็สงสัยอยู่หรอกนะแต่พอหันไปมองข้างหน้าฉันก็เข้าใจอย่างดี….พี่ป๊อป

 

                                  ………………….ต่อ………………..

 

   ผมเห็นแก้วลุกออกจากโต๊ะไปทันทีที่เห็นพวกผมเดินมาไอโทโมะมันก็ทำได้แค่มองตามหลังแก้วเท่านั้นแต่มันก็ไม่ได้ตามไป…

 

   และสิ่งที่ผมเห็นอีกอย่างคือฟางกำลังนั่งจ้องตากับไอเควินเป็นประกาย…

 

   จะนั่งแข่งจ้องตารอดูว่าใครจะท้องก่อนกันรึไงวะ --*

 

“ไอป๊อป..ชอบฟางแล้วหรอวะ” เป็นไอเขื่อนที่พูดครับ ผมมองมันด้วยหางตา ไม่ได้ชอบโว้ยยย!!!

 

“ไอสัด!!!กูไม่ได้ชอบ..ไม่เลยสักนิด”

 

“ตอแหล!”  ผมอยากจะเอาส้นตีนถีบกะบาลมันซะจิง..ถ้าไม่ติดที่ว่าผมหันไปสนใจไอโมะกับแก้วก่อนอ่ะนะ

 

“ไอโมะ ไม่ตามแก้วไปล่ะวะ..”

 

   ผมถามพร้อมคำถามมากมายที่วนเวียนอยู่ในหัว ความจริงผมก็เห็นวันนี้มันหงอยๆกันทั้งคู่ คิดว่าคงยังไม่หายโกรธกันแต่พอเอาเข้าจริงผมคิดว่าดูเหมือนจะมองหน้ากันไม่ติดมากกว่า

 

“ตามไปทำไมวะ..กูเหนื่อย” น้ำเสียงมันเศร้าหงอยไปมากเลยล่ะครับ ผมไม่ค่อยเห็นมันในมุมนี้สักเท่าไหร่ เอาเถอะครั้งนี้ผมพูดไม่ออกจริงๆว่ะ

 

“มึงยอมแพ้แล้วหรอไอเหี้ยนี่..มึงก็รู้ว่างานโรงเรียนมึงต้องแสดงคู่แก้วอยู่ แล้วมึงจะทำไงวะ” อันนี้ผมเห็นด้วยกับไอเขื่อนมันครับ

 

  งานโรงเรียนประจำปี ซึ่งปีนี้กลุ่มของเราก็ได้ถูกให้แสดง ซึ่งพวกเราเองก็ยังไม่ได้คิดอะไรกันมาก..ก็จะคิดอะไรก็ครูเป็นคนจัดให้ และที่แย่ก็คือ..

 

“มึงก็แสดงคู่ฟางไม่ใช่หรอ!”  นั่นไงครับ! สิ่งที่ผมว่าแย่ ซวยโคตรซวย!!!

 

“คิดว่ากูอยากแสดงรึไงวะ แม่ง!ครูที่นี่ชอบบังคับไปซะหมด”

 

“ก็ยังดีกว่าคู่จินนี่ไม่ใช่หรอ”  

 

   ความจริงแล้วผมคู่กับจินนี่ครับแต่ผมไม่ยอมครูเลยเลือกให้ผมคู่กับยัยฟางซะงั้น!! ให้ตายเถอะครับ!!! ผมล่ะไม่ชอบงานปีนี้เลยจริงๆ

 

“กูนึกว่ามึงจะดีใจซะอีก..”  คราวนี้ผมเอามือยันหัวไอเชี่ยเขื่อนจนมุดดิน! เอาให้ตายกันไปข้าง!ปากหมาตั้งแต่เช้ายันเที่ยง!

 

“ขอโทษครับบบบ!!!แต่มึง!มึงได้ยินข่าวแล้วยังวะ” ผมล่ะเบื่อกับชีวิต ก็แม่ง!ชีวิตผมก็มีแต่ข่าวบ้าบอ ไร้สาระไปซะหมด!!ง่ายๆเลยนะ..

 

  ชีวิตกูไม่มีอะไรดีเลยสักนิด

 

“ข่าวอะไรมึงวะ”

 

“ก็ที่ว่า ตอนที่ใครๆรู้ว่ามึงกับฟางแสดงคู่กันนะ ไอมินมันก็เข้าไปหาครูที่จัดคู่เลยนะเว้ย! เห็นว่าจะสลับคู่กับมึงว่ะ แต่สุดท้ายก็สลับไม่ได้เพราะว่าเขาเขียนชื่อใครต่อใครเรียบร้อยแล้ว”

 

   ตอนแรกผมแทบเลือดขึ้นหน้า..แต่พอได้ฟังประโยคหลังผมก็กระตุกยิ้มออกมาอย่างเลี่ยงไม่ได้

 

“ยิ้มไรคร้าบบบบบบบบบบบบบคุณป๊อปปี้..ไหนว่าไม่ชอบฟางไงวะครับ” เป็นอีกครั้งที่ผมถีบไอเขื่อนจนตกเก้าอี้..ผมไม่ได้ชอบสักหน่อย!!!

 

  ผมดูเหมือนชอบยัยนั่นรึไงกันหะ!!!!

 

  …ไม่เหมือนสักหน่อย =_=

 

  ติ้ดดี้ดิด

 

  ผมหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋า แล้วก็ต้องถอนหายใจเมื่อเห็นคนที่ส่งข้อความมา

  [พ่อ]

  ตอนเย็นพาผู้หญิงคนนั้นมาหาฉัน…ถ้าไม่พามาฉันจะคิดว่าแกกำลังเล่นละครตบตาฉัน

  [พ่อ]

  แล้วรีบกลับมา เพราะฉันมีเรื่องจะคุยกับแก

 

  ชิบหาย!!!ชิบหายวายวอดเลยล่ะครับ

 

  และผมก็ขว้างโทรศัพท์ไปไกลๆ พลางคิดอย่างถี่ถ้วน..นี่ผมต้องพายัยนั่นไปหาพ่อด้วยหรอวะ…แล้วพ่อมีเรื่องอะไรจะคุยกับผม แค่คิดผมก็เห็นถึงเมน(เมรุ)ที่รอผมอยู่..

 

  พาไปดีมั้ยวะ!!!!

 

  และผมไม่รีรอให้สมองประมวลผล ผมหยิบโทรศัพท์ที่เพิ่งเขวี้ยงไปมาไว้ในมือพลันกดข้อความไปหาใครคนนึง

 

  To. ยัยบื้อ!!

  ‘วันนี้เลิกเรียน มาหาฉันที่หน้าโรงเรียน’

 

   ไม่ต้องสงสัยอะไรมากมายหรอกครับว่าผมมีเบอร์ยัยนั่นได้ไง..ผมก็แค่แอบหยิบโทรศัพท์ยัยนั่นมาตอนเช้าแล้วโทรเข้ามาที่เครื่องของผม…ไม่ได้อยากได้หรอกนะ ก็แค่เห็นว่าไอเควินกับไอมินยังมีเบอร์ยัยนั่นได้แล้วทำไมผมจะมีไม่ได้ก็แค่นั้น…

 

  แค่นั้นจริงๆนะครับ…

 

  แล้วกูจะยิ้มทำไม!!!!!!!!!!!!! 

---

 

ป๊อปปี้จะทำอะไรติดตามตอนหน้านะคร้าาาา ฮืออ ขอโทษมาช้าอีกแระ ไม่โกรธกันใช่ปร้าาา ตอนแรกกะว่าจะลงก่อนแต่คือแบบมันสั้นๆ ก็เลยคิดพล็อตแล้วก็แต่งต่อคือยาวมากกกก กำลังใจอยู่หนายยยย ตอนนี่ไรเตอร์รู้สึกแท้ท้อฝุดๆ อกหักอ่ะ ฮืออออ ไม่เป็นไร ยังไงก็ขอกำลังใจจากรีดเดอร์ทุดคนนร้าา จุ้ป

 

ยังไงก็ขอเม้นยาวๆนะ อิอิ

 

รักเม้นนนนน

ชอบโหวตตต

ติดใจก็ติดตาม

อย่าลืมแนะนำน่ะ><  

 

บายส์