วงวนแห่งรัก

............ลานจอดรถ...............
"กัป...ไวท์บอกแล้วว่า...ไม่อยากให้กัปทำแบบนี้...เชื่อไวท์เถอะนะ...ความรักแบบเรามันไม่
ยั่งยืนหรอก...กัปอย่าลืมสิ...ยังไงขิงก็เป็นแฟนกัปนะ" ตอนนี้ผมควรทำในสิ่งที่ถูกต้อง...ใช่ไหม
"ไวท์...ฟังนะ...ถึงกัปจะเป็นแฟนกับขิง...แต่จะให้กัปทิ้งไวท์...กัปทำไม่ไ้ด้...และไม่มีวันที่จะทำ
ด้วย...ขอร้อง....ไวท์อย่าพยายามพลักให้กัปไปหาคนอื่นเลย.."
"กัป...สิ่งที่กัปกำลังทำอยู่มันเป็นการทำลายความรักที่ขิงมีให้กัปนะ...ถ้าวันหนึ่งขิงรู้เรื่องของเรา
ขึ้นมา...ไวท์คงรู้สึกผิด...."
"'งั้น...กัปถามไวท์คำเดียว...ว่าทุกอย่างที่กัปทำให้ไวท์...ไวท์ไม่รู้สึกอะไรเลยใช่ไหม" น้ำเสียงที่ตัดเพ้อ
"ใช่!!!...เพราะกัปเป็นคนหยิบยื่นทุกอย่างให้ไวท์เอง...กัปเป็นคนเข้ามาหาไวท์..ขะ.เข้ามายุ่ง
วุ่นวายจนไวท์...อึดอัด...ยิ่งกัปพยายามทำดีกับไวท์มากเท่าไหร่...ไวท์ยิ่งสับสน...."
ผมรู้และเข้าใจไวท์ดีว่าไวท์รู้สึกยังไง...ผมถึงได้พยายามมองข้ามมันไปเพื่อหวังว่าความดีของผม
จะทำให้ไวท์มองเห็นความรักบ้าง...แต่มันกลับทำให้ไวท์ทรมานจากความรักของผมขนาด
นี้...บางที่ผมควรจะปล่อยมือแล้วถอยออกมาเพื่อเปิดโอกาสให้ไวท์ได่้เจอที่ที่เค้าดีกว่าผม...แต่
ทำแบบนั้นไม่ได้...ผมคงอยู่ไม่ได้ถ้าขาดหัวใจของผมไป....แค่คิดผมก็เจ็บปวด...
"กัป...ขอแค่โอกาส...ไวท์ให้กัปได้ไหม...โอกาสที่เราจะได้เรียนรู้มัน...นะ..."
"โอกาสของกัป...ไวท์ให้มันไม่ได้หรอก...กัปควรจะให้โอกาสตัวเองมากกว่า...วันนี้ไวท์ว่าเรา
คงคุยกันไม่รู้เรื่องแล้ว...ไว้กัปพร้อมกว่านี้...ไวท์ว่าเราค่อยคุยกันใหม่" ไวท์พูดแล้วทำท่าจะเดิน
จากผมไป...เพียงแค่ก้าวเดียวที่ไวท์จะไป...เหมือนโลกของผมมันพังทะลายลง...ผมไม่อยากให้
มันจบลงแบบนี้...ผมจึง...
"เดี๋ยว!!!...โอเค..กัปยอมแล้ว...กัปยอมทำตามที่ไวท์ต้องการ...แต่ก่อนที่จะทำ...กัปขออะไร
อย่างหนึ่ง"
"กัป...ไวท์เหนื่อย...และทนไม่ไหวแล้ว...อย่าพยายามทำอะไรอีกเลยนะ...นี่กัป...จะพาไวท์ไป
ไหน...กัป..."
"ขอ...แค่ชั่วโมงเดียว....สำหรับความทรงจำครั้งสุดท้าย...ไวท์ให้กัปได้ใช่ไหม...." กัปเดินจับ
มือผมไปตลอดทาง...จนถึงที่แห่งหนึ่ง...มันสวยมาก...ฉากต่าง ๆ  ที่ถูกเนรมิตให้วางไว้ตาม
จุด...ไม่ว่าจะเป็นฉากหลังที่เป็นรูปวิว...รูปดอกไม้...รูปท้องฟ้าที่เต็มไปด้วบบอลลูนอันใหญ่ ๆ
ท่ามกลางความสดใส...และที่ผมชอบที่สุดคือฉากที่จำลองร้านที่ ทำงานของผม..มันเหมือนกับว่า
ผมได้เข้าไปอยู่ในความทรงจำของวันนั้นอีกครั้ง...กัปทำเพื่อผมขนาดนี้...ผมควรจะตอบแทนมัน
ใช่ไหม...แค่ชั่วโมงเดียว...มันจะเป็นชั่วโมงแห่งความสุขสุดท้ายของเรา.......
"อ่อ..พี่..ผมอยากได้ตามที่เราตกลงกันไว้...ส่วนภาพที่พี่ถ่ายเสร็จแล้วผมขอไฟล์ทั้งหมดด้วย
นะพี่..." เสียงกัปสั่งพี่ผู้ชายช่างภาพคนหนึ่ง...
"ไวท์...ไป...เราไปเก็บภาพความทรงจำไว้สำหรับเราดีกว่านะ...ถึงแม้ว่ากัปจะไม่มีสิทธิ์ที่จะเรียก
มันว่าความรัก...แต่กัปจะแทนที่มันด้วยภาพทั้งหมดของเรา...หนึ่งช่วโมงนับจากนี้เป็นของไวท์กับ
กัปเท่านั้น...ภาพทุกภาพ...ความสุขทุกวินาที...ของไวท์วันนี้...กัปจะเก็บมันไว้...ดูเวลาที่กัป
...คิดถึงไวท์...." ความจริงแล้วที่นี่คือสถานที่ที่เตรียมไว้เพื่อขอไวท์คบเป็นแฟน...แต่มันดันเกิด
เหตุการณ์แบบนี้ชะก่อน..ผมจึงเปลี่ยนเป็นขอเก็บภาพความทรงจำของไวท์กับผมไว้ที่นี่และจบมัน
ลงที่นี่...ที่ที่มีหัวใจของเราอยู่...ตลอดไป...
"กะ..กัป..ไวท์...ขอบคุณ...ขอบคุณมากที่กัปทำเพื่อไวท์ขนาดนี้..." เสียงพูดที่เริ่มขาดหาย
เนื่องจากแรงสะอื้นของไวท์ทำให้ผมพลอยรุ้สึกตื้นตันจนปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมา...
"ที่กัป...ทำไปทั้งหมด...กัปทำเพื่อความรัก...ของเรานะไวท์...ถึงแม้ว่าจะมีเวลาแค่ชั่วโมง
เดียว...แต่มันมีค่ามาก...หลังจากวันนี้กัปจะพยายามทำทุกอย่างไม่ให้ไวท์ต้องลำบากใจอีก...ขอ
แค่ไวท์ให้กัปไปเจอที่ร้าน...ให้กัปได้โทรหาไวท์บ้าง...ได้ใช่ไหม...." กัปกระชับมือที่คุลมมือผม
ไว้แน่...เหมือนกับรอคอยคำตอบ...
"ได้สิ...ไม่ว่าเราจะอยู่ในสถานะไหน..กัปก็คือที่หนึ่งในใจไวท์เสมอ...กัปต้องดูแลตัวเองดี ๆ
นะ..ละ..แล้ว..ถ้ามีข่าวดี..เมื่อไหร่...อะ..อย่า....ฮืออ..อือ..อืมม..กะ..กัป.." วินาทีที่กัปจูบ
ผม...ความหวานของมันทำให้ผมรู้สึกดี...จนอยากจะหยุดเวลาทุกอย่างไว้ที่ตรงนี้...
"กัป...ขอมัดจำความรักของเราไว้ก่อน...กัปจะมาทวงมันคืนแน่นอน....กัป...ว่าเราเริ่มถ่ายจาก
ตรงนี้ดีกว่า...ชอบไหม...ไวท์ยิ้มหน่อยสิ...รอยยิ้มของไวท์ทำให้กัปมีความสุขนะรู้ไหม.."
หลังจากนั้นเราก็ถ่ายรูปความทรงจำกันจนกระทั่งครบเวลาหนึ่งชั่วโมง...รอยยิ้มและความสุข
สุดท้ายในครั้งนี้ผมจะเก็บมันไว้เพื่อรอวันที่กัปกลับมาทวงสัญญา...นานแค่ไหนผมก็จะรอ...