วงวนแห่งรัก

ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าผมตรงนี้...มีท่าทีประหม่าอย่างชัดเจนเมื่อมาถึง....แต่แววตาที่มองมาที่ผม

แบบแปลกๆ นั้น...มันตรึงใจผมให้มองกลับไป...

"อ่อ...ผมนึกว่าคุณจะมากับแฟนคุณชะอีก...."

"ขิง....มีเรียนอะ...แต่ถึงไม่มีเรียนผมคงไม่พามาด้วยหรอก...เพราะผมอยากเลี้ยงข้าวคุณ

แบบ...เป็นกันเองมากกว่า.....แล้วคุณทำไมไม่ไปทำงานที่ร้านละ...ผมไม่เห็นคุณมาสอง สาม วัน

แล้ว"

"พอดีผมมีธุระที่นี่นิดหน่อย....คุณชื่อกัปตันใช่ไหม ผมขอเรียกคุณ ว่ากัป เฉย ๆ ได่ไหม..."

"ได้สิ...งั้นผมเรียกคุณว่า ไวท์...ละกัน.....ผมหิวข้าวแล้ว...เราไปกินข้าวกันดีกว่า"

"แต่...ไวท์..อ่อ..ผม...ขอไปดูกล้วยไม้แถวนั้นก่อนะครับ..."

"แทนตัวเองว่าไวท์แบบที่คุยกะคนอื่นก็ได้...และไม่ต้องพูดเพราะๆ กะผมหรอก...พูดหรือทำแบบ

ที่คุณเป็น..นั้นแหละผม...ว่ามันน่ารักดี..." น่ารักดี...มันหมายความว่าไงนะ..ทำไมผมถึงรู้สึกดี...

"เอางั้นก็ได้...กัป...ก็ทำตัวตามสบายแบบที่กัปโอเคเลย...ผม...เฮ้ย...ไวท์...ชิลล์ๆ..ไม่ถือ" 

ทันที่ที่ผมเอ่ยจบ....กัปก็เดินมาข้าง ๆ ผมแล้วโอบไหล่พร้อมกับรั้งให้ผมเดินเคียงข้าง...การกระ

ทำที่กระทันหันแบบนั้น...ทำให้ผมรู้สึกแปลก ๆ 

"ไวท์....ว่าเราเดินเฉย ๆ ก็ได้...มะ...ต้องโอบหรอก...."

"อ้าว!!!...ก็ไวท์บอกว่าให้กัปทำตัวตามสบาย...ไม่ถือ...กัปก็ทำแล้วนิ...แบบนี้" กัปเอ่ยแล้วโอบ

ผมแน่นเข้าไปอีก....ใบหน้าที่แทบจะชิดกัน...ทำใหผมต้องรีบหลบตากัป....ผมไม่เข้าใจ

ว่า....ทำไมมันเป็นแบบนี้นะ...กัปกำลังทำให้ผมหวั่นไหว...

"อ่อ...มันไม่ใช่นั้นนี้...คะ...คือไวท์หมายถึง...อย่างอื่น...แบบเรารู้จักชื่อกัน...เราก็สามารถพูด

คุยกันได้มากกว่าเมื่อก่อน...มะ...ไม่จำเป็นต้อง...ทำ...อะ...อะไรแบบนี้...."

"กัปไม่เข้าใจ...ก็เพราะเราสนิทกันแล้วไง...เราก็สามารถทำอะไรให้กันละกันได้มากกว่า....อย่า

มัวพูดมากอยู่เลย...ไวท์จะไปดูกล้วยไม้ใช่ไหม...ไป..." กัปพูดอย่างกับว่าผมเป็นคนสนิทของ

กัป...ทั้ง ๆ ที่เราเพิ่งรุ้จักกัน...หรือ....กัปต้องการสื่ออะไรรึเปล่า...

" นี่ ๆๆ...ไวท์....สีนี้สวยมากเลย...มันดูสดใส...สีม่วงแจมขาว...แล้วก็ดอกนี้....ทำไมมันใหญ่

กว่าดอกปกติล่ะ...โห...มีแบบเป็นข่อด้วย...ยังไม่เคยเห็นเลยนะ...วะ....ไวท์...เป็นอะไรรึ่

เปล่า...ทำไมเงียบ..."ผมถามคนข้างกายที่ตอนนี้ดุเหม่ง ๆ สงสัยหิวข้าวมั้ง...

"เปล่าหรอก...กะ...กัป...ต้องไปรับแฟนรึเปล่า...เย็นมากแล้วนิ...."

"ไวท์....หมายถึงขิงเหรอ...วันนี้ขิงมีเรียนพิเศษอะ...กัปคงไม่ต้องไปรับ..ไวท์หิวข้าว

ยัง...ไปกินข้าวกันดีกว่า...."

...........ในร้าน..........

"ไวท์...สั่งเลยนะ...กัปเลี้ยงเต็มที่...แล้วก็สั่งให้กัปด้วย...เอาแบบที่ไวท์กิน...."

"แน่ใจเหรอว่ากัปจะกินแบบที่ไวท์กินได้...บางทีกัปอาจจะไม่ชอบก็ได้นะ...ไวท์ว่าอย่าเสี่ยง

เลย..." ผมไม่รู้ว่าไวท์เป็นอะไร...แววตาที่มีร่องรอยของความกังวลนั้น...มันทำให้ผมอยากรู้...

"ก็ถ้าไม่เสี่ยง...ไวท์จะรู้ได้ยังไงว่ากัปชอบหรือไม่ชอบ...ขนาดเมนูที่ร้าน...ไวท์แนะนำมากัปกิน

ทุกครั้งที่ไปที่ร้านเลยนะ...เพราะกัปว่ามันอร่อย...และ...กัปก็ชอบมันมาก....." รอยยิ้มจนตาปิด

ของกัป...มันสดใส...จนผมอดไม่ได้ที่จะส่งยิ้มกลับไป...แต่...ความรู้สึกแบบนี้...การกระทำแบบ

นี้ของกัป...ผมคงมีสิทธิ์ครอบครองมันแค่นี้...เพราะกัปมีเจ้าของหัวใจแล้ว...ผมควรถอยออกมา

ก่อนที่ทุกอย่างมันจะ...เกินเลยไปมากกว่านี้...

"ก็...แค่ชอบ...พอกินหมดความชอบก็หมดไป...มันแค่ชั่วคราว...เท่า่นั่น...." หลังจากนั้นไวท์ก็

เงียบไปเลย...ไม่พูด...ไม่สบตาผม...ผมไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลย...มันอึดอัดจนผมอยาก

ตะโกนตามว่า...มันเป็นอะไร...ยังไม่ทันที่ผมจะเอ่ย...เสียงไลน์ของผมเด้งรัว ๆ อย่างบ้า

คลั่ง...ขิง...ให้ผมไปรับ...พาเธอไปเที่ยวและไปกินข้าวกับเธอที่บ้าน...ผมลังเลว่าจะตอบขิงไป

ยังไงดีเมื่อตอนนี้....

"กัป....คงมีธุระ....หมดเวลาของไวท์แล้ว...ขอบคุณสำหรับข้าวมื้อนี้นะครับ...." ไวท์ลุกขึ้นทันที

เมื่อเห็นว่าผมไม่ตัดสินใจตอบไลน์ขิงสักที...ผมรู้สึกไม่ดีเลยที่ทำให้...การเลี้ยงข้าวมื้อนี้มัน...

 จบลงแบบนี้...

..จบตอนที่ สอง แล้วค่ะ....มาลุ้นกันต่อนะค่ะว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่จะเป็นยังไงต่อไป...^^