วงวนแห่งรัก

หลังจากวันนี้ที่กัปเลี้ยงข้าวผมวันนั้น...กัปดูจะรุกผมมากขึ้น...ทั้งซื้อเสื้อผ้า...ชื้อขนม..ซึ่งมัน

ทำให้ผมอึดอัดใจมาก...ไม่อยากให้กัปทำแบบนี้เลย...ผมรู้สึกผิดถ้าแฟนกับต้องมารับรู้เรื่องแย่ ๆ

แบบนี้ผมจึง...

"กัป!!...ไวท์ขอร้องเถอะนะ...กัปอย่าทำแบบนี้...มันไม่ดีเลยรู้ไหม..."

"ไม่ดี!..มันไม่ดีตรงไหน...กัปก็แค่ทำแบบเดิมที่กัปเป็นไง...ซื้อของ...ซื้ออะไรมาฝาก..ให้คน

สนิท...มันไม่ดีเหรอ..." กัปยิ้มอย่างใจเย็น...แต่ในความใจเย็นั้นมีนัยของความท้าทายผมแปลก ๆ 

"มันไม่ใช่...คือ...กัปไม่จำเป็นต้องทุ่มเทอะไรมากก็ได้...เพราะมันจะให้ให้แฟนกับสงสัย...และ

ถ้าเค้ารู้ว่ากัปทำแบบนี้...เค้าอาจจะเสียใจนะ..." เสียงไวท์ที่เอ่ยบอกผม...เหมือนไวท์จะพยายาม

จะรักษารระยะห่างมันไว้...แต่ผมไม่ต้องการะยะห่งแบบนั้น...ผมต้องการความใกล้ชิด....

"แล้วทำไมต้องให้เค้ารู้ล่ะ...ไวท์กับขิงคนละคนกัน...สถานะต่างกัน...ความสัมพันธ์ก็คนละแบบ

กัน...หรือว่าไวท์...อึดอัดที่กัปแสดงออกเกินไป....ไวท์อยากให้กัปทำยังไงไวท์บอกกัปได้

เลย...กัปพร้อมจะปรับตัวเพื่อ....ไวท์เสมอ..."

"ก็เพราะว่าไวท์คือไวท์...ขิงคือแฟนของกับ...ขิงคู่ควรและเหมาะสมกับกัปมากกว่าไวท์...

"ไวท์...ไม่อยากให้ความสัมพันธ์ของเรามันเกินเลยไปมากกว่าคำว่าเพื่อน...ไวท์อยากให้กัปกูแล

และใส่ใจขิงให้มาก...ไม่ใช่มัวแต่ทำเรื่องไร้สาระแบบนี้...ยิ่งกัปทำดีกับไวท์เท่าไหร่...ไวท์..."

ผมรุ้และเข้าใจดีว่าไวท์รุ้สึกยังไง...แต่จะให้ผมเลือกผมคง...เลือกไม่ได้...ผมอาจจะเห็นแก่

ตัว...แต่ในความเห็นแก่ตัวของผม...มันทำให้ผมมีความสุข...โดยเฉพาะกับไวท์...

"กัปค่ะ!...ขิงต้องไปเรียนพิเศษแล้ว...เรากลับกันดีกว่าค่ะ" เสียงแฟนกัปตะโกนผ่านเข้ามาด้าน

หลังหน้าข้องน้ำ...ผมจึงถือโอกาศถอยออกไป...แต่กัปรั้งผมไว้ด้วยมือที่กัปประสานกันมือ

ผม...พร้อมกับบีบมันแน่ขึ้นแล้วบอกว่า...

"กัปจะมารับไวท์ที่ร้าน...วันนี้ไวท์เลิกงาน สามทุ่มใช่ไหม...รอกัปนะ"

"กะ..กัป.." ผมจะเอ่ยบอกว่าวันนี้ผมมีนัดกับเพื่อนแล้วแต่กัปไม่ฟังผมเลย...ผมจทำยังไงดี...

..................สามทุ่ม..................

"ไวท์...กูรอมึงอยู่หน้าร้านละกัน...มึงเสร็จก็ออกมาเลย..." เสียงกัสเอ่ยบอกผมภายเข้าในร้าน

"รอไวท์แป็บหนึ่งนะ..." นี่ก็สามทุ่มจะครึ่งแล้วกัปคงไม่มาแล้วมั่ง...ผมจึงเก็บของเตรียมจะออกไป

เจอกัส...เพราะวันนี้เรามีนัดทานข้าวรอบดึกกัน..เดือนละสองครั้งเพื่อพูดคุยแลกเปลี่ยน...ความ

คิด...ความรุ้สึก...ตลอดจนเรื่องราวต่าง ๆ ที่เราต่างประสบกันมา...ซึ่งมันจะทำให้เราเข้าใจและ

เรียนรู้กันมากขึ้น...ผมไม่เคยมีเรื่องอะไรปิดบังพวกเพื่อน ๆ เลย...แต่ตอนนี้...ผมยังไม่ได้บอก

เรื่องกัปใครใครรู้เลย...เพราะไม่รู้ว่าควรเริ่มต้นที่ตรงไหนดี...ยิ่งตอนนี้ความสัมพันธ์มันกำลัง

ก้ำกึ่งอยู่....

"แล้ว...เงินละ..ยังไม่มาเหรอ..."

"เดี๋ยวมันก็มา...กูให้มันไปซื้อเหล้ามา..."

"อ่อ...งั้นกัสสั่่งก่อนเลยนะ...ไวท์เพิ่งกินขนมมายังไม่หิวเลย..." แววตาของไวท์ที่มันมองแบบ

หวั่น ๆ ทุกครั้งที่สบตาผม...ทำให้ผมอดถามไม่ได้...มันเป็นเพื่อนสนิทผม...ผมยิ่งต้องรู้ทุกเรื่อง

ของมัน...

"เออ...ไวท์...ช่วงนี้มึงเป็นไรอะ...มึงแปลกๆ ว่ะ..."

"ปะ...เปล่า..ไวท์แค่เหนื่อย ๆ จากงานนิดหน่อย...ไม่มีไรหรอก..."

"แน่ใจนะ...มึงรู้ใช่ไหมว่ากูไม่ชอบให้มึงปิดบังกู..." กัส...มักจะจับติดเสมอเวลาที่ผมแปลกๆ

แบบนี้..ผมก็ไม่อยากโกหกมันหรอก...แต่ตอนนี้ผมไม่พร้อมจริง ๆ... ผมสะดุ้งที่เสียงโทรศัพท์ผม

ดังลั่น...เมื่อผมมองดูพบว่า...กัปตันโทรมา...ผมยังไม่อยากรับตอนนี้...จึงกดวางสายไป...แต่กัป

โทรมาอีกหลายครั้ง...ผมจึงตัดปัญหาด้วยการปิดเครื่อง...

"กูไม่ชอบที่มึงน่าสงสัยแบบนี้ว่ะ...เหมือนมึงไม่ไว้ใจกู.."

"อ่อ...อ่อ...คะ..คือ...อ่อ" 

"ไวท์!!!!...กูซื้อสปายมาให้มึง...แต่มันไม่มีรสโปรดของมึง...กูก็เลยต้องชื้อรสนี้มาแทน...เซ็ง

ฉิบ" เสียงของเงินช่วยให้ผมผ่านสถานการณือึดอัดนี้อย่างหวิดหวิดเลย...ถ้าไม่ได้เงินช่วย...ผม

คงแย่..

"ไอ้สัตว์เงิน!!!...มึงแม่งโครตเหี้ยเลย...มาได้จังหวะเกินไปป่ะว่ะ..." 

................จบตอนแล้วอย่าลืมมาลุ้นกันต่อนะค่ะ.....^^.............