วงวนแห่งรัก

.........ร้าน... am i to bar.........

" ไวท์...วันนี้ต้องอยู่ดึกหน่อยนะ...คนเยอะ...."

"ไม่เป็นไรครับพี่...ผมไหวอยู่แล้ว...."

ผมทำงานที่นี่ได้ 2 ปี แล้วครับ...พี่ๆ...ที่ทำงานด้วยกันเป็นกันเองและน่ารักมาก...อาจจะมีบ้างที่

มีการทะเลาะกันระหว่างลูกค้ากับพนักงานของที่นี้...เพราะร้านปิดค่อนข้างดึก...กลุ่มวัยรุ่นส่วน

ใหญ่จะมานั้งดื่มกันในชั่วผิดเทอมหรือวันหยุด...

"สวัสดีครับรับอะไรดีครับ...."

"ขอ...ชาเขียวปั่น...และก็มะนาวปั่น...อ่อ...กัปจะกินอะไรเพิ่มไหม...."

"ผม...อยากรุ้ว่าร้านนี้มีเมนูอะไรแนะนำบ้าง...กินแบบเดิม ๆ ทุกวัน เริ่มเบื่อละ...คุณแนะนำหน่อย

สิ...เอาที่คุณทานแล้วมันอร่อยก้ได้"

"อ่อ...ที่ผมทานเป็นประจำก็......ผักโมอบชีส...กับสปาเก็ตตี้ขี้เมา....อ่อ...คุณทานอาหาร

รสจัด....ได้ไหมครับ"

"ผมชอบรสจัด ๆ แต่ยังไม่เคยกินแบบที่คุณกิน....งั้น....เอาตามที่คุณแนะนำละกัน...ขิง...คุณจะ

สั่งแบบเดิมก็ได้นะ...ขิงไม่ทานเผ็ดนิ"

"ขิง....ขอแบบเดิมละกันนะค่ะ"

"ได้ครับ"

ลูกค้าสองคนนี้เป็นลุกค้าวีไอพีของร้าน...และผมมักจะได้บริการบ่อย ๆ...จากการสังเกต...ดูท่า

ทางผู้ชาย...เค้าคงรักแฟนมาก...เพราะรู้ทุกอย่างว่าแฟนชอบอะไร...ไม่ชอบอะไร...และที่

สำคัญ...จำเมนูทุกอย่างที่แฟนเค้าทานได้...จนแทบจะไม่ต้องดูเมนูเลย....ผมอิจฉาความรัก

แบบนี้...แต่ผมคงได้แค่มอง...เพราะความรักของผมคงไม่มีวันเกิดขึ้นหรอก....

..........1 สัปดาห์ผ่านไป......

"อ่อ...ขอโทษนะครับ...พนักงานคนที่...ใส่กำไลข้อมือสีมุก...อ่อ...เค้าไม่อยู่เหรอครับ" หลัง

จากวันที่ผมกินอาหารตามคำแนะนำของผุ้ชายหน้าหวานคนนั้น....ผมติดใจในรสชาติและอยาก

กินมันแทบทุกครั้งที่มานั่งชิลล์ที่นี่...แต่สองวันมานี่...ผมไม่เจอเจ้าของ

เมนูนี้อีกเลย...ผมไม่รุ้เหมือนกันว่าทำไมถึงอยากเจอ...อยากพูดคุย...อยากเห็นหน้า...ทั้ง ๆ ที่

ทุกครั้งที่เจอที่ร้าน...ผมก็สั่งแต่เมนูเดิม ๆ พูดแต่คำพูดเดิมๆ..เราแทบจะไม่เคยพูดกันนอกจาก

เวลางานเลย...ผมเป็นอะไร...

"น้องไวท์....รึเปล่า...ผมทรงหัวเห็ดใช่ไหมครับ"

"ใช่ครับ..."

"วันนี้ไวท์ไม่มาทำงานครับ...เห็นบอกว่าลากลับบ้าน"

"กลับบ้าน....อ่อ...คือผมเป็นเพื่อนเค้าครับ....แต่ไม่มีเบอร์ติดต่อ....ผมขอเบอร์หรือที่อยู่

ไดีไหมครับ...."

"...รอแป๊บนึงนะครับ....นี่ครับเบอร์...ส่วนที่อยู่ผมให้ไม่ได้จริงต้องขอโทษด้วยนะครับ.."

"ไม่เป็นไรครับ...ได้แค่เบอร์นี้ผมก็เกรงใจจะแย่ละ"

หลังจากได่้บอร์มาผมก็รีบโทรไปหาทันที...แต่ไม่มีคนรับสาย....จนกระทั่ง

"ฮัลโหลครับ...ไวท์พูดครับ...ฮัลโหล..." ผมแปลกที่เบอร์ใครก็ไม่รุ้โทรเข้ามาแต่ไม่ยอมพูด...

ผมทำท่าจะวางสาย...แต่...

"อ่อ...คือ...ผม...เป็นลูกค้าที่ร้าน am i to bar ...อ่อ...คนที่คุณแนะนำเมนูให้...พอจะจำได้

ไหม"

"คุณที่มากับแฟนบ่อย ๆ ใช่ไหมครับ"

"ใช่ ๆๆๆ ...."

"คุณมีธุระอะไรกับผมเหรอครับ"

"อ่อ...ผะ...ผม...อยากจะเลี้ยงขอบคุณที่คุณแนะนำอาหารอร่อย ๆ ให้ผมในวันนั้น"

"ห๊ะ!!...แค่ผมแนะนำอาหารให้คุณ...ไม่ต้องถึงกลับเลี้ยงข้าวหรอกครับ"

"แต่ผม...อยากเจอ...เฮ้ย...อยากเลี้ยงคุณนิ...คุณว่างออกมาเจอผมไหม...หรือจะให้ผมไปรับ

ที่ไหน"

"คุณ...จะเลี้ยงข้าวผมจริง ๆ เหรอ...."

"จริง ๆ สิครับ...บอกมาว่าจะให้ผมไปรับที่ไหน...."

"งั้นผมไปหาคุณดีกว่า...คุณอยู่ตรงไหนล่ะ...."

"ผมไปรับคุณเอง...คุณบอกผมมาเถอะว่าตอนนี้คุณอยู่ไหน...."

"คุณตื้อจริง ๆ...อะ...ผมอยู่สยามวัน...ตรงโซนที่เค้ามีงานอะ...."

"ได้...คุณรอผมตรงนั้นละกัน...สิบนาทีถึง"

ผมแปลกใจมากที่เค้าจะเลี้ยงข้าวผม....แถมเหตุผลที่จะเลี้ยงมันน่าขำมาก ๆ...ยิ่งเจอลูกตื้อที่

ผมไม่เคยเจอด้วยแล้ว...มันแปลกจริง ๆ ...ทั้ง ๆ ที่ผมจะปฎิเสธไปก็ได้...แต่ทำไมผมไม่ปฏิเสธ

ไป...อันนี้ผมคิดเหตุผลของมันไม่ออกเลยครับ...แต่อย่างน้อยผมก็ได้เพื่อนเพิ่มอีกหนึ่งคน...

"คุณ!!!...ทางนี้!!!" ผมได้ยินเสียงตะโกนเรียกจากทางด้านหลัง....ผมจึงหันกลับไป...วินาทีที่

เห็นรอยยิ้มและหน้าหวาน ๆ นั้น...หัวใจผมมันเต้นอย่างแรง...ยิ่งผมเข้าเกล้เค้าเท่าไหร่...ผมก็

ยิ่งตื่นเต้น...หรือผมกำลังพบมิตรภาพใหม่ที่เรียกว่า..."มิตรภาพสีเทา"