วงวนแห่งรัก

.........ร้าน... am i to bar.........
" ไวท์...วันนี้ต้องอยู่ดึกหน่อยนะ...คนเยอะ...."
"ไม่เป็นไรครับพี่...ผมไหวอยู่แล้ว...."
ผมทำงานที่นี่ได้ 2 ปี แล้วครับ...พี่ๆ...ที่ทำงานด้วยกันเป็นกันเองและน่ารักมาก...อาจจะมีบ้างที่
มีการทะเลาะกันระหว่างลูกค้ากับพนักงานของที่นี้...เพราะร้านปิดค่อนข้างดึก...กลุ่มวัยรุ่นส่วน
ใหญ่จะมานั้งดื่มกันในชั่วผิดเทอมหรือวันหยุด...
"สวัสดีครับรับอะไรดีครับ...."
"ขอ...ชาเขียวปั่น...และก็มะนาวปั่น...อ่อ...กัปจะกินอะไรเพิ่มไหม...."
"ผม...อยากรุ้ว่าร้านนี้มีเมนูอะไรแนะนำบ้าง...กินแบบเดิม ๆ ทุกวัน เริ่มเบื่อละ...คุณแนะนำหน่อย
สิ...เอาที่คุณทานแล้วมันอร่อยก้ได้"
"อ่อ...ที่ผมทานเป็นประจำก็......ผักโมอบชีส...กับสปาเก็ตตี้ขี้เมา....อ่อ...คุณทานอาหาร
รสจัด....ได้ไหมครับ"
"ผมชอบรสจัด ๆ แต่ยังไม่เคยกินแบบที่คุณกิน....งั้น....เอาตามที่คุณแนะนำละกัน...ขิง...คุณจะ
สั่งแบบเดิมก็ได้นะ...ขิงไม่ทานเผ็ดนิ"
"ขิง....ขอแบบเดิมละกันนะค่ะ"
"ได้ครับ"
ลูกค้าสองคนนี้เป็นลุกค้าวีไอพีของร้าน...และผมมักจะได้บริการบ่อย ๆ...จากการสังเกต...ดูท่า
ทางผู้ชาย...เค้าคงรักแฟนมาก...เพราะรู้ทุกอย่างว่าแฟนชอบอะไร...ไม่ชอบอะไร...และที่
สำคัญ...จำเมนูทุกอย่างที่แฟนเค้าทานได้...จนแทบจะไม่ต้องดูเมนูเลย....ผมอิจฉาความรัก
แบบนี้...แต่ผมคงได้แค่มอง...เพราะความรักของผมคงไม่มีวันเกิดขึ้นหรอก....
..........1 สัปดาห์ผ่านไป......
"อ่อ...ขอโทษนะครับ...พนักงานคนที่...ใส่กำไลข้อมือสีมุก...อ่อ...เค้าไม่อยู่เหรอครับ" หลัง
จากวันที่ผมกินอาหารตามคำแนะนำของผุ้ชายหน้าหวานคนนั้น....ผมติดใจในรสชาติและอยาก
กินมันแทบทุกครั้งที่มานั่งชิลล์ที่นี่...แต่สองวันมานี่...ผมไม่เจอเจ้าของ
เมนูนี้อีกเลย...ผมไม่รุ้เหมือนกันว่าทำไมถึงอยากเจอ...อยากพูดคุย...อยากเห็นหน้า...ทั้ง ๆ ที่
ทุกครั้งที่เจอที่ร้าน...ผมก็สั่งแต่เมนูเดิม ๆ พูดแต่คำพูดเดิมๆ..เราแทบจะไม่เคยพูดกันนอกจาก
เวลางานเลย...ผมเป็นอะไร...
"น้องไวท์....รึเปล่า...ผมทรงหัวเห็ดใช่ไหมครับ"
"ใช่ครับ..."
"วันนี้ไวท์ไม่มาทำงานครับ...เห็นบอกว่าลากลับบ้าน"
"กลับบ้าน....อ่อ...คือผมเป็นเพื่อนเค้าครับ....แต่ไม่มีเบอร์ติดต่อ....ผมขอเบอร์หรือที่อยู่
ไดีไหมครับ...."
"...รอแป๊บนึงนะครับ....นี่ครับเบอร์...ส่วนที่อยู่ผมให้ไม่ได้จริงต้องขอโทษด้วยนะครับ.."
"ไม่เป็นไรครับ...ได้แค่เบอร์นี้ผมก็เกรงใจจะแย่ละ"
หลังจากได่้บอร์มาผมก็รีบโทรไปหาทันที...แต่ไม่มีคนรับสาย....จนกระทั่ง
"ฮัลโหลครับ...ไวท์พูดครับ...ฮัลโหล..." ผมแปลกที่เบอร์ใครก็ไม่รุ้โทรเข้ามาแต่ไม่ยอมพูด...
ผมทำท่าจะวางสาย...แต่...
"อ่อ...คือ...ผม...เป็นลูกค้าที่ร้าน am i to bar ...อ่อ...คนที่คุณแนะนำเมนูให้...พอจะจำได้
ไหม"
"คุณที่มากับแฟนบ่อย ๆ ใช่ไหมครับ"
"ใช่ ๆๆๆ ...."
"คุณมีธุระอะไรกับผมเหรอครับ"
"อ่อ...ผะ...ผม...อยากจะเลี้ยงขอบคุณที่คุณแนะนำอาหารอร่อย ๆ ให้ผมในวันนั้น"
"ห๊ะ!!...แค่ผมแนะนำอาหารให้คุณ...ไม่ต้องถึงกลับเลี้ยงข้าวหรอกครับ"
"แต่ผม...อยากเจอ...เฮ้ย...อยากเลี้ยงคุณนิ...คุณว่างออกมาเจอผมไหม...หรือจะให้ผมไปรับ
ที่ไหน"
"คุณ...จะเลี้ยงข้าวผมจริง ๆ เหรอ...."
"จริง ๆ สิครับ...บอกมาว่าจะให้ผมไปรับที่ไหน...."
"งั้นผมไปหาคุณดีกว่า...คุณอยู่ตรงไหนล่ะ...."
"ผมไปรับคุณเอง...คุณบอกผมมาเถอะว่าตอนนี้คุณอยู่ไหน...."
"คุณตื้อจริง ๆ...อะ...ผมอยู่สยามวัน...ตรงโซนที่เค้ามีงานอะ...."
"ได้...คุณรอผมตรงนั้นละกัน...สิบนาทีถึง"
ผมแปลกใจมากที่เค้าจะเลี้ยงข้าวผม....แถมเหตุผลที่จะเลี้ยงมันน่าขำมาก ๆ...ยิ่งเจอลูกตื้อที่
ผมไม่เคยเจอด้วยแล้ว...มันแปลกจริง ๆ ...ทั้ง ๆ ที่ผมจะปฎิเสธไปก็ได้...แต่ทำไมผมไม่ปฏิเสธ
ไป...อันนี้ผมคิดเหตุผลของมันไม่ออกเลยครับ...แต่อย่างน้อยผมก็ได้เพื่อนเพิ่มอีกหนึ่งคน...
"คุณ!!!...ทางนี้!!!" ผมได้ยินเสียงตะโกนเรียกจากทางด้านหลัง....ผมจึงหันกลับไป...วินาทีที่
เห็นรอยยิ้มและหน้าหวาน ๆ นั้น...หัวใจผมมันเต้นอย่างแรง...ยิ่งผมเข้าเกล้เค้าเท่าไหร่...ผมก็
ยิ่งตื่นเต้น...หรือผมกำลังพบมิตรภาพใหม่ที่เรียกว่า..."มิตรภาพสีเทา"