Grabbed a bad heart รักร้ายคว้าหัวใจนายสุดเถื่อน!

                    Gave you all I had and you tossed it in the treahs.                        ~ฉันให้นายหมดทุกอย่างที่ฉันมีแต่นายกละบโยนมันทิ้ง~
ณ โรงแรม(ม่านรูด)21.45 PM.
ฉันนั่งเขี่ยกระดาษบนโต๊ะเล่น ฉันหันไปมองโทโมะที่นั่งเปิดทีวีดูข่าวไปเรื่อยๆ เขาไม่คิดที่จะหลับเลยหรือไงนะ ฉันไม่อยากชวนเขาคุยด้วยเท่าไหร่ ยิ่งคุยกับเขาก็เหมือนตอกย้ำที่เขาเกลียดฉันมากขึ้น เฮ้ออ ฉันต้องอยู่ในบรรยากาศที่อึดอัดแบบนี้อีกนานเท่าไหร่นะ
"ยังมีน้ำเหลืออยู่ไหม -_-"
"เออ..เหลืออยู่สองแก้ว ฉันยังไม่ได้กินเลยเอาไปกินสิ"โทโทะเดินมาหยิบแก้วน้ำสีฟ้าไปดื่ม แอลกอฮอล์แน่เลย =_= ฉันหันไปมองแก้วที่ยังเหลืออยู่เป็นน้ำสีชมพู คงเป็นน้ำสตอเบอรี่ มั้งนะ -_-
"โทรไปหาพ่อเธอสิแก้ว อีกนานไหม นี่เรารอมาเกือบสองชั่วโมงแล้วนะ -_-"
"อะ..อือ"ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดโทรออก แต่ปลายสายก็ไม่ได้รับอย่างที่ฉันได้สั่งการ์ดเอาไว้
"คุณพ่อไม่รับสายหนะ นายนอนรอไปก่อนก็ได้นะ"
"ให้ตายเหอะเบื่อชะมัด ทำไมร้อนยังงี้เนี่ย"โทโมะเดินไปเอาผ้าเช็ดตัวแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ ฉันหนาวจะแข็งตายอยู่แล้ว นายยังจะบ่นว่ารออีกหรอ-_-
ฉันเดินไปนั่งโซฟาที่โทโมะนั่ง แล้วเลื่อนดูช่องทีวีไปเรื่อยๆ
"นั่นมันที่ของฉัน เธอมานั่งทำไม -_-"
"คือ ฉันเห็นนายเข้าห้องน้ำ ฉันเลยมานั่งดูทีวีเล่นนะ =_="
"แล้วมีไรน่าดูไหมหละ -_-"
"ไม่มี แฮะๆ อะคืน"ฉันส่งรีโมทไปให้โทโมะ ตอนนี้เขาอยู่ในชุดเก่า แต่ผมเขาเปียก เขาสระผมหรอนี่ย หอมจัง~
"อ้า~อิโนมิเต้ชิ"ฉันหันไปมองทีวีที่ตอนนี้เปบี่ยนฉายหนังผู้หญิงเปลือย มาได้ยังไฉันไม่ได้กดอะไรเลยนะ!
"เธอไปกดปุ่มบ้าอะไรของเธอปิดเดี๋ยวนี้นะ"
"คะ..คือฉันไม่ได้เปิดนะ คือฉันจะปิดแล้ว ทำไม ทำไมไม่ดับหละ T///T"
"มานี่ดิ -_-"
"นายก็ปิดเร็วๆสิ ในทีวีมันอาริกาโตะกันใหญ่แล้ว TOT"
"ทำไมไม่ดับว่ะ รีโมทเฮงซวย! "
"ปลั๊กทีวีอยู่ไหนทำไมฉันหาปลั๊กทีวีไม่เจอ -_-"
"บัดซบทำไมไม่ปิดว่ะ!"โทโมะปารีโมทลงพื้น
"เดี๋ยวฉันโทรหาพ่อเดี๋ยวนี้แหละ"ฉันหยิบโทศัพท์ แล้วโทรหาพ่อ
'ตู๊ด..ตู๊ด..' รับสิรับสิT^T
'เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขนาดนี้' อะ..อะไรกัน
'เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขนาดนี้' นี่! ทำเกินคำสั่งไปหรือเปล่าเนี่ย ฉันไม่ให้รับสาย ไม่ได้ให้ปิดเครื่องหนี ใช่สิลองโทรเข้าเบอร์บ้านปรากฎว่าไม่มีใครรับสาย
ปั๊ก! ตุบ! เพล้ง!
ฉันหันไปตามเสียงโทโมะเอาเก้าอี้ทุบที่จอทีวี อย่างอารมณ์เสีย จนทีวีจอดับไปแล้ว แต่เสียงก็ยังคงดังอยู่ ให้ตายเถอะ ดับไปเถอะ แค่นี้ฉันก็อายอยู่แล้ว T-T
"ทำได้แค่นี้แหละ บัดซบ ทำไมพ่อเธอไม่รับสายลูกฮะ! -_-^"
"ฉันไม่รู้ นายลองเอามือถือนายโทรเข้าเครื่องพ่อนายดูสิ"
"ฉันเอามือถือไว้ที่รถ -_-^"
"งั้นเอาเบอร์พ่อนายมาฉันเอาเครื่องฉันโทรก็ได้"
"ฉันจำไม่ได้ ใครมันจะไปจำได้ละว่ะ!"
"งั้นเบอร์บ้านนาย อย่างน้อยนายก็น่าจะจำได้บ้าง"
"ก็บอกว่าจำไม่ได้ไงเว้ยย! -_-^^" โอ้ยย ฉันลองเลื่อนหาเบอร์ในเครื่องฉัน ดะ..เดี๋ยว ใช่แล้วป๊อปปี้ไง
"เดี๋ยวฉันจะโทรหา..."ฉันกำลังจะเอ่ยปากชื่อของป๊อปปี้ไป แต่ต้องขะงักเมื่อนึกถึงคำพูดของโทโมะ!
'ว่าแต่ยัยนั่นแกไง ถึงได้ตามกันมาหละ -_-'
'จะไปอ่อยใครเขาอีกหละ -_-'
"โทรหาใคร -_-^"
"หะ..หาตำรวจดีไหม"ขืนโทโมะรู้ว่าโทรหาป๊อปปี้ เขาต้องหาว่าฉันอ่อยเพื่อนเขาอีกแน่ๆ ไม่ได้ฉันไม่อยากให้โทโมะเข้าใจฉันผิดอีกแล้ว
"โทรหาตำรวจเพราะเข้าม่านรูด แล้วพอดีเป็นแขกที่1,000เลยออกไปไม่ได้ ให้เขามาช่วย เธอจะบ้าหรือเปล่า"
"แงT.T"
"ปัด โธ่ เว้ย!!"โทโมะถีบเก้าอี้อย่างอารมณ์เสีย ฉันเหลือไปเห็นแก้วสตอเบอรี่ แล้วคว้ามันมาดื่ม แต่พอกระทบลิ้นเท่านั้นแหละ ฉันแทบจะคาบออกมาทันทีแอลกอฮอล์นี่หว้า!!
"ยัยเด็กอ่อนหัด ดื่มไม่เป็นก็ไม่ต้องดื่มสิ เสียดายของ -_-"
"ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นแอลกอฮอล์นี่ นะ..นี่ นายถอดเสื้อทำไมหนะ! =[ ]="
"ร้อนเว้ย! อย่าคิดอะไรทุเรสๆแบบนั้น ฉันไม่คิดจะทำอะไรเธอหรอก!"
"อย่ามาอ้างนะโทโมะ! ห้องนี้มันหนาวจะตาย นายบอกว่าร้อนได้ไง -[ ]-"
"หนาวบ้าอะไรเธอ เธอดูอุณภูมิสิ มันกี่องศา -_-"โทโมะชี้ไปที่มอมิเตอร์ ไม่ฉันก็เขาบ้าแน่ๆ ฉันหนาวจนมือแข็งหมดแล้วเนี่ย ฉันเดินไปดูมอมิเตอร์แล้วหันไปถามโทโมะทันที
"นายแน่ใจหรอว่านายร้อนโทโมะ!"
"เออสิว่ะ!!"
"นะ..นี่มัน10องศานะโทโมะ"
"ก็มันร้อ..ว่าไงนะ!"โทโมะเดินมาทางฉันแล้วดูมอมิเตอร์ก่อนจะเบิกตากว้างทันที
"ซิบเอ้ย! แก้วเธอกินแก้วน้ำนั่นเข้าไปหรือยัง"
"อ่อ..กินไปนิดนึงหนะ ทำไมหรอ"
"แล้วตอนนี้มีอาการไรบ้างไหม"
"นายพูดอะไรของนายหนะโทโมะ ฉันไม่เข้าใจ =_="
"คายออกมาเดี๋ยวนี่!"โทโมะจับปากฉัน แล้วดึงลิ้นฉันออกมา ฉันอ้วกใส่เตียงนอนทันที เขาทำอะไรของเขาเนี่ย-___-
"นายทำอะไรของนายเนี่ย ฉันอ้วกเต็มไปหมดแล้ว"
"แล้วเธอจะขอบคุณฉัน"
"แล้วนายเป็นอะไรโทโมะ เหงื่อแตกเต็มเลย"
"เรื่องของฉัน"
"คนอุตส่าห์เป็นห่วง ฉันไปอาบน้ำนะโทโมะ"ฉันเดินเข้าไปในห้องน้ำ ในขณะที่ฉันกำลังล้างหน้าโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาก็พบว่าพ่อฉันโทรมา
พ่อฉันงั้นหรอ!! O.O กรี๊ดด
"ฮัลโล ป๊า ป๊าอยู่ไหน ช่วยแก้วด้วยแก้วติดอยู่ที่โรงแรมกับโทโมะ"
"ไปทำอะไรถึงไปติดหละลูก เอางี้เดี่ยวพ่อส่งคนไปช่วย ก็ว่าลูกหายไปไหน"
"ป๊ารีบมานะคะ"ฉันวางโทรศัพท์แล้วรีบออกจากห้องน้ำแล้วรีบบอกโทโมะทันที
"เดี๋ยวพ่อฉันส่งคนมาช่วยแล้วนะ>_<"ฉันพูดแล้ววิ่งเข้าไปกอดโทโมะ แล้วหันดันหันไปทางอ้วกที่เลอะอยู่บนเตียงทำให้ฉันเบือนหน้าหนีจนเสียหลัก แล้วให้ฉันนอนทับโทโมะอยู่ที่พื้น
"เออ..ขอโทษนะ ฉันดีใจไปหน่อย >_<"
"..."
"นี่นายโกรธฉันหรือไง ทำไม.."
"ฉันให้เวลาเธอสามวิแก้ว"
"เอ๋?"
"ถ้าไม่รีบลุกออกจากตัวฉันตอนนี้ เกิดอะไรขึ้นอย่ามาขอให้ฉันหยุดเด็ดขาด" ฉันจ้องไปที่หน้าของโทโมะ ด้วยความงุนงงว่าเขาหมายถึงอะไร ไม่ถึงวินาทีหน้าของโทโมะก็เข้ามาใกล้กับหน้าฉัน ฉันค่อยๆหลับตาลงทันที
จากนี้จะเกิดอะไรขึ้น ฉันแค่ว่าอยากหยุดเวลานี้ไว้นานๆเท่านั้นเอง
 
 
อัพแล้วจ้า ตอนนี้อัพยาว มากเลยฮ่าๆๆ เม้นกันเยอะๆนะรีดเดอร์