Grabbed a bad heart รักร้ายคว้าหัวใจนายสุดเถื่อน!

                    Gave you all I had and you tossed it in the treahs.
                        ~ฉันให้นายหมดทุกอย่างที่ฉันมีแต่นายกละบโยนมันทิ้ง~

ณ โรงแรม(ม่านรูด)21.45 PM.

ฉันนั่งเขี่ยกระดาษบนโต๊ะเล่น ฉันหันไปมองโทโมะที่นั่งเปิดทีวีดูข่าวไปเรื่อยๆ เขาไม่คิดที่จะหลับเลยหรือไงนะ ฉันไม่อยากชวนเขาคุยด้วยเท่าไหร่ ยิ่งคุยกับเขาก็เหมือนตอกย้ำที่เขาเกลียดฉันมากขึ้น เฮ้ออ ฉันต้องอยู่ในบรรยากาศที่อึดอัดแบบนี้อีกนานเท่าไหร่นะ

"ยังมีน้ำเหลืออยู่ไหม -_-"

"เออ..เหลืออยู่สองแก้ว ฉันยังไม่ได้กินเลยเอาไปกินสิ"โทโทะเดินมาหยิบแก้วน้ำสีฟ้าไปดื่ม แอลกอฮอล์แน่เลย =_= ฉันหันไปมองแก้วที่ยังเหลืออยู่เป็นน้ำสีชมพู คงเป็นน้ำสตอเบอรี่ มั้งนะ -_-

"โทรไปหาพ่อเธอสิแก้ว อีกนานไหม นี่เรารอมาเกือบสองชั่วโมงแล้วนะ -_-"

"อะ..อือ"ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดโทรออก แต่ปลายสายก็ไม่ได้รับอย่างที่ฉันได้สั่งการ์ดเอาไว้

"คุณพ่อไม่รับสายหนะ นายนอนรอไปก่อนก็ได้นะ"

"ให้ตายเหอะเบื่อชะมัด ทำไมร้อนยังงี้เนี่ย"โทโมะเดินไปเอาผ้าเช็ดตัวแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ ฉันหนาวจะแข็งตายอยู่แล้ว นายยังจะบ่นว่ารออีกหรอ-_-

ฉันเดินไปนั่งโซฟาที่โทโมะนั่ง แล้วเลื่อนดูช่องทีวีไปเรื่อยๆ

"นั่นมันที่ของฉัน เธอมานั่งทำไม -_-"

"คือ ฉันเห็นนายเข้าห้องน้ำ ฉันเลยมานั่งดูทีวีเล่นนะ =_="

"แล้วมีไรน่าดูไหมหละ -_-"

"ไม่มี แฮะๆ อะคืน"ฉันส่งรีโมทไปให้โทโมะ ตอนนี้เขาอยู่ในชุดเก่า แต่ผมเขาเปียก เขาสระผมหรอนี่ย หอมจัง~

"อ้า~อิโนมิเต้ชิ"ฉันหันไปมองทีวีที่ตอนนี้เปบี่ยนฉายหนังผู้หญิงเปลือย มาได้ยังไฉันไม่ได้กดอะไรเลยนะ!

"เธอไปกดปุ่มบ้าอะไรของเธอปิดเดี๋ยวนี้นะ"

"คะ..คือฉันไม่ได้เปิดนะ คือฉันจะปิดแล้ว ทำไม ทำไมไม่ดับหละ T///T"

"มานี่ดิ -_-"

"นายก็ปิดเร็วๆสิ ในทีวีมันอาริกาโตะกันใหญ่แล้ว TOT"

"ทำไมไม่ดับว่ะ รีโมทเฮงซวย! "

"ปลั๊กทีวีอยู่ไหนทำไมฉันหาปลั๊กทีวีไม่เจอ -_-"

"บัดซบทำไมไม่ปิดว่ะ!"โทโมะปารีโมทลงพื้น

"เดี๋ยวฉันโทรหาพ่อเดี๋ยวนี้แหละ"ฉันหยิบโทศัพท์ แล้วโทรหาพ่อ

'ตู๊ด..ตู๊ด..' รับสิรับสิT^T

'เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขนาดนี้' อะ..อะไรกัน

'เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขนาดนี้' นี่! ทำเกินคำสั่งไปหรือเปล่าเนี่ย ฉันไม่ให้รับสาย ไม่ได้ให้ปิดเครื่องหนี ใช่สิลองโทรเข้าเบอร์บ้านปรากฎว่าไม่มีใครรับสาย

ปั๊ก! ตุบ! เพล้ง!

ฉันหันไปตามเสียงโทโมะเอาเก้าอี้ทุบที่จอทีวี อย่างอารมณ์เสีย จนทีวีจอดับไปแล้ว แต่เสียงก็ยังคงดังอยู่ ให้ตายเถอะ ดับไปเถอะ แค่นี้ฉันก็อายอยู่แล้ว T-T

"ทำได้แค่นี้แหละ บัดซบ ทำไมพ่อเธอไม่รับสายลูกฮะ! -_-^"

"ฉันไม่รู้ นายลองเอามือถือนายโทรเข้าเครื่องพ่อนายดูสิ"

"ฉันเอามือถือไว้ที่รถ -_-^"

"งั้นเอาเบอร์พ่อนายมาฉันเอาเครื่องฉันโทรก็ได้"

"ฉันจำไม่ได้ ใครมันจะไปจำได้ละว่ะ!"

"งั้นเบอร์บ้านนาย อย่างน้อยนายก็น่าจะจำได้บ้าง"

"ก็บอกว่าจำไม่ได้ไงเว้ยย! -_-^^" โอ้ยย ฉันลองเลื่อนหาเบอร์ในเครื่องฉัน ดะ..เดี๋ยว ใช่แล้วป๊อปปี้ไง

"เดี๋ยวฉันจะโทรหา..."ฉันกำลังจะเอ่ยปากชื่อของป๊อปปี้ไป แต่ต้องขะงักเมื่อนึกถึงคำพูดของโทโมะ!

'ว่าแต่ยัยนั่นแกไง ถึงได้ตามกันมาหละ -_-'

'จะไปอ่อยใครเขาอีกหละ -_-'

"โทรหาใคร -_-^"

"หะ..หาตำรวจดีไหม"ขืนโทโมะรู้ว่าโทรหาป๊อปปี้ เขาต้องหาว่าฉันอ่อยเพื่อนเขาอีกแน่ๆ ไม่ได้ฉันไม่อยากให้โทโมะเข้าใจฉันผิดอีกแล้ว

"โทรหาตำรวจเพราะเข้าม่านรูด แล้วพอดีเป็นแขกที่1,000เลยออกไปไม่ได้ ให้เขามาช่วย เธอจะบ้าหรือเปล่า"

"แงT.T"

"ปัด โธ่ เว้ย!!"โทโมะถีบเก้าอี้อย่างอารมณ์เสีย ฉันเหลือไปเห็นแก้วสตอเบอรี่ แล้วคว้ามันมาดื่ม แต่พอกระทบลิ้นเท่านั้นแหละ ฉันแทบจะคาบออกมาทันที
แอลกอฮอล์นี่หว้า!!

"ยัยเด็กอ่อนหัด ดื่มไม่เป็นก็ไม่ต้องดื่มสิ เสียดายของ -_-"

"ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นแอลกอฮอล์นี่ นะ..นี่ นายถอดเสื้อทำไมหนะ! =[ ]="

"ร้อนเว้ย! อย่าคิดอะไรทุเรสๆแบบนั้น ฉันไม่คิดจะทำอะไรเธอหรอก!"

"อย่ามาอ้างนะโทโมะ! ห้องนี้มันหนาวจะตาย นายบอกว่าร้อนได้ไง -[ ]-"

"หนาวบ้าอะไรเธอ เธอดูอุณภูมิสิ มันกี่องศา -_-"โทโมะชี้ไปที่มอมิเตอร์ ไม่ฉันก็เขาบ้าแน่ๆ ฉันหนาวจนมือแข็งหมดแล้วเนี่ย ฉันเดินไปดูมอมิเตอร์แล้วหันไปถามโทโมะทันที

"นายแน่ใจหรอว่านายร้อนโทโมะ!"

"เออสิว่ะ!!"

"นะ..นี่มัน10องศานะโทโมะ"

"ก็มันร้อ..ว่าไงนะ!"โทโมะเดินมาทางฉันแล้วดูมอมิเตอร์ก่อนจะเบิกตากว้างทันที

"ซิบเอ้ย! แก้วเธอกินแก้วน้ำนั่นเข้าไปหรือยัง"

"อ่อ..กินไปนิดนึงหนะ ทำไมหรอ"

"แล้วตอนนี้มีอาการไรบ้างไหม"

"นายพูดอะไรของนายหนะโทโมะ ฉันไม่เข้าใจ =_="

"คายออกมาเดี๋ยวนี่!"โทโมะจับปากฉัน แล้วดึงลิ้นฉันออกมา ฉันอ้วกใส่เตียงนอนทันที เขาทำอะไรของเขาเนี่ย-___-

"นายทำอะไรของนายเนี่ย ฉันอ้วกเต็มไปหมดแล้ว"

"แล้วเธอจะขอบคุณฉัน"

"แล้วนายเป็นอะไรโทโมะ เหงื่อแตกเต็มเลย"

"เรื่องของฉัน"

"คนอุตส่าห์เป็นห่วง ฉันไปอาบน้ำนะโทโมะ"ฉันเดินเข้าไปในห้องน้ำ ในขณะที่ฉันกำลังล้างหน้าโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาก็พบว่าพ่อฉันโทรมา

พ่อฉันงั้นหรอ!! O.O กรี๊ดด

"ฮัลโล ป๊า ป๊าอยู่ไหน ช่วยแก้วด้วยแก้วติดอยู่ที่โรงแรมกับโทโมะ"

"ไปทำอะไรถึงไปติดหละลูก เอางี้เดี่ยวพ่อส่งคนไปช่วย ก็ว่าลูกหายไปไหน"

"ป๊ารีบมานะคะ"ฉันวางโทรศัพท์แล้วรีบออกจากห้องน้ำแล้วรีบบอกโทโมะทันที

"เดี๋ยวพ่อฉันส่งคนมาช่วยแล้วนะ>_<"ฉันพูดแล้ววิ่งเข้าไปกอดโทโมะ แล้วหันดันหันไปทางอ้วกที่เลอะอยู่บนเตียงทำให้ฉันเบือนหน้าหนีจนเสียหลัก แล้วให้ฉันนอนทับโทโมะอยู่ที่พื้น

"เออ..ขอโทษนะ ฉันดีใจไปหน่อย >_<"

"..."

"นี่นายโกรธฉันหรือไง ทำไม.."

"ฉันให้เวลาเธอสามวิแก้ว"

"เอ๋?"

"ถ้าไม่รีบลุกออกจากตัวฉันตอนนี้ เกิดอะไรขึ้นอย่ามาขอให้ฉันหยุดเด็ดขาด" ฉันจ้องไปที่หน้าของโทโมะ ด้วยความงุนงงว่าเขาหมายถึงอะไร ไม่ถึงวินาทีหน้าของโทโมะก็เข้ามาใกล้กับหน้าฉัน ฉันค่อยๆหลับตาลงทันที

จากนี้จะเกิดอะไรขึ้น ฉันแค่ว่าอยากหยุดเวลานี้ไว้นานๆเท่านั้นเอง

อัพแล้วจ้า ตอนนี้อัพยาว มากเลยฮ่าๆๆ เม้นกันเยอะๆนะรีดเดอร์