เมียเก็บ

แอ๊ด...

จองเบเปิดประตูเข้ามาในห้องทำงานของเขา ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นร่างบางของว่าที่เมียเก็บนอนหลับบนโซฟาตัวยาว

ชายหนุ่มเข้ามาไปใกล้ๆ หญิงสาวหมายจะปลุก แต่ก็ต้องเปลี่ยนใจช้อนร่างบางขึ้นแล้วเดินเข้าไปในห้องนอนที่มีอยู่ในตัว

จองเบค่อยๆ วางร่างบางอย่างนุ่มนวลแล้วห่มผ้าให้เธอ ก่อนจะเดินออกมาจากห้องนอน

ครืด... ครืด...

เสียงโทรศัพท์ของจองเบดังขึ้น ทำให้ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเบอร์ ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย

ครืด... ครืด...

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง ทำให้ชายหนุ่มกดรับสายอย่างเบื่อหน่าย เพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายจะไม่หยุดโทรง่ายๆ หากเขารับสายเธอ

"มีอะไร?"จองเบเอ่ยถามปลายสายเสียงห้วนๆ อย่างรำคาญ

[แหม... ทำไมพูดกับเมียแบบนี้ล่ะค่ะคุณจองเบ?]เสียงหวานปลายสายเอ่ยถามอย่างน้อยอกน้อยใจ แน่นอนว่าเธอแค่เสแสร้งแกล้งทำเท่านั้น

"คุณ'ไม่เคย'เป็นเมียผมนะคิทตี้"จองเบเอ่ยเสียงเข้มกับปลายสายและเน้นย้ำคำว่าไม่เคย

[จองเบ!!!]คิทตี้เอ่ยชื่อของชายหนุ่มเสียงดัง เพราะยังไงเขาก็ไม่เคยคิดจริงจังหรือยกย่องใครเป็นภรรยาของเขาสักคน ทั้งๆ ที่ผู้หญิงหลายคนเสมอตัวให้เขาตั้งมากมายและหนึ่งในนั้นก็รวมเธออยู่ด้วย

"มีอะไรก็รีบๆ พูดมาดีกว่า ผมรำคาญ"จองเบเอ่ยขึ้นอีกครั้งอย่างรำคาญ

[วันนี้คุณต้องมาที่บ้านคิทตี้ คุณพ่อถามหาคุณ]คิทตี้เอ่ย

"แล้วทำไมคุณกวีต้องถามหาผมด้วยล่ะ?"

[ก็เพราะว่าคุณเป็นแฟนของฉันไง พอท่านไม่เจอคุณท่านก็ต้องถามหาคุณสิค่ะ อีกอย่างใครๆ ก็รู้ว่าเราสองคนรักกัน]

"หึ! เชิญคุณรักไปคนเดียวเถอะ! เพราะคนอย่างผม'รักใครไม่เป็น'และ'ไร้หัวใจ'และกรุณาเก็บคำพูดของคุณไปได้เลย เพราะผม'ไม่เคยรักคุณ!'"พูดจบชายหนุ่มก็วางสายทันที โดยเน้นย้ำกับหญิงสาวที่ครั้งหนึ่งเขาเคยให้ความสำคัญกับเธอ จนนึกอยากจะยกย่องให้เธอเป็นนายหญิงของพาร์ค แต่แล้วความก็แตก เมื่อหญิงสาวนั้นไม่ได้รักเขาในแบบที่เขาคิด แต่เธอรักเงินทองและชื่อเสียงของเขาเท่านั้น

"ดูคุณจะอารมณ์เสียนะค่ะ"เสียงหวานของขนมจีนเอ่ยขึ้น เมื่อได้ยินเสียงชายหนุ่มที่ดังลอดเข้าไปข้างใน

ชายหนุ่มหันมามองขนมจีนทันที เมื่อได้ยินเสียงหวานของเธอ

"ตื่นแล้วเหรอ หิวไหม?"ชายหนุ่มเอ่ยถาม เมื่อเห็นว่าหญิงสาวเดินออกมาจากห้องนอนแล้วนั่งลงตรงหน้าเขา

"หิว... แล้วเมื่อกี้คุยกับใครเหรอค่ะ?"ขนมจีนตอบพร้อมกับถามกลับ

"จะรู้ไปทำไม?"

"ก็... ไม่มีอะไร งั้นเราออกไปหาทานกันดีกว่า ฉันหิวแล้ว"

"อืม..."

จองเบลุกขึ้น ก่อนจะเดินเข้ามาหาหญิงสาวแล้วจับมือบางของเธอไว้แล้วพาออกไปหาอะไรทาน

ขนมจีนมองมือหนาที่จับมือเธอ อยู่ๆ ใจดวงน้อยก็เต้นแรงอย่างไม่มีเหตุผล เพราะไม่เคยมีใครทำแบบนี้กับเธอมาก่อน

บ้านภูมิสิริดล

"กรี๊ด!!!"เสียงกรี๊ดของคิทตี้ ทำให้คุณกวีรีบมาดูบุตรสาวคนเล็กเท่านั้น

"ยัยคิท! เป็นอะไรไปลูก?"คุณกวีเอ่ยถามบุตรสาวด้วยความเป็นหว่ง

"จองเบค่ะคุณพ่อ จองเบปฏิเสธนัดของหนูอีกแล้ว!"คิทตี้ตอบบิดาทันที แล้วทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาอย่างแรง

"หึ! เขาไม่สนใจแกแล้วยังจะพยายามยั่วเขาจังเลยนะ"แจม บุตรสาวคนโตของคุณกวีเอ่ยเสียงเย้ยหยันใส่น้องสาวตัวเองอย่างหมั่นไส้

"พี่แจม!!! ถ้าไม่มีอะไรจะพูดก็ช่วยๆ หุบปากเน่าๆ ของพี่ไปเถอะ!!! หึ! ว่าแต่ฉันแล้วพี่ล่ะ!? จับเขาได้หรือเปล่า? เอ๋! คิทตี้ลืมไปว่าพี่แจมก็เป็นแค่ของเน่าๆ ที่จองเบไม่สนใจเหมือนกัน!!!"คิทตี้ตอกกลับพี่สาวต่างมารดาของเธอทันที

"อีคิทตี้!!!"แจมเลือดขึ้นหน้า ยกมือขึ้นสูงหมายจะตบหน้าของคิทตี้แต่ก็ต้องชะงัก

"หยุด!!!"คุณกวีชี้หน้าแจมแล้วตะคอกใส่เสียงดัง

"ถ้าแกทำอะไรยัยคิทแม้แต่น้อย แกนั่นแหละที่จะต้องออกไปจากบ้านหลังนี้!!!"

"พะ พ่อ"แจมเอ่ยเรียกบิดาตัวเองเบาๆ ไม่คิดว่าบิดาของเธอจะะรักน้องสาวต่างมารดามากกว่าเธอขนาดนี้

"แกจะไปไหนก็ไป!!! อย่าให้ฉันเห็นหน้าแกนะยัยแจม!!!"

"แจมไปก็ได้! คิดว่าหนูอยากอยู่หรือไงไอ้บ้านหลังนี้น่ะ!?"

เพี๊ย

แจมเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เพราะไม่คิดว่าบิดาจะตบหน้าเธอแบบนี้

"แกออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้!!! แล้วไม่ต้องกลับมาอีกนะ!!!"

หญิงสาวหันมามองหน้าบิดาช้าๆ ก่อนจะรีบวิ่งออกจากบ้านไปทันที

"คุณพ่อไปไล่พี่แจมแบบนั้นจะดีเหรอค่ะ?"แม้จะไม่ค่อยลงรอยกับพี่สาวต่างมารดา แต่สายเลือดที่ตัดไม่ขาด ยังไงก็มีความห่วงใยเจือปนอยู่ในหัวใจอยู่ดี

"ช่างมัน!!! ปล่อยมันไปไอ้ลูกไม่รักดี!!!"พูดจบคุณกวีก็เดินออกจากบ้านไปทันที เพราะเขาจะต้องเข้าบริษัทในช่วงบ่าย

คิทตี้ถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเดินออกจากบ้านไปบาง เพราะเธอจะต้องไปหาจองเบที่บ่อนคาสิโน

--------------------------------------------

คัททททททททททททททท

พี่จองเบเสน่ห์แรงเนอะ!!!

ฝากเม้นและติดตามผลงานกันด้วยน๊าาาาาาาา