เมียเก็บ

หลายวัยผ่านไป...
 
ตั้งแต่วันนั้น...ชายหนุ่มก็เงียบหายไปไม่กลับมาคอนโดอีกเลย จนเวลาล่วงเลยผ่านไปหนึ่งอาทิตย์...
 
"อ้วก!...แค่ก! แค่ก!!" และเสียงอาเจียนที่ดังลอดออกมาจากห้องน้ำยังคงดังตลอดทั้งอาทิตย์ จนน้ำรินเริ่มรู้สึกเป็นห่วงนายหญิงที่ยังคงป่วยไม่หาย...
 
แล้วยังมีเรื่องของเจ้านายหนุ่ม...ที่เหมือนจะหงุดหงิดได้ตลอดเวลานั่นอีก...เธอไม่กล้าที่จะคิดอะไรมากไปกว่านั้น เพราะรู้ดีอยู่แล้วว่าเวลาที่จองเบอารมณ์ไม่ดี...มันเป็นยังไง
 
แกร๊ก!
 
เสียงประตูห้องน้ำที่ถูกเปิดออกพร้อมร่างอ่อนแรงของขนมจีนที่เดินออกมา ทำให้น้ำรินรีบเข้าไปช่วยแล้วพยุงหญิงสาวไปนอนพักบนเตียงกว้างของเจ้านายหนุ่มทันที...
 
"นายหญิงค่ะ...รินว่านายหญิงไปหาหมอเถอะนะคะ ถ้านายรู้...ว่านายหญิงป่วยหนักขนาดนี้แล้วไม่ไปหาหมอ...นายจะโกรธเอาได้นะคะ" น้ำรินเอ่ยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เจือปนเต็มไปด้วยความกังวน แต่ถึงอย่างนั้นขนมจีนก็เลือกที่จะปฏิเสธ ก่อนจะผล็อยหลับไปด้วยความเพลีย
 
"เฮ้อออ..." น้ำรินถอนหายใจออกมาแผ่วเบากับความดื้อรั้นของนายหญิงที่ไม่คิดว่าจะเป็นหนักมากขนาดนี้...ทั้งๆที่ป่วยหนักขนาดนี้ก็ยังคงดื้อดึงที่จะไม่ไปหาหมอ
 
----------
 
"ผู้หญิงอย่างแก...มันน่าสมเพช!"
 
หมับ!
 
ตึง!
 
"โอ๊ย!!" หญิงสาวเอ่ยร้องเสียงหลงทันทีที่ใครบางคนกระชากเธอให้ตื่นจากการหลับไหลมาพบกับความเจ็บปวดที่ตอนนี้กำลังแผ่ซ่านไปทั่วบริเวณท้องน้อย...
 
เลือดสีสดที่กำลังไหลรินเปรอะเปื้อนต้นขาขาวไม่ได้ทำให้หญิงสาวอีกคนรู้สึกตกใจเลยแม้แต่น้อย...นอกซะจากความสะใจที่เธอได้รับจากความเจ็บปวดของใครอีกคน...
 
"คนอย่างแกมันไม่คู่ควรกับจองเบ! รู้ไว้ซะด้วย!! อีนังเมียเก็บ!!" เมื่อเอ่ยพูดวาจาร้ายจบ หญิงสาวก็หันหลังเดินออกจากห้องไปทันที โดยไม่สนใจร่างบางที่นอนจมกองเลือดสีสดแม้แต่น้อย ซึ่งในใจของเธอในตอนนี้มันมีแต่ความสะใจเท่านั้น!
 
"ชะ...ช่วย..ด้วย...คุณจองเบ...."
 
----------
เอากันแบบนี้เลยเหรอ!!
ว่าแต่...ใครกันนะที่มาทำร้ายขนมจีน??