เมียเก็บ

หลายวัยผ่านไป...

ตั้งแต่วันนั้น...ชายหนุ่มก็เงียบหายไปไม่กลับมาคอนโดอีกเลย จนเวลาล่วงเลยผ่านไปหนึ่งอาทิตย์...

"อ้วก!...แค่ก! แค่ก!!" และเสียงอาเจียนที่ดังลอดออกมาจากห้องน้ำยังคงดังตลอดทั้งอาทิตย์ จนน้ำรินเริ่มรู้สึกเป็นห่วงนายหญิงที่ยังคงป่วยไม่หาย...

แล้วยังมีเรื่องของเจ้านายหนุ่ม...ที่เหมือนจะหงุดหงิดได้ตลอดเวลานั่นอีก...เธอไม่กล้าที่จะคิดอะไรมากไปกว่านั้น เพราะรู้ดีอยู่แล้วว่าเวลาที่จองเบอารมณ์ไม่ดี...มันเป็นยังไง

แกร๊ก!

เสียงประตูห้องน้ำที่ถูกเปิดออกพร้อมร่างอ่อนแรงของขนมจีนที่เดินออกมา ทำให้น้ำรินรีบเข้าไปช่วยแล้วพยุงหญิงสาวไปนอนพักบนเตียงกว้างของเจ้านายหนุ่มทันที...

"นายหญิงค่ะ...รินว่านายหญิงไปหาหมอเถอะนะคะ ถ้านายรู้...ว่านายหญิงป่วยหนักขนาดนี้แล้วไม่ไปหาหมอ...นายจะโกรธเอาได้นะคะ" น้ำรินเอ่ยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เจือปนเต็มไปด้วยความกังวน แต่ถึงอย่างนั้นขนมจีนก็เลือกที่จะปฏิเสธ ก่อนจะผล็อยหลับไปด้วยความเพลีย

"เฮ้อออ..." น้ำรินถอนหายใจออกมาแผ่วเบากับความดื้อรั้นของนายหญิงที่ไม่คิดว่าจะเป็นหนักมากขนาดนี้...ทั้งๆที่ป่วยหนักขนาดนี้ก็ยังคงดื้อดึงที่จะไม่ไปหาหมอ

----------

"ผู้หญิงอย่างแก...มันน่าสมเพช!"

หมับ!

ตึง!

"โอ๊ย!!" หญิงสาวเอ่ยร้องเสียงหลงทันทีที่ใครบางคนกระชากเธอให้ตื่นจากการหลับไหลมาพบกับความเจ็บปวดที่ตอนนี้กำลังแผ่ซ่านไปทั่วบริเวณท้องน้อย...

เลือดสีสดที่กำลังไหลรินเปรอะเปื้อนต้นขาขาวไม่ได้ทำให้หญิงสาวอีกคนรู้สึกตกใจเลยแม้แต่น้อย...นอกซะจากความสะใจที่เธอได้รับจากความเจ็บปวดของใครอีกคน...

"คนอย่างแกมันไม่คู่ควรกับจองเบ! รู้ไว้ซะด้วย!! อีนังเมียเก็บ!!" เมื่อเอ่ยพูดวาจาร้ายจบ หญิงสาวก็หันหลังเดินออกจากห้องไปทันที โดยไม่สนใจร่างบางที่นอนจมกองเลือดสีสดแม้แต่น้อย ซึ่งในใจของเธอในตอนนี้มันมีแต่ความสะใจเท่านั้น!

"ชะ...ช่วย..ด้วย...คุณจองเบ...."

----------

เอากันแบบนี้เลยเหรอ!!

ว่าแต่...ใครกันนะที่มาทำร้ายขนมจีน??