รักนะนายซุปตาร์

สองวันที่ผ่านมาฉันรีบเคลียงานที่สำนักพิมพ์ให้ต่อไปจะได้เริ่มสัมภาษณ์คุณโทโมะจริงๆจังๆสักทีและวันนี้ฉันกมาหาเขาที่บ้านอีกครั้งอต่เอ๊ะเสียงดังจัง
โทโมะ:ออกไปจากบ้านผมได้แล้วหวายเราไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้ว
หวาย:แต่หวายยังรักคุณอยู่นะคะ
ฉันยืนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนัก เห็นเขาสองคนทะเลาะกันอยู่เลยไม่กล้าเข้าไปใกล้มาก
โทโมะ:แก้วเข้ามาสิ
แก้ว:เข้าไปเลยหรอคะ
โทโมะ:ใช่เข้ามาสิ 
(จะเข้าไปดีหรอ)
โทโมะ:ยังไม่เข้ามาอีก
โทโมะเดินเขามาดึงแขนแก้วเข้าไปในห้องแล้วจับมือไว้
หวาย:นี่ใครคะโทโมะ
แก้ว:คือฉันปะ.....
โทโมะ:แฟน
แก้ว:ห๊ะ
หวาย:หน้าอย่างนี้น่ะหรอ
แก้ว:อ้าวเจ๊ปากหรอที่พูดน่ะ
หวาย:หน้าอย่างนี้เนี่ยนะโทโมะจะชอบฉันไม่เชื่อ
โทโมะ:มันไม่เกี่ยวกับคุณ
แก้ว:ใช่ค่ะหน้าอย่างฉันนี่แหละใช่มั้ยคะที่รัก
หวาย:อร้ายยยยยย นังเด็กบ้า
แก้ว:อร้ายยยยย หนวกหู
โทโมะแอบมองหน้าแก้วแล้วแอบยิ้ม 
(ไม่หน้าเชื่อ)
โทโมะ:คุณกลับไปเถอะ ผมต้องการเป็นส่วนตัว
หวาย:นี่คุณไล่หวายหรอค่ะฃ
โทโมะ:ต้องให้พูดอีกครั้งหรอ
หวาย:อร้ายยย ฉันไม่ยอมแกแน่นังเด็กบ้า
หวายเดินเหวี่ยงออกจากบ้านไป โทโมะยืนมองหน้าแก้ว
แก้ว:มองทำไมคะ
โทโมะ:หึ ไม่หน้าเชื่อ
แก้ว:มันเป็นการแสดงคะ
โทโมะ:ขอบใจที่ช่วยฉัน
แก้ว:ไม่เป็นไรคะเพื่อคุณโทโมะ
โทโมะ:แต่ฉันคิดว่ามันไม่หน้าจบแค่นี้แน่
แก้ว:หมายความว่าไงคะ
โทโมะ:หวายต้องกลับมาทำร้ายเธอแน่
แก้ว:หรอคะ ไม่ต้องห่วงหรอกแก้วซะอย่าง
โทโมะ:แต่ฉันห่วงเธอ
แก้ว:เอ่อ...(ฉันหูฝาดป่ะเนี่ย)
โทโมะ:ก็เรื่องมันเป็นเพราะฉัน
แก้ว:อย่าห่วงเลยค่ะ เรามาเริ่มสัมภาษณ์กันเถอะ
โทโมะ:โอเค