รักนะนายซุปตาร์

สองวันที่ผ่านมาฉันรีบเคลียงานที่สำนักพิมพ์ให้ต่อไปจะได้เริ่มสัมภาษณ์คุณโทโมะจริงๆจังๆสักทีและวันนี้ฉันกมาหาเขาที่บ้านอีกครั้งอต่เอ๊ะเสียงดังจัง

โทโมะ:ออกไปจากบ้านผมได้แล้วหวายเราไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้ว

หวาย:แต่หวายยังรักคุณอยู่นะคะ

ฉันยืนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนัก เห็นเขาสองคนทะเลาะกันอยู่เลยไม่กล้าเข้าไปใกล้มาก

โทโมะ:แก้วเข้ามาสิ

แก้ว:เข้าไปเลยหรอคะ

โทโมะ:ใช่เข้ามาสิ 

(จะเข้าไปดีหรอ)

โทโมะ:ยังไม่เข้ามาอีก

โทโมะเดินเขามาดึงแขนแก้วเข้าไปในห้องแล้วจับมือไว้

หวาย:นี่ใครคะโทโมะ

แก้ว:คือฉันปะ.....

โทโมะ:แฟน

แก้ว:ห๊ะ

หวาย:หน้าอย่างนี้น่ะหรอ

แก้ว:อ้าวเจ๊ปากหรอที่พูดน่ะ

หวาย:หน้าอย่างนี้เนี่ยนะโทโมะจะชอบฉันไม่เชื่อ

โทโมะ:มันไม่เกี่ยวกับคุณ

แก้ว:ใช่ค่ะหน้าอย่างฉันนี่แหละใช่มั้ยคะที่รัก

หวาย:อร้ายยยยยย นังเด็กบ้า

แก้ว:อร้ายยยยย หนวกหู

โทโมะแอบมองหน้าแก้วแล้วแอบยิ้ม 

(ไม่หน้าเชื่อ)

โทโมะ:คุณกลับไปเถอะ ผมต้องการเป็นส่วนตัว

หวาย:นี่คุณไล่หวายหรอค่ะฃ

โทโมะ:ต้องให้พูดอีกครั้งหรอ

หวาย:อร้ายยย ฉันไม่ยอมแกแน่นังเด็กบ้า

หวายเดินเหวี่ยงออกจากบ้านไป โทโมะยืนมองหน้าแก้ว

แก้ว:มองทำไมคะ

โทโมะ:หึ ไม่หน้าเชื่อ

แก้ว:มันเป็นการแสดงคะ

โทโมะ:ขอบใจที่ช่วยฉัน

แก้ว:ไม่เป็นไรคะเพื่อคุณโทโมะ

โทโมะ:แต่ฉันคิดว่ามันไม่หน้าจบแค่นี้แน่

แก้ว:หมายความว่าไงคะ

โทโมะ:หวายต้องกลับมาทำร้ายเธอแน่

แก้ว:หรอคะ ไม่ต้องห่วงหรอกแก้วซะอย่าง

โทโมะ:แต่ฉันห่วงเธอ

แก้ว:เอ่อ...(ฉันหูฝาดป่ะเนี่ย)

โทโมะ:ก็เรื่องมันเป็นเพราะฉัน

แก้ว:อย่าห่วงเลยค่ะ เรามาเริ่มสัมภาษณ์กันเถอะ

โทโมะ:โอเค