YOU ARE EVERYTHING.. >popfang<

 

-28-

ACCIDENT

'ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นฉันก็รักเธอ'

 

 ป๊อปปี้เหมือนล้มทั้งยืน คำพูดของฟางมันบาดหัวใจของเขาเหลือเกิน...ทั้งๆที่เฝ้าคิดถึงมาโดยตลอด ทั้งๆที่อยากเข้าไปกอด อยากดูแลเหมือนที่ผ่านมา..แต่นี่ฟางเปลี่ยนไป..

 

  เธอเปลี่ยนไป...

 

  "อย่าไปเลยฟาง..ขอร้องล่ะ" และป๊อปปี้ยังคงรั้งแขนของฟางไว้ น้ำเสียงสั่นที่เขากักกลั้นไว้ไม่อยู่..

 

  "พี่ป๊อป.." ฟางเองก็เช่นกัน..เธอรู้สึกเจ็บปวดเมื่อเห็นคนตรงหน้าที่เธอคอยเฝ้าคิดถึงมาตลอดเป็นแบบนี้..

 

 

  แต่เธอ...ก็ทำถูกแล้วไม่ใช่หรอ?

 

 

  "ฉันอยากคุยกับเธอ..ให้ฉันได้คุยกับเธอเถอะนะ" ป๊อปปี้พูดทั้งน้ำตา เขาอยากคุยอยากพูดอะไรบ้าง ก่อนที่ฟางจะเข้าใจผิดไปมากกว่านี้

 

 

  ทั้งๆที่เขาเองก็ไม่รู้ว่าเขาทำอะไรผิด...

 

 

  "พี่ป๊อป..กลับไปเถอะนะ...ฟางไม่อยากรู้สึกผิดไปมากกว่านี้" ฟางว่าจบก็บิดข้อมือตัวออก เตรียมจะเดินจากไปพร้อมกวิน หากแต่ไม่มีเสียงหลังพูดแทรกขึ้น

 

  "แต่ฉันคิดถึงเธอกับลูกของเรานะฟาง.." ป๊อปปี้เอ่ยขึ้น เพียงเท่านั้นฟางก็รีบหันหลังกลับมาด้วยความตกใจ ร่างเล็กชายตามองป๊อปปี้แล้วน้ำตาคลอ

 

  "ลูก?ฟาง..กับ.." กวินที่หัวใจแตกสลายไม่มีชิ้นดี..มองทั้งคู่สลับกันด้วยความหวัง..กวินหวังว่าผู้ชายตรงหน้าจะพูดโกหกเขา

 

  "ฉันรู้เรื่องแล้วนะฟาง..ฉันรู้หมดแล้ว..เธอกลับ.."

 

  "พอเถอะพี่ป๊อป! ฮึก พอสักที..แค่นี้ฟาง..ก็เจ็บมากพออยู่แล้ว..ฟางไม่อยากรู้สึกผิดไปมากกว่านี้ ฮึก" ฟางเอ่ยทั้งน้ำตา กับใจที่เหมือนจะหลุดออกมาเพียงเพราะป๊อปปี้เอ่ยคำว่าลูกออกมาเท่านั้นฟางก็แทบจะหยุดลมหายใจ

 

  "ฉันไม่เข้าใจฟาง..เดี๋ยว!ฟางฉันไม่เข้าใจ เธอต้องบอกฉันมา!ว่าเธอรู้สึกผิดเรื่องอะไรฟาง! เดี๋ยว!" ป๊อปปี้อยากจะรั้งฟางไว้ หากแต่ฟางก็บิดมือของเขาก่อนจะเดินไปพร้อมกวิน ไม่รู้เมื่อไหร่ที่แผ่นหลังของฟางก็ลับสายตาเขาไปเสียแล้ว...

 

  ป๊อปปี้ยังคงยืนอยู่ตรงนี้..ไม่ไปไหน เขาไม่เข้าใจฟางเลยสักนิด..ร่างสูงล้วงภายในกระเป๋ากางเกง หยิบสิ่งบางอย่างออกมา ก่อนจะพบกล่องสี่เหลี่ยมขนาดพอมือ..เขาตั้งใจจะมองสิ่งนี้ให้ฟาง..หากแต่ตอนนี้..เธอคนนั้นไม่อยู่และเขาคิดว่าฟางคงไม่อยากได้มัน..ป๊อปปี้ค่อยๆเปิดกล่องออกทละนิด..แหวนเพชรที่เขาเตรียมไว้เขาคิดว่ามันไม่มีค่าอะไรแล้วตอนนี้..

 

  "ฉันจะให้สิ่งนี้กับเธอ..แต่ตอนนี้..หึ ไม่มีความหมายแล้วสินะ" ป๊อปปี้มองแหวนวงนั้นอย่างท้อใจ..เขาคิดว่าตอนนี้ฟางอาจจะไม่เหมือนเดิม และสิ่งเดียวที่เขาทำได้ตอนนี้..

 

  ป๊อปปี้วางกล่องใส่แหวนใว้ตรงโต๊ะเล็กมุมประตู หวังว่าฟางกลับมาเธอจะได้เห็นมัน..ร่างสูงมองดูกล้องแหงนนั้นสักพักแล้วตัดสินใจหันหลังกลับ พร้อมหยาดน้ำตาที่ไหลลงหนึ่งหยด..ความรู้สึกเจ็บปวดซึมซับเข้ามาอีกครั้ง..

 

 

                                      ........................................

 

  "แต่ฉันคิดถึงเธอกับลูกของเรานะฟาง.."

  

  "พอเถอะพี่ป๊อป! ฮึก พอสักที..แค่นี้ฟาง..ก็เจ็บมากพออยู่แล้ว..ฟางไม่อยากรู้สึกผิดไปมากกว่านี้ ฮึก" 

 

  "ฉันไม่เข้าใจฟาง..เดี๋ยว!ฟางฉันไม่เข้าใจ เธอต้องบอกฉันมา!ว่าเธอรู้สึกผิดเรื่องอะไรฟาง! เดี๋ยว!" 

 

 

 

  คำพูดของป๊อปปี้ยังคงลอยวนเวียนอยู่ในหัวของเธอด้วยใจที่เจ็บปวดฟางเก็บกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่จำต้องปล่อยโฮออกมา..ปล่อยให้คนข้างๆเหลียวมองแล้วถอนหายใจรอบที่สิบ เขาไม่อยากเห็นฟางต้องร้องไห้..พอสักที

 

  เอี๊ยดดดด!

  กวินเหยียบเบรกแล้วจอดตรงข้างทาง..ร่างสูงหันมามองฟางอีกครั้ง ก่อนจะเข้ากอบกุมมือเล็กไว้

 

  "นายจอดทำไม" ฟางหันมาร้องถาม

 

  "หึ เรารู้ว่าเธอรักเขามากนะฟาง ไม่ว่ายังไงใจของเธอก็อยู่ที่เขาหมดแล้วล่ะฟาง.." แม้จะไม่รู้ว่ากวินพูดเรื่องอะไร แต่นั่นก็ยิ่งทำให้ฟางร้องไห้ออกมาหนักมากขึ้น

 

  "แต่..เพราะเรา..พี่ป๊อปถึงต้องเป็นแบบนี้..อนาคตของพี่ป๊อปต้องดีกว่านี้..ฮึก ฉันต้องตัดใจจากเขา..ฮึก"

 

  "ความรักอ่ะ..มันห้ามกันได้ด้วยหรอ เธอห้ามไม่ให้รักเขาได้ด้วยหรอฟาง..ถึงเราจะไม่รู้ว่าเธอมีปัญหาอะไร..แต่ยังไงหัวใจก็สำคัญที่สุดไม่ใช่หรอ.."

 

  "กวิน..ฮึก เรา..เราทำถูกแล้วนะ..ฮึก มันควรเป็นแบบนี้สิ..เขาควรจะไป เขาไม่ควรมาหาเราเลยด้วยซ้ำ" ฟางเอ่ยขึ้นพร้อมเสียงสะอื้น กวินยิ่งกอบกุมมือของฟางแน่นขึ้น

 

  "อย่าลืมสิ..ตอนนี้เธอไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวแล้วนี่นา.."กวินว่าพลางมองดูท้องของฟาง ร่างเล็กหันมามองหน้ากวินพร้อมเสียงสะอื้น

 

  "เรา..เราขอโทษ..ฮึก มันไม่ควรเป็นแบบนี้ ฮือ นายอย่าเกลียดฉันได้มั้ยกวิน" ฟางอ้อนวอนเพื่อนสนิทด้วยความเสียใจ ร่างสูงเห็นอย่างนั้นจึงเอื้อมมือเกลี่ยน้ำตาข้างแก้มให้ฟางอย่างเบามือ..

 

  "เราไม่โกรธเธอหรอกฟาง...แต่ถ้าเธอคิดจะทำอะไรแล้ว ต้องนึกถึงลูกบ้างนะ..เขาจะได้เจอคนเป็นพ่อไง"

 

  "พ่อหรอ.." ฟางว่าพลางลูบหน้าท้องตัวเองอย่างเจ็บปวด..

 

  "เขากลับมาแล้วอ่ะ..ทำไมถึงปล่อยให้เขาต้องรอล่ะ ใจบอกว่าอะไรก็ทำอย่างที่ใจบอกสิ จะได้ไม่เจ็บ..เชื่อเรานะฟาง แม้เราจะต้องเจ็บก็เถอะ.." กวินพูดแล้วถอนหายใจอีกครั้ง ฟางมองดูกวินพร้อมใจที่เต้นรัว..เธอควรทำตามใจที่ตัวเองต้องการบ้างแล้วใช่มั้ย?

 

  "เราขอโทษนะกวิน.."

 

  "ไม่เป็นไร เธอมีความสุขน่ะดีแล้ว..แล้วจะเอาไงต่อ..จะกลับไปหาหัวใจของเธอรึเปล่า" กวินถามพร้อมยิ้มกว้าง ฟางปาดน้ำตาตัวเองแล้วหันมาส่งยิ้มกับเพื่อนรัก

 

  "ถ้าฉันไม่ไปหาใจของฉันแล้วฉันจะอยู่ยังไงล่ะ.." ฟางว่าจบก็ยิ้มร่า เธอควรทำแบบนี้สินะ? ทำตามที่หัวใจเรียกร้อง..ทำตามที่ใจต้องการ

 

  และใจของเธอก็คือป๊อปปี้..ป๊อปปี้คือหัวใจของเธอ ฟางต้องกลับไปหาเขา ไปหาตามความรู้สึกตามหัวใจของตัวเองต้องการ..ทุกอย่างที่ผ่านมานั้นเธอจะไม่สนใจอีกแล้ว..ตอนนี้เธอต้องการเจอป๊อปปี้มากที่สุด

 

                                    ...........................................

 

  ป๊อปปี้กุมพวงมาลัยรถแน่น..นึกถึงหน้าของฟางและไอหมอนั่น เขาเจ็บใจ..เจ็บที่สุด แต่เขาก็อยากจะกลับมาหาฟางกับลูกอีกเหมือนกัน..แต่ตอนนี้เขาแค่ยังไม่เข้าใจฟาง..เขาไม่เข้าใจเลยสักนิด

 

  

 "พี่ป๊อป..กลับไปเถอะนะ...ฟางไม่อยากรู้สึกผิดไปมากกว่านี้" ฟางว่าจบก็บิดข้อมือตัวออก เตรียมจะเดินจากไปพร้อมกวิน หากแต่ไม่มีเสียงหลังพูดแทรกขึ้น

 

  "แต่ฉันคิดถึงเธอกับลูกของเรานะฟาง.." ป๊อปปี้เอ่ยขึ้น เพียงเท่านั้นฟางก็รีบหันหลังกลับมาด้วยความตกใจ ร่างเล็กชายตามองป๊อปปี้แล้วน้ำตาคลอ

 

  "พอเถอะพี่ป๊อป! ฮึก พอสักที..แค่นี้ฟาง..ก็เจ็บมากพออยู่แล้ว..ฟางไม่อยากรู้สึกผิดไปมากกว่านี้ ฮึก" 

 

 

  ปัง!

 

  ป๊อปปี้ทุบพวงมาลัยด้วยความโมโหและคำถามมากมายที่วนเวียนเข้ามาในหัว..ว่าเขาทำอะไรผิดไป หรือฟางจะไม่ดีใจที่มีลูกกับเขา ป๊อปปี้กลัว..กลัวว่าฟางจะเปลี่ยนไป แล้วเขาต้องทำยังไง..ต้องทำยังไง

 

  "โถ่เว้ย!!!!!! เห้ย!!!!"

 

  ปี้ดดดดดดดดดดดดดดด!!!

 

  เสียงแตรรถด้านหน้าส่งเสียงดังกระหน่ำ ร่างสูงเหลียวมองดูแสงสลัวที่ตรงหน้าเขา

 

  ตู้ม!

 

  ..ก่อนที่ภาพด้านหน้าจะมืดมัว พร้อมสติของป๊อปปี้ที่พลันหายไป..

 

                                ..............................................

 

  "ขอบใจมากนะกวิน" ฟางว่าพลางปลดเข็มขัดนิรภัยออกอย่างรวดเร็วเมื่อรถมาจอดถึงหน้าบ้าน..

 

  "ไม่เป็นไร..ตามหาใจของตัวเองให้เจอล่ะ..แล้วเราจะเป็นกำลังใจให้" กวินว่าพลางชูสองนิ้วขึ้น หลังจากนั้นรถก็ขับออกไป

 

  ฟางไม่รีรอ ร่างเล็กรีบตรงไปหน้าบ้านของเธอ..หากแต่ก็ต้องสะดุดกับกล่อมสี่เหลี่ยมหน้าบ้าน

 

  "หือ? ของใคร?" ฟางหยิบกล่องสี่เหลี่ยมขนาดเล็กขึ้นมา แล้วค่อยๆเปิดมันออกสิ่งที่เธอเห็นก็ทำให้ใจกระตุก...พร้อมจดหมายที่อยู่ข้างๆ

 

  'มันอาจจะช้าไปสำหรับเธอ...แต่ฉันก็อยากจะให้แหวนวงนี้กับเธอนะฟาง ฉันขอโทษกับหลายๆเรื่อง แต่ต่อจากนี้ฉันสัญญาว่าจะดูแลเธอให้ดี และลูกของเรา ฉันไม่รู้ว่าเธอดีใจรึเปล่าที่เรากำลังจะมีลูกด้วยกันแต่สำหรับฉันแล้ว ฉันดีใจมากเลยนะฟาง..เพราะฉันดีใจที่ฉันจะได้เจอเธออีกครั้ง..ฉันคิดถึงเธอมาตลอด และฉันก็หวังว่าเธอจะใส่แหวนวงนี้..

  ฉันรักเธอฟาง..จากป๊อปปี้'

 

  ฟางอ่านไปพร้อมน้ำตาที่เอ่อล้นดวงตา ปรากฎรอยยิ้มบนหน้าหวาน..ร่างเล็กหยิบแวนวงนั้นขึ้นมาสวมที่นิ้วนาวข้างซ้าย..ทว่า..

 

  ตึง!

  ฟางหันไปตามเสียง จู่ๆพวงกุญแจตุ๊กตาคู่ของเธอและป๊อปปี้ก็ตกลงจากกระเป๋า..ฟางมองดูพวงกุญแจนั่นแล้วใจหายแปลกๆ เธอหยิบมันขึ้นมาแล้วมองดูพวงกุญแจสักพัก..

 

  เอี๊ยดดดดด!!!!

  เสียงประตูถูกเปิดอย่างรวดเร็ว ฟางเข้ามาในบ้านสิ่งแรกที่เขาเจอคือเฟย์..เฟย์หันมาหาฟางในมือกุมโทรศัพท์แน่นด้วยสีหนาไม่สู้ดีนัก ก่อนที่เฟย์จะเดินเข้ามาหาฟางอย่างช้าๆ เฟย์คงไม่รู้ว่าตอนนี้ฟางกำลังใจเต้นแรง..เพราะจู่ๆเธอก็รู้กลัวขึ้นมา

 

  "พี่ป๊อป..ถูกรถชนอยู่ที่โรงพยาบาล..." ฟางเหมือนหัวใจแหลกไม่มีชิ้นดี ร่างเล็กทรุดตัวลงกับพื้นอย่างหมดแรง...ฟางยกมือขึ้นปิดปากตัวเองพร้อมเสียงสะอื้นที่ดังไม่ขาด มือข้างขวากอบกุมมือซ้ายแล้วลูบแหวนวงนั้นเบาๆด้วยใจที่เจ็บปวด

 

  เป็นเพราะเธอ..เพราะเธอคนเดียว

 

                                     .................................

 

  "พี่เขื่อน!พี่โมะ!พี่ป๊อปเป็นไงบ้าง" เฟย์เดินเข้ามาหน้าห้องฉุกเฉิน หันไปมองเพื่อนสนิทอีกสองคนของป๊อปปี้ที่หน้าตาไม่สู้ดีนัก

 

  "ยังไม่รู้เลย" เสียงเขื่อนที่กำลังยืนพิงผนังอย่างอ่อนล้า มันทำให้ฟางใจไม่ดีเลยสักนิด

 

  "ฮึก เป็นเพราะฟางใช่มั้ย ฮึก เพราะฟางพี่ป๊อปถึงเป็นแบบนี้.." ฟางร้องไห้ออกมาจนหยุดไม่ได้ เธอเจ็บปวดมากเหลือเกิน..

 

  "ไม่เป็นไรนะฟาง..เป็นเพราะพี่ป๊อปรักเธอมาก" แก้วตบไหล่ฟางที่สั่นเทาด้วยความเสียใจ

 

  ไม่นานนัก..

 

 

  "ใครเป็นญาติคนไข้ครับ" คุณหมอหนุ่มเดินออกมาพร้อมพยาบาลสาวด้วยหน้าตาเคร่งเครียด

 

  "พวกเราเองค่ะ..เขาเป็นยังไงบ้างคะ ฮึก" ฟางพูดขึ้น เรารอฟังคำตอบของคุณหมอหนุ่ม และเธอก็หวังว่าป๊อปปี้จะปลอดภัย..

 

  เธอหวังแค่นั้นจริงๆ...

 

  "หมอขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ..คนไข้เสียเลือดมากจนทนพิษบาดแผลไม่ไหว..หมอคงช่วยได้แค่นี้ คนไข้สิ้นลมแล้วนะครับ..." คำพูดของคนเป็นหมอ ทำให้ที่เหลือยืนนิ่งพร้อมใจที่กนะตุก ต่างจากฟาง..

 

  "ไม่จริง!..ฮึก ฮือ ไม่..พี่ป๊อปต้องอยู่กับฟางสิ..ฮึก..ไม่จริง ฮือออ" ฟางทรุดตัวลงต่อหน้าทุกคนด้วยความเจ็บปวด..ถ้าตอนนั้นเธอยอมทำตามใจของตัวเอง..ตอนนี้เธอก็คงมีความสุขกับป๊อปปี้..

 

  แต่นี่...

 

  ...ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย

 

---

 

  อึก! เค้าขอโต้ดดดดดดดดดดดดด TT รอกันนานรึเปล่า TT

 

  ตอนนี้อาจดราม่าไปนะคร้าาา พี่ป๊อป!!!!!!ตายหรอ!!!!!!!

 

  ติดตอมตอนหน้าด้วยเด้ออออออออออ ขอเสียงหน่อย!!!!!!!!!

 

  ขอเม้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน