YOU ARE EVERYTHING.. >popfang<

 

-27-

WHY?

'ทำไมถึงเป็นแบบนี้'

 

  "นายเป็นใคร?" น้เสียงเรียบของป๊อปปี้ทำเอาทุกคนเงียบ ป๊อปปี้มองหน้ากวินแล้วเอ่ยขึ้นมา หากแต่ไม่ได้คำตอบจากหมอนั่น แต่กลับเป็นฟางที่พูดขึ้น

 

  "กวิน นายกลับไปก่อนขอบคุณมากสำหรับวันนี้" ฟางพูดขึ้น ก่อนจะิ้มให้เพื่อนสนิทอย่างกวิน 

 

  ป๊อปปี้มองดูทั้งสองสลับกัน รอยยิ้มนั้นที่เขาอยากเห็นมันแค่คนเดียว คำพูดของฟางที่เอื้อนเอ่ยทำให้เขาแทบบ้าเมื่อรู้ว่าฟางก็พูดแบบนี้กับใครอีกคน

 

  "แต่ฟาง.."

 

  "กลับไปเถอะกวิน แล้วพรุ่งนี้เจอกันนะ" และยังมีคำพูดปิดท้าย น้ำเสียงหวานนั่น ดวงตารอยยิ้มที่ป๊อปปี้ควรจะได้รับแค่คนเดียว เป็นคนเดียวที่ฟางทำแบบนั้นให้สิ..

 

  "มึงเป็นใครวะ!!"แล้วด้วยความโมโหที่กักั้นมานาน ป๊อปปี้รู้ว่าความอดทนของเขาต่ำเกินไป แล้วยิ่งมาเป็นเรื่องของฟางแล้วเขายิ่งไม่อยากที่จะอดทนมันอีกต่อไป

 

  "นี่!หยุดนะพี่ป๊อป! กวินกลับไปได้แล้ว!" ฟางขึ้นเสียงใส่เพื่อนสนิทแล้วหันมาเผชิญหน้ากับป๊อปปี้หลังจากที่กวินออกไปแล้ว

 

  "ฟาง..หมอนั่น!.." คำถามที่อยากจะเอ่ยถามคนรัก กลับกลืนลงคอเมื่อได้ยินประโยคต่อมาของอีกฝ่าย

 

  "พี่ป๊อป..มาหาฟางทำไมคะ" เอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบ พร้อมสายตาที่นิ่งเฉย

 

  "ฉันก็มาหาเธอไงฟาง...รู้มั้ยว่าฉันคิดถึงเธอแค่ไหน" ป๊อปปี้รวบร่างของฟางเข้าไปกอดแนบแน่น ทว่าป๊อปปี้รู้สึกว่ามีเพียงเขาฝ่ายเดียวที่กอดฟาง...

 

  ฟางไม่ได้กอดเขาเลย...

 

  "ใครบอกพี่ป๊อปว่าฟางอยู่ที่นี่.." ฟางเอ่ยถามขึ้น ก่อนที่จะผละออกร่างสูง

 

  "พ่อกับแม่ พวกเขายอมให้เรารักกันแล้วนะฟาง...เรากลับบ้านของเรากั..."

 

  "ไม่ค่ะ...พี่ป๊อป..ก" ฟางว่าจบก็เดินเบี่ยงตัวเดินหายขึ้นไปชั้นบน ไม่ลืมที่จะเอ่ยบอกเพื่อนรักอย่างแก้ว

 

  "ขอบใจทุกคนมากนะ...แต่ไม่ต้องลำบากขนาดนี้ก็ได้" ฟางว่าจบก็หายเข้าไปในห้อง ปล่อยให้ใครอีกคนมองแผ่นหลังบางลับหายไปต่อหน้าต่อตา

 

  "พี่ป๊อป..คือเฟย์ขอโทษนะคะ เฟย์ไม่รู้ว่า.." เฟย์ยกมือขึ้นไหว้ขอโทษทุกคน เธอคิดว่าฟางจะดีใจที่ป๊อปปี้มา และไม่คิดว่าผลลัพธ์มันจะเป็นแบบนี้

 

  "ฉันไม่มีวันปล่อยฟางไปแน่.." ป๊อปปี้เอ่ยพร้อมเสียงแผ่วเบา ด้วยความเจ็บปวดใจ

 

  "ใช่ไอป๊อป!มึงต้องทำอย่างนี้สิวะ!มึงอย่าปล่อยให้เมียมึงหลุดมือไปนะเว้ย" เขื่อนพูดขึ้นเดินเข้าไปตบบ่าป๊อปปี้ เชิงให้กำลังใจ

 

  "ไม่มีวันนั้น.." ป๊อปปี้ว่าฟลางเดินไปเรื่อยๆจนถึงหน้าห้องของฟาง 

 

  เขาหยุดอยู่ตรงนั้นสักพัก แม้จะไม่รู้ว่าฟางโกรธอะไรแต่เขาก็ไม่อยากใช้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผล..ร่างสูงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วเอ่ยขึ้นเสียงหนักแน่น..

 

  "ฟาง..ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเธอเป็นอะไร..แต่เธอ..อย่าหมดรักฉันไปได้มั้ย" คำพูดที่ไม่รู้ว่าคนด้านในจะได้ยินมันหรือไม่ แต่เขาก็อยากจะพูดให่ฟางได้รู้..

 

  "ฉันยังไม่เปลี่ยนไป..ฉันยังรอเธอนะฟาง..ฉัน..ฉันคิดถึงเธอ"

 

  "..."

 

  "ฉันทำทุกอย่างมาตลอดหลายเดือนโดยไม่มีเธอ..เธอรู้มั้ยว่าฉันเป็นยังไง" น้ำเสียงที่เอ่ยไม่ขาดสาย ผสมกับความรู้สึกสับสนและโหยหาคนรัก

 

  "ฉัน..ฉันแทบเป็นบ้าทุกครั้งที่ฉันเห็นห้องของเธอ..เห็นตุ๊กตาของเราอยู่หน้าห้อง เธอรู้ไหมว่าฉันเหมือนตายทั้งเป็น.."

 

  "..."

 

  "แล้วพรุ่งนี้ฟาง..พรุ่งนี้ฉันจะกลับมาหาเธอ" ป๊อปปี้ปรับน้ำเสียงให้ดังขึ้น

 

  "..."

 

  "เพราะเธอคือคนเดียว..ที่ฉันจะรัก..ได้ยินมั้ยฟาง..ฉันรักเธอ" ร่างสูงเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ผสมกับหยาดน้ำตาที่ไหลรินอาบแก้มทั้งสอง เขามักจะอ่อนแอเสมอเวลาฟางเป็นแบบนี้...

 

                                      ......................................

 

  ได้ยินสิ...

 

  ฟางอยากจะพูดมันออกไปแต่ก็ต้องเก็บมันไว้ ว่าทุกถ้อยคำทุกคำพูดของป๊อปปี้เธอได้ยินมัน.. และทำให้เธออยากจะเข้าไปกอดร่างสูงให้แนบแน่น แต่เธอก็ทำแบบนั้นไม่ได้..เธอทำแบบนั้นไม่ได้

 

  "ฮึก ฮือ" ร่างเล็กทรุดตัวลงอย่างอ่อนล้า แนบกับประตูที่เชื่อมระหว่างเธอกับป๊อปปี้เท่านั้น ฟางยกมือปิดปากกักกั้นเสียงสะอื้นที่ดังออกมา เธอไม่อยากเป็นแบบนี้..

 

 

  แต่เพราะฟางคิดว่า..ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอเป็นต้นเหตุของหล่ยเรื่องให้ป๊อปปี้มีปัญหา 

 

  เพราะเธอ...เธอแท้ๆเลย...

 

 

  ความเจ็บปวดที่แทบจะทะลักออกมาจากใจดวงน้อยๆ ป๊อปปี้ไม่เคยรู้ว่าเธอแทบจะเป็นบ้าทุกครั้งที่คิดถึงเขา เขาคงไม่รู้ว่าตอนที่เธอเห็นป๊อปปี้อยู่หน้าประตูเธอดีใจมากแค่ไหน และเขาคงไม่รู้ว่าเธอก็ยังไม่เปลี่ยนไปเลย...

 

 

  ฟางยังรักพี่ป๊อปเหมือนเดิม...

 

  ...ไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด

 

 

  "ฟางก็รักพี่ป๊อป..ฮึก" น้ำเสียงแผ่วเบา ที่กักั้นไว้ไม่ให้หลุดออกมาก็คงปิดไม่มิด เพราะตอนนี้เธอเหมือนตายทั้งเป็นและคำถามมากมายที่เข้ามาในหัว

 

  พี่ป๊อปจะกลับมาทำไม..

 

  ..ยิ่งเธอเห็นป๊อปปี้เธอก็ยิ่งรู้สึกผิด

 

  เจ็บปวดรวดร้าวทุกครั้งเลย...

 

                                     ........................................

 

  ป๊อปปี้ตัดสินใจพักโรงแรมข้างๆบ้านของฟาง...เขานอนไม่หลับคืนนี้เขานอนไม่หลับเลยจริงๆ แม้จะรู้สึกโล่งใจที่ฟางยังปลอดภัยแต่เขาก็ยังรู้สึกไม่ดีกับผู้ชายคนนั้น..

 

  พร้อมคำถามมากมายที่เข้ามาในหัว...

 

  "ไอเหี้ยนั่นเป็นใคร!" และด้วยความโมโห ตำถามเหล่านั้นก็หลุดออกมาจากปากร่างสูง

 

  "ไอเหี้ยไหนวะ? อ๋อ หรือว่าไอเหี้ยที่มากับฟางน่ะหรอ" โทโมะถามขึ้น ก่อนจะหันไปหาเขื่อนที่พูดแทรกขึ้นมาอีกคน

 

  "เฟย์บอกว่าเป็นเพื่อนคนแรกของฟางตั้งแต่ตอนที่ฟางมาเมกาแล้วว่ะ และดูเหมือนหมอนั่นจะชอบฟางด้วย เห็นมารับมาส่งฟางทุกวัน" เขื่อนพูดขึ้นพร้อมกับดูในโทรศัพท์ต่อ

 

  "อ๋อ!!! เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อนี่เอง!หมอนั่นคงยังไม่รู้ว่าฟางท้องแน่เลยว่ะ" คำพูดของโทโมะ ทำเอาป๊อปปี้หันไปให้ความสนใจ

 

  "หมายความว่าไงวะ?"

 

  "อ้าว!มึงคิดดูนะ ถ้าไอหมอนั่นมันรู้ว่าฟางมีลูกแล้วมันจะกล้าจีบฟางหรอวะ!คนมีครอบครัวแล้ว จะกล้าชอบอยู่อีกหรอวะ!" โทโมะว่าต่อ ป๊อปปี้พยักหน้าเข้าใจ

 

  "แปลว่า ถ้ากูบอกไอเหี้ยนั่นว่าฟางเป็นของกูแล้ว ไอเหี้ยนั่นจะเลิกชอบฟางใช่ป่ะวะ!" 

 

                          ...............................................

 

  เช้าวันใหม่...

 

  "พี่ฟาง ตื่นแล้วหรอพี่ป๊อปมารออยู่หน้าบ้านแน่ะ.." เฟย์เดินเข้ามาจับแขนของร่างเล็ก แต่เพียงแค่ได้ยินชื่อคนนั้นเท่านั้นล่ะ ฟางก็หยุดเดินแล้วหันมามองหน้าสาวตัวเอง

 

  "ยังไม่กลับ?" ฟางก็แค่สงสัย เธอคิดว่าป๊อปปี้กลับไปแล้ว..แต่นี่...

 

  "จะกลับได้ไงเล่า พี่ฟางคิดว่าพี่ป๊อปจะยอมแพ้ง่ายๆน่ะหรอ" เฟย์เอ่ยขึ้น 

 

  "นี่แน่ะ..พูดมากจังนะเรา" ฟางจิ้มเข้าไปกลางหน้าผากของคนเป็นน้องเบาๆด้วยความหมั่นไส้

 

  "แล้วเมื่อคืนพี่ฟางไม่ได้นอนเลยหรอ.."

 

  "นอนไม่ค่อยหลับน่ะ" ฟางว่าไป ความจริงเธอไม่ได้นอนเลยก็ได..ก็พอหลับตาภาพป๊อปปี้ก็แล่นเข้ามาในหัวทุกครั้งเลยนี่นา

 

  "พี่ฟางให้พี่ป๊อปไปส่งนะ..น้าาน้าาา" เฟย์ถูไถไปกับแขนคนเป็นพี่ ฟาหุบยิ้มฉับพลันแต่สายตาของเธอก็ไปหยุดอยู่ที่หน้าบ้าน

 

  "พี่ต้องไปแล้วล่ะ เจอกันตอนเย็นนะเฟย์" ฟางว่าพลางลูบหัวเฟย์เบาๆ เฟย์กลับหลังไปดูทางประตูแล้วเอ่ยขึ้น

 

  "ไปกับพี่กวินอีกแล้วหรอ!! ฮึ่ย!!" เฟย์เดินกระทืบเท้าออกไปอย่างหัวเสีย

 

                               .....................................

 

  ป๊อปปี้มารอฟางตั้งแต่เช้ามืด ก็เขานอนไม่หลับและก็ยังไม่ได้นอน พอตีสี่เขาก็มารอฟางหน้าบ้านแล้ว..ความจรองกลัวว่าไอเหี้ยวนั่นจะมาดักรอฟางไว้ก่อนเขา แต่ไม่..มีเพียงแค่เขาที่มารอฟางตั้งแต่รุ่งสาง

 

  "คราวนี้ล่ะ  ฉันจะคุยกับเธอให้รู้เรื่องไปเลย" ป๊อปปี้ว่าพลางยืนพิงรถเมื่อได้เวลาที่ฟางต้องไปเรียน ทว่า..

 

  ปี้น ปี้น!!

 

  เสียงรถอีกคันดังขึ้นด้านหลังรถป๊อปปี้ ร่างสูงหันกลับไปดูด้วยความแปลกใจ ไม่นานความสงสัยนั้นก็พลันหายไปหมดก่อนจะมีความหงุดหงิดเพิ่มเข้ามา

 

  "ไอเหี้ยนี่อีกแล้วหรอวะ!" ป๊อปปี้สบถออกมาอย่าหัวเสีย และไม่นานเขาก็เห็นฟางเดินออกจากบ้าน

 

  "ฟาง.." ป๊อปปี้เอ่นเรียกชื่อร่างเล็ก ฟางหันมามองเขาสามวิแล้วหันไปยิ้มให้กวินต่อ

 

  "ไปเถอะกวิน เรายากไปเรียนจะแย่แล้ว" และนั่นก็เป็นคำพูดของฟางที่ดังขึ้น 

 

  ปล่อยให้ป๊อปปี้มองดูแผ่นหลังของฟางออกไปพร้อมรอยยิ้มที่ปรากฏบนหน้าของร่างเล็ก เขาควรจได้รับมันสิ!

 

  ป๊อปปี้ไม่อยู่เฉยเมื่อนึกถึงคำพูดของเพื่อนสนิท..

 

  "อ้าว!มึงคิดดูนะ ถ้าไอหมอนั่นมันรู้ว่าฟางมีลูกแล้วมันจะกล้าจีบฟางหรอวะ!คนมีครอบครัวแล้ว จะกล้าชอบอยู่อีกหรอวะ!"

 

  ใช่..เขาควรจะบอกเรื่องนี้กับไอหน้าฝรั่งนั่น!ร่างสูงเดินกระทืบเท้าเข้าไปใกล้ฟางแล้วคว้าแขนของฟางไว้

 

  "ฟาง..ไปกับฉัน" ป๊อปปี้เอ่ยเสียงเรียบมองไปในดวงตาของฟางที่มีแต่ความนิ่งเฉย

 

  "กวินไปเถอะ.." ฟางพยยามบิดมือของป๊อปปี้ออก หากแต่แรงของร่างสูงมีมากกว่า

 

  "ไปกับฉัน!ส่วนมึงเลิกยุ่งกับคนของกูได้แล้ว!" ป๊อปปี้เอ่ยขึ้น เขากำลังโกรธและพูดอะไรไม่ทันได้คิด

 

  "พี่ป๊อป!" ฟางขึ้นเสียงใส่ป๊อปปี้ แต่ตอนนี้เขาไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ก็บอกแล้วว่าความอดทนของเขามันต่ำ!!และยิ่งเป็นเรื่องของฟางเขายิ่งไม่อยากจะอดทนเลยด้วยซ้ำ

 

  "เลิกยุ่งกับเมียกู!" และมันก็เป็นเพียงคำพูดสุดท้ายของป๊อปปี้ก่อนที่หน้าของเขาจะหันไปอีกทาง

 

  เพี้ยะ!!!

 

  มือบางตบเข้าที่หน้าของป๊อปปี้อย่างจัง ร่างสูงมองหน้าของฟางด้วยใจที่เหมือนแตกสลายไม่มีชิ้นดี...ป๊อปปี้ก้มมองดูฟางที่ดวงตาแดงก่ำและหยาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มท้งสองข้าง

 

 

  เขามองภาพนั้น..แล้วมันทำให้เขาอยากจะฆ่าตัวเองให้ตาย!เป็นเพราะอารมณ์ของเขาแท้ๆ!

 

 

  "ไปซะพี่ป๊อป...ไปจากฟางสักที..." น้ำเสียงของฟางเอ่ยขึ้น พร้อมน้ำตาที่ไหลไม่ขาดสาย

 

---

 

  ขอโต้ดดดดดดดดดดดดดดด TT ที่มาอัพช้า ฮรือออออออออออ

 

 ** แล้วก็ขอโทษที่ไรท์เขียนชื่อกวินเป็นเควินนะTT เค้ามึนอ่ะตัวแต่งเรื่องนู้นบ้างเรื่องนี้บ้าง ขอโต้ดดดดดดจริงๆนะคร้าา TT โกรธเค้ารึเปล่าอ่าาา  อย่าเลิกติดตามฟิคเรื่องนี้น้าาาา แงงงงงงงงงง

 

  ยังมีตอนหน้าและตอนต่อไปอีกนะ!!! 

 

  ขอเม้นนนนนนนนนนเป็นกำลังใจให้หน่อยเด้ออออออออ

 

  ขอบคุณที่ยังติดตามกันนะค้าาาาา ติดตามกันไปเรื่อยๆน้าาาาาาา