YOU ARE EVERYTHING.. >popfang<
เขียนโดย 
Omoji
วันที่ 13 เมษายน พ.ศ. 2558 เวลา 19.25 น.
แก้ไขเมื่อ 7 มิถุนายน พ.ศ. 2558 19.33 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
29) FOREVER (END) -29-
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
-29-
FOREVER
'จะรักเธอตลอดไป'
ความรู้สึกที่เจ็บปวดรวดร้าวของฟางมันบาดหมางเหมือนโดนมีดกรีดขั้วหัวใจ ร่างเล็กยังคงสะอื้นอย่างหนัดตรงหน้าห้องฉุกเฉิน..มองดูประตูห้องฉุกเฉินอย่างปวดหนึบที่หัวใจ เธอเหมือนจะขาดใจ ถ้าเป็นไปได้เธอขอตายแทนป๊อปปี้ยังจะดีกว่า
"พี่ป๊อป..ฮึก ฟาง..ฮึกฟาง..ขอโทษ.." เสียงฟางเอ่ยอย่างแผ่วเบา คนที่เหลือมองฟางแล้วส่ายหัวเบาๆ ไม่นานนัก..
ฟุ้บ!
ร่างเล็กล้มลงไปกองกับพื้น พร้อมเปลือกตาอ่อนที่ปิดลง...เธอเจ็บปวดและไม่อยากยอมรับความจริงที่เกิดขึ้น ฟางจึงได้หมดสติไปในที่สุด
คนที่เหลือมองมาทางฟางด้วยความตกใจ เฟย์รีบวิ่งเข้าไปประคองร่างของฟางพร้อมกับเขื่อน ก่อนที่ร่างเล็กมองหน้าเขื่อนอย่างคาดโทษ
"บอกแล้วว่าอย่าเล่นแบบนี้! ทำไมต้องเอาแผนนี้ด้วยเนี่ย!" เฟย์ดุใส่แฟนหนุ่ม ก่อนจะตามด้วยเสียงโทโมะที่ยืนอยู่ด้านหลังเขื่อน
"เห็นมั้ยไอเขื่อน!กูบอกแล้วมึงไม่เชื่อกูเอง เป็นไงฟางหมดสติไปเลย.."
"ไอเหี้ย!มึงก็บอกให้กูเอาแผนนี้หลอกฟางนี่หว่า!แล้วไหงมาลงที่กูคนเดียววะ!" เขื่อนตอกกลับ
"พอแล้วๆ พาฟางไปพักก่อนเถอะ..ส่วนพี่โมะ!ไปบอกพี่ป๊อปด้วย ป่านนี้คงรอตั้งนานแล้ว" แก้วเป็นคนพูดคนสุดท้าย ก่อนร่างเล็กจะเข้าไปช่วยพยุงฟางอีกแรง
"แล้วเดี๋ยวกูไปตามไอป๊อปให้..ป่านนี้มันคงรอจนเหงือกแห้งหมดแล้ว" โทโมะว่าพลางเดินกลับไปหาเพื่อนสนิทที่รออยู่ที่ห้องด้วยความเร่งรีบ
แผนการครั้งนี้..มันทำให้พวกเขารู้ว่าฟางยังคงรักป๊อปปี้เหมือนเดิม..ไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด..
.................................
ณ ห้องพัก 430
ฟางยังคงหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงอย่างอ่อนล้า พร้อมกับคนข้างๆที่ยังคงนั่งกุมมืออยู่ไม่ห่าง..
"ไอป๊อป แผลมึงหายแล้วหรอวะถึงถ่อสังขารมาถึงนี่" เขื่อนพูดขึ้น ในมือกดโทรศัพท์เล่นต่อ
"อื้ม กูไม่เป็นไรแล้ว กูเป็นห่วงฟางมากกว่าว่ะ.." ป๊อปปี้ว่าต่อ มองหน้าฟางที่เปื้อนคราบน้ำตาอยู่อย่างเดิม
"เฟย์สงสารพี่ฟางจัง..พี่ฟางคงคิดว่าพี่ป๊อปตายแล้วจริงๆ เพราะแผนใครก็ไม่รู้!คิดได้ยังไง!" เฟย์พูดแล้วเบ้หน้าใส่คนเจ้าแผนการข้างๆ เขื่อนละสายตาจากโทรศัพท์แล้วเอื้อมมือมาโอบบ่าแฟนสาว
"โถ่เฟย์ แต่แผนพี่ก็ได้ผลนะ ทำให้พวกเราได้รู้ว่าฟางยังรักไอสัสป๊อปเหมือนเดิม..ถึงแม้จะดูแรงไปหน่อยก็เถอะ โอ้ย!!" เขื่อนว่าไป หารู้ไม่ว่าเฟย์กำลังดึงหูเขาจนจะขาดเสียให้ได้
บางทีแฟนของพี่เขื่อนก็โหดไป -_-
"ไม่หน่อยหรอกนะ!นี่พี่สาวเฟย์ทั้งคนเลยนะ!" เฟย์ทุบไปที่ไหล่ของเขื่อนอีกครั้ง
"ครับๆ พี่ขอโทษนะ..กูขอโทษนะไอป๊อปที่ทำให้ภรรยามึงต้องหมดสติแบบนี้" เขื่อนพูดแล้วหันไปหาเฟย์ที่ยังคงส่งค้อนให้เขาไม่หยุด ความจริงถ้าเฟย์ไม่อยู่เขาจะเรียกเมียไปแล้ว แต่นี่เกรงใจแฟนของตัวเองอ่ะนะ
แอ๊ดดดดด..
เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้น พร้อมใครบางคนที่เข้ามาอย่างเหนื่อยหอบ
"ไอป๊อป!!แฮ่ก แฮ่ก พ่อกับแม่มึงมาแล้วว่ะ" โทโมะที่เข้ามาพูดขึ้น พร้อมเสียงหอบที่ดังไม่ขาด
"จริงหรอ..นั้นกูฝากฟางก่อนนะ" ป๊อปปี้ว่าจบก็ลุกขึ้นเตรียมไปหาพ่อกับแม่ ไม่ลืมที่จะลูบหัวฟางน้อยๆก่อนออก
...........................................
ป๊อปปี้เดินออกจากห้องมาสักพัก ร่างสูงเดินตรงไปยังที่ที่พ่อและแม้ยืนอยู่ ป๊อปปี้ยกใือขึ้นไหว้ั้งสองแล้วเอ่ยขึ้น
"มาถึงนานแล้วหรอครับ"
"สักพักแล้วจ่ะ แล้วฟางเป็นไงบ้างลูก" อรถามด้วยความกังวล..
"ฟางปลอดภัยดีครับแม่..แต่คงหมดสติเพราะอ่อนเพลียน่ะครับ"ป๊อปปี้เอ่ยแล้วยิ้มออกมาน้อยๆ
"แล้วคุยกันรู้เรื่องแล้วยังล่ะ" ครั้งนี้คนเป็นพ่อถามขึ้น ป๊อปปี้รู้สึกไม่ค่อยชินเท่าไหร่ที่คนเป็นพ่อจะพูดดีๆกับเขา
"กะ..ก็ยังไม่ถึงขนาดรู้เรื่อง แต่ยังไงเราก็ต้องเข้าใจกันในไม่ช้าแน่ครับ" ป๊อปปี้เอ่ยพร้อมกับยิ้มให้คนเป็นพ่อ ความรู้สึกนี้เขาเองก็อยากได้รับมานานจนมีความฟางเข้ามาเปลี่ยนแปลงทุกอย่าง ทำให้ป๊อปปี้รู้ว่าฟางสำคัญกับเขามากแค่ไหน
"เร็วเข้าล่ะ เพราฉันอยากอุ้มหลานเร็วๆและที่สำคัญนะป๊อปปี้..." ปกรณ์เดินเข้าไปใกล้ลูกชายแล้วตบบ่าเบาๆ
"ครับ.."
"จะมีครอบครัวแล้ว..ก็ทำให้มันถูกต้อง ให้มันถูกประเพณี..ขอฟางแต่งงานซะ.."
"..เรื่องนั้นพ่อไม่ต้องห่วงครับ ผมจะขอฟางแต่งงานในไม่ช้านี้ครับ เพราะผมอยากจะรับผิดชอบฟางกับลูกของผม..ด้วยหัวใจของผม" คำพูดของป๊อปปี้ ทำเอาคนเป็นพ่อกับแม้ยิ้มออกมาน้อยๆ ปกรณ์มองหน้าลูกชายตัวเอง บางทีเขาก็โง่ตลอดมาที่คอยดุด่า คอยขัดขวางอะไรหลายๆอย่างที่ป๊อปปี้ชอบ...
แต่ต่อจากนี้เขาก็หวังว่า..ครอบครัวของเขาจะได้มีความสุขกันจริงๆเสียที
"ผมไปหาฟางก่อนนะครับ..เผื่อฟางตื่นขึ้นมา" ป๊อปปี้ว่าจบก็ยกมือไหว้ลาทั้งสอง แล้วเดินกลับเข้าไปในห้อง
"ต่อจากนี้..ทุกๆอย่างก็คงจะดีขึ้นนะคะคุณ"
"ใช่ครับ..ผมต้องขอบคุณฟาง..ขอบคุณมากจริงๆ และก็ขอบคุณคุณด้วยนะคุณอร.."
"คะ?"
"ขอบคุณที่พาฟางมา..พาเธอมาเปลี่ยนป๊อปปี้ ทำให้ผมตาสว่างในหลายๆเรื่อง..ขอบคุณจริงๆครับ" ปกรณ์พูดจบก็โอบกอดภรรยาสาว
"ค่ะ.."
.......................................
"อื้อ.."เสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างอ่อนล้า ฟางขยับตัวทีละนิด..ร่างเล็กค่อยๆเปิดตาทีละนิด..แต่เพียงแค่เธอลืมตาขึ้น น้ำตาใสก็หยดลงข้างแก้มเมื่อภาพที่เธอเห็นคือป๊อปปี้ที่อย฿่ตรงหน้าเธอ..
"พี่ป๊อป...ฮึก ฟางขอโทษ..ฟางรักพี่ป๊อปนะ..ฮึก อย่าไปจากฟางเลยนะ" ฟางยังคงร้องไห้กับภาพตรงหน้า เธอคิดว่านี่คือความฝัน..ความฝันที่เธอได้เห็นป๊อปปี้แบบนี้
"ฟาง.."
"ฮึก พี่ป๊อปอย่าไปได้มั้ย..ฮึก ฟางคงอยู่ไม่ได้..ฮึก ฟางไม่อยากตื่นจากฝันเลย ฮือ" หยาดน้ำตาขอฟางยังคงไหลรินไปหยุดไป ฟางค่อยๆยกมือของตัวเองขึ้นทีละนิดหวังจับกุมโครงหน้าของป๊อปปี้..
"ฟาง..ฉันขอโทษนะ" เสียงใหญ่เอ่ยขึ้น
"พะ..พี่ป๊อป พี่ป๊อปยัง.." ฟางหัวใจเต้นรัว เมื่อสัมผัสกับใบหน้าร่างสูง เธอคิดว่ามันคือความฝันแต่ตอนนี้..เธอกลับสัมผัสหน้าป๊อปี้ได้เป็นอย่างดี
"ฉันยังไม่ตายนะฟาง..ฉันไม่ได้เป็นอะไร" ป๊อปปี้ที่กอบกุมมือฟางอยู่ก็เลื่อนขึ้นเกลี่ยน้ำตาข้างแก้ม
"ไม่จริง..."
"ฉันเองนะฟาง..ฉันยังไม่ตายจริงๆ"
"ฮึก..พี่ป๊อป.." ฟางไม่รอช้า ร่างเล็กโผลเข้ากอดร่างสูงด้วยความคิดถึงและความโหยหา เธอรู้สึกเหมือนเป็นบ้าเมื่อรู้ว่าป๊อปปี้ไม่หายใจ แต่ตอนนี้...
"อย่าไปนะพี่ป๊อป ฮึก ฟางคงอยู่ไม่ได้ ฮึก ถ้าไม่มีพี่ป๊อป ฮึกอย่าไปจากฟางนะ ฮึก อย่าโกหกฟาง..ฮึก" ฟางพูดไปพร้อมเสียงสะอื้นต่อเนื่อง
"ฉันไม่ได้โกหกเธอนะ..ฉันอยู่ตรงนี้ ฉันยังไม่ไปไหน..ฉันอยู่กับเธอนะฟาง" ป๊อปปี้เอ่ยขึ้นแล้วลูบหลังร่างเล็กเบาๆเพื่อปลอบประโลม
"พี่ป๊อป..ฮึก โกหกฟางหรอ" ร่างเล็กผละออกจากร่างสูงก่อนจะปาดน้ำตาตัวเองออก แล้วหันมามองหน้าป๊อปปี้แทน
"เอ่อ ฉันขอโทษนะฟาง"
"สนุกมากหรอพี่ป๊อป...แล้วฟางล่ะ..พี่ป๊อปรู้มั้ยว่าฟางเป็นยังไง ฮึก " ฟางทุบเข้าที่ไหล่ของร่างสูงแล้วผลักป๊อปปี้ออก ฟางลุกขึ้นหวังจะลงจากเตียง ทว่า..
"โอ้ย!" จู่ๆฟางก็หน้ามืดขึ้นมาอย่างนั้น โชคยังดีที่ป๊อปปี้ช่วยประคองฟางไว้
"นอนพักฟาง! อย่าดื้อสิ!" ป๊อปปี้ดุร่างเล็กที่ชอบทำตัวให้เป็นห่วงอยู่เรื่อย แต่ฟางกลับสะบัดมือป๊อปปี้ทิ้ง
"ทำไมทำกับฟางแบบนี้!..แล้วถ้าพี่ป๊อปเป็นอะไรไปจริงๆแล้วฟางจะเป็นยังไง..พี่ป๊อปไม่รู้บ้างหรอ..." ฟางพูดเสียงสั่น ก่อนที่ร่างเล็กจะเดินออกจากห้องพักไปอย่างรวดเร็ว
"ฟาง!เดี๋ยวสิฟาง!"
..............................................
"โอ้ย!"
ฟางกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกมาจากห้อง ไม่ทันระวังเมื่อร่างเล็กเดินชนกับใครคนหนึ่ง
"พี่ฟาง!พี่ฟางตื่นแล้ว.."
"เฟย์แก้ว..พี่โมะพี่เขื่อน..นี่พวกเธอก็รวมหัวกันหรอกพี่หรอเฟย์!" ฟางหันมาตะคิดเสียงใส่น้องสาวตัวเอง
"แต่พี่ฟาง.." ฟางรั้งแขนของฟางไว้แน่น พร้อมดวงตาที่แดงก่ำเหมือนจะร้องไห้
"ปล่อยพี่นะเฟย์..ถ้าทำกับพี่แบบนี้พี่จะไม่รักเฟย์อีกแล้ว"ฟางบิดข้อมือตัวเองออก แล้วเดินจากไปจากตรงนั้น
"พี่ฟาง! ฮึก ฮือ พี่ฟาง!.." เฟย์ได้เพียงแค่ร้องตามหลังพี่สาวของตัวเองด้วยความเสียใจ
"ไม่เป็นไรนะเฟย์..อ้าวไอป๊อป!" เขื่อนที่กำลังปลอบแฟนสาวของตัวเองด้วยความรู็สึกผิด แต่สายตาดันไปเห็นเพื่อนสนิที่วื่งมาอย่างรวดเร็ว
"ฟางไปไหนแล้ววะ!"
"ไปทางนู้นแล้ว..เดี๋ยวไอป๊อป!" โทโมะรั้งแขนเพื่อนรักไว้สักพัก แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูจริงจังกว่าครั้งไหน
"คุยกันดีๆ..มึงอย่าใช้อารมณ์เหนือเหตุผล..นึกถึงลูกมึงด้วย"
"อื้ม ขอบใจมากเว้ย กูไปนะ" ป๊อปปี้ส่งยิ้มน้อยๆให้เพื่อนสินก่อนจะวิ่งตามฟางไปอีกทาง
..............................................
ฟางวิ่งออกมาจากห้องได้สักพักเธอก็มาหยุดอยู๋ตรงสวนดอกไม้ข้างๆตึกของเธอ..นึกเสียใจที่ใครๆต่างหลอกเธอ ทำให้เธอเจ็บปวดแบบนี้มันใช้ได้ที่ไหน..ทั้งๆที่เธออยากเจอป๊อปปี้ รู้ทั้งรู้ว่าเธอยังรักป๊อปปี้ แต่ทำไมใครๆต่างพากันหลอกเธอ เห็นเธอเป็นคนโง่รึไง
"ทำแบบนี้ทำไม.." น้ำเสียงของฟางที่สั่นเทา ทำเอาคนข้างหลังที่ยืนหอบอยู่ส่งบิ่มมาอ่อนๆ
หมับ!
"อ๊ะ!" ฟางสะดุ้งโหยงเมื่อรู้สึกถึงแรงกอดรัดจากทางด้านหลัง
"ขอโทษนะ.." ป๊อปปี้เกยคางบนไหล่ของร่างเล็กแล้วพูดเสียงอ่อน
"ออกไปเลยนะพี่ป๊อป"
"อย่าโกรธฉันเลยนะ ฉันโกหกเธอแค่นิดเดียวเอง" ป๊อปปี้เอ่ยเสียงอ้อน
"นิดเดียวตรงไหน รู้มั้ยว่าฟางเป็นยังไงเมื่อรู้ว่าพี่ป๊อปถูกรถชนน่ะ.." ฟางพูดขึ้น ป๊อปปี้ยิ่งกระชับอ่อนกอดให้มากขึ้นไปอีก
"ก็ฉันถูกรถชนจริงๆนี่นา..."
"..."
"แต่โชคดีหน่อย.."
ย้อนกลับไป
"เห้ย!" ป๊อปปี้มองแสงสลับอยู่ด้านหน้า ร่างสูงตัดสินใจหมุนพวงมาลัยรถไปอีกทาง จนรถของป๊อปปี้ขึ้นฟุตบาต และทางข้างหน้าคือต้นไม้..ป๊อปปี้เหยียบเปบรกจนสุด หน้ารถชนกับต้นไม้นิดหน่อย..แต่เพราะแรงกระแทกร่างสูงจึงสลบไปตั้งๆแต่ตอนนั้น
และมารู้ตัวอีกทีตอนอยู่ที่โรงพยาบาล คนข้างๆคือเพื่อนสนิทอีกสองคนที่ทำหน้ากังวลอยู่เล็กน้อย..
"ฟื้นแล้วหรอวะ.." โทโฒะถามขึ้นแล้วเดินเข้าไปใกล้ป๊อปปี้
"กู..มาอยู่ที่นี่..ตั้งแต่เมื่อไหร่" ด้วยความเจ็บปวดระทมจามรอยแผลฟกช้ำ ป๊อปปี้จึงไม่มีแรงพูดอะไรมาก
"มึงมาได้สักพักแล้ว..โชคดีนะเนี่ยที่ไม่เป็นอะไรมาก แต่คนที่โ๙คร้ายดูเหมือนจะเป็นรถคันที่ขับตอนหลังมึงมา" เขื่อนบอดด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก
"ทำไมวะ.."
"เห็นว่าชนกับรถสิบล้อน่ะสิ อาการสาหัสอยู่ห้องฉุกเฉินนู่น"
"อื้อ...ฟาง..ฟางรู้เรื่องนี้มั้ย" ป๊อปปี้เอ่ยด้วยเสียงแหบ แต่เขาก็ยังนึกถึงฟางอยู่ เขาแค่กลัวว่าฟางจะเป็นห่วงจนไม่ได้เรียน
"ฟางยังไม่รู้..แต่ไอป๊อปมึงกับฟางยังเคลียกันไม่ได้เลยหรอวะ" เขื่อนพูดขึ้นพร้อมขมวดคิ้วเป็นำถาม ส่วนคนฟังได้เพียงแค่พยักหน้ายอมรับ
"ถ้าอย่างนั้นก็ถือว่าเป็นโอกาสดี!" โทโมะพูดแล้วยิ้มกริ่มอย่างเจ้าเล่ห์
"อะไรของมึงวะ"
"ก็แผนที่ให้ฟางคิดว่ามึงตายแล้วไง..ทีนี้ล่ะ!พวกเราจะได้รู้ว่าฟางยังรักมึงอยู่รึเปล่า" เขื่อนพูดขึ้น แล้วทำสายตากรุ่มกริ่ม
กลับมาปัจจุบัน
"ทีนี้รู้แล้วยัง.." ป๊อปปี้กระซิบถามฟางทั้งที่ยังกอดอยู่ด้านหลัง
"แล้วทำไมต้องหลอกฟางด้วยล่ะ.."
"ก็เพราะ..ฉันอยากรู้น่ะสิว่าเธอยังรักฉันอยู่รึเปล่า" ป๊อปปี้เอ่ยบอกข้างหูร่างเล็กจนฟางขนลุกซู่
"บ้ารึเปล่า!เล่นไม่รู้เรื่อง!" ฟางตีเข้าที่แขนแกรงอย่างจัง
"แล้วยังรักฉันอยู่รึเปล่าฟาง" ป๊อปปี้ถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง ก่อนจะผละออกจากร่างเล็ พลิกตัวฟางให้หันกลับมาสบตากับเขา
"ไม่รู้สิ.."
"หมายความว่าไง? ยังรักฉันอยู่ใช่มั้ย" ป๊อปปี้ถามแล้วกอบกุมมือทั้งสองข้าง
"รักมั้ง"
พูดอย่างนี้ทำให้ป๊อปปี้รู้สึกหมั่นไส้!และด้วยความหมั่นไส้เขาจะไม่ทน!
ฟอดดดดดดดดดด!!
O//O
"พี่ป๊อป!" ฟางทำตาโตใส่แล้วตเข้าที่แขนของฟาง
"ไหนบอกฉันสิว่ารักฉันอยู่รึเปล่า" ป๊อปปี้ยิ่นหน้าเข้าไปใกล้ฟางมากขึ้น จนร่างเล็กหลับตาปี๋แล้วยอมพูดออกมา
"รักสิ..รักมากด้วย!"
"ฮ่าฮ่า" ป๊อปปี้ผละหน้าของตัวเองออกแล้วพลิกตัวฟางกลับ ร่างส฿งค่อยๆสวมกอดฟางจากด้านหลังอีกครั้ง
"พี่ป๊อป..ขอบคุณนะ" ฟางหันไปหาป๊อปปี้แล้วยิ้มน้อยๆ
"ขอบคุณเรื่อง?.."
"ขอบคุณที่พี่ป๊อปยังอยู่ข้างฟาง..ขอบคุณที่พี่ป๊อปยังไม่เปลี่ยนแปลง..ขอบคุณในทุกๆเรื่อง ขอบคุณ..ที่ยังไม่ทิ้งฟางกับลูก" ฟางเอ่ยขึ้นพร้อมหยาดน้ำตาที่ไหลรินออกมา
"ฟาง..ฉันรักเธอนะ..รักมากที่สุด..เพราะฉะนั้นฉันจะไม่มีวันทิ้งเธอกับลูก..ไม่มีวัน" ป๊อปปี้เอ่ยขึ้น แล้ววางมืลงบนหน้าท้องของฟาง
"ฟาง..ยังไงเราก็มีลูกกันแล้ว.." ป๊อปปี้ผละตัวออกจากฟางแล้วเดินไปหยุดตรงหน้าร่างเล็ก
"หืม?"
"แต่งงานกันนะครับ" ป๊อปปี้พูดขึ้น แล้วกุมมือฟางไว้..
"พี่ป๊อป.." ฟางมองหน้าคนรักแล้วน้ำตาคลอ..เธอกุมมือป๊อปปี้ไว้เช่นกัน ร่างเล็กลูบแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายของตัวเองเบาๆ แล้วค่อยๆถอดมัน..ก่อนจะยื่นให้ป๊อปปี้
"ฉันให้เธอนะฟาง.."
"สวมให้หน่อยสิ.." ฟางพูดแล้วยิ้มให้กับร่างสูง ป๊อปปี้เองก็เช่นกัน ร่างสูงหยิบแหวนวงนั้นขึ้น แล้วจับมือซ้ายขอวร่างเล็กขึ้นมา
ไมานานแหวนกูถูกสวมลงบนนิ้วนางข้างซ้ายของฟาง แทนคำสัญญาของป๊อปปี้ เป็นสิ่งหนึ่งที่จะเคียงคู่กับเราสองคนไปจนจะหมดลมหายใจ
"ฉันรักเธอนะฟาง รักที่สุด.." ป๊อปปี้ว่าจบก็ดึงร่างเล็กเข้ากอดอย่างแนบแน่น
"ฟางก็รักพี่ป๊อปเหมือนกันค่ะ" ฟางกอดร่างสูงตอบ
ร่างเล็กมองดูแหวนที่อยู่ตรงนิ้วนางข้างซ้ายของตัวเอง..มันเป็นสิ่งเดียวที่เธอจะรักและจะดูแลไม่ต่างจากชีวิตของเธอ ฟางจะดูแลหัวใจของพี่ป๊อป ดูแลแหวนวงนี้...และจะดูแลใจดวงนี้ของี่ป๊อป ดูแลความรักของเราทั้งคู่ให้ยืนนาน..
THE END
จบไปแล้วแกรรรรร!! 5555 ขอโท้ดดดด้วยคร้าบบที่กลับมาอัพช้ามากเลย TT
คือเราอยากถามว่าอยากอ่านตอนพิเศษกันมั้ย..555 เราจะได้แต่งให้ด้วยล่ะ...
xxx เราขอบคุณทุกคนมากเลยนะจ้ะที่ติดตามฟิคเรื่องนี้จยนับ ขอบคุณทุกแรงสนับสนุนทำให้ฟิคเราติดอันดับด้วย เราสัญญาจะเก็บกำลังใจของทุกคนไว้ในอ้อมอกตลอดไปเลย TT และถ้าไม่ได้ทุกคนฟิคเรื่องนี้ก็คงไม่จบ อิอิ ขอบคุณจากใจจริง xxx
แต่เรายังอยากได้เม้นนนนนน ได้กำลังใจแต่งอีกเรื่องนึงนะ5555 "แอบรัก" ไงแกรรร 555
ยังไงก็ช่วยเม้นบอกเราหน่อยนะจ้ะว่าอยากได้ตอนพิเศษกันรึเปล่า คริคริ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
