YOU ARE EVERYTHING.. >popfang<

 
-23-
WAITING FOR YOU
 'ยังรอเธอทุกลมหายใจ'
 
 
  ป๊อปปี้เดินกลับเข้ามาในห้องของตัวเองก่อนที่จะเดินไปหยิบเอาเสื้อผ้าและผ้าเช็ดตัวของตัวเองขึ้นมาถือเอาไว้แล้วจึงเดินเข้าไปยังห้องนอนของฟางโดยเดินผ่านระเบียงออกไปยังห้องร่างเล็กอย่างเคย ป๊อปปี้เดินเข้าเดินเข้าไปในห้องน้ำที่อยู่ในห้องของฟาง เขาเปิดฝักบัวอาบน้ำอย่างเงียบๆ สายน้ำเย็นๆที่ไหลผ่านตัวของเขาไปทำให้ป๊อปปี้ได้ใช้ความคิดของตัวเองมากขึ้น เรื่องราวที่เกิดขึ้นยังสร้างความเจ็บปวดให้เขาอยู่เสมอ..
 
  ป๊อปปี้ไม่ได้กลับไปที่ห้องของตัวเองอีกหลังจากที่อาบน้ำเสร็จแล้ว เขาเดินไปนั่งลงที่โซฟาของร่างเล็ก..และมันทำให้เขานึกถึงหน้าของฟางขึ้นมา มองไปรอบๆห้องทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมราวกับว่าเจ้าของห้องไม่ได้ย้ายออกไปไหน
 
  ป๊อปปี้เดินไปเปิดตูเสื้อผ้าของฟางแล้วจึงปลดเสื้อฮู้ดลายทางสีเหลืองสลับกับน้ำตาลออกมาถือไว้ ก่อนที่จะเดินไปทิ้งตัวลงบนเตียงของฟางอย่างถือสิทธิ์ ป๊อปปี้กอดเสื้อฮู้ดตัวนั้นของฟางเอาไว้ในอ้อมอก ป๊อปปี้หลับตาลงแล้วนึกถึงคำพูดของฟางเคยบอกเอาไว้..เขาเฝ้านึกถึงภาพของฟางในวันที่เคยอยู่เคียงข้างกัน..ภาพความทรงจำระหว่างเขากับฟางฉายขึ้นมาในมโนความคิดอย่างต่อเนื่อง..
 
  
  "พี่ป๊อป..ฟางรักพี่ป๊อปนะ" 
 
  "ฟางสัญญาว่าฟางจะเป็นของพี่ป๊อปคนเดียว..ตลอดไปเลย"
 
  "ฟางก็รักพี่ป๊อปมากเหมือนกัน..พี่ป๊อปเป็นคนสำคัญของฟาง..ฉะนั้นฟางจะไม่มีวันปล่อยให้คนสำคัญของฟางหายไปไหนเด็ดขาด..และจะไม่ยกให้ใครด้วย.."เป็นฟางที่พูดขึ้น ร่างเล็กก้มหน้าลงก่อนจะจูบหน้าผากของร่างสูงแล้วผละออก 
 
  "รักนะ.."ฟางพูดจบไม่รอให้ร่างสูงพูดต่อ ฟางประกบปากร่างสูงในทันที..ก่อนจะผละออกจากร่างสูงแล้วเข้าไปมุดหัวไว้ที่แผ่นอกกว้าง
 
  หยาดน้ำตาหยดหนึ่งไหลออกมาจากหางตาของเขาเมื่อคิดถึงเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นในวันวาน ในวินาทีนี้ ป๊อปปี้ทำได้แค่กักเก็บความทรงจำที่มีค่าเหล่านั้นเอาไว้ภายในใจ เพื่อคอยตอกย้ำอยู่เสมอว่าครั้งหนึ่งความทรงจำที่เคยมีร่วมกับฟางเหล่านั้นเคยเป็นเรื่องจริง...
 
 
                                          ................................
 
  "ไอป๊อป...มีคนมาหามึงว่ะ" เพื่อนสนิทอย่างเขื่อนสกิดบอกป๊อปปี้ที่นั่งเหม่อลอยเหมือนทุกๆวัน ป๊อปปี้ละจากห้วงคามคิดนั่นแล้วหันมาสนใจคนที่เขื่อนพูดถึง
 
  "ป๊อปคะ.." และเขาคิดว่าเขาคิดผิดที่หันไปสนใจคนตรงหน้า
 
  "มาทำไม.."
 
  "ก็มดคิดถึงป๊อปนี่นา..วันนี้คุณลุงท่านชวนมดไปบ้านป๊อปด้วย เรากลับพร้.." 
 
  "กลับไปซะ.." น้ำเสียงเรียบเฉย..ป๊อปปี้รู้สึกเบื่อกับชีวิตตั้งแต่รู้ว่าผู้หญิงที่พ่อเลือกให้คือมด..เขาไม่ได้รู้สึกดีเลยด้วยซ้ำ ไม่มีความรู้สึกอะไรเลยสักนิด...
 
  "ป๊อป!ทำไมถึงทำเมินกับมดแบบนี่ล่ะ!" 
 
 
  ใช่...
 
  ป๊อปปี้เมินกับผู้หญิงที่พ่อเลือกให้..ตั้งแต่วันนั้นพ่อก็ตัดสินใจให้มดมาหาเขาแทนที่จะให้ป๊อปปี้ไปหาเธอ เพราะปกรณ์รู้ดีว่าป๊อปปี้ก็คงไม่ไป..และต่อจากนั่นมาก็ร่วมสองอาทิตย์ที่มดยังคงตามติดป๊อปปี้ไม่ห่าง..
 
  แต่สิ่งที่เธอได้กลับจากร่างสูงคือ...ความเงียบและการเมินใส่
 
 
  "ไอโมะวันนี้กูขอไปนอนบ้านมึงนะ..กูจะไม่กลับบ้าน" ป๊อปปี้พูดแล้วเดินไปนั่งข้างๆเพื่อนสนิทอย่างโทโมะ
 
  "อะ..เอาจริงหรอ..เออๆก็ได้ว่ะ" ตอนแรกก็แปลกใจนิดหน่อยเพราะป๊อปปี้ไม่ชอบนอนค้างบ้านคนอื่น แต่หลังจากที่ฟางย้ายไปเขาก็มักจะมาบ้านโทโมะหรือไม่ก็บ้านเขื่อนบ่อยขึ้น
 
  "แล้ววันนี้มดจะกลับยังไงล่ะคะ!"
 
  "..." ป๊อปปี้ยังคงเมินมดเหมือนเคย 
 
  "มดจะฟ้องคุณลุง!" มดกระทืบเท้าออกจากห้องดนตรีอย่างหัวเสีย มันเป็นแบบนี้มาเกือบสองอาทิตย์ที่เขากับมดอยู่ในฐานะคนที่ผู้ใหญ่เลือกไว้ให้
 
  "ไอเชี่ยโมะ!..กูว่าไอป๊อปคนเดิมกลับมาแล้วว่ะ" เขื่อนหันไปกระซิบกับเพื่อนสนิทอย่างโทโมะ..พลันมองไปยังป๊อปปี้ที่อยู่ในโลกส่วนตัวอีกครั้ง
 
  ป๊อปปี้คนเดิม..คนที่นิ่งเงียบ..คนที่เมินใส่คนอื่น..ตั้งแต่วันที่เธอคนนั้นไม่อยู่...
 
                                  ..........................................
 
  "ฟางมีอะไรให้เราช่วยมั้ย" เด็กนักเรียนคนหนึ่งเดินเข้ามาหาร่างเล็กที่มั่วอยู่กับการเข้าใจเรื่องภาษาให้มากขึ้น
 
  "อ้าวกวิน มาได้ไงเนี่ย" กวิน เพื่อนใหม่ของฟางที่อเมริกา เขาเป็นลูกครึ่งอังกฤษไทย และที่สำคัญตอนนี้เขาและฟางก็สนิทกันอย่างมาก
 
  "เดินมา..แล้วเธอทำอะไรอยู่ล่ะ เครียดเชียว"
 
  "เรางงอยู่นิดหน่อยกับรายงานเรื่องนี้อยู่น่ะ ว่าแต่นายทำเสร็จแล้วหรอ" ฟางถามแล้วยิ้มหวานให้เพื่อนชาย เพียงแค่กวินเห็นรอยยิ้มนั้นเขาก็อดที่จะยิ้มตามไม่ได้ทุกที
 
  "ทำไมชอบยิ้มล่ะ" คำถามของกวินทำเอาฟางหุบยิ้มฉับพลัน
 
  อะไรที่ทำให้เธอชอบยิ้มน่ะหรอ...ก็เพียงแค่คิดถึงคำพูดของใครคนนึงก็เท่านั้น
 
  "ยิ้มได้ไหม..ฉันอยากเห็นเธอยิ้มมากกว่านะ"ป๊อปปี้พูดจบก็ลูบหัวฟางอย่างเอ็นดู
 
  เพียงแค่นั้น..น้ำตาของฟางก็ไหลมาอย่างง่ายดาย สร้างความตกใจให้เพื่อนสนิทอย่างกวิน
 
  "ฟาง!ร้องไห้อีกแล้วหรอ..เมื่อไหร่เธอจะบอกเราว่าทำไมถึงชอบร้องไห้ล่ะ.." ฟางรีบปาดน้ำตาของตัวเองให้หมดแล้วหันมาสบตากับร่างสูงอย่างกวิน
 
  "ไม่มีอะไรหรอก..แค่เรานึกถึงใครบางคน" ฟางพูดจบก็เก็บรายงานไว้ กวินมองดูด้วยใบหน้าซีดเผือก 
 
  ร่างสูงมองดูฟางด้วยสายตาเศร้าๆ แล้วยิ้มน้อยๆที่มุมปาก เขาคิดไว้แล้วว่าฟางจะต้องมีใครสักคน ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่นั่งเหม่อลอย แล้วไหนจะกุญแจตุ๊กตาหมีพูนั่นอีก กวินมักจะเห็นฟางมองดูกุญแจนั้นแล้วยิ้มออกมาอยู่เสมอ
 
  "ฟาง..เราขอถามอะไรหน่อยสิ" น้ำเสียงที่ดูจริงจังของกวิน ทำเอาฟางสะดุ้ง ร่างเล็กหันไปหากวินด้วยท่าทีสงสัย
 
  "มีอะไรหรอ.."
 
  "เธอ..เธอมีคนพิเศษแล้วหรอ"
 
 
  คนพิเศษ? ฟางยังคงงงกับคำว่าพิเศษของกวิน แต่ก็ต้องกระจ่างเมื่อได้ยินคำพูดต่อมาของเขา
 
 
  "มีแฟนแล้วหรอฟาง.."
 
  "เอ่อ..." ฟางยังคงลังเลที่จะตอบ แต่หากการที่เธอจะตอบไปก็คงไม่เสียหายอะไร...
 
  "อื้ม..เรามีแฟนแล้วล่ะ แต่เขาไม่ได้อยู่ที่นี่.." และเมื่อฟางพูดจบ กวินก็หลุบตาต่ำอย่างเห็นได้ชัด ฟางมองดูกวินแล้วถอนหายใจออกมา..
 
  "เขาอยู่กรุงเทพหรอ.."
 
  "ใช่..พี่เขาอยู่กรุงเทพ.." 
 
  "แล้วพวงกุญแจตุ๊กตาหมีนั่น..ก็เป็นของเขาใช่รึเปล่า" กวินถามพลางชี้ไปยังพวงกุญแจตุ๊กตาหมีที่คล้องอยู่ที่กระเป๋าร่างเล็กไว้
 
  "อื้ม..มันเป็นของคู่น่ะ..เราไปกันได้แล้วนะเดี๋ยวเข้าเรียนสายกันพอดี" ฟางว่าจบก็เดินออกไปจากตรงนั้น ปล่อยให้กวินยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น..
 
  กวินกระตุกยิ้มนึกสมเพสตัวเอง เขาไม่ปฏิเสธว่าตั้งแต่ที่ได้เจอฟางเขาก็ใจเต้นแรง และเมื่อได้ใกล้ชิดกันเขาก็อยากจะเขยิบความสัมพันธ์ให้มากกว่านี้...เพราะตอนนี้กวินก็พึ่งรู้ตัวว่าเขา..ชอบฟางมากแค่ไหน
 
  "เราเจอฟางช้าไปใช่มั้ย.."
 
                                      ...................................
 
  "ไอป๊อปกูมีข่าวดีจะมาบอกเว้ย!" เขื่อนวิ่งมาหาป๊อปปี้อย่างเร่งรีบ พร้อมยื่นเอกสารบางอย่างให้เขา
 
  "อะไรของมึงวะ" โทโมะร่วมเข้าไปแจมด้วย
 
  "นี่ๆๆ ทางโรงเรียนเขามอบทุนให้วงดนตรีเราไปทำการแสดงถึงเมกาเลยนะเว้ย!!!!" เขื่อนพูดขึ้นพลางมองไปยังเอกสารที่ได้รับมา ตั้งแต่ปกรณ์ยินยอมให้ป๊อปปี้เป็นนักร้อง การเงินต่างๆของวงก็เป็นไปได้ดี แล้วยังเป็นที่รู้จักกันมากหน้าหลายตา
 
  "ไปเมกาเลยหรอวะ!!!! แถมมีตั๋วเครื่องบินฟรีอีก!!คุ้มโคตรคุ้มเลยว่ะ!" โทโมะกระโดดโหวงไปมา ทั้งเขื่อนและโทโมะต่างพากันโห่วเสียงดัง ตั้งแต่แสดงมาหลายที่หลายจังหวัด แต่ก็ไม่เคยออกนอกประเทศเลยสักครั้งแต่ครั้งนี้โชคอยู่แค่เอื้อมแค่นั้น!!!
 
  "ไอเหี้ยป๊อป!มึงช่วยดีใจเหมือนกูกับไอสัดเขื่อนหน่อยดิ่วะ!วงดนตรีเราจะไปถึงอเมริกาเลยนะเว้ย!" โทโมะว่าพลางเขย่าแขนป๊อปปี้ไปมา 
 
  "กูไม่อยากไปไหนทั้งนั้น..." ป๊อปปี้พูดเสียงเรียบ เขาไม่อยากไปไหนอีกแล้ว..แค่ไม่มีฟางเขาก็ไม่อยากจะไปไหนอีกแล้วล่ะ..แค่นี้เขาก็เจียนจะเป็นบ้าขึ้นทุกวัน
 
  "มึงจะบ้าหรอวะไอป๊อป!ไปถึงเมกาเลยนะเว้ย! มีโรงเรียนไหนมั้ยที่ได้รับโอกาสคุ้มโคตรคุ้มแบบโรงเรียนเรา แล้วก็วงดนตรีเราอีกวะ!" เขื่อนโวยวาย ความจริงวงดนตรีก็ดีใจอยู่หรอกนะ..แต่ไอที่น่าดีใจกว่าคือเขาจะได้เจอเฟย์น่ะสิ =_=
 
  "กูรู้ไอเขื่อนมึงอยากเจอเฟย์มากกว่า!"
 
  "อ้าวไอนี่!" เขื่อนเบ้ปากอย่างหงุดหงิด
 
  "เออ ว่าแต่ไปตอนไหนวะ" โทโมะถามขึ้นแล้วแย่งใบเอกสารนั้นมา
 
  "ถ้าเราตอบตกลงเร็วก็อีกสามเดือน..แต่ถ้าเราตอบตกลงช้าก็น่าจะไปปีหน้าว่ะ" เขื่อนอธิบายอย่างละเอียด 
 
  "นั้นเราก็รีบไปบอกเจ้โฟร์เถอะว่ะ จะได้ไปเร็วๆ!" โทโมะพูดพลางลุกขึ้นจากที่ หากแต่ไม่ได้ยินเสียงมารผจญขึ้น
 
  "กูไม่ไป.."
 
  ไอเหี้ยป๊อป!!!
 
                                    .........................................
 
  "พี่ฟาง!กลับมาแล้วหรอ เร็วจังเลยนะวันนี้" เฟย์เปิดประตูบ้านหาพี่สาวของตัวเองอย่างเคยชิน ฟางเดินเข้ามาในบ้านอย่างอ่อนล้ากว่าเก่า วางกระเป๋าลงบนโซฟาแล้วตัดสินใจทิ้งตัวลงนอนบนโซฟานุ่ม
 
  "เฮ้อออ เหนื่อยจัง"
 
  "พี่ฟางเป็นไรรึเปล่าทำไมช่วงนี้เหนื่อยง่ายจังล่ะ" เฟย์ถามด้วยความสงสัย ช่วงนี้ฟางกลับมาก็บ่นว่าเหนื่อยแล้วปวดหัวอีก ทั้งๆที่ก็ไม่ได้เป็นไข้อะไร
 
  "พี่ไม่เป็นไรหรอกเฟย์..แค่นอนพักเดี๋ยวก็คงหาย" ฟางพูดจบก็เดินออกไปจากตรงนั้นแต่ไม่นานนัก...
 
  ฟุบ!
 
  "พี่ฟาง!" และมันก็เป็นเสียงสุดท้ายที่ฟางได้ยิน ก่อนที่สิ่งตรงหน้าจะมืดลงไปพร้อมสติที่เลือนหายไปชั่วขณะ
 
                                           ..................................
 
  "คุณป๊อปมาแล้วหรอคะ" ป้าแม่บ้านเดินเข้ามาหาป๊อปปี้ ร่างสูงเดินเข้ามาในบ้านดูสีหน้าโกรธเกรี้ยว 
 
  "กว่าจะมาได้นะป๊อปปี้.." ปกรณ์เอ่ยทักทันทีที่ป๊อปปี้เดินเข้ามาในบ้าน 
 
  "พ่อมีอะไร"
 
  "ทิ้งหนูมดไว้แบบนั้นได้ยังไง.." ปกรณ์ทำเสียงดุ ส่วนป๊อปปี้ก็ได้แค่กระตุกยิ้มแล้วหัวเราะในลำคอ มันเป็นแบบนี้ทุกวัน
 
  "พ่อไม่เบื่อบ้างหรอ.." ป๊อปปี้พูดขึ้น มองหน้าคนเป็นพ่อด้วยตาแข็งกร้าว
 
  "เห่อะ..แล้วฉันก็บอกแกทุกครั้ง แต่นิสัยเดิมๆของแกมันก็แก้ไม่หายสักที! เมื่อไหร่หะป๊อปปี้!เมื่อไหร่จะเลิกทำตัวงี่เง่าแบบนี้สักที!" 
 
  มันเป็นแบบนี้ทุกคร้ง เพราะป๊อปปี้ไม่ยอมมากับมด แล้วหล่อนก็จะมาฟ้องปกรณ์อยู่เรื่อย ส่วนป๊อปปี้ก็บอกแต่ประโยคเดิมๆทุกครั้งไป..ว่าเขาไม่อยากมา และต่อมาเรื่อยๆจนถึงวันนี้ป๊อปปี้ก็เริ่มจะรำคาญกับความไม่เข้าใจของคนเป็นพ่อ
 
  "เห่อะ!..ผมก็เคยบอกพ่อไปแล้วไม่ใช่หรอว่ามไม่ได้ชอบมด!ผมไม่อยากอยู่กับเธอเลยสักนิด!แล้วพ่อ!พ่อก็เอาแต่บังคับผม..ผมล่ะอยากรู้จริงๆว่าผมเป็นอะไรของพ่อกันแน่!"
 
  "ป๊อปปี้!..ทำไมแกไม่สำนึก!ฉันให้แกทำในสิ่งที่แกอยากทำสิ่งที่แกรัก!ไม่ใช่รึไง!แกยังจะเอาอะไรอีกวะ!" ปกรณ์แหกปากชี้หน้าป๊อปปี้อย่างเหลืออด
 
  "พ่อก็บอกผมมาสิว่าฟางอยู่ไหน!เธออยู่ที่ไหน..!เพียงเท่านี้แหละครับ..ที่ผมต้องการ"
 
  "..."
 
  "แค่นี้..พ่อยังให้ผมไม่ได้..แล้วผมก็อยากบอกพ่อเป็นครั้งสุดท้าย!..ผมจะไม่รักใครอีก.."
 
  "..."
 
  "...นอกจากฟาง"
 
  ป๊อปปี้ว่าจบก็เดินออกจากบ้านไป..ปกรณ์ได้เพียงแค่เงียบ..เขาไม่เคยเห็นป๊อปปี้เป็นแบบนี้..ดวงตาของลูกชายแดงก่ำและเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา..ปกรณ์มองป๊อปปี้ที่เดินจากไปพร้อมเสียงสะอื้นที่เขาได้ยิน..แล้วมันทำให้เขาใจกระตุกวูบอีกครั้ง
 
  เขาควรทำยังไง..
 

 
  ฮรืออออออออออออออออออออออออออ เป็นไงกันบ้างง? รู้ถึงความรักของพี่ป๊อปแล้วยัง ฮึก ฮืออออ เป็นกำลังใจให้ป๊อปฟางกันด้วยนร้าาาา
 
  อย่าเพิ่งเบื่อเรื่องนี้กันนจ้ะ ตอนนี้ดราม่าไปก่อนนนน 
 
  ขอบคุณที่ติดตามกันจ้าาาาาาา จากใจจริง...
 
  รักเม้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
 
  ชอบโหวตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตต
 
  ถูกใจไลค์โลดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
 
  ติดใจก็ติดตามมมมมมมมมมมมมมมมมม
 
  และอย่าลืมแนะนำ..........55555555555
 
 
  อยากบอกว่ารักมากมายยย รักเธอมากมายยยย จุ้ปสองที!!