YOU ARE EVERYTHING.. >popfang<

 
-22-
MISS YOU
'ฉันคงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอ'
 
 
  "ฟาง!" ป๊อปปี้แทบขาดสติ ตื่นมาก็ไม่เจอร่างเล็กมีเพียงแค่ความว่างเปล่า..หัวใจเขาแทบจะระเบิด เขาไม่เข้าใจ? เกิดอะไรขึ้น?
 
  และขาก็เร็วเท่าสมอง ป๊อปปี้รีบออกไปจากห้องของตัวเองแล้วตรงไปห้องของร่างเล็ก..ร่างสูงเปิดประตูเข้า สิ่งแรกที่เขาตรงไปคือตู้เสื้อผ้าของฟาง..แต่ทันทีที่เปิดออกก็พบเพียงแค่ไม้แขวนเสื้อสองสามอัน และความว่างเปล่าในตู้เสื่อผ้านั้น..
 
  ร่างสูงตรงดิ่งลงไปด้านล่าง หวังเพียงแค่จะได้เห็นหน้าคนรักของเขา..แต่กลับเจอกับความว่างเปล่าเช่นเดิม ไม่มีวี่แววของฟางเลยสักนิด..
 
  ไม่มีเลย...
 
  "แม่..ฟางอยู่ไหนครับ"
 
  "ฟางจะไม่ได้อยู่ที่นี่อีกแล้วล่ะป๊อปปี้..." หัวใจเขาหยุดเต้นชั่วขณะ..
 
  "หมายความว่าไงครับ?"
 
  "หมายความว่าตอนนี้ฟางไปเรียนที่อื่น และจะไม่ได้อยู่ที่บ้านหลังนี้ช่วงหนึ่งจ่ะ" น้ำเสียงหวานๆของอรที่เอ่ยบอกมาเมื่อครู่เปรียบเสมือนคมมีดแหลมๆที่กรีดลงที่หัวใจของผู้ฟังอย่างช้าๆ ป๊อปปี้ไม่ได้นึกชื่นชมรอยยิ้มนั้นแม้แต่น้อย
 
  "ฟางออกจากบ้านไปอยู่ที่อื่น เพราะฟางเขาตัดสินใจเองนะป๊อป เขาไม่อยากให้ป๊อปปี้ต้องเสียใจ และตอนนี้แม่ก็อยากให้ป๊อปปี้ทำตามความฝันของลูกให้สำเร็จ"
 
  "ความฝันของผม? หมายความว่าไงครับ"
 
  "ฟางไปพูดกับคุณปกรณ์ให้ลูกแล้วนะ ต่อจากนี้ป๊อปปี้ก็ทำตามความฝันของป๊อปปี้ให้ถึงที่สุดล่ะ"
 
  ย้อนกลับไปเมื่อสองวันก่อน
 
  "คุณคะ..อรอยากคุยกับคุณเรื่อง.."
 
  "เรื่องฟางกับตาป๊อป.." ปกรณ์พูดจบก็เก็บแฟ้มเอกสารต่างๆนาๆเข้าที่
 
  "ใช่ค่ะ...ฉันมีเรื่องให้คุณช่วย.."
 
  "เรื่องอะไรล่ะ.."
 
  "คุณปกรณ์คะ ให้ป๊อปปี้ได้เป็นนักร้องแบบที่เขาอยากเป็นเถอะค่ะ.." เพียงเท่านั้นปกรณ์ก็คิ้วเป็นปม
 
  "คุณอร..คุณพูดอะไรออกมา แล้วบริษัทของผมล่ะ"
 
  "แต่คุณคะ...ป๊อปปี้เขารักที่จะเป็นนักร้อง..มันเป็นความฝันของเขาไม่ใช่หรอคะ.."
 
  "นี่คุณอร!.." ปกรณ์อยากจะต่อว่าหากไม่มีเสียงหนึ่งดังขึ้น
 
  "ขอร้องล่ะค่ะคุณพ่อ! ให้พี่ป๊อปได้เป็นนักร้องพี่ป๊อปรักในการร้องเพลง..ให้พี่ป๊อปได้ทำตามความฝันต่อเถอะค่ะ!ขอร้องล่ะ.."ฟางทรุดตัวคุกเข่าต่อหน้าคนเป็นพ่อพร้อมเสียงสะอื้นที่ดังไม่ขาดสาย..
 
  "ฟาง..." ปกรณ์มองภาพตรงหน้าด้วยความตกใจ ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงรักคนที่จะมาเป็นพี่ชายเธอด้วยนะ..
 
  "แต่เธอก็รู้ไม่ใช่หรอฟาง..ว่าเธอกับป๊อปปี้เป็นพี่น้องกัน...แล้วอีกอย่างป๊อปปี้ก็กำลัง.."
 
  "ฟางรู้ค่ะ..ฟางรู้ว่าพี่ป๊อปกำลังจะมีใครอีกคน แล้วฟางจะไป..ฟางจะไปจากที่นี่..จะไม่ทำให้ใครต้องเดือดร้อนอีกแล้ว.."
 
  "ฟางนี่ลูก.."
 
  "ฟางจะไปอยู่กับเฟย์ค่ะแม่..ฟางจะไปอยู่กับน้องที่อเมริกา..แต่คุณพ่อต้องสัญญากับฟางว่าคุณพ่อจะให้พี่ป๊อปเป็นนักร้อง..ให้พี่ป๊อปได้ทำตามความฝันของเขา.." ฟางก้มหน้าลงอย่างอ่อนล้า ตอนนี้ใจของเธอก็แตกไม่มีชิ้นดีอยู่แล้ว
 
  "แล้วพ่อจะลองคิดดู.."
 
 
  กลับมาปัจจุบัน
 
  "ฟางไปเรียนที่ไหน?" น้ำเสียงแข็งกระด้างขึ้นพร้อมกับหางเสียงที่ขาดหายไปทำให้อรรู้สึกว่าป๊อปปี้เริ่มไม่พอใจและรู้สึกไม่ดีกับการที่ฟางไปจากบบ้านหลังนี้
 
  "ป๊อปปี้ไม่ต้องรู้หรอกจ่ะ ต่อจากนี้แม่อยากให้ป๊อปปี้ตั้งใจเรียน ทำตามความฝันของตัวเองให้เต็มที่ ตอนนี้คุณปกรณ์ยินยอมให้ป๊อปปี้ได้เป็นนักร้องแล้วนะ ป๊อปปี้ต้องทำให้คุณปกรณ์ภูมิใจ เข้าใจมั้ยลูก.." มือบางเอื้อมมาหมายจะลูบผมป๊อปปี้เพื่อปลอบประโลม แต่ร่างสูงกลับเบี่ยงศรีษะหนีมือของอร
 
  "ทำไมผมจะรู้ไม่ได้ว่าฟางไปเรียนที่ไหน" ป๊อปปี้ขมวดคิ้วถามเสียงเข้ม เขารู้สึกไม่พอใจขึ้นมาในทันทีที่รู้สึกว่าทั้งพ่อและแม่พยายามกีดกันให้เขาและฟางต้องแยกกัน
 
  "แม่ขอโทษนะป๊อปปี้...แต่ตอนนี้ลูกต้องนึกถึงอนาคตของตัวเอง แม่รู้ว่าลูกทั้งสองรักกันมากแค่ไหน...แต่ที่ฟางทำไปก็เพื่อป๊อปปี้ทั้งนั้น ฉะนั้นป๊อปปี้จะต้องทำให้ฟางรู้สึกดีที่ลูกมีอนาคตที่ดีนะ"
 
  ไม่เลย...ตอนนี้เขาไม่อยากนึกถึงอนาคตของตัวเองเลยสักนิด และยิ่งรู้ว่าฟางทำเพื่อเขาอีกป๊อปปี้ก็ยิ่งเจ็บปวด..ป๊อปปี้เดินออกไปจากบ้านอย่างรวดเร็วถ้าแม่เขาไม่บอก เขาก็แค่หวังพึ่งตัวเลือกสุดท้าย
 
  เพื่อนสนิทฟาง...
 
 
                                             ..................................
 
  "อ้าวไอเหี้ยป๊อป!กว่ามึงจะมาเรีย.."
 
  "แก้วอยู่ไหน!" ป๊อปปี้ตะคอกเสียงอย่างเหลืออด โทโมะมองเพื่อนตัวเองด้วยความตกใจแล้วมีเรื่องอะไรกับแฟนของเขา
 
  "มึงมีเรื่องอะไรกับแก้ววะ..จะหาแฟนกูทำไม!"
 
  "กูถามว่าแก้วอยู่ไหน!มึงก็รีบบอกกูมาสิวะ!"
 
  "ไอเหี้ย!มึงมีอะไรกับแฟนกูบอกมาก่อน..ไม่อย่างนั้นกูจะไม่บอกว่าแก้วอยู่ไหน!" โทโมะขึ้นเสียงใส่ป๊อปปี้ ก่อนที่เขื่อนจะพูดขึ้นบ้าง
 
  "มึงใจเย็นก่อนทั้งสองคนนั่นแหละ..ไอป๊อปมึงมีปัญหาอะไรกับแก้ววะ..แล้วมึงโกรธอะไรมา" เขื่อนถามขึ้น ป๊อปปี้เหมือนจะอ่อนลง เขานั่งลงบนโซฟา..กุมขมับตัวเองด้วยความเครียด สร้างความแปลกใจให้เพื่อนทั้งสอง
 
  "มึงเป็น.."โทโมะจะถาม แต่ป๊อปปี้ก็พูดแทรกขึ้น
 
  "ฟางไปอยู่ที่อื่น..ฟางไม่ได้อยู่บ้านกู..ฟางเขาไปเรียนที่อื่น! แล้วที่บ้านกูก็แม่งไม่มีใครจะเอ่ยปากบอกกูว่าฟางอยู่ที่ไหน..กู..กูไม่อยากเสียฟางไปว่ะ.."ป๊อปปี้พูดขึ้นน้ำเสียงติดขัดแล้วแผ่วเบาลง..เขื่อนกับโทโมะมองดูป๊อปปี้ก็นึกสงสารจับใจ
 
  "..."
 
  "ฟางไม่บอกกู ไม่พูดอะไรเลยสักนิด..พอกูตื่นเช้ามาฟางก็หายไป...กูเจอแต่ความว่างเปล่า..เสื้อผ้าในห้องฟางก็ไม่มีสักชิ้น..กู..ฮึก..กูอยู่ไม่ได้..ฮึก มึงได้ยินมั้ย..กูอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเขา" ป๊อปปี้พูดสะอื้นออกมาอย่างห้ามไม่ได้ เดือดร้อนถึงเขื่อนกับโทโมะที่คอยเข้ามาปลอบ
 
  "แก้วเองก็ไม่รู้ว่าฟางไปไหนนะพี่ป๊อป.." เสียงปริศนาดังขึ้นมาจากด้านหลังทั้งสามคน
 
  "แก้ว!"
 
  "แก้วเพิ่งรู้ว่าฟางย้ายไป..แต่แก้วก็ไม่รู้ว่าฟางย้ายไปที่ไหน..แก้วขอโทษ" ร่างเล็กพูดพร้อมไหล่ที่สั่นเทาเหมือนคนกำลังร้องไห้ แฟนหนุ่มเห็นอย่างนั้นจึงรีบเดินเข้าไปกอดแก้วไว้
 
  "ไม่เป็นไรนะแก้ว..ไม่ต้องร้องนะครับ" โทโมะปลอบประโลมร่างเล็กไว้ ก่อนที่แก้วจะสะอื้นออกมาเช่นกัน
 
  "ฟาง..เธออยู่ที่ไหน.." ป๊อปปี้ได้แต่พร่ำเรียกหาร่างเล็กอยู่อย่างนั้น หวังเพียงให้ฟางได้ยิน แต่ไม่เลย..เขาอยากเจอหน้าฟาง..
 
 
  อยากเจอมากที่สุด..เพราะตอนนี้
 
  ...เขากำลังเหมือนจะตาย
 
 
                                               ...............................
 
  America ( L.A )
 
  ฟางจมดิ่งอยู่ในห้องความคิดตัวเอง..แล้วน้ำตาก็ไหลลงอาบแก้มทั้งสองไม่รู้ครั้งที่เท่าไหร่ ตั้งแต่ฟางไม่ถึงเธอก็สะอื้นออกมาแล้วให้คนเป็นน้องปลอบประโลม..หากแต่เธอไม่ได้รู้สึกดีขึ้นมาเลยสักนิดจะข่มตาลงนอนก็ยังมีภาพป๊อปปี้อยู่ร่ำไป ป่านนี้ป๊อปปี้คงกำลังได้ทำตามความฝันของตัวเอง..
 
  "พี่ฟาง..พี่จะไม่ให้เฟย์บอกใครจริงๆหรอ"
 
  "อื้ม พี่ขอโทษนะเฟย์แต่พี่..ไม่อยากให้ใครต้องรู้ว่าพี่มาอยู่กับเฟย์ พี่ไม่อยากให้มันเกิดปัญหา" ฟางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อน ฟางพยักหน้าสองสามทีเป็นอันเข้าใจ ความจริงเมื่อครู่เขื่อนก็ถามเธอถึงเรื่องฟางว่าอยู่กับเธอรึเปล่า เฟย์เลยตัดสินใจบอกว่าไม่ได้อยู่กับเธอ..เพราะพ่อกับแม่ก็ไม่บอกเธอเหมือนกันว่าฟางอยู่ไหน
 
  ทั้งๆที่จริงๆแล้วฟางอยู่กับเฟย์..แต่เฟย์ก็เป็นห่วงฟางมากเหมือนกัน..และความจริงเธอก็พอที่จะเข้าใจฟาง เพราะหากป๊อปปี้รู้ เขาก็จะมาหาฟางที่นี่แล้วไหนจะเรื่องคู่หมั้นคู่หมายของเขาอะไรอีก..
 
 
  "พี่ฟาง...ไม่ลองโทรติดต่อพี่ป๊อปหน่อยหรอ"
 
  "พี่.." ความจริงเธอก็อยากติดต่อป๊อปปี้เหมือนกัน..แต่เธอก็กลัวลืมเขาไม่ได้
 
  "โทรศัพท์สาธารณะไงพี่ฟาง..ถึงจะห่างกันแต่เฟย์ก็คิดว่าพี่ป๊อปก็คงอยากได้ยินเสียงพี่ฟางบอกลาบ้างก็ดีนะ"
 
  "แล้วพี่ฟาง...จะมาอยู่กับเฟย์นานแค่ไหน"
 
  "ก็คงอยู่..จนกว่าพี่ป๊อปจะแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้น" ฟางเอ่ยขึ้นสีหน้าดูหม่นหมองลงไปอย่างรวดเร็ว บอกไปปอย่างนั้นทั้งๆที่ไม่รู้ว่าตอนนั้นเธอจะยังรักป๊อปปี้อยู่เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงเลยก็ตาม
                                    ..........................................
 
  ป๊อปปี้ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงภายในห้องของฟาง และยังคงร้องไห้กับคำอธบายของอร เขาเข้าใจว่าฟางทำเพื่อเขา แต่เขาก็ยังเสียใจเมื่อคิดว่าในวินาทีต่อจากนี้เขาจะไม่มีฟางอยู่ข้างกัน เขาจะไม่ได้รับสัมผัสอ่อนโยนต่างๆมากมายจากเธออีกแล้ว
 
  ป๊อปปี้ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่เขาต้องแยกจากฟาง ต้องผ่านกี่เดือนกี่ปีที่เขากับฟางจะกลับมาพบกันอีกครั้งหนึ่ง ป๊อปปี้กลัว..กลัวว่าถ้าวันข้างหน้าเขาและฟางไ้กลับมาพบกัน ความรู้สึกที่มีให้กันอาจจะไม่เหมือนเดิม
 
  ห้วงความคิดของป๊อปปี้ถูกรบกวนด้วยเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้น ป๊อปปี้ปาดน้ำตาของตัวเองเล็กน้อยแล้วเอื้อมไปหยิบมันขึ้นมาดู เบอร์โทรศัพท์ที่ไม่คุ้นเคยปรากฎอยู่บนหน้าจอเพียงครู่เดียวแต่เขาเลือกที่จะตัดสายเพราะตอนนี้เขาไม่ต้องการจะคุยกับใครทั้งนั้นถ้าคนนั้นไม่ใช่ฟาง
 
  แต่เสียงโทรศัพม์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง ป๊อปปี้กดรับและเตรียมที่จะบอกให้ปลายสายเลิกโทรเข้ามาหาในตอนนี้ เพราะเขาไม่มีอารมณ์คุยกับใคร
 
  "พี่ป๊อป.." แต่แล้วทุกคำพูดออกมากลับเงียบหายไปอย่างไร้ร่องรอย
 
  "พี่ป๊อปฟังอยู่รึเปล่า"
 
  "อยู่ไหนฟาง!เธออยู่ไหน.." ป๊อปปี้แทบหยุดหายใจเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยนั่นดังขึ้นอีกครั้ง เขามั่นใจว่ามันคือเสียงฟางแน่นอน
 
  "ขอโทษที่ออกมาโดยไม่ได้บอกไว้ก่อน.. โกรธรึเปล่า..."
 
  "โกรธ.."
 
  "อ่า..จริงหรอ ฟางขอโทษที่ทำให้พี่ป๊อปโกรธนะ"
 
  "กลับมาง้อสิ"
 
  "ไม่ได้หรอก กลับตอนนี้ไม่ได้ แต่พี่อย่าโกรธฟางเลยนะ"
 
  "เธอขี้โกหก..ไหนบอกว่าจะอยู่กับฉันไง แล้วทำไมถึงหายไปแบบนี้" ป๊อปปี้พูดออกทั้งน้ำตา ในตอนนี้เขาทั้งรู้สึกโกรธที่ฟางไม่เคยบอกเขาเลย รู้สึกโกรธโชคชะตาที่ทำให้เขาได้เจอกับฟาง แต่ก้พรากให้เราต้องแยกจากกัน
 
  "พี่ป๊อป..ต่อจากนี้พี่ป๊อปต้องเป็นนักร้องที่เก่งที่สุด ทำตามความฝันนะ..แล้วอย่าทำตัวก่อเรื่องให้คุณพ่ออีกล่ะ..อย่าทำให้ท่านต้องเสียใจอีกนะพี่ป๊อป...."
 
  "ความฝันของฉันอยู่แค่เอื้อม แต่ฉันก็ยังไม่รู้ว่าฉันจะคว้ามันเอาไว้ได้รึเปล่า แต่สิ่งที่ฉันมีอยู่ข้างกายอย่างเธอกลับเดินออกจากฉัน ทิ้งให้ฉันกลายเป็นคนไม่มีอะไรเลย เธอเคยถามฉันไหมฟางว่าฉันต้องการอะไร เคยคิดบ้างไหมว่าถ้าฉันไม่มีเธอแล้วฉันจะเป็นยังไง ยังไม่ทันจะข้ามวันเลยด้วยซ้ำ ฉันยังเป็นถึงขนาดนี้ เธอคิดว่าฉํนจะผ่านมันไปได้หรอฟาง" ป๊อปปี้พูดออกมาพร้อมเสียงสะอื้น เขาอยากให้ฟางกลังมากอดปลอบเขา แล้วเอามือเรียวสวยที่ทั้งนุ่มและอุ่นทาบลงบนแก้มทั้งสองข้างคอยเอ่ยปลอบประโลมเหมือนทุกครั้ง..
 
 
  "พี่ป๊อปต้องทำได้สิ...และฟางอยากให้พี่ป๊อปมีความสุขจริงๆนะ...พี่ป๊อปอย่าเอาความฝันทั้งชีวิตมาฝากไว้กับฟาง เพราะฟางไม่ได้เข้มแข็งขนาดนั้น.."
 
  "เธอบอกฉันมาได้มั้ยฟาง..ว่าเธออยู่ที่ไหน..และจะอยู่นานแค่ไหน"
 
  "ฟาง..ขอโทษนะพี่ป๊อป สักพักพี่ป๊อปจะรู้ว่าสิ่งที่ฟางทำไปมันจะดีกับเราทั้งคู่.." ฟางพยามยามกลั้นเสียงสั่นๆของตัวเอง เธอมั่นใจว่าป๊อปปี้ต้องได้ยินทุกถ้อยค้ำที่เธอเอ่ยไป แต่เสียงอื้นของป๊อปปี้ที่ดังออกมาทำให้เธอปวดใจเหลือเกิน ฟางกำหูโทรศัพท์สาธารณะไว้แน่น พร้อมกัดริมฝีปากของตัวเองเพื่อกักเก็บเสียงสะอื้น
 
  ไม่มีบทสนทนาอะไรเกิดขึ้นอีกหลังจากนั้น ฟางตัดสินใจวางหูโทรศัพท์สาธารณะลงก่อนจะก้าวเดินออกจากตู้โทรศัพท์ คนตัวเล็กเดินไปตามเส้นทางที่ไม่คุ้นเคยพร้อมหยาดน้ำต่ืัาที่ไหลเป็นสาย ก่อนที่จะวางสายไปเธอได้ยินเสียงสะอื้นของป๊อปปี้อย่างชัดเจน ถึงแม้จะดูเป็นคนใจร้ายที่ต้องทิ้งป๊อปปี้ไว้แบบนั้น เพราะฟางคิดว่าสิ่งสุดท้ายที่เธอจะทำให้ป๊อปปี้ได้ในเวลานี้
 
  ฟางขอโทษนะพี่ป๊อป...แต่ฟางเองก็เจ็บเหมือนกัน
 
                                              ................................
 
  "พ่อครับ" ป๊อปปี้ที่ก้าวเท้าออกจากห้องฟางเอ่ยรั้งผู้เป็นพ่อที่กำลังจะก้าวเข้าไปในห้องนอน
 
  "มีอะไรหรอ?" ปกรณ์หันกลับมามองลูกชายตัวเองที่เดินเข้ามาหาเขาช้าๆ ป๊อปปี้หยุดยืนอยู่ตรงหน้าของเขาอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะค่อยๆทรุดตัวลงนุ่งคุกเข่ากับพื้น ก้มหน้าราวกับรู้สึกผิด
 
  "ฟางอยู่ที่ไหนหรอครับพ่อ.."น้ำเสียงปนสะอื้นราวจะขาดใจของลูกชายทำให้ผู้เป็นพ่อหยุดยืนนิ่ง
 
  "ผมคิดถึงฟาง ผมอยากเจอเธอ.." ป๊อปปี้จิกมือลงบนกางเกงที่ตัวเองใส่อยู่ในตอนที่จะเอ่ยประโยคนั้นออก พร้อมน้ำเสียงเศร้าหมองที่ทำให้ปกรณ์รู้สึกใจหาย
 
  "พ่อ..ผมคิดถึงฟางจริงๆพ่อบอกผมเถอะครับว่าฟางอยู่ที่ไหน.." ป๊อปปี้ไม่มีเรี่ยวแรง เพียงแค่ไม่กี่วันที่ฟางไม่อยู่ เขากลายเป็นคนอ่อนแอที่สามารถร้องได้ง่ายเพียงแค่คิดถึงคนรัก คิดถึงอ้อมกอดที่คอยกอดเขาอยู่ทุกๆคืน
 
 
  "ฉันเลือกผู้หญิงไว้ให้แกแล้ว แกควรไปหาเธอ" เพียงเท่านั้นป๊อปปี้ก็เงยหน้าสบตากับคนเป็นพ่อด้วยดวงตาที่แข็งกร้าว จากที่นั่งคุกเข่าร่างสูงก็ยืนเผชิญหน้ากับปกรณ์ในทันที
 
  "ผมจะอยู่กับฟาง...ไม่ไปไหนทั้งนั้น!"
 
  "พอสักที!แกไม่ควรนึกถึงน้องสาวแกได้แล้ว!แล้วไปหาผู้หญิงที่ฉันเลือกไว้ให้สักที"
 
  "ผมจะไม่ไปหาผู้หญิงคนไหน!นอกจากฟาง พ่อรู้ไว้ด้วย!"
 

 
  เอิ่มมมมมมมมมมมมมมม
  ดราม่าสักหน่อยยยย เตรียมใจดราม่ากันไว้ได้นะช่วงนี้...
 
  ใกล้จบแล้ะมั้ง5555555
 
  ขอบคุณที่ยังมีคนติดตามมมม
  ขอเสียงหน่อยยยยยยยยยยยยยย
  เม้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
  โหวตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตต
  ติดตามมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
  รักทุกคนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน